donderdag 31 oktober 2013

tot jezelf komen


Volgens afspraak stonden we vanochtend om half 9 bij le Mas, hoog op de bergrug met een magnifiek uitzicht over de omgeving van de gorges. Enig minpunt de centrale met de ontelbare masten en hoogspanningsleidingen. 'Even' een klusje; 5 flinke groepen tamme kastanjes wegzagen en twee flinke jongens van naaldbomen. Voor de aanplant van het zachte hout werd destijds subsidie afgegeven. Met de afstand van de aanplant en huizen werd even minder nauw gekeken waardoor bij bosbranden en stormen ook dit huis grotere risico's loopt. Meneer is een zwaar gehandicapte man, komt ook haast onverstaanbaar uit zijn woorden. Zij een moedertje van in de 60, de dochter moet het gezin dan maar managen met een drukke baan en koters. Van haar echtgenoot ontbreekt ieder spoor. Verder ziet huis en tuin er keurig uit. Op die schoon te zagen helling na dan. Met een verraderlijke ondergrond verstopt onder takken, mos en rottend hout. Voor de Parijzenaars het spul kochten heeft de eigenaar alles van de helling geflikkerd wat je je maar indenken kan. Kleiduiven, bedspiralen, flessen en keulse potten, oud ijzer, dakgoten, prikkeldraad, plastic in allerlei soorten en maten, tapijt en autobanden. Samen met de ingestorte stenen muurtjes en de heerlijk geurende maar natte bosbodem is het een hele uitdaging om verantwoord te werken. Dit natuurlijk even los van een tennisarm, ik doe op halve kracht mee, voornamelijk met links. 
Ik wilde zo nodig gewoon netjes werken voor wat poen om met open ogen het (zorg-/belasting-/sociaal-) systeem in te stappen en wat terug te doen voor de Fransen om ons heen die ons een warm welkom heetten vanaf dag 1. Ik doe dus alles en heb mijn vaste personeelslid bij me. De 3 zagen schoon en scherp, de auto de avond ervoor gepakt, niets vergeten en kliekjes uit de vriezer om een lunchpakket samen te stellen. (Gasbrander, borden, fruit en rauwkost, drinken, koekje of cake-je, niets laat ik aan het toeval over. <-- Dat doet het weer wel voor me.) Lief heeft een broertje dood aan systemen en stelsels, hoe sociaal of democratisch ze zich ook voordoen.
We moeten echt nog in leren schatten hoeveel werk een klus is in de omstandigheden van hier. Marc schat het te makkelijk in en gaat te laag zitten met de prijs. Ik zie op tegen iedere klus, simpel gevalletje plankenkoorts, en ben dus te duur. Al doende leert men, voortaan de prijs gezet naar keurig 'au milieux'. 
Het loopt dus uit, niet getreurd, als altijd uitgerust voor een verlenging van de werkzaamheden.
De zware 2 meter stammen van de kastanjes moeten de helling eerst af om ze in te laden en boven achter een muur weer uit te laden. Voor dochterlief die dat met een elektrische kettingzaag in mootjes moet 'bakken'. Zij liever dan ik! De eerste naaldboom is voor Lief een lesje 'flinke velling', zo half in een muur met een kromme stamvoet, maar verder recht omhoog. Onbetrouwbaar om de richting zelf te bepalen, dat gaat deze boom voor hem doen, denkt hij. Net voordat hij tegen zijn grens aanloopt uit respect voor deze knoepert, stop ik met bijsturen. En boom valt exact waar ie wezen moest. Naaldboom 2 is een rotzak. Die hopt van zijn voet af om rechtstandig te weifelen waar hij nou toch eens wil gaan liggen. Twijfelachtig leunt hij aan bij 5 andere hutje-mutje naaldbomen. Daar zijn we klaar mee, balen. Maar de 50 meter kabel die achterin de Rode om de reserveband gewikkeld ligt biedt uitkomst. Ik en de Rode trekken de kerstboom zo ff onderuit.

Stuk zijn we na 6 uurtjes. De bottleneck was de concentratie om geen ongelukken te krijgen. De moeite waard, want er komt meer werk uit. Bijna 'comme l'habitude'.
Net als onze cottage achterlaten in de vroege uurtjes, om de beesten op te laten passen en te doen waar we goed in zijn; Samen buiten werken en samen verwerken. Want de afgelopen maanden zijn indrukwekkend geweest. De desillusie van de workawayers Jack en Alex, het vreugdevolle en bijzondere weerzien met Robyn en Simon, om dan een mid-week twee wel heel bijzondere vrienden eventjes hier te hebben (soms heeft een pijnlijk gedeeld verleden een mooie 'connectie' tot gevolg.) en daarna weer een weekje Robyn met haar been in het gips en het immer chaotische dromerige 62 jarige kind; Simon. 
Weer het huis voor onszelf hebben herstelt de M&M niet snel. Een klus inplannen de dag na het voorlopig laatste vertrek van vrienden, werkt als een speer; direct resultaat en het geeft m'n Lief een kickstart voor de werkwinter. Terwijl we met oorkleppen op ons staande houden op de helling en uiterst geconcentreerd ons werk doen, weten we dat we beide aan het verwerken zijn. Veel nieuwe indrukken, een verbinding voelen met onze vrienden van ver en nu dit samen zonder woorden kunnen delen. Later tijdens de avondboterham komt het eruit, leuk.

Elke dag hier is altijd anders, vol verrassingen, nooit saai. Het kan de verbinding zijn die ik ervaar met alles, zonder uitzonderingen. Het blauw van de lucht is vandaag namelijk weer anders als gisteren als de wolk in de gorges is verdampt en verwaait. Iedere herfst is anders, het groen niet iedere dag hetzelfde groen. De beesten doen er een schep bovenop. Ze hebben allemaal karakter en spreken boekdelen voor wie het wil zien. De katten komen in ieder geval tot rust. Die doen weer als vanouds en er een schepje bovenop. De varkens worden vet, spelen iedere ochtend,zo uitgelaten zijn ze dat je op bent en een aai geeft. M'n kind, die ezel, is een vent om rekening mee te houden, maar de wederzijdse liefde blijft groeien. 

Ik denk dat het eindelijk tijd is de winter in te dwalen, de rust te ervaren, het harde werk en toch de stilte van de lange nachten. Samhain, Toussaint, Halloween, het is me om het even, ik snap de oude geesten wel. 
Het is tijd om te aarden, komende lente ga ik wel weer dartelen.

zondag 27 oktober 2013

Bingo

Het rijtje vol na 5 stuks?
Hanen welteverstaan?
Ja heus, R.I.P.
# 5, taai als ze zijn, mooi en perfect als deze was.
Grijs en Goud, een beauty, sterk op de flinke jonge hanenpoten, lustte hij wel een addertje net op het gras.
Dat werd hem vroeg in de middag fataal.
Het addertje beet hem van binnenuit in de krop, dood.
Na 5 minuten stuiptrekken was het gedaan met Haan #5.
Op naar haan #6. sodeju

#1 viel 8 weken na aankoop dood van zijn stok (Gekocht bij Point Vert)
#2 hakte ik de kop af, met genoegen (bleek zo dominant dat hij mij aanviel als zijnde zwakke nieuwe chick nadat ik 2 weken een Hollandse chick was geweest)
#3 moest het ook in 2 delen met de dood bekopen (in verband met het non-stop kraaien, met nadruk non-stop)
#4 is gepakt door ontsnapte jachthonden die hier wel een schaapke, een geitje en anders best een haantje lusten
#5 is eenvoudigweg 'gepakt' door een adder

BINGO!
#6 ?????


gatver, nummer 5 dood, hanen hebben hier een vet probleem... :-(

Verleiding en Verslaving

Zondag 8 september was er opeens het stoppen met roken. Met de opmerking dat ik er hier niet al te veel over kwijt wilde, zeker geen regelmatige update. Daar is mijn weblog nu eenmaal niet geschikt voor. 
De heel bijzondere en bijna afhankelijk makende chocolade (staat voor eten) en een wijntje maken een hoop goed.

Nee, voor uw informatie; ik rook niet (meer). 

Lief vlucht de schuur in waar hij de tabak kunstig heeft verstopt en af en toe een nieuwe plek zoekt voor het dure domme spul. Ik ben nog niet genezen en op de zwakke momenten speur ik de planken en open kasten in de schuur af. Dit zonder succes.
Ik ruik wel eens een vlaag. Heb ik koffie in de handen, dan vind ik het lekker ruiken. Is het nog vroeg of ben ik met wat anders bezig, dan vind ik het verontrustend ruiken. Ambivalente geuren, bestaan die?
Hij ruikt ronduit vies na het inhaleren van tabak, zo ook kleding, zo ook de hele schuur. 
Dan doet de hout gestookte verwarmingsketel het beter.

Verleiding en Verslaving kunnen dicht bij elkaar liggen. Vrijwillig neem ik alle Verantwoordelijkheid op me.

vrijdag 25 oktober 2013

SpeechLess

Wat mijn ogen af en toe te horen krijgen, maakt me sprakeloos...



Merci lieve 'Haas'

Kak tot onbewuste Kunst verheven

Ik zie zo de schoolfoto voor me van Diederick als 11 jarige, uit 1983 ongeveer. Van die foto's waar je nu van in een deuk schiet om het zo naakt getoonde tijdsbeeld. Maar Diederick zou Diederick niet zijn, die is in 50 jaar geen spat veranderd. De lachende, toen al naïef onschuldige brede vlezige mond die me doet denken aan een mop over een breedbekkikker. De voor toen normale enorme bril met fors donker montuur op de grote blauwe ogen. Toen al een breed hoofd, als volwassen man bijna grotesk door zijn lengte, het blonde dikke golvende haar in een bob maakt het niet te missen beeld compleet. Die schoolfoto laat me als een kinderachtige pestkop grinniken en god straft meteen... Toen waarschijnlijk en nu nog steeds. (Ik ben nooit de pestkop geweest, stond aan de andere kant van de onzichtbare muur brug.)
Eveline, die door Diederick kortaf Eef wordt genoemd, zal toen een muizenkoppie gehad hebben, wat sproetjes misschien, sluik dun stijl haar. Aan Diederik blijven plakken, beide net niet geschikt om de Gooise Kak ook bij te benen wat carrières betreft.
Oud geld is wat er blijft kleven, oude valse Sjiek, Kak, maar dan getekend als karikatuur van zichzelf. Zij met een knalrood bijna echt leren jack op een strakke spijkerkuitbroek, elastisch uiteraard, blote iele enkels gestoken in half hoge gehakte ook rode sandalen. Het geverfde haast witte haar strak in een paardenstaart, twee pikzwarte getekende sierranden onder de pony die vroeger echte wenkbrauwen waren. 
'Jij bent toch ook Nederlander??' blèrt ze met Hollands volume door de kleine Carréfour heen. Iets diep van binnen krimpt ineen. Mijn 'exterieur' kan het nog net opbrengen niet te reageren, doen alsof ik geen Nederlands versta, de notre, ook in de supermarkt. Ik krijg dan wel voorrang boven Parijse toeristen, maar dat maakt me nog niet 'van hier'. Nog niet en dat komt door de 10 minuten die volgen op de vraag of ik uit Nederland kom, maar dan anders gesteld.
Terwijl Eef zich hoopt te 'updaten', knik en a-haa ik op de juiste momenten. Na 5 jaar met Fransen communiceren leer je non-verbaal even niets-zeggend te zijn als de persoon tegenover je, zonder door de mand te vallen dat je er niet veel van begrijpt. (Een filmpje over een fantastisch voorbeeld van hoe het moet.) Ze babbelt over de korte termijn, hoe lang ze nog vakantie genieten, wanneer ze weer voor wat weken terug komen. Het zal wel, ik kijk schuw om mee heen of het personeel me niet ziet, want oh la la, ik schaam me stiekem een heel klein beetje voor mijn in Nederland geboren en nog woonachtig zijnde medemens, terwijl ik het misschien hele leuke mensen zou        ... kunnen       ... vinden     ....zucht. 
Maar gotgloeiende; praat niet zo schel en hard dwars door de super heen, we staan niet op het CS van Amsterdam!
Diederik staat achter haar, hij lijkt snel afgeleid. Het blauw-wit gestreepte poloshirt met daarbovenop een gebruinde nek, brede bek, nog steeds een dik donker montuur, blonde dikke haren met slag, een wat wezenloze glimlach die niets zegt, maar net zo min iets verbergt, lastig. Zijn ogen laveren van de dames naar de kaas en boterschappen tot met gemak over diezelfde naar de verse kaas- en vleesafdeling.
Wat een Kak, tot Kunst verheven. De bruggen stralen me tegemoet met de vreemde bijkomstigheid dat er enkel een bijna mongoloïde eerlijkheid schuilt in hoe Diederick & Eef Hollander-in-Frankrijk zijn. Haast aandoenlijk te noemen, schattig... toch? Vast wel. Leuk voor een reality docudrama, zij & ik blijven les étrangères, niets aan te doen. Ondertussen blijf ik volhardend in niemandsland dwalen, nie Nederlander, nie Française, nog niet.
Ik had de blonde boom van een vent op de markt al naar me zien kijken met een blik van 'die blonde meid ken ik'. Nu kent meneer me he-le-maal niet, maar blijk ik vorig jaar?.... met hem gepraat te hebben. Ik kan het me niet heugen. Zeker niet nu ze ook het omroepsysteem in de supermarkt kunnen overschreeuwen door alleen maar te vragen hoe het er nu mee staat.
Ze willen echt eens langs komen, in de pruimen of komkommertijd, tijdens hondsdagen of wanneer ze er klaar voor zijn. 'Tuurlijk, altijd welkom', verder zeg ik niets. Ze komen er nooit, zeker niet op espadrilles en hakken...
Kak, echt tot Kunst verheven. Prachtig!

woensdag 23 oktober 2013

De dekking

De oude maar peperdure versterker met dito enorme luidspreker set begon vorig jaar zomer kuren te vertonen. Het ging van kwaad tot erger. Marc heeft zich er al die tijd niet bij neer kunnen leggen dat goede muziek steeds minder te beleven viel met de kuren van deze stereo. Het ding is nu onvervangbaar duur en we compenseren een TV-loos bestaan met muziek en films. (Trouwens, één van de beste beslissingen ooit; die TV eruit.)
Twee keer eerder, nog niet door de wol geverfd, brachten we een computer naar de stad ter reparatie door het inslaan van de bliksem. We dachten nog een tijdje dat we weg konden komen met de stekkers eruit halen, op tijd, dachten we. Gelukkig was de verzekering via Credit Agricole niet de lulligste en vergoedde twee maal de reparatiekosten. Wel met de waarschuwing dat we een beveiliging ervoor moesten plaatsen a 120 euro.
(Als het onweer nog voorbij de bocht is, slaat deze al in waar onze meterkast hangt, ergens langs het bospad, recht tegenover de EDF.)
Lief krijgt het verlangen naar muziek, mooi geluid, niet van zich af gezet. Een 2 weken geleden was het weer een nachtje met onweer, zondagochtend belt Lief de verzekering op. Ik moet lachen, zondagochtend, zijn plannetje zo aan me verteld. Ik rol alleen met de ogen en ben zeer verbaasd dat we om 9 uur 's avonds op ons mobiel een telefoontje krijgen waardoor Marc gelijk naar buiten loopt en het felle licht daar aandoet.
Niet veel later blaft Castel en stapt Marc binnen met een ouder echtpaar achter zich aan. Ik steek mijn hand uit en stel me met een vragend gezicht voor. Het mannetje van de verzekering met vrouw die het duister en de kleine bochtige wegen en een nog erger bospad getrotseerd heeft om zijn werk te doen. 'Zij' kijkt rond, wil wel even gaan zitten, maar geen water of thee. Hij kijkt naar de HK en de luidsprekers, die zijn niet te missen na een blik door de ruimte.
U mag weten; Lief kan niet liegen. De man vraagt wanneer we onweer hadden. Marc kijkt voor hulp naar mij en ik kan weer glimlachend terugdenken aan die zondagochtend. Logisch, toch? Dat het apparaat al ruim een jaar niet naar behoren functioneert laten we ongezegd. Na 10 minuten vangt hij de thuisreis weer aan, een 75 minuten op zijn minst.
De dekking wordt erop nagekeken en alles blijkt geen probleem. Ook niet als blijkt dat Marc de factuur al lang niet meer heeft.
Behalve dan dat het oude model HK niet meer gemaakt wordt en er maar met moeite een Franse leverancier te vinden is.
De verzekering checkt-dubbel-checkt onze gegevens, adres, betalingsverkeer, of e-mails wel zijn aangekomen, alles dat er te controleren valt en de terugkoppeling met Marc is fantastisch.

Nee, de Franse boerenburgerbank met haar extra's is zo verkeerd nog niet, u hoort ons niet klagen.

foto's


Qua mooie luchten moeten we het hier van de ochtenden hebben, die momenten van de dag die een avondmens minder vaak meemaakt als de vroege vogel. Omdat Sarko door mijn open slaapkamerraam mijn Nokia-wekker kan horen, roept hij me als een hongerige baby uit bed iedere dag. Ik laat hem wel vaak een snooze of 3 wachten, het is geen baby meer maar een vroege puber!

Dan volgt vaak een wandeling. Een kleiner stukje als Merlin meeloopt. 'We' rapen kastanjes. Niet om te eten, we vinden ze op geen enkele makkelijke manier lekker. Maar hond, ezel en varkens eten zich er dik aan. Inmiddels staat de stand op acht 10 liter emmers vol. Gedroogd in de hangmat tijdens de storm. Op de helft voor de winter voorraad voor de dieren.

Lardon & Jambon hebben al geen zin trek meer om rond 6 uur naar de goot te komen om hun dagelijks brood te krijgen. (We geven ze ergens tussen stal en goot eten door het in de bramen te mikken, ze wroeten zo het terrein begaanbaar.) Ze rennen dan als twee uitgelaten kinderen knorrend en piepend achter de persoon-met-de-zwarte-emmer aan. Indien niet lastig verspreid op nog onbegaanbare helling, jaagt Sarko de varkens weg en schuift aan. Hij trekt er desnoods een sprintje voor wat een hilarisch gezicht is. Die slungelige ledematen, flapperende vrolijke oren en de ondeugende maar lieve blik in de ogen. 

Uiteraard, heel erg veel paddenstoelen. Geen idee welke er allemaal wel/niet eetbaar zijn. Een grondige speurtocht kost al snel 2 uur, dat kunnen we niet missen van de dag. Ooit en later.

Jaja, BIO slakkenkorrels. Effectief met toch twee proefondervindelijke 'leugens'. 
1 Dat de slakken na het nuttigen van een korreltje voldaan naar hun schuilplaats terug glibberen om daar al slapende te sterven. NON, pas vrai. Ter plekke zien we ze creperen. Als je je moestuin serieus neemt en je daar ook even 'zen' kan zijn, vallen je zulke dingen op na 4 jaar geen kolenoogst.
2 Dat het ongevaarlijk is voor zoogdieren, huisdieren en egels die met een plaatje worden afgebeeld op de strooidoos. Egels eten slakken, dat wist ik. Hoe zit het met vogels en andere slakkenetende nuttige diertjes? Voor de 2e keer heeft een muis het in het koppetje gehaald een gaatje bovenin de doos te eten, erin te vallen en aan tafel te gaan door slakkenkorrels te eten. De 2e keer, dus geen toeval dat muizen deze slakkenkorrels lekker vinden. Maar tijdens het zich naar buiten wurmen door een zelf gemaakt gaatje #2, heeft de muis het loodje gelegd. Wat nou als 1 van onze katten kans ziet die muis te verorberen?  
Ik ben nog niet klaar met het verhaal van de fabrikant. Dat dit een domme muis is, een uitzondering. Dat de korrels opgeborgen moeten worden waar er niets anders bij kan dan... slakken.... ?

 
Het stookseizoen is weer begonnen. Open vuur met knoestig hout levert bijzondere plaatjes op. 3 in 1 is ronduit een vreemd beeld.

Zusteren

Een aaneenschakeling van gebeurtenissen als nooit tevoren. 
Van drastisch overstuur tot zorgzame vriendin die wel even een 'dinner party' in elkaar flanst in de beperkte keuken in een gite van een Brit die ik allerminst tot mijn vrienden zou willen rekenen. Een ezel die ook maar gewoon natuurlijk gedrag vertoond en me iedere ochtend na 1 bak koffie al compleet gesloopt heeft tijdens een ochtendwandeling. Lief die van veel sociaal relationele zaken gewoon geen kaas gegeten heeft. Een warme stormwind die bij fikse vlagen ons verscholen hutje weet te vinden en de -uiteraard- plastic tuinstoelen over de moestuin-helling verspreid. 
Nee, het leven wordt er niet makkelijker op in het zo mooie zuiden van Frankrijk.
Ik schrijf maar eens een keer over een aaneenschakeling van gebeurtenissen van een ander.

Na een fantastische mid-week met vrienden waarvan we alle vier de drie volle dagen lijken in te drinken, zie ik 's avonds een berichtje dat ze onderweg naar huis zijn; Simon en Robyn. Het bericht is 's middags al verstuurd, maar die stokoude mobiel van mij doet voornamelijk dienst als wekker en zodoende ligt het ding de boeken op het nachtkastje gezelschap te houden. Ik stuur haar snel een bericht terug, tegen middernacht.

Wat ik niet weet is dat wanneer ze mijn antwoord leest, ze in een hotel in een stad  met kleren aan in het bed ligt, flink onder invloed van de pijnstillers, alleen. Simon in zijn huisje zonder water, elektriciteit en nog steeds een lege kaart in zijn SFR prepaid.

Ze waren terug van een conferentie uit Portugal, wat weken vakantie met de kinderen in het zelfde land om voor de laatste 2 weken van een lange vakantie naar Australië terug te reizen. Nog even fijn samen 'kamperen' en avontuurlijk improviseren. De mannen (mijn Lief en de hare) lekker werken, de dames aan de 'girly things'. Bepakt en bezakt voor de eerste week sluiten ze de huurauto af die aan het einde van het lintdorpgehucht geparkeerd staat. Verder gaat de weg niet. Een paar kilometer een pad dat nattig mals gras afwisselt met rotsig en verraderlijke passages. Zeker met zware bepakking, beide in de 60, gewend aan het stadsleven, na een reis van 20 uur non-stop. 
Het heeft veel geregend. Terwijl ze haar lievelingsdier bonjour toeroept, de twintigtal koeien achter het hek die het stel nieuwsgierig gadeslaan, glijdt ze onderuit en breekt haar been. 
Ze zijn ervan overtuigd dat je met een lege prepaid kaart ook geen 112 kunt bellen, ze proberen het dus ook niet. Simon gaat op zoek naar een stevige stok om haar te helpen steunen. Ervan overtuigd dat ze pas boven hulp kunnen bellen. Eén kilometer duurt 45 minuten, de pijn voor Robyn moet ze als tig keer zo lang hebben ervaren. Ook bij de auto, waar ze de mensen die daar woont ook wel kennen na zovele jaren, besluit Simon haar zelf naar het ziekenhuis te rijden. Och arme...
Daar wordt gedaan wat ze in ieder ziekenhuis doen; een mooi gipsje aanleggen met een paarse buitenkant. Ze hebben duidelijk naar haar voorkeur gevraagd. Dokter #1 zei haar al een nachtje in het ziekenhuis toe, rust en zeker weten. Simon gaat naar huis, is gerustgesteld en kan verder niets doen. Dokter #2 een pietsies later, zegt dat ze 'naar huis kan', dit tegen 9 uur in de avond na een hele lange dag. Leg dat maar eens uit in het Franglais. Dat je er alleen te voet kan komen, er geen enkele faciliteit is en je ook geen krukken hebt. Je belkaart ook leeg is, net als die van je man en die wat eerder naar huis is gegaan, want 'ik mocht blijven hier'.
Dokter #2 begrijpt dat de patiënt en hij elkaar niet zo goed begrijpen als dokter #1 of de overdracht is er bij in geschoten. Hij haalt er een zuster bij wiens Engels nog slechter is. Zij begint heel hard en lllangggzzaaammm te praten dat ze 'naar huis moet'. Met andere woorden; Dit bed moet zo leeg zijn, wij schoppen u het ziekenhuis uit. 
Staat ze dan, zonder krukken op de stoep van het ziekenhuis. En nog steeds belt ze ons niet. Ze laat de receptie een taxi bellen om haar naar een avondapotheek te brengen voor de aanschaf!! van krukken en anti-trombose injecties voor 2 weken en de stevigste dosis pijnstillers-zonder-morfine waar ik ooit van gehoord heb. 1200Mg Ibuprofen per dag /naar gelieve meer en 4000Mg paracetamol.... Ruim 200 euro armer en de taxi nog wachtend op de stoep, laat ze zich naar een hotel rijden waar ze uitgeput op bed zakt en mijn berichtje krijgt.
Dan overkomt mij nog wel eens wat, maar dit lijkt me erger dan een pijnlijk drama. 
Twee dagen erna breng ik een ziekenbezoek terwijl ze in het zonnetje op het eikenhouten parket zit te breien. De gite is een chaos van kleding, spullen in reisformaat, zakjes en tasjes en een doorwoeld bed. Na een dikke knuffel laat ik haar het verhaal doen. Ik val van de ene in de andere verbazing, moet haar echt een lief standje geven dat ze haar vrienden zo dichtbij niet om hulp heeft gevraagd. Ik zet daarna een mok thee en zie de krukken liggen. Maatje lange lat en ze is juist een klein vrouwtje met haar Aboriginalbloed. Die moeten flink ingekort en verklaard de enorme pijn in haar oksels tijdens het gebruik van die ondingen. (Ik heb er ervaring mee, helaas.) Ook heeft ze geen idee de trapjes in de gite op te lopen, eraf gaat nog, net. Einde van de middag komt Simon terug met de belangrijkste boodschappen en een bonnetje om het beltegoed in beider telefoons aan te vullen. (Dat kan via internet, wifi is dus voldoende, ook dat weten ze (nog) niet.) Robyn straalt als ze hem laat zien dat ze nu wel uit de voet kan met die krukken. Want ook deze gite is multi-split-level, ze moet wel. 

Ze moet hier nog naar de huisarts. Om te regelen dat haar bloed geprikt wordt 2 keer per week, en een brief voor de verzekering om de vlucht om te zetten naar Business Class, dan kan het been tenminste gestrekt. Nu doktert er hier een erg charismatische man en ik bied aan samen te gaan. Dan is Simon even vrij van dienst, het was hem ook allemaal wel wat veel van het goede, warrig als hij kan zijn, bedachtzaam traag als het eruit ziet. 
Zo belanden we in een overvolle wachtkamer, waar ik denk een bekend koppie te zien. Een oudere dame, maar Robyn is nog een jonkie vergeleken bij de cliënten en ik voel me piep. We 'texten' eerst de mannen om ze elkaar te laten treffen voor het plaatsen van een stempel onder Simon's schoorsteen. De boel begint eng te verzakken, koste wat het kost! Duizend verlegen verontschuldigingen van ons naar de ons besmuikt aanstaren en het hoofd maar af en toe weg draaien. Maar ons gebabbel, haar gebrei -altijd en overal- en mijn toch bekende Hollandse kop met warrig woeihaar maakt de tongen gezellig los. Het bekende gezicht is de moeder van de 'vader' van Sarko, de electriciën. Ze kende ook Simon's moeder die hier tot haar 80ste 6 maanden per jaar in het huisje verbleef. Te voet naar het dorp ging, een slordige 15 km, om boodschappen te doen. Het huisje gekocht nadat haar man er dood neerviel de dag dat ze er waren met het hele gezin om het besluit te nemen het te kopen. Als eerbetoon. Robyn vond na haar overlijden het dagboek van zijn moeder, dat exact een jaar na zijn overlijden is bijgehouden. Hij ligt hier in het kasteeldorpje begraven. Simon kan het (nog) niet lezen. Op Robyn heeft het een diepe indruk gemaakt. Sindsdien komt ze hier net zo graag als Simon, ze leert de mensen kennen die zijn moeder hebben gekend, de puzzel wordt langzaam compleet. 
De huisarts hier is niet van de pillendraaierij. Een doos met tissues heeft nog net de ruimte op het veel te volle bureau. Het is ingepakt als een gewatteerd stoffen huisje waar de schoorsteen dienst doet als dispenser voor de tissue's. Ernaast ontwaar ik een asbak en mint-snoepjes, voor de patiënten. Terwijl ik Robyn en de arts eerst samen laat zwemmen, neem ik de praktijk met genoegen in me op. Tijdens de drie keren dat ik hier kwam in 5 jaar, begin ik het karakter steeds innemender worden door de gepaste, zeer correcte en professionele maar toch informele sfeer waarin je mee getrokken wordt. Maar die praktijk eens rustig rondkijken lukt natuurlijk niet. Ik blijk niet de enige als we weer buiten staan met de beoogde brief. Ook een zuster 'komt bij u thuis' voor het bloed prikken. 'Is die gite te vinden in dat dorp?' Als je een gite in een dorp van 20 mensen niet kunt vinden? Hoe moet ze dan ooit volgende week ons stulpje vinden voor de 2e en laatste keer? Maar meneer de dokter overruled de dames, eerst morgen, dan dat spulletje ergens beneden en vergeten. Afrekenen als vanouds, cash of per cheque aan de dokter zelf. Robyn is stom verbaasd en begrijpt het aanvankelijk niet. Een dokter cash betalen? Weer wat geleerd.
Op het arbeidsbureau helpen ze haar ook met het inscannen van alle papieren voor de verzekering en vluchtmaatschappijen. Alle openbare gebouwen zijn hier prima toegankelijk voor gehandicapten, dat zie ik als een absolute pre op het verder haast zo middeleeuwse karakter van dit Franse platteland.
Hun laatste 4 dagen spenderen ze bij ons, tenminste maar 1 trap en gezelschap, de zorgen en vriendschap gedeeld. 
Ze verbaasd zich over hoe vriendelijk iedereen hier toch is voor hen, vreemden. Ik lach haar toe op een samenzweerderige manier, 'you got it, Robyn!'

Ik zal dus aan het zusteren zijn komende week, leuk!

Net zoiets als dat de grootste supermarkt (Met wel 10 kassa's als ik me niet vergis ;-) in de regio (45 minuten rijden) gewoon een dag dicht gaat in verband met een sterfgeval. Niet omdat de manager een hart-aanval had gekregen, nee, het was een magazijnmedewerker. Ik hoop niet 'de mijne'. De kleine man-met-boeventronie die me al 5 jaar naar het juiste gangpad stuurt als ik weer eens iets zoek. Schuchter maar zo vriendelijk voor de vreemdeling.  
Ik moet wel een logje als LINK toevoegen om ook de andere kant van het vreemdeling in Frankrijk zijn te laten zien. Ook dit is het Frankrijk hier.

zondag 20 oktober 2013

c'est la vie

Een tennisarm, ja heus
Veel regen, modderbad als terrein
Een puberale (lees; hitsig & onhanteerbaar) ezel die wel raad weet met de tennisarm, NOT
Een week onverwacht vrienden over de vloer
Een andere vriendin-in-den-vreemde die nu hier met een gipspootje in een gite zit (ik wil zusteren)
Een berg werk, as usual
Bomenwerk gepland; het regent, het regent, de pannetjes lauzes worden nat

En voor mij weer wat complexe zaken waar ik me in vastbijten wil.
Ik heb niets te willen, het komt zoals het gaan moet, maar toch.

C'est la Vie!

maandag 14 oktober 2013

Schotland & Frankrijk

Elke nacht als Marc al op 1 oor ligt, ga ik achter het huis en boven de keuken een kwartiertje op een rots zitten. Meestal gevolgd door 1 of meer katten die zo hun eigen momentje met me hebben. Onderwijl jagen ze, op muizen, geluiden, vallende kastanjes, elkaar of krekels. Die lieten gisterennacht niet van zich horen, het was winters koud, maar zo helder dat ik me serieus af kon vragen of ik ooit zo'n sterrenpracht had gezien. Deze nacht zijn ze weer terug, het is zacht buiten, heel vochtig na de langdurige regenval van vandaag. Een dun wolkendek verbergt af en toe de sikkel, maar de kracht blijft door schijnen. In de kloof, zo net onder het huis, geconcentreerd boven de rivier, ligt nog een wolk. Of is het mist? De pieken van grote dennen steken er duidelijk tegen af. Twee verschillende waterstromen geven twee verschillende geluiden, samen met de krekels de stilte overmeesterd.
Afgelopen dagen was het somber, koud, erg nat, mistig, mooi. Ik moet steeds aan Schotland denken. Tijdens zulke dagen, dat je je binnen terug trekt, er al vroeg weer een vuur brand in de schouw. Elke keer dat ik uit het keukenraam kijk zie ik de miezer, of erger, met een achtergrond van mist en vaag het bos aan de overkant. De bossen zijn nog erg groen, samen met de extreem hoge luchtvochtigheid geeft dat wat vage grijs-groen tinten, meer kleur valt er niet te bespeuren. 
Ik dacht aan de zee, de enorme kustlijn van Schotland. Tot het meest noordelijke puntje, John o'Groats. Die dag was het mistig, nul uitzicht, eind september, alle toeristische gebouwen dicht, een gure wind en leeg, geen mens te zien. Die reis in de Blauwe van 4 weken lang, heeft diepe indruk gemaakt. Zo iets als IJsland, maar dat zal nooit competitie kunnen zijn als dat Schotland is voor mij als Nederlander in Frankrijk. IJsland heeft te weinig bos en oude bomen en is me net té ruig, té jong.
Nee, dan Schotland. Ik luisterde vandaag naar een cd zeegeluiden, golven, kust, wind en meeuwen. Brandde ocean-breeze geurolie en smeerde het koken uit om maar uit dat raam te kunnen blijven kijken. Heimwee kan het niet zijn, het was slechts 1 vakantie. En ook de pittige momenten ben ik niet vergeten. Het was bijvoorbeeld te nat om in een Landrover Defender 110 te wonen, afzien dus. 
Als ik geschaakt zou worden door een Schot (Hilarisch natuurlijk, zal mijn grote fantasie wel zijn.), zou ik, denk ik, niet twee keer achterom kijken. En dat is vreemd, want ik kan me helemaal geen leven voorstellen op een andere plek, in een ander huis, met een andere partner. 







En dan kijk ik weer eens foto's. Dan zie ik veel van hetzelfde. Drystone walls, beekjes en watervallen,  bossen en weiden, zelfs hooglanden als hier de Aubrac. Uiteraard, ik zit goed hier, en nu. En vrouwen worden niet geschaakt, dat gebeurt met meisjes, niet met vrouwen. En toch, Schotland. Het dwingt mijn hart zich niet te vestigen...

zaterdag 12 oktober 2013

Mammalou

Vorig jaar zomer ging ik op een snikhete dag met onze makelaar ter plaatse naar een historisch stadje om het opknappen van een tuin te inventariseren en de klant een offerte op te sturen. De keukendeur van het betreffende huis dat verkocht moet, is nauwelijks bereikbaar. Alle ruimtes in huis blijken een puinhoop en zijn net zo moeilijk toegankelijk als de tuin van een slordige 1000m2. Ik stuur mevrouw via de makelaar een offerte en daar blijft het bij, het wordt stil en ik vergeet de hele dame. Ook het contact met de makelaar verwatert.
Mevrouw heet bijna 'Mammalou', daar houd ik het in deze log maar even op.
Een ruime maand geleden word ik mobiel gebeld. 'Allo ...... allo?.....' Weg is de verbinding. Dit gaat nog een aantal malen zo door. Het zal wel, mobiele bellers neem ik minder serieus als die telephone fixe.
Ze zet door en tijdens een moment met de slechtste verbinding ooit sta ik haar buiten op het terras wederom te woord. De hemel zij geprezen, ze zegt haar naam en die vage beller is benoemd. Er gaat een lampje branden, madame Mammalou!
Of ik toch weer eens langs wil komen voor een offerte. Ze zal de week erop de reis van Parijs naar het 's winters lege stadje maken en voor twee weken blijven. Om orde op zaken te stellen.
Twee weken? Orde op zaken??
Ik ken de chaos in dat huis, de tuin, de rommel en viezigheid, het luilekkerland voor de ratten... En zo ook de slangen waar de buren over klagen. (Liever slangen dan ratten, maar dan kan persoonlijk zijn.) Die buren zijn ook iets in de richting van Parijzenaren. Beider huizen superstrak gerenoveerd, het mocht een Frank kosten zogezegd. Uiteraard met een strak gazon, gekochte hagen en een sjiek ijzeren krulprul-hekwerk. Oh! zou ik bijna het zwembad vergeten dat nu al bedekt is met een zeil. Welk blad daar in moet waaien is mij in de lege steriele tuin een raadsel, maar goed.
Ik vraag haar een keer of 4 of ze s.v.p. ons huisnummer wil gebruiken, dat praat makkelijker. Ook dat kwartje neemt zijn tijd. De afspraak gemaakt om een offerte aan te bieden, ter plekke, spijkers met kop graag! (Twee dagen later doen M&M ff die tuin, een wereld van verschil, het ijs gebroken, vreemdelingen onder elkaar.)
Terwijl Marc met haar in de cave een begin maakt en het met bakken uit de herfstlucht komt vallen, bekijk ik alle foto's nog eens. In iedere ruimte, kamer, hal of zolderruimte; rommel, spullen, stof, plakband, kranten, vuilniszakken, dozen, verpakte meubels en andere haast niet te definiëren spullen, troep, rommel, ballast. Ze zit al jaren vast in het gegeven van dat huis in niemandsland waar zij alleen maar iemand kan zijn en zo miskend wordt. 
Nu had de makelaar destijds al verteld dat mevrouw iemand zocht om haar te helpen het huis ook op te ruimen en schoon te maken zodat er überhaupt foto's gemaakt kunnen worden voor op een website, daar komt Mammalou nu op terug.
Het is een dame van een stuk in de 60 die net als vorig jaar met een dood-zieke kat zeult. Alles draait om katerkind van 17. Kinderloosheid doet ook iets moois met mensen.    Verder heeft ze na een ongeval, ooit, een geheugenprobleem opgelopen. Een excuus voor het rommelige leven dat ze blijkt te hebben, een focus van nul. Maar dat herken ik nu als de beste, het scheelt ergernissen.
Samen met haar zus, die verder niets van pa en zijn nalatenschap van doen wil hebben en haar eigen rijkdom vergaard heeft maar wel mede verantwoordelijk is, probeert ze hier in het afgelegen zuiden orde op zaken te stellen. Het huis te ontdoen van de vieze rommel, het te verkopen om verder te gaan. Dit zonder de ballast van pa die ze beide sinds hun late tienerjaren niet meer gezien hebben, maar nadrukkelijk aanwezig is in de vorm van een erg oud verwaarloosd huis met tuin, vol gestouwd met spullen, zijn spullen.
Ze kennen hier niemand, zijn hier les étrangères, net als M&M. Toch anders, wij wonen hier, weten van de hoed en geen rand, de gezusters geen van beide. Of we iemand kennen om de waardevolle spullen op te kopen, voor op Leboncoin, vide de greniers, een brocante misschien?? Of wij naast het opknappen van de tuin ook het huis op willen ruimen, schoon willen maken, netjes en representatief voor de verkoop?









M&M doen hun best.
Mammalou is hier eenzaam, kent heg nog steg, wil van de ballast af. Haar verleden als wereld op zich op de tengere nek, die in al die rommel is gaan zitten over haar dikke 60 jaren. In het stof dat overal aan kleeft. Het bouw- en verzamelstof van papa die op zijn zachtst gezegd toch een vreemde geweest moet zijn gezien de 'nalatenschap' van art deco meubels, al dan niet gedemonteerd in tape, afgeplakte deuren met diezelfde tape, alles getapet, verpakt, opgeborgen, het varkensvet in Keulse potten.
Maar u mag weten dat de nood haar hoog zit, moedeloos laat ze haar vaders huis zien. Een kleine dame die niet gek is, wat warrig misschien, woont tijdelijk op de ook vervuilde 2e etage zonder warm water, armoei troef.
En toch is het een krachtig mens met het golvende half lang grijzend haar in een slordig staartje dat in rap Frans via vele omwegen ons duidelijk maakt dat het haar allemaal boven het hoofd is gegroeit, au secours! Ik voel meewarigheid, sympathie hoe ze voor haar surrogaatkind zorgt, een eenogige rode kater, graatmager van ouderdom met een vet-abces op een heup. Hij is de test of M&M oké zijn om zich op te verlaten. Het dier krult zich op midden op de kleine keukentafel. Tussen drie grote kommen waar dampende groene thee in zit. Hij laat zich alle aandacht welgevallen... We zijn binnen bij Mammalou.

Rommel

Rommel jagen = In groot vuilcontainers speuren naar bruikbare spullen, huizen opruimen en schoonmaken om bruikbaar afval te verdienen, andere verlaten dumpplekken afstruinen.
Rommel verzamelen = Uitzoeken, schoonmaken, sorteren en een plek geven om het daarna nog eens tig keer te verplaatsen samen met andere rommel.
FB rommel = Onzin en zogenaamd 'nieuws', weetjes en zogenaamde 'feiten', schatttttige poezenpicks vs gruwelijkheden in woord, video en foto's van all over the globe, wijsheden van Ghandi of de Dalai Lama, recepten en vakantiefoto's die geconsumeerd kunnen worden alsof je TV kijkt terwijl je ook de krant leest en wat babbelt met vrienden.
Correspondent & corresponderen = Een digitale krant die voorbij gaat aan de waan (en het nieuws) van de dag & brieven schrijven (met de hand) om veel moeite te doen die nog echt op te sturen met snailmail; La Poste genoemd. Het effect op de ontvanger is er niet minder om, de periode tussen posten en reactie krijgen is subliem. Het kan een leuke mindfuck zijn, wat het kopen van een abonnement op iets dat nog niet bestaat ook is geweest als arme kerkrat zijnde.
Van rommelen tot rust komen = Het ordenen en opruimen van huis en erf, afvinken van things-to-do-lijstjes die hier altijd wel rondslingeren, huishouden doen, administratie, boompje zagen, wandeling met Sarko en derden, mailtje sturen, beetje surfen, afwasje na een kook-avontuur, siësta houden ook al stroomt het van de koude regen, fik stoken om juist rommel te ruimen en een kus stelen zo tussendoor.
Van rommel in je hoofd stoppen onrustig worden = Te weinig 'nee' zeggen tegen o.a. boom- en tuinbezitters die veel te lang gewacht hebben met een prof inschakelen, Sarko stierlijk verwennen waardoor things-to-do-lijstjes erg lang worden en blijven liggen, FB-en zijnde een spons-zonder-filter, (fout) denken dat de buitenwereld het beter weet dan ik zelf, de essentie loslaten en uit de geliefde leegte glippen zonder dat je er erg in hebt, dingen 'moeten' zonder los te laten.

Het nachtkastje


Voor het slapen gaan lees ik. 
Altijd.
Zo lang als dat mijn ogen willen, nog niet eens het verstand dat het verhaal moet absorberen. Zodoende lees ik vaak de avond erop 1 tot 2 pagina's voor een 2e keer, want ik ben snel afgeleid. Is het niet door katten dan wel door wat er aan de andere kant van het horretje gebeurt en de eindeloze stroom van gedachten...
Het hebben van een digitale krant doet trouwens geen afbreuk aan de leesdrift die onlosmakelijk verbonden is met mijn waak- en slaapritme.
Als ik een boek uit heb verdwijnt het meestal naar een plank in de bibliotheek. Sommige blijven achter. Om een tijdje stof te vangen, te bezinken, bij de hand te hebben. Ik zweer bij het papier, E-book, Kindle of digitale top-kranten ten spijt, ik wil gewoon een ezelsoor kunnen leggen of er een mini-post-it op kunnen plakken zonder de stekkers in het contact te hoeven stoppen, te wachten tot de modem verbinding heeft en de ventilator te horen draaien die het oude bakbeest nu eenmaal produceert.
Stapeltje rechts is gelezen, stapel links verlangd mijn ogen te voelen langs de regels vol echte ouderwetse drukinkt. Ook een bijbel ontbreekt niet.
(Over de inhoud van het nachtkastje zal ik niet uitweiden...)

Wist u dat de inhoud van een boekenkast enorm veel zegt over de eigenaar ervan? Ergens blij dat ik dat niet leesbaar kan fotograferen. De keuze voor komende maanden is wel leesbaar gefotografeerd, wat zegt deze u?

De geul in

 De wegen in het noorden van de Aveyron zijn relatief goed te noemen. Er ligt in ieder geval asfalt. 's Winters wordt er meestal wel gestrooid of geschoven. Zo niet? Dan blijf je gewoon thuis. Ook in het donker rijden wordt vermeden gezien de wegen na zonsondergang leeg zijn, een zwart gat die maximaal 40 per uur haalbaar maakt. (Overdag met een droog wegdek is 90 ook best te doen, op de bochten na dan.)
Zo einde van het groeiseizoen moet er nog 1 keer gemaaid worden. Onderweg naar de rommel-inventarisatie bij Mammalou proberen we de nog niet bereden weggetjes en paden en moet ik stoppen bij iedere ruine die Lief spot. Onbekende gebouwen die verlaten lijken resulteren ook in een opdracht tot het gebruik van het ho-ijzer en open hekken die de toegang tot een tunnel in een berg markeren zijn nog een stuk aantrekkelijker voor bunkeraar Marc.
(Bunkeren en bunkeraar zijn komt van zijn vele tochten langs en in de bunker-complexen van de Maginot. Ook ik ben besmet. Alles dat riekt naar ondergronds vind ik lekker ruiken, heeft aantrekkingskracht en maakt een enorm gevoel van sentiment in me los; de eerste maanden met Marc die me van hot naar her sleepte om te onderzoeken of ik hem wel hebben kon met al die eigenaardige interesses. Grotten, (atoom)bunkers, verlaten gebouwen, kelders en ook de tunnels van de EDF een 18 km door de bergen heen.)
Met een afspraak in het vizier om werk te krijgen dat ons juist iets anders dan geld op kan leveren, rijden we langs een betonnen wand in een berg met een open ijzeren hek ervoor. Ho-ijzer! Keren en parkeren.
Vandaag mag ik rijden, want Lief heeft een zwaar hoofd. Ik besef me minder dan 1 seconde dat dat gras daar iets lager lijkt. Een kuil in het gras voor het hek? .... 
Te laat!



Een betonnen afwateringsgeul was mooi verstopt onder grassen en bloemen. Het rechter voorwiel heb ik er keurig in gemanoeuvreerd en kan geen cm meer draaien. Het linker achterwiel zweeft in de lucht, merde! Ik heb een afspraak ja... 
We staan op een smalle D-weg bij een afslag naar een 'lieu dit' en Marc zet er de pas in om hulp te halen. Vrijdag einde van de middag, dat zou wel eens mee kunnen vallen. Ik krijg wonderwel geen uitbrander of een verstoord gezicht. Juist een opgetogen glimlach dat er weer eens wat gebeurd in ons 'zo saaie leven'.

Ik loop hem uiteindelijk maar tegemoet. Lief raapt kastanjes en kan trots melden dat de boer ervoor naar huis komt, om met een trekkertje ons uit de geul te helpen. 
De aangename verschijning in vieze overall past bij de verschijning die Marc bij de blaffende honden verderop aantrof. De Rode is er in 20 seconden uit, langer heeft de reddingsactie niet hoeven duren. En niks een trekker, gewoon met zijn ukkie van een 4x4.
Geloof me, we wonen hier echt afgelegen en zijn de enigen niet. En als je elkaar dan nodig hebt, zijn de afstanden opeens te voet te doen en heeft iedereen een 4x4 of een traktor, zalig!

zondag 6 oktober 2013

Ezeltje zoekje

's Ochtends ga ik, zoals u nu inmiddels wel weet, de ezel zoeken. Dat wordt voor hem steeds leuker, een geweldig spel. Zodra het voorspelbaar wordt, loopt hij een stukje verder of om, reageert niet als ik zijn naam roep, al staat hij nog geen 5 meter van me af, verscholen in de bosjes. Van mij mag hij. Een beetje karakter en initiatief vinden we ook wel leuk. Zolang hij ons 's ochtends niet staat te begluren vanuit de moestuin!
Het brengt me wel iedere dag ochtendgymnastiek en de honden worden degelijk uitgelaten, ik kom nog eens ergens.....



Het Beest! Een heel gelukkig beest. 

Kleine held. teddybeer en moedigste.

 Merlin is een gekke kat, hij die in de pies rolt, staat gewoon op een natte glibberrots in het stuwmeer. Balou doet wat pootje baden aan de kant, Castel zwemt de lange baan, op zoek naar die aalscholver.

U zei 'meekomen'???? Dacht ut niet!

zaterdag 5 oktober 2013

NEE tegen Dumpen


Alpinegeiten

Over dumpen gesproken;
Er lijkt een subcultuur in de internetgeneratie te bestaan die op heel eigen wijze het relationele, soms liefdes-leven leert ontdekken. Deze korte film 'Noah', schetst hier een haarscherp beeld van. Eerlijk is eerlijk, ik vond het bijna schokkend, of heb ik het oog op de tijdsgeest verloren? Of dumpen hetzelfde is als ontvrienden weet ik niet. Dumpen mag van de spellingscontrole, maar ontvrienden is nog niet ter aanvulling in de spellingscontrole update-batch geplaatst.
Over dumpen gesproken;
Sarko is ons spreekwoordelijk geschonken, 'het ezeltje is gedumpt' doet de werkelijkheid meer eer aan. Wij waren er niet klaar voor. De omheining(en) ook niet. Maar a la, hij is helemaal ingeburgerd en draait zijn steentje bij door voor alsnog gewoon ezel te zijn.
Eerlijkheidshalve over dumpen;
Nou moet ik wel eerlijk zijn dat er een passage is op de piste, het bospad richting de bruggen en turbines, die we gekscherend omgedoopt hebben in schoonmoederdumpplek. Uiteraard zonder een specifieke schoonmoeder in gedachten te hebben, alle schoonmoeders dan maar. Alleen geiten zouden het op die helling wel redelijk tot goed doen, geen garanties!

Dromerig en rommelend tutter ik de zaterdag door en verwerk het 3e kwartaal aan administratie voor alle bedrijven en privé. Ook weer achter de kiezen, al het overbodige papierwerk gaat de schouw in. Jammer dat de stank van brandend papier de heerlijke rookgeur van eikenhout teniet doet. De combinatie met een nat geregend herfstbos is sprookjesachtig.
Ik hoor een auto, niet veel later blaft de hond. Bezoek. Van Marcel, de mensenvader van Sarko. Maar eerst zie ik een dier aan een koord. Een geit! Een schitterend mooi licht reebruin monter geitje met mooi gekrulde horentjes en mijn hart maakt een sprong om gelijk naar de bodem van een ravijn te storten. Dat geitje wordt ons ook weer 'gratis' aangeboden, cadeautje!! Nee, tegen het dumpen. Want wij zijn niet klaar voor geitjes. De omheining ook niet en van geiten weten we het zeker; die vreten nog meer dan alles en gaan graag daar waar jij ze niet hebben wilt. Maar zeg maar eens NEE tegen dieren, NEE tegen een dier dat beter gedumpt kan worden.
Goed, het lukte met Sarko. 
Dit 5 maanden jonge gehoornde dametje windt me om haar hoefjes, het prachtige staartje van dit Alpine geitje glanst in de herfstzon. Ik scheld van de merde in de putin en Marc roept al van verre met een brede grijns 'NON Marcel, non non non!!!' Die geit komt er niet in, of op. Ik zeg niets. Al moet het dier even bij Castel in het hok, ik start wel een opvang voor gedumpte dieren.

En ik heb het er al vaak met Sarko over gehad, om te crowdfunden om een maatje voor hem te regelen. Niet dat ezeltje het begrijpt, maar dat maakt me niet uit. De omheining voor hem is nog steeds onvoldoende, we zijn het rondje nog niet rond en het schrikdraadapparaat is gesneuveld na die blikseminslag van wat weken terug. Maar als dit zo doorgaat is een stichting voor zulke dumpdieren in deze regio nog geen eens zo'n slecht idee.
Sarko kijkt lief naar het geitje, dat zachtjes blaat en de ranke zwarte neus tegen die van de ezel houdt. Ik smelt en zeg tegelijk gedag, tegen Marcel die het geitje ook kreeg maar hem ook niet houden kan, en het geitje...
Nee tegen Dumpen was nog nooit zo moeilijk.


Wijnpers te koop


Pas na een jaar na aankoop van ons huis gevonden achterin de stal op de 1e etage, zo'n echte mooie bescheiden wijnpers. Helemaal compleet, geweldig ding. Maar een sta in de weg, hij moet weg. Je brengt zoiets niet naar een déchèterie en zeult het gevaarte ook niet naar een vide de grenier. Op Leboncoin zetten dan maar, het equivalent van Marktplaats in Frankrijk. Beetje hoog inzetten en rustig afwachten. 

Te koop; Wijnpers

hoogte 1.90
buitenmaten 1.05x1.10
diameter pers 0.73






speelbal van mezelf

En zo ben ik al snel een half uur verder en kijk ik nog steeds tegen een blank scherm aan. 
Bij gebrek aan pen en papier als ik in de regen naar de stal loop of dwars door het bos moet afdalen om het ezelkind te zoeken, de zinnen alweer vergeten, neer gedwarreld tussen stervend blad, de goede beeldspraak achter een doorn van een bosroos blijven hangen. Ach helaas, komt wel weer terug, als het relevant genoeg is, als het leuk genoeg is over te schrijven. Inspiratie te over, altijd wel iets...
Maar nee, dat komt dus niet terug. Na bijna 4 weken niet roken is het nog ernstiger gesteld met mijn concentratievermogen dan ervoor. Vandaar ook al die ongelukjes, de herrie, de stilte hier en hoe graag ik thuis wens te blijven, want hier kan ik eindeloos, zelf als een herfstblad, wat rond dwarrelen in de wind, me geen buil vallen aan het verlies van een Franse conversatie die ik niet meer volgen kan of mezelf wakker schudden omdat ik nog 10 kilometer kronkelwegen te gaan heb.
Half opgehangen was die ik een dag later nog altijd in de mand aantref, in het zwembad. (Dat klopt, want daar hangen de waslijnen.) Ik hoorde de ezel roepen, onderweg naar beneden waar het geluid zo ongeveer vandaan kwam, kom ik varkens tegen die ik nog geen goedemorgen gezegd heb. Ik hurk in oude kleer neer en aan beide zijden voel ik een modderige wroetneus die naar vochtige bosgrond ruikt, de wangen worden tegen mijn dijen aangelegd en ze laten zich spontaan op hun zij vallen, oogjes toe en de aai kan dubbel genoten en gedeeld worden. Echt aaibaar zijn varkens niet en zullen ze ook niet worden, al doen ze er wel vreselijk hun best voor.
Maar 'oh ja', ik was op zoek naar Sarko die 's ochtends niet meer bij de goot staat en kans loopt wortel en een uitgebreid goedemorgen mis te lopen. Fase 2 van het hek is dan wel af, maar dat wil niet zeggen dat avontuurlijke dieren genoegen nemen met 'tot aan die rots en niet verder'. Zeker hij niet. Ik leidde hem via de open kant van het terrein één keer naar huis over het stalpad. Precies aan de andere kant van het hek bij de stal, daar waar het gras nog groen is, de bramen en varens nog niet zijn weggevreten door roze biggen, daar tref ik hem iedere ochtend weer aan. Die omweg door het ontoegankelijke bos makkelijker trotserend dan ik, uiteraard. Zonder de nodige concentratie moet ik vaak 2 keer lopen, om zijn halster te halen, want ik krijg hem zonder echt niet weg van dat malse groene spul en jonge essen.
Multi-tasken kan ik even niet, dat was ik ook al zoveel jaren gewoon, net als dat roken. Foetsie, samen met mijn concentratievermogen. En ik kan weer niet anders dan het proberen los te laten. Normaal gaat me dat prima af, soms te makkelijk zelfs. Maar in dit geval valt het me erg zwaar. Dat blad draaiend aan de tak van de boom of reeds onderweg naar de bosgrond, gedragen door de wind, de onrust blijft.
Ik wist het al wel, maar nu komt het extra hard aan; die verslavingsgevoeligheid. Nu heeft Dick Swaab in zijn boek Wij zijn ons brein daar een flink hoofdstuk aan gewijd, ik heb het grondig doorgespit een paar maanden geleden. Ma deed een filosofie-workshop over de vrije wil, gebaseerd op dit boek. Sindsdien ligt de rug ervan me aan te kijken op het nachtkastje. 
Ik ben al heel gelukkig met het bewuste weten, vaak terwijl ik tijdens het koken nog eens een slokje bijschenk. Niet roken laat me ook neigen naar lekker eten, een suikerverslaving al reeds jong het hoofd geboden, het nagels bijten ook bedwongen. Al een eeuwigheid geleden heb ik een overeenkomst gesloten met mijn haat-liefde verhouding met betrekking tot eten en mijn lichaamsgewicht. 
Ik voel me een speelbal van mezelf, want zonder roken val ik terug in oude andere slechte gewoonten. Misschien dat dat de interne herrie verklaard en de stilte hier. Jezelf zo onder de loep krijgen kost een berg aan energie.

zaterdagochtend 01:27 5 oktober
Dat scherm is nu dan wel niet leeg en blanco meer, maar ook dat kostte wat meer dan voorzien.