zaterdag 31 augustus 2013

Simon II

Einde deze lente vroegen we het ons al af, zoals ieder jaar; Zou Simon weer komen dit jaar? De Australiër die moed genoeg heeft zijn jaarlijks dichtgegroeide bijna-ruïne met prima dak te bewonen. Water tappen en verkruien met loodzware rugzak gevuld met proviand en wijn, altijd veel wijn. De man werkt zich een paar weken uit de naad om zijn vrouw die een paar weken later komt, na 1 nacht te zien vertrekken doordat het terrein ontoegankelijk blijft en het huis zo smerig. Geen water, geen elektriciteit, 1 keer per jaar een mens dat er wat van probeert te maken. (2 eerdere logs --> Simon & Simon & Robyn)
Ieder jaar bieden we aan om het pad naar zijn huis te maaien, ieder jaar horen we pas wat van hem als hij hier al is en stinkend naar het zweet en ongeschoren aan komt waaien om gedag te zeggen. Vanaf ons huis is het bijna 4 km, voornamelijk omhoog over een rotsig pad dat ooit de hoofdweg was. Zo ook zomer 2013.
U mag weten dat mijn bosmaaier van het zware kaliber is. Het ding weegt nogal wat. Er kan dan ook draad in van bijna 4mm en het draagtuig is onmisbaar. Dit jaar waag ik het erop. Ik ga met de Rode en alle maaispullen zo ver mogelijk dat pad op, omhoog. Want zeulen met die bosmaaier, omhoog, zie ik over die grote afstand niet zitten. Castel is gek op Simon en ze weet het al nog voor ik zeg dat ik naar zijn huisje ga. 
Nu is er een soort van kruising waar ik de Rode zou kunnen keren. Als ik dat tenminste haal, want het pad is smal, erg smal. Die kruising passeer ik, want iets verderop is het iets breder en daar kan ik misschien ook keren. Helemaal doorrijden tot aan het eerste gehucht, dat naast het kasteeldorp ligt als een lintdorp, kan echt niet, daar wordt het pad te scheef voor met het risico dat ik zo een ravijn in donder met auto en al. Ossenkarren konden het misschien wel, een ezel ook, maar een logge 4x4 niet.
Maar nee, echt niet. Ik durf de Rode daar dus niet te keren. In zijn achteruit terug zou een hachelijke zaak zijn gezien de ruïnemuur die van de bocht een hindernis maakt. Oeps.
(Ik bel Marc of hij 2 uur later wil komen om me ermee te helpen. Hij kent het stuk pad, breder maar met rotsen als geschakeerde muurtjes.)
Het weerzien is geweldig. De typische geur op de koop toe, alles went, ook deze vent. Castel kan haar geluk niet op, die denkt dat ze op vakantie mag. Want brood, kaas, salami en restjes gaan er beter in als die brokken thuis. Ik maai, totdat het even met bakken uit de hemel komt. Nu wordt het helemaal een hachelijke zaak om die auto te keren. Achteruit is ook samen onmogelijk geworden nu het pad nat is.
Klus niet af, andere keer verder. Marc krijgt het voor elkaar, Castel laten we bij hem, waarom niet?
(Later blijkt; Marc ligt zonder hond thuis wakker. Hij voelt zich de waakhond. Grappig feit; hij hoort haar niet blaffen in het benedenhuis. Ik wel, dus Tien staat wel eens midden in de nacht met een maglight buiten om samen met Castel te kijken of de ree 4 poten heeft of toch 2 benen...)
De 2e keer dat ik weer een stuk terrein ga maaien, neem ik Sarko mee. Ook om Castel weer thuis te brengen, want een niet uitgeslapen echtgenoot is niet best! Sarko vindt het prachtig, die heeft een vette kluif aan al dat gemaaide gras en brandnetels. En weer krijg ik de klus niet geklaard. Er zijn nog wat paadjes over die naar alle bijgebouwen leiden. Ontoegankelijk, jaren niet gemaaid, muurtjes ingestort, jammer jammer jammer. Nu we weten dat de Rode tot 150 meter voor zijn terrein kan komen, met zwaar materiaal, probeer ik onze gasten en Marc over te halen een keer met z'n allen te gaan. Voorlopig is er extreem veel werk en Simon zou graag willen dat als zijn vrouw er is, zij ook in het huisje wil blijven in plaats van het dichtstbijzijnde hotel.

Gisteren;
De Rode gepakt met alle machines en gereedschappen die we mogelijkerwijs nodig hebben om een brandje te blussen. Eerste hulp bij dichtgegroeide huizen in de kloof c.q. jungle. Water mee, want zijn voorraad opdrinken is ook zo wat. Eten mee, fruit, een quiche, zelf gebakken brownies, sap. Ik ga te voet met Sarko en Castel. Hij blijft treuzelen als hij omhoog moet lopen, ook gewend aan grazen hier en daar halverwege onze braamstrooptochten. Zodra hij doorheeft dat we naar Simon gaan stopt hij met zeuren, wetende dat hij in het graaswalhalla zal eindigen. Alles beter dan thuis blijven, besnuffeld door twee varkens.
Eenmaal boven tref ik een alleraardigst tafereel aan; 4 mensen, een hond die me vooruit gesneld is, de neus op de grond om het baasje te vinden en 'de kat die door mijn pies rolt', Merlin alias Sjakie. Een paar dagen terug vertrok Simon bij ons net na de schemering. Hij was even komen douchen en op de koffie wijn. Castel had hem stilletjes gevolgd terwijl Marc met Jack voor de zoveelste keer het net uitzette, ik lekker binnen zat en Alexandra wat zat te browsen. Maar Merlin had ook wel zin in een wandeling, of vakantie. Misschien dat er meer muizen te vangen zijn bij Simon, geen idee.

Uitgeslapen is Simon niet. Merlin wist de weg naar huis niet. Simon ging naar de markt, Castel vond het saai en ging naar huis. Onze nep-siamees bleef, maar vond het nodig om het nieuwe luchtbed van Simon te beklimmen. Daar heeft hij 20 uitstekende tools voor en eindigde voor Simon in een leeg luchtbed. Verder is de kat hongerig en constant op jacht. Hagedissen te over,maar die zijn nou niet echt smaakvol te noemen. De nog kronkelende afgebeten staartjes leiden hem af, zodat de hagedis ervan door kan. Zo heeft ieder natuurlijk wezen zo zijn afweer natuurlijk. (De muizen maken gewoon heel veel muizen, dat is bij ons thuis afdoende.) Na het laatste maaitraject plak ik Simon's bed, gadegeslagen door hond en kat.

Merlin is moe. Voelt zich veilig genoeg op een kist vol rommel om diep te slapen en zich op te maken voor de kilometers naar huis. Uiteraard gaat hij in de Rode mee, leg hem dat maar eens uit.

Vlak voor het huis is een stuk van een muur ingestort. Het is gewoon link om daar nog te lopen. Met vereende krachten bouwen we met z'n allen de droog gestapelde muur weer op. Simon kan zijn dank niet onder woorden brengen. Zou zijn vrouw dit jaar dan wel willen logeren in het zo karakteristieke huis?

Simon's moeder schilderde portretten op dakstenen, lauze. Ze bekleden een muur en geven het huis geschiedkundig leven. De geportretteerde op deze steen is de bouwer van deze oude wijnboerderij.

Na een riant maaltje schiet het goed op met de muur. De maaltijd was geïmproviseerd. Aardappels boven het vuur in een gietijzeren pan, met knoflook. Koude quiche, worst, olijven, nootjes en fruit maken het af.

Merlin zoekt het hogerop. Op de wijnpers ligt hij wat te soezen met zichzelf. De wijnkelder, waar de pers en oude vaten nog staan, blijft indrukwekkend. De vaten zelf kunnen nooit meer uit de kelder, die zijn veel te groot. De pers is op maat gebouwd en zal waarschijnlijk niet meer werken. 

Sarko komt alleen uit het vooronder van de broodoven, een gebouw dat een eindje van het woonhuis staat, als het even bewolkt is. In de zon heeft hij te veel last van de dazen. Het is een koddig gezicht om de donkere ogen en de opgerichte oren te zien die het licht net raken een meter of 2 achter de open ingang van het bouwsel. Hij is en blijft een erg lief dier dat zich makkelijk laat leiden, met een volledig vertrouwen in mensen.

's Avonds zijn we meer dan stuk. Toch gaan Marc en Alexandra het net weer uitzetten voor de zoveelste poging (na modificatie van het net) vis te vangen in plaats van gefragmenteerd bos. Jack en ik maken een bioscoop in de tent om wat afleveringen van Black Book te kijken. 
Ik doezel in op de bank, te moe, bedje toe. Morgen om 6 uur op om te kijken of we vis schoon te maken hebben.

donderdag 29 augustus 2013

Mag dat wel?

Heerlijk, motiverend, energie verschaffend, spiegelend en een uitdaging om jong spul (22 & 28) over de vloer te hebben. In no time fixen ze met Marc fase 2 van het hekwerk dat 2 hectare gaat omsluiten voor snel groeiende lieve varkens en een ezel die steeds meer van zichzelf laat zien. Ze koken ook graag, drinken graag, lachen veel en zijn onafscheidelijk. Wij daarentegen gaan als M&M onze gang. Ik breng de zwoegers thee en scones op de werkplek; Een steile droge helling onder kleine aken en jonge kastanjes. Met de walkie talkie houd ik Lief op de hoogte wanneer het eten klaar is en rommel ik de ochtend door in de moestuin. De gewekte bonen vullen de planken in het kot, de eerste potten bramenjam staan vloeibaar te wezen, want eigenwijs als ik ben wil ik niet 1 kg suiker gebruiken op 1 kg fruit, veel te zoet.
Maar... Die eindeloze dagen gaan over in zoete avonden terwijl de wijn er gretig ingaat, de chocoladecake als avondboterham wordt genuttigd, de koekjes ook bij diezelfde wijn blijken te smaken en ik zie wat structurele zaken verwaarloosd. Dat mag ook, voor even.
Geen halster maar wel mijn teugels trek ik aan. Even wennen voor Lief die denkt dat het sjacherijn is. Jammer dan. Het is mezelf in de gaten houden, consequent zijn voor een nog jonge onzekere ezel en niet vergeten dat we dan wel een beetje vakantie hebben, maar de zaken binnenkort gaan starten. De telefoon gaat regelmatig voor werk, offertes moet ik uitwerken, werkmateriaal uitzoeken en bestellen, eten en drinken voor 4 en de beestenboel regelen, de L200 poetsen voor ik hem bij de garage stal, beetje orde houden in huis en op het terrein en ja; net-werken.
Ik leg de 'love-birds' uit dat wij geen zondag vieren, maar alleen een Donderdag kennen. Een dag waarop ik zo laat mogelijk weg ga om een lange dag te draaien met een lijstje, in nette kleding waarin gewerkt kan worden. 's Zomers gaat de lange dag vooraf aan het goedemorgen zeggen tegen een ezel en een dik uur werken in de moestuin, geen siësta en 's avonds nog even in proberen te halen wat er op zo'n dag zonder huisvrouw blijft liggen. Dat ik niet de vuilniszak wil vergeten die staat te stinken in de schuur, ook niet de folder van een nieuw klein lichtgewicht kettingzaag, want er komt een 2e, jawel; eerlijk verdiend. Gewone werkdagen hebben een starttijd en een eindtijd. Je neemt een douche en gaat zitten. Maar leven is hier werken, of andersom. Om dit te begrijpen is het stel te jong en op (werk)vakantie.

Een hoop lol en hard werken aan 6-handen-klusjes later, wordt het op Nederlanders.FR weer eens aangehaald dat het als particulier verboden is om vrijwilligers aan het werk te hebben. Betaling in natura of espèce of niet, maakt niet uit. Ruilhandel dus. Iets wat op het Franse platteland heel normaal is.
Ik krijg inmiddels de kriebels van verboden. De meest gestelde vraag van Nederlanders die bij ons op bezoek komen -vooral de kinderen-; "Mag dat wel?" Een verontwaardiging maakt zich dan van mij meester. Of iets mag of niet maak ik op kleine huiselijke schaal zelf wel uit!

VerFranst of niet, het is heel Frans om te gaan voor de meest eenvoudige oplossingen. A la System-D.

De Speeltuin

Het minimale verblijf voor vrijwilligers is 2 weken. Uit ervaring weten we dat de eerste week opgesnoept wordt door acclimatiseren. De nachten zijn hier stil met geen hand voor ogen die zichtbaar is. Onze stek is té anders om niet van onder een bepaalde indruk te zijn, even te blijven.
Ook heeft onze ervaring met gasten ons geleerd dat we duidelijk aan moeten sturen. De eerste dagen gaan op aan bewustwording. Niet op een zweverige manier, meer praktisch om duidelijk te maken dat we niet naar het dorp rijden voor 1 fles melk. Dat is dan een heel duur flesje geworden! Dat lichten uit kunnen als je de ruimte verlaat. Dat de kruiwagen doorgeroest met gaatjes het nog prima doet en er geen andere hoeft te komen. Dat ik pas een was draai als de trommel echt vol zit en dat het huishouden iets meer inhoudt, omdat we in een bos wonen. Dat alleen vroeg opstaan om aan de slag te gaan met een super maaltijd tussen de middag en een siësta, de dag goed besteed laat zijn.
Jack is ex-marinier. Ja, een echte, als in de Amerikaanse film! Lief ventje van nog geen 30 die iedere dag lekker aan de slag wil. Voor hem is het hier een speeltuin, voor grote mensen. Hij heeft gelijk, want alles kan en bijna alles mag. Alexandra is een sterke meid die alles doet en kan, als ze het maar samen met haar man kan doen. Samen zorgen ze voor een aanvulling in het creatief leven. Al die ideeën, initiatieven en verse kijk op ons leven is voor ons erg waardevol.
De speeltuin-vrijheid vereist een kader. Het kostte ons een jaar of drie om die vrijheid een degelijke richting te geven, de verantwoordelijkheden ingeweven in het dagelijks leven. Inspanning vs ontspanning. Dat laatste blijkt een extreem lastige om onder de knie te houden.
We 'plannen' een BBQ, maar je zult zien dat ik het sprokkelhout voor de kooltjes af moet dekken met een open geknipte vuilniszak, het regent dat het giet. Dus de BBQ vindt binnen plaats, in de schouw. We zien het stel denken 'why not?". En zo is het maar net, in de grote speeltuin van M&M! Een tent bouwen in de woonkeuken om met marshmellows en een drankje (of meer) een film te kijken met kussens onder ons en een vuurtje achter ons? Leuk! (Dat de tent na drie dagen in de weg gaat staan, omdat de eettafel onbereikbaar is, ach, daar komen ze zelf wel achter.) Buiten slapen om naar de sterren te kijken, ga je gang. Wil je een boomhut bouwen Jack? Leuk, moet je doen. Maar zoek dan wel een boom uit ver van huis, we willen geen buren! Is de buitendouche niet echt behaaglijk opgewarmd? We horen ze niet, ze staan liever buiten, gadegeslagen door wat kippen, katten en een hond. 's Nachts in de hottub? 'Jaaa, leuk!!'

Ik knot een flinke oude es met takken van 57 jaar oud. Op een rothelling, vol gegroeid met bramen en brem. Die takken bomen kunnen gelukkig gewoon vallen. Het is een mooie oefening voor het essenpark dat ik moet kort zetten. (Een klus waar ik op voorhand zenuwachtig van word, beetje veel, beetje te groot...) Ze zien hoe wij dat doen, dat hout op het pad trekken met de rode, klein zagen, kloven, de auto in, takken de stal in, winterkost voor Sarko. Met elkaar is het nog sneller gepiept. Een 'fishing-lodge' bouwen. Het hele plan is in no time klaar, evenals de helling voor de trailer van het bootje. Het visnet moet onder en boven geknoopt worden, geen klus te lastig voor deze harde werkers. Samen vinden ze alles leuk.
Het gaat gepaard met veel feest, cheese-cake, wijn en whiskey.
Ai!
Ook dat moeten we aansturen. Ik ben geen moeder en kom er gelijk achter waarom niet. De verantwoordelijkheden overdragen is moeilijk. Dit jonge stel heeft nooit een eigen huishouden gehad. Al levend vanuit de koffers op de motor, logerend bij familie en vrienden. Lekker makkelijk natuurlijk.
Het zijn absoluut geen uitvreters, niks is hen te veel gevraagd, te zwaar of te moeilijk. Maar toch....

Ondanks de hele kleine nog scheve hindernisjes die M&M hierin willen nemen, willen we eigenlijk dat ze blijven. Al is het maar een paar maanden. Deze hulp is goud waard, dat voelen we zo, ervaren we hetzelfde. Het gebrek aan privacy nemen we op de koop toe, daar komt vanzelf een evenwicht in. Het kunnen delen van dit paradijs waarin Vrijheid bovenaan de prioriteitenlijst staat, is voor ons een lust. 
Na 11 dagen hebben we allemaal behoefte aan wat orde en regelmaat. Alle vier halen we de klad eruit. 
Leven met elkaar kan zo simpel zijn. 
Maar we blijven spelen, je leeft maar één keer!

 BBQ in de schouw.

 Kort werkoverleg tijdens het plaatsen van schapengaas. De scones met thee gingen er ook goed in en versnelde het werk. 

 Het 'chateau' uitgraven en verkruien wordt als een leuke klus ervaren. (Klusje dat nog vele maanden nodig heeft.)

Es, stookt lekker. De Rode blijft in dienst.

woensdag 28 augustus 2013

L200

Die auto kocht ik toen ik nog niet wist dat Lief thuis zou komen en zou blijven. De Rode verloor steeds onderdelen op het bospad dat nog niet met scherp grind was strak getrokken. In geval van familie-nood kon ik met de L200 12 uur later in Nederland staan. Zo in mijn up zou ik er niet mee gaan werken, geen bomen verzorgen en al helemaal niet het zware werk thuis dat we ermee doen. Dus de Rode ging met pensioen en ik had er een fijne bak aan. 
Maar goed, de L200 is leuk voor op gewoon keurig Hollands asfalt, niet voor de wegen hier en zeker niet voor het zware werk. Helaas, een miskoop nu de Blauwe er staat voor in geval van nood en de Rode nog niet met pensioen wil.
Bij de garage bluf ik over wat ik ervoor hebben 'moet'. Ik kijk goed om me heen en op Le BonCoin. Wat brengen L200's op hier op het platteland. Er rijden er namelijk opvallend veel van rond, een boeren wagen. Marc geeft me weinig kansen wat winst te maken. Maar zonder bluf is het leven suf. Philippe vindt dat ik er een keurige prijs voor heb betaald vorig jaar, winst is dus binnen als hij die koper vindt. Ik geef hem meer kans dan ik.
Dat de verkoper geen cent van zijn prijs afdeed, terwijl de beloofde camper-unit total-los op de stalling in Nederland stond, terwijl meneer ook nog de helft van de diesel naar FR, de verzekering, het tijdelijke export-kenteken, zijn verblijf al hier en zijn treinticket terug naar zijn Brabants onderkomen vergoed wilde hebben, heeft bijgedragen aan het besluit de L200 te verkopen en te bluffen over de prijs. 
Een handelaar in auto's zal ik nooit worden, maar passief lucratief is het wel.



dinsdag 27 augustus 2013

concepten


Vijf berichten/log's als 'concept', allemaal half af, nog niet publiceerbaar.
Druk, veel werk, gasten die ons ook harder laten werken.
Temperaturen die de herfst aankondigen.
Bedrijfsperikelen, bomen, takken, blad.
FF naar de tandarts, messen onderkwijlen in Laguiole.
Leren van elkaar, muggenbulten tellen.
Dierenspul, Beestenboel, lekker, zorgen, zacht, lief, hilarisch.

Delen & Schrijven, ze schieten erbij in.


deze is raak....;

dinsdag 20 augustus 2013

mooie dag

De nieuwe gasten zijn deze maandag, de dag na aankomst, al aan de slag met fase 2 van de grote omheining. Het geeft varkens en ezel veel vrijheid en degelijke voeding, maar wederom is dit een pittige klus en schiet het erbij in zo samen. Jong stel met workingethics, dus dat schiet op en Marc geniet van de zichtbare vooruitgang op een koele plek in het bos. Het ruisen van de lage waterstand, waarvan het snel stromende water het een wilde rivier doet lijken, geen stuwmeer. Ik ga regelen en doen, naar de garage voor de L200, offerte uitprinten en even langs brengen bij JP. Uiteraard een gentiaantje en een van zijn kant zo beminnelijk mogelijk praatje. Ach ja.... Eerste behoefte om naar boven te rijden waren wel kattenbrokjes. De onze schijnen maar 1 merk te blieven, bovenop het muizen-dieet, waar de vier jongste toch wat al te royaal mee omgaan. Bij gebrek aan geliefde ongekleurde altijd saaie harde kleine brok, kocht ik een zakje goedkope rommel van Casino, met kleurtjes en in vormpjes. Vaste feestdagen in Frankrijk zitten nog steeds niet in mijn systeem. De winkel was dus gesloten toen ik afgelopen donderdag naar de markt reed. 
Maar ze blieven het niet! Geen van de 5 heb ik met genoegen zien eten, Cros gaf niet zijn beste redevoering ten gehore om ons te smeken om brokjes. Sooty heeft ons vanaf donderdag aan onze koppen gezeurd, met smekende duivelinnenogen en zwaan-kleef-aan-&-Blijf-van-m'n-lijf gezweem. Ik vermoed zelfs dat ze schorre stembanden heeft, of iets in die richting. 

Weer thuis ga ik de werkers begroeten en breng drinken en zoutjes naar beneden. Ze komen los, Marc ook, het stelt me gerust. We liggen 's avonds in een deuk, even stoom afblazen met gewone humor. Ik laat Sarko los grazen voor het huis, waar de katten in de boom hangen en elkaar achterna zitten, de hond er bij ligt te soezen en de kippen nog een laatste graantje pikken. Zijn hapje voor het slapen gaan dicht bij huis. Hoe tevreden kun je een ezeltje krijgen. Hij blijft nu in de stal als ik hem er 's avonds heen breng. Knabbelt van het varenstro terwijl de varkens er juist weer onder kruipen. Geweldig om te mogen zien.

Foto's zijn wat ze zijn rond een uur of half 6 genomen.










vrijdag 16 augustus 2013

Een week

Maandag
P geeft gehoor aan de noodroep van Lief om te komen helpen met het maken van een hek. De varkens hebben nu eenmaal de vrijheid geroken en zijn cognitief zo sterk, dat wij daar geen slim snel antwoord op hebben. Vele steken van muggen en dazen, kostelijke quiche, liters water, een tukje en weer verder. Het hek staat, de afronding volgt deze verdere dagen van de week. Het resultaat is een rust, blije varkens, tevreden ezel, nette stal en een jaap in mijn been waar je u tegen zegt. (Normaal laat je zoiets hechten, maar het is een schone diepe wond, die Marc zorgvuldig verbindt met zwaluwstaartjes, een gaasje en een elastieken band om het geheel schoon en droog te houden.)

Dinsdag
Er was iets goed mis met me vandaag. Ik heb geen idee wat. Zo'n vaag gevoel tussen de oren. Als een naderend onheil, of erger. Een concentratievermogen van een erwtje, leg het ergens neer en het gaat geheid rollen. Geen geduld en motorisch licht gestoord. Er breken wonderwel geen glazen en ik bezeer me nergens aan, wat een wonder. Toch kriebelt en rommelt er iets en kan ik er de vinger niet op leggen. De joker 'loslaten' uitspelen blijkt het enige dat rest om de dag te redden.
Misschien rommelt het tussen de oren als oud- en nieuw. Het was tenslotte vandaag exact een jaar geleden dat ik mezelf dom genoeg klem zette aan de overkant van het meer, zonder iets, op crocs met aan mijn zijde een trouwe viervoeter die me hielp thuis te komen door me de wildpaadjes en begaanbare rotspartijen te laten zien. (ahum...)

Woensdag
Ik had al weken niks van Nadine gehoord nadat ze me eerlijk had gezegd dat het een béétje té druk was met logerende en vakantie vierende familie, die ene donderdag. De langzaam vorderende leukemie van haar Lief is een zware stille zorg die iedereen nu meedraagt. Ik stuurde e-mails en een sms-je. Ik ben niet van het pushen en trekken. Als mensen me zat zijn, is het makkelijk om zich van me los te maken. Nergens meer op reageren is DE manier. (Nu breng ik mensen op ideeën, niks mis mee toch?)
Ik belde gisteren de familie, want het zal me toch niet gebeuren dan haar man, die toch ook een goede vriend voor me is, mij stilletjes ontglipt zonder dat ik afscheid kan nemen. Een oud stukje angst voor afwijzing ga ik aan door de telefoon te pakken. En in het Frans wil ik graag overbrengen dat ik dan wel een buitenstaander ben, maar dat er gewoon gecommuniceerd kan worden. Nu ja, gewoon? 
Zodra JP weet dat het 'La Grande' is, flapt hij er al uit dat hij nog leeft. Dat bedoel ik nou! Op één lijn zitten met iemand, hij weet precies waarom ik bel en voegt toe dat hij begrijpt dat Nadine me glad vergeten is. Nog geen uur later heb ik een bericht in mijn inbox dat ze vandaag, woensdag, even aan komt waaien met een goede vriend. Dat zegt ze over iedere vriend, ook over mij, maar dat doet even niet af aan het feit dat ze M&M wel even een knuffel komt geven. Het is tenslotte een half uur rijden en ze heeft zich hier nu 10 maanden niet laten zien....
Dat inzicht duwt en trekt wel. Ik laat het los, maar het blijft aanwezig en ik tast nog steeds in het duister.

Donderdag
15 Augustus, een feestdag waardoor de meeste winkels gesloten zijn en ik niet hoef te poetsen bij de familie Ravelac. Naast dat ik de vaste Franse feestdagen altijd vergeet, ze ontbreken in mijn systeem, gaat dit ook niet op voor de marktkooplui. Twee adressen waar ik even langs moet om een offerte te maken na het boodschappen doen op een marktplein dat de Coasta Brava lijkt, maar dan zonder water. De lijst met bomenwerk is lang aan het worden, erg lang. Niets te klagen, maar u weet, ik ben zakelijk gezien een nul, een dummie. Dit feit kan mij behoorlijk stressen, want misrekenen komt me op langere termijn duur te staan. 
Eén van de klanten komt binnen via le Conseiller voor wie ik lindebomen kort zette om zijn zomer-restaurantje op die toplocatie meer licht en lucht te geven.
Ik ga daar eerst maar eens lunchen met uitzicht op het meer dat er wonderlijk genoeg stil en leeg bijligt. Ondanks de ****camping waar de 75% Nederlandse klandizie luidruchtig gebruik maakt van het zwembad en zich te goed doet aan de pizza's die met een servetje erbij erg goed verkocht worden. Ik ga voor een haast leeg terras in de schaduw van door M&M gesnoeide bomen. Een maaltijdsalade, een wijntje, koffie en een crème brulée vragen niet meer dan 15 euros inclusief fooi. Zuid-Frankrijk, hoogseizoen 2013. Een luid smakkende local achter mij laat het zich goed smaken en terecht. Het eten is heerlijk, hoe eenvoudig dan ook. Daar kan geen haut cuisine tegenop als u het mij vraagt, het vult ook de maag zonder dat ik straks me in de rij moet wagen voor een te vette niet-Franse pizza, omringd door uitgelaten verbrandde kinderen met hoogblond haar.
Ik moet na het eten in het gehucht met 8 permanente inwoners toch op zoek naar 'een es' die in een muur gegroeid staat, deze omver duwt, evenals een 'parabole'. (Even vergeten wat dat nu precies was...oh ja, een schotelantenne....) Ik zie er drie die enigszins voldoen aan de telefonisch gegeven omschrijving van het probleem. De parabole is van een huizenbezitter woonachtig in Parijs. De es is van een man die er ook niet woont en het allemaal wel ziet gebeuren, wat zal hem het boeien. De muur is van de gemeente en overal in slechte staat en een es? Die valt niet zomaar om... Toch zie ik er wel een klusje in, weer een offerte erbij.
Na de lunch naar de markt terug rijden voor het ophalen van de groenten, voor ons en de varkentjes. Gelijk door naar de broer van Nadine. Zij, broer en zus hebben een familie-huis op naam gezet van een SCI om het onderhoud eerlijk te verdelen. Meer werk; het toppen van elzen (geen gezicht) om te voorkomen dat de bomen bij omvallen of storm schade veroorzaken aan de brug of het huis dat aan de andere kant van het riviertje staat. Ze mogen niet volledig weg, want dan staat dat huis te kijk voor iedereen. De Fransen hier op het platteland en bomen???
En zo blijven de te blussen brandjes bij gebrek aan boomverzorger binnenstromen...

 Het is goed dat ik vandaag toch de hele dag weg ben. Dit besef ik me tijdens de salade met het rumoer van de camping op de achtergrond, uitzicht op een leeg strak blauw bergmeer. Dat inzicht blijft duwen. Het is het werk leven (moestuin, dieren, onderhoud, gasten, schrijven, bomenwerk, virtuele werelden) dat me af blijft leiden en me met de neus op onbegrepen feiten drukt, me uit de slaap houdt, me warrig laat zijn, post-it's of niet. Tussen slok en hap door is de afstand goed, de koele bries en zicht op mijn werk van afgelopen lente.
Het is een sprong in de opgedrongen zoektocht naar het innemen van een positie die ik niet verkies te hebben. Ik ben en dat een ander nou eenmaal behoefte heeft aan het hebben van een positie, wil niet zeggen dat ik me er één aan moet laten meten. (Ben ik de vlooi in de pels? Ben ik een liefhebbende echtgenote met de 7e trouwdag dichtbij? Ben ik een Hollandse in Frankrijk? Ben ik een dochter en een zus? Een vriendin en minnares? Ben ik een boerinneke, une femme paysanne? Ben ik een twee-benig zoogdier of toch gewoon een mens?)

Vrijdag
Een inhaalslag. Bloggen, offertes, huishouden, beesten vertroetelen, siësta, rommelen. Genieten van het feit dat de strijd met de varkens voorlopig gestreden is.
Zalig!

maandag 12 augustus 2013

net 2 kinderen


We vinden het beide erg leuk veel dieren te hebben en realiseren ons dat het veel werk is. Dat je niet langer als een dagje weg kunt samen, je je aandacht niet kunt laten verslappen. 't Zijn net kinderen.
Nu wordt Sarko nog gezien als een baby-ezel, DQ, Merlin & Sooty zijn nog niet volwassen en ook de varkens zijn misschien net begonnen met puberen. Dat laatste laat zich zien door hun ene dag vrijheid rond de stal, waar ze in het gezelschap van mensen, hond, ezel en kippen heel de dag hun wroetgang konden gaan.
Quasi onschuldig ontsnapten ze het afgelopen weekend meerdere keren per dag hun terrein door uit te kienen wanneer er een seconde geen schrik op de draden staat. Dachten we. Ze blijken ook met drie schrikdraden dicht bij elkaar er gewoon doorheen te banjeren. We controleren de draden, geen sinecure op dit terrein, maar alles blijkt prima in orde.
Marc doet er alles voor om ze op hun terrein te houden, want de varkensstrontgeur die bij 30 graden tijdens het eten je neus in waait, omdat ze bij Sarko de goot staan te dralen, is geen pretje. Ook is daar de afstand naar de moestuin al minimaal, drama als dat gebeurt. We oogsten al veel boontjes, aardappels, sla, aardbeien, prei, tomaten, komkommers en broccoli. De rest dat er nog aan komt willen we graag voor komende winter bewaren. 
Zoals het pubers past, zijn ze niet voor één gat te vangen en blijken bijzonder creatief. Hun intellect wordt vergeleken met kinderen van drie jaar. Als ze eenmaal op het terrein staan, volgen ze ons wel gedwee, zo niet zeer enthousiast naar de stal met een ongekende variëteit aan geluiden. Ja, varkens kunnen zwemmen, kunstjes leren, spelen, springen, erg hard rennen, schrik incasseren, geknuffeld worden, zindelijk zijn, lol maken, praten, je uitdagen en nog veel meer. Dat ze ook graag naast je op de bank willen kruipen om gezellig als gezin een filmpje te kijken, dat wisten we nog niet.
Ook al maakte Marc in de brandende zon (geen klacht kwam over de lachende lippen, hij vindt varkens hilarisch en tot op heden leuk slim & sluw) weer een extra hekje bij de goot om te kijken of dit zou helpen, toch waren ze stiekempjes en heel stilletjes het terras oplopen, in het donker nog wel, om gelijkgezind de hoefjes al op de mat te zetten en een synchroon 'knor' te geven; "goedenavond samen, mogen we er gezellig bij komen zitten?".


Sarko is mijn kindje, Lief blijkt gelijk voor de tweeling gegaan te zijn en schiet in zijn schoenen om met koplampje aan de kids naar bed te brengen, staldeur dicht met een zware steen ertegen aan. Eerst zoekt hij natuurlijk naar sporen van het uitbreken bij de goot. Als we weten hoe ze telkens weten te ontsnappen, kunnen we dat dicht timmeren. Tot op heden nog geen hoefje als spoor, alsof ze vleugels hebben.
Hij sloot ze ook al een middag op om rustig aan het hekje te werken. Bij het bevrijden bleken ze de hak, de spade en de pikhouweel door de hele stal verplaatst te hebben en als wig onder de deur geschoven in de hoop dat de deur wel open zou gaan. Gelukkig zitten de scharnieren aan de goede kant!

Het zijn erg leuke dieren. Niet alleen M&M zijn die mening toegedaan. Ook al onze andere dieren kunnen het prima met ze vinden. Komende weken zullen we eraan werken om Jardon & Jambon hetzelfde grote terrein te geven als Sarko heeft, voor hem ook leuk.

zaterdag 10 augustus 2013

Dier(en)rijk

Wat chaotische dagen na de komst van Daryl en Suzi afgelopen maandag. Hij Brits, zij Turks/Duits, wonend in een Pipo de clown wagen in het centrum van Berlijn. Na een jongleer-conventie in Toulouse, al werkend op de straten van grote steden, meeliftend met vrienden, om bij ons een werkvakantie te genieten. Tenminste, dat was de planning. Tot eind augustus, dachten we allemaal. 
Onze vrijwilligers krijgen altijd een volle dag om te acclimatiseren. Zo geven wij onszelf de tijd om de katjes uit de bomen te kijken en in te schatten wat voor soort projecten we ze kunnen geven. Maar woensdag komt het hoge moeilijke woord eruit; Ze vertrekken zo spoedig mogelijk om liftend met loodzware rugzakken een 600 km naar het noord-oosten van Frankrijk te reizen. Het aanbod om in omgeving Besancon een kindercircus-project te leiden konden ze echt niet afslaan. Voor een zakcentje, net zo arm als wij.
Maar laat dat nu juist een band scheppen, openheid geven en met z'n vieren hebben we in een 48 uur een bijzondere band opgebouwd.
Leven is werken, zo'n 24 uur per etmaal, zo'n 365 dagen per jaar. Werken is leven en soms kun je er wat geld mee verdienen, maar leven doen we toch wel, 24/ & 365. 
Als vrienden of vrijwilligers hier een tijdje blijven en niets voor ons kunnen doen, vragen we een klein bedrag per week per persoon. Gewoon om de onkosten te dekken. Een extra mond is niet zomaar gevoed. 
Daar zat hem voor Daryl en Suzi de kneep. Een groot schuldgevoel maakt zich van hen meester na het moeten intrekken van de belofte ons een kleine maand te komen helpen. Ze herkennen onze situatie, maar ook de rijkdom die we konden delen met elkaar. Woensdag is het een regeldag voor de twee. Krijgen ze de kortdurende job rond of kunnen ze toch hier blijven? Ze proberen hier en daar ons te helpen, doen een wasje, draaien en zoeken, maar er komt niet echt iets van de grond wat ons onzeker maakt.
Omdat ze nog niet in kunnen schatten wanneer ze weg moeten als ze zondag op hun nieuwe flexplek moeten zijn, maken we wel een planning voor de twee werkdagen resterend deze week.
Daryl werkt een bouwtekening uit voor een varkenshokje naast de stal, zodat Sarko eindelijk zijn thuis kan vinden. Eerst moet de waterleiding ingegraven worden tegen bevriezing, de deur van de 1e verdieping van de stal moet scharnieren in de muur krijgen om hem in de gerenoveerde deurpost te kunnen hangen. Is er een plan B? Want 'What if it is raining cats and dogs the only and last day we have?'
Uiteraard, donderdag, de enige volle dag die we hebben met elkaar, regent het stuitend hard. Ik moet naar de markt en mijn werk, Daryl & Suzi voelen zich allerminst prettig bij het feit dat ze weg 'moeten' en ze zien de nota van M&M hun budget om het einde van de maand en hun thuis te halen, al boven de lege portemonnee hangen.
Suzi neemt m'n huishouden over, een schat van een meid. Een baken van rust voor de zoekende en speelse Daryl die vreemd genoeg geen weegschaal is. 'Yes or No, that's the question.' zal zijn motto zijn. Marc metselt de scharnieren in de deurpost van de stal in een klein donker hoekje terwijl Sarko geïnteresseerd toekijkt. Daryl laat zich zeiknat regenen terwijl hij probeert te redden wat er te redden valt wat werken betreft, om te voorkomen dat hun budget eraan gaat natuurlijk. 
Omdat de sleuf waar de waterleiding in moet dwars over het afgezette stukje van de varkens moet, gaat het schrikdraad even weg. Dat geeft de varkens de gelegenheid heel de dag wat te wroeten en Sarko kan zijn geluk niet op. Sacherijnig natuurlijk, want hij is nat. 
Ik neem Suzi mee naar de markt en informeer bij het office du tourisme of er goedkope bussen zijn over lange trajecten richting Besancon. Triest maar waar, het is gewoon veel te duur. Een busrit naar een stad een 3 kwartier van hier is al 7 euro enkele reis. Laat staan een rit van 600km! Liften houdt in dat ze vrijdag al weg moeten. Met lichte paniek brengt ze hun financiële plaatje ter sprake.

Voor deze gelegenheid eet ik thuis, kook ik mijn favoriete gerecht om gelijk na het eten weer naar boven te rijden voor varkensrestjes en het soppen bij de Ravelacjes. (Dit keer een rouwstemming in verband met mevrouw's laatste broer die de avond ervoor is overleden.) Weer thuis tref ik een sippe Suzi aan in een donker huis waar een haardvuur brand om Daryl's kleding en schoenen droog te krijgen. Hij heeft maar 1 set nette kleding om in te liften en vrijdagochtend vroeg willen ze vertrekken. Om van deze laatste dag toch nog iets leuks te maken, gaan de meiden naar beneden met Earl Grey, chocolade en Tuctucjes om de doorregende mannen mentaal te steunen. 
Te leuk voor het maken van foto's. Het is net gestopt met regenen. Sarko, Lardon & Jambon, Merlin de nep-siamees, kipjes en 4 mensen verzamelen zich rond de Rode. Voor a cup of tea. Het is een uitzonderlijke bedoening; al die beesten bij elkaar, wij mensen inclusief. Het breekt de spanning van het weer afscheid moeten nemen. 
's Avonds kletsen we honderduit, worden er recepten uitgewisseld en haal ik alle kleding van zolder, uit kasten en de schuur dat klaar stond om naar Emmaus te brengen. Misschien zit er wat voor het tweetal bij. Het gesprek over geld gaat al snel over veel belangrijkere dingen. Marc brengt hen naar een liftpunt in de stad en dropt gelijk de kleding bij Emmaus. We gaan ze terug zien en zijn van harte welkom in hun 6x2 meter huisje op wielen als we Berlijn aandoen.

Heel apart, 4 dagen, vrienden en lot- en zielsgenoten ontmoet, een schat aan ideeën en inspiratie opgedaan, wetende dat we niet de enige zijn met hetzelfde gedachtegoed, in balans en harmonie. Mensen zijn net dieren en arm = rijk.

Daryl in de stromende regen, gadegeslagen door de varkens en Zwarte Kip. 

Marc bekijkt zijn metselwerk. 

Net voor de regen zijn de droge bossen varenstro binnen gelegd. 

Het fundament voor het varkenshok is geëgaliseerd en een begin voor een muurtje is klaar.

woensdag 7 augustus 2013

Het gaat zelden fout.

Ramen, deuren en luiken, alles staat open deze ochtend. Het stukje schuur dat ik vanaf het bureau kan zien is grijzig door de regen die ook in onzichtbare druppeltjes een hoge luchtvochtigheid vormt. Ik heb de hemel gesmeekt om het te laten regenen. Dat daar onweer bijhoort is logisch. Jonglerende gasten die ons komen helpen hebben de klappen en vuurwerk ervan ervaren, terwijl we een avond bij kaarslicht nader kennis maken. Ze werden gebracht door een Roemeens stel dat rondreist in een knaloranje VW-busje omgebouwd tot camper. Jong en enthousiast 'spul' dat ons inspireert, eindelijk mensen die outside the box kunnen denken.
Na het maandboodschappen doen tijdens midi in een koele supermarkt terwijl het buiten 36 graden is in de schaduw, pik ik dat busje op, op een parkeerplaats. Ze volgen met een 40 km per uur, want vol klimt het voertuig niet zo vlot. Op het bospad gaan we nog een tandje langzamer, smal, stijl en het is einde van de middag. Kans dat er een 4x4 van de EDF de bocht om komt zeilen met 60 per uur. Of harder.
De rook komt van de banden af, het zwarte grind vliegt alle kanten op en inderdaad; met die 60 per uur is het op de bumper of er net voor. 5 Centimeter, ja ja, letterlijk 5 centimeter voor mijn bumper weet de gozer de blauwe 4x4 te stoppen. Ik wijk niet uit, stop acuut de motor en stap uit met handen die gaan trillen van de schrik. Ik ben even helemaal vergeten dat ik een VW busje achter me heb staan. De EDF-er die zijn leven en dat van anderen en zijn baan op het spel zet, zet ook de motor uit en draait zijn raampje open. Het is goed dat hij niet uitstapt, want eerlijk; ik had hem een oplawaaier gegeven om van mijn adrenaline en schrik af te komen. Het gaat ook zelden fout: Ons kent ons. Maar toch tier en scheld ik hem de huid vol, in het Frans. Vertel ik hem met stelligheid dat ik 'de volgende keer' zal weigeren op de rem te trappen, dat hij verantwoordelijk zal zijn voor dood gereden (huis)dieren, kinderen of zelf wakker zou kunnen worden in het groen, ingeklemd tussen twee bomen, ondersteboven en gekreukeld in die werkauto, die vergeleken bij de Rode niks voorstelt.
Ik vind het al bijna niet meer de moeite waard om over te schrijven, dat dat werkverkeer op de Franse (bos)wegen de sport van het hard rijden belangrijker lijkt te vinden dan de leerschool dat er eerst iets vreselijk mis moet gaan, voordat men rekening houdt met andere gebruikers van diezelfde wegen. 
Ik noteer het kenteken en blijf hem uitfoeteren en zeggen dat hij geluk heeft dat ik een gevolg heb. Het lucht enorm op om me direct te uiten, de eerste keer dat ik even zo terecht boos kan zijn. Thuis tril ik nog wel een kwartiertje door. Dan is dat opruiende stofje verdwenen uit mijn systeem, zijn de maandboodschappen opgeruimd en wijkt alles even voor een avondmaaltijd met 4 nieuwe mensen waarvan er 2 een tijdje blijven.
Maar de ergernis blijft, het alert zijn als we het terrein verlaten blijft. Het zoeken naar kippen en katten die we even niet gezien hebben blijft. Dit terwijl we ook wel weten dat in de extreem benauwende hitte dieren juist een plek zoeken om de dag door te slapen, te suffen en zich zo weinig mogelijk bewegen om niet oververhit te raken.
Een nieuw geluid op het bospad trekt onze aandacht. Een licht knerpend zacht geruis. Jee, is dat wat. Het blijkt een auto te zijn die voorbij kruipt. 
Het gaat zelden fout, maar toch...

zaterdag 3 augustus 2013

Boodschappen uit Nederland


Een weblog bijhouden en dit jarenlang consequent volhouden is best moeilijk, maar heel erg leuk. Zeker als delen een passie genoemd mag worden.
Via De Onzichtbare Brug parkeerde er gisteren hier een auto met man, vrouw en 4 kinderen. Met boodschappen als dropjes, ongebakken kroepoek, zoete chilisaus, kruidenmixen en natuurlijk een zware doos met onmisbare broodbakmixen in grootverpakking. 
Jeroen volgt als Francofiel al jaren mijn reilen en zeilen en een paar weken terug peilde hij zijn Lief om een dagtrip te maken vanaf de camping naar M&M. Hij was nog even bang dat het te druk zou zijn, zo gesteld op onze rust als ik altijd zeg en schrijf te zijn. Jarenlang meeleven vraagt soms om M&M in levende lijve te zien. Vrouw en kinderen weten van niets, maar hij wist ze nieuwsgierig genoeg te maken er een 2 uur voor in de auto te zitten. M&M weten ook niet wie er komen. De paar uitgewisselde e-mails van afgelopen paar jaar zeggen natuurlijk niet zoveel. 
Het zijn niet alleen de boodschappen die ons blij maken. Wij ontmoeten weer mensen waarmee we in moerstaal honderduit kunnen praten. Over het leven in Frankrijk, de voors en tegens van beide landen waar ook zij een huis hebben, nu nog met de voeten stevig op Zuid-Hollandse bodem. Voor ons is het ook vakantie-periode. (Qua werk is daar weinig van te merken, qua socialisatie des te meer.) Om 7 lange koude natte maanden te compenseren kan het ons niet gek genoeg. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, waar ze ook vandaan komen, welke leeftijd dan ook. Alles kan, alles mag, niks maakt ons veel uit; FEEST!!
Zoals ik Jeroen al voorspelde; de kinderen vinden het prachtig. Ze slaan de spijker op z'n kop als ze nog in de auto al zeggen dat het net een sprookjeshuisje is. Dat klopt. Een echt sprookje. Met enge en mooie beestjes als enorme naaktslakken en een koningspage, misschien ook een slang en vervelende prikbeesten. Met limonade en madeleines. Met pannenkoeken (voor 8 man sta je best lang in de keuken ....) en een rondleiding. Honderduit vragen ze me de oren van het hoofd tijdens een rondleiding, onderbroken door weer wat liters bronwater met siroop. De mannen doen technische praat. Ik zie Marc blij verrast met een gespreksgenoot waar hij wat mee delen kan. Ik voel me gevlijd door de bewondering hoe we het hier toch redden samen. De kinderen verbazen zich over wat we allemaal zelf doen, vinden het bamboebos heel spannend, gaan beestjes zoeken in een bakje met een doorzichtig deksel en de oudsten staan lang te drentelen aan het nu volle 13 graden koude meer om wel of niet een korte duik te nemen. Moedig, het duurt even, maar ze gaan Castel achterna die zwaar te moede is begonnen met het uit het water halen van een paar duizend vierkante meter drijfhout. We eten pannenkoeken, potten keukenstroop zat, verse aanvoer natuurlijk. 
Even boodschappen brengen wordt een latertje. Een heel leuk latertje.... Zo mogen de zoete invallen blijven volgen, tot ergens laat dit jaar.

de Joker


Soms vraag ik me af waar ik de moed en de kracht vandaan haal door te gaan. Het vechten tegen de bierkaai. Het weer toelaten van Marc in mijn leven, wetende dat hij wel verandert en groeit aan de oppervlakte, maar in essentie dezelfde persoon is gebleven, altijd zal zijn. Net als ik trouwens.
Misschien is het naïviteit. Of stoute dromen. Of gewoon dom. Misschien is het hoop, geloof en liefde. Misschien is het trots en koppigheid met als dooddoener ‘Het Kan Wel’. Misschien is het  weten dat het leven met dit mens, mij een beter mens maakt voldoende.
Het gekke is dat de uitzichtloze financiele situatie blijft bestaan. Dat er alleen maar werk en onderhoud bijkomt, evenals verantwoordelijkheden. En dit terwijl mijn draagkracht lijkt mee te groeien, Calvé’s en Boskabouters of niet.  Ik ben er nog steeds van overtuigd dat je krijgt wat je dragen kan. Dat niemand dat voor een ander in kan schatten, getuige de vragen ‘hoe lang ik dit nog trek?’, is logisch. Dit is geen recente vraag van één persoon. Juist vorig jaar werd me dit erg vaak gevraagd toen Lief de hort op was, ik een uur of 4 per nacht sliep, vrienden over de vloer had, en verder het werk en onderhoud deed dat ik nu ook doe.
Nu krijg ik de vraag nooit meer, van niemand. Alsof het wel te doen is met Lief weer thuis. Alsof dat de zorgen wegneemt, alsof dat de oplossing is voor 4 uurtjes slaap en dezelfde financiele malaise. Alsof ik me nu opeens wel kan bedruipen en ik de support, steun en interesse niet meer nodig heb.
Voor mezelf leerde ik leven, maar toch concessies kunnen doen op alle vlakken zonder al te veel in te hoeven leveren van mezelf. Het is een stuk geluk dat ik graag zou willen delen. Maar nu die vraag al zolang achterwege is gebleven, blokkeert dat het delen van de moed en de kracht, de vreugde en het delen zelf. Alsof ik het niet ben, alsof ik een rol speel en mezelf op lange termijn voor de gek houd. Men gelooft wel in me, sommige bewonderen de moed en de kracht, het altijd maar doorgaan, soms stoïcijns, soms met een stok achter de deur of een schop onder m’n kont. Voor mij is het gewoon leven en over het algemeen geniet ik van ieder moment en alles dat ik doe.
Vaker vraag ik me af waarom ik ‘gewoon’ maar door sukkel. Sta te hooien met een grashark in een graadje of 30, DQ op apegapen onder de notenboom. Waarom ik 365 dagen per jaar wil werken en hier en daar een eurootje bij elkaar schraap door muren en wc’s te schrobben, een talud met hellingsgraad 10 maai. Waarom ik met Sarko opeens wel in staat ben om om 6 uur op te staan, na middernacht naar bed of niet, om ook het middagdutje bij gebrek aan tijd over te slaan. (Maar dat wijntje bij het eten niet.) Waarom ik het toch op me neem 7 dagen per week te koken in een donker huis met alle keukenverlichting aan.  Waarom ik bijna kruiperig de verlepte groenteresten onder de markttafels van het asfalt pluk voor de varkentjes en waarom ik mijn eigenlijk afwasmiddel maak. Waarom ik schuldig blijf voelen als ik toch wel erg veel geld uitgeef aan eten, omdat het nog niet zo opschiet in de moestuin, ik kosten maak voor een ezeltje dat nog een ruime 3 jaar getraind moet worden en gecastreerd bovendien?
En ik heb er maar één antwoord op. Op de vraag van lieve betrokken mensen en lezers, op de vraag waar ik de moed en de kracht vandaan haal en op de vraag ‘waarom?’.
Het voor mezelf leven inspireert anderen, in hetzelfde pakket of niet. Dezelfde strijd nog voor de kiezen of al reeds gestreden. Het getob doet zeer en laat me groeien. De malaise geeft het inzicht dat het leven nooit om geld draait en het bewijs dat de mens ook zonder de huidige vorm van kapitalisme kan, de vrije markt waar we onszelf toch mee voor de gek houden. Het paradijs bestaat wel, maar je moet er toch echt zelf in durven geloven, het manifesteert zich dan ook… vanzelf.
Ooit wilde ik nog graag dat de ander in me geloofde en geloofde ik nog in van alles en nog wat. Ooit wilde ik nog dat er van me gehouden werd, zonder van mezelf te houden, want dat leek veel te moeilijk. De zekerheid komt niet meer van buitenaf, van de bevestiging van Lief, dees of gene, een verzekering of schouderklop en een regelmatig redelijk gevulde bankrekening. En ik hoopte op zoveel, wat enkel teleurstellingen bracht. Ik stelde vooral mezelf teleur, wat een verwachtingen koesterde ik toch. Allen met hetzelfde resultaat.
Ik kreeg zomaar de moed. Spontaan de kracht en nog veel meer. Zomaar, voor niks. Nog geen centime eraan gespendeerd. Enkel het loslaten. Een onbetaalbaar goed en nergens verkrijgbaar. De joker met de naam Loslaten is altijd en overal uit te spelen en verliezen is onmogelijk.

De vragen zelf laat ik niet los, de antwoorden laten me terugvallen op het wederom uitspelen van de Joker. De mooiste kaart in het levensspel.