woensdag 31 juli 2013

concessies doen (het 'wordt vervolgd' op de oorlog van Calvé)

Deze ochtend de afspraak met de burgemeester om het stille conflict met Calvé en cohorten te beslechten of echt definitief aan te vangen.
Een delegatie van 4 man laat Lief me al maaiend uit de moestuin plukken als steuntje, samen begrijpen we meer. Ik zie er alles behalve charmant uit in wijde heli-broek met de kenmerkende gradiënt die de werkschoenen dezelfde teint geeft; maaigroen, legerpetje dat het hoofd koel houdt, goed past en de veiligheidsbril op z'n plek houdt en houthakkersoverhemd. Of deze outfit hielp om me een betere positie aan te meten dan de gemiddelde vrouw in deze omgeving? 
Calvé bezit geen stukjes grond langs het oude paadje waar ik vaak met Sarko wandel en wij onze reserve watertanks hebben staan. Paulus de Bospooierkabouter ook niet. Voor de goede orde van de burgervader zijn ze er wel bij. Wat ze hiermee te maken hebben is me een raadsel. Dat zij het zijn die -in onze ogen- het pad vernielen en moedwillig onze rust verstoren, omdat wij hier durven te wonen en zo hun een stukje speeltuin ontnemen blijft natuurlijk buiten beschouwing. Ook dat de gestolen dakstenen nooit meer terug gegeven worden of dat het hek gerepareerd wordt dat het bronpad afsluit voor spelende mannen op terreinbanden. De burgemeester heeft zijn vaste maatje ook meegenomen als zijnde een mediator. Ze staan al te 'palaveren' als ik achter Marc aanloop, nog na hijgend van de klim de moestuin uit, volledig aangekleed als een Eskimo. Bosmaaien op stenig terrein is geen pretje in zomerkleding.
Castel, onze anders zo lieve aanhankelijke hond, is maar net stil te krijgen na een blaffen alsof er beren op de weg staan. Ook kwispelt ze niet en kijkt ze de mannen wantrouwend aan en laat ze zich niet aanhalen. M&M zijn gespannen, voor haar na 4 jaar reden genoeg zich zo te gedragen. Een beloning volgt later.
De burgervader krijgt zich er niet goed uit gekletst. Haalt de wet aan die duidelijk wat hiaten bevat. Ons Frans is net te slecht om er iets zinnigs van te bakken, want alleen bestemmingsverkeer heeft recht om het pad te slopen gebruiken. Niet met ossenkar of ezel, maar met alle gangbare motorvoertuigen. Maar wat is dan precies bestemmingsverkeer? Daar gaat het mis. Want bestemmingsverkeer is al bestemmingsverkeer als men een kortere weg verkiest om van A naar B te rijden, volgens dit stelletje dan hè. Historische waarde? Ach, de wereld is toch verder gegaan?
Ook dienen de eigenaren, of de mensen die beweren baat te hebben bij het gebruik van het pad, het te onderhouden. Maar dat onderhoud is enkel gericht op het toegankelijk maken voor auto's met 4 wiel aandrijving, niet ter voorkoming van calamiteiten als een los gekomen rots die zich al rollend een weg baant richting onze schuur, of erger; het woonhuis. Marc vraagt wie er verantwoordelijk is als er zoiets fout gaat. Wij zelf natuurlijk! Jaja, om rollende stenen te voorkomen, moeten we maar met een bulldozer het paadje op, om de grotere stenen weg te halen. Waarom graven we die hele helling niet af?? Ideaal, want de 4x4 routes zijn dan ook niet leuk meer.
De 4 zijn het met elkaar eens dat de L200 daar weg moet, want die blokkeert het pad. "Kopen?" Grapt Lief. Verder kletst Calvé flink uit z'n nek en doet de boskabouter er een schepje bovenop. We wandelen al discussiërend terug naar onze oprit na het bekijken van de huidige situatie. Paulus en ik lopen achteraan en verwijt ons dat wij het dode hout dat er in de laatste bocht lag, hebben weg gehaald. En jazeker hebben wij dat, mooi brandhout. Dat was om uit de bocht vliegende cross-motoren op te vangen en nu is daar de grond al weggespoeld door de hoosbuien. Ik haal mijn schouders op en reageer niet verder. Marc doet er alles aan het zo onbegaanbaar mogelijk te maken. Paulus z'n probleem, de man heeft hier niets meer te zoeken dan zijn soms dagelijkse ronde op zijn quad om wild te tellen en dit door te geven aan de jagers (Of om even te gluren natuurlijk.). Wil hij zo nodig met 3km per uur niet uit de steile bocht vliegen, dan mag hij toch echt zelf aan de slag als 70 plusser met granietstenen. Als hij maar van onze bomen afblijft.
Alleen de opgang naar het pad wordt even belopen, verder willen de heren niet. Het is een klim, ik geef het toe, maar juist hogerop staat de ruïne waar de dakstenen van ontvreemd zijn, die enorme losse steen die alleen nog tegen een jonge eik leunt recht boven het huis en enkele bomen die zijn omgezaagd om het wandelpad te verbreden.
Uiteraard heeft de burgemeester ons dossier bij zich met een printje van alle kavels en hun eigenaren. Alle perceeltjes die we kochten van meneer Trier, staan nog steeds op zijn naam. Stelletje heikneuters. Over het bronpad (zie foto onder) wordt niet gesproken, maar Calvé schiet in de verdediging zodra M&M er alleen maar naar wijzen. 'Dat hij dat toch al niet meer gebruikt.' Nee klopt. Om maar gelijk met kettingzaag en zoonliefs Suzuki een nieuwe route uit te zetten.
Sarko gaat me zeker helpen, die wijkt geen millimeter voor auto's. Hoe groot of indrukwekkend ze er ook uitzien. (Ik ben in staat om webcams op te hangen, zeker na het debacle van vanochtend. Weet er iemand nog een partij dat van de vrachtwagen gerold is?)

Later in de ochtend sta ik dit alles te overdenken in de keuken. Een heerlijke quiche is in de maak met eigen broccoli en salade met uitjes. Ook van eigen moestuin. In gedachte kijk ik nog eens in de nog geen 50 jarige staalblauwe kijkers van Calvé, mede vreemdeling. Die zeggen zo'n beetje hetzelfde als die van Marc; Schijt hebben aan de wereld en je eigen ding doen. Hier wonen voor de rust en de vrijheid op het platteland. Hij is in het voordeel, als Fransman die hier al een jaar of 30 woont in plaats van 5. 
Ik denk dat als ik die man eens onder 4 ogen op minder gespannen voet tegenkom, ik deze vlieg beter kan vangen met stroop dan met azijn.

Conclusie? De bordjes met 'verboden voor motoren' zullen ooit eens vervangen worden door 'verboden voor alle gemotoriseerde voertuigen', wij schrijven kentekens op als we de run naar het pad halen bij het geluid van weer die idioten die de bocht om komen sjezen, bij herhaaldelijke overtreding bellen we toch de gendarmerie, Paulus de Boskabouter blijft een zeer vervelend menspersoon, de burgemeester is een sul, zijn maatje kent de wet en is een zeer capabele susser en ik krijg binnenkort wat potten echte Hollandsche potten keukenstroop!


Soms krijgen ik via andere kanalen hele leuke reactie's op m'n log's. 
Zou de opgang naar het historisch paadje er binnenkort toch opeens zo uitzien??

zondag 28 juli 2013

donderwolkenstemming

Nu ben ik wel een mens van extremen zonder fanatiek te zijn, maar de huidige weersomstandigheden gaan mij net even te ver. 
Die hete fohn liet veel bladeren van de groente niet alleen verdrogen, maar ook letterlijk verschrompelen. Dat de grond nog steeds zeer arm is en nog jaren lang verrijking van Sarko-mest nodig heeft, mag wel duidelijk zijn. Nu is in 1 nacht een 5 liter-emmer vol geregend. Hoeveel mm is dat? Absurd! De acacia's hebben veelal uitgebroken toppen, dus vroeg in de ochtend sta ik met de stokzaag mezelf water te geven. Verkoelend is het wel, maar die donkere wolken dragen niet echt bij aan mijn stemming. Ook zonder om me heen te kijken terwijl ik de schade opneem in de moestuin. Ik heb er flink de pee in. Sarko ook, die is doorweekt en koppig weigert hij een droogbeurt per handdoek. Die is groen, hij zet er liever zijn tanden in.
Vandaag staat in het teken van stormrommel opruimen, uitpoten van kasplantjes en een afdak maken voor de ezel. Een afdak dat storm kan hebben en waar de Rode onderdoor past, want ezeltje-lief slaapt nu eenmaal dicht bij huis op het stalpad.






zaterdag 27 juli 2013

.

De langdurige storm met onweer is gaan liggen. De föhn-wind heeft het bonenrek vernield en zo ook de helft van de snijbonen. Daar gaat een groot deel van de oogst!
De hitte wordt Lief toch teveel, ondanks dat hij zijn best deed zich goed te houden zolang Vanja er nog was. Samen proberen we in de hete harde wind te redden wat er te redden valt. De aarde hier is alles behalve vruchtbaar, alles groeit niet zoals het in moestuintjes doet met 'bonne terre'. Ik trek de peulen er maar uit. Zonder wortels, de grond is als steen!
Vanochtend zetten we Vanja af op het station, zoals afgesproken. Ze heeft een heerlijke werkvakantie gehad en wij zijn onder de indruk van haar vermogens. Zij heeft geleerd dat dieren erg leuk zijn en het hebben van een moestuin veel zorg betekent. Voor een stadsmens heeft ze er alles uit gehaald dat erin zit. Een klasse-gast!
Ik proef Lief's spijt dat hij de zomer thuis door wil brengen. Zijn hersens blokkeren en de rest gaat op tilt. Logisch bij deze temperaturen als je het niet voor lief neemt. Ik blijf me verwonderen over het feit dat ik bijna! bij mezelf blijven kan en de dingen doe die ik zonder partner ook zou doen. 
Sarko krijgt een eigen halster. Die dingen zijn net zo duur als een paar massa-productie slangenklemmetjes. M&M zijn de commerciële draad al lang kwijt. De prijzen voor spullen blijven vreemd. Dit toch zeker na het shoppen bij Emmaus; 5 broeken en 8 shirts; 26 euro....
Ik vlucht met Sarko, gestoken in nieuw halster, het bospad op. Drankje mee, hondje mee. Vanochtend geen tijd voor de nodige zorg. Bij de bruggen laat ik Sarko grazen, Castel zwemmen en drink ik 'een glaasje' terwijl ik het onweer hoor naderen. De keuken is een bende, een gruwel in Vanja's ogen. Maar ik laat alles even los; het verstikkende en dreigende weer, de nukken van Lief, mijn eigen onzekerheid en de kracht die ik niet ontkennen kan. Ik kijk en geniet van hond en ezel, wat een rust! We staan bij de bruggen, een barrière voor Sarko en een feest voor Castel. Alleen het onweer gooit roet in de hond haar eten, ze is en blijft ontzettend bang voor dit natuurverschijnsel. Het interesseert Sarko geen mallemoer, die graast rustig door.
Net na thuiskomst trekt god de stop uit zijn bad. Alle dieren zijn verzorgd, Lief ligt op bed met een boek, ik wacht het onweer af. 
Zoals de zomers me dicteren; keep cool and sane.

vrijdag 26 juli 2013

Een donderdag, zomer 2013

Ze beginnen hetzelfde te worden. Die zomers hier.
Allemaal te heet, ook voor de lokale permanente bewoners. (Inwonertal van een paar honderd vs. 's zomers een paar duizend.) De enige die ervan genieten zijn de toeristen die gekleed in nihilistische uniformen in de weg lopen op de markt en de tafeltjes op de terrassen bemannen. Wat de locals irriteert maar toch ook nodig is voor de steeds kleinere middenstand. 'We' gedogen de toeristen en geven ze wat ze willen; extra vertier.
Verbaasd vraagt het ook oververhitte ijskonijn of het niet te warm voor me is om te komen poetsen. De muren in de woonkeuken -woonkamers bestaan niet in boerderijen- moeten verder geboend worden. De cuisinière au bois staat gewoon te snorren, want de oude dame Ravelac kan niet met het gasfornuis overweg.  Of de kippen nou met hun snavels open hijgend in het koele gras zitten heel de dag of niet. Warme lucht stijgt op en ik sta op een trapje in flinterdunne alles bedekkende kleding te babbelen met ijskonijn die koperen ketels poetst. Een neef komt aan, mooie jongen. IJskonijn's broer komt even aanwaaien en de oudjes vinden dat er te veel leven is om de siësta voort te zetten en stiefelen met een wijze grijns en een lieve knik de keuken binnen. Toch willen ze liever buiten gaan zitten, in de schaduw van een oeroud kippenhok. Met de stokoude zwarte labrador voor hun voeten, kijken zij samen terug op hun leven. Naar het huis en de schuren. Aan weerszijden zijn ze geflankeerd door stenen potten met fleurige geraniums. En binnen, 2 van de 10 kinderen die de boerderij voort zetten, een 'femme de menage' en alles wat hun hart begeert.
En zo groei je dan een 2e familie in. Je in een integratie-avontuur storten en na een kleine 5 jaar kunnen zeggen dat het nog steeds een stijgende lijn laat zien, maar dat je er nog lang niet bent, als je er ooit komt.
Even terug naar de zomers; Ze zijn heet met heftig (on)weer en voorspelde stormen. Het advies luidt het huis overdag potdicht te houden. Niet alleen de luiken, maar vooral de ramen. Dit werkt alleen goed met dubbel glas. Ga na een uur of half 11 niet meer naar buiten en kijk rond half 5 weer eens door een kiertje van een luik. Buiten de hitte van de dag om alles doen dat kan en verder niets. De halve wereld heeft toch ook vakantie? Het is een tandje terug met algehele instemming.
Ook zomer is er de aanloop, de kennissen en vrienden die even komen buurten, de heerlijkheden op een Franse markt met heerlijke (en dure) delicatessen, lachende mensen en bijkomen op het terras van het groeten op Franse wijze van zo een twintigtal mensen.
Af en toe een uitje als een film in open lucht op een indrukwekkende locatie of een opera. En natuurlijk de dorpsfeesten met hun brocantes, vaak verschrikkelijke muzikanten en altijd maar dat vuurwerk, waarmee dorpen elkaar de loef proberen af te steken.
Het water geven in de moestuin en terrassen 's avonds koelen door de slang erop te zetten is ook weer begonnen. Dat groente bewateren kent een plan voor hebben om dit efficiënter te doen middels een slang met kleine gaatjes. Het zweten, de vliegjes en dit jaar weer extreem veel mugjes in allerlei soorten en maten. Ik blijk bijna resistent te zijn voor de jeuk die muggensteken altijd veroorzaakten. Voorheen enorme bulten die toch minimaal twee weken bleven jeuken. Zelfs de steken van de kleine mat zwarte dazen deren me een kort ogenblik. De paardenhorzels die Sarko belagen laten mensen met rust, evenals hoornaars hebben ze andere voorkeuren.
Lief probeert de hitte de baas te blijven, wat 's nachts niet lukt. Overdag maakt het hem een licht chagrijnige man die het liefst binnen blijft in de donkere koele woning.
Vanja vindt de warmte wel prettig en ik voeg me naar het moment van de dag.
Deze ochtend was het om 6 uur dag om een half uurtje daarna te gaan wandelen met Sarko. Vanja en Castel gaan mee, evenals een kan koffie, een chocolaatje, hondensnoepjes en wortels. Ook de katten en ons toom kippen zorgen voor ander leven dan buiten het hoogseizoen om. We hebben nu toch echt een broedse kip die zo slim is om een extreem lastig te bereiken plekje in de schaduw op te zoeken. Ze is heel trouw en beschermt haar nest alsof ze al vele malen broeds is geweest. Ook de haan bemoeit zich ermee en is dominant naar alles dat in de buurt van het nest komt. Alleen Sarko kan hem de baas. Cros neust graag met Sarko, die weer graag wat dolt met Castel.
Terwijl wij, mensen, naar de film gaan, ziet DQ zijn kans schoon om toch in de schouw te gaan poepen. Helaas ziet hij de volle vliegenstrip daar over het hoofd. Zodoende treft Lief bij thuiskomst midden in de nacht, een gefrustreerde sippe kater aan en tilt hem op met het idee dat hij is aangereden. Het rode touwtje aan zo'n vliegenstrip lijkt in het licht van een koplampje bloed. Marc roept me met die geschrokken stem van 'big issue' en het eerste dat ik denk te zien is een dode kat. Maar niks hoor, DQ heeft zijn flank versiert en verzwaart met de lijmstrip en krijgt die met geen mogelijkheid meer van zich af. (Als in dit tekenfilmpje.) Ik trek de strip uit de vacht alsof ik een pleister verwijder en zet hem in het aanrecht in 5cm lauw water met zelf gemaakt afwasmiddel (Soda en bicarbonaat). Het werkt voortreffelijk, de meeste lijmresten krijg ik uit zijn vacht. Half doorweekt mag hij de rest doen. Het arme maffe dier is erg moe van het rondlopen met iets aan zijn lijf dat enorm irriteert en komt troost vragen zodra ik op bed lig. .....Vooruit dan maar, dat laken kan ik wassen.

Morgen brengen we Vanja naar het station waar ze doorreist naar de Pyreneeën om een mooi wandelgebied uit te zoeken voor de vakantie volgend jaar, met vriend.
Vandaag evalueren we, doen we het weer zomers zoetjes aan en genieten van een geslaagde eerste meewerkende gast. 

woensdag 24 juli 2013

Missions Accomplished

Vaak heeft Lief het gevoel dat we 'niks doen' en maar wat aan het lanterfanten zijn.
Los van de dagelijkse werkzaamheden als verzorging van de dieren, onderhoud moestuin, huishouden en ontspannen/slapen, doen we toch nog aardig wat.
Onderstaande lijst bevat de extra werkzaamheden van afgelopen 3 luttele weken!
Dit toch echt dankzij Vanja en Paul & Kids;

* Droogrek voor varens (alternatief voor stro) + bossen varens te drogen gelegd
* Stal deels uitgegraven voor drainage
* Stal opgeruimd, erg goed schoon gemaakt en de aarde uit de ruif in het tuintje op het achter terras geschept.
* Helling stal schoon afgewerkt na het werk van de varkentjes, aardappels gepoot
* Schrikdraad varkens verplaatst
* Brem geoogst voor de oven
* HotTub geplaatst, klaar voor afwerking
* Kettingzagen nagekeken, gerepareerd. Twee bomen gezaagd als test en opgestapeld.
* Moestuin op orde
* Huis geboend als late grote lente schoonmaak
* Overmaat aan begroeiing muren en bronbakken verwijderd
* Weer actief in Virtuele Werelden
* Bouwstenen en balken bij de ruine weg gehaald en opgeruimd
* Doek zwembad-opslag vastgezet (zo'n vergeten klus)
* Nieuw werk voor en van de ezel (mest als goud van eigen terrein kunnen scheppen, ezels hebben een vaste ontlast-plek; ideaal. de kippen plukken het uiteen en het is als poeder, de mest verplaatsen naar de moestuin is nu een eitje. Het trainen van Sarko is ook extra werk, het gaat nu van mijn tijd in de moestuin af. Vanaf 10 uur begint het al te warm te worden buiten te werken.)
* Tot het einde van het stalpad gemaaid met een bosmaaier (poeh poeh!!)
* Twee lekkages in de waterleiding van een bronbak naar de stal gerepareerd
* Bremzaden geoogst (Een eigen bremveld zou zo gek niet zijn, het is tenslotte het beste dat je kunt stoken in deze ovens, volgens de oude traditie van de streek.)
* Constructie voor het vissersbootje + trailer gebouwd. (Een oude as met twee wielen is om geknutseld tot trek-katrol. Een stuk oude telefoonkabel trekt zo de trailer in en uit het meer. De kabel is van die 11 kilometer die onze lijn ooit lang was. In de laatste paal aan de overkant van het meer heb ik de kabel los geknipt. Als je in een boom kan klimmen, kan je dit natuurlijk ook.)
* Castel's villa in de secadou is opgeruimd, schoon gemaakt en opgeknapt
* Een dammetje gebouwd hoog in het ravijn voor constante aanvoer van water naar de twee reservetanks
* Watertanks verder gekoppeld aan elkaar
* Vleermuizennet gespannen in de schuur en raamkozijn dicht gemaakt
* Wat leuke dingen opgeknapt ter behoud van ...

maandag 22 juli 2013

Voorstelrondje

Donderdag grapte ik tegen Godfather Felix (vult de oven als dorpsoudste) dat ik binnenkort wel met Sarko op bezoek zou komen. We gaan te laat weg van huis, het zal een bloedverziekend hete dag worden, maar Meteo heeft nooit gelijk, dus het zal wel loslopen. Fout!
Sarko en Castel vinden het prachtig. De hond is te druk voor woorden en heeft er al een kilometer opzitten voor we van het terrein af zijn. Sarko wordt er onzeker van, maar is moedig en ons enthousiasme werkt aanstekelijk. Ezels zijn gevoelig voor vriendelijke overredingskracht. Hij reageert ook erg leuk op Marc, als mannen onder elkaar, rustiger en anders ondeugend. Volgzaam is hij ook en dat scheelt enorm op een wandeltocht van een ruime 10 kilometer. Vanja is op een werkvakantie en begint onze vrijheid te ervaren. We vragen van workawayers een minimaal verblijf van twee weken. Uit ervaring kunnen we spreken dat je hier niet in een werkritme kan komen in een korte tijd. Dit levert vrije plaatjes op.

Een kort beeldverhaal;

Iets na negenen vertrekken we richting het geliefde kasteeldorpje, dat rommelig met een aangeplakt gehucht als een lintdorp over een steile heuvelrug ligt, met als kern het kasteel dat lang een ruine was en nu langzaam hersteld wordt. Voor mij zijn dit één van de allermooiste verborgen oud-Aveyronnais dorpjes in Frankrijk, cicades op de koop toe. Dat mij ook het gevoel geeft dat ik in de Ardeche zou kunnen wonen, mijn kinder-vakantie-belevingen van jaren achtereen in dit land. Ze hebben me dan toch teruggestuurd naar de totaalbeleving van toen.

Vanja is een 23 april stier en legt ook graag alles vast op een memory-card. Wederom vanuit haar blikveld. Bewerking tot zwart-wit is mijn schuld.

Bij aankomst is de eerste vriend, Roger le conseiller municipal, juist op weg de kerk  te openen voor de dag. De twintigtal permanente inwoners, toch al aardig op leeftijd, proberen het dorpje te onderhouden. Ook al het schilderwerk in de kerk is opgeknapt afgelopen jaren, tot op de beelden en eenvoudige plafondschilderingen aan toe. Roger's grijns en lach had niet groter kunnen zijn bij het zien van M&M in het gezelschap van Sarko. Alles kent iedereen, dus ook Marcel en zijn ezels. Nogmaals; Sarko vindt het nog steeds allemaal d'accord et coole en de boeren, met wie we toch nog een enorme kloof ervaren, beginnen te geloven dat ze ons wel serieus kunnen nemen. Vier en een half jaar verder, mens gebleven en meegegroeid. 

   
Vanja heeft nog huiswerk van haar docente Frans meegekregen; Leer een lokaal folklorelied. Ze vergeet het al die weken te vragen, te zeggen. En ze wist dat we weinig het terrein afgaan, dus tja... Tijd voor een zondag-beleving; bijna vergeten achterland van Zuid-Frankrijk, socializen voor ons, Sarko mag zich even voor gaan stellen aan mensen die hetzelfde liefdevolle gevoel hebben voor hulpvaardige beesten. (Triest dat men toch nog een vooroordeel heeft hoe de Fransen met beesten omgaan. Ik zie hier toch wat anders? Mijn perspectief zal wel wat aan het verfransen zijn.)
Georgette, de 83 jarige vrouw van de net 1 jaar oudere Felix, a French first lady, laten we wel wezen! Ze staat buiten op haar hofje en heft haar hoofd bij het horen van de hoeven. Als ze dementie zou hebben zou ze juist opgekeken hebben, maar Georgette is een prachtvrouw. Getrouwd met Felix, ijzersterk duo die zonder elkaar ten dode zijn opgeschreven.
Ik zoek met woorden, handen en een stamelend neuriën in het wilde weg naar de melodie van het liedje over het kasteeldorp zelf. Dat wat veel en lang gezongen wordt na 'la grande boeuffe'. En 'ah oui' en Georgette steekt van wal met heldere maar zachte stem om ons daarna in de koele woonkeuken uit te nodigen voor een glas water met siroop. Ik stak pen en papier in de rugtas, dat nu goed van pas komt. Georgette dicteert, ik schrijf het op, we zingen het een paar keer en laten dan de aanstormende droge stofhitte het weer even van ons overnemen.
Sarko stond onderwijl aan een ring kort aan de rots gebonden, om de hoek uit zijn zicht. Alleen dat doet hem inzien dat opzichtig bokken zinloos is. Maar na 10 minuten hoort hij toeristen op de hoge rots die de enige weg door het dorpje bevat, de rots waar hij aan vast staat zonder te kunnen zien wie, wat, waar nadert. Een balk geeft hij precies op het moment dat we de laatste zin zingen. Hij huppelt blij mee, verder het oude lintdorpje door, met aan het doodlopende einde de begraafplaats. 

 Terwijl Vanja het kasteel bezoekt, de miniatuur-tafereeltjes bekijkt in de nisjes in de kasteeltoren, foto's ook voor mij maakt (haar blik op ons leven is me wat waard), lopen wij met Sarko even het erfje op van Philipe en Valerie. Vanja maakt een foto van het tafereel, wat voor de kijker een leuk zoekplaatje oplevert; 1 Vind Sarko, 2 Wat is de dame in het blauw aan het doen, 3 Is Castel er ook? 

Een tijd van komen en gaan, want we hebben een uitnodiging voor de jaarlijkse BBQ bij P&W. Dit jaar gaan we ouderwets & 'gezellig' samen. Na de slopende woestijn-tocht, is het rond en in ons huis een koele oase. We weigeren vooralsnog alle bomen rond al onze gebouwen te kappen. Bomen, hun stuifmeel, afgevallen blad en vruchtjes of bloemblaadjes, takjes en troep, blijken de sleutel te zijn om groen ook groen te houden en daardoor juist meer vruchten te kunnen plukken, dan kap voor haardhout en uitzicht. Sarko en ik liepen de kilometers met meer gemak dan eerder. Marc blijft verrukt van het effect van Sarko op mij. Tussen 6 en half 7 eruit en twee uur de hort op. Hij grapt dat we ook best 10 ezels kunnen nemen.... Felix is hem al voor en kijkt hem meewarig aan met de opmerking dat hij zijn positie nu kwijt is. Marc schiet in een deuk! En geeft de Godfather met een pruillip gelijk.

Castel is nog steeds dolblij bij thuiskomst, het is na midi en erg heet. Toch moet ze koelen, en snel. Dus springt ze verhit in de bronbak en woelt met haar buik door de schone frisse plons. Sarko leidt ik naar de nog schone naast de goot en zijn ingang naar de vrije uitloop. Hoe ezels drinken is ook iets om van te smelten. 

Na de BBQ even bijpraten met Vanja die zondag vierde in het gezelschap van DQ. Die gaat erg graag juist bij gasten liggen, zitten, kopjes geven en zich vreselijk poezelig aanstellen.  Terwijl we de klim van de stal naar huis lopen met in ons kielzog een ezel hoor ik stemmen en niet veel later de enorme bel aan het hek. Een bel die we niet horen als we binnen zijn, de afstand is net te groot. Ik bleef achter en roep impulsief 'entree'.
Even schiet het door me heen dat het op het historische pad vandaag stil is gebleven, maar tijdens ons uitje in het dorp hoorden we ze onrustig scheuren op andere paden die ons directe leven niet kruisen. Tractoren zijn ze gewend, maar veel mensen hebben een hekel aan die opgevoerde cross-motoren. 'Ga boeren, das pas sport' of zoiets. 
Maar het bleek de broer van Nadine met de dochter van Marco. Ze komen even buurten. Het bleek achteraf een amusante klucht die Lief en ik lacherig in het Engels aan Vanja verhalen. We eten en drinken thee, kijken naar de maan en sluiten de dag met elkaar af.

zondag 21 juli 2013

3 weken ezeltje


Een ezeltje is hij nog, hij groeit nog anderhalf jaar uit tot een flinke ezel. Drie weken geleden kwam hij oververmoeid en volledig gestrest bij ons aan. 
Een beetje cheeky kan hij zijn. Het is een moedig mannetje en sinds de korte maar goede Masterclass ga ik iedere ochtend wandelen met Sarko. Een vroege start en dat als avondmens. 
Hij vindt het wandelen erg leuk en ik houd de uitdaging erin door regelmatig iets toe te voegen of te veranderen aan de route. Obstakels als rotsig steil pad tot dat scherpe grove grind, zand en soms modder, of die L200 natuurlijk. Omhoog en lastige ondergrond doen hem achterblijven aan het 120 lange touw. Ik heb een essentwijg, klein en licht, de punt alleen maar laten wijzen naar zijn kont en hij doet zijn best naast me te blijven. Als geruststelling leg ik een hand op zijn nek en friemel wat door de hoogste plukkerige borstelmanen. Het is een prima manier om elkaar te leren kennen.

Zijn terrein is sinds een week of twee aanmerkelijk vergroot. Hij verkent niet echt de dichte bushbush, dan doen de varkens wel voor hem. Wel prettig dat hij bramenblaadjes lekker vindt. Hij zoekt geregeld het leven op. Als de kippen even wat anders aan het doen zijn dan hem van zijn vliegend ongedierte af te helpen. Of de katten hebben verkozen op nog koelere plekken dan gewone schaduw in katzwijm te gaan. De varkens vinden ander leven ook gezellig en nieuwsgierig staat Sarko te dralen rond de stal en wat te knabbelen hier en daar. Stofbadje naast de stal doet het weer na een dag zon. Ook onder de oude appelboom is het gras groener gemaaid en inmiddels verse hooi. Dit van oorsprong woestijndier heeft het in de droge hitte prima naar zijn zin.
Als hij van ons aandacht wenst gaat hij bij de goot staan. Keurig achter zijn draadjes alsof het een heilig ontzag is. Duurt het hem te lang, we lopen eigenlijk heel de dag wel in en uit en heen en weer, dan balkt hij. Verder is hij ermee gestopt. Als hij even niemand gezien heeft en je komt speciaal voor hem naar hem toe, dan maakt hij zijn begroetings-balk niet eens af. Klinkt als een High Five vergezeld van een jofel 'Hey'. Hij doet gewoon alles wat een ezel doet en hij is eerlijk. 
Dat maakt hem een ontzettend lief dier dat bij ons niets tekort gaat komen. Neuzen met de katten, Castel voor zijn poten krijgen en daar al laconiek mee omgaan, er zit zelfs iets van spelen in hoe hij af en toe de haan weg jaagt.

Hij blijft nieuwe wondjes krijgen. Schraapt zich hier en daar open en trekt weer horzels en vliegen aan. De laatste houden wonden wel goed schoon, maar we blijven het in de gaten houden. 
Hij begint er lol in te krijgen en ik ook. Ik ging donderdag even langs bij de gulle 'gever' en trof het stel aan in de lampenwinkel c.q. kantoor van de voornoemde electriciën. Om te vertellen hoe het ging met hun ezeltje en nog een berg aan vragen. Ik klets er met iedereen die het horen wil over; de oudere boeren, ook de Ravelacjes en Godfather Felix. 
Er kunnen geen boekjes en specialisten tegenop, geen algemene adviezen of waarschuwingen, samen met 4 dagen Masterclass van een echte Penny, doen we het voor alsnog uitstekend met deze nieuwe aanwinst.
Koppig is hij niet, hij geeft alleen aan wanneer hij de aandacht wel weer zat is door zich rustig om te draaien en weg te lopen. Hij gaat iets anders doen, slurpt een slok, likt aan zijn zoutje of trekt nog een millimeter van dat al korte droge gras. 

Sarko is relaxed, het zomerleven is nog gezellig druk en lekker warm en stoffig. Op die enorm indrukwekkende onweersbuien na dan. Daar is hij nog altijd wat beduusd door.

zaterdag 20 juli 2013

De oorlog van Calvé

Meneer Calvé startte zijn oorlog toen bekend werd dat het vergeten wijnboerderijtje in de gorges weer bemand was. Door Nederlanders nog wel!
Meneer Calvé, bijna zijn echte naam, bekleedt al wat jaren de functie van Conseiller Municipal. Dit omdat niemand anders in het kleine gehucht deze taak op zich wilde nemen, meneer Calvé zich op deze wijze een stevige positie aan wil meten en toch wat meer in de pap wil brokkelen, als vreemdeling, want ook hij is niet van hier. Meneer Calvé is de persoon om aan te spreken als er iets niet loopt zoals gewenst, bij onenigheden, misverstanden of die lummel van hiernaast heeft weer verzuimd het hek te maken zodat er wat schapen of ezels de moestuin hebben opgesnoept, bemest en vertrapt. Het gehucht waar hij de scepter zwaait is ons gehucht. Zo ook de helling er recht onder, waar ons huis staat en een deel van het bos op onze naam. 
Er loopt een oeroud paadje geflankeerd door droog gestapelde stenen muurtjes dat ook de naam van ons huis draagt. Eeuwen gebruikt door mensen te voet, ezels en misschien eens een os met boer. Een pad dat hoger op de helling uitkomt op een bosweggetje (dat wèl breed genoeg is en bestemd voor auto's), een prachtig oud paadje dat nogal eens last heeft van geulen die dieper worden uitgespoeld door de regen, een stuk rots dat nou eenmaal rolt, maar net te smal en te schuin voor auto's. Het is onderdeel van een PR. Een 100 meter verderop is er een extra pad aangelegd voor het bereiken van de bron en diens onderhoud. Het zal nooit op het kadaster verschijnen en bestaat officieel ook niet. 
Toch presteerde meneer Calvé het om ons enorm op stang te jagen door er met crossmotoren en quads overheen te rijden. 4x4 uitjes te organiseren (zijn zoon is liefhebber, inclusief klein oorbelletje) en dan juist dat bronpad verder stuk te rijden, wij konden er niet meer op om de bron te onderhouden en sjouwden alles maar omhoog in grote rugzakken. Zo snel we konden hebben we de eigenaar van de grond, waar het pad op ligt en de bron, toestemming gevraagd het bronpad af te zetten met hekken en borden 'verboden voor gemotoriseerde voertuigen'.
Het hek boven aan het bronpad, dat op dezelfde bosweg uitkomt als het historische pad, is vakkundig gesloopt door meneer Calvé en kornuiten. Niet één keer, zo vaak en zo grondig dat het niet meer te herstellen viel. Na die conclusie hebben we het stille conflict maar laten rusten. (Dat wil zeggen, het hek niet meer gerepareerd.) Beneden aan dit pad dat uitkomt op het bospad langs het huis, ligt al jaren een boomstam met prikkeldraad bevestigd aan een rots en aan een paaltje dat hetzelfde bordje op z'n plek houdt als dat we boven hadden geplaatst. In geval van nood kan dit even verplaatst worden, maar Calvé en kornuiten -toch bekend als de plaatselijke Maaskantjes of Tokkies- willen per se met grof cross- en 4x4-geschut op het terrein van eigen gehucht kunnen spelen. 
De aanwezige routes zijn te saai en inmiddels te makkelijk, dus dan maar nieuw cross en scheur terrein maken door (onze) bomen om te zagen en de route te testen. Eerst van boven naar benee waar een vederlichte Suzuki in een scherpe steile bocht toch echt kantelde waardoor de knul-met-oorbel zijn vader moest bellen om hem daar weg te krijgen met de tractor. Dit tijdens de schemering terwijl Marc erbij stond en ernaar keek en volledig genegeerd werd door de plaatselijke conseiller. (Marc wilde hulp aanbieden en het pad dat bronpad en historisch pad met elkaar verbindt openen. Dit hebben we eind vorig jaar met een ketting afgesloten.) 
Niet veel later was de speel-Suzuki weer gemaakt en werd de test uitgevoerd; van benee naar boven. Hé, dat gaat wel, das mooi. En zo ging meneer Calvé aan de slag om met kornuiten weer een leuke zomer-cross-4x4-zondag te organiseren.
Maar wat blijkt, er staat een L200 geparkeerd. Precies voor de opgang die uit rotsen bestaat en breed is, zorgvuldig op tijdstippen dat M&M vermoedelijk niet thuis zijn. Zoals het laag geschoolde mannen past die niet kunnen communiceren en vol testosteron zitten, plaatsen ze een bord onder het door de gemeente geplaatste paneau de signalisation dat zegt 'openbare weg - wegsleepregeling' met een afbeelding eronder van een takelwagen die een auto wegsleept. Het is geen openbare weg, net een wandelpad met hindernissen te noemen.
Die L200 die nu opzettelijk in de weg staat is van ons, dat weet meneer heel erg goed. Ons benaderen om eens met elkaar te kijken naar de mogelijke oplossingen is geen optie meer. Meneer Calvé jatte namelijk onze toch zeldzame oude dakstenen. Werd betrapt door Marc die gelijk naar het dorpje gereden is. En plein publique gedraai en gekronkel zonder een waar woord. In onze mailbox het eigendomsbewijs van het perceel plus ruine met lauzedak. Het hele verhaal ging de ronde doen dankzij mij. Het haalde weinig uit.  Zijn aanbod om de stenen (gedeeltelijk) terug te brengen, als dat bronpad maar open gaat, dit als schuldbekentenis. Het was een nogal loze kreet. Meneer Calvé zien we nooit in levende lijve, behalve op dorpsfeesten waar hij met zijn kliek door iedereen gedoogd wordt, terwijl ze een domme, met bier overgoten macht vormen. Niemand wil mee in deze kinderachtige vermoeiende onzin waar geen tijd voor is tussen hooien en oogsten van het eerste graan door, toch is er altijd dat gevoel van terreur.
Meneer Calvé heeft een slechte naam en een nog slechter imago en de meeste locals vinden het net zo triest als wij, dat hij het zelfs verprutst bij Hollanders die afgelegen en op het randje van de dorpsgrenzen wonen, gewoon hun ding doen en niemand er mee lastig vallen. (2008 en nog eventjes in 2009 waren de paden en het bospad zelf aardig dichtgegroeid, voor onze komst taande meneer dus helemaal niet naar die weggetjes. De gemeente zelf trouwens ook niet. Nu ligt er asfalt, is het strak getrokken met grind en sjeest er werkverkeer overheen.) 
Meneer Calvé wil graag een nieuwe oorlog starten met andere vreemdelingen, 'ook niet van hier'. De eerste duidelijke log hierover is van 10 mei 2009.

Ik liep vanochtend de eerste langere wandeling met Sarko. Dat is een vaak bereden en hier en daar volledig stuk gereden bos. Een kilometer of 10 met een jonge ezel en een hond wandelen in de frisheid van de vroege morgen. Ik ben een avondmens en heb een hekel aan wandelen. Voor het wandelen zelf, zonder doel.
Nu heb ik twee doelen; een inspectierondje lopen en Sarko een plezier doen. Men zegt dat het goed is voor de conditie, dat wil ik best geloven. Ik vind warempel weer tekenen van werk aan het pad van de Petit Randonnée; om takjes, kaal getrokken van het blad, zilverkleurige zakjes. De onverteerbare verpakkingen van Betoptic als het uitroepteken van  de in de gehouden briefing voor de tocht.
Het zal me toch niet verbazen als de in 2010 gestolen werkkettingen bij Calvé in de schuur hangen. We hebben er wel aangifte van gedaan, een speciaal gekleurde punaise op een kaart geprikt met cijfers op een whiteboard ernaast die allemaal flink onder de 50 blijven steken. Misdaadpunaises die niet het gebied eentonig kleuren, dat beeld is een teken van relatieve veiligheid.
We hebben de gestolen vierkante meters lauze-stenen nooit meer terug gezien en de burgemeester spreekt er schande van. Met heel veel initiatieven en volhouden hebben we dan nu eindelijk een afspraak met de burgemeester. De man heeft het nu juist wel heel druk tijdens het toeristenseizoen, maar een stille oorlog in zijn lieflijk rustige en traditionele gemeente, dat ziet de wat sullige burgervader niet zitten.

De oorlog van Calvé. We hopen voor hem een heel eenzame oorlog, met als enige vijand zijn spiegelbeeld. 

Wordt vervolgd.

zondag 14 juli 2013

De zoete inval

Bijna middernacht. Ik zit nog stuiterend op mijn bureaustoel. In kleermakerszit zoals gebruikelijk. Ik probeer al drie dagen een log te schrijven. Een kort maar krachtige log die alles zegt en een juist beeld schetst van het hier zijn en wat het met me doet. Het lukt niet!

De zoete inval is nu in diepe rust. Paul met zijn twee kids komen even buurten. Een tussenstop voor ze verder rijden naar de Pyreneeën. Uiteraard slapen de kinderen in de daktent van zijn LaRo. Een genot om een Def omgebouwd tot expeditie-auto met Nederlands kenteken op het terrein te zien. Drie van die bakbeesten. (Paul modificeerde de Blauwe, de Rode was zijn oude barrel die ik overnam als werkpaard. Def's (Landrover Defender) scheppen een band, het moet gezegd!) Paul slaapt gewoon buiten, zoals gebruikelijk. November 2011 was hij hier, koude nachten mag u weten, maar slaapzak aan, matje eronder en pitten maar. Vorig jaar zakte Brits culinair liefhebber John door het schommelbed, maar nu staat het er weer voor de zomer. Visdraad bleek de oplossing. Zo is zelfs het matje overbodig.
Zijn dochter is een Tina- & Pennymeisje, helemaal 'in de pony's en paarden', wat mij een goed voorbeeld geeft, vertrouwen en kennis mbt de zorg voor Sarko. Ze heeft er dan ook de leeftijd voor, dertien. Zijn zoon van negen is een heerlijk bijdehandje dat springerig zijn weg zoekt in de zee van vrijheid die we hier hebben. Wil je fikkie stoken? Ga je gang. Wil je het bos in? Eén stap is genoeg. Wil je muziek hard zetten? Be my guest. En met Vanja praten in het Engels? Ook dat gaat de kids prima af. 
Ik heb niks gezegd tegen Lief, gewoon eens een verrassing. Terwijl ik met de vroege puber in roze shirt een stukje ga lopen met Sarko, bespreken de mannen het werk voor morgen, want Paul wil graag de handen uit de mouwen steken. Trouwens ook geboren op 23 april, Lief tussen drie stieren. Zijn dochter laat me weten dat Sarko me graag mag, want ik mag al veel, vindt ze. Wat mij het vertrouwen geeft dat ik dichterbij hem kom en hem inniger knuffel dan ik ooit deed. Ze blijkt een bijzondere uitwerking te hebben op hem, maar ze vergist zich nog wel in de eigengereidheid  van een ezel die je niet aan het lijntje houden kan zoals een paard en neemt haar op de loop. Toch grijp ik mijn kans voor een Masterclass 'Donkey', want dit is het eerste mens dat veel meer weet van deze grote, sterke en slimme dieren die zich goed kunnen verhouden tot mensen.

Marc geniet met volle teugen van de zoete inval. Hij ging er vanuit dat er niemand langs zou komen deze zomer gezien al wat er plaats vond vorig jaar. Ik heb juist een herbeleving van vorige zomer; mensen op bezoek, plezier, ontspanning en wat werken als het weer het toelaat. Improviseren, drankjes en hapjes, een vakantie-gevoel maar dan thuis. Deze week extra vakantie, want Vanja helpt en gaat verder haar eigen gang. Ik dans door de kamer met de muziek hard terwijl de mannen gebruik maken van een binnen drijvend wolkendek; ze gaan de bij het groot vuil gevonden gietijzeren badkuip plaatsen naast de buitendouche als toekomstige hot-tub. Pa Paul regelt een extra dag bij ons, de kinderen vinden het hier geweldig en we bakken koekjes, gaan 'zwemmen' bij de bruggen, verwennen Sarko met extra aandacht en koken een pruttelpot op een driepoot die Paul meebrengt om het avontuurgehalte te verhogen.

Ik vind even alles best; Vanja die zich bekommerd om een schone keuken, orde & netheid, de mannen die ons terrein volplempen met balken en bouwstenen die ze bij onze ruine weghalen, een heerlijk ventje dat bij alles dat je doet vraagt om het waarom, klusjes die opeens gedaan zijn zonder dat ik er iets van meekrijg en alle waslijnen vol met kindersokken, vreemd ondergoed, handdoeken die ik denk niet te herkennen.

De zoete inval past bij zoete broodjes.






donderdag 11 juli 2013

Fotografije

Ze komt uit de hoofdstad van Slovenië; Ljubljana. Prachtige naam als je het hoort uitspreken in het Sloveens, mooie taal, ook om naar te kijken. Ik snap er alleen niets van, geen enkel woord zegt me iets. Daar is toch wel moed voor nodig. Weinig of niets weten over flora en fauna en jezelf op onze rommelboerderij wagen. Met de camera in de hand, legt ze alle dieren op de plaat vast, details vanuit haar beleving. Wat een geweldig beeld oplevert van ons leven gezien door haar ogen.

Vanja stelt zich voor;

 Guitig izzie!

Soms is dichtbij wel erg dichtbij!

En altijd achter je aan hobbelen; "Wat ga je doen?"


Een blij varken dat 's ochtends, bij enig teken van leven rond de stal, op een holletje en luidkeels knor-kniert naar je toe komt rennen voor een rug-rub of oren-kriebel.

Vanaf de eik, het bronnetje met modderpoel en het hele stuk land naar de stal toe zijn zo goed als kaal gewroet en gesnoept in bijna 3 maanden. Het schrikdraad moet verzet worden, ook als voorbereiding dat de ezel(s) de stal in kan voor zijn gerief. Nu meer om de varkens vers bosgroen te geven, nog meer schaduw en op de kale bemeste aarde wat late aardappels en misschien wat mais. (Bosmaaien vind ik leuk, maar niet om 7 uur 's ochtends bosrozen verstrengeld met decennia oude bramenstengels plat hakken met het mes op de bosmaaier, op een droge zanderige stijle helling met verdwaalde stenen en stukken rots. Zekerrrr niet op zo'n warme dag waar onweer verpakt zit in de atmosfeer. Ik zal wel veel van beesten houden)

Blij varken #2. Vanja vindt ze geweldig. Lief en leuk en nog aaibaar ook ondanks het ontbreken van een zachte vacht. 


Alles onder wakend oog van Cros die Vanja al snel accepteerde als mens #3, heel bijzonder.


   Klaprozen......


 Ze ziet het gebruiksgemak van bamboe.

Dat deurtje daar, de broodoven vanuit een al ver uitgegroeid bamboebos. Haar perspectief, ik loop daar nooit meer met camera, alleen met bosmaaier of zaagspullen.


 De Bibliotheek, oude naam De Bar (gesloopt), is haar kamer. Ik had nog geen foto van de ruimte als kamer voor gasten. Ze heeft de koelste kamer onder de grote kamer waar het nu een sauna is. Het dak is er slecht aan toe en de isolatie is na 30 jaar wel zo'n beetje opgepeuzeld door het klein dierenrijk.



Zij plukt de vruchten, de stieren maken jam van wilde kersjes, bosaardbeien, cassis bessen, frambozen en aalbesjes, Marc proeft en vind het de lekkerste jam ooit!

De gerant praatte te snel, wat een vies drankje oplevert met net even teveel sirop de menthe.

Gewoon de brug, voor ons dan.

Ik sta er eens een keer goed op.
Foto's van ons samen zijn uniek.
april-stieren
Met die sandalen, samen op de rots; echt een stelletje.
M&M kijken hier naar het bospad, ons te druk bereden bospad.

Marc moest het even proberen. Achter dit nauwe pad ligt een vergeten piste die zich omlaag kronkelt naar de weg aan de overkant van de gorges.


Onweer.
Dat ons passeerde zonder de wenselijke regen.

woensdag 10 juli 2013

seizoenswerk


Nu is de temperatuur van de surrogaat-zee dit jaar op tijd op temperatuur met een graad of 26. Gezouten met oud wat viezig strooizout. Met oud bedoel ik een jaar of 20, ooit door de vorige eigenaar ingeslagen en de half open zak maar als rommel voor ons achter gelaten. Met Vanja hebben we het kikkerbadje met diepte op het achterterras geïnstalleerd. 
U denkt het al wel te snappen; Hier wordt vakantie gevierd. 
Dus niet!
Het zit zo;
Vanja, een mooi mens is ze. Met alle antwoorden die ik ooit als vragen had, over hoe het is om op te groeien met het socialistisch communisme als een deel van voormalig Joegoslavië. De oorlog in Joegoslavië (die mijn beeld van Europa schokte, het is nooit meer goed gekomen met mij en 'Europa'.), het IJzeren Gordijn, Perestrojka en meer van die omwentelingen rond dat Gordijn, de fascinatie voor Rood nog onverklaard.  Ze telt precies 10 jaar meer, op dezelfde dag geboren, mede-stier van 23 april. Ze bloeit langzaam open en wij genieten van het wij-zijn, van het ons op individuele manier tot haar verhouden. Onze eigen interesses in haar, komen samen aan tafel tijdens drink-pauzes en de maaltijden. 
Maar met haar motivatie, zet ze ons aan het werk in plaats van andersom. We krijgen met de 48 jarige echt meer voor elkaar dan samen. Ze kan maar moeilijk stil zitten en heeft minder snel last van de warmte. Er verschijnt al flink wat kleur op de stadshuid. Een sterk mooi mens dat goedlachs is en zich moeiteloos in onze ferme du bonheur wentelt en haar eigen weg kan vinden. 
Ze pakt alles aan, kookt Sloveens voor ons, is net zo'n miezemeut in de keuken als ik, zeker tijdens de warme hondsdagen. -Correctie; ze is net een tikkie erger met een schone keuken- In staat om mij vakantie te geven door de boel een beetje over te nemen. Ik moet u eerlijk bekennen, ze is er toe in staat om dat op mijn manier te doen en zo dat ik het me aan laat leunen.
Dat klinkt vals, maar is het niet. Ik spendeer de losse momenten aan friemelig werk in de moestuin, iets waar zij geen sjoege van heeft en Marc geen tijd. Ik heb tig keer per dag even fijn contact met Sarko. Hij is echt lief, ezels, veelt de kippen en de haan als er veel vliegen en horzels zijn en neust met DQ, Merlin en Sooty. Een wortel is een tovermiddel. Borstelen mag al en ja; overal behalve de staart. Die heeft het te druk met vliegen verjagen. We kunnen hem wel erg goed inschatten; 's avonds en 's ochtends vroeg zijn er amper vliegen, dan is hij super relaxed. Als we samen naar Sarko gaan, is hij makkelijker te hanteren. Mij alleen durft hij wat uit te dagen, maar we zijn al best dik samen. Ook volgt hij ons alle drie als we gebruik maken van het stalpad. Hij geniet van zijn grotere vrijheid en gaat in z'n up al even buurten bij de varkens. 
Cotivet is te duur gebleken. Ik maak een mix van anti-septische kruiden en we krijgen het voor elkaar om Sarko een kompres te geven op een grotere wond op zijn knie.

Seizoenswerk maakt van mij een tijdelijk boerinneke, die hebben geen tijd om te schrijven.
Wederom zoete broodjes, maar dan voor drie.

vrijdag 5 juli 2013

vrijdag

Het extra geluid van een balkende Sarko zo een paar keer per dag is een extra stem die welkom is. M&M vinden het getok en de scharrelgeluidjes van de kippen al leuk zonder deze aanvulling. Sarko heeft ons gewoon nodig. Zo zijn we er ook voor het dier midden in de nacht. Zijn roep om aandacht of gezelschap laten we niet onbeantwoord en krijgen er een heel dankbare reactie voor terug.
Een bezoek aan de dierenarts stelt me gerust. Registeren middels een chip is officieel verplicht, maar alle drie de dames kijken me lachend aan en negeren met me mee. Lang leve het bureaucratisch Frankrijk, een land dat toch echt te groot is om al de regels en wetten minuscule op te volgen als het om mensen gaat. Als je elkaar niet in de weg zit -in het geval van voldoende leefruimte- worden regels geacht er te zijn voor de hoofdlijnen, niet om het gezwetst op kleine lettertjes niveau. 
Sarko werd knettergestoord van de vliegen, dazen is hij gewend. Niet minder irritant, maar toch. Ik koop Cothivet, wat de vliegen wat afschrikt en de wondjes sneller laat genezen, terwijl we hem als een jong adolescent in de gaten houden, contact (proberen te) maken en ervoor -inderdaad- ons bed uitgaan.. Nu maar zien of ik mag sprayen op ieder wondje, want een een geschaafde voorhuid kan ik niet zomaar bereiken en Sarko boezemt me ontzag in door zijn slimheid en zijn kracht. Deze vijfde dag doet hij het al beter. Hij voelt zich vrij eens te doen waar hij zin in heeft; ons uitdagen, niet mee terug lopen van de stal naar de goot, proberen je een liefdesbeetje te geven of er opeens op een holletje vandoor gaan om achterom te kijken of we achter hem aan hollen. Nee dus. Pas als hij zijn spel vergeten is, weten we geboeid te krijgen om met ons op te lopen.
Al met al draaien M&M extra uren, zoals gebruikelijk tijdens de lente, zomer en begin van de herfst. Maar alles draait gewoon door, Sarko of geen Sarko. Workawayer Vanja komt vanmiddag aan, Lief is haar ophalen op het station terwijl ik een middag puntjes op de i zet. Met de Franse slag natuurlijk, want in de typische zomerhitte van vandaag, gaat alles een tandje Franser.

maandag 1 juli 2013

Sarko


Een drama. Voor hem en voor ons. Na deze maandag helemaal besteed te hebben aan het toch maar plaatsen van een dubbele draad MET schrik, staat hij nu even alleen op een strookje van het bospad dicht bij huis. De verwikkelingen heb ik beschreven in een kort verhaal dat ik de verhalen-pagina te lezen is.
De zomerse brandende zon, wat opdonders van het schrikdraad, dazen, mugjes en die honderden vliegen, de zeer intelligente puber die de stal na 16 uur zat begon te worden en de resterende vermoeidheid van gister, laten ons even binnen bijkomen van de afgelopen 22 uur.

Ik ben al verkocht. Geen enkele twijfel. Al zijn wel de extra spullen en de aanschaf even een rib uit m'n lijf.