Vanmorgen onder tafel.....
Vergeet-me-nietjes zijn niet (altijd) blauw
Deze paardenbloem is al klaar
De paarse Maartse Viooltjes
Sneeuw in de zon
Als ik de wekker uitzet, slaap ik nog even door. Dat denk ik dan. Maar als ik opsta is het nog geen 3 minuten later. "Het zal wel een gewoon donderdagje worden" mompel ik voor me uit als ik de slippers aan voeten laat glijden om de kippen te bevrijden en Castel ontbijt ga geven. Ik denk dat ik mezelf alleen maar gerust probeer te stellen door het gemompelde. De huiskamer baadt in felle zonnestralen, de katten gedragen zich alsof ze alle 5 een 16 weken oud zijn en net de speeltuin bereikt hebben. In de gauwigheid kijk ik uit het raam en zie het terrein een ietsjes witter zijn als normaal, rijp, dacht ik. Maar nee, het sneeuwt en mijn ogen blikken een blauwe hemel in met hier en daar iets dat op een wolkje lijkt. Daar kan die sneeuw onmogelijk uitkomen en ik blijf even ongelovig naar de hemel staren. Draai mijn ogen nog wel naar de schoorstenen van schouw en ketel. Soms waait de wind zo dat het wat as meeneemt. Beide zijn uit, ik stook niet veel. Want het sneeuwige noodweer overal, van regio Carcassonne in eigen Zuiden, Noord Frankrijk en Nederland, lijkt de andere kant van de wereld. Hier vriest het nauwelijks 's nachts. Niet dat de zon zich heeft laten zien afgelopen week, niks hoor, grijs, koud en nat. Maar deze ochtend is een vreemde. Eerst het idee dat ik me 'verslapen heb' en dat het na 11 uur is terwijl de cijfers op het display zeggen net na half 9. En dan nu sneeuw bij heldere hemel, de wonderen zijn de wereld niet uit. Terwijl ik nog wat slaperig de koffiepot omspoel, pak ik een nieuw pak koffie dat ik open knip en het pardoes ondersteboven op de koffiepot houd, fout. Het moet in het lege blik en maar drie schepjes in de pot zelf. Net op tijd, wakker! Terwijl vlokjes dartelen in het nu wel schrale licht van die bal vuur, schenk ik nog koffie bij en troon het spelende gepeupel dat koergeluidjes maak mee naar buiten. Een rare dag, een voorgevoel, niet plus niet min. En toch 'moet' ik hetzelfde doen als al die andere donderdagen; boodschapje, eten bij Nadine en JP, werken bij vrouwtje Ravelac om daarna tenminste een uurtje yoga te doen. Zucht. Ik heb er wel eens geen zin in. Met de zon op de cottage zou ik liever tussen de ontluikende lentebloemen wat werken. Maar hé, iedere dag mijn bed in en uit rollen wanneer het me belieft, daar mag best 1 dag in de week tegenover staan dat ik het stille isolement compenseer met Frans gebabbel en een helpende hand. En die verse groenten, daar kunnen geen gevriesdroogde tegenop, even doorzetten dan maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten