woensdag 29 februari 2012

Powershot G6

De Powershot G6 klinkt als een pepdrankje. Of in ieder geval als een foute mix in vloeibare of pil vorm. Het betreft mijn nieuwe camera, 2e hands op de kop getikt via de telefoon, een gelukstreffer, pure mazzel of het had gewoon zo moeten zijn. Lang verwacht, geduld geoefend, uiteindelijk in handen na een maandje wachten. We zitten bij Bart dicht bij zijn enorme schouw, een mok koffie in de hand in een stoffige rommel die wij wel een beetje gewend zijn thuis. Ik reed Bart naar NL in januari en kon mijn inkopen daar niet in de bagagerekken van de verschillende treinen proppen. Hij was bereid de snelweg af te schieten om bij C al die spullen op te halen. Twintig kilo meel zet hij netjes binnen, droog. De camera ook, maar eenmaal aan de koffie tijdens een kilo M&M's en bijpraten ben ik helemaal vergeten waarom we het ritje gemaakt hebben. Zijn landgoed met enorme boerderij in rood gesteente, de vorderingen ondanks zijn oponthoud, zoveel te zien en te bespreken. Plots veert 1 meter 95 lange Bart op en loopt één van de zijvertrekken in en komt terug met een vierkant tasje en dan valt mijn kwartje pas, je weet wel, dat al bijna vergeten muntje van 25 cent. De Canon Powershot G6, volgens de vorige eigenaresse zo goed als nieuw met alles erop en eraan en een groothoeklens. Ik als amateur geloof haar gelijk, Bart bevestigd later via de telefoon dat het inderdaad wel een 'heel mooi ding is', maar ik heb zelf geen idee. De plaatjes op internet zeggen me niet zoveel.
Ik maak het tasje open, het is een enorme tas voor de camera zelf, maar er is ruimte nodig voor die extra lens, de oplader, batterijen, geheugenkaartjes, snoertjes en boekjes. -boeken-
Mijn grijns wordt steeds breder en verandert in een kinderlijke verjaardagslach omdat ik iets krijg dat ik zo graag wilde; een nieuwe betere camera. Dat ik nog te klein ben voor zulk mooi moeilijk speelgoed vergeet ik en vlug prop ik de stekker van de lader in een contact en laat me afleiden door het aardappels schillen, want dat ik belooft heb te koken als we de spullen op komen halen wordt graag aangenomen.
Dat koken is als in de Blauwe, want twee keukens in een huis dat meer een bouwput is als huis met vreemde spullen, onvindbare deksels en een steakmes om aardappels mee te schillen en géén water is een leuke uitdaging. Maar in deze Blauwe kan ik rondjes rennen, trappen op en af, rechtop staan, van de zon genieten, neuriën, de aanlooppoes inschatten die miauwend bij de openstaande deuren staat te bedelen om de hondenbrokken die ergens in huis verstopt zijn. Ik rommel wel. Zodoende eindig ik met een halve snijplank, een steakmes en een verfemmer voor de schillen op het randje van het terras met mijn rug tegen een hottub met ijswater en schil daar de piepers in de zon terwijl de grijze poes om me heen blijft dralen. Ze ruikt kip...
Na de kostelijke maaltijd met een goed glas wijn -altijd feest wat de wijn betreft bij Bart, geen kannetjes van de markt, nee heuse flessen met nummer- bekijken we de berg werk die verzet is afgelopen maanden. Ondanks zijn oponthoud in NL en het feit dat zijn maatje vertrok omdat ze 'heimwee' had waar ze niet mee om kon gaan en hij het dus in z'n up maar verder moest zien te rooien. Blijkbaar geen berg te hoog.
M&M hopen dat deze gouden gozer dit jaar een echt maatje vindt waarmee hij zijn gite-plannen binnen de gestelde tijd kan voltooien, want zoiets alleen doen is gewoon teveel gevraagd van een mens.
 In de zon, ik zei het al, is het 30 graden, terwijl ze vanaf het weekend weer sneeuw en vorst opgeven, ook overdag wordt het weer somber, koud en nat. Genieten doen we, iedere minuut dat we kunnen.
Vandaag rommelen we, Marc zaagt weer stammetjes, met oorkleppen op, niet met zijn speciaal aangemeten orthoplastieken, want die is hij kwijt. Terwijl ik met een groothoeklens verdiept ben in een zwaar klein zilver apparaat gaat hij zoeken; op 11 hectaren bedekt met dor blad naar een hoesje van 5 bij 8 cm, zwart en plat.
Waar hebben we gezaagd.... niets te vinden. In de auto misschien? In jassen en broekzakken? Op de werkbanken? Op het dak misschien? Niets. Dan maar de helling op waar hij 50 bossen brem verzamelde verdeeld over een hectare of 3..... Lief heeft een engeltje op zijn schouder, want helemaal bij de electriciteitspaal waar hij enkel omhoog klom een dag of 4 geleden ligt het hoesje met inhoud, nog niet bedolven onder de bladeren. Scheelt weer hoofdpijn door de klemmende kleppen -ik heb daar geen last van, zou hij toch meer hersens hebben en zo dus een groter hoofd?- en veel geld. De op maat gemaakte gehoorbescherming is niet goedkoop.
 En ik maak even 130 foto's. Met groothoeklens en zonder. Binnen, in de zon, tegen de zon in, van dichtbij, van veraf, details, het landschap, het pijpenlaadjes kantoor, de woonkeuken, Cros en Castel.

De resultaten zijn nog 'van niks', geeft niet. Ik kom er wel. Moet gaan lezen en proberen. De camera is ooit gestoten tegen iets hards of gevallen. De filmstand lijkt het niet te doen, maar de automaat doet het prima. Toch hetgeen waarom ze hem voor dat lage bedrag aan deze Genoeg!-lezer verkocht de avond voor ze een paar maanden op expeditie zou gaan.
Nieuwe foto's komende maanden, hopelijk steeds betere, ik ben benieuwd!
Een Powershot met G-kracht op de 6e schaal.....

maandag 27 februari 2012

Moederkloek

Nog even over Emiel, onze nieuwe jonge haan.
Na de vruchteloze jaagpartij in de schemering om Emiel te leren hoe hij de plank op moet het kippenhok in, is Emiel te bang om ons ook maar ietsjes te laten naderen.
Dus lieten we hem 'aan zijn lot' over tijdens de schemering, wat resulteerde in een  haan die via het open raam van de schuur zijn toevlucht zocht op de rand van een TV-kastje-zonder-TV achter de trap in de schuur. Ik plukte hem daar eens van af om hem op zijn stok te zetten naast zijn kippetjes.
Marc keek eind vorige week toe hoe de kippen dat zelf oplosten;
Kip 1 al reeds op stok, Kip 2 nog in de ingang, Emiel nog op de grond bij de buxusstruik tegenover het kippenhok.
Kip 2 "tok, toktok, tooooktokketok".
Emiel "mok??? moktoktokmok?"
Kip 2 "toktok. tokketokmokkmoktokketoktok."
Emiel doet wat statige stapjes richting het muurtje en springt met gespreide vleugels op de muur.
Kip 2 steekt haar kop door het luikje vergezeld van "toktok tokpok, paktokpaaaaktoktok".
Emiel "mokpaaktoktakpokpoktokketok?"
Kip 2 "mokmokmok toktoktakpaktoktok"
Emiel zet zijn eerste stapjes op de plank richting het luikje.
Kip 2 is weer naar binnen terwijl Kip 1 nu ook Emiel aanmoedigt en Kip 2 naar zich toe roept.
Voorzichtig over zijn nieuwe route naar stok en rust, neemt Emiel de stappen die nodig zijn om de rest van zijn leven zelf op stok te gaan.

Dus zo vond Emiel zijn stok; door Kip 2 die hem leert naar huis te komen. Kippen zijn dom, zegt men. Toch, ergens, zijn ze voor elkaar alles behalve 'stupide'.
Dank Kip 2, we hebben een zorg minder.

De eerste tekenen




Als we in de middagzon de piste aflopen richting de sluizen, passeren we een windluw stuk pad dat geen bomen aan de zonzijde heeft. Je zou je ter plekke uit willen kleden, de warmte dringt daar je neusgaten in en herinnert ons aan de zomer. Speenkruid, longkruid, veronica, verse grassprietjes, de vogels 's ochtends, de warme rulle zachte aarde, de geuren die vrijkomen na een uurtje zon en de narcissen die hun sprietjes al boven de grond hebben. Hagedissen schieten overal weg waar je langs loopt, katten en hond genieten van de warme zonnestralen.
Wij ook, in een hemd en dunne broek is het nog net te doen om in de zon te werken. Nadine brengt een klassiek zondagmiddagbezoekje en komt aan in een dikke trui met een lange wollen winterjas, hoed en zonnebril. De laatste blijft op, maar de rest gaat uit. Ze gruwt van kou en is weer verbaast over het temperatuurverschil boven op het plateau -de bewoonde wereld- en dit gat in de luwte van de elementen. Met enige afschuw verhaalt ze over de -21 van twee weken geleden. Wij lachen, dat was het hier ook, maar wij zijn het al vergeten. Dit sluit niet uit dat het nog flink kan gaan vriezen in de wetenschap dat ik twee jaar geleden half mei in de sneeuw op de markt stond te blauwbekken wachtend op mijn beurt bij de groenteboer.
Verrukt ga ik de jonge fruitboompjes snoeien om het korte lot te stimuleren en eindig in het kleine kasje waar ik de selderijplantjes bewater en het onkruid weghaal. Warm is de zachte aarde, vlinders komen kijken terwijl de rupsen nog verstilt en diep in slaap schrikken van mijn gerommel in de grond. Een eerste mier pestte me al tijdens het zonnen een paar dagen geleden en ook de spinnen en vliegen zijn terug. Een zwarte hommel zoemt al rond m'n hoofd en een bij zoekt een bloem.
Nu heb ik al vaak geschreven over vliegen. Ze horen in het bos, zijn voedsel voor veel andere dieren en ruimen zoveel rommel op. Het blijven voor ons irritante insecten die we proberen te weren, want ze kriebelen zo.
Mathijs Schaap, schrijver van de Phantasmagoria Trilogie, schreef in deel 1 uit naam van 'Pius, de immer wijze pinguin' het volgende gedicht over 'vliegen';
'Het bekende symbool van ziekte en verval,
kende u voor uw komst hier zeker al.
Het insect van luiheid, gedraai en gelieg,
is al sinds tijden de simpele vlieg.
De vlieg komt in tijden wanneer een ieder die leeft,
niet langer meer vol om het heden nog geeft.
Luiheid, argeloos zijn, maar ook een verkeerde zet,
creëren voor de vlieg een mooi welkomstbed.
Wanneer men het pad des levens verlaat,
is de vlieg en zijn ziekte het desastreuze resultaat.
Vliegen tezamen maken een vijand complex,
zo werden zij allen de grote vliegenheks.'


Nog maar twee

Even een logje over de katten.
Shadow en Pipo rusten, zijn naar de eeuwige muizenjachtvelden, lijfelijk de één onder een zwart-wit knopenkruisje, de ander onder een steen. We missen de karakters, Shadow zijn gemiauw en Pipo zijn onweerstaanbare teddyberen-look
Over Aai kregen we twee berichtjes. Ze is het princesje op de erwt, is tijdens de vorst en sneeuw binnen gehouden 'voor haar gerief', maar poes is dol op sneeuw en met haar vacht interesseert -40 graden haar nog niet. Wel heeft ze het prima naar haar zin en moest ze even slikken toen een kleine hond haar gezelschap kwam houden. Vriendjes worden ze niet, tolereren doen ze elkaar wel, dat is alles beter als de onrust die de katers haar bezorgden. Ik ben klaar met dweilen, uit bed rollen om vechtende katten uit elkaar te halen en na weken een gedroogd drolletje ergens achter en onder vandaan te vissen.
Sinds het overlijden van Shadow hebben de resterende katten de bank gemeden, alsof daar een vies luchtje en de herinnering nog aan kleefde van de kater des huizes. Heel af en toe wagen Cros en Joppie zich weer op de kussens voor een tukje.
Joppie was eens de grote Bin-Laden, de terrorist die je beter kon mijden, als kat dan, want mensen kunnen alles met hem doen en visite zit eerder met Joppie op schoot als dat ik hen iets te drinken in heb kunnen schenken. Joppie was de sterkste en de grootste. Die plaats deelt Cros nu met hem, hij is misschien iets lager als Joppie, maar ook iets langer met veel grovere poten met langere nagels die iedereen pootje licht als hij daar zin in heeft. -Wij mensen of een hond niet uitgezonderd-. Joppie is alles behalve een terrorist. Tot vervelens toe wil hij op schoot, in de buurt ervan, loopt hij voor je voeten om maar zo snel mogelijk er weer op te springen zodra we gaan zitten, ergens, maakt niet uit, neemt hij spinnend plaats en begint kopjes te geven aan je handen, knieën, kin of armen om met dubbelgeslagen pootjes even de ogen te sluiten. Ook al is er geen plaats tussen toetsenbord en bortskas, Joppie wurmt zich er wel tussen. Of achter Marc op de bureaustoel, daar perst hij zich als 'streepje' tussen rugleuningdeel en kont om zich te verzekeren van steun aan 3 kanten van zijn oranje-rode lijf en buiten het klauwbereik van Cros.
Cros is de heerser van het hele spul. Emiel is een nog bange haan en dat is koren op de molen voor Cros. Castel kan niet rustig een slaapje doen op het zonovergoten terras, want Cros moet dan in haar snoet klauwen en bijten. Wij worden pootje gelicht op regelmatige basis en Joppie kan niet normaal Cros passeren in de wandelgangen, of hij wordt uitgedaagd tot een stoeipartij. Heel soms komt de oude aard van Joppie nog boven en krijgt Cros er in 2 seconden zo van langs dat de draak afdruipt en zich kwasi nonchalant gaat wassen.
Deze nieuwe positie van Cros zorgt er ook voor dat het geen kat is die je zonder handschoenen aan kunt pakken. Met recht is hij de terrorist, waar wij wel mee om kunnen gaan, want doorbijten doet hij niet, alleen die nagels die alles in de tang houden als hij ze ergens inzet blijven iets om rekening mee te houden. Er schuilt geen kwaad in de kat, maar makkelijk is hij niet. Voor vreemden geen sinecure. Nu scheelt het dat Cros in eerste instantie vlucht voor bezoek, om pas tevoorschijn te komen als hij denkt dat het veilig genoeg is. -Meeste bezoek brengt een hond mee en daar is hij wars van, Castel is in zijn ogen geen hond, maar een grof behaarde sul. Op schoot springen doet hij alleen heel even als hij heel de dag niet 'geplaagd' is met onze aandacht. Wij negeren zijn aanstellerij en weerstand die hij bijtend en klauwend en piepend laat zien als we hem oppakken of aaien. De oortjes en snorharen staan op stand 'ok', wat niet wil zeggen dat hij het toelaat. Meer gedraagt hij zich dan alsof we met hem willen stoeien.
Zijn drie dubbele wintervacht zit vol met plakken klit, letterlijk. Op zijn buik -no go area-, zijn dijen -no go area-, achterpoten -no go area- en zijn nek -go area-. Eruit knippen is onmogelijk, de schaar is een stoeipartner die je dood kunt bijten, wegscheren is onmogelijk, door zijn 'onwil -niet aan mij frunniken, ja!!!'- zijn snel en krachtig tegenspartelen zou hem verwonden. Dus hopen we dat zijn zomervacht daar korte metten mee maakt.
Cros kan wel praten, maar dit doet hij zelden meer hardop sinds ze maar samen zijn. Hij maakt wel duidelijk wat hij wil; brokjes door je de trap af te duwen, even borstelen in de badkamer door langs je te strijken en verlangend hoorbaar te spinnen of aandacht door midden in de nacht! met zijn voorpoten op mijn vrije wang te tikken. Nu er geen deuren meer dicht hoeven om Aai te dwingen op de kattenbak te gaan, accepteert hij geen dichte deuren meer. De badkamerdeur mag NIET dicht, want dan kan hij niet bij je komen kijken als je doucht en een lichte borstelbeurt afdwingen of drinken uit de douchebak. Ook mijn kamerdeur moet 's nachts open blijven, anders krijg ik er met die poten 's nachts flink van langs. Als ik in de moestuin ben, krijgen mijn kuiten het zwaar als ik terug naar boven loop, al hangend in mijn onderbenen -wat hebben die het hier zwaar!- laat hij weten dat 'ik nog niet ben uitgespeeld'. Soms is hij meer dan lief, maar dat is zo zelden dat we er erg van genieten als hij zo is.
Van 5 naar 2 katten. Ik weet nu al dat ik de verleiding van nieuw poezengebroed niet kan weerstaan, de lente komt eraan. Ik kijk -een beetje stiekem- op de borden in supermarkten of er al nestjes zijn met eigenaren die ze liever niet afmaken of naar het asiel brengen om ze af te laten maken. Nog geen foto's met jonge poesjes die me naar mijn mobiel doen grijpen om toch een frans nummer te bellen. 'Even wachten.........'

zaterdag 25 februari 2012

+30 graden

Het is gewoon HEET in de zon.
Het buitenbed klap ik terug op het achterterras, kleren trek ik allemaal uit zo snel ik kan en na de maaltijd is het zo wel heel erg lekker uitbuiken.
De thermometer op de ijzeren buitentafel in de zon geeft 33 graden aan, nou moe!
De eerste weken van februari minus 10 en het dubbele kouder, overdag als wel 's nachts, nu is het binnen schuilen tegen de zon. Opeens weet ik het weer, waarom ik de winters hier niet zo koud vind als alle zogenaamde franse kenners die zeggen dat het noorden van de Aveyron een van de koudste gebieden is van Frankrijk. Net als onze voorgaande winters hier, doorgaans goed te doen en die paar weken dat het dan echt winter is, maken het plaatje wel compleet.
De kachel is zeggen en schrijven 1 volle week hele dagen aan geweest. Toch stoken we nog 40 kub per stookseizoen. Dat aantal mag en kan naar beneden.
We zijn dus weer wat vaker buiten, Marc knipt 50 bossen brem voor een broodbakdag, ik ruim rommel in het kader van het lente-klaar maken van het terrein. Volgende week is de moestuin aan de beurt.
Nu maar hopen dat ik mijn zomerkleding kan vinden....
Februari... indrukwekkend.

donderdag 23 februari 2012

'Poezie album'


Ooit was ik zo. Ik weet niet goed hoe jong ik toen was, durf het niet te zeggen. Dat ik altijd lachte is een punt dat zeker is. Dat ik een zonnestraaltje was en genoemd werd, eigenlijk altijd, dat ik een spring in het veld ben geweest, altijd druk van de ene club naar de volgende met twee sporten en muzieklessen -blok- en dwarsfluit-, buiten spelen, of met mijn cavia genaamd Lientje in de weer. (Die rode cavia met wit stipje op de kop is heel oud geworden.) Ik was 'zo'n sprietje', dat ik tijdens mijn pubertijd stevig gecompenseerd heb door me in een jaar vol te snoepen zodra ik stopte met sport en snoepjes bleef gappen bij de Jamin -Bestaat die keten eigenlijk nog?-, die in zo'n troosteloos overdekt winkelcentrum gevestigd was.
Maar goed, die jaren raken in mijn vergetelheid. Ik noem het een ander leven, om de negen jaar vindt er een grote verandering plaats, van school, partner, werk of woning. Dus raak ik die levens kwijt, soms mezelf ook.

Met Marc duik ik de bar in om het 6e deel van de Duin-reeks te vinden. We komen zo van alles tegen, van schoolschriftjes tot zwemdiploma's, boeken uit 1910 of de knuffel van zo lang geleden. Zo ook mijn poëzie-album. Dat ik startte in 1982 en nu 30 jaar later weer doorblader.
Meeste gedichtjes zijn uit een standaard boekje overgenomen, enkele kinderen maken er een stift- en balpenzootje van en hebben geknoeid met de lijm onder de plaatjes, vol glitters en felle kleuren.
Nu begint het album heel mooi, met poëzie-album plaatjes van half vorige eeuw, en ik lees en blader, kijk en bedenk me ok ik de gezichten nog voor me kan halen van al die kinderen die toen onderdeel van mijn leven waren. Niet echt, moet ik bekennen.

Stiekem heeft Marc op de laatste onbeschreven pagina eind 2005 er een 4 regelig gedichtje in gekalkt, zonder plaatje, maar met de belofte over 10 jaar dit nog eens te doen. Dat duurt nog 3 jaar en deze vlugge dichterlijke voetnoot achterin is hij zelf alweer vergeten. Ook de foto tref ik erin aan, wat een Heidi-achtige toet heb ik daar, of komt dat door dat haar dat in dunne sprietvlechtjes boven mijn oren is opgestoken?

Alle echt zelf bedachte gedichtjes benadrukken mijn eeuwige lach -handelsmerk, nog steeds- mijn ontembare energie en vooral, met nadruk, mijn klets- en hulpvaardigheid. Die ontembare energie, dat van hot naar her, altijd jachten en (druk) doen, is geluwd, vergeten of door volwassenheid vergaan.
Mijn handelsmerk waar ik mee geboren ben, is ongewijzigd, dat 'positivisme' zit er ook nog in, het kletsen, de woordenvloed ook, alhoewel ik het nu wel wat vaker opschrijf en intyp en de hulpvaardigheid blijkt ook onverwoestbaar.

Ik ken mezelf dus nog, herken mijn hart met die van toen en dat doet me -uiteraard- weer glimlachen.
Twee gedichtjes deel ik hier met jullie. Het eerste is geschreven door mijn opa van vaders kant, die haarfijn zag wie ik was en nog durf te zijn.
Het andere is van mijn vader, een gedichtje dat op mijn hart geplakt lijkt, erin gebakken en ook net onder iedere centimeter van mijn huid.

Martinelief.....

'n Hartedief!
Vlug ter been
Loopt ze heen
In turnen, zwemmen
Niet te temmen!
Sterk van long,
Rap van tong....
Vaak tè rap, tè rap:
Bij ernst en grap
Een woordenvloed
Die duiz'len doet!

Ga zo maar door, Martinelief,
Dan blijf je opa's hartedief!

sept. 1982


Voor mijn lieve dochter

Leven zonder liefde is zinloos,
Plicht zonder liefde maakt verbeten,
Rechtvaardigheid zonder liefde maakt hard,
Eer zonder liefde maakt hoogmoedig,
Orde zonder liefde maakt bekrompen,
Vriendelijkheid zonder liefde maakt huichelachtig,
Bezit zonder liefde maakt gierig,
Slimheid zonder liefde maakt geslepen,
Geloof zonder liefde maakt fanatiek,

Daarom is leven in liefde de vervulling Gods wil,
Daarom is leven zonder liefde geen leven.

Je vader

febr. 1989

Het 6e deel heb ik niet gevonden.... Wel wat anders. Het is me dierbaarder, deeltje 6 bestel ik wel één dezer dagen, maar dat kan wachten. Even stilstaan bij mijn 'nu' niet.

maandag 20 februari 2012

Emiel

Wonderlijk genoeg vond Emiel deze ochtend vroeg zijn kippetjes terug nadat hij verder het bospad op was gejaagd door Marc en Castel. Nog wonderlijker was dat hij de nacht heeft overleeft.

We genieten van Lisa Gerrard en Schiller's muziek als we binnen zijn.

Marc heeft de helling waar ik op hout-expeditie ging van dichterbij bekeken. Ja, Tien kan hout visualiseren, ook al lijkt er geen dood droog hout meer te zijn op eigen percelen.
Voor de rest van de winter hebben we hier genoeg aan.
Dus sloven we ons hierop uit deze ochtend, in het zonnetje, geurend naar werkzweet, slush-puppie-appelsap genietend tijdens de korte pauzes.

Het leven is goed zoals 'het IS'.

Gezellig, zo'n kakalende Emiel met tokkende kipjes.

Wat het IS.....


Het is onzin
zegt het verstand
Het is wat het is
zegt de liefde
Het is ongeluk
zegt de berekening
Het is alleen maar verdriet
zegt de angst
Het is uitzichtloos
zegt het inzicht
Het is wat het is
zegt de liefde
Het is belachelijk
zegt de trots
Het is lichtzinnigheid
zegt de voorzichtigheid
Het is onmogelijk
zegt de ervaring
Het is wat het is
zegt de liefde


Erich Fried (1921-1988)

Gerda, bedankt!

Keek op de week

* Wintermoe
Misschien moet ik het maar 'winter-moeheid' noemen, dat ik weinig te schrijven heb en alleen kan vervallen in het schrijven van wat feitjes al of niet opgeleukt met wat bloemrijke beeldspraak. Nu gebeuren er wel 'dingen', leuk, interessant, nieuw of anders. Maar de diepere beleving is wat geluwd door het binnen zitten en bij gebrek aan fototoestel.
Ja, mensen, Tien is de winter beu. Ik heb warmte nodig die recht uit de hemel komt en licht, licht, licht! Mijn energie begint gewoon op te raken, ik slaap ook lang; 9 uur als ik de kans krijg van lief. De lijst met werk, doe-dingen, is errug lang en ik weet van gekkigheid niet meer waar ik beginnen moet. Ik heb dus ook geen tijd gehad om rustig te gaan zitten schrijven. Nu dan; een Keek op de Week.

* We hebben nu twee berichtjes over Aai haar wel en wee ontvangen. Ze heeft het er erg goed. Ze wordt met veel liefde omringt en beschermd. Tegen de sneeuw en de kou, terwijl ze iets van Maine Coon heeft met sneeuwschoenpoten en een dubbele lange vacht. Ze zijn gek op haar en wij zijn erg dankbaar. We missen de drie katten die we kwijt zijn. Geen uitgezonderd. Maar geen kattenpis, geen poep, vlokken vacht, kots, bloed en pus meer. We hebben gewoon twee katten in plaats van een kattenbende.

* De ergste kou was afgelopen week wel verdwenen, de stekker van het ontdooisnoer op het stuk waterleiding buiten uit het contact getrokken en met 0 graden zonder jas naar buiten om eens te inventariseren waar we moeten beginnen als we de lente ruiken. De zon warmde het terras op tot 16 graden en de heldere nachten deed het nog maar licht vriezen. Overdag de luiken weer open liet me inzien wat een bende het huis eigenlijk wel niet was. Dus daar heb ik dan toch mijn tijd wel aan besteed, dit tot ongenoegen van Marc, want die is verwoed een helling aan het dunnen om daar acacia's te zaaien van de lente. Die groeien lekker snel en het is goed hout om te stoken. (Afgezien de zurige stank die er vanaf komt in de schouw, maar de kachel ermee vullen is fantastisch.) Wat hij daar weg zaagt zijn kleine levende stammetjes hazelaar die nog een jaar moeten drogen, niet de rest van dat mooie droge hout op die steile rothelling met zijn glijdende puinstenen.

* Vorige week zondag kwam genezer André zomaar even aan toen Marc net onder de wol was voor een middagdutje. André bewoont het laatste huisje van het gehucht naast het kasteeldorpje, in dit gehuchtje wonen 3 mensen, en de zo aparte man zocht een rustige middag op voor een wandeling met border collie Elfie. Elfie bewaakt de baas zo goed, dat Castel er verschrikkelijk van langs krijgt. Maar zodra we gedrieën binnen aan de Pastis zitten hoor je de twee viervoeters niet. André is een vreemde vogel, keek goed rond in de donkere kleine woonkeuken en genoot van het gebrek aan moderniteiten en andere drastische veranderingen. Het kantoorhoekje was gelukkig aan zijn ogen onttrokken, anders ziet hij 4 beeldschermen staan met grafische programma's open terwijl hij alleen een trekker van binnen als mooi grafisch werk zal zien naast de kippen in een kuiltje met zand. We vroegen vorig jaar februari of André eens naar de bron wilde komen kijken omdat deze zo weinig water gaf. Tijdens een droge periode.... Maar de dooi is alles behalve droog en die is nog maar net een beetje op gang.  Hij bewondert de authentieke renovatie's van daken en onze manier van stoken. De eindeloze rijen haardhout zijn hem een juweel. (Zijn haardhout ligt in blokken van allen exact! dezelfde lengte op zelfde soort rijen, alleen lijkt André ze af te meten met een theodoliet terwijl wij betwijfelen of hij ooit wel van het apparaat gehoord heeft. Op grootte sorteert hij ze ook en als hij 25 kub hout per stookseizoen nodig heeft, dan zou deze 66 jarige man tot zijn dood niet meer hoeven zagen en men zegt dat deze man al onsterfelijk is. Kun je nagaan, dat imponeert en niet alleen ons.)

* Door naar het volgende wat niet opzienbarend is, maar het vermelden waard;
Het centrum bleek weer open toen ik woensdag even de website bezocht. Na 3 maanden kan ik dus weer zwemmen, aqua-gymen, sauna'tje pakken, bubbelen, stomen, yoga-en en zo niet meer.  Vrijdag kies ik uit als eerste keer 'centrum Bien Etre' en neem alles mee dat ik nodig denk te hebben. Ik word door alle dames geknuffeld terwijl ze me bij naam noemen en de getoonde interesse over mijn afgelopen maanden is oprecht. Ik ben de helft van het frans dat ik er leerde vorig jaar gewoon weer helemaal kwijt, wat me ergert en doet inzien dat ik dit sociale netwerk harder nodig heb dan facebook en virtuele werelden. -In de laatste verdienen we ons geld.- Aqua-gym lijkt me een suffe toestand in het 1 meter 30 diepe bad in amoebe-vorm, maar ach, laat ik eens meedoen voor de gezelligheid. De 'juf' is de dochter van de burgemeester en die trekt me over de streep. Aqua-gymen deed ik in Nederland om te revalideren van een knie-operatie. Dat was ook een tuttenclub, duurde een vol uur, maar wel in een volwassen zwembad met een diepte van 2 meter 40.
Dus niks 'over de bodem rondrennen' of 'op de plaats joggen'. Nee, gewoon een vol uur op harde muziek de zweep erover.
Ik bedankt Anais dus vriendelijk voor de felgekleurde ronde frieten die ik onder iedere arm moet duwen om zo de voetjes van de vloer te houden voor de aangegeven oefeningen. Die gekke slurven zorgen ervoor dat je hoofd boven water blijft als je lichaam met andere dingen bezig moet zijn. Zo maak ik 30 minuten aqua-gym tot een zware fysieke inspanning die me verkwikt. De 10 minuten sauna daarna..... Na -21..... Ach ach, wat heb ik het toch koud gehad. (Neemt niet weg dat mensen wennen aan kou, een andere graadmeter ontwikkelen als het niet anders is dan 14 in de woonkeuken tijdens de eerste bak koffie 's ochtends. En bijna met weemoed denk ik terug aan de tijd voor de mijne, toen was dat nog heel gewoon. De 20 graden in huis van tegenwoordig iets onzinnigs, verspilling, te warm, veel te warm.)
Na die heel softe sauna -nee, ik ben het ècht niet meer gewend- ben ik zo ontzettend door en door heet, dat de koude douche een verademing is en ik tijdens sofrologie het dekentje dat ik altijd meeneem af sta aan een luchtig gekleede meid die voor het eerst meedoet aan deze bijzondere manier om innerlijk wat meer in balans te komen. Daniël moet ontzettend breed glimlachen als hij l'étrangère weer ziet en ik krijg een dikke knuffel. De zaal is donker met op het grote terras dat tegen de helling aan ligt, ligt nog een laag sneeuw. De stilte, Daniël zijn stem en de vertrouwde geur van de zaal doen me bijna inslapen. Gelukkig een korte sessie om nog in daglicht naar huis te rijden en een vage zonsondergang mag zien. Ook al lang geleden.
Door het snel wennende gemis van dit sociale netwerk heb ik me niet beseft dat ik dit echt nodig heb. Drie Maanden is dat niet aanwezig, tijdens donkere koude dagen waarin er zo ontzettend weinig werk is, dat mensen nog letterlijk interen en velen blijven gewoon binnen.

Sinds de twee weken in Nederland blijf ik inzichten krijgen. Over afgelopen drie jaren, over waar we vandaan komen en waar we nu staan met oog op iets later. Over ons, als M&M eenheid, over mezelf en ook in relatie tot de ander, ieder afzonderlijk. Alsof ik steviger sta en eerlijker. Het blijft moeilijker, steeds eerlijker naar mezelf toe worden, mijn waarheid laat ik toe. Tussen de bedrijven door dus zwaar denkwerk, misschien gewoon wintermoe?

* Afgelopen maand kreeg ik van twee mensen een haan aangeboden. De ene was op leeftijd, maar moederziel alleen. Ruim 3 uur rijden. De andere haan een kleine 2 uur, misschien een half jaar oud, keuze uit diverse kleuren en ze heten allemaal Emiel. Maar de kou had even voorrang, dus wachtten we dat eerst even af voor we ons zouden dwingen tot een dag weg terwijl het huis met het uur verder afkoelt.
T, eigenaar van camping La Diege (----> website) die zijn 6 Emiels binnenkort in de pan gaat doen, had een afspraak hier in de buurt en wilde Emiel wel komen brengen.
Dolgelukkig met een nieuwe haan die eens niet doorgefokt is, dood van zijn stok af zal vallen binnen 8 weken, geen kruisbeksnavel heeft of de hand die hem voedt aanvalt. Hond Morris vindt ons terrein wel een interessante scharrelplek. Terwijl Castel hoopt de 12 jarige Morris over te halen tot een speelpartij, gaat de doos met Emiel even het hok in en duiken wij naar binnen voor koffie en thee. "Oh, het is hier echt behaaglijk hoor!" roept T. Kijk! Dat zijn dan mensen die hetzelfde 'gewend' zijn en thuis ook een tijd zonder water hebben gezeten door een paar weken familie bezoeken in Nederland. Voor het donker moeten ze naar huis, zij hebben wèl vossen en de buizerd een weids landschap om een scharrelkipje als diner op te pikken.
Ik pak Emiel rustig uit de doos, Emiel vind het best. De haan glanst prachtig en al tokkend laat hij zich naast de kipjes op stok zetten. Deur dicht en tot morgen Emiel!
Vandaag kijken we regelmatig even naar buiten of we Emiel nog zien. Twee keer jaag ik hem rustig en voetje voor voetje de moestuin uit via zijn al ingesleten route. Maar eind van de middag hebben we een probleem. Slaapdronken is Emiel achter de kipjes aan naar buiten gelopen. Hij is waarschijnlijk vanaf het luikplankje zo op de muur gesprongen om een graantje mee te pikken en nu, na een dag vol nieuwe ontdekkingen, het bespringen van beide kippen en het hen aanzetten tot het maken van een nestje -ja, tis een vlotte en zeer goed opgevoed- , weet Emiel echt niet meer hoe hij nou dat hok in moet.
M&M lopen in de schemering met bamboestokken van 5 meter, vesten en toktokgeroep het hele terrein af om Emiel maar in de buurt van de schuur te krijgen. Geen succes, Emiel gaat op de loop, dan eens het bospad af, daarna op, om via een moestuinrondje de terrassen af te zakken richting rivier. Precies daar waar we niet kunnen komen -onder woest braamgewas, achter meters hoge stapels hout, in takkenbergen, enz- rust Emiel uit van die malle mensen die denken hem wel te kunnen sturen. Na een vol uur, rennen, tokken en klokken, uitglijden in de modder, vesten tevergeefs net naast Emiel werpen en andere holpartijen en halsbrekende toeren geven we het op. Emiel slaapt ergens hoog op de helling, voorbij het bospad, onzichtbaar en muisstil.....
Of we dus morgen nog een Emiel hebben???? Ik weet het niet. Marters in alle maten, een vos die een maaltijd ruikt, Emiel is dom en slim tegelijk. Die zal vast wel geroken hebben dat dit vrouwtje hem met een bijl de kop afhakt, maar om dan een blinde vlek te hebben voor rovend wild?

* Eigenlijk moet ik me even de blubber werken op internet. Onze website M&M Creations moet verder gebouwd worden, wat ik 4 maanden geleden liet liggen, want het is me echt acabadabra, ook al probeerde ik het echt! Dus Marc doet een poging wat hem een punthoofd bezorgd, want websites beheren is geen sinecure, ook niet voor mijn pc-technische echtgenoot. De website heeft een weblog, voor nieuws en nieuwe producten. Een blog bijhouden ligt me beter, maar ook daar heb ik de klad in laten komen en zodoende moet ik er 37 nieuwe releases opzetten met specificatie's, locatie-links en een foto van het product. In Secondlife doe ik enkel nog wat customer service, maar de emails van trouwe klanten die gezien hebben dat onze spullen geheeld worden op de marktplaats van deze virtuele wereld, doen ons de stressdas om. Nu kunnen we via de DMCA (dit is DMCA) een 'takedown notice' sturen naar het bedrijf dat het platform Secondlife verschaft, een mail met daarin een officiele handgeschreven verklaring als PDF-bestand met de bewijzen (links naar de artikelen die geheeld worden). Als deze in behandeling genomen wordt, duurt het een aantal dagen voor het online winkeltje van de dief leeggehaald is. Maar dit moet voor ieder gestolen product dat aangeboden wordt apart gebeuren, we hebben zo'n 10.000 producten en de willekeur van de dieven is groot. Een spanjaard met heeel erg veel accounts -residenten in Secondlife- zet doodleuk een nieuw winkeltje op onder een andere naam zodra Secondlife het 'ge-DMCA-de' winkeltje leeggehaald heeft. Dat doet deze slimmerik vlak voor het weekend, wetende dat het bedrijf achter deze virtuele wereld niet werkt in de weekenden. Dus heb ik uiteindelijk na veel vloeken en zuchten van Lief en klanten die links door blijven sturen iedere donderdag en vrijdag, de DMCA-administratie ter hand genomen. Productie-kantoorwerk, hoe geestdodend iets kan zijn terwijl het alleen maar gaat om het beschermen van ons intellectueel eigendom en inkomen voor een hypotheek.........in Nederland. Bah! Als het om geld gaat, moeten blijkbaar zelfs elementaire basisbehoeften terzijde geschoven worden.
Ik vermaak me wel prima in SpotOn3D, zo'n ander grid. Dat is klein, als familie, er is contact en ik kan deze wereld nog ouderwets verwennen met basisproducten. Veel contact met mensen van over de hele wereld en het is een hele uitdaging om cultuurverschillen goed te overbruggen. Een Creator-Cafe zet ik op met twee britten, een heel positieve benadering van virtueel creëren om een platform te helpen bouwen dat commerciële, kunst en non-profit doelen nastreeft naast de amusementswaarden, een verbinding legt om op een groenere, snellere (toch jammer) en veel efficiëntere manier te communiceren, te ontwikkelen en expansie te zoeken wereldwijd.


* Naast deze administratieve rompslomp komt er weer eens een brief van de gevreesde, gehaate en onbereikbare RSI. De verplichte verzekeringsmaatschappij voor ondernemers. Géén onderneming of baas in Frankrijk als jonge immigrant, géén verzekering. Door een leerzame misser in ons eerste jaar hier, waren wij niet verzekerd. Na veel strijdjes met Lief hierover, die niets met dat overheidssysteem te maken wil hebben, ben ik toch begonnen als auto-entrepreneuse en heb na 11 maanden dan toch een verzekering met mijn partner mee verzekerd. Nu heb ik netjes over ieder kwartaal afgelopen jaar belasting over ons inkomen betaald. Toch zijn er twee betalingen zoek in hun systeem. Telefonisch zijn ze slechter bereikbaar dan welk ander bedrijf dan ook Ze maakten ook twee keer onze uittreksels uit het geboorteregister zoek en twee maal de bijgevoegde copiën van onze paspoorten. Mijn opwinding kon niet groter dat ze nu dus twee betalingen kwijt zijn. Of ik die bedragen inclusief verhoging (boete) dus binnen 8 dagen wil regelen om daarna de tijd te krijgen te bewijzen dat ik dit betaald heb. De toon van de brief is vriendelijk, van 7 februari, hij arriveerde,  ik plukte de 16e -marktdag- de brievenbus leeg, de betaling voor het 4e kwartaal is pas de 8e overgemaakt naar de RSI, terwijl ik de dag na thuiskomst uit Nederland dit via internet gelijk geregeld heb. (Ook de franse banken doen het met dagrente!) Communiceren per email kan niet, dus ouderwets bankafschriften en belastingoverzichten uitprinten, brief inscannen, met pen toelichting geven en gedateerd ondertekenen, een cheque uit te schrijven voor het kwartaal dat ik ook zoek blijk te zijn, om het geheel vast te nieten aan elkaar, in een mega-enveloppe te stoppen en het aangetekend met handtekening retour (4,68 euro) met spoed op te sturen.
En dan denken nog veel mensen dat je 'lekker in Frankrijk woont'.   Ja sorry, de groeten, zo werkt het niet.


* De topper die een hefdak op onze Blauwe maakte en hem verder ook modificeerde en extra's leverde bezocht ik afgelopen januari. Paul is ook de bikkel die ons 'ff aandeed' op de motor en buiten wilde slapen, ook al was het november. De Rode was zijn oude auto en als 4x4-expeditie-specialist, was hij ook niet te beroerd om de Rode Landrover Defender 110 Pick-up met canvas huif om te bouwen en er een alubak op te maken met afsluitbare klep als mijn werkauto. Op de rode staat zijn bedrijfslogo en ook op de Blauwe zitten subtiele stickertjes. Paul vroeg me om eens op zijn visitekaartje te gaan zwoegen in Photoshop. Het voelt als opdracht, mijn eerste, en we nemen het dan ook bedrijfsmatig gezien serieus. Het kost Paul en mij veel meer tijd als dat we samen dachten. Hij Pietje Precies, ik heel klantgericht, de man ook een beetje kennende na al die jaren.

***
Tijdens dit relaas is het voor Marc bedtijd. Ik stop dan even en ga met hem bij het schouwvuur, wat vaak een gloeiende berg is geworden rond die tijd, nog een mandarijntje eten om het laatste te zeggen tegen elkaar, voor deze dag. Met een leeg hoofd het bed in, boek lezen (Ik ben vorig jaar begonnen in de heelal sage 'Duin' van Frank Herbert en heb Marc overtuigd dat het zeer de moeite waard is zich toch door de hele serie heen te lezen. Zware maar meesterlijke kost in 6 delen. Ik houd niet van het science fiction genre, maar deze schrijver is voor mij een held. Over mijn helden en dat van andere wordt zeker een keer gelogd.)
We hebben het nog even over Emiel, die nu ergens moederziel alleen in een voor hem vreemde lage struik of gewoon op de grond de nacht moet zien te overbruggen. HIER?! Ik bedenk me dat ik laarzen aantrek, een koplampje opdoe en de maglight meeneem om Emiel om 11 uur te gaan zoeken. Marc spreekt hetzelfde uit. Dus gaat hij naar bed en ik trek m'n laarzen aan en stap een tintelende vrieswereld in met een heel erg indrukwekkende sterrenhemel omdat deze erg helder is zodat de sterren extra de nadruk lijken te krijgen. Het is doodstil, ik hoor alleen mijn eigen gezwoeg en wat steengruis rollen, omdat de bosmuisjes toch even van me schrikken. Emiel zit gelukkig tegen een rotswand aangeplakt op een heel klein bijna recht stukje aan het bospad zelf. Maar de steile wand naar Emiel is begroeid met bramen. Ik moet dus dat eindje terug naar huis om een zandladdertje te halen. Wat ik op mijn akkertje ook ga doen. Terug op zijn zeer tijdelijke verblijfplaats, zet ik het laddertje tegen de rotswand, duw wat bramen weg en klim de 1.60meter ladder tot de één na bovenste sport om twee handen uit te strekken. Rechts land eerder op de rug van Emiel, maar gladde aal met veren is me te snel af met zijn suffe kop. Kakelend stort ie naar beneden, half fladdert het bospad op. Ik die ladder weer af met 6 staartveren in mijn hand. Ach ja, een haan vangen 's avonds laat, het valt niet mee. Emiel vliegt tegen het schapengaas aan en rent opgewonden heen en weer, klaarwakker.
Ik jaag hem over het hekwerk ons terrein op, tussen ravijn en het voorradenkot, zo'n 175 meter. Ik hou het voor gezien en ga lachend Marc verslag doen.


De waarheid heeft veel vijanden, de Leugen veel vrienden. 
Een uitspraak die gedaan wordt in de film 'X', die mij bijbleef doordat ik die dag ervoor 'The Living Matrix' keek. Dit vind ik nou Verplichte Kost voor de spiritueel bewuste mens. website 'thelivingmatrixmovie.com'

dinsdag 14 februari 2012

Expeditie

De dagen rijgen zich aaneen. De kou went, want bij -6 zonder extra vest naar buiten met opgerolde meerlagige mouwen is niet koud en met gemak blijf ik een paar uur in mijn kamerjas achter de pc zitten om af en toe mijn handen te warmen in de schouw. Tot enige ergernis van Lief, want die wil zich 's ochtends warm werken en het liefst niet in z'n up en ik krijg mijn ogen niet goed open en mijn motoriek niet op orde voor het middagmaal.
Ik ben begonnen me na iedere douche helemaal in te smeren met een luxe creme van Clinique dat ik voor mijn verjaardag kreeg en sindsdien spaarzaam gebruik. Maar door het vele stoken is er geen smeersel opgewassen tegen de droogte in huis. We hopen dat de vochtmeter stuk is, anders is het vochtgehalte in huis nu zo'n 20% en lager. Een gevriesdroogd huis zorgt voor huidprobleempjes die ergerlijke jeuk veroorzaken.
Marc zet een grote ketel water op een klein gasbrandertje op tafel, om zo het vochtgehalte te verhogen. Ik bedenk me opeens dat ik ooit de watervernevelaar van Happiness kocht. Een grote matglazen schaal op eenzelfde sokkel met een membraan erin dat water in waterdamp verandert. Dat ding heb ik aan de straatstenen nog niet kunnen verkopen op de Vide Greniers en staat bevroren in het zwembad tussen andere onverkoopbare rommel. Hij leek me te kwetsbaar voor hier in huis om van ruimtegebrek nog maar niet te spreken. Ik laat makkelijk los, spullen die ik nooit gebruik of voor mij van geen waarde zijn doe ik graag weg, opgeruimd staat netjes. Ik zoek de vernevelaar op in de berg met dozen, zakken en tassen, sjouw het gevaarte naar binnen en het ziet er niet best uit. Het membraan lijkt verroest, het meest kwetsbare onderdeel van zo'n vernevelaar. Wonder boven wonder is al het glas nog heel, maar de snoeren en de trafo zijn smerig van insectenpoep, stof en vettigheid. Eerst maar eens schoonmaken, in elkaar zetten en vullen om te kijken of het ding nog werkt. Eureka!! Hij doet het, zelfs het lampje verlicht de vensterbank waar ik hem tussen pompoenen, uienmandje en citroengeranium gepropt heb. Nu benieuwd of het ding wat uithaalt tegen 24/7 stoken van geurig hout.
Het gezaagde hout van vorige week is natuurlijk al bijna op. Nu was het rothout, wel dood, maar het bruinrot in de haast holle kastanjes is als spons en dat droogt nu echt niet zoals het met sierkalabassen of een stenen cottage wel droogt. Het geeft amper warmte en de kachel gaat snel uit.
Naast het 'hout-debacle' krijgen we eindelijk uitsluitsel over de bedrijven die Marc verkocht aan een brabantse dame die het presteerde om twee gezonde bedrijven in 3 jaar failliet te laten gaan, terwijl we nog heel veel geld tegoed hadden van haar. (tonnen, zoals ze dat noemen) Dat dat zo zou lopen wisten we al een jaartje, maar het officiele mailtje via via voelt toch als een overlijdensbericht, zeker als je je hele leven hebt gespendeerd aan het opbouwen van die bedrijven. Een soort kindjes die je het huis uit ziet gaan in de hoop dat ze het redden. We hadden er vertrouwen in, vreemd genoeg! We voelen ons voor de gek gehouden en met ons waarschijnlijk de bank en klanten. Van het personeel dat nog over is maar niet te spreken. Ook dat lag in de lijn der verwachtingen gezien ze de meest waardevolle slimme jongen er het eerste jaar uit heeft weten te gooien.
Ja, Tien klinkt boos, en dat ben ik ook. We hebben alle hulp aangeboden afgelopen jaren en nooit ook maar enige hulpvraag ontvangen, om het af te zien glijden in rap tempo. De crisis even daargelaten; dit was niet nodig.
Ik heb geen zin om het terrein af te gaan, de gorges uit, om de gasflessen te laten vullen en een nieuwe ketting te halen voor ons zaagbeest met zijn 50cm blad, dus stuur ik ter uitzondering Marc naar boven. Eerst nog een pittig gesprek over hout....
Want Marc zegt dat de bereikbare percelen geen droog dood hout meer hebben, niets, het is op, zegt hij. Ik stel voor te gaan 'schrapen', dus ieder stukje dood hout dat we op kunnen rapen of uit de sneeuw op kunnen graven, maar Lief ziet hier geen gat in en zegt nogmaals dat het op is. Wat dan? Hout kopen terwijl je op 11 hectare bos woont? Gaskacheltjes en elektrisch kacheltje aan en blijven zeulen met lege en volle flessen en een torenhoge energie-rekening? Niks ervan, denk ik dan.
Dus ga ik op houtexpeditie en vul een grote rugzak met een kan benzine, een kan olie, de kleine Echo, oorkleppen en gereedschap om te slijpen, pak de middelgrote zaag en zet een legergroene petmuts-combi op met zachte fleecevoering over m'n oren. Aan de wandel, zwaar bepakt, ga ik met Castel het terrein af, via het bospad naar een steile helling waar ik denk nog wel wat te kunnen vinden. Er is maar één smal wildpaadje de helling op die te doen is met een hand vol en een zware rugzak. De helling bestaat uit gladde puinstenen vastgehouden door lage braamstruikjes, brem en een verijst laagje sneeuw. Marc ziet me nog lopen terwijl hij met de auto langs komt richting het dorp en moet lachen, 'Tien op expeditie'.
Ik loop net zo lang schuin omhoog tot ik het bospad nog maar net kan zien, een stuk van de helling waar we nog niet geweest zijn met de zaag en er staat zat. Het enige is dat we de stokken en stukken stam in meerdere etappes naar beneden moeten gooien in de hoop dat ze niet doorrollen over het bospad heen en verdwijnen in het ontoegankelijke ravijn om daar vast te vriezen in de watervallen. En dat op zo'n stijle en gladde ondergrond....
Enigszins verbeten zet ik de zaag in een kluit kastanjes. De bomen staan er zo hutje mutje dat alles dat ik uit de kluiten zaag blijft hangen in naburige eiken. Dood kastanjehout is stug, dat blijft nog staan op een centimeter terwijl de rest van de stam al helemaal door is. Eikentakken zijn zoniet nog stugger, dus schuin in blijven zagen kost een hoop energie en het duurt allemaal langer als bij een vrijstaand bosbouwboompje dat de ruimte heeft om gewoon om te vallen. Van de risico's nog maar niet te spreken. Met rood gelakte nagels lijkt het steeds alsof ik bloed, ergens, een lachwekkend idee zo'n bomenzaagster met roodgelakte lange nagels, het ziet er heel vreemd uit in ieder geval. Maar Tien is lekker bezig, heeft het lekker warm, de gorges voor zichzelf in alle stilte, een magnifiek uitzicht en een hond die steeds even komt kijken en me knuffelt.
Marc komt terug van de boodschappen en komt even gluren. Lachend suggereert hij dat ik welhaast in het dichtstbijzijnde gehucht bezig ben, zo hoog als ik zit. Maar de berg met gezaagd hout is na twee uurtjes indrukwekkend voor wat we gewend zijn afgelopen weken. Blij gaat hij thuis even wat nodige mails versturen ivm de failliete bedrijven om daarna lekker mee te sporten; "stammen gooien".
Toch even twee volle rijen in de auto, dat is een week hout en goede warmte, terwijl ook hij het nog aanwezige droge hout heeft zien staan. Verse sneeuw is voorspeld, maar er lag nog wat en ik ploeg er met enorme Meindels wel overheen. (Dat gaat niet van harte op de puinhelling, maar waar een wil is is een weg!)
's Avonds is het dus een heuse 18 graden in de woonkeuken en hebben we weer eens echt vuur in de schouw in plaats van rokende en sissende blokken die er na een nacht nog in liggen.

(Toch doen we dit liever dan om 6 uur op, om na een uur file aan de slag te gaan op een kantoor in airco-lucht om 's avonds weer die file in te moeten om dan nog een paar uurtjes voor jezelf te hebben a 5 dagen per week om zo Ene Co te kunnen betalen om aan die thermostaatknop te kunnen draaien.)

vrijdag 10 februari 2012

ijs

Beide batterijen van het oude toestelletje hebben een dag in de oplader gelegen. De originele Canon-batterij heeft niet genoeg energie om de camera uberhaupt aan te krijgen. De bijbestelde B-batterij wil af en toe twee seconden energie geven om dan aan te geven dat hij leeg is terwijl de camera 'open' blijft staan. Helaas, het ding kan de prullenbak in. -Dat kan ik niet, dus gaat het cameraatje compleet de kast weer in waar hij uit kwam eergisteren.- De doos met handleidingen en gebruiksaanwijzingen van alle apparaten die we bezitten pluk ik onderuit een open kastje dat vol met boeken en prullaria onder de trap staat. Ook het originele doosje van de filmcamera pluk ik uit elkaar op zoek naar meer 'handleiding camera', want ik heb hem per ongeluk op 'close-up'-beeld gezet en weet echt niet meer hoe ik hem weer op 'landschap' moet zetten. 
Marc zoekt, leest en kijkt mee tot hij opeens op de camera zelf ziet dat de lens zelf verdraait kan worden... mmmmm Dat ben ik weer hoor!
Dus gaan we met z'n drieën naar het ravijn waar Castel spijkers onder haar poten lijkt te hebben, die rent en roetsjt gewoon over de bevroren watervallen heen alsof het een stugge ondergrond heeft, bijzonder om te zien. Het naar boven klimmen via besneeuwde, be-ijsde hellingen met verstopte bramenslierten valt niet mee. De plaatjes maken het meer dan goed.
Ik moet wel zeggen dat de resultaten mij wat tegenvallen, maar vastgelegd zijn ze; die bevroren watervallen.













ok, ook nog een filmpje van de klauter-glij-partij door  hier  te klikken....

woensdag 8 februari 2012

Echte winter


Het vriest, het is winter, een winter zoals ik me die altijd heb voorgesteld. De winter uit de sprookjesboeken, de prenten van Anton Pieck, de winters van oud Holland, van toen, toen er nog geen sprake was van opwarming van de aarde, het woord smog nog niet bestond -het was er al wel hoor-, de winters van weleer.
Het water in het houtgestookte CV-systeem, met name dat van de ketel, wordt 's nachts 2 graden en dan vul ik hem om middernacht helemaal bij. De radiatoren doen hier 's nachts dus dienst als koeling.... De buitenkraan bij de secadou staat op drop, maar bevriest alsnog. Iedere middag sta ik met een verlengsnoer en de fohn het kraantje te ontdooien. Eén geluk; de zon helpt mee. Die doet zo z'n best om wat warmte uit te stralen, soms is het 's middags uit de wind in die zon zelfs boven nul.
Het zo netjes geisoleerde voorradenkot wordt nu ook verwarmd met een gaskacheltje, standje twee want stand één werkte niet, het werd er toch -6 waardoor het gezouten wekwater wilde bevriezen, de olijfolie helemaal is uitgehard en wat er van de potten jam geworden is? De pompoenen heb ik naar binnen gehaald en liggen nu sierlijk te zijn in een koud en donker raamkozijn.
Omdat zelfs de kranen in huis op drup moeten, weten we dat er in het ravijn schitterende manshoge ijsformaties zijn gegroeid doordat de waterval er zo grillig doorheen loopt. Ook onder de buitenkranen die niet zijn bevroren staan de pegels op een stevige bobbelig gevormde voet recht overeind en is ieder dun sprietje en sliertje dik ingepakt. Onder de grote buitenkraan waar de slang normaliter op zit is een mooie toren gegroeid met een hartvormig gat. De toren wordt iedere nacht hoger, maar het hart blijft een hart.
Helemaal onderaan in de moestuin loopt de laatste bamboestengel uit en vulde daar een gieter..... De stengel wordt nu gesteund door een ijswand met aan elkaar gegroeide ijspegels-op-hun-kop met de voeten stevig in het gras gevroren. De gieter is nog net te zien omdat hij groen is, maar verder is het een grote klomp ijs.
Het zagen van dood hout zit niet echt mee, onze vingers doen al verschrikkelijk zeer voor we de zagen hebben gevuld met olie en benzine. De resterende sneeuw op de hellingen verdoezelt rondhout -waar je op uitglijdt-, de rotte binnenkanten van dode kastanjes is als een bevroren spons, dat is niet te kloven en voor de tandjes van de zagen ook geen succes, Marc versjouwt alleen maar water en na wat stukken stronk zetten we die maar aan de kant, voor later. We moeten, want geen droog hout betekent geen warmte en dat kan echt niet. Ik als geen ochtendmens, vind dit verschrikkelijk. Ik kan 's ochtends niet nadenken, mijn lijf slaapt nog dus van enige gezonde motoriek is geen sprake, de slaapwarmte die nog tussen huid en kleer zit, wordt accuut weggewaait door de koude wind en met angst en beven klim ik de hellingen op met in 1 hand zo'n moordmachine en de andere grijpt wat bramenslierten om niet weer naar beneden te rollen.
Toch zet ik door, halen we rommelhout van de hellingen en doen wat we kunnen. (Rommelhout zijn kleinere stokjes in alle kronkelvormen die hout kan hebben, ze zijn droog, vatten gelijk vlam, maar zijn na een kwartier op en passen niet netjes op de stapel of in de ketel...) Het is 'beter als niets' denk ik dan. Marc kijkt wat teleurgesteld toe, maar beseft zich hetzelfde.
Eind van de middag gaan we op zoek naar dode bomen op het perceel rond het huis waar we met de auto kunnen komen om het ook boven bij huis te krijgen. Helaas alleen wat holle kastanjes die al heel wat jaren op de helling liggen, maar weer 'het is beter dan niets'. We komen uit bij het ravijn met zijn waterval die vanaf het plateau honderden meters naar beneden stroomt en uitkomt in het meer, maar waar we zomers gesiepel horen tussen wilde bloemen, varens, mossen en klimop, 's winters donderend geraas door het smeltwater, horen we nu niets. We glijden van een stijl stukje helling af wat dieper het ravijn in waar we verrast worden door inderdaad een compleet bevroren waterval met de meest waanzinnig mooie ijsformaties van volledig doorzichtig als opgepoetst kristal, tot witte bobbelige vlakten, rotsen met een net zo bobbelig glad oppervlak, ingepakte sprietjes, blaadjes, stukjes hout en steentjes en een heus schaatsmeer voor kleine vogeltjes en kou-minnende kabouters.
Castel slaat een stukje stuk -die heeft goed door hoe dat moet en waar dat kan- en drinkt gulzig van het ijskoude water. Tot ze een ree ruikt en roetsj, weg is ze. Ik sta te balen.... geen camera, terwijl de zonnestralen ook nog eens sommige natuurlijke kunststukjes uitlichten. Marc oppert dat ik onze oude camera op kan zoeken om te kijken of ik daar leven in krijg. Het is een heel klein eenvoudig digitaal dingetje. Vandaag lukt me dat niet meer, de zon is al bijna vertrokken naar de andere kant van de aardbol.
Hoopvol taaien we af, naar boven, naar een stenen cottage met gesloten luiken en een weer deels gevulde schuur wat ons de komende dagen door helpt.
We moeten erg veel stoken nu, om de meter dikke muren aan de binnenkant een beetje op temperatuur te houden.
Nog een paar weekjes, hooguit (zegt ze NU), dan is de winter moe, de wind uitgewaaid en de zon hoger aan de hemel waardoor we wat sneller opgewarmd zijn, de aarde ontdooit en de eerste zaden de grond in....


zondag 5 februari 2012

geen drup!

Afgelopen 3 jaren hebben we veel geleerd.
Bijvoorbeeld als het gaat vriezen alle buitenkranen op 'drup' zetten om te voorkomen dat je uit je bed komt in een koud huis en niet eens koffie kan zetten of het toilet door kan spoelen na diezelfde koffie....
Eén keer vergat ik de deur van de secadou dicht te doen, het drooghuisje dat op de eerste verdieping dienst doet als hondenvilla en op begane grond als tuinhuis waar ook de waterleiding zijn hoofdkranen heeft. Dat was met een elektrisch kacheltje zo opgelost.
Enigszins ellendig kom ik mijn bed uit, een voorbode van naderende ongesteldheid, de kou, niet uitgeslapen zijn en mijn holtes zijn allemaal nog met snot netjes dicht geplamuurd. Geen fijn moment om de keukenkraan open te zetten om de ketel te vullen voor koffie en erachter te komen dat er toch weer ergens een leiding bevroren is.  Het kan maar één ding betekenen; de stukken leiding buitenshuis tussen de secadou en of het kleine boiler-huisje en woonhuis.....
Gek genoeg was het destijds logisch voor de eigenaar die hoofd waterleiding onder de grond door te trekken naar de andere kant van het huis om daar weer een dikke anderhalve meter bedekt te worden door troep en stenen en te verdwijnen in een enkel steens hokje waar de geiser en boiler hangen. Die hebben nooit gefunctioneerd getuige de nieuwigheid die ervan afstraalt en het gegeven dat er geen warm water was toen we het kochten. Dat hokje is natuurlijk niet geisoleerd, het is er te klein voor. Geiser en boiler -verouderde modellen- hebben we laten hangen, eerst was er ander werk. (Nog steeds trouwens.)
Het staat tegen een muur aangebouwd dat het achterterras vormt, heeft een klein lauzedakje en ruimte voor een keukengeisertje, een boiler en twee hoge gasflessen. Uiteraard hebben we de zichtbare stukken waterleiding geisoleerd, daar zit het probleem deze keer dus niet. Maar waar dan wel??
Onder het huis zullen de leidingen niet bevroren zijn, we stoken daar te goed voor. Dan de twee stukken die buiten ondergronds liggen.... ergens......
Marc fruttert met engelengeduld een speciaal snoer tegen de leidingen aan in het boilerhokje, frommelt de isolatie terug en zet het met hetzelfde soort geduld met half bevroren vingers weer vast met tie-rips. Na een uur is er nog steeds geen water.
Ik heb ontzettend pijn in m'n buik, die pijn maakt me wat doof voor de paniek die eigenlijk heer en meester over mij zou zijn in dit geval. Want ALS de waterleiding ondergronds kapot gevroren is, hebben we een enorm probleem.
En met 'enorm' bedoel ik ook echt 'ENORM'! Want we zouden veel af moeten breken, open moeten breken, om het punt te vinden waar het stuk is gegaan. Om je huis een beetje te slopen om via giswerk iets te vinden waarvan we geen idee hebben hoe het te repareren en dit allemaal zonder water uit de kraan bij -15 is geen sinecure.....
Ik vul wat lege flessen en wijnkannetjes met het zuivere water uit een buitenkraan bij de secadou, daar ga ik mee koken en ons voorzien van koffie. Marc loopt denkend heen en weer, haalt nog wat half droog hout op langs het stalpad en zijn hersens kraken. De vonken springen er niet af, veels te koud. De kachel steken we al aan, ondanks dat het met deze kou over een paar dagen gewoon op is.
Ik had het voornemen te gaan zagen vandaag, maar daar komt niets van. Pijn en bevroren leidingen gooien weer roet in het eten.
Uiteraard eten we kip-perzik-pompoen met gebakken aardappels, want ook in het geisoleerde voorradenkot vriest het en de pompoenen wil ik redden, eten is eten.... De flessen water, de gewekte boontjes en misschien alle potten jam moeten naar binnen vandaag. Waar ik ze moet laten? Geen idee. Maar het vriest -8 in het kot en we zijn toch zuinig op de voorraden...
Insneeuwen? Daar kijken we naar uit, prachtig, leuk ook, isolement ten top, goede test... Maar bevroren waterleidingen???? Nee, bedankt.

wordt vervolgd

Om iets na achten 's ochtends ontdekt, half vier hebben we weer water. De schrik zit er goed in. We kunnen het bevriezen van een paar ondergrondse stukken leiding buiten namelijk niet voorkomen.....

zaterdag 4 februari 2012

In huis

in de keuken een gemiddelde van 6 graden
in de woonkeuken (woonkamer hebben we niet) 's ochtends 9 graden
in de woonkeuken 's middags 13 graden (door het schouwvuur)
in de woonkeuken 's avonds 18 graden omdat de kachel brand, heel soms iets warmer
in mijn slaapkamer gemiddeld 13 graden (ligt boven de woonkeuken, is relatief goed geisoleerd en er wordt niet gestookt)
in de badkamer overdag 10 graden
in de badkamer 's avonds als de kachel brandt 18 graden
in het washok en toilet zo'n 8 graden
in de grote slaapkamer gemiddeld  4 a 6 graden
in de bar onder de grote slaapkamer gemiddeld 6 graden (als de kachel brandt ongeveer 14 graden)

Toch ervaren we deze winterse temperaturen in huis niet als zeer oncomfortabel.
Geen centje pijn als we laagje over laagje als michelinpoppetjes rondwaren en ons ding doen.
'Opstaan' doet Marc op zijn manier, zijn kleding ligt naast zijn bed en trekt hij onder de dekens aan, om pas daarna uit bed te gaan.
Achter de pc wakker worden doen we nauwelijks tijdens deze kou, de koffie genieten we op het randje van de schouw.
Koken tussen de middag doe ik met een extra vest aan.
Ik negeer het, blijkbaar veel eenvoudiger dan gedacht.
Nooit gedacht dat het zou wennen.

Alleen;
Soms maakt het ons wat licht geraakt, dat kunnen we hebben. ('Licht geraakt' zijn we 's zomers ook , omdat we door de hitte niet van het buitenleven kunnen genieten en ook met dichte luiken binnen zitten.) Het jaagt ons 'de straat op' om fysiek wat te gaan doen. Liefkozingen zitten er niet in, dat zou wreed zijn of onvoelbaar door al die laagjes kleer. De olijfolie verandert langzaam in een vastere vorm en ook de honing laat de lepel niet meer los. Fruit eten doet zeer aan de tanden. 'Lekker knus voor de buis' doen we nu iets vaker alleen 's avonds tijdens een filmpje. De luiken moeten allemaal altijd dicht zijn, zodat het al kleine huis met kleine ramen echt een grot is, waar we -nog steeds- niet depressief van worden.

'Opwarming van de aarde' vatten we lichtzinnig op. Volgens wetenschappelijke onderzoeksresultaten is de lucht schoner als dat hij sinds de industriele revolutie geweest is. Een frans onderzoek wees onlangs uit dat de grondkwaliteit van Frankrijk ook beter is dan afgelopen eeuw.
De enige twee zaken die mij nog zorgen baren is dat we de aarde van fossiele brandstoffen leegroven, terwijl de zon energie verstrekt, al dat stromende water en niet te vergeten de wind die gratis waait èn het gebrek aan drinkwater.....
M&M doen hun best. Voor ons drinkwater is het van belang dat het voldoende sneeuwt en genoeg regent, dat voedt onze bron. Dus die kou en de voorspelde sneeuw, laat maar komen. Die natte zomer en 6 weken regen aan het einde van de herfst zijn ook van harte welkom. Seizoenen, echte seizoenen, heerlijk, prachtig, welkom!

vrijdag 3 februari 2012

gemis

Vroeg op pad, met Aai in het reismandje. We brengen eerst de Rode naar de garage, dus moet poes even in het mandje blijven waarvan het deurtje tralies bevat waarvan er twee stuk zijn. Ik heb het destijds gemaakt door er een stevig lint doorheen te vlechten. Maar Aai is een zwaargewicht en sterk door de gevechten met de twee achtergebleven katers. Dus Marc moet de mand met het deurtje tegen de leuning van de passagiersstoel zetten en de mand fixeren met de veiligheidsriem.
Ze schreeuwt de hele Blauwe bij elkaar....  Bij de garage spring ik gauw in de Blauwe nadat ik de sleutels aan Jean Yves heb gegeven. Hij weet waarvoor de Rode is gebracht, dus wij kunnen snel op pad. Zodra ik de mand op schoot neem en hem zodoende een slag moet draaien wurmt haar brede kop zich al met grote ogen door de rieten tralies heen. Dan poes maar op schoot proberen te houden ruim anderhalf uur.
Marc voelt achter het tussenschot en trekt de handdoek, volledig grijs met de haren en geur van Aai, uit het mandje. Al rijdend legt hij het op mijn schoot terwijl ik Aai optil. Zodra poes een schoot voelt, vlijt ze zich zo behaaglijk mogelijk neer, strekt super relaxed een poot uit en legt haar kop op mijn arm. Zo vergaat de rit, al die 90 minuten, Aai kijkt nog wel even uit het raam en de voorruit, maar verder zal het haar weinig interesseren. Ik aai Aai en ze vindt het allemaal prima.
Ik mis mijn camera, heel erg. Het nog besneeuwde landschap, heuvelachtig met gemengde bossen, de ochtendzon die nog wat gefilterd wordt door een sluier van mist, de stuifsneeuw in onwerkelijke hoopjes gewaaid, de karakteristieke huizen met besneeuwde daken, toefjes bevroren sneeuw op ieder schuin en horizontaal oppervlak, de piekjes van prei en de toppen van spruitplanten die verraden waar de moestuinen liggen, de koeien verzamelen zich rond de huiven met hooi en de stier eenzaam in een wit weitje staat wat te dromen. De schitteringen van de zon op ijspegels waar we voorzichtig aan voorbij gaan in de warme auto, lieve poes op schoot, we dromen, kijken en zeggen weer niets.
Zoveel mooie plaatjes, beelden, ik kan ze onmogelijk allemaal opslaan in mijn hoofd, alleen koesteren dat wat me bijblijft. Ik mis mijn camera, een fototoestel, iets om die schitterende beelden vast te leggen. Normaal als het gesneeuwd heeft blijven we thuis, want de wegen zijn te gevaarlijk. Nu was het een top moment geweest, maar met poes in de auto, nu zo relaxt, en geen camera maakt me onthand.
Owwww wat mis ik een camera.... Is onderweg, natuurlijk, dus even wachten... Maar juist nu is dat moeilijk.
Aangekomen bij Jean Yves en Janine, die zich zullen gaan ontfermen over Aai wacht ons, maar vooral Aai een warm welkom. Ervaren kattenliefhebbers, nu zonder poes, die soms op een klein hondje passen. Zij is vaak alleen thuis, hij zal volgend jaar met pensioen gaan. Het huis is enorm, de plafonds hoog, de vloer deels plavuizen en deels hout, een gehucht met 5 inwoners en hun huis staat aan een dood lopend straatje waar nog geen tractor voorbij komt alleen de auto van A&S, nederlandse vrienden van ons die hebben gelobbiet  voor Aai een paar maanden geleden.
Na het zien van alle foto's en filmpjes die ik ooit van Aai maakte, was ze verlieft op poes Aai, maar wij hoopten op weergekeerde rust na het overlijden van Shadow. Toen na het heengaan van Pipo. Maar helaas en dus gelukkig voor Janine. Ze zijn gelijk verzot op haar voorkomen, ik geef ze geen ongelijk, want ze is prachtig om te zien met haar vleugje Maine Coon en perzische vacht. Aai verkend even snel de woonkeuken, loopt met zwiepende staart naar de bijkeuken waar ze een brokje ruikt en de kattenbak bespeurd om vervolgens langs mijn kuiten door te kuieren naar de hal waar ze de trap op struint. Zodra ze mauwt beantwoorden we met z'n vieren haar roep en ze komt gelijk, wat Jean Yves geweldig vindt. "Ze gehoorzaamt nog ook!" roept hij uit. Jaja, Aai zal alle aandacht in welke vorm dan ook altijd beantwoorden met een tegenreactie. Ze laat zich gelijk borstelen, aaien en oppakken om daarna één van de 8 rieten stoelen uit te zoeken om op te gaan zitten en aan de tafelrand te ruiken. Geregeld, ze mag daar alles, overal op en waarschijnlijk in, muizen te over en de vogelvoederplaats in de boomgaard is een verrassing voor later.
Aai is geweldig terecht gekomen, wij zijn eigenlijk overgelukkig en weten niet zo goed hoe we hen dat duidelijk moeten maken. Twee redenen om het kleine gehuchtje af en toe aan te doen!
Enigszins met moeite verlaten we hun huis en het stille witte dorpje, bijna net zo geisoleerd als dat wij wonen.

Dan maandboodschappen, noodgedwongen samen, maar we zijn zo de super weer uit, want tijdens lunchtijd is het er heel rustig. Naar huis dringt weer het gemis van die camera aan me op. Ik houd mezelf zoet met "er komen nog meer winters", maar het gevoel dat ik 'iets laat liggen' raak ik niet kwijt.
Thuis is het uitladen en de kachel & schouw aansteken de eerste prioriteit. Joppie zit als 'oudste' op de trap te koekeloeren, Cros horen we beneden in het halletje onderaan de wenteltrap brommen. Dus die heeft een prooi tussen de tanden. "Cros heeft weer een muis" Maar Cros heeft geen muis, zijn eerste vogeltje komt hij trots uit elkaar plukken in de woonkamer. Pas als het niet meer beweegt geeft Cros op, ik bonjour het dode vogeltje naar buiten waar Joppie achteraan rent en het deels op eet om de andere helft via het kattenluik weer mee naar binnen te nemen om de rest op de mat te nuttigen.
Nog geen 10 minuten later als Marc aan de telefoon zit, komt Cros met roodborst nummer 2 naar binnen.....
Ik denk dat de twee katers haarfijn door hebben dat Aai niet meer terug komt. Bij gebrek aan een slachtoffer moeten de vogels er maar aan geloven..... Net nu ik de vuilniszakken en extra handdoeken van de bank heb geplukt, kan ik gaan stofzuigen en de restjes bloed en ingewanden van de vloer dweilen.
Ik ben dan wel een kattenliefhebber, maar ons stelletje .... Beesten... Ach ja, ze houden mijn schoot warm en 's nachts mijn voeten.

donderdag 2 februari 2012

het weer




's nachts -14 tot -16
's morgens -9
's middags in de zon -6
en niet in de wind gaan staan, die voelt hier als -25



AaiPoes AaiPoes .....



Aai als uk.....
Ze werd op dierendag 2006 geboren.



Aai, AaiPoes, Freule, Princes Aai, om even aan te geven wie Aai is. Zoals jullie allemaal weten stond afgelopen jaar in het teken van de katten. Opa Shadow is gaan hemelen 15 oktober 2011 na 18 mensenjaren, toen volgde Pipo, 21 mensenjaren, en nu gaat Aai verhuizen naar een dame 60 kilometer hier vandaan. Van een kattenhuishouden van 5, naar een mensenhuishouden van 2, dat zal erg wennen worden, want we missen Sparky (21-03-'08), Shadow en Pipo nog steeds!
Ik heb er genoeg over geschreven, dacht ik, maar niets is minder waar.
We staan erachter dat we haar een ander thuis gaan geven morgen, maar we zijn het er niet mee eens. Ze heeft een top-karakter, is zo zacht, zo lief, enthousiast, een zeer goede muizenvangster ondanks haar overgewicht, je mag alles met haar doen, kruipt in me weg als ik een tukkie doe tussen de middag, is spraakzaam en volgde me overal waar ik ging al was het het hele eind naar de rivier om daar van het hoge paraplugras te knagen.
Maar sinds het met Shadow bergafwaarts ging afgelopen zomer, de vaste leider van de club, de wijsheid en rust zelve, de verdraagzaamheid en de mediator voor de andere katten en poes, trok Aai de overheersing van de katers niet meer. Ze mag niet rustig eten, niet rustig naar buiten, kon niet meer 'mee uit wandelen', ook niet rustig op de kattenbak terwijl we 11 hectare hebben waar de katten hun behoefte zouden moeten doen en ook niet rustig in een mandje in een rustig hoekje van het huis. Nee, Joppie en Cros maakten haar leven als een hel.
Het heeft nooit zo geboterd maar we hielden het aardig in de hand. Voornamelijk Shadow presteerde dit alsof alleen hij enige zeggenschap had over het wel en wee van zijn familie.
Nu is de aanwezigheid van Joppie of Cros, een paar meter, al teveel voor haar; ze plast en poept per definitie op de bank.
Na het dweilen en poetsen, het met dettol inspuiten van muren en bank, het dagelijks uitwassen van tochtgordijnen en fouloirs, het uit elkaar plukken van krijsende bollen vacht, gedurende etterlijke maanden, na het ophangen van zovele pamfletjes en het bellen met DE toonaangevende site mbt Katten Gedrags Problematiek,  is het doek gevallen voor Poes Aai.
Hoe erg en moeilijk we het ook vinden.....


  Bij deze de allerlaatste Aai-beelden als foto's en een filmpje. Overige filmpjes waar ze op te zien is zijn te vinden op mijn U-Tube kanaal.
Terwijl Marc zaagt, ik de beelden verwerk tot publiceerbaar filmbestand, een was ophang, de kachel schoonmaak en aansteek en Joppie en Cros ergens buiten aan het spelen zijn, plast Aai nog even op de bank....