Lente 2009 word ik geprikt in drievoud door drie wespbijen, ja die bestaan en kunnen fel zijn en sneller dan het licht, lijkt het. Ze bevestigen dat ik een allergie heb voor de steken van wespen, bijen en dus ook hoornaars. Het gebeurde niet thuis, maar tijdens het sluiten van een hek dat samen met een pierre-seche muur een boomgaard omsluit. Ik was twee dagen ziek en heb weken pijn en jeuk gehad.
De eerst volgende keer dat ik de wespbijen zie is tijdens het water geven in de moestuin dat zelfde jaar. Ik wil mijn gieter in de bak vullen en zie er enkelen vliegen en drinken, ja, dat water is hier van iedereen, het komt zo puur uit de de scheuren van de berg gesijpeld en gestroomd, zomaar, voor niks en brandschoon door het zuiverende zand dat vorm geeft aan het graniet waar dit huisje van gemaakt is. Ik stop accuut met bewegen, want weer ziek zijn van die steken zie ik niet zo zitten. Ik zet de gieter neer en kijk rustig naar de venijnige insecten hoe ze drinken. Ook zij hebben recht van bestaan, waarom in paniek de dieren doden of me juist ondergeschikt opstellen en een andere waterbak kiezen om de planten water te geven die zij misschien bestuiven voor de vruchten die ik oogst en eet?
Het klinkt zweverig, maar toch ga ik met mijn intentie 'het gesprek' aan met de wespbijen bij de waterbak. Ik zeg ze toe en vraag toestemming het gegeven water te delen, hen ook te bedanken voor hun rol in het prachtige evenwicht dat deze plek rijk is. Ik pak mijn gieter en tussen de wespbijen door vul ik hem en ga de moestuin water geven.
Sinds dit moment ben ik al drie jaar niet meer geprikt door wespen, bijen, bijwespen of die hoornaars die hier ieder jaar rond vliegen en op een bijzondere manier hun eigen rol hebben. Nog nooit hebben hoornaars mij geprikt, dus ergens heb ik geen recht van spreken. Ik weet wel dat mijn vader vele steken op zijn hoofd en in zijn hals heeft overleefd, opgelopen door het verstoren van het nest tijdens het bosmaaien.
Overal lees en hoor ik de verhalen van nesten die zijn verwijderd, soms ten koste van 100 euro!! om insecten te doden met gif dat ik je reinste onzin vind als het niet echt nodig is.
Eerst probeert John het nest te raken met zo'n gifspuitbus, wat jammerlijk faalt. De avond na hun vertrek staat de voordeur open en heb ik de huiskamer verlicht om te kunnen schrijven. Als stamgasten op de enige vrije avond stromen de hoornaars binnen om rond de twee felle lampen te vliegen, luid zoemend op zoek naar het licht en de warmte. Ik tel er minstens 30, in de kleine huiskamer met mij eronder achter mijn pc. Ze komen wijn drinken en over mijn beeldscherm lopen, maar zijn allerminst geinteresseerd in mij. Wel loop ik voorzichtig over de tegelvloer, want er lopen er een paar, sommige al reeds creperend om een paar dagen daarna uitgedroogd en met gekromde lijfjes opgezogen te worden door de stofzuiger of naar buiten met de bezem. Ik ga eens lezen op internet over de hoornaar en de nesten. Samen met de krachtige mening van alle mensen dat de nesten vernietigd moeten worden omdat ze gevaarlijk zijn, zeker als je allergisch bent, de waarschuwingen, de gegeven informatie en de ervaringsverhalen op sociale netwerken, ga ik naar het gemeentehuis om iemand te vinden die het nest wil komen verwijderen, want dit aantal groeit me boven het hoofd.
Ik heb even geen puf meer (lees; zin) om de persoon te bellen die op mijn kaartje staat dat ik van de vriendelijke dame kreeg die koste noch moeite bespaarde om me te helpen. De 2e avond na maandagavond met al die gevleugelde gevaartes in huis, sluit ik aan de voordeur kant alle luiken, ramen en de deur en houd het buitenlicht uit. Ik heb er twee zien vliegen rond de felle lamp boven de tafel, de rust is weer gekeerd.
Hoornaarwerkers sterven tijdens de herfst, de koningin schijnt het nest te verlaten. Als ik dus deuren en ramen sluit bied ik het nest, het samengestelde organisme, het normale dag en nachtritme, ik heb rust in huis en ik hoef geen specialist in te huren of duur extreem gif te kopen zonder succes. Na jaa, wat heet succes als je deze maatregelen neemt terwijl je met gezond verstand en begrip voor je eigen omgeving het ook op kan lossen.
Ik kijk het even aan. Als ik iedere dag een paar verdroogde hoornaars op moet rapen, ben ik blij dat ik me niet gek laat maken door de verhalen geboren uit het moderne leven dat zijn tentakels al diep verankerd heeft in de verste uithoeken van dit grote mooie land.
Misschien voel ik me over enkele weken wel gedwongen hulp in te schakelen, ik zie wel.
Maar; i don't stir up the hornet's nest!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten