woensdag 23 mei 2012

Vol van Leegte


Terwijl Marc de eerste hoofdstukken van mijn boek gaat lezen en beoordelen op leesbaarheid, tempo en stijl -oh; erg, eng, spannend, hij is ook altijd zo eerlijk!!-, ga ik me te buiten aan het beschrijven van de zo unieke ervaring om aan de oever van het meer te staan als er sluiers van mist op drijven. Die flarden drijven er wel vaker, maar of te hoog, te dik zodat het meer bewolking is zonder lucht erboven als je eronder of erin staat, of ze zijn al verdwenen, verwaaid voor ik het hele stalpad af heb kunnen lopen om dit zo plaatselijke fenomeen van dichtbij te beleven, erin te staan, zitten, dromen, denken en mijmeren.
Het is de eerste blogpost als ervaringsdeskundige als emigrant in Frankrijk van de volledig vernieuwde site Het Roer Om. De eisen om als ervaringsdeskundige blogger toegevoegd te mogen worden waren streng maar reëel. Ik stuurde mijn inschrijving al een tijdje geleden in en was eigenlijk alweer vergeten dat ik dit initiatief genomen had. Een verrassing dus dat ik vandaag mijn inlog naam en password kreeg en het verzoek om een log te plaatsen om mee te testen.
In het vervolg zal die weblog zo ongeveer dezelfde logs bevatten als OpenNaarFrankrijk, maar hier voel ik me het meeste thuis en vrij. Want hier plaats ik meer dan alleen emigratie-gerichte verhalen en foto's, meer persoonlijke ontwikkelingen en de makkelijk te verteren brok die ik gewoon even spuien 'moet'.

*********************************************************************************
Dit is de 4e lente die ik hier mag beleven. De 4ekeer dat ik alle wilde bloemen zie bloeien, de 4e keer dat ik mijn best doe de honderden escargots niet per ongeluk dood te trappen als ik door de moestuin loop. Maar niet de 4e keer dat ik het lang gerekte stuwmeer, dat er vaker als rivier uitziet, omdat we bij de ‘inlaat’ wonen,  bedekt zie met een sluier van mist. Het lijkt windstil en ook het water rust in de stilte van de schemering. Zelden zie ik dit sprookjesmeer, een koel meer, een stil meer en na een verlate boterham die ik haastig na negen uur ’s avonds wegspoel met een glas melk, loop ik naar beneden. Het pad langs het stalletje dat ik eergisteren maaide om ons een doorgang te geven zonder door de brandnetels geplaagd te worden of gegrepen door de bramentakken die nu heel snel groeien door de lentemoesson die we nu bijna achter de rug schijnen te hebben.  De katten hobbelen achter me aan, die hebben zich 6 weken nogal verveeld door het schuilen voor de regen, op de bank of elkaar opjagend en stoeiend. Onze mix Border Collie - Fox Terriër ‘Castel’, is me al ver vooruit, zij wil zwemmen, en anders dollen aan de waterkant, voornamelijk met zichzelf.   Het blijft adembenemend, de lucht is zwaar en drukkend, mugjes dansen boven de oeverbegroeiing, dat eind van het seizoen een zee van witte bloemen laat zien. Wat margrieten, pinksterbloemen en hier en daar een boterbloem zijn een sprankelende afwisseling. Maar mijn blik zal gevangen blijven door de mist die een witte zachte spiegel vormt voor de bomen die de aanleg van het stuwmeer niet overleefd hebben en als grillige dode wakers in het water staan.  Zelden is dit het plaatje dat alleen ik zie, want verder niemand kan op deze plek bij het meer komen, niemand woont hier verder, alleen ik en mijn man, samen en alleen, want wat mijn ogen zien, zien de zijne niet, en vaak andersom. Geen vogel zingt meer, andere insecten dan muggen en een motje hier en daar rusten al op een bloem of onder een blad die nu dik en vol sappen zitten, voor hen is het de 1elente en tevens de laatste.
Ik blijf me bevoorrecht voelen hier te mogen zijn. Alles dat wij opgaven, de faillissementen die we maar niet te boven kunnen komen, het goedverzorgde van Nederland dat we los lieten en dezelfde structuur die voor handen is in Frankrijk die we niet aan wilden gaan, met dit als invulling van de gevreesde leegte. Ik leef in de leegte die zo vol is van rust, stilte, inspiratie, geluid, van water en lucht, aarde en hout, vuur en hemel, wind en zon, warmte en kou, dat het vaak doet duizelen. Nu even niet, aan de rand van het meer, de grens van onze ‘achtertuin’, nu ben ik één met het andere. 
*********************************************************************************

Een wolk
flarden verdicht water
Ondoorzichtig vlies
verhullend
Zacht omkaderd
vochtig wit
Eindeloos gebaard
vrijheid in bewegen

Een wolk in gedachten
doet alles verzachten
By Marc


Cros en Joppie hebben het op de terugweg naar boven, dat hele steile eind stalpad, zwaar. Die zijn niks meer gewend en lopen hijgend met de bekken open achter me aan te sjokken. Ik moet ze steeds aansporen en op ze wachten om ze boven, thuis te krijgen. Ze zitten zo vol nog platte teken, dat ik vermoed dat die beestjes nu ook op mij hun thuis aan het zoeken zijn. Teken-check in plaats van spelling-check......


1 opmerking:

  1. Ik heb een brok in mijn keel. Wat schrijf je toch prachtig......ben heel benieuwd naar je boek!

    BeantwoordenVerwijderen