Natuur

Tijdens het schrijven van deze log luister ik deze Muziek , niet 1 x, nee zolang het schrijven duurt.

Soms is een glas gevuld met ijskoude geschudde karnemelk met wat siroop naar smaak erg lekker. Maar karnemelk is wat lastig te krijgen hier. Ik kocht vorig jaar in NL de Kefirkorrels en was er eindelijk aan toe om dat eens uit te proberen. Eigen drinkyoghurt of karnemelk of yogidrink!!! En lekker!!!!!!!! Kefir heeft wel bijna dagelijks even de aandacht nodig om het 'plantje' te laten leven. Maar dit experiment is een voltreffer gebleken. Tuurlijk kunnen we hier gewoon gezoete drinkyoghurt krijgen, maar dit scheelt een berg aangezien we altijd al houdbare melk drinken. Wat gekoeld niet van verse te onderscheiden is. Met vers bedoel ik uit de super, verpakt in een pak of fles. Ik vond de verse melk vaak maar waterig smaken. Kefir; onthouden, zo simpel.

Vandaag vond een blok hout het nodig m'n Lief tijdelijk uit te schakelen. Dat gehak, gezaag, gekloof, gesjouw, en nog verbranden ook! Geen enkel respect lijken wij te getuigen voor het hout, of misschien waren het de bomen zelf die hem wilde zeggen dat het wel even welletjes geweest is. Vanochtend zaagde hij namelijk in de stralende nog frisse ochtend zes flinke eiken om. Prima bomen, niks mis mee. Stonden niemand in de weg, waren al de pubertijd ontgroeit. Bij de eerste boom vliegt de ketting van het 50cm blad af. Zonder dat kleine kettingvangertje onderop kan zo'n ketting toch je pols in schieten, op volle toeren. Dus een gewaarschuwd mens was hij vanochtend al. (Gewoon verder lezen hoor, er heeft geen bloed gevloeid!)
Voor het middagmaal -aardappels vlees en groente :-) - wil hij nog even stamstukken van de beuk beneden bij het ravijn gaan kloven. Veelal met een wig en een blokhamer en liefst gewoon met de kloofbijl. Hij kan zijn agressie er wel lekker in kwijt. (Het belazerd zijn door dat mens die ons nog wat schuldig was als nieuwe eigenaresse van zijn bedrijven.) Toen kwam dat blok in een rare hoek van dat stamstuk af, onzichtbaar snel met een punt tegen zijn mediale band. Misschien de aanhechting met de spieren. Want na wat vloeken en tot 10 tellen op een andere stronk, werkt hij nog een uurtje zo door, loopt naar boven voor het eten en doet zijn verhaal.

Vallende eiken.
Een knoert die pal naast broederknoert staat, wil de verkeerde richting uit vallen... de onze. Maar hij blijft tegen broederknoert aanleunen. Dat ziet er link uit. Na nog een paar eiken besluiten we dat het wel even genoeg is. Deze zes mogen drogen en als we weer eens tijd hebben, maken we er wel weer 'gehakt' van.
We lopen saampjes naar huis, ik wat spullen, hij de zaag en de onmisbare fles water. Deze helling ligt boven ons huis, boven het bospad aan de andere kant van het ravijn. We horen kraken... Dat typische kraken van een boom die zijn grip verliest, na jaren al schuin gestaan te hebben, weggedrukt, hoog bejaard en niet meer bestand tegen die volgende storm. Hij die loslaat, zich overgeeft aan een volgend bestaan. We horen dit vaak galmen in de gorges, het kraken eerst, rustig en bedeesd, bijna een waardig kreunen, maar we zien het nooit, kunnen alleen maar gissen waar die eindklap vandaan kwam in een kloof die geluiden wegdraagt. De klap van een boom die te pletter slaat op zijn eigen geboortegrond is indrukwekkend. Nu wisten we welke boom het was, de grootste die dreigde onze kant op te vallen. Een puinhelling zo verraderlijk dat we niet weg kunnen rennen, niet snel genoeg in ieder geval. M&M door de bocht. En zo draaien we ons alletwee verrukt om, om de massieve eik te zien 'gaan'. "Laat maar los!" roep ik altijd naar de boom als de kroon gaat praten.

Na het eten wil ik de zon mijn wenkbrauwen aan het werk zetten, mijn oogleden, ogen en wimpers. Mijn huid mag ruiken, mijn oren voelen, mijn neus mag zien als mijn tong maar mag blijven proeven. Van die zelfde zon, het meer, de bloemen, de wind en de bloeiende wilgen die her en der op de hellingen zilver staan te glanzen. Sport top en korte broek, Castel mee en de camera. -Waar ik gelijk de groothoeklens op zet, want dan lijkt ie veel meer kleur te vangen. Ik heb nergens aangezeten met mijn photoshop-handjes. Op de modderhond na dan.-

Marc gaat een tukkie doen. Ik leeg de brievenbus, een heerlijke wandeling van 7 km, peanuts. Foto's zijn mijn getuige dat ik als niet-wandelaar zomaar ga wandelen. Ik heb het gevoel dat ik het nieuwe seizoen vandaag mag gaan begroeten, in m'n up, even mijn realiteit in, die veel mensen als een droomwereld beschouwen. Castel vindt een ree en is dus compleet uitgedroogd als ze mij bij de brievenbus weer terug vindt. De eerste de beste modderpoel duikt ze in om even af te koelen, plat op haar buik, water, water, koelte! Ik zou nu best het meer in willen duiken, verlangend zie ik de rotspartij aan de overkant waar ik vorig jaar met dat varkentje in die poel nu, vanaf dook om terug naar huis te zwemmen. Maar het is nu smeltwater temperatuur en vanochtend stond het leeg, dat doen we dus maar niet.

Weer thuis tref ik een ontredderde echtgenoot aan. Na zijn dutje kon hij écht niet meer lopen. Dat blok hout en de rest van de 'Enten' groeien langzaam, spreken langzaam en de boodschap kwam iets later over dan dat wij van mens en dier gewend zijn als ze boodschappen uitzenden. Ik heb mijn Lief nog nooit zo'n pijn zien hebben, en dat is echt pittig! Meestal ben ik die gene die pech heeft of door lompigheid me bezeer. Ik vertroetel hem, maar de wenteltrap is even wat gevaarlijker, hij gaat vroeg naar bed en vanaf morgen laten we het bos maar eventjes met rust.

Het afdakje :-) Er komen nog lauzes op.