zaterdag 31 december 2011

Jaaroverzicht

Jullie zullen genoeg jaaroverzichten te lezen en te zien krijgen. Daar twijfel ik niet aan. Op mijn blog ook een overzicht van ons afgelopen jaar. Puntsgewijs, want het zou een onoverzichtelijke tekst worden.
Drie en een half jaar blog ik al, deel ik mijn beleving van het emigreren, mijn foto's, filmpjes, hoogtepunten en vooral ook de dieptepunten.
Ik vind het moeilijk om één hoogte- en één dieptepunt te omschrijven. Tussen alle gedenkwaardige momenten door blijven er namelijk ook andere belangrijke indrukken hangen die niet minder waarde hebben.

Ziekte en dood... Dit jaar veelvuldig onder onze aandacht en emotie's.
Overleden; Thomas, de oudste zoon van V / Bitsy, een dierbare vriendin uit Texas / 5 mensen uit de familie van Nadine, mijn franse vriendin / de vader van H / kip en haan en Shadow poes
Ziek; mijn vader en moeder / twee vriendinnen in Nederland / mijn tante aan moeders kant / m'n zwager / R, mijn vriendin uit Amerika

Integratie.... Begin februari startte ik als autoentrepreneur om netjes mee te draaien en te integreren met in november de Carte Vitale -bevestiging dat we in het sociale verzekeringsstelsel bijgeschreven zijn-. Een traject met kop en staart waar je geduld en een lange adem voor nodig hebt.
Doordat ik behoefte heb aan iets meer mensen dan eens per week op de markt koop ik een abonnement voor het kleine wellness-centrum. Dat levert een soort tijdelijke familie op. Het hoort erbij dat het centrum swinters gesloten is, net als de meeste hotels, restaurants en toeristische trekpleisters.

Contact met de buitenwereld.... We krijgen bezoek van 7 mensen.
We leren 4 Nederlandse stellen kennen die ook Nederland verruild hebben voor het buitenland.
M&M gaan beide twee keer heel eventjes naar Nederland.

Groei en stilstand....Onze hond Castel is eindelijk waaks.
Vooruitgang is er wel, maar onmerkbaar langzaam. De conservatieve mentaliteit heeft vele voors en soms ook tegens. Het geeft wel rust en houdt de ruimte in stand die hier de pracht vormt. Voor ons van wezenlijk belang.
Veel momenten van Inzicht. Mijn Vrouw-Zijn en de keuze om geisoleerd  te gaan wonen, dat we erbij horen in deze gemeente wat je alleen merkt in geval van 'nood'.
We worden aan de hand meegetrokken in het gebruik van Skype ten behoeve van ons werk in virtuele werelden. Communicatief moeten we het hier hebben van dat internet, het contrast Internet-Frans Platteland kan niet groter. Soms is dit verwarrend, meestal ervaren we het als een perfect contrast dat als Yin & Yang ons leven compleet maakt.
De kerst-decoratie-business die zo anders uitpakt als ik had gedacht. Een enorm groeiproces in een krappe twee maanden gepropt.
We hebben eens ruzie met Felix, maar dat blijkt juist eens goed te zijn voor de onderlinge verhoudingen èn integratie, respect en acceptatie.

Je kunt er hier niet omheen; de winter is de tijd voor rust, stilstand, winterslaap, energie sparen voor het volgende groeiseizoen.


Gedane arbeid.... Dat lijkt niet zoveel als ik terugkijk zonder mooi archief -weblog-, maar de berg werk die verzet is, is weer indrukwekkend. Toch vinden we het beiden (wéér) niet voldoende.
Kachelhout -uiteraard- een flink aantal kubs, stuk pad gerenoveerd door te kappen, schuurdak en woonhuisdak, een kruidenborder op het achterterras, dubbelglas voor de twee slechtste ramen, schouw is schoner dan ooit en de schoorsteen is geveegd, de isolatie op zolder is vernieuwd en het voorraden-kot is geisoleerd, het bospad is verder geasfalteerd en de bordjes langs het pad zijn geplaatst, enorm veel geoogst in de moestuin, de wenteltrap is een feit, het bamboebos is gedund, eindelijk hebben we een werkende eco-buitendouche, de keuken is vernieuwd/verhoogd, broodbakdagen, Marc maakt een lauze-hak-werkplaats, we hebben het voor elkaar; een hogere internetsnelheid, van 1 Mb naar 2, veel bomen verzorgd dus meer ervaring.

Financieel....Een verslechtering afgelopen jaar. De economie is er slecht aan toe, wereldwijd. We kunnen ons een breuk werken en profiteren van een soepel gedoogbeleid om je huis te verhuren als je het niet verkocht krijgt. Maar niets heeft een stijgende lijn, ook de inhoud van onze portemonnee niet.

Kortom.....
Het was een rustig jaar met als enig in het oog springend feit alle zieken en overleden mensen in ons leven.

2012
Ik wil niet teveel uitspraken doen over morgen en de daarop volgende 364 dagen.
Ik zou echt graag willen stoppen met roken, maar wanneer durf ik zelfs mezelf niet te zeggen of te beloven.
Ik wens dat ons huis in Nederland verdwijnt, als in 'thin air', als in 'oops, afgebrand' zonder de verzekeringsaddertjes onder het gras, als in een bordje met 'verkocht' op het hek....
Ik wens mezelf meer energie toe voor het verbeteren van de moestuin en mijn capaciteiten om groente en fruit te conserveren.
Ik hoop dat we volgend jaar ein-de-lijk klaar zijn met de daken en zo ook alle lekkages.
Franse taallessen, die heb ik hard nodig, het schiet zonder niet op.
We willen graag dat de virtuele wereld SpotON 3D haar beloften waar maakt, dan kunnen we SecondLife verlaten. Die wereld is verarmt, verschraalt en te 'ziek' geworden. Het gaat daar niet meer om mensen in tegenstelling tot SpotOn.
We hopen beide dat de voorspelde (achterhaalde) apocalypse van eind 2012 ook daadwerkelijk de 'openbaring' teweegbrengt bij de mensheid, we zijn eraan toe en we hebben het nodig.


donderdag 29 december 2011

Zuurkool en Bezig-Zag de kolibrie


Vanaf de dag dat ik Tante ophaalde op het vliegveld is het hier schitterend weer wat het werk lichter maakt, de nachten vorstend koud en ons alle drie vrolijk. We kunnen wandelen, buiten zitten en hoeven elkaar niet in de weg te lopen in het kleine huisje. Tante wandelt zich een ongeluk, omdat ze de mooie hondenogen van Castel niet kan weerstaan. 's Avonds zit ze met rozige wangen en een koelcompres om de enkel bij het vuur in te dutten en gaat heel de week tussen 9 en 10 uur naar bed. Nu heeft Lief ook een ritme van vroeg naar bed en rond half 9 eruit en dat laat mij nog 2 uurtjes alleen zitten boven. Ik noem dat 'mijn dagelijkse ruimte' die ik met of zonder gasten in huis dagelijks ambieer. Net als een moeder waarvan de kinderen op school zitten of een man in de file op weg naar huis. (Even standaard rolverdeling, waar ik me persoonlijk heel prettig bij voel, nooit gedacht, maar waar.)
Gisteren komen P&W om boodschappen langs te brengen en om elkaar weer even te knuffelen, te spreken en te zien. We krijgen een heerlijke zuurkoolschotel met biologische rookworst die ik in 2 gedeelten op moet warmen, want mijn oventje is te klein.
We hebben een nieuw toetsenbord voor mij besteld in Nederland, dat geen harde aanslag heeft. Marc wordt regelmatig gek van mijn geratel op het toetsenbord als ik weer eens mezelf verlies in een logpost.


Tante wil graag wat helpen en doen. Dus kookt ze ajam-ketjap met voor mij een superlekkere pindasaus, wast ze vaak af en wil de terrassen vegen wat heel erg nodig is. Een klein beetje vakantie voor mij... Fijn!
Gisteravond gaan ze ook vroeg naar bed; Marc omdat hij een loopneus heeft, Irene omdat ze mij niet in de weg wil zitten. Ik ben gevraagd in SpotON3D om een rol te spelen in een hilarisch kort toneelstuk in die virtuele wereld geschreven door een britse vriend. Voor het eerst wordt er in deze virtuele wereld een toneelstuk opgevoerd, met 'voice' dus geen getypte tekst, maar gesproken stemmen. De avatars hebben zich gekleed naar hun rol en het podium is geimproviseerd op een geleend eiland. Dat klinkt vaag, maar na het zien van onderstaande verfilming van het toneelstuk is het geheel duidelijker.
Toneelstuk YouTube Link  <iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/ySpqSbL78EM" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
Ik vertolk Bezig-Zag de kolibrie. (Bezig is een taalgrapje van de scenario-schrijver die weet dat ik nederlandse ben en kolibrie's zijn altijd bezig. Zag is van de zigzaggende beweging van het vogeltje) Het viel niet mee de microfoon aan en uit te zetten en toch te blijven bewegen met de pijltjes-toetsen en de muis van het ene scherm (screenplay) naar het andere te bewegen (de virtuele wereld) om ook nog op het juiste moment mijn tekst op te zeggen....)
Maar ik ben een 'natural' en mag blijven voor de vertolking van andere toneelstukken. Het was ontzettend leuk om te doen en Bezig-Zag kijkt uit naar het volgende stuk. Hoop wel dat we de volgende keer eens oefenen van te voren. Dit toneelstuk had geen generale en 'de cast' is niet 1 keer bij elkaar gekomen om het stuk door te nemen.
Tante's laatste dag bestond uit een rondje markt en een bezoekje aan de watervallen aan de overkant van het meer met een bak koffie in 'ons café'. Dat rondje markt was enig, het stadje leent zich er ook goed voor. Alleen het kopen van verse forel was even schrikken. Je zoekt ze uit in het grote schepnet waar ze vers en wild spartelen, om daarna een klap op de kop te krijgen. Ze wil opeens geen gerookte forel meer, maar ik stel haar gerust dat deze visjes minder lijden dan de zeevissen die te lang levend op een vissersboot hun huid kapot schuren tegen de andere tonnen vis.
Ik vertel haar niet dat er 1 forel een te zachte klap kreeg en lijdend in het zakje door mij door het stadje gezeuld word... Thuis is de vis dood en maak ik ze schoon. Mooie verse forelletjes die vanavond de rookbak ingaan en vergezeld van een frisse salade en frans brood smaakvol verorberd zullen worden.


dinsdag 27 december 2011

Op de wolken

Exact drie jaar geleden kwamen we aan na een zeer vermoeiende rit in een verkeerd en zwaar geladen auto voor een korte vakantie. Dat we nooit meer terug zouden gaan naar Nederland, samen, wisten we nog niet.
Nu, diezelfde avond maar dan 3 jaar verder bomen we over familie en patronen, over jeugd en ouderdom, over leven en laten leven. Het komt steeds weer naar voren, tijdens het verblijf van gasten en zonder extra gezelschap, dat wij niet meer terug kunnen. Dat heeft niets te maken met de benauwende geldkwestie, meer met deze plek, het huis en hoe we hier mee vergroeid zijn.
Ons comfort is niet die van anderen, dat je 's winters vaak in de schouw bij een beginnend vuurtje en koude vingers je koffie moet drinken om daarna uit nood naar buiten moet gaan om je daar warm te werken klinkt niet comfortabel. Dat wij kunnen werken wanneer we willen misschien wel. Maar voor het eerst is de ketel gevuld met goed droog eikenhout en nemen we afstand van de schouw, want er ligt één flink eikenblok in. Heet! Volgend jaar winter hebben we hier een flinke stapel van en kunnen we iets makkelijker ontspannen in een warm huis. De vrijheid, de rust, de frisse schone berglucht, de natuur -binnen & buiten-, het ongeveinsde van de lokale bevolking -hoe 'achter' dan ook- het gebrek aan afleiding -TV en teveel mensen-, en het harde creatieve werken is louterend en ervaren wij als een hoge mate van comfort, kwaliteit van leven.
Dat bomen gaat niet verder dan half elf, dan is alles voor even uitgesproken en duikt Tante haar bed in. Wij kletsen nog 10 minuten na, dus om elf uur is het huis donker en stil met alleen nog een sintelend vuurtje in de schouw.
Rond nieuwe maan is er geen maan en het valt me op hoe beangstigend het zou kunnen zijn dat je met je ogen wijd open net zo 'niks' ziet als met je ogen dicht geknepen. Terwijl me dit nu juist gerust stelt val ik vlot in slaap, terwijl ik normaal nog een uurtje wakker lig.
Wakker worden terwijl de wolken nog onder het huis drijven dat het lijkt of wij zachtjes, heel zachtjes wiegen op de zachte wollen deken, gebeurd niet vaak. Snel wat foto's, want 5 minuutjes daarna wonen we weer 'in de wolken' om over een uurtje of wat ons te kunnen laven in winterse ook warme zonneschijn.

zondag 25 december 2011

Kerstontbijt en een molentje

Eerst mijn ouderwetse kerstontbijtje, dus vroeg op, eitjes koken, broodjes afbakken, een heel netje sinaasappels uitpersen en de tafelloper aan met die ene gebroken gouden kaars. Als kroon op het kerstontbijt waar mijn huisgenoten niet aan gewend zijn, haal ik mijn kerstmolentje uit de doos, pel het af van beschermend zacht papier en zet er 4 nieuwe kaarsjes in die de dunne houten wieken laten draaien en de  nonnetjes op het plateau'tje meeneemt in de draaibeweging. Volg de nonnetjes niet, je wordt er duizelig van.
Vroeger kwam ik met slaapoogjes in nachtpon mijn bed uit en trof de kamer door kaarsen verlicht aan met een prachtig gedekte tafel, kopjes op hun kop op de borden met een mandarijntje als kleurig mutsje en het kerstmolentje draaiend naast het mandje met warme luxe broodjes; kerstfeest.
Dat molentje had engeltjes, als ik het me goed herinner, die allemaal wat anders vast hielden en net zo snel hun rondjes draaiden. Het brandde af door één van de kaarsjes dat was uitgegaan waardoor de wieken niet meer draaiden en vlam vatte. Eeuwig zonde, want waar haal je een nieuwe vandaan. Het molentje heeft een onuitwisbare indruk gemaakt, dat het opeens ontbrak bij de volgende kerstontbijtjes was een groot gemis.
Tot ik 6 jaar geleden een nieuwe kreeg die mijn ouders vonden in een winkeltje in York. Tien heel erg blij, want met een niet-kerstmis-vierende echtgenoot en het ontbreken van zo'n kerstmolentje....
Tante zet haar wekker, thuis altijd tussen 6 en 7 uur uit bed, hier moet de wekker gezet, want om 9 uur doezelt ze nog. net als de meeste gasten op bikkel Paul na die op zondagochtend 8 uur er al een halve marathon op heeft zitten. (Uitzonderingen bevestigen de regel.) Marc wijkt ook van zijn pap af en doet mee met de broodjes. Ook hij vindt het draaiende ding fascinerend, het doet iets met je, gek genoeg.
'Mijn' ontbijtje is een vredig succes en zo startten we de dag op onder een dik wolkendek dat pas later in de middag is opgelost door de winterzon.
Lief wil poffertjes eten, dus bak ik poffertjes om me daarna te haasten naar het huis van P&W om daar kerstdecoraties achter te laten en de verwarming aan te steken. Tante gaat mee, anders verleidt Castel haar tot nog een wandeling en dat gaan benen met plaatjes, schroefjes en revalidatie-spieren te ver. Zeker omdat ze in een traploos huis woont in plat Nederland en er hier geen trapvrije of platte vlakken zijn en en ze een zwak heeft voor hondenogen.
Na het aanzetten van de vloerverwarming toer ik met haar de rest van de middag door de omgeving en duiken we vanaf het plateau de piste af naar huis. De piste is het bospad vanaf de andere kant van het plateau, een 4x4-pad voor de meer ervaren terrein rijders. Genieten, bushbush, gegrinnik en hobbel-de-bobbel.
De buitenlucht, de indrukken, de goede gesprekken, een wijntje zo nu en dan en de wandelingen vermoeien en doen haar voor half tien in bed belanden. Niks erg, hier kan eigenlijk alles en morgen geen kerstontbijt, dus geen wekker; uitslapen!

vrijdag 23 december 2011

Eindelijk de zon


Stipt 9 uur rijd ik het terrein af in de Blauwe met 6 boodschappentassen achterin en een thermoskan koffie voor onderweg. Clermont Ferrand is zo'n 160 km, maar je doet er zeker 3 uur over, weer of geen weer.
Eerst even de Lidl en Carrefour ingeschoten. Lidl was rustig, maar bij de Carrefour een compleet gekkenhuis met extra security tegen zakkenrollers en of winkeldiefstal. Met verstand op 0 loop ik de ander supermarkt rij voor rij gestructureerd af, anders vergeet ik de helft. Ik koop een lekkere fles Whiskey voor Marc voor komend jaar. Verder eigenlijk niks extra's, in die drukte richt ik me op de moet-boodschapjes en op tijd op het vliegveld zijn is me ook wat waard.
Dat lukt, heerlijk rijden op de snelweg met de muziek lekker hard, koffie erbij en de zon breekt door sinds een dikke maand. Tante heeft ook een prima reis gehad en ze geniet van de weg naar huis, herkent de omgeving van een vakantie in 2005. Op de vlaktes, met nog 90 minuten en 60 km te gaan, maken we een fotostop. Het is daar zo prachtig wijds en het Cantal gebergte ligt te pronken in de winterzon. Net voor de schemering zijn we thuis. Tante is ook onder de indruk. Dat blijft ze. Het is even wennen met de trapjes, zaklampje, wenteltrap!! en het reilen en zeilen bij ons. Dus die zit al heel vroeg te gapen, spoelt de reis van zich af en duikt de bar in. Niet om te drinken, maar onze logeerkamer.
Voor mij is ze een held dat ze dit onderneemt in de winter.
Ik heb een mooie reisdag achter de rug, boodschappen in huis en een familielid waar ik veel op lijk. Nu dus een weekje vol genieten met elkaar.

donderdag 22 december 2011

Kerstkaartje


Vanavond was het tijd voor het versturen van onze kerstkaart. Nou mogen jullie weten dat Kerstmis voor Marc niet bestaat, agnost dat hij kan zijn. Ik ben daarin tegen nog echt opgevoed met de oorspronkelijke kerst-historie, Protestants en een moeder die in het kerkkoor zong. Dat was dus een uur extra op voor het speciale kerstontbijt en een uur eerder in heel sjieke kleer naar de kerk, want mijn moeder moest eerst inzingen. Vaak liepen ik, broer en pap nog een rondje door het park en zagen  de dag ontwaken waarop het kindeke net een paar uur oud geweest moest zijn. Een kerstboom in huis, absoluut geen kado's, want dat was voorbehouden aan Sinterklaas, en lekker eten en snoepen die dag natuurlijk.
Ons huisje is wel versierd met onverkochte kerstdecoratie's, maar van uitbundigheid is geen sprake. Toch 'doe ik mee' aan het maken en versturen van een kaartje, al is het maar om veel mensen te laten weten dat ik hen niet vergeet, wil vergeten, zal vergeten komend weekend. Uiteraard krijgen we veel kerstwensen terug en vinden er vele in onze mailbox en op facebook die in het algemeen gericht zijn aan alle mensen die iets verder kijken dan hun eigen pagina.
Ik kreeg er één terug van W., doorgestuurd, maar dat kon mijn pret niet drukken.
Het onderstaande filmpje gaat heel snel, echt a la 2011 dus. Net even te snel om het echte kerstverhaal goed tot je door te laten dringen. Meesterlijk in elkaar gezet met een goede one-liner aan het einde.


Ook wil ik graag even 'terug' naar mijn kerst-log van vorig jaar. Ik kan het niet beter verwoorden.
Dit jaar dan wel bezoek van Tante, maar toch....klik hier voor onze Kerstgedachten van 2010

vergissingen

Gisteren gaan we naar S&A, Marc heeft belooft tegen betaling van boerenkoolstamp met worst wat hout klein te hakken. Ik wil er ook wel even uit en bijpraten met S, de andere enige echte schapenkop in deze regio. -Nee, dit is geen scheldwoord maar net zoiets als erwtenpellers, kruikenzeikers of peenbuikers.- Natuurlijk komen we pas in het donker thuis en zien we het kerstpakket in het kippenhok over het hoofd. De kerstman was in dit geval Phillippe de postbode die tevergeefs een bericht achterliet op de mobiel met lege batterij. De man heeft er een hekel aan die 7 km 'om' te rijden om pakketten af te leveren als ze te groot zijn voor de brievenbus. Dikke pech dat er precies vandaag niemand thuis was. Normaal belt hij, dan rijden we hem tegemoet.
Dus dat was een leuke kerstactie, wederom van mijn ouders met een heus oudejaarslot, een krant -ja S, ik heb een dikke krant hier, een echte met van dat niet-zo-witte dunne papier waar je zwarte vingertoppen van krijgt.-, echte kerstpakket-smullerijen en wat eenvoudig vuurwerk om de laatste zwijnen te verjagen om ze te behoeden voor het kerstdiner, waar de jagers de laatste weken voor 2012 erg hun best voor doen.
Ik ga een kannetje wijn halen op de markt, maar eerst naar het gemeentehuis om een lijst los te peuteren met de eigenaren van alle percelen in de gorges. Dit word me geweigerd om de één of andere reden, maar het registratie-systeem mag ik wel inzien, met de nummers en hun eigenaren. De nieuwe secretaresse kent Eucalypta en haar zachtmoedige kabouter niet, maar begrijpt goed waarom ik deze informatie wil hebben. Tot dat 'het maatje' van de burgemeester binnen komt en me lachend de hand schudt. Die ruikt het al, want wij komen er alleen in geval van een probleem. Zodra ik zeg waar het over gaat, over wie en de locatie en vindplaats van de boom uitteken, schieten zijn ogen ten hemel, begint te lachen en kijkt me meewarig aan begeleidt met een opmerking in de richting van "is het weer zover?".
Hij doet even verslag aan de secretaresse en we kijken gedrieën naar het beeldscherm met nummertjes. Zodra de muis over de omringende percelen van de eik-op-z'n-kop glijdt zien we twee namen, maar die van Eucalypta of haar echtgenoot staan er niet tussen. Nou is mijn verontwaardiging pas echt een feit, wat kletst dat mens nou? Of berust haar tirade op een vergissing?
Ik krijg een lesje hout-sprokkelen, goed!! En rijd door de miezer door naar de markt. De bureau-kalenders van de bank gaan als broodjes en ik vraag er ook maar 1 als ik de cheques inlever. Die cheques in Frankrijk is een omslachtig iets waar nog veel gebruik van wordt gemaakt. Het is een hele administratieve rompslomp, maar a la, het is geld. Ook al lijkt dat niet zo, ik moet erg aan bonnetjes en monopoly denken.
Na het betalen van de wijn wil de koopman met alpinopet en spleetje tussen de tanden in een krachtige kin mijn naam weten en woonplaats. Waarom? Voor de tombola. Ja heus, vandaag krijgen de klanten een tombola-ticket, maar om nou nog een uur op de markt rond te dwalen om heel misschien (ik win nooit wat) een pot kastanjes mee naar huis te krijgen, daar heb ik geen trek in. Begeleid door accordeon-gejengel via de stads luidsprekers loop ik naar de auto terwijl ik her en der handen schud en wangen kus. De Parijzenaars zijn ook weer gearriveerd en stouwen hun mandjes -In Parijs gebruiken ze gewone stevige merk-boodschappentassen- vol peperdure delicatessen. Dit tot vreugde van de marktkooplui en onder toeziend oog van de babbelende locals in overalls en oude winterjassen die in 1970 modern waren. Ik voel me voor even weer een toerist die zich vergist heeft in het seizoen.

's Middags moet ik echt op gaan schieten. Het huis is een vieze bende, voornamelijk door Pipo met zijn open kop die ook begint af te vallen. Het dier is onaantastbaar, laat zich echt niet meer benaderen voor een kop-inspectie. Soms kan ik hem onverwacht 'grijpen' om hem even te knuffelen. Ik moet daarna wel onder de douche en mijn kleding wassen, want aandacht is een reden om zijn koppie te schudden. Je begrijpt; het is meer dan vies. Toch is hij zo'n lieve poezenschat, dat we hem nog niet willen missen. Zuigen, stoffen, dweilen en opruimen, want morgen haal ik mijn tante op in Clermont Ferrand en komen er maandboodschappen bij. De wasmachine aan en stofzuigen kunnen de stoppen niet aan, oops, vergissing. Dan maar even wachten met de was totdat er gezogen is. Er zijn hier van die dingen die dus niet wennen.
Tijdens deze huishoudsessie's vlucht Marc vaak naar buiten. Hij heeft geluk, het is droog en warm buiten. Een klein zonnetje verrast ons en ik gooi de luiken open om te zien wat ik doe. Ik zet het Requiem van Mozart hard, want als Lief van huis is, kan ik mijn klassieke gang even gaan, heerlijk! Ik kan zo ook m'n ei kwijt. Een erfenis van mijn vader die precies hetzelfde doet als hij wat te verwerken of te overdenken heeft; het huishouden.

dinsdag 20 december 2011

Nat en mooi


Het is nog steeds natte klets buiten. Ik word om 5 uur wakker gemaakt door zachte poezenpootjes die mijn wangen beroeren, een neusje op de mijne, Cros die graag de kamer uit wil. Ik neem hem altijd mee naar boven 's avonds om te voorkomen dat hij Aai uit gaat dagen en zo ook Joppie niet op ideëen brengt.
Dit katje -hij gedraagt zich als zodanig, uiterlijk is het een flinke kater geworden- gaat vaak zelf al voor de deur zitten om dan door te kuieren met de pluimstaart horizontaal, naar de wastafel om uit de kantelbak water te drinken. (Als op bovenstaande foto, de kat lijkt niet op Cros, maar de kandelaren en de wastafel met kantelbakje zijn identiek.) Dan springt hij op de grond, vlijt zich neer onder de tafel en slaapt gelijk diep in. Maar 's ochtends vroeg wil hij even naar beneden om vaak nog even een uurtje op mijn voeteneind uit te slapen. Nu maakt hij me zo vroeg wakker omdat hij kabaal hoort beneden waar ik doorheen slaap.
Marc is vanaf een uur of vier geplaagd door de muizen die het hardhout lijken op te vreten alsof hun tandjes die van een kettingzaag zijn. Marc kan de schrootjes bijna eruit bonken met zijn vuisten, roepen en stampen, maar de muizen rennen, knagen en spelen relaxed door alsof hij niet bestaat. Om even voor 6 uur staat er al een pruttelpot koffie en ik word iets over zessen echt wakker door het knetterende vuurtje in de schouw, want Cros heeft mij de deur op een kier laten zetten.
Zo vroeg uit de veren betekent meestal een lange dag klusjes-werk. De volle wasmachine moet ik op twee kleine rekjes zien te proppen, het overdekte opslagzwembad doet geen dienst meer door de neerslag.
De guirlande moet nog af en voor midi -12 uur stipt- moet ik hem afleveren, maar Marc trekt het net na 9 uur al  niet meer door slaapgebrek en vertrekt weer naar bed. In alle rust frummel ik de laatste details aan de guirlande en bevestig het ruim 2.5 meter lange gevaarte op een plank in de auto. Ik leg een briefje klaar; "idee om te filmfrieten? Ben rond 1 uur thuis."
En zo geschied, in de dichtste mist ooit gezien rijd ik op en neer naar het dorp, boven door smeltende sneeuw, laag bij het meer door dikke bewolking en miezer om thuis te komen in een gezellige mini-bioscoop met een mengsel van een lichte frituurgeur en houtvuur. We kijken 'De President', een erg leuke nederlandse filmproductie die echt 'superkoddig' is. Dan aan de slag voor de vrituele werelden. Maar na een soort van sollicitatie-gesprek via Skype met een brit die voor een bedrijf in HongKong werkt, willen we even uitblazen en gaan naar de sluizen, waar twee riviertjes het stuwmeer voeden.
Een rare witte schuimton springt in het oog, gevormd door het kolkende smeltwater in de aangezwollen beek.
Apart gezicht;

De rest van de dag en avond is het weer werken.....

maandag 19 december 2011

Kabouter & Eucalypta


Gistermiddag begon ik met de basis voor de 2e grote guirlande. Een al gebogen stok bamboe van 2 meter rol ik in kippengaas en ik laat aan weerszijde zo'n 30 cm uitsteken voor de 'franje'. De bestelling is Bleu & Blanche en daar probeer ik me aan te houden. Nu hebben mensen met een beetje stijl geen blauwe slingers, blauwe lampjes en blauwe ballen in huis (of je bent een stoute vent geweest) dus ik stond vanochtend met mijn handen in het haar. Ik wil niet weer diesel verbruiken om weer naar het stadje te rijden om weer zo'n boeren-tuincentrum te bezoeken om weer frutsels te kopen, dus improviseer ik maar... weer.
De lampjes -blauw en wit met een verschrikkelijk knipper-menu- waren een vergissing, ik had niet goed op de verpakking gekeken. Dat was een geluk bij een ongeluk. Het gevaarte is enorm, mijn rugpijn ook door het staan van zaterdag, de stress en emoties en een net even te lage antieke werkbank.
Maandag is normaal gesproken zaagdag en zaterdag zag ik een dode eik die op z'n kop tegen de rots helling aanleunde met de kale dode top in de geul langs het bospad. De wegen en paden zijn communaal, van de gemeente, dus wij dachten; die boom is voor onze kachel.
Om me even lekker af te beulen en met Marc wat samen te doen in de hoop dat die rugpijn minder zou worden, stel ik voor de guirlande morgenochtend de finishing touch te geven en deze middag te besteden aan het klein krijgen van die eik. Zo gezegd, zo gedaan. Ik zaag het gevaarte in kloofblokken, hij klooft en ik sjouw die boom de auto in. Het asfalt is door ons doen wel aardig beschadigd, maar ehm, dat vinden we helemaal ok. Hij blijkt ook maar een heel dun laagje asfalt te zijn, dus de burgemeester weet zijn tijdelijke residenten wel beet te nemen. Moe, onder het zaagsel en de kettingolie rijden we naar huis met een volle vracht eikenhout, we rekenen; We doen een ton in 2 uur! Wauw, echt M&M.
Bij de buren, die zo graag asfalt wilden en dat afdwongen op koste van de gemeente waar ze niet eens wonen, komen we de buurman tegen die met de hond loopt. Het is net een boskabouter en getrouwd met Eucalypta, goshie! Want die kabouter is hartstikke aardig... We zwaaien en kabouter kijkt ons na in een zware auto vol eik..
Thuis nog niet gedoucht of gegeten gaat de telefoon; Eucalypta! Dat die boom van haar is, want hij stond op haar perceel. Weten wij veel, hij hing, stond op z'n kop, leunde tegen een rotswand met de kroon in de geul van de gemeente. Als hij omgevallen was in de geul, van de gemeente, is het een gemeenteboom voor zover we weten. En dood hout in de bossen van de gemeente mag je weghalen, als je er WOONT, zoals wij dus. En we zijn nog wel in het gemeente bulletin bedankt dat we zo nu en dan in geval van omgevallen bomen en te hoog gras zelf maaien en die bomen netjes opruimen. Maar nee, Eucalypta is boos en dreigt met boetes, want je mag geen bomen stelen.
Marc is al jaren boos op haar, om dat asfalt, en hij niet alleen. De gemeente, diezelfde kleine groep mensen die hier belasting betaalt en opdraait voor de kosten van asfalt op een pad waar twee mensen komen met een 4x4, een gemeente die er schande van spreekt en niet alleen van dat asfalt. Een gemeente die ons na aan het hart ligt, zeker na afgelopen jaar.
Eucalypta heeft haar perceeltjes rond het oude vervallen huis zonder voorzieningen dermate kaal gekapt dat erosie loert, het huis spierwit geverft met poepbruine garagedeuren wat hier echt not-done is en ezels die aan de wandel zijn en niet van haar stuurt ze het bos in.
Marc moet langskomen, dan zal ze hem eens even een kadasterkaart laten zien. Marc zie ik rood aanlopen van woede, hij knikt ja en nee, maar geeft geen krimp. "Laat ze oplazeren" denken we beide. Zodra marc haar heeft afgewimpeld, belt ze na 10 minuten nog een keer. Weer over die boete, maar ook over dat we het kado krijgen. We krijgen wat van dat mens. Ze krijgt geen geld voor die eik, het hout al helemaal niet en wij zorgen voor rugdekking binnenkort.
Is ze betoeterd! Arme kabouter......

Tafereeltje


Ik kijk altijd uit naar de ochtend dat ik wakker word en een laagje sneeuw op de kale takken van de acacia's zie. Gisteren ruimde ik de auto leeg van de 12 decoratie's die over waren van de 44 en neem er 4 mee naar binnen, waaronder het tafereeltje dat ik voor het dubbel glazen raam op de gaskachel plaats.
Mijn uitzicht vandaag is een dubbel tafereeltje, zo lieflijk.

zondag 18 december 2011

Marktdag 2

Van de week had ik een nachtmerrie. Een zware droom die dagen lang in mijn hoofd rond bleef spoken.
Het betrof de RAGT, een winkel voor boeren alias klein tuincentrum waar ik een grote tafel op mocht maken met wat kerstdecoraties die daar ook gekocht konden worden. De baas, met wie ik de afspraak maakte en heel enthousiast was dat ik wat mooie natuurlijke stukken bij hem neer wilde zetten, had eens twee weken vakantie.
Zo'n 10 dagen geleden bracht ik een volle auto. Een nieuw meisje met een bodywarmer met het bedrijfslogo ving me op en kon haar ogen niet geloven. Een ander personeelslid haalt een lange tafel op wieltjes die even tegen het rek met zaden aan geplant wordt zodat ik mijn gang kan gaan. Het meisje staat verwonderd te kijken hoe ik eerst een spierwit laken op de tafel leg en gaat bont gekleurd kerst pakpapier halen, wat ik weiger, want die stukjes vallen volledig weg op zo'n drukke achtergrond. met de armen over elkaar staat ze wat mees muilend te kijken naar het natuurlijke spul. Ik negeer haar, maar ik voel me dan al te kijk gezet, erger nog.
Zorgvuldig schrijf ik in een schrift op welke stukken er staan en voor welke prijs. Ik laat een stapel bestelformulieren achter en schrijf een mooi kaartje 'A La Commande' en zet dat goed in het zicht op de tafel. Een collega en zij komen kijken als ik een seintje geef dat ik klaar ben met de tafel, ze lezen het strookje dat meegegeven dient te worden bij aanschaf van een decoratie waarop staat dat de stukjes regelmatig water nodig hebben, ik de stukken volgend jaar kan renoveren en dat men de kaarsen en lampjes uit moet doen zodra men de kamer verlaat. Er wordt letterlijk smalend om gelachen. Het dringt niet tot me door dat ze niet weten dat er oase onder al dat mos en die takjes schuilt. Zeiknat zijn de stukken, zwaar dus ook.
Stoicijns verlaat ik de snikhete winkel. Ik moet dus na het weekend gelijk terug om water te geven.
Dan volgt de nachtmerrie waarin ik me nog erger voor gek gezet voel, de spot er dik bovenop ligt, er veel decoraties stuk gaan en men mijn geleende bus kwijt maakt, steelt of op laat lossen in de droom. Paniek, angst, afwijzing, het hele scala van negatieve emoties in één droom die me nogal raakt.
Op de kerstmarkt vorige week zondag komt de baas van de RAGT toevallig langs de wat lege kraampjes lopen. Hij bewondert de stukken die daar staan en ik vraag hem of hij de tafel gezien heeft die er in zijn winkel staat. Nee dus, want hij heeft vakantie. Hij wist wel dat de tafel verplaatst was, er moest ruimte gemaakt worden voor de orchideën. Pats, dat hakt erin, mijn stukken verplaatst voor die altijd weer verkochte orchideën in hun glimmende niet passende cellofaantjes.Verplaatsen.... oeps, dat zal niet makkelijk geweest, want je moet wel een beetje weten van hoe en wat. Het meisje leek teveel uit de klei getrokken om daar energie in te steken, dus houd ik na die zielige zondag mijn hart vast.
Na het weekend, afgelopen maandag, rijd ik weer terug naar die winkel met het voornemen om van leer te trekken, zonodig in het nederlands en de stukken er gewoon weer weg te halen om ze op te lappen en koel en nat weg te zetten voor gisteren, de 2e kerstmarkt in eigen dorp.
Ze zijn op een trapachtige constructie gezet, smalle richeltjes met te weinig ruimte voor de uitstekende takjes en natuurlijk is dat geval beplakt met schreeuwerig kerst pakpapier. De stukken staan kurkdroog te zijn, wel pal voor de ingang, maar dan nog. De bestelformulieren moet ik zoeken, die staan onder een mandje dat ik opgemaakt heb, het kaartje met 'op bestelling' is foetsie, evenals het laken. De strookjes zijn ook weggemoffeld. Een oude gediende van de winkel leent me een gieter en ik probeer wat te redderen. Het is net niet genoeg 'nachtmerrie' om ze met een stuurs gezicht daar gelijk weg te halen. De baas is er niet, nog op vakantie waarschijnlijk. De lange prachtige natuurlijke tafelloper met de enige drie sjieke gouden dinerkaarsen is ook al erg droog. Eén van de kaarsen is waarschijnlijk gevallen, gebroken en weer provisorisch opgelapt, maar mijn oog ziet dit gelijk. Geirriteerd dat ze dit niet even gewoon melden zodat ik ze had kunnen vervangen door gewone kaarsen, probeer ik mijn ogen ervan los te scheuren. "Water geven en wegwezen" denk ik, en dat is wat ik doe.
De rest van de week wind ik me erover op, stelletje knurften. Ook de droom doet er een schepje bovenop.
Ik besluit wel de ochtend voor de kerstmarkt de deco's weg te halen bij de RAGT, verkocht is er daar al die dagen niet één, ze maken ze stuk en zeggen niks, dat laken is kwijt en misschien kan ik er nog wat van verkopen op de markt.
Zaterdagochtend ga ik op tijd weg, ik moet eerst boodschappen halen, want de markt heb ik gelaten voor wat hij altijd is donderdagochtend. Op de terugweg rijd ik de auto gelijk voor de ingang, zet de laadklep open en loop met lege dozen de RAGT in. Alleen de baas is er, lieve man, gewoon, vriendelijk en iets wijzer als het hele zootje dat voor hem werkt. -Ja, helaas, even iets minder respectvol als ik normaal doe & schrijf. Het is de ervaring.- Hij kijkt zeer verbaasd dat ik de spullen in dozen laad en vraagt me of ik alles weghaal. Ik leg hem zo vriendelijk mogelijk uit dat zijn personeel de stukken twee maal verplaatst heeft, er diverse 'kapot' gemaakt zijn en dat er niets over gezegd is, dat ze de kaars niet vergoeden en de papieren onvindbaar maken die erbij horen. Ik zie hem zich ter plekke rot voelen, zich schamen zelfs, maar hij kan er weinig aan doen en die man wil ook wel eens vakantie. We praten wel even rustig over hoe dat nou kan; geen verkopen. Waar de mensen hier dan wel behoefte aan hebben en ja, het zijn de knipperende lampjes in alle kleuren en de orchideën... Hij 'koopt me uit' met 50 euro en een klein kerststukje met een gouden stompkaars erin die los hier al ruim 3 euro kosten. Ach, zo lief bedoelt, maar ik voel me er niet prettig bij. Toch neem ik de 50 euro aan. (Was het niet andersom? Dat je betaald om te exposeren of winkelruimte in beslag te nemen?)
Op de terugweg stop ik bij de dorpszaal om de decoraties daar vast in de dozen weg te zetten, scheelt het hobbel-de-bobbel bospad en nog meer nood-reparaties. Wat sterke mannen hebben de tent opgezet om de zaal meer capaciteit te geven. Deze wordt met een gaskanon verwarmd. Ze kijken me vreemd aan dat ik nu al met dozen heen en weer loop. Ik zoek alle tafels in de zaal af, daar waar ik vorig jaar stond ligt geen briefje met mijn naam erop. Alle tafels hebben zo'n beschreven geeltje, maar 'mijn tafel' is er niet bij. Ook de tafels in de tent zijn niet voor Tien terwijl ik half november als één van de eerste een plek reserveerde. Verstoord kijken de heren hoe ik de dubbele deur naar de tent openzet en ik doos voor doos via de ingang -deuren kan ik niet open zetten, er is geen wigje te bekennen- en het halletje naar binnen sjouw. "Ja, ik doe de schuifdeuren dicht als ik alles binnen heb gezet in de tent." ontvalt me enigszins snauwerig. De gas stank in de tent is onbeschrijfelijk. Als ik hier moet staan tot 8 uur vanavond heb ik een paar dagen hoofdpijn en de stukjes doen het ook niet op gas. Vertwijfeld ga ik naar huis. Wat moet ik nou toch met deze situatie??
Thuis doe ik mijn verhaal, Lief weet van de nachtmerrie, hij was erbij vorige week zondag, heeft al mijn taken waargenomen tijdens de productiedagen in de lekkende koude schuur en vindt dat ik het voor alsnog geweldig doe. Ook de stukjes vallen bij hem in de smaak.
Ik ben ontzettend moe, van afgelopen jaren vechten, integreren, mijn nek uitsteken -lees; moed tonen-, van het leren en fouten maken, van de hoop hoog houden, van de RAGT met z'n boerse houding, van de lange dagen in de schuur, het 1 km per uur rijden op die kleine kilometer bospad en het gesjouw met dozen.
Ik ben ontgoocheld, ik dacht te weten hoe klein en goedkoop de decoraties verkoopbaar zouden zijn gezien de chinese troep in de supermarkten. Ik dacht het zo goed ingeschat te hebben, het begrepen te hebben. Niet dus.
Radeloos luister ik naar Marc, die me 'erdoor heen' ziet zitten. Hij raadt me aan terug naar boven te rijden om alles weg te halen en in de schuur te zetten. Een warme hap te eten, te douchen en bij te komen enkele dagen, om daarna alles op te ruimen, op te stoken en de rest weer in de broodoven te zetten. Het verlies is al geleden, hoop doet in dit geval niet leven en om nog 6 uur te lachen en stil te staan terwijl de troep van het buurkraampje wel gaat als warme broodjes met lede ogen aan te zien, zie ik ook niet zitten. Lief gaat koken, ik spoed me voor de 2e keer naar boven om aan te komen bij een al drukke dorpszaal waar ik bijna iedereen ken van gezicht. Nu wel stuurs pak ik een doos op in de tent en sjouw hem naar de auto. Dat wordt , ehm... erg goed gezien en V. die hoofd van de feestcommissie is vraagt waarom ik de spullen weg aan het halen ben. Met mijn laatste restje energie probeer ik haar uit te leggen dat ik niet in die tent kan en wil staan, er geen tafel binnen vrij is voor me en ik te moe ben om voor mezelf op te komen. Dat ik zo moe ben dat ik besloten heb het bijltje erbij neer te gooien. Onthutst kijkt ze me aan. Gelijk schiet ze naar het podium en wijst me aan dat ik die over de hele lengte mag gebruiken. Maar dat podium is een kinderspeelplaats tijdens de activiteiten in de zaal, die ervaring heb ik ook. Ik ben ter plekke de kluts kwijt, kan me niet meer inhouden en voel die tranen dringen om op de eerste rang over m'n wangen te rollen. Ik heb te lang volgehouden, weer te lang. Ik loop terug naar de tent waar de rest van de dozen en kratjes staan. De eigenaresse van de kroeg ziet mijn gezicht en vraagt me op de vrouw af of het wel goed gaat. Ja, wil ik zeggen, Nee komt eruit. Ik doe in verschrikkelijk gebrekkig frans m'n verhaal, barst uit in stille tranen terwijl ik haar probeer op het hart te drukken, dat ik hier niet sta te grienen omdat er geen tafel met mijn naam erop klaar staat. Dat is het niet alleen, natuurlijk niet. Het is een 'montagne', een enorme berg met dingen die niet lopen. Al die moeite voor 'Dit'!!
Ze probeert me te overtuigen, dat we echt helemaal geaccepteerd zijn in de kleine gemeente, dat ik er echt bijhoor, dat ik gewoon terug moet komen na een goed maaltje thuis, dat ik prachtige dingen maak, dat de crisis het voor iedereen moeilijk maakt, dat deze omgeving straatarm is. Verder luistert ze, kijkt ze, leeft ze intens mee, lijkt ze het helemaal te begrijpen. Zij was ook diegeen die onze post bewaarde voordat we een brievenbus hadden, waar we koffie op de pof krijgen en altijd informeert hoe we het hebben in het gat van de gorges.
Alsof alle al aanwezige plaatselijke knutselaars en handelaren voelsprieten hebben, al staan zij en ik achterin die tent, ze hebben haarfijn door dat Martine er doorheen zit. Ik zeg de kroegbazin dat ik naar huis ga, zonder deco's, een douche neem, even eet en uithuil bij Marc en pas dan een beslissing wil nemen of ik terug kom. Maar ik kom niet weg, ik word eerst nog door een dame of 8 aan geklampt dat ik terug moet komen 's middags, dat ik mooie dingen maak en 'erbij hoor'.
Ik kan niet anders doen dan in tranen naar huis rijden, gefrustreerd, moe, verdrietig en besluiteloos, ontroerd.
Marc troost en luistert, ook vertederd door de reactie van een betrokken actief stuk van de gemeente en samen stellen we onze mening bij. Na het eten pak ik de auto in met lading nummer twee en rijd super voorzichtig naar boven met onbestemd gevoel. Ik loop 10 keer heen en weer geholpen door Dominique die altijd en overal een vrolijke noot brengt en helpende handen. Ik voel de mensen denken, de tamtam is nog niet uit getrommeld, ik weet heel goed dat er nu zo'n 500 mensen op de hoogte zijn.
Ze hebben nu de mens in mij gezien, de kwetsbaarheid die hier niemand vreemd is, het kleine mondiale leed en ik twijfel er nog aan of dit goed was. Is. Ik ben er wèl met heel mijn hebben en houwen.
Ik krijg de tafels van een handelaar die niet op is komen dagen, langzaam verdwijnt het teveel aan decoraties van het podium naar drie tafels naast elkaar, een enorme uitstalling. Tijd om alles rustig voor weggeef-prijzen van een kaartje te voorzien is er niet. De kleinere stukjes gaan hard, al zijn ze verdord en zijn de rozenbottels gaan rotten. Veel mensen voelen aan het groen om te ervaren dat het echte takjes zijn, niet van plastic uit Taiwan.
Het is warm, Marc komt te voet met Castel als het een beetje droog blijft. Want natte sneeuw is geen wandelweer, dus hij komt pas veel later nadat hij op het schuurdak is geklommen om te kijken of hij nog iets kan doen om de natte klets buiten te houden. Het is daar nog een atelier...
Of men nu uit medelijden kocht, of men het echt mooi en betaalbaar vond, of om me te steunen, het doet er niet zo toe, verkopen doe ik. Ik ben er niet zoals ik had gewild. Ik ben er maar half.
Zakjes toffees gaan voor 5 euro over de toonbank, de mandenvlechter verkoopt niets, maar vlecht rustig door, de honing gaat ook als broodjes, de muziek is verschrikkelijk en staat snoeihard. Kindjes rennen onder je door, kruipen daar waar geen grote voeten in winterschoenen het tapijt vies lopen en schreeuwen, klauteren en spelen verstoppertje. Er wordt gelachen, geroepen, onderhoudend gesproken, gekeken en opgepakt. De chocolaatjeskraam heeft het moeilijk, het is te warm binnen met al die mensen, warme wijn en biertjes. Ik praat hier en daar wat bij met mensen die ik al een tijdje niet gezien heb. Ook ik ben niet gek en ik voel dat inderdaad zo'n 500 mensen precies weten waar ik zit met mezelf. Een nieuwe bestelling voor weer zo'n grote guirlande komt binnen, dus al had ik klaar willen zijn met dit 'debacle', ik mag nog even door als ik echt uit de kosten wil komen. Weggeefprijzen zijn leuk, maar dekken de lading niet.
Zodra Marc arriveert slaken enkelen een zucht van verlichting, "tussen hen twee is alles in ieder geval goed" lijken ze te denken. En samen achter de kraam verkoopt nog beter... Een 10 minuten voor we alles weer op willen ruimen koopt de familie van 'godfather' Felix 4 dure stukken, Michel betaalt met een cheque, de cijfers gaan nog wel, maar het bedrag uitschrijven kan hij niet. Hij wordt geholpen door een nichtje denk ik. Michel is een zeer innemende man, superlief en werkt als spuiter bij de garage. Maar Michel is wel een geval van inteelt, dat klinkt grof dat ik dat zomaar zeg, maar het is te zien en te merken. Sociaal is hij intelligent, maar verder loopt hij toch veel achter en analfabeet op de koop toe. Dus met drie man maken we die cheque in orde. Het ontroert me, maar wat niet op dit moment?
De tafel is bijna leeg, ingepakt, er liggen nog wat kleine kransjes. Plots staat er een blond klein elfje voor, ze kijkt met glimmende ogen naar een gouden moskransje met donkerrode lintjes en gouden balletjes. "Ik kom m'n kransje halen" zendt ze uit. Marc fluistert me dit toe, dus schuif ik het elfje het kransje toe en ik krijg de meest lieve 'merci' sinds afgelopen 3 jaar.
Een ander niet verkocht kransje geef ik aan de moeder van V. Zij hebben hun dorpswinkeltje versiert met de enorme guirlande, die een ware blikvanger schijnt te zijn. V. verloor haar zoon door een ongeval met een jachtgeweer deze zomer, het gezin heeft ook het gedicht vertaald gekregen van H, dus weten ze dat de beprintte plaat van mij komt. Het oase-kransje is bekleed met mos, eenvoudig lint en drie mooie engeltjes erop die een muziekinstrument bespelen. Ze zegt het op het graf te leggen....bij de 'plaquette'. Ik schiet gelijk weer vol.
Met Castel voorin de auto tussen mijn benen -die heeft buiten een paar uur moeten wachten-, rijden we naar huis.
Ik ben diep onder de indruk van de steun van deze gemeente, het gezicht dat het kreeg voor mij deze zaterdag, kerstmarkt 2. Ik weet ook niet goed hoe ik mij voelen moet. Ik ben moe, verdrietig, blij dat de auto bijna leeg naar huis rijdt, doorgezweet, opgelucht dat het voorbij is, ook voel ik me wat opgelaten. Want ze hebben me gezien zoals ik ben, kwetsbaar, moe, ook hartelijk zoals ik altijd ben, eerlijk en (te?) open, wat veel van de mensen hier juist niet zijn.
Ik laat het even helemaal los, kruip weer onder de douche thuis en zet mijn hoofd op slot. Het hart klopt toch wel door.
We kunnen als vreemdelingen veel zeggen over de mensen in deze streek. Dat ze achter lopen en simpel zijn. Nog als in de middeleeuwen leven, stug en boers. Maar toch blijf ik mijn mening houden; mensen zijn mensen die elkaar overal ter wereld herkennen. Het maakt dus niet uit waar je gaat wonen op deze aardbol. De mensen blijven hetzelfde. Met klein leed en groots in de liefde, met ieder huisje zijn kruisje.
Over volgend jaar kerst doe ik komend half jaar geen uitspraken.....

donderdag 15 december 2011

Offday

Zo'n typische offday, een dag waarop niks fijn is. Een offday met een gouden randje, zoals iedere dag. Niet dat 'off', maar dat gouden randje.
Eerst het off gedeelte;
De zorgen om de financiën, dat houdt niet op. Ik ga niet naar de gewone donderdagmarkt om kerst-decoraties te verkopen. Het regent en niet zo zuinig ook. Ik heb geen parasol of marktkraam en de energie niet me lachend door de 4 uur heen te slaan (staan) onder een geimproviseerd zeiltje. -Mits we nog een zeiltje over hebben natuurlijk, omdat-  Het ook in huis regent, waar we niets van begrijpen, want Marc heeft het juist zo netjes dichtgemaakt met zwart papier en de nieuwe lekkages zijn ons een waar raadsel. Ook in de schuur staan, ondanks de grote snel-klaar-golfplaten, weer emmers, teilen en zeilen die met knijpers en latjes aan de werkbank vastgemaakt zijn. Ik ben ontzettend moe van de energie die ik steek in zaken die uiteindelijk niets bijdragen aan de situatie. Het is vandaag gewoon Op.
Even over de poezen; Vlak voor en een lange tijd na het overlijden van Shadow, was het een ware oorlog tussen Aai en Joppie & Cros. Dat tij lijkt gekeerd nu de rouwperiode voor de katten voorbij is, eerder het vinden van een nieuwe pikorde, denk ik. Cros neemt de muizen maar mee naar binnen bij gebrek aan muizen in huis. Hij gaat ervoor de regen in en schudt zich uit net na het kattenluik. Zo moet hij de muizen even loslaten die het op een rennen zetten. Toch worden ze weer gevangen en opgepeuzeld om na een uur of wat weer uitgekotst te worden. Deze meid dweilt en poetst als vanouds. Met Pipo gaat het steeds een beetje minder. De gaten in zijn kop waar oren horen te zitten zien er erbarmelijk uit. Maar hij geeft geen blijk van pijn of veel ongemak. Voor ons is het wéér een uitdaging alleen te luisteren en te kijken naar het dier, zonder er teveel mensen-emoties op los te laten. Een zorg blijft het.
Uiteraard hebben we afgelopen weken weinig zaagtijd gehad. Het regent ook teveel en het droge hout is natuurlijk weer bijna op. Vertrouwen, vertrouwen in de omstandigheden, het weer en onszelf, daar moet het even op steunen allemaal. Vandaag kan ik dat niet.
Dus bel ik mijn thuisbasis op, mijn ouders, om even te praten, mijn verhaal te doen terwijl Lief een tukkie doet die hoofdpijn heeft en duizelig is en ook niet zo lekker in zijn vel zit. Logisch.
Ik tref mijn vader die het gouden randje om mijn dag spant. Hij is gisteren naar de acupuncturist geweest voor zijn hartritme-stoornis. Na de eerste behandeling is het gewoon over, weg, foetsie. Een hart dat gewoon klopt op normale snelheid en een prima herstelde bloeddruk. Ik word er weer emotioneel van........
Het gouden randje, lieve lezers, zo'n kadootje midden op de dag.
Een sombere, natte, koude dag.
Ik ga nog wel even wandelen met Castel. Die verveelt zich te erg en ik heb behoefte aan buitenlucht.

Vandaag werk ik alleen in de virtuele werelden. Iets dat blijkbaar op offday's wèl goed gaat.

dinsdag 13 december 2011

Energie

Enigszins bekomen van de kater van zondag....
Ik blijf me vertwijfeld voelen. Ik weet dondersgoed dat de 'locals' totaal geen behoefte hebben aan nieuwe dingen. Mijn decoraties zijn niet nieuw, alleen niet gemaakt in China en of van plastic. Veel duurder zijn ze niet, veel mooier wel. Maar dat wordt niet gezien. Lief en ik hebben het er uitvoerig over en het verbaast hem dat ik niet in janken uitbarst met een 'etalage' in een winkel (geen verkopen), een kunststuk van 2.5 meter bij de lokale super en een lange dag in de kou staan; zonder resultaten. Het verbaast mij ook! Neemt niet weg dat de kater lang duurt, ik had me beter een keer flink kunnen bezatten, die katers zijn veel sneller over.
Ik leer veel van andere ervaringsverhalen vanuit deze regio, ook dat neemt de kater niet weg, maar het behoed me wel voor de ernstige verbittering die je ten deel kan vallen. Ik kan kiezen uit twee 'reactie's'; alle spullen opbergen, niet naar de gewone markt gaan om daar te proberen nog wat te slijten tegen trieste bodemprijzen aangepast aan het lokale gebeuren en de denkwijze of even doorzetten, stoicijns op de gewone donderdagmarkt gaan staan en de lokale kerstmarkt in ons dorp.
Ik ga voor de laatste optie. Wat zal het nog uitmaken? Beter iets dan niets!
Neemt niet weg dat ik niet weet hoe ik me nu voelen moet... of mag. Wat het beste zou zijn, wat 'de eer aan jezelf houden' inhoudt in deze.
Veeg ik -wie ben ik in deze?- de vloer aan met de conservatieve boeren? Of blijf ik bij mezelf en accepteer ik hoe het hier al eeuwen reilt en zeilt? Het verandert niets aan hoe ik de omgeving en de mensen ervaar, het verandert niets aan waar ik verkoos te wonen.
Voor geen goud, -ook nu niet!- verlang ik terug naar Nederland waar het eigenlijk niet veel anders eraan toe gaat.
Voegt het lessen toe aan mijn ABC of schrapt deze ervaring enkele lessen? Nee, echt niet. Het blijft hier te mooi om waar te zijn, de mensen blijven echter als in dichtbevolkte gebieden, eerlijker. Ik weet terstond waar ik aan toe ben, eerlijker en directer kan eigenlijk niet. Is het 'klootjesvolk' daar debet aan? Nee! Het zijn toch de overheden die te groot zijn om te vormen en ook weer gevormd worden door, precies ja, wij zelf.
Ik besef me; "Tien kappen met deze mooie handel!"
Duidelijk. Rustig zing ik komende 10 dagen uit. Ik ruim daarna alles netjes op, gooi weg wat echt niets is of hang de extra ballen aan de prachtige naaldbomen langs het bospad en maak er een grapje van.
Daarna richt ik me op serieuze wereldwijde werkzaamheden die meer opleveren gedurende een nacht dat ik lekker lig te slapen, dan op tijdelijke kunststukjes waar heel mijn ziel en zaligheid in ligt verscholen in een schaduw van een wolkendek waar ook de zon geen grip op heeft.
Ik verkocht de nacht voor de zondag namelijk meer aan amerikaanse dollars door de verkoop van digitale goederen dan aan die hele koude sta-dag op een echte kerstmarkt in een echt frans stadje. Dit inclusief complimenten en blije reactie's van de klanten die wij het gevoel gegeven hebben echt kwaliteit te kopen. En dat alles ronkent met een oor op een zacht hoofdkussen en poes aan het voeteneind!
Foto hieronder; Tien ligt als avatar prinsheerlijk in een groot warm bad op pootjes bij te komen van de koude ker(st)mis en het gaat nog inkomsten opleveren ook..... Geen hobbel-de-bobbel-wegen, geen rare gezichten en reacties -achter de rug om- van locals, geen ontwaken voor de zon opkomt, geen onkosten.... Wel een verkoopbaar Pixel-Product; een complete badkamer.
Mijn energie gaat komende maanden naar dingen die er toe doen, ook als schijn lijkt te bedriegen. Extra les is geleerd, 'oei, ik groei!'

maandag 12 december 2011

Blijvende indruk

Ik weet niet hoe het komt, misschien omdat het einde van het jaar nadert en ik door signalen van buitenaf de tijd herdenk, met de hiermee samen gaande blijvende indrukken.
Maar net als de post 'Strijken' weer even een vlucht terug mijn tijd in.
Via de weblog van een vriendin uit Secondlife die een filmpje plaatste met als begeleidende muziek 'Danse Macabre' was ik gelijk weer een jaar of 5 -of jonger??- en sta ik verwonderd in een donker kasteel tussen papa en mama in en schrik me een ongeluk door 'dansende hekjes'.
Dansende hekjes? Ja, een stenen balustrade die opeens gaat swingen op de eerste krachtige inzet van deze fantastische memorable compositie.
Er zijn mooiere begeleidende films bij dit muziekstuk. Er zijn bekendere films en indrukwekkendere. Maar deze hoort nu eenmaal helemaal bij die van mij.
Kijk en luister mee. (Dido; bedankt!)

De Efteling heb ik vele malen bezocht. Het spookslot blijft één van mijn favorieten, lekker voorin in het park. Een typisch verlangen om daar weer eens een dag rond te struinen en weer als één van de eerste attracties in te duiken. Geloof me; de hekjes laten me nog steeds schrikken. Al weet ik al ruim 30 jaar dat die dingen dat gaan doen....

zondag 11 december 2011

Namens Marc

En Marc schreef een gedichtje voor iedereen die hem zo'n leuke andere verjaardag gaf door al die originele felicitatie's;

Toch een gewone dag,
niet een echte verjaardagslach
Maar wel een dag,
die ik helemaal zag
Omdat jarige jet,
zonder veel pret
Het genieten wel ziet,
van het zijn en niet
Het moeten verjaren
om een feest te vergaren.

ver in de min



De stand kostte 21.50
De diesel voor het heen en weer rijden 15.00
De maaltijd en een pannenkoek 8.00

Ik verkocht vandaag maarrrrr liefst..... 3 decoraties a 5.00 per stuk.
Reken maar uit.

Marc zijn verjaardag bestond uit het om 7.30 uur gewekt worden met koffie en 3 kaartjes, het mij helpen de stand opzetten -hij heeft er veel ervaring mee- en de rest van de dag wandelingen maken om warm te blijven, om in het donker de auto te manouvreren om te blauwbekken tot ik al die doosjes als een legpuzzel vast heb gezet.

Vraag me niet hoe ik me voel. Mijn prijzen waren laag, de stukjes niet al te luxe of te groot, mijn gezicht stond best zonnig, het weer was fantastisch -koud maar zonnig en droog zonder wind- en ik had me echt uitstekend voorbereid. Daarnaast stond ik ter plekke ongesteld te worden, had ik ontzettend last van mijn rug, kon ik niet gaan zitten op het lage campingstoeltje, want ik zou me dan onzichtbaar gemaakt hebben en onbereikbaar voor misschien-klanten. Tenenkrommend ben ik de dag doorgekomen. Van 9 tot 18 uur!! Dat tenen krommen was niet door geen verkopen (ja toch ook wel een beetje), dat was om mijn tenen warm te houden. (Een echte aanrader, het werkt fantastisch.)
Ook had ik een plannetje om een reis naar Nederland hiermee te kunnen bekostigen begin volgend jaar..... Hoe moet ik dat nu eens oplossen? Ik kan wel janken, maar doe het niet, want ik had me geen illusies gemaakt.... misschien toch wel een beetje?

Vanavond zal het me allemaal even een worst zijn. We rijden te hard naar huis over kronkelende hobbel-de-bobbel wegen, dat de decoraties -volle auto heen, net zo volle auto terug- er ook hobbel-de-bobbel uit gaan zien is van een zelfde worst.
Thuis wil ik maar één ding; warm worden, filmpje en zitten op een fijne goede stoel of bank. En dat kan!
Verder wil ik al onze lieve vrienden bedanken voor hun fantastische felicitatie's per mail. De één nog leuker en origineler als de ander. Het liet Marc een ruim een half uur in een deuk liggen en mij vrolijkte het ook op.
I would like to thank our friends all over the world who took the effort and time to create and send the most fun and beautifull birthday-wishes to Marc. It brightend up our cold disappointing day. All together they were the best gift ever!!!!

zaterdag 10 december 2011

strijken


Begin december 2005 kende ik Marc net een maand. Ik woonde in een klein flatje en had geen ruimte voor rommel. Wèl voor de strijk-berg. Op twee stoelen half onder tafel, geloof ik. Wat voor kleding ik toen nog had dat een strijkijzer verdiende na de was is me nu een raadsel, maar die berg die lag er en groeide met de week. Ik heb nooit veel gestreken. Als kind had ik een strijktafel op hoogte en een strijkijzertje dat mam dan verwarmde op een sudderplaatje op het gasfornuis, zij die grote bergen met beddengoed, broeken, pa's overhemden, ik de zakdoeken en andere kleine stukken kleding. Samen stonden we daar dan, zoals we ook samen koekjes bakte, stof afnamen en de was ophingen -zodra ik bij de lijnen kon-.
Zodra ik het huis uit was ontbeerde ik een strijkplank. Mijn eerste strijkijzer moet er één geweest zijn van de kringloop. De plank kwam bij overleden grootouders vandaan en stond meer in het gangkastje dan uitgeklapt in de twee kamer flat.
Die tweeede week van december kwam ik uit mijn werk en zag de auto van Marc geparkeerd staan bij de flat. "das leuk!" Dacht ik, "een onverwachte bezoeker zo op een door de weekse dag". (Ja, ik kreeg na de eerste ontmoeting de code -sleutel- van zijn toegangshek, en hij een reservesleutel van mijn huis! Wat een vertrouwen in het zo prille begin.)
Toen ik binnenkwam lag Marc prinsheerlijk op de bank naast een strijkplank vol keurig gestreken en gevouwen goed!! Dat is nog eens klasse, Marc mag blijven....
Acht maanden daarna zijn we getrouwd en heb ik, zeggen en schrijven, misschien 5 keer gestreken. Ook Marc streek niet, meer.
Nu bofte ik al wel, want ondanks dat hij twee bedrijven had, vond ik géén overhemden in zijn kast, zakdoeken streek hij zelf ook niet en geen nette broeken waar een vouw in geperst hoort. Dus het strijken was een ondergeschoven huishoudkindje. Met recht mag ik er een hekel aan hebben, dus de stokoude antieke strijkplank heb ik niet verhuisd.
Hier lopen we in oude 2e hands kleer dat wel kreuken mag. Ik heb één bloes en één broek die het ijzer verlangen, maar ik draag ze niet of hang ze zo te drogen dat het zo de kast in kan. Toch kocht ik begin vorig jaar een nieuwe plank bij de super. Zo'n lekkere brede met een rekje eronder, een soort antenne erop om het snoer in vast te klemmen -de functie is me nog ontgaan- en een extra beveiligd -zelfs volwassen gespierde mannen krijgen er amper de stekker in, belachelijk- stopcontact om meer snoerlengte over te houden voor waarschijnlijk die linnen beddenlakens van 2.5 bij 3.5 meter!
Eén keer per jaar strijk ik lakens, wel twee, voor op de stand tafels van de kerstmarkten. Dus ook gisteravond trek ik vanachter wat kamerschermen en een matras de plank weg en onderzoek of het ijzer wel spinnenvrij is. Het strijkijzer is van Marc, een net stoomgeval waar water in moet. Ontkalken is niet nodig, het ding is amper gebruikt en hier zit nul komma nul kalk in het water.
Als je het koud hebt, zoals wij vaak, kun je gaan strijken met stoom. Eindelijk een binnen-activiteit gevonden waarvan ik het warm krijg, ik ga het goed onthouden!
(Die kou, daar wen je aan. Het is gemiddeld zo'n 16 graden in huis en wij kleden ons erop. Net als vroeger denk ik.)
Ja, Tien heeft een ontzettende hekel aan strijken. Waarom weet ik niet, A ik krijg het er lekker warm van, B ik heb fijne strijkspullen in huis, C ik moest niet vroeger als kind en wilde zelf hetzelfde doen als mama, D er is zat strijkgoed te 'verzinnen' en E ik heb er de tijd voor. En toch hè, is het een unicum als je mij ziet strijken.
Volgend jaar een echte foto van strijkende Tien... ?

donderdag 8 december 2011

Kleurig


Het miezert en het regent maar, onder een grijze hemel loop ik ontelbaar keer heen en weer tussen bovenschuur en woonhuis. We lopen met z'n allen de vloer smerig en verbergen ons onder tl-armatuur en schemerlamp, bij schouw en kachel en werken, werken en werken. best lekker, zo'n ritme, maar het is teveel om dit op lange termijn voort te zetten.
Gisteren ging Lief naar de brievenbus lopen, met mini-paraplu, om er even uit te zijn. Laat nou dat postorder bedrijf opeens wel de spullen leveren die ze nog voorradig hadden. Vijf weken levertijd in plaats van de 10 tot 15 dagen, maar vooruit. Ook nog een dikke gevulde enveloppe van Krachtpunt (zie zijbalk met links) met ... jaaaa ... linten, een prachtige klassieke tres voor gordijnen en in ons geval als trekkoord voor de schakelaar, de eerste kerstkaart -ow jee, die mag ik ook nog maken natuurlijk, in drie talen, oef- en twee cd's met ontspannende yoga-meditatie en muziek. Die kan ik hard gebruiken komende maand!
Vandaag lever ik de enorme guirlande af bij de dorpswinkel voor aan de pui. Twee en een halve meter meet het gevaarte, maar mooi vind iedereen hem; ik, Marc, Claud, de klant en de aanwezige klanten. Als de decoratie hangt maak ik foto's.
Deze middag maakte ik een grote tafel op in de RAGT, een boerenbont winkel annex tuincentrum. Het ging er een beetje boers toe, maar die tafel staat pal naast de kassa en je loopt er als klant tegenaan als je binnen komt. De stukken smoelen en de presentatie ziet er verzorgd uit. Als het komende week niet loopt, haal ik de mooiste op en neem ik mee naar de tweede kerstmarkt in ons dorp.
Het is zeer mistig, bewolkt, als ik naar de markt ga.
Ik vind het illusionair, waarmee ik bedoel dat het net niet echt lijkt. Alsof er een mistmachine op volle toeren staat te draaien, de bomen kunst zijn en alle kleuren uit een potje of door decor-bouwers gemaakt.
In eerste instantie is het somber, donker, veel donkere herfsttinten, druppend van de miezer. Maar wat ik zie zijn de kleuren.
Wit van de berkenbast, fel groen van het sponzige mos, fluoriserend licht groen van korstmossen waarmee rotspartijen en hele boomkruinen bekleed zijn en juist in dit weer op schijnen te lichten. Het diepere groen van de vele klimop, de oranje en licht roestbruine bladeren nog aan de eiken en de varens met nog knalgele bladeren.
Het is hier dus nog steeds mooi, wanneer niet?

dinsdag 6 december 2011

De stand van zaken na

Verbaasd

De stand van zaken na 4 dagen decoraties maken ligt op 34 en een half.
Van alles en nog wat, een bonte verzameling. Gek genoeg misschien niet eens genoeg, want ik heb veel geleerd van vorig jaar. Ook dat de best grote hoeveelheid voorraad snel slinkt en ik het nog steeds zo leuk vind, dat ik rekening moet houden met nieuwe voorraad inslaan ruim van te voren. (De bestelde waar bij dat postorderbedrijf is natuurlijk helemaal niet geleverd. Misschien na kerst, achterlijk zoiets. We zijn niet onvindbaar! -Soms lijkt het er toch op-)
Er is even een nieuw evenwicht; Marc kookt, wast af, doet boenen en stofzuigen, de was en dit alles vanaf 2 december toen de productie van start ging.
Het is vies nat buiten en de kippen en Castel lopen er verzopen bij.
Marc heeft alle muziek ooit op een pc gezet, maar die staat in de bar en gebruiken we niet. Nu al die gigabytes aan muziekdata op mijn pc staan horen we weer alle deuntjes en dansnummers, de gouden ouwe en mijn lievelings cd's die we al jaren niet gehoord hebben, deze muziek staat nu hele dagen lekker aan en geloof me; dat is als nog een keer thuiskomen.
Verder zijn we op stoom met het pc-werk. Ik even wat minder en het werk stapelt er zich lekker op. Maar ook daar zijn de mensen erg lief en is er aandacht voor elkaar. Ze werken daar veel met skype en zo zit je dus een avond wat te vergaderen alsof je aan de telefoon zit. Dat noem ik serieus genomen worden in ons werk, en dat voelt voor M&M wel eens fijn aan. Dat virtueel niet zo virtueel is en dat het veelal mensen zoals mensen zijn, komt beter over dan het nep-gepimpte bling-bling Secondlife dat er bleekjes tegenover ligt, al is die wereld nog zo'n toonzetter, groots en gesmeerd geavanceerd.
Ik kreeg vanavond allemaal kadootjes in diverse vormen, en voel me een kind de avond voor Sinterklaas.
Maar toch kan ik twee dingen niet loslaten. Hele dagen.
Ik werk nu aan de grote guirlande voor het dorpswinkeltje. De moeder van mijn generatiegenote die haar zoon verloor door het ongeval met het jachtgeweer, bestelt hem, maar V. is de eigenaar van het winkeltje. Na het vernemen van nog een drama dat zich afspeelt in het leven van V. krijg ik het weer eens te pakken. Mijn inlevingsvermogen gaat zich te buiten tijdens het in stilte werken aan de decoraties in de koude schuur met een natte in en uit lopende Castel, Cros of Aai -voor haar verandering ontvoer ik haar naar de schuur- met het geluid van de lichtbak boven mijn hoofd en getok van de haan die zijn kipjes roept. Wat heb ik dan een onbeschrijfelijk geluk, geluk dat ver voorbij gaat aan geluksmomenten.
Daarnaast doet mij verdriet dat Carol Lynn, vriendin voor jaren en jaren in Secondlife overleden is. Bitsy heette ze als Avatar. We wisten erg veel van elkaar. Ook zij heeft een verschrikkelijk eenzaam leven achter de rug, ze heeft het ook zelf beëindigd, ze was nog jong. Ik koop al haar spullen die ze heeft, zodat we samen haar werk voort kunnen zetten. Zodat ze nog een tijdje voort leeft in onze herinnering. Ik weet dat ze dat wilde. We wisten dat wat zij wil, uiteindelijk ook gebeuren zou. Maar ook haar verhaal dat wij mochten horen afgelopen jaren is in en in triest. Alle gesprekken en hoe ze was is een aandeel in hoe mijn hart zich mee kan laten slepen door de keerzijde van geluk.
'On top' zie ik op facebook een 'gedeeld' filmpje voorbij komen van een jongen die zijn verhaal doet, geschreven op witte kaartjes met dikke zwarte stift. (Voor wie het echt wil zien; http://www.facebook.com/profile.php?id=100002973643418)
Het leed heeft me even goed te pakken, de extremen maken me slapeloos, sprakeloos, sereen ook en verwonderen, beangstigen en willen vechten om hun plaats. Dat dat niet hoeft krijg ik mijn binnenste wel duidelijk, maar grijpen kan ik het niet. Verbaasd ben ik, dat ik dit ervaren kan en er geen woorden voor heb.

zondag 4 december 2011

Zondagse steken

Die houden niet; zondagse steken.
Vandaar dat het geen lekkere werkdag was.
Toch een paar foto's.


vrijdag 2 december 2011

Wauw


Cecilia heeft een echte film gemaakt over het gebouwde winterlandschap.
M&M zijn overweldigd, zomaar belangeloos heeft ze deze productie gemaakt.
En als ik zo naar mijn werk kijk van afgelopen maand, dan kan ik alleen maar blij zijn.

Glitter

Vandaag is de productie van start gegaan. Komende week dus niet veel ander nieuws dan kerststukjes, kransjes, mandjes, bakjes, schaar, draad, lint, plastic spul, echt spul, mooi spul, spul met geur, spul met -te veel- kleur....
Ook revolutie in huize M&M, want vandaag werd ik binnen geroepen voor een warme hap en hoefde ook niet af te wassen. Dus het schoot lekker op.
Eenmaal begonnen weet ik niet meer hoe ik stoppen moet, dat komt goed uit, want ik heb dankzij jullie een fantastische voorraad waar ik lekker mee uit de voeten kan. Mijn verzoek van vorig jaar om jullie te vragen oude kerstrommeltjes naar een verzamelpunt te sturen, was een hele goede. Ik had het zonder de gulle gevers echt niet kunnen redden. Marc vindt het ook ieder jaar leuker worden en komt geregeld kijken.
Om echt heel kitscherige stukken te maken blijft me moeilijk af gaan.
Misschien moet ik even wennen .....



donderdag 1 december 2011

Kerstmis of kermis


De laatste dagen van deze maand gaf ik mezelf de deadline om een winter-scene af te ronden die volledig verkocht kan worden op de digitale marktplaats van SpotON, een serieuze virtuele wereld die het normale niet schuwt. Ik heb het hele team van dit grid nodig om de laatste details in orde te krijgen. Ik puzzel een paar uur op een nette display en nog eens een uurtje of twee op een representatief filmpje. Voor zo'n compleet ingerichte sim (land is daar opgebouwd uit eenheden van 256x256 meter en heet een sim) betaal je al snel 80 euro of meer, dus dat moet er spik en span bijliggen.
Die deadline is niet voor niets, ik heb nog wel meer te doen wat op een andere manier voor extra euro's moet zorgen. Het is alles bij elkaar een soort kermis, met virtueel en in de schuur glitters, effecten, lichtjes, vormpjes, materialen, kleuren en dit alles inclusief een soort van rumoer in de vorm van de publiciteit zoeken om dat dure artikel 1 keer te verkopen (het liefst meer) en die kleinere kleurige stukjes aan de fransman te brengen door mijn handelsmerk -de lach van Tien- vaak te laten zien op dagen dat men samenkomt op de markt en in de dorpskern.
Grote kans dat ik tijdens kerstmis tabak heb van de kermis.....-en van kerstmis-.
Marc heeft er weer een beetje zin in, die daken bedoel ik. We leggen twee platen op de noordkant van het schuurdak. Geen lauzes op 30 vierkante meter, niemand die het ziet, duurzaam en de tijd die 'over' is kan aan het woonhuis dak besteed worden. Het blijft hier namelijk droog tot dat dat af is.
Achter de schuur, op die bewuste noord-kant, hebben we een goot gestort, emmertje voor emmertje, in de hoop dat het meeste regenwater niet door de rotsen en de droog gestapelde stenen muur de schuur in loopt. Nu ligt daar de rest van een enorm zeil opgepropt waar ook water in blijft hangen en herfstblad. Maar de ruimte is te nauw om daar te lopen of je voet om te draaien. Rechtop staan kan niet; de rotswand duwt je voorover tegen het dak aan. Om daar dus blad te ruimen, wat echt moet, of platen en lauzes te leggen is geen sinecure.


(Dat klinkt raar, maar uit onze drie jaar FR-praktijk ging deze vlag vaker wel op dan niet. Geen droog hout meer, en tijdens een wandeling spotten we dode bomen aan het bospad waar we bij kunnen, terwijl we die helling al zo vaak bekeken hebben in de overtuiging dat dat stuk bos schoon is van dood hout. Drie weken regen, geen hout meer in de schuur, precies op die dag is het droog en kunnen we heel de dag zagen. En zo lossen zich de problemen op nog voor ze echt relevant zijn. M&M durven het nog niet te geloven, maar zo gaat dat nu al drie jaar lang; gemaakte zorgen bestaan niet op het moment dat ze relevant zijn.)
Sint heeft ons ook wéér verrast. Hij gaf het niet op daar waar het asfalt op het bospad ophoudt. Had zeker stiekem een 4x4 voor zichzelf gekocht. Echt hollands lekkers, leuk leesvoer, een foto van een stukje landschap dat me heel dierbaar is met de waarschuwing-met-knipoog dat we 'onze tanden niet mogen vergeten te poetsen' geschreven op de achterkant. Die prijkt op de schouw. Een spelletje dat ons uit de yatzhee-sleur haalt en super de luxe pure hagelslag van De R.
Terwijl Marc op het schuurdak bezig is, rommel ik vast wat aan de rieten mandjes, ik bekleed ze met plastic voor vol gezogen oase. Morgen is het tijd om takken en mos, maretak en hulst te knippen, rozenbottels en de pluizen van de bosrank, elzepropjes en klimopbesjes, berkentakjes en alles dat in mijn fantasie verder gebruikt kan worden.
Dan is de fabriek in de schuur echt geopend, zorgt mijn schat een keer of wat voor eten en kan ik me twee weken verliezen in het verzorgen van mooie decoraties met stijl met hier en daar de franse kitscherigheid, want dat verkoopt nu eenmaal goed.
De nachten zijn koud, boven op de plateaus vriest het licht, maar de dagen zijn gewoon warm te noemen en een lekker shirt is genoeg om buiten te rommelen.
Toen ik van de week even wat moest regelen voor de kerstmarkt in de stad kreeg ik eind van die middag op de terugweg een groot kado; de ondergaande zon op het hoogste punt in de omgeving. Kilometers ver lag de kleurige hemel daar al bijna in te dommelen. Van licht blauw naar alle tinten geel en oranje om vervolgens over te vloeien naar roze-paarse tinten in donker blauw. Onbeschrijfelijk. Dat missen we hier wel een beetje; geen ver uitzicht over de bergen, zonsondergang, die is bij ons rond 5 uur al verdwenen. Dus als we hem zien is het een kado, prachtig!