zondag 27 november 2011

Bijbabbelen.

De timmerman belde donderdagavond dat hij deze vrijdag om 9 uur bij ons zou zijn.
Wij verwachtten niets, beter van niet gezien de bekende verhalen van de fransen die niet op komen dagen, je uren, dagen, weken en maanden laten wachten en de teleurstelling dat je je plannen moet opschorten.Maar hij staat er met een jonge man en ze gaan gelijk aan de slag. In nog geen drie uur zijn ze ook weer vertrokken, wilde geen koffie tussendoor en zonder blikken of blozen zetten ze ff twee nieuwe ramen in de grove stenen muren en ruimen nog op ook met een vegertje en blikje, zo klein dat ze er misplaatst uitzien in de grote werkhanden. Ze zijn zeer vriendelijk, kunnen ook lachen en de sfeer is ronduit tof te noemen. Ze zijn dan ook niet bij typische buitenlanders, dat zijn wij wel, maar het huis, de inrichting, de magazines en de krant op tafel, de snuisterijen zo hier en daar zijn 100% frans, alsof hen dat gerust stelt. Van buitenaf ziet het eruit of het altijd al zo was. Binnen is het andere koek, zo licht en net even te strak als je al 3 jaar tegen donker houten sponningen aankijkt. Het lijkt op kunststof, toch is het strak geverft hout.
We zijn er erg blij mee, het effect is direkt; geen tocht en stiller. Nu moet Castel maar leren 's winters harder te blaffen....

's Middags zeul ik alle kerstspullen naar boven en maak een werk-opstelling in de schuur. Voor volgende week, want dan gaat het echte werk pas beginnen. Ik mag een schap en een tafel vullen bij de RAGT, een tuincentrum annex boerenwinkel. Twee dagen erna de kerstmarkt in de stad. Die week erop de 2e kerstmarkt en als ik wil op de gewone markt. Dit hangt alles af van het weer, maar toch worden dit weer heel veel kerststukken, kransen en guirlandes....

De Wandeling
We verzamelen in de gemeentezaal die in deze enige rijke gemeente er spik en span uit ziet. Lichte platen aan het plafond stralen een enorme hitte uit, unieke wijze van verwarmen en een beetje vreemd modern in de context.
De avondwandeling is een initiatief van de wandelclub, maar niet alle mensen die meedoen zijn daar lid van. Het is het typische verenigingsleven waar wij alle twee niet zoveel mee op hebben. Toch staan we daar; Marc observeert de beginnende bedrijvigheid van liefdewerk-oud papier, ik voel me net een antropologe en herken mezelf erin. Iedereen die binnenkomt blijft staan praten en schiet van de één naar de ander voor een begroeting en een praatje. Uiteraard maar toch tegen mijn verwachting in zie ik bekende gezichten, lieve mensen die ons een warm welkom heten dat we er ook zijn.
Een boom van een kerel met een rond zacht gezicht en iets afhangende ogen staat te drentelen om met ons een gesprekje aan te gaan. Zwart dunnend haar, grote handen die spelen met muts en wanten en een houding waar geen kwaad in zit, maar wel ontwikkeld; Meneer Pastoor. Gelijk moet ik denken aan 'Dagboek van een herdershond', een televisie-serie die ik prachtig vond. "Of we de kerk kennen"? Ja, ik ben daar vaak even naar binnen gelopen voor de sfeer. Ik ben alles behalve katholiek, ik kan het hem niet uitleggen, de taal de taal. Onder de hoede van deze man gaan we na een half uurtje wachten op al die binnen druppelende winters gekleede mensen de duisternis in nadat we geteld zijn, als schaapjes, zodat we niemand kwijt raken.
Natuurlijk heeft iedereen wel een lampje bij zich, zak- of koplampje in alle kleuren en soorten.
Naast de feestzaal begint de duisternis direct, lopen we één voor één de veesluis door en staan gelijk in een pikkedonker bos. 48 Wandelaars, achtenveertig is veel voor deze jaarlijkse wandeling. Vorig jaar bleek het een fiasco, toen lag er ijzel, sneeuw en regende het vieze natte vlokken, nu is het kraak helder, vriest het licht en is het nieuwe maan zodat de sterren nog indrukwekkender zijn. Maar geen moment om naar de melkweg te turen, want het pad is vol stenen en verborgen boomwortels door het gevallen blad. Geroezemoes en stiltes, zwenkende lampjes en een lach zo nu en dan, de stoet is lang, het pad breed genoeg voor 1 persoon tegelijk. We kijken steeds even achterom en zien alleen al die verschillende lampjes bewegend door een donker bos, sprookjesachtig. Langs het riviertje dat ruisend door een stenige bedding stroomt wandelen we omhoog het dal uit. Wij zijn al heel snel het spoor bijster, we kunnen ons echt niet oriënteren. Lief en ik halen herinneringen op aan de droppings die we hebben beleeft tijdens onze jeugd en af en toe haak ik even aan bij een yoga vriendin.
De tijd gaat snel, het is zo onwerkelijk om temidden van een groep fransen in het donker een wandeling te maken. Als we ons afsluiten en het geroezemoes tot ons door laten dringen, is het een onverstaanbaar gebrabbel met de wetenschap dat we elkaar prima begrijpen als we één op één met iemand praten. De stilte is er ook en als we langs een huis of boerderij lopen, waarvan de luiken gesloten zijn en het er stil is, is de tijd verdwenen. Het had net zo goed een middeleeuwse wandeling kunnen zijn, of na spertijd tijdens de oorlog, of een andere tijd. Het blijft 2011 met die moderne koplampen met LED-licht.
De laatste paar honderd meter is door het dorpspark dat modern verlicht is met enorm sterke lampen in het gazon ingebed. Alles is altijd spik en span hier, gazons, perken, bomen, altijd alles tip top onderhouden, schoon, gesnoeid en blad geruimd. Als bewoner heb je er niet zoveel aan, zijn je buren ook de buren zonder dat keurige onderhoud, maar het straalt er vanaf dat er geld te over is en een schril contrast vormt met ons eigen dorp en de zovele in deze regio.
De zaal is bij terugkomst opgewarmd als een beginners sauna, de jassen gaan uit en weer neemt niemand plaats. Het is tegen 9 uur als we een kir krijgen in een plastic bekertje en hapjes zoals kaasstengeltjes en farcous. (gefrituurde bladgroente koekjes) Ik dacht nog aan worst en truffade, maar nee ;kaassoep, wat we er ons ook bij voor mogen stellen.
Over negenen gaan we aan tafel die in een lange U staan, tegen het podium aan. Kaassoep.... Ugh!!!!! We bekijken de inhoud van de schalen en trekken, hopelijk zo onzichtbaar mogelijk, onze neuzen op. Het geurt niet naar een smaakvolle hap en zo ziet het er ook niet uit. Plakken (oud?) gebakken of gegrild brood in een grijzig sap (bouillon) met iets dat lijkt op kaas (-slierten) zien eruit als varkensvoer, meer kunnen we er niet van maken. Zodra iedereen opschept en de lepels ter hand neemt wagen wij ook de gok. Iets kartonnerig, muf. Ik voel me een varkentje. We eten het op, maar de 2e opschepronde laten we aan ons voorbij gaan. De dame naast me is heel lief, ik ken haar van het centrum, maar druk en met gesticuleerde gebaren en een harde stem vraagt ze ons of het lekker is. Nee, we geven eerlijk antwoord, het is niet echt lekker. Vies is anders hoor, maar nee. Gezien het bestek weten we dat er meer komt, dus de ergste honger wordt wel gestild. Om half 10 's avonds pas wat te eten krijgen is frans, heel frans.
Helaas voor Lief is de 2e gang een dikke plak paté gemaakt door de slagersvrouw, lid van de club en prominent aanwezig als een boom van een ..... vrouw. Ze is compact en een zéér grof gebouwde dame met een flinke lengte wat haar een reus maakt met een gen teveel of te weinig. Maar uiterst beminnelijk met een brede lach en een vriendelijkheid waar we met z'n allen wat van kunnen leren. Wel echt een slagersvrouw. Nu wil het feit dat Marc absoluut geen paté eet en dat mini-augurkje ernaast al helemaal niet. Dus snoept hij brood en ik steel steeds een stuk van de grove kwalitatief hoogstaande paté, och wat is dat lekker!!
Het stukje kaas gaat er goed in om daarna verrast te worden met een desert-keuze op grote schalen. Witte chocolade flikken, marmercake, appel- en kokostaarten, het kan niet op. Marc haalt zijn schade in en daarna ook nog eens fruit en koffie.
Die koffie is grappig; de kleinste plastic bekertjes ooit gezien worden gevuld met water uit een waterkoker. Een paar minuten daarna komen de staafjes oploskoffie, staafjes koffiemelk en staafjes suiker in felle kinderkleurtjes. Maar dit alles met veel liefde en plezier uitgedeeld.
We hebben weer flink bij gebabbeld met iedereen, nieuwe mensen leren kennen en genoten van die ongedwongen groepssfeer die we beide in Nederland nooit hebben gekend.
Uiteraard is het om elf uur echt afgelopen en rijden we door het zwarte gat naar huis.
Volgend jaar weer in de hoop dat die kaassoep vervangen wordt door mensen eten.

Lief ziet het even niet meer zitten. Handen te weinig, vaklui die geen tijd hebben, de twee belangrijkste daken open en niet klaar voor regen en sneeuw. Een berg lauze-stenen die allemaal gehakt en op maat gesorteerd moeten worden, de kou 's ochtends die je vingers ongevoelig maken, de platen die in de weg liggen, maar nergens anders kunnen liggen, vrouw-lief die komende maand veel ander werk heeft, het is teveel. Ik kan hem niet geruststellen, niet helpen of troosten. Het is gewoon teveel.

We willen friet&film op zaterdagavond, maar eerst moet het frituurvet vervangen worden. Als we dit buiten op de composthoop of in het bos dumpen, doet Castel er alles aan om het op te slobberen. Al moet ze kastanjebollen erbij opvreten of de zanderige grond en rottende plantenresten. Dat willen we voorkomen, maar hoe?
"We doen het verbranden in de schouw" zegt lief. Cursus 'Hoe steek je je huis in brand'.
Eerst in een doosje, maar dat lekt door de kieren. Door de warmte van het vuur wordt het als water, dus lekt het zo over de rand de kamer in. Als dit in de fik vliegt weet ik hoe ik super-plavuizen aan het branden moet krijgen..... We staan erbij en kijken naar het druipende oude frituurvet, mij een gruwel, dus pak ik die hele friteuse en giet de rest alsnog op de stookplaats op het achterterras. Bah!! Vieze zoot. De doos met vet en alle keukenpapiertjes gaan wel op het vuur, we hebben het er uren warm van.
Friet&Film gaan er goed in, dat moet zo af en toe. Maar de zorgen om al het werk blijft, lastig en om hopeloos van te worden.

donderdag 24 november 2011

Gelukt!

Les Z....
Ach, wat nu, het ABC is al vol en ik heb er nog ééntje;
In het bezit zijn van een lange adem.
December vorig jaar ben ik er serieus voor gaan zitten; het starten van een bedrijf en de verplichte inschrijving in het sociale verzekeringsstelsel. Heel veel dik gevulde enveloppen met copiën van officiële paperassen, in de wacht voor 10 minuten om dan te horen dat je een ander keer maar terug moet bellen, heel veel lezen en informeren, resulteert vandaag in het ontvangen van mijn verzekeringskaart; de Carte Vitale, met pasfoto. Mee-verzekerde is Lief met mijn meisjes achternaam. Dus al die geboortebewijzen en copiën van onze paspoorten ten spijt, zijn naam correct overnemen is te moeilijk voor het stroperige instituut RSI geheten. -Zou het in de naam zitten??-
Ach, wat kan het ons schelen.
Vanaf nu kunnen we risico's nemen en lopen, want we zijn verzekerd....
Of toch niet?
Afgelopen 2.5 jaar hebben wij te samen 22.50€ neergeteld voor 1 medisch gevalletje; Tien heeft een vishaakje in haar vinger. We gaan op het bewuste pad verder zoals we gekomen zijn, letten op tijdens het zagen, op het schuine instaprandje van de douche, op de modder langs het meer, in de auto en als we zonder hoofdpijn wat bijgebouwen in en uit lopen.
Het hebben van die enorm lange adem, dat is een ware must hier in Frankrijk.
Begin september ging de getekende offerte voor twee dubbel glazen ramen tussen de enorme schuifdeuren van het pand van de timmerman. Zoals ik schreef bleef het lang, erg lang angstvallig stil. De offerte is ontvangen volgens le Patron van het timmerbedrijfje. Voor de winter is ons dubbelglas toegezegd.
En vanavond tegen zevenen krijgen we een telefoontje van deze kleine lelijke man -ja, dat durf ik wel te zeggen, denk dat hij het zelf ook wel weet- dat ze morgen de ramen komen plaatsen. Niet of we tijd hebben, hebben we. Niet of het uitkomt, altijd natuurlijk. We laten ze plaatsen. De poespas van het zelf doen weegt niet op tegen het laten plaatsen van -wauw- dubbelglas. Het raampje bij Marc's hoofdeind èn het grote facetraam in het pijpenlaadje cq kantoor. Nu straalt de nachtelijke kou direct op mijn geconcentreerd werkende lijf en er is geen radiator geplaatst daar. Dus morgenavond zit ik niet meer in de tocht van die superdunne facetraampjes nog net in hun verrotte sponningen. Voila!
Ik sjouw ook alle adressen van vorige week langs waar ik aquisitie pleegde. Er komen wat bestellingen aan, kreeg 1 dikke NON en een "misschien belt de directrice -van het bejaardentehuis- je terug van de week", of laters, of nooit... Het office du tourisme gaat pas begin december de blog updaten met verse kerst-informatie, maar daar komt een link naar mijn website op. Ook kreeg ik antwoord op mijn informatiebezoek voor een kraam op de kerstmarkt van de stad waar ik altijd onze boodschappen haal. Ik was een paar dagen te laat met mijn verzoek tot inschrijving, maar er is nog een kraam vrij met 'parasol' en stroomvoorziening. Ik pak lukraak de telefoon om alles te verifiëren en dat gaat me wonderwel hartstikke goed af.
(in dit geval geen lange adem nodig, maar het is me wel gelukt ertussen te komen en dit is een grote bekende markt)
Marc 'spot' een avondwandeling in deze regio op een velletje papier met regionale activiteiten dat waarschijnlijk al een kleine week in de brievenbus ligt. Het nummer waarnaar ik kan bellen om te reserveren blijft onbeantwoord. Tijdens het skypen met het team van virtuele wereld SpotON3D belt ze terug. Ik verlaat de vergadering en maak gewoon een praatje in het frans terwijl ik de inschrijving voor de wandeling met haar doorneem. Ook dankzij de lange adem kan ik nu dus gewoon telefoneren. Het is nog niet makkelijk, maar de telefoon-angst is er wel uit.
Morgen dus een heel speciaal avondje uit met een maaltijd erna, de typisch franse maaltijden; soep, worst en de welbekende truffade... We zijn benieuwd!
Gelukt!!!
Wat een dag!

Stukje werk



Dat werk voor de virtuele werelden slokt aardig wat tijd op. Neemt niet weg dat we daar wel van kunnen leven en we het dus ook zien als ons werk.
Deze snel in elkaar gezette foto-film heb ik gemaakt om eens te laten zien aan vrienden wat ik daar nu eigenlijk doe. Alle dingen die je ziet zijn door ons gemaakt, de vormen doet mijn lief, de textures/plaatjes op die vormen en de 'composities' maak ik.
Het leuke aan dit winterlandschap is dat het als volledig bouwsel verhuurt kan gaan worden in deze webwereld. Dat schept voor ons veel mogelijkheden om wat uit te breiden komende donkere winterperiode.
Iedereen die nog denkt dat virtuele werelden er alleen zijn als zijnde een online spel of voor mensen die niet lekker in hun huidige leven zitten en zo een plek hebben gevonden te vluchten en anoniem te zijn, hebben het deels mis. Deze virtuele wereld is een platform voor echte mensen om hun realiteit eenvoudiger te maken. Voor duidelijk omkaderde gebruikersgroepen dus, die meer te zoeken hebben dan vertier of een anonieme flirt.

woensdag 23 november 2011

Magie

Je zou denken dat de nachten hier het meest magisch genoemd kunnen worden. De geluiden van de dieren, dat scharrelende egeltje dat veel kabaal maakt, de roepende uilen en die maan of het kleed van sterren. Maar toch blijft het de vroege ochtend als de zon nog een eind moet klimmen om de wolken in de kloof te verdrijven.
Zelden ga ik na maar 1 kop koffie erop uit met hond en camera. Vanochtend had ik zo'n gevoel niet te wachten, maar het gelijk te doen.
Ik snoep nog steeds frambozen in de moestuin en ook veel bloemen zijn nog niet klaar met 2011.





Het is glibberen en glijden door de modder aan de oever van het meer. Dagelijks wordt het leeg gepompt om het weer vol te laten stromen. De oever wordt zo dagelijks schoon gespoeld van drijfhout, tak en blad, de lagen modder en zand zorgen voor een alerte Tien die echt niet zwart en nat naar boven wil klimmen. Goede wandelschoenen bieden geen soelaas. Het levert wel de volgende mooie foto's op;





En de contrasten worden scherper en scherper. Het sombere zwart van het bladerloze natte hout, tegen het fluoriserende korstmos, de felle kleur van de nog bloeiende bloemen, het witte nog net niet gearriveerde licht tegen het donkere water als waren het 'de koele meren des doods'.

dinsdag 22 november 2011

HartenLief

Gisteren was het maandag-zaagdag. Ik dacht dat mijn rug voldoende hersteld is om er weer tegenaan te gaan. We zagen 3 kastanjes om met dode toppen die scheef op de helling toch al weinig kans hebben. We zagen en hakken de stammen in stukken en sjouwen het naar de meters lange stapel. De al droge gekronkelde stukken gaan direct de schouw, schuur en kachel in.
's Avonds geeft rug toch aan dat ik toch net even te veel enthousiasme aan de dag heb gelegd, dus neem ik mij deze dinsdag voor rustig aan te doen.
Ik denk aan Rebecca, zij krijgt vandaag een open hart operatie, ze heeft een 'lekkage' in haar hart. Terwijl ik een stronk klaar ga maken om het wat kerstachtig te pimpen komende weken denk ik aan haar hart. En het mijne dat altijd gewoon regelmatig door tikt.
Even ren ik naar binnen om dit prachtige stukje natuur op de plaat vast te leggen en valt mijn oog op een nieuwe mail van mijn moeder.
Mijn paps ligt weer in het ziekenhuis met een hart dat onregelmatig tikt en veels te hard zijn best doet om dat bloed maar rond te pompen.
De oorzaak van hartritme-stoornissen is onbekend. Het overkomt allerlei soorten mensen, van jong tot oud, allerlei soorten achtergronden, sportieve anti-rokers tot de reeds dichtgeslibte bierliefhebber. De behandeling is ook altijd maar gissen en de meest standaard behandeling is voor mijn paps zonder resultaten.
Mijn gedachte gaan vandaag uit naar de harten van alle mensen ter wereld, het is geen zaag-dag, geen sopdag of wasdag, maar HARTENDAG.

zaterdag 19 november 2011

Mijn emigratie-lessen-ABC


Deze lessen zijn niet overdraagbaar. Het zijn de lessen aan MIJ, de lessen die ik leerde. De dingen waar ik emigrerenderwijs zelf achter moest zien te komen. Lessen die voor MIJ gelden en vermoedelijk voor niet veel andere mensen. Ze kunnen wèl helpen, leerzaam zijn, informatief, tot steun zelfs.
Ik log ze hier, omdat deze weblog meer een dagboek is voor mezelf, voor later, om na te kijken, nog een keertje van te genieten en om herinneringen op te halen. De tijd gaat namelijk toch sneller na de beslissing om te vertrekken, tijdens het emigreren (het kan op 1 dag, maar dat is alleen het fysieke gedeelte) en nog lange tijd daarna waarin je nog de illusie koestert geheel geintegreerd te zijn. 'Geheel' integreren is onmogelijk als je er niet geboren bent. Vreemdeling ben je en dat zul je blijven.























Les A
Kijk niet alleen naar het huis dat je wilt kopen, meer naar de omgeving en de streek. Een huis kun je nog enigszins naar je hand zetten, je tuin ook en soms zelfs je uitzicht. Maar de bergen zelf kun je niet verplaatsen, de zee op 200 km afstand is en blijft toch een halve dagrit waar je geen tijd voor hebt op die enige vrije dag in de week. Ook de plaatselijke cultuur en mentaliteit is onveranderbaar, weet dat je daar 'tegen moet kunnen' en of je er prettig in thuis voelt.

Les B
Zoek niet te lang naar een nieuw (t)huis, houd je keuzelijstje zo kort als dat redelijk is en maak er geen jarenlange zoektocht van. Dit put uit en is verwarrend. Een uiteindelijke keuze zal geen rustig doorslaggevend gevoel geven. Beste is nog om eerst iets te huren in de streek waar je helemaal weg van bent.

Les C
Geef je gevoel ook de kans. Als je gevoel goed is, zal de praktijk ook goed zijn. Je hele wezen staat er dan achter, het scheelt slapeloze nachten, twijfels en het hebben van dikke spijt een tijdje na je emigratie -waarvan terugkeren vaak een hachelijke zaak is-. Ga hierbij ook weer niet over 1 nacht ijs.

Les D
Je hoeft NIET de emigratiebeurs twee keer bezocht te hebben. Je hoeft NIET de taal al helemaal machtig te zijn. -Het scheelt natuurlijk wel, maar levende-wijs de taal leren is ook erg leuk en het gaat nog hard ook.- Je hoeft NIET La Maison in huis te hebben of het gelezen te hebben. Je hoeft NIET alle in's en out's te weten van een huis kopen in Frankrijk. De kleinste lettertjes onder een hypotheek in Nederland ken je ook niet uit je hoofd en Frankrijk is geen bananenrepubliek. Je hoeft NIET alles te weten van te voren, wil je dit wel sla je de praktische plank toch mis. De politiek, de (sociale verzekerings)systemen, de cultuur, de visie en meer nog zijn allemaal anders als in Nederland. Je kunt je nieuwe leven NIET op een nederlandse manier benaderen en leven in Frankrijk. De dingen gaan hier 'op z'n frans', de winkels sluiten twee uur lang tussen de middag en die gaan niet open voor jou omdat je dat even vergeten was. Hetzelfde met het inkopen van vaklui die voor je komen werken.

Les E
Accepteer de cultuur. (Die verschillen van regio tot regio en zijn hier bijvoorbeeld zelfs aan de andere kant van de rivier al anders!) Aan iedere cultuur hangen nadelen (hangen die nou eigenlijk echt??), althans, die wij als vreemdelingen als nadeel ervaren. Ook deze is niet te veranderen.

Les F
Ga eerst wonen, leven, werken, voordat je je huis ombouwt tot je eigen franse tempeltje waar je je in kunt laven als god in Frankrijk. Juist omdat het leven anders is, kun je van te voren, nog in je nette huis in geregeld Nederland, niet inschatten wat praktisch of zelfs haalbaar is. Werkwijze van bedrijven en vaklui is hier anders. Je grootse plannen om het een en ander te verbouwen veranderen de eerste woon-maanden drastisch.

Les G
G haakt in op F; Ga voor aanschaf naar de Marie/burgermeester om de bestemmingsplannen duidelijk te krijgen. Je zult de eerste niet zijn die onverwacht een rusthuis achter de voortuin ziet verrijzen, een windmolenpark in je zo mooie horizon of een dikke NEE met betrekking tot jouw plannen voor een camping of restaurantje. Verder kun je zo een beetje inschatten of je wel welkom bent, met of zonder je plannen. Als je eerst huurt, heb je hier ruimschoots de tijd voor.


Les H
Vraag in de meeste gevallen, of altijd, een soort 2nd opinion aan als het gaat om uitschrijving uit Nederland, (sociale) verzekeringen in Frankrijk, naturalisatie, vergunningen, wetten en regels. Door verkeerd geinformeerd te worden kun je uiteraard de grootst denkbare 'fouten' maken. Geloof dus niet alles dat men zegt, wat Nederlanders in Frankrijk zeggen, Nederlanders in Nederland, Fransen ter plekke, overheidsorganen (ook de pennenlikkers hebben het nogal eens mis, daar zijn het pennenlikkers voor) makelaars in Nederland & in Frankrijk, Verzekeringsmaatschappijen, Hypotheekverstrekkers en ook niet teveel luisteren naar Spijtoptanten.

Les I
Zorg voor een goede echte ruimte van jezelf in je nieuwe (huur)huis. Desnoods zo Hollands als maar kan. Om je terug te kunnen trekken op de moeilijke momenten. Even naar Nederland om op adem te komen tijdens die eerste jaren is niet altijd mogelijk. (Mensen met een leuke spaarrekening uitgezonderd) Verfransen kan altijd nog, je hebt een heel leven voor je.




Les J
Probeer niet alles van te voren dicht te timmeren door jezelf te bedelven onder informatie, je dubbel te verzekeren en het in Nederland op z'n Nederlands allemaal uit te knobbelen. (Ik kreeg eens een mailtje of het 'zou lukken een geitenboerderij te starten in deze regio'. Ik heb geantwoord dat hier al best veel franse geitenboerderijen zijn die net zo lekkere geitenkaas maken en dat ze nou niet zo verzot zijn op 'dingen van buiten'.)

Les K
Wees creatief en onwetendheid is een grote troef die je nog lang uitspelen kan. Nog een voordeel van de taal niet 100% beheersen. Deze troef verlies je wel na een paar jaar, afhankelijk van je vooruitgang van je taalbeheersing en je betrokkenheid bij de gemeenschap.

Les L
LEF. Heb lef, durf, je mag fouten maken. Je mag wel een keer zeggen 'Je suis chaud' als je 'J'ai chaud' bedoelt. Waarschijnlijk begrijpen ze heel goed dat je het warm hebt en niet bent. (Hangt natuurlijk af van het moment, de plaats en het gezelschap, maar om even een voorbeeld te noemen.) Ga erop uit om je directe omgeving te verkennen, beantwoord iedere groet, doe vaak een bakje koffie in de dichtst bijzijnde kroeg -zijn 's ochtends al vroeg open-. Laat zien dat je het fijn vind in hun regio en laat weten waarom je in Frankrijk bent gaan wonen. Onbekend maakt onbemind, dit geldt ook voor jou. Als ze je niet mogen of kunnen leren kennen, ben je al snel 'die Batavier' die hier komt vluchten voor de Nederlandse belasting of wel iets anders op zijn geweten heeft. Je lef zal beantwoord worden met een zekere vorm van acceptatie of zelfs een warm onthaal op lange termijn. Het verdient zich terug en respect werkt twee kanten op, maar JIJ bent de vreemdeling!

Les M
Onderneem iets in de gemeente/gemeenschap waarin je terecht komt. Ook al woon je afgelegen. Dit sluit aan op Les L. Je zult ondervinden dat Fransen ook maar gewone mensen zijn die van dezelfde dingen last hebben. De post-beambte die me pas hielp een enveloppe te frankeren zag ik rood aanlopen door het trage computersysteem en de vele handelingen, het ging tenslotte alleen maar om een cd-rommetje in een enveloppe bestemming Les Pays-Bas. Of de verschrikkelijke gang van zaken bij Franse telecomaanbieders. Jij hebt de omgeving nodig en niet andersom, iets doen met de mensen in je omgeving zal opleveren dat zij ook iets voor jou willen doen.

Les N
Fransen hebben een hekel aan buitenlanders die hier alleen komen genieten van de lusten. Nu zal dat met je directe buren wel meevallen, want die houden liever nat en pappen aan dan met jou in discussie te gaan. (Die discussie's voeren ze wel als je weer thuis zit omdat het hier dan ook winter, koud en regenachtig is.) Maar 'buitenlanders' zijn ook mensen met een vakantiehuis die in Parijs wonen en werken en gewoon de franse nationaliteit bezitten. Al zijn ze in diezelfde gemeente geboren, eenmaal weggeweest om te werken, te trouwen en de kinderen groot te brengen, komen ze terug en krijgen allemaal het stempel 'vreemdeling'. Nederlanders staan al bekend om het feit dat ze erg veel in Nederland kopen en zo het plaatselijke echt franse niet accepteren en consumeren. Vreemdelingen met een 2e huis in Frankrijk betalen ook geen gemeentebelastingen en zijn er niet in geval van nood, de sombere wintermaanden en ondersteunen zo ook niet het lokale gebeuren. Ook kan je niet meeleven met je dorps-genoten en heb je geen idee wat er gaande is als je weer voor een paar mooi-weer-maanden je huisje binnenstapt. Dus al woon je er niet permanent, gewoon zeggen dat je er,in principe, permanent woont.

Les O
Wat wij willen dat allochtonen in Nederland doen, doe dat zelf ook als je in Frankrijk gaat wonen. Wat je thuis, binnenshuis doet mag een ieder zelf weten, maar alles dat je doet naar buiten toe; probeer je aan te passen. Het zal je veel bewondering en respect opleveren.

Les P
Blijf jezelf. Ga niet huichelachtig je omgeving nadoen. Fransen zijn mensen in dezelfde westerse cultuur als Nederlanders. Ze kunnen eruit zien als wat achtergesteld of ouderwets met het stokbrood onder de oksel geklemd -op het platteland dan hè- maar achterlijk zijn ze niet en worden ze ook niet. Dus ook met je bokkenpruik op een boodschap doen, je zult zien dat 'zij' dan ook iets makkelijker zichzelf tonen zoals ze zijn. Dat laat ruimte voor echt contact, dat op den duur verder gaat dan het 'bonjour, ca va?'.

Les Q
Ik heb nog steeds de neiging Nederland en Frankrijk te vergelijken. NIET doen! Je kunt landen en culturen niet vergelijken. Ze zijn geworden tot wat ze zijn en je keuze kan niet gebaseerd zijn op wat je dacht te weten voor je emigratie. Voor's en tegen's heb je met alles en iedereen, dat blijft.







Les R
Al je familie en vrienden die je achterlaat kunnen heel verschillend reageren. Er zijn er soms die echt teleurgesteld zijn dat 'je hen achterlaat' of 'in de steek laat'. Ook al heb je naar hen toe geen verplichtingen of beloftes gedaan. De meeste zullen heel leuk reageren en alvast zeggen dat ze 'volgend jaar bij je op vakantie komen', of je willen komen helpen met al het werk. Geloof me; de meesten komen niet en als ze komen is dat meewerken opeens een iets ander verhaal. Wees dus niet teleurgesteld, verwacht niets, houd het open, voor jezelf en voor hen. Als er dan mensen komen kijken, is het groot feest, dat kan ik verzekeren.


Les S
Ken je eigen capaciteiten, weet wie je bent. Verschuil je niet achter je eventueel wat kwakkelende gezondheid of je kinderen. De gezondheidszorg is beter in Frankrijk en kinderen passen zich veel makkelijker aan. Juist op het platteland is het uitstekend geregeld voor les enfants, alleen is het franse schoolsysteem bijzonder streng, van tussenuren geen sprake en komen ze pas eind van de middag naar huis (het onderwijs is zeer prestatiegericht).

Les T
Maak je niet druk en dik om 'wat men zegt', de locals in dit geval. Kletsen doen ze toch wel, of je nou vanaf dag 1 volledig aangepast bent, de taal perfect spreekt en je alles doet zoals zij doen; onderwerp van gesprek ben je. Heb een gladde rug en geniet van het 'wat niet weet wat niet deert'. Ik hoor mezelf nog thuiskomen van school toen er een Afrikaanse met gekke vlechtjes in mijn klas kwam.

Les U
Het land zelf maakt niet veel uit. Toevallig zijn wij in Frankrijk geland, maar ik besef me heel goed dat het overal had kunnen zijn, van Schotland tot Australië. Zodra je onderdeel wordt van het grote geheel, valt de idylle weg die van Frankrijk zo duidelijk Frankrijk maakt als je nog in Nederland woont.

Les V
Gun jezelf de tijd erin te groeien. Waarin? In dat andere leven. Niet in een beter leven, een mooier, rijker of gezonder leven, een ander leven. Wij antwoordden op de vraag 'wat gaan jullie daar doen? voor we weggingen steevast; "Niks. We gaan er rommelen, voor onszelf zorgen". Dat kwam over alsof we lekker konden gaan rentenieren. Fout! We werken ons een bult, ook zonder die camping, gite of galerie. Je bent namelijk niet klaar als je je bijl terug in de schuur zet of de kinderen net naar bed hebt gebracht. Je kijkt dan eens het franse journaal en hop, je franse les is begonnen. Ook een eenvoudig formulier voor de verzekering kan veel werk betekenen. Een rondje dorp met een paar gesprekjes kan heel vermoeiend zijn.

Les W
Als zekerheid een belangrijke factor in je leven is; blijf waar je bent en reik niet verder dan Nederlandse grenzen. Je laat al je zekerheden los -ah, tot op zekere hoogte, je hebt altijd en overal jezelf, das zeker!- want 'daar' zul je toch merken dat jouw zekerheden niet zo vanzelfsprekend zijn.

Les X
Zo alleen in ons grote bos zijn wij enorm geconfronteerd met onszelf en op elkaar aangewezen. Wij kunnen niet even vluchten naar de Nederlandse buuf op 2 km afstand of naar de club. Ook dit is inherent aan emigreren. Of je nu in hartje Bordeaux woont of aan de rand van een dorp, het maakt toch dat je je af en toe verloren voelt, alleen en eenzaam. Als je niet bij je partner terecht kunt en er is weinig ruimte om elkaar te steunen, zal het heel moeilijk worden om je te wentelen in het mooie Frankrijk.... Of Zweden, of Spanje, of Canada, of ...........






















Les Y
Zet af en toe Andre Hazes op en kook een fijne pot boerenkool die je met heel veel moeite hebt opgekweekt in je tuintje. Vraag aan die vriend die langs komt om een zak dropjes mee te nemen en die super rookworst. Als je het gevoel hebt in het ootje genomen te worden door een Fransman, bijt eens lachend van je af in het Nederlands. Het zal je goed doen.

Les Z
Geniet van het hele traject. Inclusief de soms zenuwslopende situatie's, de misverstanden, de fouten die je maakt en de zich aan dienende strubbelingen.
Emigreren is een verrijkende stap. Eén waarvan je veel inzichten krijgt in mensen, culturen, volken, gebruiken, maar vooral in jezelf en je eigen nationaliteit.

+ en - van emigreren

De beleving van het emigreren naar Frankrijk, het hoe, wanneer en waarom verschilt van mens tot mens. Zelfs Lief en ik beleven het totaal anders en ik spreek hierbij mijn opluchting uit dat we beiden nog steeds blij zijn dat we Hier zijn gaan wonen, in Dit specifieke Huis, op dit Speciale plekje inclusief alle Ongemakken, Tegenslagen, De crisis -die voorlopig nog niet ten einde is- en gebruikelijke Moeilijkheden die onvermijdelijk zijn voor, tijdens en na emigreren naar Frankrijk. Ik noem het land bij name om aan te geven dat ik geen idee heb of dit hetzelfde is als je naar België of Ghana emigreert.
Mijn (emigratie)lessen zijn talrijk, ook hier ga ik binnenkort een goede log over schrijven voor ik het vergeten ben over een x aantal jaren. Deze lessen zijn persoonlijk, subjectief, maar zouden anderen goed kunnen helpen in hun beslissing of ze wel of niet gaan, hoe, waarom en wanneer.
Er zijn vele ervarings-verhalen voorhanden, vele boeken, weblogs, TV-programma's, websites en zelfs een echte emigratie-beurs, je kunt het allemaal lezen, googlen, bezoeken en bekijken, maar of dat weergeeft hoe je jouw emigratie gaat beleven is een goede vraag. Waarschijnlijk niet en het werkt ook nog eens verwarrend.
Toch hier vast een link naar één pagina van een buurtgenoot hier die 5 jaar geleden emigreerde met man en kinderen. Haar website heet Roche Rouge en kan je vinden in mijn lijst met Links in de colom rechts op deze weblog.
Zij vertelt in het kort haar verhaal na 5 jaar in Frankrijk wonen.
Ik herken er veel in, veel ook niet omdat -daar is die subjectieve kant van het verhaal weer- het emigreren heel persoonlijk beleeft wordt! Wij wonen niet in de bebouwde kom, hebben geen kinderen en geen groot duur huis, om maar even bij de grootste verschillen te blijven.
http://www.rocherouge.fr/nl/columns201111/nov19.html

vrijdag 18 november 2011

Zo'n dag


Zo'n dag waarop je opstaat en denkt "ik ga lekker veel doen vandaag". Met liefde voor m'n rug na lange slapeloze uren waarin ik maar rondjes blijf draaien. Dus freubel ik een extra pagina over kerst-decoraties in elkaar op mijn foto-website, informeer het office du tourisme hierover, bel ik H voor een praatje pot en stuur ik nog wat signaaltjes het www op. Maar echt lekker voel ik me niet.
Dan maar een rondje moestuin waar ik nog steeds frambozen kan snoepen met een heel goede smaak, tis 18 november!! Het helpt niet.
Ik kook even snel een hap, vind het maar niks. Laat de afwas staan, plof een uurtje op bed en word eruit gehamerd door Lief op het dak.
Dan maar afwassen.... Nog steeds geen zin. Even bij Lief kijken dan, lauzes op grootte op stapeltjes leggen. Auw, oops, m'n rug. Bah!
Stukje lopen met de hond, even naar het water, foto'tje maken, stokje gooien -nee, geen halve boomstam, rug hè- stapel hout bewonderen, owwww bloemen, veel bloemen.Witte, roze, gele en paarse bloempjes. Nog meer staddepoeltjes, en een hond die mispels eet. De zon is al bijna achter de berg verdwenen, de kou jaagt hem weg. Dat doet die kou erg snel en efficiënt. Terug 'boven' ruik ik dat Marc vuur maakt in de schouw. Ik kruip de helling achter het zwembad op om Cros uit zijn slaapje te halen. Helemaal verrukt dat ik hem thuis opzoek -thuis is voor hem die helling, niet de bank of mijn bed, het trappenhuis waar brokjes staan of de vensterbanken- blijft hij kopjes geven en neuzen met die neus van mij.
Het helpt me nog niet. De zonnepijn gaat stralen, stralen richting schouderbladen en bovenbenen, juist die houden me wakker 's nachts en lekker lezen is er ook niet bij, zeer! Plof, op mijn bureau-stoel in yoga-houding, kleermakerszit ExtraSmall en rechte rug. Even wat werken. net voor het donker duw ik mezelf de keuken in voor de afwas. Daarna de avondboterham, gewoon lekker en zonder fratsen.
Zo'n dag die je liever overslaat, maar ook af en toe eens nodig hebt. Op tijd m'n bed in vanavond, bijslapen.

donderdag 17 november 2011

Aquisitie

Vandaag was de dag. Ik moet erop uit om aquisitie te plegen. Klinkt eng en gevaarlijk. Voor mijn gevoel is dat ook zo. Vanuit het niets doemt deze blonde vreemdelinge op met een map met papieren en een catalogus en doet haar verhaal om kerstdecoratie's te verkopen. Om winkels, café-restaurants to decoreren, om op bestelling decoratie's voor in huis te verkopen aan de Parijzenaars die hier een huis hebben. Ik zweet vervelend bij de eerste zinnen als ik mijn verhaal afsteek. De meeste kennen me nog van vorig jaar, maar ik pak het dit jaar iets grootser aan.
Ik heb geen idee hoe dat moet, dat aquisiteren, ben wel in relatief nette kleer, maar hierin overdrijven is niet aan te raden.
Eng eng eng! Toch tref ik niets dan vriendelijke reactie's met af en toe gewoon een vette 'Non' retour. Geeft niks, vorig jaar op de 2 kerstmarktjes alleen liep het ook goed en ik weet nu wat de mensen willen; kleine stukjes.
Na het uitsteken van mijn nek heel de ochtend, zit mijn hoofd er nog goed op.
Maar wat gister rug-spierpijn leek is nu weer omgeslagen naar een zeurende drukkende pijn die ik alleen met rust te boven ga komen. Terwijl ik zoveel te doen heb!
Dat ik ooit nog 'langs de deuren' zou gaan om waar te verkopen, oef, dat had ik nooit, maar dan ook nooit van mezelf verwacht. En niet eens omdat ik moet, maar gewoon omdat ik het leuk vind. Niet om die deuren plat te lopen met opdracht-vragende ogen, maar omdat het maken van die decoratie's naar wens zo leuk is om te doen.
Nu is het afwachten.... Volgende week al de adresjes af om te vragen of men decoratie's wil, uberhaupt. Hopelijk zonder al te veel angstzweet en geen golf van opdrachten. Dan slaat de aloude stress toe.

woensdag 16 november 2011

copy

Ik kan hem wel tig keer kijken.
Delen is beter!

BT'n'J - Na Posedu from McSanchez on Vimeo.

dagje uit


De wens van Lief om er even een dagje 'uit' te gaan wordt ons in de schoot geworpen. Ik plaatste een lang volledig bericht op Nederlanders.fr over Aai en zag een vriendschapsverzoek van S die ook in de Avyron woont en die ik een beetje 'uit het oog verloren' was. Ze stopte ergens vorig jaar met bloggen, dan verdwijnt zo'n 'favoriet' uit mijn lange lange lijst. Toen bleek dat ze veelal in haar up! in deze regio immigrante zat te wezen, wat mij verwonderde maar wat ik ook bewonder, want hier.... Is niks. Nee, ik overdrijf niet. Geen moderne leuke 'vrije universiteit' achtige clubs of instellingen, geen nederlander in elke straal van 15 kilometer om even op adem te komen en geen moderne open fransen die relatief makkelijk contact maken (welke franse regio heeft wèl zulke fransen?). Dat herkennen we maar al te goed. Neemt inderdaad niet weg dat wat ze ooit publiceerde over deze regio helemaal waar is; Het mooiste stuk Frankrijk, ook volgens de fransen zelf! Dit is juist door dat er 'niets is', door de afwezigheid van veel mensen, grotere steden, uitgaansgelegenheden of activiteiten. Een sinterklaasfeest voor en door nederlanders heeft hier ook geen recht van bestaan. Clubjes voor nederlanders, samenkomsten en dergelijke? Onmogelijk. Een arme, lege maar ontzettend mooie omgeving met rust, frisse en zuivere lucht en een authenticiteit tot aan de hemel. Maar dit terzijde.
Wij gingen gisteren op de koffie bij S en A, haar man die eindelijk 'over' kon, om samen het franse leven te leven, in de Aubrac nog wel. Met een pijnstiller tegen de rugpijn vertrekken we net na 9 uur. Het is maar anderhalf uur rijden, das relatief om de hoek. (Stel je voor dat je in Nederland voor een bak koffie 90 minuten op de weg gaat zitten.....?) S heeft in haar dorp geinformeerd voor Aai en misschien wil haar buuf zich gaan ontfermen over poezedier. Dat zou fijn zijn, zo dichtbij, kan ik haar af en toe nog gaan aaien ook! Dus brandde ik een cd-rom met alle foto's die ik van haar heb en print het pamfletje uit dat ik overal ophing zonder resultaat.
De kortste route van de tomtom is weer een verrassing. De weg naar hen toe is prachtig, dit zal nooit veranderen. Die 90 minuten sturen zou me ook een prachtige foto-reportage op kunnen leveren en ik prent de route in mijn hoofd. Ik kan niet echt in en uit de auto voor een foto hier of daar, dat laat mijn rug niet toe en stevig ingesnoerd in de gordel met verantwoorde zithouding is alles beter dan normaal. (Lief, stop hier, even die kleuren kieken. Marc, hooo, kun je stoppen? Dat licht man, wowwww. Schat, 'k moet een plas... Lief stopt de auto. Aw kijk een ruine! Auto zwenkt de weg af, motor uit en we struinen door de bramen en netels, stappen op 20 jaar oud bestofte troep en ruiken aan bijna vergane knoflook strengen.)
Het dorp van S & A is er één van enkele huizen -op twee handen te tellen- met in totaal 5!! ja vijf inwoners. Het allerlaatste huisje om de hoek in een steil straatje is van hen. Spier wit geverft, wat we niet wisten, ik heb ook hun telefoonnummer niet mee. Maar in zo'n gehucht hoeft maar een andere auto te stoppen of het hele dorp is gealarmeerd, makkelijk dus, je schiet iemand aan zodra je beweging bespeurd. Hoeft niet, ik was uitgestapt om leven te ontdekken en S staat al buiten naast haar twee e-n-o-r-m-e Newfoundlanders, zwart en bruin met witte vlek op de borst. Mijn hemel, wat een indrukwekkende beren die ze honden noemen, schitterende dieren! Ze zijn helemaal als Aai maar dan in hondenvorm. Oh nee, beren die blaffen.
Handen schudden, elkaar eens aankijken en om ons heen waar we beland zijn om dan naar binnen te schuifelen voor koffie.
Beetje het zelfde schuitje waarin ze rond dobberen en af en toe wat meters varen. Natuurlijk die financiele kwestie, de toch gebruikelijke tegenslagen die onherroepelijk bij het emigreren horen. Zo kletsen we het einde van de ochtend door en bekijken we hun lapje grond en het huisje. Zij doen en willen de dingen wéér anders, het huis is ook niet te vergelijken met dan van ons en ook het leven zelf. Een spiegeltje dat we ons voorhouden dat weer inzichten oplevert die we anders niet hadden gehad. Met voet-bedekking -die twee honden die onder de kleine keukentafel liggen of op het loopgedeelte- eten we een warme hap, net als thuis, 'dagje uit' is ook niet koken. Heerlijk, met ijs toe nog wel. We vernemen ook wat roddels, erg leuk, drinken een echt wijntje in plaats van de goedkope marktwijn en wisselen ervaringen uit.
Ik vergeet mijn rug, of het is aan de beterende hand, kan ook. En eind van de middag begint Lief al op zijn stoel te schuiven, die wil creatief naar huis rijden zolang het nog licht is. Gelijk heeft ie, dus vertrekken we in de blauwe en hij vindt al gauw de lastig te berijden bospaden die steil omlaag naar dalen leiden en prachtige herfstbossen tonen, beuken, beuken en beuken met hier en daar een naaldboom of knalgeel gebladerde berk. We doen dus langer over de terugweg, mijn rug lijkt echt beter te zijn en aan het einde van de schemering besnuffelt Castel ons van top tot teen, want wij ruiken naar Newfoundlanders.
Het was echt een dag weg, ik heb er een 'even een bak koffie doen'-adres bij en we kennen weer een nieuw stukje Aubrac.

dinsdag 15 november 2011

AuW!!

Soms zit het mee, soms zit het tegen. Soms kan ik iedere dag iets zwaars doen; Een boom knuffelen en zijn top strelen, hout hakken om te laten zien dat ik het heus wel kan. Hele bramenbossen omtoveren in een toekomstig lieflijk bloemenweitje met een zware bosmaaier. Kilo's boontjes doppen, 3 bedden verschonen en het huis dweilen op m'n knieën. Niet soms, maar altijd gaat dat goed. Geen bijl in mijn veiligheidsschoenen, geen dikke tak die toch breekt, ergonomisch bukken en mijn voeten goed optillen als ik door de bramenslierten stap, stap stap stap...
En het leven is hier toch zo gevaarlijk! Met rondzwaaiende kettingzaagjes aan een elastiek, en die bijl weer natuurlijk, verraderlijk terrein, smalle onregelmatige stenen trapjes, een M&M wenteltrap met één heel smal treetje, gevaarlijke bochtjes in de smalle weg met links die enorme afgrond en daaronder niks.
Dus ja, daar is de gemiddelde mens goed voor verzekerd!
Alsof jou dan weinig meerkan overkomen.
Toch zit ik hier te piepen op mijn stoel.
Lag ik vannacht te piepen bij iedere draaiing omdat ik ook lig te piepen als ik op mijn rug lig. Of op m'n zij. Van buikslapen komt zeker niets goeds en ook een plas doen is een pijnlijk iets.
Ik zat alleen maar op mijn bureaustoel, in yoga-houding zoals gebruikelijk. Ik was geconcentreerd bezig, terwijl ik eigenlijk een plasje moest, en douchen. Ik deed niks anders dan wat ieder ander zou doen; even doorzetten om werk af te krijgen.
Toen, opeens, schoot er iets in.
Ik bleef zitten, het moest af!
Totdat het tijd werd voor die plas en douche...
Ja och, kon opeens niet meer bukken, week in de benen stond ik onder de douche.
Bukken om mijn voeten af te drogen? Vergeet het maar!
Mijn broek aantrekken? No way!
Werken achter de pc? Gevaarlijk! Je kunt 'door je rug gaan', zo maar ineens!
Wat een getob dus.
Auw!
Vandaag dus geen zagerij, geen bomen knuffelen, geen bramen de baas zijn, geen pompoen van 10 kilo verwerken, geen langdurige werksessie achter de pc, geen kruiwagens hout versjouwen of kettingen sjouwen om bomen uit het ravijn te hijsen, geen zware pannen afgieten met het één of ander....
Rustdag!

zondag 13 november 2011

Bliksembezoek in stijl

We kochten de rode LaRo voor mijn bedrijfje als werkauto ergens in 2007. Het had toen een canvas softtop en een X-factor die ons besloot dit beest op wielen te kopen. De eigenaar was Paul, die 4x4 auto's ombouwt tot expeditie-camper. http://www.psp-expeditioncampers.com/page/136/0/Home.html
Wij kwamen bij hem voor het modificeren van de blauwe landrover om er langere tochten mee te maken. Natuurlijk niet wetende dat we hier zouden 'stranden' zonder de mogelijkheid samen lang weg te gaan.
Natuurlijk houden we contact, want Landrover specialisten zijn in deze regio dun gezaaid. Paul wil al langs komen bij ons zolang hij weet dat we hier wonen, maar het was er nog niet van gekomen. De vrije vogel komt niet op terreinbanden, maar op twee wielen. In vol ornaat rijdt er een indrukwekkende verschijning ons indrukwekkende terrein op. Ja, de bewondering is van twee kanten. Ik zal nooit motor gaan rijden, ik vind het net even te leuk, je kan net even iets meer als met een auto, dus het zou mijn dood worden. (Als je je rijbewijs om laat zetten tot een internationaal rijbewijs -in Frankrijk dan- krijg je er een motorrijbewijs bij kado voor een 125 cc'tje.) Maar dan nog.
Hij heeft enkel binnendoor gereden en geniet drie volle dagen van het 'knallen' op zijn BMW, das weer eens wat anders als een LaRo. We zien hem nog naar zijn oude rode 4x4 kijken, met enige weemoed, maar blij dat de wagen zo gewaardeerd wordt weet hij even 1-2-3 aan te geven wat er mis is en wat we zouden moeten laten repareren. We zitten steeds en nog buiten na een tour langs en door alle gebouwen. Tijdens de schemering gaan we pas naar binnen voor nog een biertje en chips. Daar praten we bij, na een veel te lange tijd.
Castel vond het nou net zo gezellig dat we heel de dag buiten zijn in prachtig weer en al die knuffels van die aardige meneer; 'uit de kunst!'. (Niks geen heftige modderstromen of enorme regenbuien, gewoon een heel mooie rustige herfst tot op heden.) Die heeft er de pee in.... En wij zijn vergeten de schuur goed dicht te doen, wat haar op het idee brengt de vuilniszak eens goed leeg te pulken. Als Lief de hond naar bed gaat brengen (brokken krijgt ze dan en een knuffel, dan weet ze dat de dag voorbij is) kijkt hij eerst even naar de kippen en de schuurdeur. Nu doet hij dit net andersom, dus Castel krijgt ook nog eens brokken en die knuffel om daarna Marc erachter te laten komen dat het terrein voor de schuur en de grond in de schuur één grote vuilnisbelt is. Na de maandboodschappen heb ik altijd de verpakkingen van het vlees en de prullenbakjes her en der in huis -èn die in het toilet!- die tesamen in een vuilniszak voor Castel een onweerstaanbare speelgoedachtige lekkernij is geworden. Gatver! Dus die mag met gesloten hondenvilla-deur de nacht doorbrengen. Iets dat echt straf betekent voor haar.

Nu wil het dat Paul een zeer sportieve bikkel is die liever onder de sterren slaapt als in een bed onder een donzen dekbed. Dus rolt de bikkel zijn dunne self-inflatable matje uit en de -7 slaapzak met Gore-Tex hoes en geniet van de uiltjes en de ronde verschijner die de aarde makkelijk bereikt. Hij wordt wakker geblaft om 6 uur door Castel die het niet meer uithoudt achter gesloten deur.M&M zijn nog in diepe diepe slaap als onze flitsende gast een stuk gaat hardlopen om ff naar de overkant van het meer een enorme rotspartij te beklimmen.... Wow! Petje af! En terug natuurlijk wat even een kleine 8 km moetzijn geweest. Wat hij ervaart zullen wij niet beleven, om voor 7 uur op zondagochtend op een rotspartij de zon op te zien komen boven de gorges. En ja hoor, ik ben toch een beetje jaloers op zijn spirit, ritme en discipline.
Met zijn meegebrachte ontbijtkoek onbijt ik zelfs mee en gaan we een rondje lopen naar het meer om daar te genieten van de uitzichten, de spelende uitgelaten hond die niet moe lijkt te kunnen worden en zelf te zien wat hij gisterenavond op de pc zag; een diavoorstelling van enkele mappen archief foto's die veel ah's en oh's hebben uitgelokt.
We maken een kiekje en meten de werkelijke hoogteverschillen met zijn super-speelgoed; een superdeluxe Garmin Navigatie-alleskunner met camera, nog waterdicht ook. We struinen door het ravijn, kletsen honderduit over bomen, auto's, navigatie, survival en meer van zulke zaken en genieten op één van de verwilderde terrassen van de zon. Daarna kook ik een pasta-hap voor 4 personen, Paul eet voor twee en dat is toch een pluim in m'n kont -tikte ik dat woord ècht in???-.
Na het eten wil Paul vertrekken om binnendoor naar de Morvan te knallen waar vrienden van hem wonen. Dus alle toeters en bellen aan natuurlijk; thermo ondergoed, kleding, motorpak, handschoenen, helm en zonnebril. Laat hij nou vergeten het slot van het wiel af te halen, terwijl ik het ding wel gezien heb maar niet weet wat het is en Marc gisteren er nog even aan dacht om te zeggen dat dat hier niet nodig is. Macht der gewoonte, ik weet niet wat het is en Marc vergeet het te zeggen. Dus Bikkel valt om met 250kg aan tweewieler. Gelukkig is er niets stuk, hij ook niet, en krijgt hij het monster in z'n up weer overeind! We zwaaien. Het was super om hem weer te zien, te delen en te luisteren. Kiekjes te maken en te lachen. Gouden gozer!

Ik word uit m'n dutje gezaagd doordat ik de zware motor hoor van de zwaarste die we hebben. Als Lief met de zware er in z'n up opuit trekt maak ik me een beetje zorgen. Hij is verstandig genoeg, maar toch schiet ik in mijn klompjes en hobbel met een fles cola het stalpad af waar ik hem aantref bij de grote kastanje die ooit eens is omgevallen en daar overwoekerd door bramen nog op een andere stronk rust. Een gevaarlijke klus en ik snap eigenlijk niet waarom hij dat alleen ff en passant aanpakt. Misschien maak ik het groter dan het is, toch blij dat ik er ben zet hij de zaag erin om de grillige top eraf te zagen zodat het stuk hout wat lichter wordt. Ik kan mijn trek- en stuurkunsten aanwenden om de stronken hout het pad op te trekken. Prima samenwerking weer. Zodra Lief gaat kloven helpt Castel mee en sloopt ook een blok hout. Ze is het tegenovergestelde van Idefix die iedere gehakte boom luidkeels betreurd. Castel is er altijd bij, weer of geen weer, machine herrie of niet.


Na dit klusje vinden we het beide welletjes. Uitzakken, kippen op stok, bammetje en daarna koffie:

woensdag 9 november 2011

Aai-Advies


Vanochtend tref ik Lief aan met keukenpapier (van die enorme industriële rollen voor weinig, net zo goed en gaat langer mee) in het doorgangetje naar de keuken. Dweilen. Kattenpies. AaiPlas. Met een verbeten gezicht gooit hij het natte papier in de schouw en kan daarna pas koffie zetten. Ja ach, stond ik niet laatst met blote voeten in de kattenpies? Lief gaat deze ochtend wat boodschappen halen in de stad. Ik maak de bar schoon voor ons bezoek komend weekend en lok Aai mee, heeft ze ook een uitje. Maar ze wordt al snel door Cros weer weggejaagd, wat zich herhaald als ik wat spullen naar de werkruimte boven de broodoven breng en ook Aai meevroeg. Tegen de middag ga ik toch maar eens googlen naar probleem gedrag bij katten. Dat levert veel te veel keuzes op. Er zijn kattenklinieken, kattentherapeuten, kat-gespecialiseerde dierenartsen, webshops met kattenmedicijnen tegen gedragsproblemen -ja jongens, stop er maar een pil in, komt wel weer goed-, en natuurlijk staat meneer Gaus bovenaan de lange lange lijst. Ik stuit op deze site: http://www.kattengedragstherapie.nl/ en vind een telefoonnummer. Ik bel gelijk en hang na ruim een half uur pas weer op. Ik heb een heuse kattengedragstherapeute gesproken die alle in's & out's kent met betrekking tot katten gedragsproblematiek. Dat Joppie een schildklierprobleem heeft en daarom wat vaak wil vechten begrijp ik. Dat Crosje en Joppie ruiken dat Aai ziek is en dus de zwakste schakel is en verjaagd moet worden, klinkt ook logisch, maar dan is Aai al ziek vanaf dat ze twee was, ze is nu 6. Allerlei mogelijke oplossingen draagt de deskundige aan, van speciale kattenklinieken waarvan er maar twee zijn in heel Frankrijk -dichtstbijzijnde 6.5 uur rijden- waar we alle! katten grondig moeten laten onderzoeken tot op rontgen aan toe, tot Aai 'opsluiten' op een kamer waar ze tot rust kan komen. Maar dat laatste hebben we geprobeerd en dan kwijnt ze weg, ze wil toch erg graag gezelschap en een Aai. Ze houdt me nauwlettend in de gaten vanaf de trap en zegt ook steeds miauw als ik haar aankijk, ze is niet gek, alleen ongelukkig. Met de deskundige neem ik de mogelijkheden door. Er blijft 1 oplossing over: een ander thuis voor onze enige, liefste en mooiste poes. De deskundige gaat ons helpen om dit voor haar voor elkaar te krijgen. Ons gaat het aan het hart Aai te zullen moeten missen. Eerst Shadow en nu zij, maar alles beter dan de huidige situatie. Dus schrijf ik een heel lange mail met alles over Aai, sluit contact gegevens bij en wat foto's.

En nu maar wachten......

dinsdag 8 november 2011

latertje

Het is al donker, Castel heeft haar kapje, brokken en wat groenig vlees gekregen (verlopen boterhamworst dat we toch echt niet in kunnen vriezen, blijkt) en hoort al te slapen. "Waf" klinkt het door de dunne raampjes. Ik ga even kijken. Pipo zit op het muurtje langs de stenen trap, altijd als het droog is en de maan bijna vol. Castel wijst aan met haar neus waarom ze blaft. Een slangetje van zo'n 20 cm met licht gele vlekjes rond de kop en een rond snuitje. Het serpent ligt agressief te kronkelen en op te springen met open bek. Een bek van 5 milimeter, groter is het nog niet. Een beetje laat, dunkt me, om een goede winter schuilplaats te vinden, maar het is erg zacht buiten. Ik mis ook de altijd zo dikke vachten van de katten en ook Castel's vacht is nog niet echt dik te noemen. Ik geloof niks van een mini ijstijd, maar wie weet lees je hier over een maand of wat wel hoe zwaar het is dat we geen eten meer hebben en de auto's ook niet door twee meter sneeuw kunnen rijden. Laat staan dat we hout kunnen gaan hakken.


Ook in het zwembad ging ik bijna op een slangetje staan dat daar overwintert samen met vuursalamanders, padden, kevers en nog veel meer klein spul. Castel wordt een steeds fijnere hond die opeens toe mag geven aan haar afschuw van jagers en nietmeerbang is als ze uit enthousiasme blaft. Nu met dit slangetje eenzelfde verhaal; Ze wordt geknuffeld als beloning voor het alarm slaan en accepteert dat ik haar weg stuur. Niks voor hondjes; slangen.


Ze zijn laat dit jaar! Latertjes zonder pootjes. Ik schuif al het half natte blad dat ik rond de trap vind over de slang. Nogmaals breng ik de hond naar bed, spreekwoordelijk, en aai Pipo die onaangedaan zit te manebaden.

dinsdag huishouddag?

(foto links; Pipo die zijn oortje schudt zo'n tig keer per dag. foto midden; restjes muis. foto rechts; herkomst onbekend, substantie = bloed)
Wie denkt dat na het overlijden van Shadow de viezigheid in huis wel 'weg' zal zijn, naast het normale huishouden van stof en herfstblad, heeft het mis. Cros & Aai hebben het regelmatig op elkaar voorzien, wat nog steeds veel 'stof doet opwaaien' en helaas meer dan stof alleen. Geen mens reageert op al mijn pamfletjes die ik her en der heb opgehangen. We knuffelen Aai net zoveel als oogappel Cros en ik blijf dweilen, weghalen van drolletjes zo her en der en opvegen en zuigen van vlokken poezenhaar. Misschien dat ik het aan jullie moet vragen, mijn lezers, of jullie willen lobbyen voor het vinden van een nieuw huis voor poes Aai. Ze is en blijft indrukwekkend. Niet alleen vanwege haar uiterlijk met die prachtige langharige vacht en hautaine houding, maar vooral haar poezig pittige karakter. Als ze je eenmaal kent, accepteert ze alles van je. Ze is gewoon hartstikke mooi & lief! (èn één van ons brengt haar tot aan je voordeur!)
Maar daar gaat het hier nu even niet over.
Na wat dagen met regen, Pipo die zijn kopje tig keer per dag 'schoon' schudt, ruzie's Cros vs. Aai, heen en weer geloop door het huis met werkschoenen aan -ja, omlopen is vermoeiend!!-, de resten muis van gisteravond en het stoken van de schouw, ben ik de vuiligheid weer goed zat. (Het was Niet die stokoude muis van van het weekend!) Dat spinnen nu actiever zijn en in no time wéér webben spinnen neem ik op de koop toe. Ik veeg 1 tot 3 keer per dag het woonhuis, maar zuigen en dweilen doe ik zo min mogelijk, want ik ben er een hele ochtend mee zoet.
Deze ochtend dweil ik de vloer twee keer. Twee keer? Ja, 2 keer! Eerst met bio-alles-reiniger, 2e keer toch een keertje met wat chloor in het hete water.
Na deze top-beurt mag ik me nog niet 'klaar' noemen. Wassen en opruimen van losse troep moet na het koken en eten -pffff èn afwassen-. We krijgen komend weekend bezoek. Een vriend uit NL, LaRo-expert, heeft even tabak van zijn gedoe in Nederland. Die komt uitwaaien en zijn zinnen verzetten. Hij wilde al 3.5 jaar ons een bezoek brengen en nu komt het er dan van. Voor ons feest, want na het hoogseizoen is het hier stil en verlaten. 'Geen mens gaat naar dat gat en zeker niet tijdens herfst of winter, brrrrrr.' (Ha! Mijn tante komt met kerst, geweldig!!)
Ik mag me dus ook 'verheugen' op het schoonmaken van het ingewaaide bos in de bar, het benedenhuis, waar ik vergat de luiken dicht te doen tijdens de storm. Ik ga er een fijne en schone kamer van maken met een donzen dekbed en een plantje in de vensterbank. die dozen met voorraad, ach, eenmaal hier vergeten onze gasten wat ze gewend zijn. Dit sprookjeshuisje is niet te vergelijken met welk gewoon frans of nederlands huis dan ook.
Dus Tien is vandaag weer zoet.

maandag 7 november 2011

maandag-zaagdag

Maandag is zaagdag, net als woensdag, maar het hangt altijd van het weer af.
Lief geeft me en passant rond 9 uur in de ochtend de opdracht 'ff die twee acacia's te toppen' achter het kot. (Toppen wil zeggen; de kroon eruit en in dit geval laag bij de grond, maar boven hoofdhoogte.) Maar Lief liet me gisteren heel de middag slapen en dus was het inslapen vannacht een crime. Ik kom er dan wel net na 8 uur uit om dat ritme weer op te pakken, maar lekker fris voelt anders. De bomen zitten vol met hedera-kronkels en dik volgezogen zompig mos op een losse schors. Dat toppen is net even boven mijn hoofd, erin klimmen gaat me nog even te ver op deze brakke grijze morgen en vertwijfeld sta ik naar de bomen te kijken. Twee dikke stalen pennen zitten al 25 jaar aan de stammen gespijkerd en daarover heen een stalen buis als een klopstok voor kleden, ofzo. Ik gebruik deze stang al lang niet meer, ik heb een overkapte ruimte voor zulke zaken! Dus de stang is ons ook een doorn in het oog. Dat staal zit me in de weg. Dus haal ik die stang weg en hoop op een val-wonder van de bomen zodat die de liggers uit de boom drukken door er bovenop te vallen. (Bij 1 stang lukt dat!) Zagen vanaf een ladder is bij M&M verboden, dus kijk ik steeds maar achterom, naar Marc die op het dak aan het ploeteren is met volgezogen broze lauzes. Hij geeft er de brui aan, het is te nat om op het dak te werken. Waarom het dan wel zaagweer is, weet ik niet. Toch ga ik klimspullen halen en een werplijntje om mijn klimlijn goed te bevestigen. -Ik klim dus niet hè!
Wat een gedoe... Eerst maar even warm zagen op de rechtse acacia die ik vanaf de 2e trede van een klein heel stevig zandladdertje rigoreus 'kort zet'. 'KLAP', die ligt en terwijl ik hem klein zaag, probeert Marc in de andere boom een treklijn te bevestigen, hij ziet ook wel in dat als je niet op een dak kunt werken, je ook niet in bomen kan klimmen vol los nat bemost schors en hedera. Nummer twee ligt ook zo 1-2-3, vele handen maken licht werk. In ons geval is 4 al veel. Lekker voel ik me nog steeds niet. Eerst een hapje eten.
Dan een slaapje voor onze schoonheid en om 3 uur trek ik de zaag vast aan voor het laten vallen van nog en dode knoeperd net achter het kot wat hoger op de helling. Lief zit gelijk recht op in zijn bed en komt gelijk kijken. 'Klap', boom numero 3. Nog 'ff' die 4e, zelfde kluit met kastanjes, ook erg dood en ik zaag hem om net boven twee mooie gezonde uitlopers.
We missen niets, het is erg opgeknapt achter het huis. Ik zaag klein, Lief klooft en stapelt en als we echt klaar zijn begint het te schemeren en zitten de kippen al op stok. Tijd voor een douche en..... Erwtensoep. Lekker.



zondag 6 november 2011

rare jongens

Sinds vrijdag regent het hier en niet zo'n beetje zuinig. Gestaag vallen de druppels uit de grijze hemel en de rotsige zandgrond absorbeert gretig. Niet zo vreemd want tweëede helft van de zomer en eerste helft van de herfst was het warm en kurkdroog. Zaterdag was het een echte binnendag met een tiental lekbakjes, emmertjes en teilen verspreid over zolder en schuur. In bed hoor ik het gedempte 'ploink....ploink.....ploink' en het klinkt nog knus ook. Gelukkig maar, ik had me er ook aan kunnen ergeren. De wind is inmiddels gaan liggen en heeft de bossen goed schoon gewaait, bijna alle bomen zijn opeens kaal. We wachten en kijken halsreikend uit naar vorst.
Gisteren hebben we het gepresteerd om vanaf 8:30 uur in de ochtend tot 23:00 uur achter de PC'ste zitten! Schandalig.
Ik krijg tegen half 11 een uitnodiging voor een feestje in de virtuele wereld waardoor ik opeens zeker weet dat ik naar buiten wil, weer of geen weer, hagel en onweer of zwoele herfstavond, ik moet eruit! Binnen is het wel heel gezellig, warm met een knapperend vuurtje dat heerlijk ruikt, kaarsjes her en der en poes op schoot, maar toch. Lief gaat verrast mee, ik trek in de schuur kaplaarzen aan en Castel duwt lomp haar neus in mijn gezicht als ik mijn voeten in de laarzen wurm. Op pad met koplampjes op en een heel blije hond, want ze heeft heel de dag ons nauwelijks gezien en zelfs de katten en kippen hebben zich amper vertoond.
Ik tel de vuursalamanders, die in Frankrijk alles behalve beschermd zijn en ik snap waarom. Op het kleine stukje bospad tel ik er al 23! Het is zelfs lastig om er niet op te gaan staan, onze met lampjes getooide hoofden kijken dus niet voor ons uit, maar naar onze voeten, de gele vlekken en een gitzwart lijfje vallen zo goed op. Op het stalpad, ook een klein stukje op een onmetelijk groot terrein, tel ik er nog eens 15. Alle salamanders in het bos zelf, naast de paden, nog niet eens gezien en geteld! De bronbakken, tot de onderste aan toe in de moestuin, blijken een fantastische manier om de beestjes te kweken.
Dus ging ik vanmiddag eens googlen op de vuursalamander. Dat leverde heel veel informatie op:
* Ze eten precies dat ongedierte dat mijn groenteplantjes opeet!
* Tijdens droge en warme periodes houden ze zich schuil en ze zijn voornamelijk 's nachts actief. (lekker fris)
* Ze hebben als volwassen dieren geen natuurlijke vijanden, op de mens na die ze plat rijdt.
* Hun habitat is als ons terrein, het voldoet perfect aan hun voorwaarden. Wij kweken dus netjes door als zijnde een natuurlijke vijand tegen onze groentevreters.
* Ze worden veel als terrarium diertjes gehouden omdat ze zo makkelijk te huisvesten zijn en hun voedsel buiten te vinden is. (slakken, pissebedden, larven, oorwurmen, centipedes)
* Ze leven solitair, maar dat zien we hier niet terug, om de twee meter zit er weer zo'n guitig amfibie met opgeheven kop ons aan te kijken.
* Zijn naam komt uit de middeleeuwen. Ze houden zich graag schuil in boomholtes, dus als je zo'n stuk hout op het vuur gooit, zal de salamander als de wiedeweerga uit het hout kruipen. Men dacht toen dat ze uit vuur werden geboren. Natuurlijk kunnen ze niet tegen warmte, maar dat weten we Nu.
* Hun gif kunnen ze een meter ver spuiten in geval van nood. Hoe ouder ze worden, hoe sterker het gif.
* In het wild kunnen ze 20 jaar worden en ze zijn nogal honkvast. In gevangenschap kunnen ze 50 jaar worden. -Denk er dus over na voor je zo'n beestje komt adopteren.-

Genoeg over die beestjes. Over naar de geimproviseerde pan met erwtensoep met prei van eigen land en spliterwten van de reform die over de kop is. (Voor 15 euro en 3 klanten per dag kun je het niet doen als ondernemer!)
Ik begon vanochtend vroeg. Pas na de lunch is de soep klaar waar ik 's avonds een kom van proef. Wauw; dat kan ik wèl! Met franse rookworstjes en een echte Unox die ik van m'n moeder kreeg toegestuurd. Een leuk klein knolletje, zonder selderij, die grote goede erwtensoep knollen zijn hier net even te laat geoogst, wat ze droog maakt en veels te groot voor ons twee. Zomaar een botloos stuk Aubrac-rundvlees dat ik samen met een homp spek zonder vet uren laat koken tot een heerlijke bouillon. Wat peen en twee aardappels en selderij uit de tuin, zonder blad maar dikke stelen met bloemetjes die ik eraf knip en de stelen in stukjes snijd. Daar zit ook veel aroma in en dat proef ik goed, als ik een kommetje neem tijdens de avondboterham om te testen. De rest is voor de vriezer morgen. Het spek snijd ik klein en gaat door de zuurkool, perfect! De keuken is een janboel en ik moet mijn best doen daar weer orde in te krijgen. Das best lastig met een wijntje teveel. Maar ach, vanochtend weer palen geslagen en een stuk van de helling ontdaan van kansloze kleine boompjes om daar palen van te maken. Het was een heel geglibber op de natte puinhelling bedekt met blad en kastanjebollen. Dus verdienen we zo ons middagtukje dat we eens samen genieten. Lief tukt, maar ik val stevig in slaap en hij laat me tot half 6 liggen!!!
Ik ben de dag dus verder kwijt, het is donker als ik weer wakker ben en tijd voor de avondboterham. Die smaakt niet. Wat blijkt? Er is tijdens de laatste bakdag iets mis gegaan. De helft van de broden zijn gerookte broden. Nu is dat lekker als het om kip gaat, dunne plakjes rundvlees, worst of forel en zalm. Maar gerookte broden zijn ronduit vies! We kunnen het niet zien aan de buitenkant. Als ik brood uit de vriezer haal en in de zak ruik, ruik ik het nog niet. Pas ontdooit en in plakken gesneden laat het brood die geur los die ook diep in de smaak is getrokken. Erg, erg en erg jammer!!

Vrijdag ging ik maandboodschappen halen. Lief hielp me op weg, ik had echt geen zin. "Koop eens wat voor jezelf, doe eens gek!" biedt Lief aan. Ik ga m'n best doen,.... in de supermarkt.
Als verrassing vond ik twee trekschakelaars in een mooie doos in de brievenbus. Mijn lezers verwennen ons en met een fijner gevoel zet ik door en haal alles wat we nodig hebben. Ik verwen mezelf met een aanbieding van Lindt-chocolade, 3 repen voor 'zoveel' -ik vergeet de prijzen nog voor ik af ga rekenen- en wat restanten kerstlampjes van vorig jaar en lint -altijd dat lint-, als klap op de ik-verwen-mezelf-vuurpijl koop ik twee hard-cover Asterix & Obelix-en. Erg leuk om zo mijn frans te oefenen en ik ben al lang fan van deze twee franse malloten uit Gallië.
Thuis zijn de boodschapjes zo opgeruimd en geniet Lief van twee trekschakelaars die weer een speciale betekenis voor ons krijgen, zoals bijna alle dingen hier in huis.

Rare dagen.
Somber en donker buiten, en nat.
Het deert ons niet.
We doen ons ding.
We zien geen mens meer. (Alleen die cassière dan)
We zien elkaar en ontdekken dat dat nog steeds leuk is.
We doen een spelletje.
Eten rookbrood.
Houden lekkages in de gaten.
Werken op de pc tot we er vierkante oogjes van hebben.
Slapen als ossen, zeker na wat werk of een wandeling buiten.
Rare dagen, we moeten wennen aan de somberheid.
Zorgen dat die somberheid buiten blijft.
Rare jongens die Romeinen.
Ow nee, dat zijn wij twee!