donderdag 30 juni 2011

La vie


Gisterenochtend zou de burgervader met het hoofd van de gemeentedienst (2,5 personeelsleden inclusief plantsoenendienst) om 9 uur langs komen om te bespreken welk soort borden er waar geplaatst zouden moeten worden. Ik vergeet de tijd en zit tot 5 voor 9 nog in kamerjas met een bos haar alsof ik net uit winterslaap kom. M'n lief herinnert me aan het feit dat er een delegatie langs gaat komen, dus spoed ik mij richting kledingkast en badkamer. We laten alles in de steek voor de delegatie, virtuele werelden-perikelen, een dikke laag stof in bijna het hele huis, een op te hangen was, poezen die we het huis nog uit moeten zetten en kattenbrokjes etende kippen. Stipt op tijd komt het autootje de bocht om het bospad af richting ons huis waar ze stoppen bij de plek waar zij denken dat de borden geplaatst gaan worden. Althans, één van de borden.
We schudden elkaar de hand, de kaart wordt op de motorkap uitgevouwen, Castel krijgt aandacht en we vergaderen rond de motorkap van de witte caddy met gemeente-embleem. 'De borden waren binnen' zei het secretariaat januari dit jaar, maar de borden moeten ook nog besteld worden... Tuurlijk, alles op z'n frans en wij vinden het allang best. We maken grapjes over de eeuwige onenigheid die M&M hebben over het onderhoud aan de laatste 800 meter bospad vanaf het asfalt tot aan onze oprit. De burgermeester geeft toe dat hij blij is verlost te zijn van het gedram en gezeur van de buurvrouw om het verkrijgen van asfalt. Een half uurtje later vertrekken de heren richting de sluizen om de staat van de rest van het pad te inventariseren. Een bord met de melding dat de weg ophoudt na 3 km, twee borden aan het einde en begin van een wandelpaadje -cq klimpad- met verboden voor quads en motoren en 'alleen bestemmingsverkeer' en een bordje, ergens, met max 30 km/uur, het zal ons benieuwen wanneer deze geplaatst worden. Toch is het weer fijn de burgermeester persoonlijk hierover te kunnen spreken, ter plekke zodat hij ons beide in ons element ziet.
De rest van de dag staat in het teken van stoffen en soppen. De middenverdieping wil ik zo goed als stofvrij hebben rond half 3, want Nadine komt me ophalen voor het plukken van wilde frambozen en het terugbrengen van de betonmixer.
Dit heeft 10 dagen vertraging opgelopen, ach ja, de fransen kennende. Maar wat ik al dacht te weten; de betonmixer is stuk gegaan. Ik heb Marc niets gezegd, Nadine ook niet laten weten dat ik dit al vermoedde. Marc hekelt het uitlenen van goede spullen en ik heb het vertrouwen dat Nadine het ding in goede staat terugbrengt. Maar het hoeft niet per mail gezegd, hij ging stuk, is gemaakt en komt beter terug als dat we hem uitleende. Door de grote hoeveelheid kalk die ze gebruikt hebben om het voegsel voor haar schuur te maken, is de camouflage-lak er helemaal afgespoeld. Dus zag ze zich genoodzaakt speciale ijzerlak te kopen en het ding weer gecamoufleerd terug te brengen. De dag dat ze hem schoon gingen maken weigert de betonmixer alle diensten, kapot! Dus heeft ze twee bedrijven onderdeeltjes laten bestellen om het gevaarte te (laten) repareren. Kosten, moeite nog tijd zijn gespaard om zich aan de leen-afspraak te houden. Een vrouw een vrouw - een woord een woord, dus hoor ik m'n lief niet klagen; de bétonnière is beter terug zoals hij het terrein verliet. Ze adviseert me nog over een kunststukje dat ik probeer te knutselen (ja broer, is voor jou en nog een verrassing :-) en dan vertrekken we met emmers en teiltjes -en een blije hond naar een -naar haar zeggen- prachtige vallei voor het plukken van wilde frambozen!!Een wel heel mooi onbekend verstopt plekje laat ze eerst zien waar Castel haar best doet bomen uit de stroom te trekken en speelt alsof ze een jaar in een kleine kennel heeft gezeten. Een rotspartij waar een beekje over stroomt dat een mooie waterval vormt. Koud dat het hier is en ik ben blij met haar advies me warm aan te kleden. Het is een plek met een hoge mate aan spiritualiteit waar gevoeligere mensen als ik het kippenvel van zouden krijgen. Ik ben afgeleid door haar en Castel, maar geniet toch wel van het uitje met een francaise. Daarna neemt ze het pad naar de wilde frambozen. Ik zie alleen maar bloemen die ik nog nooit gezien heb, Castel draaft overgelukkig achter haar busje aan en zij berijdt het pad alsof ze in een verhoogde 4x4 zit. Typisch frans om gewoon door te hobbelen waar een nederlander voor geen goud zijn gouden koe overheen zou willen sturen.
Uiteindelijk, aangekomen bij de wilde frambozen, stappen we uit, pakken de emmers en gaan aan de wandel. Het blijkt dat ze zich een volle maand vergist heeft, de framboosjes zijn nog te wild, klein, wit-groen en nog lang niet rijp. Maar wij hebben een leuke middag uit, veel gezien en genoten van het even onder elkaar zijn.
Thuis -zonder froimboises sauvages- heeft Marc gestudeerd op de pc en zich suf geprakkeseerd over de trap. Toch maar een 3D tekening gemaakt, dat wat hij goed kan. Ik vraag hem en-passant waarom hij geen 3D tekening van de trap en het gat gemaakt heeft voor hij begon met hakken en breken. "Niet aan gedacht." Das nou typisch mijn echtgenoot; alle middelen en kennis in huis hebben om een goede werkvoorbereiding te kunnen vergaren, maar er niet aan denken; messieur bricolage ten top! Gamma, dat zeg ik! Naar aanleiding van de 3D-tekening blijkt het gat te klein om gewoon rechtstandig naar beneden te lopen. Ook de tredes zijn te kort op elkaar waardoor je niet je voet kunt gebruiken voor het afdalen, maar enkel je tenen; oops... Dus het gat moet groter, maar hoe? In de breedte? lengte? De paal is kronkeliger als gedacht en is die wel goed gedraait? Het gat is er, de paal staat -los geklemd met houtjes- maar de rest van het teken- en denkwerk moet nog aanvangen. (Eigenwijs is hij wel, hij zou eerder de tekening negeren en op gevoel verder gaan, maar ik raad hem dat toch af!)De katten vinden het maar vreemd, die draaien stuk voor stuk rondjes rond het gat en miauwen naar Aai die het ook niet begrijpt en terugmiauwt via de opening in de vloer.

dinsdag 28 juni 2011

Trapgat update

Een update filmpje over het trapgat;



Marc ziet eruit zoals het middenhuis en het woonhuis er ook uitzien.... Je begrijpt, ik heb het er maar druk mee....

Get the picture

Het is donker buiten en zwoel. Je lijf is plakkerig van het onvermijdelijke zweet, ondanks dat je zoveel mogelijk binnen zit in een koel huis, dat toch warmer wordt naarmate de dag vordert. Je wacht tot na 11 uur in de avond, anders koel je niet af door de ruime waterstralen, maar prikkelt het hete water je rug nog te veel bij gebrek aan een mengkraan. De krekels zingen en er roepen uilen naar elkaar dichtbij terwijl grote vleermuizen schichtig boven je jagen op insecten. De hemel is verdicht verlicht door een sterrenhemel die je alleen kunt zien op plaatsen met natuurlijke duisternis. Geen enkel lampje doet een ster na en de melkweg strekt zich uit als een vage wittige vlek tot over de bergrug tegenover je. Achter je weet je je beschermd door de helling en geen kippenogen die je onderzoekend bekijken en tokkend commentaar leveren. Geen zuchtje wind, al het blad is in diepe rust net als de hond die heerlijk ligt te dromen in haar huis. Alleen kleine Cros en grote broer Joppie spelen wat in de buurt terwijl je de kraan openzet en je met liefde onder de al koele stralen gaat staan. Het flauwe licht van een koplampje met bijna lege batterijen geven net genoeg licht om de tandpasta te vinden in het nisje en een nachtvlindertje is er vlug bij. De bomen tekenen zich zwart af tegen de toch lichtere nachthemel, de waterstraal is beter als die in de badkamer die verzwolgen lijkt te zijn door het stof van een slijpende en hakkende echtgenoot. Nu spoel je de dag van je af, zweet en stof, buiten, terwijl je beseft wat rijkdom ook kan zijn....
Got the picture??

Ik heb lang gegoogled naar een foto die deze beleving enigszins kan laten zien, maar hoe ik ook zoek; het bestaat niet!!

maandag 27 juni 2011

De troost van de filosofie


De troost van de Filosofie is een boek van Alain de Botton, die niet komt met nieuwe wijsheden, maar de oude filosofen aanhaalt om met hun wijsheid in het heden ten dage troost te bieden. Echte troost gevonden in woorden zonder dooddoeners, zonder overdreven hoopvol te zijn, maar realistisch met voorbeelden vanuit het verre verleden die nu net zo aan de orde zijn als toen, kenmerkend voor het mens zijn.
Met hoofdstukken troostend voor 'Impopulariteit', 'Geldzorgen', 'Frustratie', 'Onmacht', 'Liefdesverdriet' en 'Moeilijkheden'.
Als eeuwige vreemdelinge met geldzorgen, die onmachtig en gefrustreerd haar moeilijkheden te lijf gaat door toch te doen wat ze wil doen, neem ik plaats achter mijn kraampje in de al warme ochtendzon op zonderdagochtend rond een uur of 9. Amper klandizie zo vroeg, schenk ik mijn eerste bakje koffie in uit de thermoskan en kijk wat om me heen. Wat nu, want deze dagen duren normaal tot een uur of 4, 5 in de middag en ik kan niet even weg in mijn up. Dat ook de kraampjes met honing, biologische zuivel en vlees en het antieke linnengoed al rond 12 uur inpakken kan ik dan nog niet weten, dus pak ik 'De troost van de filosofie' er maar bij en start vooraan met lezen. Het is zo rustig en mijn conversatie-capaciteit nog zo gering, dat ik tegen het middaguur bijna op de helft van het boek ben. Met stekende pijn naast mijn schouderblad en in mijn nek besef ik me dat de gelezen woorden warempel troosten. Niet alleen een mens als mij, maar deze woorden zouden voor zovele om mij heen het lijden letterlijk verlichten.
Hoe meer troost ik tot me neem, hoe erger de pijn in rug en nek, maar hoe rustiger ik word. Marc belt me om te vragen hoe het gaat en om te zeggen dat mijn pc een goede beurt krijgt. Tot mijn eigen verbazing merk en zeg ik hoe rustig ik word van deze rustdag. Van de troostende woorden die maar zijdelings mijn realiteit raken, wat een rust het me geeft me niet opgejut te voelen om buiten wat te werken (onmogelijk), wat een verademing het is niet achter de pc te hoeven voor de virtuele werelden (werk dat me al sinds eind april verschrikkelijk tegenstaat) en dat dit met recht een rustdag is, vakantie. Ook al zit ik in de hitte op een plek die minder dan gezellig genoemd kan worden. Een dorpsplein met een verse wond die alleen de handelaren die van niks weten ongemoeid laat. Een geruststelling dat mijn lief binnen zich bezig houdt met het verlichten van mijn irritatie (een trage pc die zwaar vervuild is) om me te helpen om de frustratie tegen te gaan.
Ondanks de fysieke pijn ervaar ik geen lijden en last, ben ik niet gefrustreerd om geldzorgen en andere ongemakken, weet ik dat we het goed hebben en het goed doen, wat ons bestaansrecht bevestigd.
Wat een simpel boek toch al niet kan doen.....
Nu het mijne nog!

zondag 26 juni 2011

Dode mussen en verlepte snijbonen

De mussen vielen dood van het dak door de hitte.
Ook de fransen konden er niet tegen, want de vide grenier, normaliter onderdeel van het kersenfeest het hele weekend lang, was rond 13 uur verlaten en de meeste mensen waren naar huis, met de inhoud van hun rommelzolder. Alleen de feestelijkheden die niet meer afgezegd konden worden hadden doorgang, want het hoofd van de feestcommissie is de moeder van de omgekomen jongen begin deze maand. Ook de rest van de gemeente en omgeving is het nog niet vergeten. Dus tijdens deze dag geen vlaggetjes en balonnen, traditionele muziek, geen speciale act en activiteiten, geen vuurwerk, geen lachende mensen en druk geroezemoes, geen kindercarrousel en schiettent met felgekleurde prijzen en teddyberen in alle vormen en maten, maar een stilte met hier en daar een onderdrukt geforceerd ontspannen praatje. Met alle respect veel respect en dat deed me goed. Ik verkocht wat troepjes voor een paar euro, de kosten van het heen en weer rijden zijn eruit. Waar het mij om ging; dat ik er was.
Thuis geen poes te bekennen en doodse stilte. Binnen een aangename koelte, want we houden op zulke dagen het huis potdicht. Marc is al heel de dag bezig mijn computer te formatteren en alles er opnieuw op te zetten, wat niet meevalt. Maar 's avonds eten wij zelfgemaakte friet, met kipnuggets van eigen makelijk tijdens het kijken van een film op mijn PC! -Dat vind ik toch zo bewonderingswaardig; zo'n heel systeem van A tot Z schoonmaken en alles weer draaiende krijgen, ondanks het gefoeter en meer dan 45 foutmeldingen.- Een leuke relatiefilm waar we echt even door ontspannen.
In de schemer ga ik met gieters en Cros de hele moestuin door, want ondanks de vele neerslag deze maand hangt bijna alles triestig slap en alle teilen gaan leeg! Ik hoor de plantjes zich dronken drinken en de geur is heerlijk, maar het koelt niet echt af.
Nu, 23:15, staat er nog een grote afwas, wil ik nog douchen buiten (en heet dat dat water is mensen, heet!!! er zit geen mengkraan op, dus doen we het ermee...) en is mijn pc nog volop aan het downloaden van de meest essentiele programma's.
Daarna is het bedtijd, eindelijk!

zaterdag 25 juni 2011

peunuveu


Tijdens het was ophangen in de vroege ochtend die prachtig begint met een strakblauwe hemel word ik geteisterd door een paar vliegen die op mijn enkels landen om daar een klein rondje te lopen, wachtend op mijn stampvoeten om ze weg te jagen. Als een onrustig stuk vee die dit met kopschudden of een staartzwieper probeert op te lossen. Maar ik heb geen staart en ook het schudden met mijn kop is lastig als je nat zwaar en groot wasgoed van de grond probeert te houden om de knijpers zo te plaatsen dat het ook blijft hangen. Een eerste irritatie van deze dag, die nog steeds mooi is.
Ik word er wel 'peunuveu' van, een woordje dat mijn moeder altijd heeft gebruikt en dat nu helemaal op z'n plaats is; un peu nerveux.
Ik doe voor de zoveelste keer, tegen beter weten in, een poging mijn haar wat langer te laten groeien. Ik heb het punt bereikt dat het net achter m'n oren gestreken kan worden, maar alleen als het wat vettig wordt en ik was het daarom bijna dagelijks. -Met bio shampoo, heerlijk spul!- Dus de hoogblonde zeer fijne lokken die nog slag hebben krijg ik niet achter het oor en kriebelen de gehele dag in mijn gezicht alsof het vliegen zijn. Irritatie nummer twee. Ik heb diadeempjes, maar die gaan zeer doen achter mijn oren. Dan maar op zoek naar de allerkleinste haarklemmetjes of elastiekjes. Voor beide is mijn haar eigenlijk te fijn, waardoor het al snel weer uit klemmetje of elastiekje glijdt. Ik heb mooi haar, erg mooi al zeg ik het zelf. De kleur is natuurlijk hoogblond, het glanst en het heeft krul en slag waar veel vrouwen jaloers op zijn. Maar toch heeft het zijn beperkingen...
Tijdens het stofzuigen van vele kleine spinnewebjes en stofjes, kattenharen en ander haast onzichtbaar spul blijft de stofzuiger op het snoer hangen waardoor het niet soepel achter me aan rolt. 'Ruk' & 'trek' om het ding mijn wil op te leggen terwijl ik op mijn knieën onder de naaitafel mezelf vooruit schuif om in de kleine hoekjes te komen. Uiteraard stoot ik mijn hoofd en zit mijn voet even klem onder de grove eikenhouten tafelpoot, grrrrr. De stofzuigerslang die toch echt flexibel behoort te zijn gedraagt zich als stofzuigerstang. Zuchtend worstel ik me door de slaapkamer heen waar het met alle lichten aan nog te donker is om goed te zien wat ik doe.
Ik kook twee eitjes voor mezelf, volgens het PMS dieet het beste ontbijt dat je jezelf geven kunt, en ik slik trouw de supplementen twee weken per maand, maar vandaag schijnt het allemaal niet te helpen.
Marc loopt vast op het schuurdak. Een 300 jaar oud gebouw heeft zich gezet en heeft geen enkel recht strak logisch verbindingsstuk. Dat is meer dan pittig voor een rationele perfectionist zonder ervaring in de blakende zon in een betonnen goot met een rotswand achter zich die de zonnehitte weerkaatsen. Hij is geen vrouw, heeft geen PMS, maar toch blijkt hij in dezelfde gemoedsstemming als ik.
Staat de maan soms verkeerd? Bij check in het boekje niet, dus vraag ik me af hoe we beide zo op en top peunuveu zijn, waarom de zon even meer kwaad dan goed doet en we de vliegen niet kunnen negeren. Elkaar trouwens ook niet, maar onze mood verdubbelt het 'peunuveu' zijn. Toch ga ik even bij hem kijken of ik iets logisch kan zeggen over een schuur die met geen enkele logica te bejegenen valt.
Net als met die grote steen, één worden met dit gebouw en het ons laten vertellen hoe het moet, ehm..., nee, kan! Dus kijk ik, probeer 'te luisteren naar wat die balken, pinnen en stenen me zeggen'. Maar dit advies valt volledig in verkeerde aarde, het moet gedaan 'zoals hij wil' en ik druip af. Meestal ontkiemen de zaadjes die we bij elkaar planten in zulke gevallen toch wel.
Gisteren waren we beide in dezelfde stemming. Bij mij hielp yoga later op de avond, bij Marc dat hij daardoor een paar uur alleen thuis was. Maar nu is de dag jong en we willen werk verzetten.
Het enige dat ik kan doen is wat vaker ademhalen, veel kleine pauzes nemen, het van me af schrijven, binnen werken -vergezeld door vliegen, dat wel- en weten dat dit wel weer over gaat....

Vanmiddag kreeg ik een mailtje van m'n lief. Dat doen we wel eens als we veel met onszelf bezig zijn, er even niet zo voor elkaar kunnen zijn. Deze foto ging vergezeld van het woordje 'LOL' en daarmee is de spanning er dan ook gelijk weer uit. Niet het peunuveu zijn, dat gehyper en snel schrikken. Het huishouden werkt als remedie en ben ik het stof in het middenhuis te lijf aan het gaan. Wat natuurlijk een druppel op de gloeiende plaat is. Marc heeft wel boven een plastic werktent om het gat gebouwd, een doek opgehangen om het washok enigszins stofvrij te houden en ik werk het toilet-raampje dicht (raam zonder kozijn of ruit) met dekens in een hoes in een vuilniszak verpakt. Dit sluit alles zo goed mogelijk af. Ik ben wel blij dat hij zulke klussen afmaakt zo snel hij kan. Dat laat ons dus geen maandenlang in de stofzooi zitten.
Hij zwicht uiteindelijk ook voor mijn aangegeven oplossing met het schuurprobleem; extra houten steuntjes om het diepteverschil te nivelleren. Ach ja, die zaadjes hè, op goede aarde met genoeg licht, ruimte en water!

vrijdag 24 juni 2011

Het trapgat

Zo normaal als dat het mag klinken om in een huis met meerdere verdiepingen een trapgat te hebben, zo lastig was het, dat het dit huis aan één ontbrak.
Ons huis is tegen een steile rotsige helling aangebouwd en het gebruik van de verschillende verdiepingen maakte een trapgat overbodig. Men leefde buiten en binnen in kleine ruimtes, vaak bij het vee rond de grote schouw. Het onderhuis was de plek voor de wijnpers en had geen kamer erboven zoals nu, maar waarschijnlijk een soort zolder voor opslag.
De moderne mens vertoeft veel binnen en wil comfort, overal lekker warm, warm water en een toilet in plaats van buiten ergens in het bos. Dus is het hele gebouw nu woonhuis. De afgelopen jaren was het in weer en wind, zonodig met een koplampje op om beide handen vrij te hebben, via het stenen trapje naar beneden om daar gebruik te maken van badkamer, toilet en slaapkamer.
In de middendeur zit een kattenluikje en ons plan is daar de entree te maken, zodat 's winters de voordeur niet voor alles open hoeft om de warmte binnen te houden in de belangrijkste ruimte van het huis. Dan kan het geimproviseerde kattenluik in de woonkamer ook eindelijk weer gewoon raam worden en ook dit zal voldoen aan de huidige norm van een normaal geisoleerd huis. Nu ja, normaal??
Ook de kattenbak kan beneden blijven bij het toilet, daar waar hij hoort.

Mijn lief is een man van de negatieve motivatie. Zegt nooit dat hij iets niet kan, want dan kan hij het opeens wel. Soms maak ik daar expres gebruik van, soms gaat dit per ongeluk. We hadden het vorige week over het gedoe met in huis plassende katten. Ik flapte er zomaar uit dat "het nog wel 3 jaar kan duren voor de trap er is en dat Shadow geen 3 jaar meer heeft, dus dat we misschien een 2e kattenbak aan moeten schaffen nu Aai die ene in gebruik heeft in het middenhuis". Oei, precies raak, wat nou "het kan nog wel 3 jaar duren" terwijl de superdeluxe drilboordinges van P hier ligt juist voor dit doel. Dus zomaar onverwacht ineens heeft hij een begin gemaakt aan het trapGat. Mijn lief is wel zo dat als hij zegt iets te gaan doen, iets dat hij wil realiseren, dat hij dat ook daadwerkelijk doet. Alleen heeft hij soms een zetje nodig, een werkvoorbereider, een stimulans. Dat laatste moet subtiel en dat begin ik nu een beetje door te krijgen hoe dat werkt.

Onderstaand filmpje is een deels ingekortte versie van dit memorabele moment. Zoiets als de eerste paal voor een ezelhek of de vlag op de nok als deze bereikt is tijdens de bouw. Als je een tandarts-trauma hebt, zet dan het geluid uit!

Ik ga het niet hebben over het stof dat nu beneden ligt. ggrrrrr

woensdag 22 juni 2011

1000 en één

Geen nachten maar blogberichten. Duizend en één keer, deze keer, publiceer ik een stukje van ons leven op internet. Open en bloot met vaak foto's en soms een filmpje.
Dat is bij elkaar een dik boek, de mooiste stukjes tekst met wat goede foto's maakt een leesbaar boek.
Samen met de ruim 500 gedichten van mijn lief, gepubliceerd op zijn weblog, hebben we de afgelopen jaren heel wat leesvoer geschreven, hebben we heel veel emotie gedeeld, eruit gegooit, van ons af geschreven en geventileerd. Dat is nogal niet wat.
Geen feest, dat hadden we gisteravond al en 23 mei toen mijn weblog 3 jaar bestond.
Wel een stukje bewustzijn met de vraag of er niet iets meer mee te doen valt en hoe?
.........................................................................................................................................................................

Bamboe


Vlak voor de bruggen en sluizen aan het einde van de gorges, stond een flink bamboe bos. Dit werd ieder jaar professioneel gedund door de eigenaar en de bamboe zal wel verkocht worden. Vorig jaar is de roof van bamboe daar begonnen en er is nu haast niets van over, alleen dunne, kromme en geknakte bamboe. De eigenaar is hier flink pissig over getuige de gelamineerde 'bordjes' die hij gemaakt en opgehangen heeft midden in het bos met de opdracht wat meer respect te hebben voor de natuur en van de bamboe af te blijven. Het is ook een hele toer om er te komen en het bosje ligt niet aan het bospad, dus voor de hand ligt het niet de bamboe daar weg te nemen en de balans te verstoren.
Wij mogen ons gelukkig prijzen met ons kleine privé bamboebosje.We zoeken al lange tijd naar boeken over bouwen met bamboe of creatief met bamboe voor de kleine dingen of meubeltjes. Maar tot op heden hebben wij geen gerichte informatie kunnen vinden, ook niet op internet! Het heeft zijn nut al bewezen, maar toch willen we veel meer met deze mooie plant doen. Het is erg plezierig materiaal om te bewerken als je rekening houdt met een paar belangrijke dingen; Dat het scheurt, wanneer het scheurt en dat het breken kan natuurlijk.
Nadine heeft het leuk gebracht, van die potjes van bamboe en zelfs lepeltjes. Ik ben ook gelijk demo's gaan maken vandaag. De lepeltjes zijn werkelijk schattig en praktisch, helemaal top. Ik zaag niet de mooiste dikste bamboe uit het bos voor een demo of 10, maar kies een al op ooghoogte geknakte stengel uit die ook aardig dik is. Ik schuur de randjes en de binnekant maak ik rond met een vijltje zodat er een kurken dekseltje op past.
Maar nu het volgende, hoe kom ik aan passende kurken van een diameter of 5 a 8?? Dus struin ik het internet af en vind hier in Frankrijk alleen Alibaba.com. Een site waar handelaren van over de hele wereld hun spullen aanbieden, minimale afname van kurken dekseltjes is 1000 en het komt uit China... Nee bedankt!
Dan maar in het nederlands zoeken en warempel vind ik een firma die kurk op maat levert. Toch maar eens informeren of ik wat demo-materiaal krijgen kan.
Dit zou toch leuk zijn als dit wat kan worden, op kleine schaal dan wel?
Iemand nog ideëen wat je nog meer kan maken van bamboe??

De steen ligt en inderdaad wil de steen alleen bewegen als we samen zijn, samen nadenken en brainstormen en spullen zoeken in de bar die ons helpen hem te verplaatsen. Uiteindelijk moest het logge ding nog een halve meter richting keuken en niet richting de deur. Dus herinnert Marc zich dat we nog klimspullen hebben zoals nuts en friends. De friend biedt uitkomst. Dit is een soort klemmetje die je in moet knijpen en zo in een rotsspleet kan plaatsen. Laat het klemmechanisme los en de 4 klemmetjes zetten uit en klemmen zich vast. Er kan 14000 kg aan hangen, dus zijn we er zeker van dat het goed gaat. In de regen tijdens het onweer ronden we dit miniproject af... We gaan samen even op de steen zitten en hij ligt als een huis. Bedankt steen, je bent nu een bankje, een tafeltje en een stukje van de muur die een plantvak opsluit, klasse!

Milieu de l'été




Midzomer is het vandaag, volgens de oude seizoenskalender het midden van de zomer. En zo voelde het hier ook aan. Nog enigszins fris in de ochtend, werd het met de blakende zon verstikkend warm. Voor dat de warmte echt goed voelbaar was, gingen we aan de slag met de misschien wel 300 kilo zware steen die hoger op het paadje lag achter het vries- en koelkot. Die steen wil mijn lief graag als hoeksteen in het de muur van het plantvak, naast het ligbed als zitje of tafeltje. Met balken achter de deur tegen de muren geklemd, een handlier, kabel, dikke ketting en sleeptouw, een stootijzer en planken proberen we de steen naar zijn plaats te krijgen. Rolletjes eronder en rollen maar.... hopen we. Maar de onderkant van dit gevaarte is niet zo plat als dat we hoopten. Hij wil niet op een plankje en rollen over de ijzeren buisjes al helemaal niet. De vliegjes die zo graag uit (zoogdier-) ogen drinken en zweetdruppels opsnoepen zijn al vroeg in grote getale aanwezig. We leren al aardig ze te negeren, dit scheelt veel opwinding en irritatie, ze gewoon laten vliegen, want landen doen ze zelden. Dit zijn andere vliegen als die binnen graag vertoeven, trager, kleiner, maar hun gezoem is net zo irritant! We komen een heel eind met die rotsteen, proberen één te worden met de steen, het ervan te overtuigen dat de nieuwe plek op het terras beter is, enzovoorts. Dat helpt veel, hij ligt al bijna goed als de zon over het dak is en onze ruggen verwarmt. Toch is het dan gedaan voor die dag, want dit lijkt een hitte-dag te worden.


In de middag komt er bewolking de kloof in gedreven. Het wordt opeens nog een paar graden warmer, zonder zon is dat een vreemde gewaarwording. Onweer is op komst, stilte voor de storm, die uitblijft. Ik ga naar yoga waar het ontzettend warm is in het zaaltje, geen airco en dan met al die stromende energie, maar zwetend en puffend met hier en daar een windje -ja, dat gebeurd als je aan yoga doet- komen we innerlijk toch goed tot rust. Ik klets daarna met Nadine bij die met een leuk idee komt; om van bamboe potjes te maken, met een kurken dekseltje. Ze weet een afnemer, een koffie- en theewinkeltje in de stad. Dus ga ik op zeer korte termijn wat demo's maken om te kijken of dit iets leuks is als onderdeel van m'n auto-entreprise.
Na thuiskomst blijft het rommelen en flitsen, dus gaan de pc's uit en zetten we ons met fris en kersentaart op het achterterras. Marc speelt de didge in het flakkerende licht van twee kaarsen en we kijken naar het weerlicht in de verte....

Een mooie afsluiter van de langste dag van het jaar. De zomer is niet begonnen, we zitten precies op de helft. De natuur is op haar toppunt, de bossen zijn vol en zwaar, bezwangerd van de komende vruchten, de zomerbloeiers vol in knop, noten in de maak, de regens hebben de aarde doordrenkt voor de droogte die komen gaat....
Een mooi natuurfeest waar we hier met volle teugen van kunnen genieten.

dinsdag 21 juni 2011

Leeg


Er zijn van die heerlijke dagen waarin alles zo een beetje voortkabbelt. Waarin er weinig gebeurt, opvalt, weinig actie, veel rust en altijd wat gerommel.
Gisteren een zonovergoten dag met een strakblauwe hemel, een briesje dat afkoelt.
Bijvoorbeeld;
Ik naai twee kussenslopen uit een oud laken voor mijn Buikslaapkussentje. Ze zijn allemaal te groot en ik lig dan met mijn wang in twintig kreukels of ik graai bij het verliggen in het kussen zonder het te verplaatsen zoals ik wilde. Cros vangt 's nachts een muis en moet dat zeer luid kenbaar maken. Aai heeft het heerlijk in het washok zonder beweging slaapt ze haar dagen door. Marc bouwt verder aan de plantenbak op het achterterras als de zon er nog niet staat en redt het blinkertje zodra het meer een stroompje is geworden. Ik kook de hap en 's avonds douchen we buiten wat ons een kwartje aan elektriciteit scheelt per douche. We moezelen uiteraard en ik maai het pad tot aan de rivier waar we nu een zonnebad kunnen nemen en zonder vrees voor een slangebeet naar de rotsen kunnen lopen. Het bosaardbeitjes-seizoen is over, dus eindelijk kan het hoge spul plat, dat scheelt striemen en prikjes van bramen en brandnetels. De auto blijft op het terrein en wij ook. Gewoon even een paar dagen 'zonder' geeft ons weer zin in dagen 'met'.

zondag 19 juni 2011

De oprit


Soms knallen we even, saampjes, met voet boven de rem, en ongegeneerd.....

Onder de titel van deze post (klik de titel) zit nog een filmpje van gisteren. Ook zonder geluid even leuk. Aubrac in sneltreinvaart. We hebben niet heel de middag die muziek aangehad. Op sommige sjeesmomenten is het heerlijk wegdromen terwijl we onze ogen uitkijken, ondanks de leegte en hetgebrek aan lekker weer. Misschien juist daarom wel!

zaterdag 18 juni 2011

Aubrac

Ik heb iets met de Aubrac, een regio gevormd door hooglanden met 2 miljoen jaar geleden voor het laatst vulkanische aktiviteit. Hooglanden als in alle hooglanden, + 1000 meter, winderig, 10 graden kouder als bij ons, weiden met de meest fantastische bloemen, lage struikachtige bomen, muurtjes, groene glooiende vlakten met hier en daar een boerderij of dorpje, langlaufpistes en een verre blik onder een dreigende wolkenbrij, continu in beweging. Stortbuien met gelijk daarna even een felle zonnestraal die het hier niets warmer maakt.
Het was weer een regenachtige sombere dag en om nou weer heel de dag binnen te werken en te zitten!? Nee, dus pak ik het kaartenboek en kijk wat er op een middag is aan te rijden. De spoeling van onontdekte plekken wordt dunner, maar ik spot een groot bosgebied ten oosten van ons, maar Marc schat gelijk in dat dat veels te ver is voor een middag. We zoeken als eerste stop Chaudes-Aigues uit, pakken getrouw de picknickspullen in de Blauwe en gaan op weg.
Dat dit bijzondere plaatjes oplevert is zeker, het licht is apart en wisselt vaak door de beweging in de lucht. We zien 2 vossen, 2 hertjes, veel paddestoelen en hier tegenover erg weinig mensen.
Natuurlijk stoppen we bij een gehucht dat enkel uit ruines bestaat, het verval kan mooi zijn, maar het blijft jammer. Een groot en prachtig plekje voor klussers die hun droom waar willen maken en een flinke spaarpot hebben.
In een verlaten vallei met enkel de karakteristieke Aubrac-koeien met velours vacht en mooie hoorns, spotten we een apart klein kasteeltje dat gerenoveerd lijkt. Twee perfect ronde torentjes met schuine platte lauzedaken. Twee enorme schuren, een ruine en een bron met een drinkbak van beton die begroeit is met waterplantjes. Het geurt er naar kamille en de grote krekels tjilpen zachtjes, maar komen wel boven de wind uit. We kijken in de schuren, meer stallen die in perfecte staat zijn, perfect gebouwd zijn, helemaal volgens de traditie. Ze staan er voor de eeuwigheid, zijn schoon en van de winter staan ze vol met het mooie vee dat nu mals gras en kruiden kan eten en de kalfjes zoogt. Maar och, dat kasteeltje! Natuurlijk is het dicht. Alleen een onderraampje op de eerste verdieping is stuk, maar hoe kom je daar. Ik druip af, maar Marc hoor ik lachen en die zwaait vanuit dat kleine raampje naar me. Hoe heeft hij dat nu weer voor elkaar gekregen? Toch via het kozijn eronder waar achter de tralies balken zijn geslagen tegen inbrekers. Laat dat nu juist het inbreken gemakkelijker maken.Het blauwe pijltje geeft het raam weer waar we door naar binnen klommen.
Lieve lezers, begrijp me niet verkeerd; Ik zie mezelf na eerdere keren falen toch in staat Marc achterna te kruipen, zo hoffelijk als hij kan zijn heeft hij het raam voor me geopend. Toch is het een linke muur om wandelschoenen in de open voegen te zetten, maar ja. Soms kruipt dat bloed waar het ....
Het 'casco' is gerenoveerd, echt heel mooi gedaan. Maar de rest is een geruineerd zooitje met losse houten bedstedes nog deels intact met de gordijntjes ervoor, schoolschriftjes verbeterd met rode pen uit 1962, een enorme stenen vensterbank met een mooie fles, een mand en weer een gordijntje erboven. De bramen groeien naar binnen, dat maakt het plaatje samen met stof en spinnenwebben compleet.
Op iedere verdieping is een enorme schouw waar we rechtop in kunnen staan, de achtertoren zijn kamertjes, we treffen twee houten wiegjes aan en een dorsmachine van hout op zolder. De balkenconstructie van het dak is weer indrukwekkend en de andere toren is het trappenhuis met uitgehakte brede treden; een kunststuk!
Uiteraard weer boven één van de schouwen een kruisje, verstild.
Ja, wij breken in, nee we breken niks, we verlenen ons toegang, bekijken alles, verplaatsen niets en bewonderen en voelen het pand. Marc knoopt een touw voor me om me veiliger eruit te krijgen als ik erin klom. Terwijl hij halverwege op de vensterbank buiten hangt, gooit hij het touw naar binnen en sluit het raam om het achter te laten zoals we het aantroffen.
Alleen natte voetsporen op de drempelstenen van de schuren verraden ons bezoekje, maar dat is over een half uurtje opgedroogd, 0,0 footprint dus.


Na deze lange stop vol ow's en ah's en "Hé, kijk hier eens!!" vervolgen we onze weg. Een beetje op vrij gevoel, want we hebben geen gedetailleerde kaarten van dit gebied. Het is al weer picknick tijd, dus zoeken we naar een afslag, een bospad of nog een ruine. Maar opeens zien we een rost die boven alles uitsteekt. Een soort Uluru of in het engels Ayers Rock, de rode enorme platte rotsformatie die heilig is voor de aboriginals. Dit exemplaar is veel kleiner, niet rood, maar vraagt ons wel even te komen kijken. Daar maak ik panorama foto's en we genieten van het wijdse zicht. We worden alleen weggeblazen door de wind en de kou, dus ook dit is niet echt geschikt om rustig even te eten.

We komen langs een picknickbankje in de bocht van een weg met een breed bospad ernaast. Daar wil ik in, terwijl de zon zich steeds vaker laat zien. Het is al rond 7 uur, dus veel zullen we er niet meer van merken. Het blijkt geen bospad te zijn, maar langlaufpistes en we volgen de zwarte van 10 km de berg op, passeren de stoeltjeslift en zien een vos wegschieten met een volmaakt witte punt aan zijn pluimstaart. Toch kunnen we de zwarte route niet verder volgen, het mondt uit op een hekwerk, met aan de andere kant een ruiterpad, dus besluiten we op deze plek te eten, we staan precies oost-west, dus in de eerste en laatste zon van deze dag.
De bloemen hier zijn overweldigend.....
Deze twee hertjes zien we op de terugweg het langlaufgebied uit, ze zijn niet heel bang, maar fotograferen blijft moeilijk.

Ik moet wat grote stenen en een boomstam weghalen voordat Marc de Blauwe hierdoor kan sturen. Het werd inderdaad weer eens tijd om de auteur ook eens vast te leggen...

Het was een fijne dag uit. Op de terugweg zijn we op het hoogste punt getrakteerd op een zonnige avondhemel die ons vele en vele kilometers ver weg liet kijken, een feest als je weet dat we de zonsop- en ondergangen toch wel missen in de kloof die ons omringd.

vrijdag 17 juni 2011

Relaxed

Een eenvoudige dag waarin we werken, ontspannen, eten met P -een verrukkelijke coq au vin- en zo ons ding doen. Deze dagen zijn best zeldzaam, zo achteraf bezien.
Marc begint vroeg met het schuurdak, ik met het eten en wat huishouden. Ik ben wel in werkkleer en stand by voor m'n lief die om 10 uur 's ochtends al zwart ziet van het stof. De dag begint mooi met de zon, al net even te warm voor Marc, maar hij heeft zich een doel gesteld.
Ik vang lauzes op in de schuur voor op de stapel. Platte stenen vangen valt niet mee, maar we bezeren ons vandaag niet. Ook de inhoud van het laatste en grootste wespennest houdt zich koest. Ze zijn heel druk met het verstevigen en vergroten van hun perfecte bol die ze om een hangend touwtje hebben gemaakt. Dat loopt er dwars doorheen en is de ophanging voor het ingenieuze bouwsel.
Ik bewonder weer de oude dakconstructie, het blijft wonderlijk. Ik mag ook een stukje slopen, dus terwijl het huis gaat geuren, ben ik ook erg stoffig aan het worden.
Het is gezellig met P, hij bracht ook een verrassingspakket van mijn moeder mee; Nieuw naaigerei, een leuk filosofisch boek, tijdschriften, knie- elleboog- en enkelsteun stukken. Ideaal, want soms zijn onze gewrichten moe en overbelast. Een extra steuntje kan geen kwaad. En altijd een lieve kaart erbij.
Er glijdt weer een secadou-bewoner over het stenen trapje, die de aandacht van Pipo en Castel trekt. Maar er gebeuren geen ongelukken, de slang wordt getolereerd.
Eind van de middag ga ik me vast douchen, ik wil graag weer naar yoga.
Zodra ik in de auto stap begint het te spetteren en Marc is bijna klaar met toedekken en opruimen. Wat een mazzel. De regen worden zeer plaatselijke stortbuien met bijna zwarte wolkenpartijen. Bij P, aan de overkant van de rivier, is het gort en gort droog en is het gras geel in gezelschap van slaphangende beplanting.
Een paar dames zitten op het muurtje buiten het centrum te kletsen en ik sluit me aan. Ik wil graag een foto van het zaaltje waar we altijd yoga hebben, het uitzicht is beperkt maar prachtig en rustgevend. Dat vind iedereen zomaar goed en leuk. De foto's met dames -en één heer- zijn minder mooi als dit lege beeld...
Op de terugweg zie ik twee jonge wilde zwijntjes plots voor de auto uit rennen. Het moeten de inmiddels bijna volwassen zwijntjes zijn die we vorige herfst zagen, toen nog met de bekende streepjes op de ruggen en zo vlug als water. Ik schold ze toen, in verrukking dat we ze zagen, nog uit voor "oww! wat leuk, aardvarkentjes".
Nu zijn het zwijntjes. Al rijdend, grijp ik de camera tas, frummel het toestel uit de hoes, zet hem aan en probeer ze scherp op de foto te krijgen. Dat lukt natuurlijk niet en zeker niet door het sepia-filter dat nog aan stond. Maar ze leven nog en zijn flink aan de wandel gezien we ze alleen maar een keer zagen helemaal achterin de gorges.
Thuis is het gemoedelijk en relaxed, marc is goed stuk van de volle zware werkdag en ik heb eindelijk Photoshop CS5 Extended om 3D objecten te texturen. Nu nog studeren op hoe dat allemaal nou precies moet....
Maar ik ben ook moe, morgen weer een dag.

donderdag 16 juni 2011

Vissen

Op de markt viel de regen weer erger dan mals uit een diep donkere hemel. Zo donker dat straatverlichting aanfloepte en geen paraplu hielp ter voorkoming van natte kleer. De luifels over de stoepranden heen hadden allemaal nut ondanks dat de zon ver te zoeken was, want iedereen moest op tijd zien te schuilen. Watervallen in de geulen van de straat en plassen waar mijn pumps, jawel!!, te laag voor waren. Ze zijn te ondiep voor de forel, dus die blijven achterop de pick-up in hun tank. Het is absoluut niet koud en toch ben ik te koud gekleed. Ik schuil bij de knoflook man die me het verschil in uitspraak probeert uit te leggen tussen kampioen en paddestoel te weten champion en champignon. De man articuleert niet echt goed, dus hebben we pen en papier nodig dat hij aan de kaas-dame vraagt die met haar armen over elkaar lachend staat toe te kijken in haar kaas-caravan. Nog meer vrolijkheid als blijkt dat een yoga-dame die ik ken haar man eens kan laten zien wie die hollandse nu toch is, waar ze het wel eens over heeft. Dus veel vrolijkheid in het sombere natte weer. De verse appelbeignet gaat er als ontbijt altijd goed in en de olijven- en wijnkoopman is weer allervriendelijkst. Toch haast ik me na deze boodschappen naar huis.

's Middags wil ik even een rustig wandelingetje maken naar de rivier, camera mee, je weet nooit of juist in dit natte weer de foto's ontzettend mooi uitkomen. Castel kan ik niet thuis laten en ook Marc wil mee. Beneden is het adembenemend, de stilte, het volle meer dat als een heldere spiegel als perfect reflecteerd. Castel gaat draven, ontdekt een ree en is even weg. Marc ziet zijn kans schoon om een nepvisje uit te gooien om een grote te vangen. Ik ga er op mijn hurken bijzitten, op één van de grove donkere lavarotsen. Na een paar keer uitgooien heeft hij beet, een zilveren grote goed geproportioneerde vis van zo'n 50 cm met een enorme bek met een rij kleine scherpe tandjes, grote ogen, donkergrijze gladde rug en zilveren buik. Nog nooit gezien, maar ja, wat voor zoetwatervissen zie ik nou?? Op mijn bord af en toe een forelletje... Snel ren ik door de hoge oeverbeplanting om het net te halen, het vismesje en de handdoek. Maar m'n lief wil op de rand van de rots die boven het water hangt de vis van de haak ontdoen om hem dan met blote handen vast te houden zodat ik hem uit zijn lijden kan verlossen. Want vis = eten! De triompf is van korte duur, want een levende grote vis kan je niet met blote handen vasthouden, die vis is ook niet gek. Dus vis is gevlogen, nee, gezwommen en Marc probeert het opnieuw. Hij werpt een keer onzuiver en de lijn gaat via een hoge eik aan de waterkant een struikachtig boompje in waar net nepvisje hoog boven de oever blijft bungelen. Dus glibber, klim en ploeter ik die lage bemoste boom in op kaplaarzen. Die pumps heb ik vervangen natuurlijk. Het visje snijdt hij van de lijn die hij zo makkelijk binnen kan halen en nog even doet hij een poging de toch zichtbare aanwezige vis te vangen... Zonder resultaat en dan krijg ik het hengeltje in handen. Ik presteer het om tijdens twee worpen twee keer de haak-met-neon-nepvis vast te slaan. Eerste keer in de oeverplanten en de tweëede keer, frustrerend genoeg, met de lijn op zo'n dode boom die in het water staat en drie meter boven het oppervlak uitsteekt. De haak zit nu natuurlijk ook vast tussen de stenen op de bodem. Dat heb ik weer! En m'n lief met z'n vis... Castel proberen we uit het water te houden, maar het enthousiasme voor het water is te groot. Op zulke magische momenten, dat we daar zo samen alleen bij het grote water zijn, is ieder geluid er eigenlijk één teveel. Tijdens dit prachtige puur natuur stilte moment horen we het gezoem al aankomen aan de overkant. Een enorme machine met maaibalk die de bermen aan het maaien is. Langs een weg waar dagelijks twee tot drie auto's rijden, personeelsleden van de EDF. Waanzin, enorm storend en een uur lang, want het galmt zo lekker in de gorges. Geirriteerd met de lijn nog op die boom in het water taaien we af terug naar huis. Marc stuurt me via de terrassen naar huis om toch even mijn rustige wandeling te beleven. Ik heb alleen een tete-a-tete met een enorme grijze tijgernaaktslak.... Vissen mogen van mij de boom in.

Voedingsles

Soms kom je tijdens de juist zo gewone dagelijkse bezigheden op goede ideëen. Tijdens die zo oer-hollandse avondboterham met frans beleg en een frans glas houdbare melk groeide er het volgende;

"Dag lieve kind, was het leuk op school?"
"Jaaaa, computerles was moeilijk en rekenen viel ook niet mee. Ik had een zeven en een half voor m'n spreekbeurt en volgend jaar krijgen we al voedingsles!"
"Voedingsles?"
De achtjarige knikt enthousiast.
"Wat mag dat dan wel zijn? Zijn de boterhammen niet goed die ik je meegeef? Of mag dat mini-marsje nu ook al niet meer?"
"Jawel hoor, niks mis mee, al worden het er twee. Met voedingsles gaan we leren waar de melk vandaan komt, ennuh... hoe een tomatenplant eruit ziet, en wat je met eieren en aardappels kan doen."
"Maar schat, dat weet je toch allemaal al? Die eiersalade van yohma bijvoorbeeld, of de frietjes op woensdagavond en in het jeugdjournaal was er pas toch iets over koeien die wittere melk gaven? Daar hoeven ze toch geen andere lessen voor te schrappen?"
"En we gaan ook op excursie, daar krijgen we morgen een brief voor jou over mee naar huis."
"Toe maar, ook dat nog! Gaan jullie dan met z'n allen naar de supermarkt ofzo?"
"Neehee mam, we gaan naar één van die varkensflats en naar zo'n bedrijf dat aanbiedingvlees maakt. En naar de grootste kassen van Nederland en naar boeren en boerinnen en de juf wilde het niet allemaal al vertellen, maar we gaan ook zien hoe ze dat doen met kippenvleugeltjes, je weet wel, die voor op de BBQ. Wanneer gaan we weer BBQ-en?"
"Dat weet ik nog niet hoor, maar ik ga de juf morgen wel even twitteren, want ik wil niet dat je vieze kleren krijgt als jullie naar een boederij gaan. Weet je nog vorig jaar met die kippenpoep aan je mooie schoenen? Is zwemles en Walibi niet genoeg?"
"Maar maham, ze zegt ook dat we dan tenminste leren weten wat we eten en waar het vandaan komt enzo. Over bewustzijn of zoiets. Want die mayo op de friet kan jij ook heel makkelijk zelf maken hoor en ze zei ook dat voorgesneden groente leeg zijn. Van vitamienen enzo, of zoiets dan hè. En dat daar ook enge beestjes in zitten die mensen dood maken. Dat wil ik niet hoor en niemand in de klas trouwens."
"Hier schat, drink je cola maar lekker op en je koek ligt al klaar bij de TV, die serie begint zo die je zo leuk vind. Gaat mama even snel op en neer naar de winkel voor een makkelijke hap strakjes, want mama is moe en heeft geen zin om in de keuken te staan."

Ik ben benieuwd hoe een fransman reageert als je hem in een flinke nederlandse supermarkt neerzet. Dat ze verontwaardigd zullen zijn over een aantal dingen weten we zeker. Met name de extra verpakkingsmiddelen die ze in Nederland gebruiken is gigantisch vergeleken met hier op het platteland. Dat laatste is een belangrijke aanvulling!
Ik heb eens kipfilet voor op brood gekocht, iets anders dan de goedkope ham, dito salami en brie. Misnoegd peuter ik aan het verkeerde hoekje-met-pijltje om het pakje open te krijgen. (Log over de verpakkings-mafia is in de maak tussen de oren.) Er zijn best veel soorten ham in Frankrijk, van de soorten kaas natuurlijk niet te spreken. Maar de schappen worden toch nog het meest gevuld door het kwaliteitsverschil dat voor iedere beurs wordt aangeboden.
In Nederland staan me de open vitrines goed bij met zoveel soorten broodbeleg (We zijn geen "Aardappeleters", we zijn brood-eters.); van zure zult (jakkes) tot gebraden gehakt in drie smaken, 5 verschillende soorten salami en cervelaatworst, hammetjes natuurlijk, worst met gezichtjes erin of de afbeelding van een bekend tekenfilmfiguur, bakjes met filet americain (dat mis ik hier!! en nee, ik wil niet weten hoe het gemaakt wordt!) fricandeau in dunne plakjes en ik vergeet nu meer dan de helft. Maar ik heb dan ook al geen jaren een super in NL van binnen gezien. Ook bij de kaas is het van hetzelfde. Niet de soorten kaas, maar de smaakjes die er aan die kazen gegeven wordt en alles, ja toch echt alles per ons (niet ons maar 102 gram) verpakt in flinterdunne plakjes omwikkeld in cellofaan op een schaaltje van niet zulk bio-materiaal als dat je misschien logisch zou vinden, dit ter compensatie van het cellofaan. De vleesafdeling verkoopt niet ieder onderdeel van het beest, geen agneau, zelden lam of schaap, kalf is een luxe en het meeste ziet er wel heel erg gelikt uit. Maar hetzelfde in een ander jasje, snel klaar, bakje kruidenboter erbij of kant en klaar gemarineerd. Natuurlijk de vleesvervangers -de term stel ik even niet ter discussie- en het bio vlees, maar das een klein schapje en wordt makkelijk over het hoofd gezien, niet alleen door de prijsjes die erop zitten. Geen hele tong, niertjes, hart, maagjes, lever, halve koppen, vlees met vetrandjes of het vel met hier en daar nog een varkenshaar. (En ik gruw er net zo van als vele andere, maar je ziet wat je koopt en het kost tijd en aandacht, bewust met je eten bezig zijn, voor er iets ehm.. smakelijks op tafel staat.)
Door naar de groente en het fruit. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is te krijgen. Caramba! Zelfs carambola en litchi's tijdens de zomer of haricot verts uit Afrika om dan vers citroengras te kopen uit Thailand met een mooie mango uit Zuid Amerika. Spercieboontjes uit Holland gaan voor een appel zonder ei per kilo de deur uit, maar de voorgesneden, gewassen en geknakte sperciebonenschappen in de koeling zijn hoe genaamd leeg... Dat je zelf ook je eigen boontjes kunt doppen of je wortels kunt raspen weet iedereen wel, maar dat duurt zo lang. En anders moet die keukenmachine uit de kast, das lastig want de vaatwasser maakt die niet goed schoon en dat programma begint al om half 8. Dus dat zakje peen met uien zo kant en klaar komt vandaag beter uit als los gekocht voor nog geen 50 cent. En morgen trouwens ook.

Ergens ben ik heel blij dat dit er hier gewoon niet is. Met geduld sta ik wortels te schrappen en te raspen, ontpit ik kersen stuk voor stuk en was ik spinazieblad voor spinazieblad met de hand af. Het moet echt gezegd en benadrukt, ons eten smaakt veel beter en het gebrek aan exotische varieteit is geen ramp voor onze ingewanden. De mayonaise is ontzettend lekker en kost me 3 minuten in de week voor een volle pot. Groenten en fruit is vrij saai om te kopen, je hebt namelijk appels, appels en appels en geen passievruchten, stervrucht, ananas. Voorgesneden groenten kun je helemaal wel vergeten. Vlees is vlees en niet teveel fratsen van te voren. (even de traiteur niet meegerekend) Kaas laat je afsnijden met een ijzerdraadje. Werkende fransen eten vaak ook 's avonds warm en anders maken ze er in het weekend tijd voor vrij. Iets wat al geprepareerd is moeten ze gewoon niet. Dus is het niet te krijgen. Gelukkig doen ze wel mee aan het toeristenseizoen en liggen er sinds kort weer BBQ-pakketten klaar en gemarineerde kippenpoten, verpakt in een fout bakje met cellofaan en een hoekje-met-pijltje dat je met geen mogelijkheid los kunt trekken en je naar de keuken stuurt voor een scherp mes of schaar. Lekker snel klaar en je lijf maar moe zijn, want het moet allemaal snel verteerd om door te gaan naar het volgende.
De kinderen die hier opgroeien en niet beter weten, weten al veel meer dan nederlandse kinderen. Ik durf nu even te generaliseren. Voedingsles, zo een paar uur per week zou geweldig zijn. Maar ja, kom ik nu mee als kinderloze in Frankrijk....
Pffff ik buik even uit, ook van de bruine avondboterham, zonder GTST, maar met een vogelkoor en de laatste regendruppels van vandaag.

woensdag 15 juni 2011

Moezzelen

Een onbewerkt filmpje van ons dagelijkse 'Moezzelen'; Een rondje moestuin, deze keer in de ochtend, gefilmd vanaf een vast punt, tussen de rabarberbanden.



dinsdag 14 juni 2011

Update

Hollandse ergernissen over het franse leven: Het is weer boodschappen(maandag) en met alle kratten, grof vuil en boodschappentassen aangevuld met een koelbox vol met koude elementen, vertrek ik rond 9:15 richting de stad. Marc mag eens niet mee, niet omdat ik een afspraak heb met mijn vriendje -dit met knipoog-, maar omdat hij alles dat ik in het karretje deponeer ter discussie stelt. Deze vrouw zorgt voor de boodschappen, de man zorgt voor de middelen om boodschappen mee te doen en beide voelen we ons prettig bij deze rolverdeling, hoe ouderwets dit ook mag klinken. Omdat de super tussen de middag open is, ga ik eerst naar de Doe-het-alles-maar-zelf-winkel en het postkantoor. Ik twijfel of de eerst genoemde wel open is op maandagochtend. Het bordje op het hek zegt het zelf; Zondag gesloten en de maandagochtenden in juli en augustus. Toch sta ik voor een gesloten hek een maandagochtend in juNi om 10 uur. Dan maar naar het postkantoor. Ook daar hangt een openingstijdenkaart; maandag tot en met vrijdagochtend geopend van 8;45 tot 12 uur. Maar de rolijzeren hekken zijn omlaag en ook het postkantoor is potdicht. Zucht! Is dit typisch frans of niet? Dan maar naar de super om eerst te tanken en daarna de klus weer aan te gaan van het boodschappen doen en proberen niets te vergeten. Het tanken wordt een belevenis want mijn verbleekte rode beest van een auto wil flirten met een beauty van een bosgroene Lotus -met nederlands kenteken- die volgetankt wordt door een voor mij knappe vijftiger die duidelijk contact met me staat te zoeken.... Ben ik preuts of een angsthaas dat ik de LaRo volgas geef en wegstuif om balend een parkeerplek te zoeken bij de ingang van de super? Marc lacht me uit en toe, deze situatie kent hij goed, alleen heeft hij meer lef dan de eigenaar van de beauty!

Dankbetuiging Met het hoofd op stand 'frivool' ga ik zondag met een prachtig stuk drijfhout richting Nadine om advies te vragen over hoe ik dit stuk hout om kan toveren in een kunststukje. Zij renoveert oude meubels en weet als geen ander de beste technieken om hout en textiel mooi te combineren. Ik leeg even de brievenbus en een franse enveloppe maak ik direct open. Het is een kaart met foto van de omgekomen jongen, een dankbetuiging van de familie voor ons medeleven en condoleances. De franse taal maakt meer indruk dan het nederlands! Een foto van hem erbij geeft me de rillingen. Frivool kan ik altijd nog zijn en met hem en zijn familie in gedachten rijd ik door naar haar en krijg m'n advies. De kaart bewaren we, de nagedachtenis blijft leven. We zijn blij met deze kaart, het zegt ons dat het goed was wat ik deed om het een plekje te kunnen geven in ons leven in een zeer kleine gemeenschap.

Vliegenseizoen Juni = Vliegentijd. Iedere week vervang ik de drie vliegenstrippen in huis. Ik was na het eten direkt af. Ik zuig wat vaker de woonkamer en dweil eens grondig. We houden ramen en deuren gesloten en de twee vliegenmeppers draaien overuren. Maar ook buiten is het een gezoem van jewelste. Of de terrassen nu kippen- en kattenstront vrij zijn of niet. Of de zon schijnt of het is bewolkt. het maakt de vliegen niet uit. Ze landen waar het ze uitkomt en sommige lijken te steken, maar ze steken niet. Irritant zijn ze, met hun gezoem en gekriebel. Met de schijnbewegingen alsof ze in je neus en je oren willen landen of alleen daar verkenningsvluchten houden. Tijdens deze 4e keer juni die we hier meemaken weten we het nu wel; juni is vliegenmaand. Net als oktober/november wanneer ze een droog en rustig onderkomen zoeken voor de winter en velen van hen hun toevlucht in gebouwen vinden. Het enige dat we kunnen doen, doen we al. Marc denkt tijdens het maken van het hek op het achterterras tegen de kippen daar, dat hij geplaagd wordt door deze onschuldige zoemers. Niets is minder waar; het zijn wat dazen die honger hebben. Na het eten verschijnen de wit uitgeslagen bultjes op zijn enkels en kuiten. Tien keer wordt hij genuttigd en dient als voortreffelijk maaltje. Ben ik even blij dat ik stond te koken, een shirt met lange mouwen draag en een lange broek!


Ik zie, ik zie, wat zij niet zien De bermen langs het asfalt dat vorig jaar gelegd is (leg je dat??) is deels weer begroeit. Elke keer dat ik erlangs rij verbaas ik mij over de kleurenpracht. Er is dus hoop tussen het harde grijze gemaakte spul dat strak door een prachtige gorges loopt. (loopt dit?) En elke keer dat ik mijn vieze diesel eroverheen jaag heb ik geen camera bij me om de kleurenpracht vast te leggen. Ik ben ook niet creatief met kleurpotloden, dus ontstaat er behoefte er toch eens heen te wandelen, zo ver is het nu ook weer niet. Maandagmiddag is er een 'leeg' moment. De dreigende bewolking wordt door de wind door de kloof gejaagd en voorspelt niets goeds, maar het zonnetje geeft hoop en maakt het warm benauwt als hij door de wolken het asfalt verhit. Castel zeg ik te blijven waar ze is, maar voorbij de 3e bocht in het pad loopt ze toch met vragende hondeogen een 40 meter achter me. Vooruit dan maar. Het is een echt vlindermoment. Op de blauwe bloemetjes zit er op iedere bloem één. het fladdert maar raak en ze zijn ontelbaar!
Marc heeft besloten toch maar met me mee te gaan, maar ik ben al 800 meter verder. Dus kan hij me inhalen met het gebruikelijke marstempo dat hij tijdens het wandelen gebruikt. Castel is heel blij dat we met z'n drieën 'uit' zijn. We komen een jong gezin tegen, papa vraagt aan de kleuter of Castel soms een sanglier (wild zwijn) is? "Ja" zegt de dreumes.
Net nadat we elkaar in tegenovergstelde richting gepasseerd zijn zie ik een joekel van een slang langs het pad in het hoge gras. Een mooie dikke muisgrijze slang met zwarte vlekken ligt daar roerloos in de hoop dat al die grote wezens hem niet zien. Marc, Castel en het gezin zijn de slang al gepasseerd. Maar ik zie hem wel. Het dier is alleen niet gecharmeerd van wezens die hem aandacht schenken, camera of niet. Het beest glijdt snel verder de struiken in, helaas. Het was een mooi plaatje geweest. Ik zie continu dingen die een ander niet ziet, bloemen, planten, insecten of de smaragdhagedis. Voor Marc irritant als ik langzaam loop en steeds stop om te fotograferen. Maar ik heb eindelijk een doel met alle foto's; m'n website: https://sites.google.com/a/opennaarfrankrijk.com/photographie-nature-aveyronnais/ Die ik nu ook aanvul met insecten en misschien ooit dieren. Maar die laatsten zijn zo moeilijk te fotograferen en ik doe dit voor mijn plezier. Het contrast asfalt-begroeiing is prachtig! De heide die bloeit, de tijm die geurt, de eenvoudige zuring met de vlammende kleuren, het blauw van de bloemen, het geel, het groen, de witte bloempjes van grassen en de schermbloemen van het duizendblad. Ook mijn camera kan het niet vastleggen zoals mijn ogen het waarnemen.
Klusjes die de dag vullen Rookbak schoonmaken = 1 uur Kot herinrichten en schoonmaken = 2 uur Terrein opruimen van rondzwervende troep = 2 uur Zoeken naar vernis = 1 uur Vuurwantsen verwijderen = 1 uur per dag Vliegenbestrijding = 1 uur per dag Zaden uitzoeken = 30 minuten Administratie = 30 minuten Virtuele werelden Klantenservice = 1 tot 2 uur per dag

En dit alles hoort er gewoon bij, maar maakt wel dat we ons afvragen waar de dagen blijven. Toch maar gaanlobbyen voor 48 uur per etmaal.....

Op verzoek

Ja, deze log is op verzoek. Ik kreeg een belletje met de vraag of hier alles wel goed was. "Alleen een verhaaltje over de schuur en wat foto's van bloemen. Maar hoe gaat het nu echt daar?"
Ja gut, dat krijg je dan als er heel veel kleine nauwelijks noemenswaardige dingen voorvallen waar ik geen uitdaging in zie om een goede log over te schrijven. Of het is gewoon te veel om nog aan te beginnen en door de drukte met al die kleine klusjes kom ik er niet aan toe om over de gewone dagelijkse muizenissen mooie logs te schrijven die leuk leesbaar zijn.
Ik denk dan tegen twaalf uur 's nachts; "Laat maar, niet zo belangrijk om ervoor een half uur later naar bed te gaan."
In onderstaande 'Update' dus de muizenissen. "Ik wil er wel tien!" gaat over de eeuwige strijd met katten die elkaar niet allemaal goed gezind zijn in gezelschap van wat altijd hongerige kippen. De log daaronder publiceer ik misschien niet. Als ik dit wel doe is dit een log voor mijzelf en verder voor vrouwelijke generatiegenoten en of mensen die op Mars geboren zijn en meer van Venus-wezens willen begrijpen.
Zo vliegt mijn middag om en ben ik waarschijnlijk te laat bij het postkantoor voor het verzenden van een pakketje, maar op tijd voor yoga.

Sexual Being


Ik had al eerder willen loggen over mijn ‘Sexual Being’. Deze term eens in het engels, want het klinkt niet in mijn eigen taal. Mijn vrouw-zijn is niet correct uitgedrukt, het gaat juist om het geen me sexueel aantrekkelijk maakt, of juist niet. Het heeft niets met uiterlijk te maken.
Als meisje was ik meer, als een onvervalste Janneke, met Jip het buurjongetje aan het spelen, dan met de meisjes uit de buurt. Kort haar was met het vele zwemmen wel zo makkelijk, want dat lange sprieterige klithaar was erg lastig en dat getut heeft me nooit gelegen. Met Jip kroop ik door het gat in de heg, pestte ik mieren in de achtertuin, klommen we in de jonge bomen in de nog nieuwe buitenwijk en speelden we in de zandbak. Later, zonder Jip, ging ik mountainbiken met m’n broer en de stoere gasten uit de buurt. Ik kon zeuren om een barbie of opmaakpop, maar beide heb ik nooit gekregen. Ik heb een redelijk lompe motoriek, ben grof gebouwd maar niet minder handig met fijn friemelwerk. Door dat korte haar ben ik vaak als jongetje versleten, wat in mijn pubertijd al lesbisch gevonden werd. Ik heb nooit vriendinnen gehad die me leerden me op te tutten en met wie ik uitging om te flirten. Ik mocht wel uit, maar voor twaalf uur thuis en de disco werd pas gezellig als ik al op de fiets naar huis zat. Dus mijn experimentele fase is vrij laat op gang gekomen, tot grote zorg van mijn ouders, want naïef kon ik wel genoemd worden.
Ik heb niet vaak en lang zonder vriendjes gezeten, maar het grensde aan het onschuldige wat ertoe leidde dat mijn eerste huwelijk meer met het verstand te maken had dan met de liefde of enige vorm van echte aantrekkingskracht.
Aantrekkingskracht, één die de rede niet bevatten kan, is iets dat niet is uit te leggen. Later, veel later besefte ik dat ook ik een stukje Sexual Being ben, dat dat onveranderlijk in iedereen aanwezig is. Een stukje van mensen dat niet aangepast kan worden, iets dat er gewoon is, dat je niet kunt leren en niet ontvankelijk is voor opsmuk van buitenaf. Mijn sexual being wordt niet beïnvloed door TV of andere media en het is niet zichtbaar, voor de meeste mannen dan. Ook mijn lief ziet het nog niet. Hier, zo geisoleerd, wel steeds een stukje meer door het ontbreken van de bekende prikkels om zich heen en in de media.
Ik zelf zie het ook niet, ik voel alleen dat het er is door de reactie van de ander. Het gaat ook niet meer weg als iemand het ziet, al verbrak ik de relaties en gingen we ieder ons weegs.
Gaste M was ervan overtuigd dat het wel goed zou komen als ik mijn oude slobber BH’s weg zou gooien, me vaker op zou maken, mijn haar dagelijks in de krul zou fohnen en mijn nagels eens zou lakken. (Om dan na een half uurtje toch dat rondje moestuin te doen en mijn nagels geruineerd terug te zien na het wassen van die twee in een bronbak..) Maar dat heeft nog niks van doen met mijn Sexual Being. Dat is mijn vrouw-zijn en het past me beter als ik me sportief kleed en dat haar nu juist laat zijn voor wat het is. Puur natuur, dat past me en daar zien sommige mannen nu juist mijn Sexual Being in.Marc en ik zijn niet getrouwd omdat we elkaar nu zo aantrekkelijk vonden. “Onze zielen ervaren elkaar” was de reden om samen verder te gaan, niet die mooie billen of de brede lach met mooie blauwe ogen.
Hier, verstoken van prikkels, van media, van een hippe omgeving, van opsmuk (ze zien me al aankomen in het dorp in rok, mooie blouse, make-up en haar in de mooiste slag. Men zou zich afvragen of hetwel goed gaat met M&M.) is er niets dat mijn sexual being aantipt, aanspreekt, niemand die laat blijken dat stukje van mij te zien. Ik word niet geprikkeld om eens aandacht te besteden aan mijn drive tot het intiem zijn. Natuurlijk is alles wel voorhanden; we hebben de tijd en elkaar, maar toch. Het gedijt hier niet en die plaats wordt geleidelijk ingenomen door de aardse dagelijkse zaken, de basis, eten, moestuin, gebouwen opknappen, integreren en werken voor de niet kweekbare kost.
Ik begin in te zien, ook dankzij de feedback van m’n lief, dat dat stukje van deze vrouw het onderspit aan het delven is. Dat ik dat niet wil is het volgende dat mijn aandacht verdient. Maar hoe kan ik iets wakker schudden, dat hier zo weinig nut heeft? Als het nog niet wordt gezien door die ene persoon die toch m’n maatje is? Het groeit wel, want ook hij heeft de bekende prikkels niet. Zet ons een week in een grote stad of Nederland, en het is allemaal weer helemaal terug en voelbaar, maar ten koste van wat? Ten koste van veel dat juist zo essentieel is en wij niet kunnen beleven in de drukte van dat moderne leven. Maar mijn Sexual Being is er nog steeds, wordt soms gezien of krijgt een sprankelend compliment van m’n lief. Toch blijven de werkkleren vooraan in de kast, draag ik vaker werkschoenen dan fijne pumps, heb ik een breed scala aan leuke zomer-kleren (alsof mijn Sexual Being zich iets van seizoenen aan zou trekken) en hoeft mijn haar niet in de krul voor het weghalen van vuurwantsen. Toch trek ik dat lelijke vest aan over m’n top omdat het binnen maar 18 graden is als ik er even ga zitten en ziet Marc me niet zitten achter de pc, omdat er een beeldscherm en een bureau tussen zit. Het blijft onpraktisch om in een leuk jurkje dakplanken aan te geven en lauzes op te vangen voor op de stapel en is het allerminst aan te raden om een rokje te dragen als ik ga wandelen met een speelse en uitgelaten hond. Ook haren in de krul hebben weinig zin als ik even het acacia-opschot weg ga snoeien, over kousen dragen ga ik het al helemaal niet hebben.
Dit hebben we ons niet kunnen beseffen voordat we ons terugtrokken in dit isolement. Dat dit belangrijke stukje dat innerlijk vorm geeft aan ons sexuele bewustzijn hier niet relevant is, minder leeft en minder aangesproken wordt. Het wordt door niets gestimuleerd zich te laten zien en het heeft geen concurrentie van andere sexuele wezens. Wat alleen maar benadrukt wordt door de overwegend 60 plussers die de bevolking maken in praktische kleding gestoken, allen levend in een essentie die uitdrukking geeft aan de essentie van het leven.
Ach, en kinderen hebben we niet, dus voor dat stukje van het leven is Sexual Being ook niet relevant. Maar het is er wel en is toch de basis voor mijn vrouw-zijn. Misschien is dit bewustzijn de trigger om het aanwezig te houden en wat aan de oppervlakte te brengen. Ik blijf nog wel even in het duister tasten. De volle maan van gisteren maakt het ‘in het duister tasten’ belachelijk en ik geniet van dit stukje terwijl ik op het buitenbed lig met een drankje en kijk naar mijzelf, naar diep binnen in mij. Ik ben een vrouw met een sexueel wezen dat mij vrouw maakt. Ik heb geen angst dat het verloren gaat of verschrompeld, nee het IS er!

Ik wil er wel tien!

"Ik wil er wel tien!" is een gedachte van mijn moeder na mijn geboorte zoveel jaren geleden. (Een soepele bevalling dus, maar daar gaat deze log niet over)
Dit geldt voor mij voor poezen. Ik wilde er wel tien, of meer.
Niet meer na afgelopen weken. De vete tussen Aai en Joppie is wel bekend, daarover heb ik vele malen geschreven. Dat Aai de stress niet meer de baas kan en uitermate gefrustreerd raakt is wel redelijk nieuw. Joppie terroriseert haar altijd als wij niet in de buurt zijn of 's nachts. Hij drijft haar in een hoek om haar dan aan te vallen. Nu is Aai geen watje en heeft ze een 10 kilo om in de strijd te gooien, maar toch is ze als poes de rode kater niet de baas. Door de stress van het moment laat ze alles lopen; plas en poep. Zo troffen we een kussen van de bank aan volledig doordrenkt met haar plas. De hoes krijgen we er niet af en er zit plastic tussen stof en kussen, dus de spuit erop en laten drogen gaat niet werken of we hebben een incomplete bank voor lange duur. Als Aai al in een hoekje gedreven is bevuilt ze zichzelf, wat vieze plakken stront in haar lange dichte vacht veroorzaakt die ze er zelf niet uit kan wassen. Daar een schaar in de vacht zetten zal bij de freule niet lukken. Een paar weken geleden maken we een Aai-hotel boven in de schuur. Lastig om te bereiken voor andere katten en Aai kan eruit als ze echt moet. Een oud velours gordijn in een overzichtelijke hoek moet haar een rustig plekje bieden. Eten en drinken dichtbij en rust. Nu komt het goed, dachten we. Maar Cros vindt de bak met brokjes in een dag, Joppie gaat voor de schuurdeur op de loer liggen en als Castel de kans krijgt, zijn haar brokjes op. We doen ons best de katten overdag er gewoon uit te zetten. Ze hebben ruimte zat te poepen en te plassen, in de schaduw te liggen, te jagen en te schuilen. Dus deuren en ramen dicht -dan blijft het binnen ook koel- kattenluikje dicht en brokjes op het achterterras buiten met vers water in de schaduw. Castel komt daar niet, dus brokjes lijken een veilige plek te hebben.
Even tussendoor;
We hebben ook kippen! Die vinden zelfs een blok zeep lekker, dus kattenbrokjes gaan erin als koek. Na 1 dag horen we geregeld "tikketik tikketik tik tok", kippen die de kattenbrokjes aan het eten zijn, gezellig met z'n drieën! Het pluimvee wordt steeds brutaler. Ze duiken ook een paar maal per dag op in de moestuin. Dus het hekje heb ik al dichtgemaakt met gaas en als we er een rondje doen, moet het hek dicht, want ze lopen altijd achter je aan. Nu doet Castel het redelijk goed, maar ze heeft haar luie momenten waarin ze het gevederde spul laat gaan waar ze willen. Nu ook het achterterras te vaak bezocht wordt is het klaar!
Aai kreeg drie dagen geleden een andere B&B aangeboden; het washok. Ze mag de cave in, het toilet en badkamer en het hele washok staat tot haar beschikking. Het luikje staat op 'eruit', om erin te kunnen moet ze achter ons aanlopen, maar ze is zo snel als water, als het moet. Ze heeft haar kattenbak daar en de gebruikelijke versnaperingen. Ze krijgt vele keren per dag een tijdje aandacht en lijkt het best goed te hebben in de koele rust in de grote zachte mand. Gisteravond besloot ze boven te vertoeven, toen ik al naar bed was. Ze kiest mijn gestoffeerde bureaustoel uit als slaapplek waar drie kussentjes op liggen. Anders zit ik te laag om te kunnen werken. Deze ochtend neem ik plaats in een schone kamerjas om de dag te starten. Ik denk wel iets te ruiken, maar ik zie niets. Niet op de bank, op de vloer niet en ook op de kussentjes onder mijn zitvlak niet. Na een uurtje voel ik wat; vocht. Ze heeft vannacht vakkundig drie kussentjes opzij geschoven om er haar behoeften te doen, om daarna de kussens weer terug te flappen en gaat slapen op een stoel aan tafel. HET IS KLAAR! roep ik uit met vochtige stinkende kamerjas. Aai wordt verbannen naar het washok, nog steeds een luxe B&B en het luikje gaat dicht. Niet erin en niet eruit. Dat bepalen wij voortaan wel. De andere katten gaan ook naar buiten, waar Marc druk doende is om het oude houten hekje te renoveren om zo het terras af te sluiten voor de kippen. De bureaustoel sleep ik naar buiten, het zware kreng. Ik spuit het stof eraf en de bekleding nat, sop het ruim in, ga aan het af- en uitspoelen en zet hem te drogen. Dat dit twee dagen duurt kan me even weinig schelen. TIS KLAAR!
Met een vol hoofd zit ik dus nu op een heel lage stoel met weer veel kussentjes, in een rothouding toch te schrijven... Een beetje op verzoek, maar verstandig is het ook wel.
De katten wonen overdag buiten, Aai woont in een B&B, de kippen weten zo hun grenzen terwijl Castel op beide terrassen haar werk goed doet, iedereen tevree....
Ik wilde er wel tien, maar nu is 5 er net één teveel.

ps
De kippen springen gewoon over de muur heen om toch de brokjes op het achterterras te kunnen bereiken, zucht! Dus de muur wordt in de toekomst verhoogd. Ook gaat Marc er een plantenbak maken door stenen te stapelen en dit vak te vullen met aarde. We proberen het zo af te graven dat de rotsen bloot komen te liggen, want deze kattenbak begint ons echt te vervelen. We eten er zo graag. Beesten hebben is leuk, maar soms is het een last.

zondag 12 juni 2011

175 jaar


Het is wonderbaarlijk te zien hoe de traditionele gebouwen hier gemaakt zijn. De schuur is op zijn minst 175 jaar oud en alleen wat kleine hoognodige reparaties zijn uitgevoerd en nu al zeker ouder dan 30 jaar. Marc sloopt natuurlijk het dak aan de noordkant en hij komt van alles tegen tussen lauzes en dakplanken.
Ten eerste is het kastanjehout, gebruikt voor de steunbalken en dakplanken, onbewerkt.Al die geavanceerde spulletjes hadden ze toen nog niet. Iedere lauze is op maat gehakt met de hand, dat gaat nu nog steeds zo, daarom zijn deze daken zo duur om te laten maken of te renoveren. Ze hebben allemaal een gat waar een houten pen in past. Alle pennen moeten door het harde hout van de dakplanken en dus is er voor ieder lauze een vierkant gat gemaakt. Hoe hoger je komt op zulke daken, hoe kleiner de lauzes, maar de pennen worden niet kleiner. Aan de binnenkant van deze oude daken ziet zo'n dak er dus heel kunstig uit. De planken zetten zich in elkaar, maar na zovele jaren, gaan ze hier en daar toch scheuren, vallen er knoesten uit en na lekkages rot het toch eens weg.

De draagbalken steunen alleen elkaar en de dakplanken zorgen voor enig verband. Er is geen nokbalk aanwezig. Sommige van de balken zijn weggerot -mede door houtworm- tot het kernhout. Het spint is gewoon op en kun je met de hand eraf pulken. Marc komt bosjes gras tegen, ze zijn in elkaar gedraait, opgebost. Een rare vonst, zonder doel, een grapje?
Verder komen we geen spijkers tegen, alles is met houten pennen bevestigd, zelfs de dakplanken zelf; Het is haast jammer dat hij het dak renoveert met schroeven en bouten en de lauzes vast gaat zetten met spijkers. Maar de kunst van de pennen is een verloren vak, er is geen tijd meer voor, het moet snel & vakkundig, goedkoper, want het is al zo duur. En duurzamer met het asfaltpapier... Jammer.
Terwijl ik hem help met slopen komen we steeds dichter bij de nok. Daar hangen wat wespennesten. We zien geen leven, maar tijdens het wrikken en kloppen, blijken ze toch geirriteerd en beginnen al onrustig over hun prachtige papieren nestbol te scharrelen. Ze moeten verwijderd worden, anders kan hij niet verder. Ik blijf een beetje uit de buurt, want ik heb geen zin in de drie dagen dat ik last heb van een wespensteek. Marc tikt ze er met een lange bamboestok af en we kijken naar de commotie. Zodra de wespen die al wel kunnen vliegen de gescheurde bollen hebben verlaten en terug vliegen naar de nok op zoek naar hun nest, rapen wij de bolletjes van de grond en bekijken ze van dichtbij. prachtig hoe wespen papier maken, ingenieus!
Toch gaan de nog niet uitgekomen larven als lekker hapje naar de kippen.
175 Jaar, droog gestapelde stenen muren, houten pennen, onbewerkt hout, versleten en verweerde lauzestenen, insecten, weer en wind en geen nokbalk, maar die schuur staat nog als een huis!

vrijdag 10 juni 2011

Mooi hè







Het schuur project




Nu het niet te warm is en flink bewolkt, is het renoveren van het schuurdak goed te doen. Niet dat het snel gaat, want alles moet met de hand en hij doet dit alleen. De toestand van het dak is erbarmelijk, de lauzes kuis verrot, ze brokkelen af als nat crepepapier en ook de planken waar de lauzes met houten pennen op zijn bevestigd zijn rot en deels verdwenen door de lauzes die al langer van het dak afwaren. Deze gaten zijn lang bedekt geweest door mos waardoor het niet te zien was. Ook veel steunbalken zijn zo dun nadat Marc het rot eraf heeft gehakt met een klein bijltje, dat deze nieuw gesteund moeten worden. De balken helemaal vervangen gaat niet lukken, dan kan er beter een heel nieuw dak op en dat kunnen we echt niet realiseren.

Ik kan hem niet helpen, er is geen ruimte achter de schuur. Wel vang ik oude lauzes op en gooi ze op een stapel. De planken van populierenhout zijn wel vrij snel te bevestigen, waarna het zwarte papier erop kan. Dit is waterdicht en zo kan hij alle tijd nemen om van onderaf nieuwe lauzes te gaan leggen. Nou ja, nieuw? Opgekalefaterde lauzes stuk voor stuk op maat gehakt met de hand en schoongeboend.

De bovenste foto geeft goed weer hoeveel dat er moeten worden en dit x4 voor 1 kant van het dak. Gelukkig is de zuidkant ietsjes beter door de zon die minder mos laat groeien en het houtwerk dat toch nat wordt sneller laat drogen.

De middelste foto is een weergave van oud & nieuw van binnenuit.

Gelukkig hebben we geen deadline met deze klus.