maandag 30 mei 2011

Nieuwseizoensduik

Gisteren was het warm en wat bedrukt ondanks dat er weer een fijn briesje staat. Te warm om buiten wat te doen, dus lummel ik binnen wat en Marc werkt aan zijn nieuwe project voor in SL.
Marc is vergeten het schepnet op te ruimen na zijn tigste poging een vis te vangen en wil graag even naar beneden om te kijken of de stroom het net al niet heeft meegevoerd. Ik wil wel even mee, even wat anders ook al ken ik deze kant van het meer al goed en weet ik dat er weinig te zien valt behalve een blije hond die zwemt en zich uitschudt en rolt door de oeverplantjes. Het is er weer stil en vredig met een wat rimpelig water door de wind. Het blijft trekken; zo'n mooi breed stil water dat uitnodigd om je omringd te voelen door het frisse schone water met de diepten en de vissen onder je. Ik spreek dit uit naar Marc terwijl Castel een tak haalt, maar hij staat met zijn sandalen enkeldiep in het water en kijkt me aan met een blik van "dat wil je ècht niet!"
Ik trek mijn slippers uit en zoek een minder glibberige steen uit net in het water, stroop mijn lange zwarte joggingbroek op tot in m'n liezen en zet m'n zonnebril op mijn hoofd.
Toch wil ik het proberen, maar die eerste duik is altijd de wreedste, je vergeet hoe koud het water hier kan zijn en het is pas mei. Ik twijfel en zet een stapje dieper. M'n huid past zich snel aan en dat lonkt me nog meer naar voorbij de dode bomen die verstilde decors vormen voor de minituintjes op hun kop met één margriet die wuift in de wind.
Opeens neem ik toch de duik, met kleer en al en nog voor ik boven kom, staat er op mijn gezicht een hele brede glimlach. Marc is altijd wat jaloers, dat ik dat kan; zwemmen in koud water. Maar als zo koud beleef ik het niet en ik klauter na een paar minuutjes over de grove maar heel gladde stenen terug naar de oever, waar ik dan weer een minuut in het warme zonlicht sta. Ik wil terug dat water in, het heeft me altijd getrokken, dat water, de verschillende geuren die water kan hebben, als de zee of meer, maar de riviergeur trekt me het sterkst aan. Het is waarschijnlijk het mengsel van water, modder en planten, eigenlijk ruikt het vies, maar te natuurlijk om er weerstand aan te kunnen bieden. Ik duik er dus maar weer in, Marc geniet van mijn genieten en voor Castel is het weer wennen dat ik sneller bij takken ben dan zij.
Samen zwemmen we schuin naar de overkant. In de verte bij de brede bocht liggen twee enorme ruige rotspartijen, een doel om naar toe te zwemmen, want duiken van die rotsen is ook een feest. Met kleer en al zwem ik naar het late zonlicht toe dat nog maar een half uurtje het water verwarmd, geflankeerd door Castel die me bij probeert te houden. We klauteren bij de rotsen samen omhoog en ik zwaai naar een klein mannetje, ver weg aan de overkant met een hoed op. Castel wil wel struinen, maar ook bij mij in de buurt blijven, waken op haar manier.
Ik probeer te zien hoe de rotsen doorlopen onder water, of ik van de hoogste punt kan duiken.
Als ik alleen was geweest, had ik op de rotsen willen blijven soezen, het is er heerlijk. Maar er wacht mijn lief aan de overkant die ik mee wil laten genieten van wat een duik in 'ons' water met me doet. 'Ons' omdat er niemand is die in dit water zwemt, geen motorbootjes of kanoërs, geen vissers aan deze kant, aan beide zijden haast ontoegankelijk schoon water, dat toebehoord aan de gorges. En de EDF natuurlijk, maar daar is hier en nu niets van te zien.
De rivier is al weken een meer met een relatief stabiel nivo door het onderhoud dat gepleegd wordt aan het hierboven liggende stuwmeer. Het water is dus nu al opgewarmd.
We zwemmen terug, castel verkiest de helft per poot af te leggen, waar ze bij Marc even flink moet rollen en uithijgen.
Marc krijgt mijn stralende toet en samen -ik soppend en druppelend- slenteren we de steile helling weer omhoog. Daar neem ik mijn eerste echte complete buitendouche.
Sta ik dan, in een U gemaakt door de houtstapel met daarachter de schuur en het kippenhok, de zwembadmuur die het einde is van de helling naar het bospad, groen van de jonge eiken, met links van me het zwembad waar het rekje met handdoeken staat. Met scharrelende Haan² en een kippetje of drie, die me guitig aanknikken en zachtjes commentaar op me leveren. De lucht is laat blauw, Castel op het gras voor me, een nieuwsgierige Cros -ja, water, wat wil je- en een statige Joppie op het bankje en als verzicht de overkant van de gorges.
Het seizoen is opgewarmd na de start in april.
Niks te makken, maar dit dan weer wel!

zondag 29 mei 2011

Pied a terre

Er is een groot verschil tussen Nederlanders in Frankrijk met en zonder 'pied a terre', voet aan de grond in Nederland. Het valt ons steeds meer op, het verschil wordt sterker.
Je vraagt het je zelden af voor je emigreerd of een huis koopt in Frankrijk met als uiteindelijk -ooit- doel er ook echt te gaan wonen; Blijf ik nog een restje Nederland koesteren of verbrand ik alle schepen?
Onze ervaring met Pied a terre Nederlanders;
Ze draaien enkel nederlandse radio met verkeersinformatie en reclame voor nederlandse voedingswaren en bedrijven. Ze willen erg graag exact op de hoogte zijn van al het kleine nieuws aldaar terwijl ze 'bonjour' zwaaien naar de franse buurboer met baguette onder de arm. Ze koesteren nederlandse feestdagen en maken daar echt een feest van. Ook de mondiale feestdagen worden op oerhollandse wijze gevierd. Het eten blijft hollands met tussen de middag de boterham en pas 's avonds voor 20 uur de warme maaltijd. Ze nodigen graag de Nederlanders die ze kennen in de buurt uit voor verjaardagen en andere gelegenheden. Ze blijven klagen over de franse werkmentaliteit, terwijl de fransen ontzettend hard werken. (Ze beginnen erg vroeg en zijn gemiddeld rond 19 uur pas thuis of later, natuurlijk met een goede pauze tussen de middag. Maar dan nog!) Franse volwassenen vieren hun verjaardag niet echt en als ze dit doen uitsluitend met familie.
Wij vroegen ons af of we de deuren van de Nederlanders die we hier kennen plat zouden lopen. Ik ken er eerlijk gezegd maar één die hier permanent woont en geen pied a terre heeft in Nederland. Ook haar deur loop ik niet plat en zij die van mij niet.
We merken wel dat de Nederlanders die hier niet permanent wonen, om welke reden dan ook, naar elkaar toe trekken en gelijk gezind zijn en blijven. Het is een opmerkelijk verschil dat niet echt bekend is. Waar hem dit in zit is mij een raadsel.
Als je van de lusten van wonen in Frankrijk geniet, is het totaal plaatje dan niet eerlijker? Je geniet dan tenslotte ook van de uitstekende ouderenzorg, je AOW neem je gewoon mee, tis tenslotte gewoon Europa, en die fransen zijn zo gek nog niet.
Nu klaag ik wel over de idioterie van het canton met z'n facturen voor huisvuil, maar zo ken ik nog wel een paar voorbeelden. Nederlandse burocratische verwikkelingen die net zo erg -zo niet gekker dan idioot- zijn als die van deze grote zuiderbuur.
Wij blijven ons afvragen waarom mensen in Frankrijk willen 'wonen' en nog in NL belasting betalen, hun zorgverzekering daar houden, auto op Nederlands kenteken inclusief de APK en naar nederlandse feestjes gaan met nederlandse hapjes om genoeglijk tesamen naar het nederlandse nieuws te kijken en onderwijl te klagen over Frankrijk en de fransen...

Als ik me in het gezelschap waag van 'pied a terres' blijft het me een beetje storen. Ik geniet wel van de Libelle op een zijtafeltje en het gemak van het voeren van een gesprek. Maar het gaat over zaken uit een leefomgeving die mij inmiddels vreemd is. De inhoud van de gesprekken ligt er voor mij meer dik bovenop, dan dat het geheel me zou doen ontspannen.
Ik begrijp nu ook beter waarom de fransen zelf ook een hekel hebben aan pied a terre-mensen, levend in twee werelden waarvan zij er maar één kennen en begrijpen en zo ook maar voor de helft begrepen worden. Ik begrijp de vakmannen die voorrang geven aan altijd aanwezige locals -vreemdeling of niet- ten koste van hun goede naam bij diezelfde pied a terres.

In De Morvan en Dordogne hebben de Hollanders hier een oplossing voor gevonden die het tegendeel bewerkstelligd als dat de vereniging tot doel heeft; Een puur Nederlandse vereniging die tot doel heeft een betere integratie in de franse maatschappij. Je moet wel Hollander zijn en alles geschiedt op puur Hollandse wijze, een fransman komt er niet in.
Ach ja, Ons kent Ons, dat is van alle landen en alle culturen.
Ik denk dat ik maar naturaliseer over 3 jaar.

Het grote spel

Begin vorig jaar viel er een factuur op de mat van het canton met een bedrag van 124 euro. Het woord 'déchèterie' maakte ons toen duidelijk dat wij toch moesten betalen voor het wegbrengen van grof vuil. We lieten daar onze gegevens achter, dus logisch dat je daar een rekening van krijgt. Het was wel gelijk de laatste keer dat we ook maar een stukje oud ijzer er naartoe brachten. Afgelopen jaar verzamelden en hergebruikten we meer dan dat er weggegooit werd en we ontdekten de afvalcontainers-met-toestemming bij een gemeente aan de overkant van de rivier.

Tot onze stomme verbazing valt diezelfde nota in de bus begin deze week met een verhoging van 6 euro, maakt een luttele 130 per jaar voor het niet naar de déchèterie gaan. Dus Marc schrijft een kort briefje waarin hij vermeld dat we geen gebruik maken van het afvalbrengstation en deze gaat met de factuur retour afzender.
Twee dagen later, vrijdag en wel heel erg snel gezien het trage van de welbekende franse burocratie, ontvang ik (alles is altijd op naam van m'n echtgenoot, maar dit is vreemd genoeg aan mij gericht) al een brief met diezelfde factuur terug die tekst en uitleg geeft.

Nadine helpt met vertalen van de afwijzing om de nota niet te betalen.
De brief is gedateerd 11 juni 2010, waarin melding wordt gemaakt van het nieuwe besluit van 13 december ditzelfde jaar -ja echt, knap hoor!- om ieder huishouden per jaar te belasten met een factuur van 130 euro voor het afval in het algemeen. Dus je lege (pet)flessen, gewoon huisvuil, grof vuil, GFT en papier!

Dit schiet M&M in het verkeerde keelgat.
Ten eerste; wij hebben eens in de 2 a 3 weken 1 niet volle vuilniszak met afval die wij weggooien in de containers 'en route' en die staan bijna nooit in onze gemeente.
Ten tweëede; hebben wij hier nooit een schrijven van gehad.
Ten derde; is de brief even snel uitgeprint zonder te kijken naar de data of andere wijzigingen, zeer onzorgvuldig.
Ten vierde; recyclen we zo goed als alles! Lege (pet)flessen, papier en karton, GFT-afval en al het overige belandt bijna nooit in de containers van de gemeente.
Tot slot is ons dit een factuur teveel en te hoog. Meer dan 5 euro voor het weggooien van 1 bijna volle vuilniszak eens in de 16 dagen, schiet ons in het verkeerde keelgat. Ze hoeven er nog niet eens voor om te rijden, want wij hebben geen huiscontainers aan de weg staan zoals de meeste wat afgelegen dorpsbewoners.

Dus verhaalt Nadine hoe dit spel in elkaar steekt en moedigt me aan het te gaan spelen zoals bijna alle fransen die nadenken voor ze hun cheque uitschrijven.
Bezwaar maken middels een brief waarin je uitvoerig tekst en uitleg geeft en flink overdrijven mag. Ze biedt aan de brief te vertalen naar typisch burocratisch frans. Hun antwoord duurt gemiddeld een 2 a 3 maanden, waarin je waarschijnlijk nog een keer verzocht wordt te betalen. Weer schrijf je dan als echte francaise een bezwaarschrift om dan vervolgens weer 2 a 3 maanden op een brief te wachten die vermoedelijk dezelfde inhoud heeft.

Ik ga ervoor. Dit spel heb ik altijd geschuwd in Nederland, maar hier vind ik het lachwekkend, leuk en leerzaam, voor enkel de taalbeheersing natuurlijk. Een advocaat zou in een kort geding al snel korte metten maken met deze amateuristisch gevoerde besluitvorming en de uitvoering hiervan. Ieder huishouden op dezelfde manier belasten ongezien aantal bewoners en leefsituatie is van den zotte.
M'n vriendin bevestigd dat dit van die irritante franse burocratische dingen zijn waar iedere fransman een punthoofd van krijgt en ik geloof haar gelijk!
We zijn de enige niet.

Foto's van de week

Afgelopen week heb ik dagelijks veel werk verzet. Voornamelijk in de moestuin. De bloemkool- en spitskoolplantjes moesten toch echt de volle grond in en beschermd met halve petflessen. Veel water geven in het begin is noodzakelijk. Om ruimte te creëeren moest er ook een vakje leeg van doorgeschoten prei en bloeiende kolen. Ik verpoot de rabarber in autobanden, zo kan ik ook de grond bemesten, want zo in het graniet-zand verkommeren de mooie planten en we vinden rabarber nou juist zo lekker.
Verder zaag ik een doorkijkje vanaf de oprit de moestuin in, en af. En met de stokzaag zaag ik veel acacia-takjes aan de stammen weg. Ook de kandelaar die boven de secadou in de acacia hangt -voor de grap en sier- zaag ik vrij. Meer licht en ruimte maakt het fris en verzorgd.

"En wie ben jij dan wel?" Lijkt deze sprinkhaan te denken als hij poseert voor een foto.


Een nog springlevende vlinder in de kas.


Deze vlinder is al zo duf, dat je hem zo kunt pakken. Vanavond is hij/zij waarschijnlijk dood, maar ja, ik kan er niets aan doen.


Ik ruim 2 keer per jaar de schuur op en maak hem schoon voor zover dat kan. Dit keer was het erg veel werk, omdat m'n lief met het schuurdak bezig is. Overal kasten opzij, emmers erop en teiltjes en bakken of pannen op de grond om het lekwater op te vangen. Planken, balken, stukjes hout en zaagsel, stronkjes, potjes en bakjes met verschillende spijkers erin, gereedschappen met en zonder snoertjes. Het ligt allemaal door elkaar, op de grond, de muur en achter spullen die je bijna nooit nodig hebt. Marc wacht tot ik de rommel zat ben, terwijl ik er haast nooit kom. (Eén keer per jaar voor het maken van decoratie's.) Maar ik zie er wel gat in en hij absoluut niet, waardoor zijn dak-project gewoon stil komt te liggen. Na 3 uur stofhappen en oren en neus vol zaagsel-stof, heb ik de klus wel geklaard en ben ik een heel blije echtgenoot rijker.


De zachtroze papaver zaait zich ook makkelijk uit. De hoge planten houden de nog kleine tomatenplantjes gezelschap en voorzien veel insecten van lekkernijen.



De broodoven heeft vanuit het bosaardbeitjes-perspectief een zee aan korenbloemen. Ik kreeg vorig jaar een bloemenkaartje met een matje met bloemenzaadjes erin. Roze bloempjes en 1 plantje korenbloemen gingen het wel doen, wat nu resulteert in een blauwe bloemenzee. Wie had dat kunnen denken.


De kas is een laatste rustplaats voor insecten van allerlei pluimage. Ze sterven het liefst in de paar kweekpotjes die er staan. Helaas, maar overdaad schaadt ook.


Wat een pracht!


In vol ornaat.


De doucheslangen-installatie. Hoewel we het gisteren alletwee te koud vonden; het water dan. Er zit weer een foutje in de constructie, dus knutselt Marc op deze zondagochtend weer verder aan het eerste dat hij hier wilde maken.

2,8 km afsfalt

De D-weg waar het bospad aan ligt heeft er een B-weggetje bij; het bospad. Twee weken geleden is men verder gegaan aan het geheel asfalteren van het bospad. Op ons verzoek tot de buren en geen meter verder. Wat mij verplicht wel een keer de ergste kuilen handmatig te dichten met stenen. Maar a la.
Het ziet er letterlijk raar uit; een prachtig bos, ongerept met een biodiversiteit waar je je over kan blijven verwonderen, een lust voor biologen en andere kenners of de gewone liefhebber van natuurschoon optima forma. Dit met een strakke antraciet grijze asfaltbaan er doorheen. In z'n drie rijden wij de piste, 40 per uur in nog geen 7 minuutjes. De bermen zien zwart van de teer, de kruiden en bloemen zijn verdwenen.
Nu is er natuurlijk al eerder een stuk geasfalteerd en de natuur trekt wel weer bij.
Maar de bermbegroeiing is arm en eenzijdig. Door de warmte absorberende werking van asfalt is het erg droog, erg warm en veel van de planten die er stonden hebben nu geen kans meer. Denk aan gipskruid, boterbloemen, vergeet-me-nietjes, bosaardbeien, tijm en marjorein. Ook zien we geen zonnende slangen meer, padden in de mist of de honderden vuurbuiksalamanders, helaas, gewoon verdwenen!!
We blijven verontwaardigd. We komen de strepenzetters tegen, de mannen die de gekleurde streepjes plaatsen op bomen, paaltjes, rotsen en stenen in de kleuren van de wandelroutes, waarmee Frankrijk bezaait is. Ook zij spreken zich met verontwaardiging uit over de rare geld verslindende actie om dit doodlopende pad te asfalteren. De mensen in het kasteeldorpje en het gehucht ernaast, mensen die de gorges kennen van hun wandelingen of omdat ze hier al 60, 70, 80 jaar wonen. We hebben nog niemand ontmoet die het logisch vindt, het goed vindt of er blij mee is; werkelijk geen enkele ziel. Iedereen vindt het ronduit belachelijk.
Eerlijk is eerlijk; het stuk asfalt dat er nu ruim een jaar ligt heeft ook weer bermbegroeiing dat verre van lelijk is. Maar toch, dat grijs en die -kleurrijk, dat wel- arme vegetatie die het asfalt omsluit, blijft een doorn in het oog.
De wandelroute-strepentrekkers (geef mij zo'n baan, geweldig!!) weten uit ervaring dat er zo weinig tot geen wandelaars de keuze zullen maken voor het rondje gorges. De motorrijders weten het nog niet allemaal, wel dat de route niet helemaal geasfalteerd is en er spannende stukken verderop liggen. Grote groepen scheuren met een herrie die alles verstoort en de katten de hoogste bomen in jagen voorbij. Ze slopen het bospad nog verder als dat het er al bijlag. De stank is ontzettend smerig.
Ik ben benieuwd hoe het verandert als alle bordjes geplaatst zijn...

Ik ga graszaad zaaien, op het asfalt tijdens een lekker natte miezerbui, en verzamelde zaden. Ik ga zout strooien tijdens de winter, en veel! Ik kan niet meer weg als het nu gesneeuwd heeft, wat niet erg is en een goed excuus het asfalt zo snel mogelijk te laten breken en scheuren. Het weer doet de rest....

Bistro gesloten.

Het is er altijd erg druk, maar dat is niet voor niks. De omgeving is werkelijk schitterend. De bistro is wel wat lastig te bereiken. Maar de lange wandeling is zeker de moeite waard. Of je durft je te laten vallen, maar dan nog zul je een stuk moet lopen voor een goed plekje. De tinten op het pad zijn van grote pracht, alle tinten grijs in sepia, met hier en daar een toefje geel. Het is er warm en druk. Rij aan rij doet iedereen zich tegoed aan het kostbare voedsel. De etensgeuren verspreiden zich over het hele terrein, maar voor de creme de la creme moet je echt naar de top en soms op z'n kop plaats nemen. Warm en gezellig en plat en uitgehongerd kun je aan de dis. De rust als je eenmaal aan het eten bent is goed voor de spijsvertering. Als je nog niet je plekje hebt gevonden zul je je af en toe goed vast moeten houden. Voor je het weet ben je van het terrein af en verdwaald in de weidse omgeving en zul je opnieuw de sprong en wandeling moeten wagen. Het schijnt dat er af en toe een razzia gehouden wordt en iedereen die aan tafel zit er hardhandig af wordt gerukt. Wat vaak de dood tot gevolg heeft, maar overleven moet je. Wil je betrekkelijk safe kunnen fourageren dan is de tocht lang en zwaar en moet je een sterke maag hebben en wat kou kunnen ontberen. Maar dan heb je ook wat als teek op Castel.

De bistro is in mei 2007 geopend, maar de zaken gaan ieder seizoen slechter. Zoals alle horecaondernemingen in deze regio moeten ze het hebben van het hoogseizoen.
Op de vorige locatie was er minder clandizie, dus vandaar de verhuizing naar een bos, om de omzet wat te verhogen. Dit ging erg goed, voor even. Want mensennagels die dagelijks door haar vacht jagen doen hun werk goed. De bijna dagelijkse zwempartijen helpen de handen en het goedje Frontline zorgt voor een bijsmaak die in de keukens al wordt toegevoegd. Maar de teken wennen aan de Frontline geur van hun maaltijden, ook de smaak valt best mee op de lange termijn. Dus had de Bistro "Chez Castel" weer een topomzet afgelopen twee maanden.
Maar het lijkt erop alsof de bistro nu toch echt gesloten gaat worden, want de spierwitte halsband is echt teveel van het goede. De wandeltocht naar de kop van castel is al onmogelijk geworden en als je zo slim was gelijk op haar kop te landen is de atmosfeer niet te harden.

Dan maar die andere beesten die er rondlopen. Vooral die ene; lang lijf, dunne enkele vacht, lange gladde haren. Het is net een glijbaan naar de zitplaatsen om gelijk toe te kunnen happen. Ook hier, op Cros, dagelijks de vingernagels en Cros vindt het ontteken erg prettig, hij gaat er gewoon voor liggen met uitgestrekt koppie, snorharen zo wijd mogelijk naar buiten, mmmmm lekker. Ook op Cros ruikt het verschrikkelijk. Frontline ruik je niet, maar de eucalyptus olie speciaal voor dieren is een zeer sterk goedje. Shadow en Aai komen amper buiten -wat wij graag anders zouden willen zien- Joppie en Pipo hebben er af en toe eens één.
De jaarlijkse strijd tegen de teken zetten wij voort.

Hiernaast ben ik toch vitamines wezen kopen voor ons pluimvee. Ze vinden het water nu opeens zo lekker dat ze veel lijken te drinken. Ik concludeer hieruit dat ze toch wat tekort kwamen. Marc komt terug op zijn verontwaardiging dat ik een flesje vitamine koop, terwijl ze hier toch in een rijke omgeving hun voedsel bij elkaar zoeken, bronwater drinken en wat kippenvoer krijgen.
Eén dode haan is mij genoeg. Haan² kraait ook niet -meer-, maar doet het prima met zijn overbite. 's avonds doen we nu de deur van het kippenhok dicht, maar Haan² wil gewoon ergens naar binnen. Dus de schuur, als deze open staat, of het woonhuis, het maakt hem niet uit. Hij laat zich al wel makkelijker pakken, begrijpt misschien dat het voor hem het beste is en dat we het goed voor hebben met hem. Als hij tam wil worden, knippen we zijn snavel bij, misschien helpt dit wat.

donderdag 26 mei 2011

M&M

Vandaag probeert Marc in het zwembad nog wat dwarslatten te bevestigen boven het zo schuine deel van de zwembadbodem die ook vol staat en ligt met zware, grote en grove spullen. Denk dan aan een stuk rioolbuis, oude zware balken, vaten, een zwembadpomp, een gedemonteerd betonnen konijnenhok en zo al niet meer van die sta-in-de-weg spullen. Met de dwarslatjes in de nok van de overkapping ontstaat er ruimte om bamboe-stokken, ijzeren pijpen, stukken koperpijp, latjes en andere lange dingen weg te leggen en dat binnen handbereik. Maar hij kan geen ladder tegen het UV-doek zetten en een ladder gewoon op de bodem is onmogelijk door de spullen en die schuine vloer. Er ligt een uitschuifladder die hoger is als het dak, een ladder-deeltje met een gekniekte top, een zwembadladder die hij in het begin hier weggehaald heeft, twee terrasstoeltjes van verweerd plastic, een keukentrapje en die stapel balken. Alles op elkaar klim je tot in de hoogst aanwezige eik, maar los van elkaar bereikt hij nog niet de spijkerhoogte voor de latjes.
Wat te doen... We lopen steeds om, zwembad in, kijken, versjouwen weer iets om op te staan, maar niets schijnt te werken.
Marc plaats zo'n stoeltje op de onregelmatige stapel balken, ik durf niet te kijken. Nee, te laag. Hij probeert de uitschuifladder goed te krijgen, maar dan is de afstand tot de spijkers ook te groot.
Ik denk mee, en als echte Buurman & Buurman vinden we de oplossing in de zwembadladder die met twee enorm ruime wijde haken wel over 1 latje heen kan om zo de 2e eronder door te schuiven.
Dus de ladder moet eerst horizontaal gedraaid in het volle zwembad, dan door de waslijn heen -daar gaat mijn drooglijn!- om dan over dat enkele latje gehangen te worden. Marc klimt omhoog en .. jawel hoor, hij kan erbij, ook al hangt hij er niet recht voor, maar recht onder. Ach, "Voor elkaar!".
Voor iedereen die altijd genoten heeft van Buurman & Buurman, maar vooral voor iedereen die Buurman & Buurman niet kent.
Dit filmpje is een reëele afspiegeling van M&M's Rommelen.






woensdag 25 mei 2011

Virtuele werelden


Dit filmpje vond ik op YouTube. Een goede weergave van de virtuele werkelijkheid waar we alle hete middagen, regenachtige dagen en andere momenten ons werk doen. Alle dingen die je ziet zijn door de residenten zelf gemaakt. Er is niets standaard, dus ieder object moet 'from scratch' gebouwd worden. Virtuele werelden zijn grenzeloos, maar beperkt, virtueel is virtueel. Dat maakt ze niet minder waardevol;
Ze leerden ons voorbij de limieten van onze verstandelijke vermogens oplossingen te vinden voor problemen in ons dagelijks bestaan. Ze maken ons creatiever, wat ideaal is als je met weinig zoveel moet doen. Ze brachten ons contacten en vrienden van over de hele wereld, met andere zienswijzen, andere culturen, nieuwe ideëen en inspiratie, feedback en een luisterend oor. Oh nee, een meelezend oog.
Hoe dan ook vond ik het wel eens tijd worden voor een filmpje over wat een virtuele wereld eigenlijk is....

dinsdag 24 mei 2011

Eco-Douche

* niet schokkend, maar wel een blote man in deze log!!


M'n lief is al maanden bezig, nee, jaren, met het verzinnen van een buitendouche geheel op natuurlijke basis. Geen pomp, geen geiser of boiler, geen zonnepaneeltjes of andere logische oplossingen tot het hebben van een buitendouche. We vonden twee jaar geleden een 210 liter vat met oude diesel. Die zou geschikt zijn, als we die diesellucht er maar uit kunnen krijgen. Hij hevelt de diesel in andere vaatjes en spoelt dit vat tientallen keren om. Hij hangt er zo'n drie goedkope thermometers in, die elke keer van hun draadje af het vat in dwarrelen en onbereikbaar op de bodem belanden. Hij probeert ook nog om thyleenslang om het vat heen te wikkelen, maar het thyleen is te stug of kniekt.
1 Het oude dieselvat
2 De doorvoertjes voor het opgewarmde water
3 Handdoek
4 Zeep
5 De afvoerbuis die bij het putje van het zwembad ligt
In de tussentijd groeit de zwembadoverkapping tot een solide geheel. De golfplaten worden zo heet en weer gaan de raderen draaien in zijn hoofd, om die warmte te gebruiken en de restjes thyleenslang die we hier overal vinden, uit de tijd van de vorige eigenaar, die een bronput heeft geslagen en de leidingen ondergronds heeft liggen. Een oude buitendouchekop en andere toebehoren hebben we ook gevonden in de schuur. Wie wat bewaardt heeft wat. Na veel pech, luchtbellen in de leidingen en andere tegenslagen, staat hij nu voor het eerst buiten onder de bijna hete douche. Het vat is nog blauw -zwart in-tapen of verven-, het is nog geen hoogzomer en het systeem is gisteren nog leeg geweest voor een nieuwe doorvoer in het vat voor warmer water via een 2e thyleen-lus op het dak van het zwembad. Hij doucht het vat leeg, om te testen hoe lang je kunt douchen en om te genieten natuurlijk.

Nu is het nog zaak dat we in het nisje een plekje maken voor zomer-douche-benodigdheden. De glijbaan is de grondglijer. Af en toe scheppen we wat kruiwagens grond en zand weg achter de muur van het zwembad. Op lange termijn zal anders die ruimte volstromen met grond en de muur kapot duwen.
Onze 0-sterren camping heeft een eco-toilet, een vuurplaats, vrij uitzicht, privacy, geen rekening, een heel erg groot zwembad-met-gebruiksaanwijzing en nu ook een eco-douche!

Dierendag

Vandaag is het dierendag, want mensendag is het iedere dag, op vandaag na.
De dag begon in de moestuin en voor alsnog ten alle tijden vergezeld door Cros.
Na een paar uurtjes werken in de moestuin deze morgen verrek ik een spiertje in m'n rechter schouder. Het werk met de hak is zo onmogelijk, dus ga ik maar plantjes buiten zetten met een schrepeltje. Ook dat lukt niet meer na een half uurtje en ik geef het op met één afhangende schouder. Met pijn ga ik koken, makkelijke pastahap en als marc een tukkie gaat doen, ga ik Castel een knipbeurt geven.
Ze is werkelijk verzot op dat getut aan haar lijf, dus gaat ze zo zitten zoals ik haar hebben wil, beweegt niet en laat zich alles genietend welgevallen. Ik knip haar plukkerig, ze zit al zolang dat ik meer knip, overal waar ik vind dat die wintervacht nu eindelijk eens dunner mag. Dat resulteert in een terras-met-vacht, een proestende en blije hond en een losse bol haren in het voortuintje voor de vogeltjes of als poezenbed.
Het beste is als ze even lekker gaat zwemmen, dus pak ik matje, boek, sap en handdoek en vertrek naar beneden. Het is weer warm vandaag, maar de wind maakt een hoop goed.
Castel gaat uit haar bol tijdens haar pogingen gegooide stenen uit het water te vissen. Ze blaft hier uitbundig bij en het galmt heen en terug naar boven, waar Marc wel wakker van zal worden. Haan² ook, die begint te kraaien en ik zit in een klankschaal daar beneden.
Marc komt inderdaad maar even kijken wat er aan de hand is. Als er wat loos is of ze heeft buit gevangen, gaat ze ook zo te keer en ik heb geen walkie-talkie bij me, je weet maar nooit....

Als Marc met een gerust hart weer naar boven is, probeer ik nog wat te lezen. Zodra ik mijn liggende houding verander voelt ik wat prikken rond mijn elleboog. Ik ben op mijn buik met mijn pijnlijke rechterarm op een hele dikke lange wollige rups gaan liggen die zijn haartjes als een tapijtje in mijn arm geplant heeft. Het insect ligt verontwaardigd stil en opgerold. Ik bekijk de elleboog van alle kanten, er net onder en net boven aan de binnenkant van die arm zijn vlekjes zichtbaar, die alleen vlekjes lijken, omdat de honderden haartjes zo dicht opeen rechtop in mijn huid staan. Auw! Ik probeer ze er nog uit te vegen, maar helaas. Daar gaat zo rescue-creme op zodra ik thuis ben en wacht af totdat ze eruit zijn of tot mijn lijf ze geabsorbeerd heeft...
De rups wandelt na een half minuutje rustig door, alsof er niets gebeurt is.

Terwijl Marc even aan de telefoon zit op het terras, sta ik de lekkerste mayonaise ooit te maken als hij me roept boven het geluid van de mixer uit. Hij ziet steeds 2 slangen in het hoekje van de secadou, naast de ingang van Castel haar huis. Ik grijp m'n fototoestel en terwijl Marc ophangt en ook komt kijken, verschijnen er drie!
Dit is een bijzonder fraai filmpje, niet de kwaliteit, maar de inhoud, heel bijzonder!



Deze slangen worden per definitie Couleuvre genoemd hier. Er zijn volgens de locals dus maar twee soorten slangen; Couleuvres en Vipers (adders). Dat is natuurlijk onzin, want ik zie veel verschillende soorten. Geen idee welke soorten het allemaal zijn, maar dit wordt de Kastanjeslang genoemd. Er staan er hier heel veel, kastanjebomen, dus het is wel hun habitat.
De slang op de foto is de gevluchtte slang die aan het kortste eind trok gedurende de krachtmeting.
Haan² snapt het nog steeds niet. Als de kippen op stok zijn kijkt hij argwanend naar de loopplank waar hij toch iedere ochtend vanaf loopt om met de dames op stap te gaan. Haan² gaat liever via de voordeur, maar treft daar het deurtje dicht, want hij moet leren door het luik te gaan. Castel denkt dat ze ons helpt door Haan² via die voordeur klem te zetten, maar Haan² is niet gecharmeerd van de viervoeter en vliegt op en zich een ongeluk in het kleine krappe voorportaal. Ik wil niet dat hij zich verwondt op de rol kippengaas op de plank, dus laat ik hem maar even tot rust komen met de deur dicht. Marc ontdekt dat Haan² als was in je handen is als je hem bij de poten pakt. Rustig en zonder stress brengt Marc Haan² naar bed.

Dit was dierendag in de hoogste graad.

zondag 22 mei 2011

3 jaar bloggen



Vele malen ben ik dagboeken begonnen, op de klassieke manier in een schrift of boekje, pen erbij en schrijven maar. Er is maar één met de hand geschreven dagboek dat langer als 1 jaar uit mijn leven bevat. Dit 'dagboek' lijkt eindeloos, misschien de kracht van het digitale, ook al is dat hier niet vanzelfsprekend op het platteland van Frankrijk.


Het was vandaag 3 jaar geleden dat een paar uur heb zitten ploeteren op het maken van deze weblog, eerst nog onder een andere naam. Die later veranderde in 'Op en naar Frankrijk' of ook 'Open naar Frankrijk'

Eerst om alleen wat indrukken kwijt te kunnen, om foto's te delen met vrienden en familie die ik ook met de logjes op de hoogte hield van de ontwikkelingen, de aankoop van een huis in Frankrijk.

Van echt hier wonen was absoluut nog geen sprake, want we wilden eerst ons huis verkopen in Nederland. Ja, natuurlijk, dat moest eerst, voor we hier wilden wonen....


Na de definitieve verhuizing, onverwacht in de 2e week van januari 2009, begon bij mij pas de enorme behoefte te ontstaan iedere dag te schrijven over dit andere nieuwe leven.

En ik heb gescholden, gedroomd, de kleinste uurtjes vaak gezien om de dag van me af te schrijven. Marc kon me vaak wel schieten als ik wéér op het toetsenbord zat te ratelen. Maar de verzachtende omstandigheden maakten veel goed; We kregen veel reacties, hoewel dat moeilijk blijft voor de meeste bezoekers. We hebben mensen ontmoet door deze Blog, we zijn gesteund en geholpen, gezien en -ja ook- veroordeeld om wat we doen in plaats van om wie we zijn. Veel mensen begrijpen het nog niet helemaal en dat bevestigd mij, dat ik voor mezelf schrijf, zoals in een echt dagboek, en niet voor anderen, niet om een ander te amuseren of te provoceren om te kunnen pronken met veel reactie's per log.

Maar toch is mijn weblog voor mij onmisbaar gebleken om te kunnen behapstukken dat ik echt geemigreerd ben, als spiegel als ik mijn teksten doorlees voor ik ze publiceer en daarna, als er mensen reageren. Het blijft leuk te 'bladeren door eigen Blog', de foto's te zien van toen, het moment te herbeleven.

Blij dat ik Log en ik zal blijven Loggen!


HIEP HIEP HOERA!!!

Ochtend in mei

zaterdag 21 mei 2011

Verlicht hemelwater

Het was erg lang geleden dat ik in een rok op blote voeten in een waterstroom op de terrassen en trappen kon dansen en met één voet nog wat bloemblaadjes van de acacia's in de stroom mee kon schuiven. Dit met in 1 hand een paraplu en in de andere een stevige kleine bezem om de randjes van het barterras schoon te vegen terwijl de hagelstenen ter grootte van knikkers pijn doen onder mijn voeten.
Natuurlijk niet toevallig heb ik gisteren en vanochtend de terrassen geveegd en een poging gewaagd miljoenen vergeelde bloemblaadjes op te vegen die samen met de haren van de zonnende verharende dieren en ander stof en takjes hele plakkaten vormen die zich vastzetten in de voegen. De katten zoeken een veilig heenkomen. Eénoor Pipo denkt dat hij wel goed zit onder een acacia, maar komt later toch naar binnen om zich op een stoel voor een open raam schoon en droog te laten wassen door broer Joppie. De oude katers lijken vanaf het terras net de twee oude mannetjes uit de kermitshow zoals ze naar me kijken hoe ik in de regen lachend in de weer ben. Marc slaat me ook gade en vraagt twee keer waarom ik in deze enorme zware lange onweersbui op blote voeten naar buiten ga. Gewoon omdat het leuk is, en lekker, met de spannende donder en de flitsen hier en daar. Te lachen naar de regen en het welkom te heten. Ook al blijk ik het enige levende wezen dat ervan geniet.
Het regent in de ingang van de keuken, maar de gemetselde goot die 45% schuin is kan het water niet echt aan en het spettert zo tussen de planken door naar binnen. Dweiltje en het leed is geleden, we weten waar het aan ligt.
Ook de schuur was een drama. Met het onaffe dak-met-zeil was het dweilen met open kraan, dus die lappen bleven in het washok. Pannen, lege fromage blanc bakjes, lege schroevenbakken staan overal verspreid aan de noordkant, onder het zeil. Beneden in de schuur is het nog een graad erger. In de rotswand, waar de schuur tegenaan is gebouwd, bevindt zich boven de betonnen goot toch een scheur waardoor water onder die goot door, via een gat in de muur de schuur in stroomt. En niet zachtjes ook, gutsend bijna. Een 5 cm diepe plas en het zanderige geultje op de losgelegde vloer van grove granietkeien die die plas blijven voeren. We hebben er geen afvoer en bij normale buien was dit euvel verholpen. Net als in de keuken trouwens.
Maar deze bui kende zijn weerga niet. Donder en bliksem rollend tussen de twee steile wanden van de gorges met een haast witte deken van neerslag. De hagel die steeds grotere stenen overal op af laat ketsen, de harde ijskoude hoekjes van de steentjes tintelen m'n voetzolen; heeeerlijk!
In de moestuin is alles nog gespaard gebleven. De meest kwetsbare kiemplantjes staan nog in de kas en de al grotere onder bomen. Bomen die hun bloei al gehad hebben, evenals de fruitbomen die al flinke vruchtjes hebben hangen.
Castel blijft bang voor onweer, maar haar midden in de bui meevragen voor een gebouwencheck stelde haar goed gerust. Cros zat in de schuur, overvallen door de bui, maar aangetrokken blijven worden door water, zeker bewegend water -helemaal interessant- gaat hij zitten gluren in het ene kozijn van de schuur.
Haan² en de kipjes zijn zo verrast door het natuurgeweld, dat ze verdwaast onder de acacia naast de secadou gaan zitten en zich nat laten regenen. Haan² houdt zich goed, pikt toch overal wel een graantje mee en kraaide mij vanochtend wakker. Geweldig, waarom lukt het mijn wekker bijna nooit of als het echt moet, en doet die haan het gewoon in één keer goed? Het is al wel alle avonden een drama om Haan² binnen te krijgen, via de plank door het luikje. Haan² werkt niet mee en we proberen hem via de deur klem te drijven, om hem dan op te kunnen pakken en via de plank alsnog naar binnen te begeleiden.
We hebben te veel drama met pluimvee gehad; dat in de boom naast het huis sliep, onvangbaar was en we machteloos stonden tegen weer kuikentjes op het gazon, om Haan² zijn eigen weg te laten kiezen. Verder roept hij als er gevaar dreigt, scharrelt hij nog wel veel met alleen kip2, maar dat zal hem wel in de naam zitten. En tokt haar bij zich als hij een lekker hapje heeft gevonden. Dus overbite of niet, op het slapen gaan na, zijn we blij met een beest met karakter.
De ochtend was drukkend en warm, 's middags rolt het wolkenfront binnen en eind van de middag moeten alle stekkers eruit en genieten wij. Het bos is gulzig en opgetogen, de geur is het bewijs ervan, de glinsteringen als na de bui de zon weer door het wolkendek heen schijnt. Vogels heffen letterlijk een danklied aan...
Ode aan het weer deze lente.

vrijdag 20 mei 2011

Wat foto's

Iemand enig idee wat voor plantje dit is? Ik kan het in geen enkel boek vinden en ik heb er nogal wat staan in de kast.
Zeer gevaarlijke badkuip, zeggen alle gele bordjes.
Ter nagedachtenis aan hen...
Koekoeksbloem
Symbiose
Daar is in deze log alles mee gezegd.
Foto's zijn gemaakt tijdens onze picknicktocht van gisteren. We blijven de omgeving verkennen, er blijft nog zoveel ongezien. We gaan graag naar de barrages, de turbinehuisjes, sluizen, tunnels en de privéwegen van de EDF. De waterkracht en hoe de fransen hier gebruik van maken blijft respect afdwingen. De meeste dammen van de rivier waar wij aan wonen liggen onbereikbaar in diepe kloven tussen rotswanden die gescheiden worden door watervalletjes en kleinere kloofjes ooit door een gletsjer uitgesleten. Prachtige stille plekjes waar geen toerist naar toe zal gaan en daarom zo ongerept. Want de medewerkers van de EDF komen daar om hun werk te doen. Niet om bosaardbeien te plukken, mooie foto's te maken of de doden te herdenken die het leven lieten tijdens het bouwen van al deze dammen, tunnels, gebouwtjes en trapjes tegen de steilste hellingen. Wel is er een passend monument gebouwd dat op een achteraf veldje staat naast een lastig te berijden pad. De hoofdweg naar deze barrage is allang verlegd en geasfalteerd. Het kruis is een 5 meter hoog!
De bomenfoto is een pracht van een volmaakte symbiose van een eik en een beuk. Geen kleintjes en al zoveel jaren samen. We werden er beide even stil van met de gedachte "gaan wij ooit ook zo worden?"...

Wat foto's

Iemand enig idee wat voor plantje dit is? Ik kan het in geen enkel boek vinden en ik heb er nogal wat staan in de kast.
Zeer gevaarlijke badkuip, zeggen alle gele bordjes.
Ter nagedachtenis aan hen...
Koekoeksbloem
Symbiose
Daar is in deze log alles mee gezegd.
Foto's zijn gemaakt tijdens onze picknicktocht van gisteren. We blijven de omgeving verkennen, er blijft nog zoveel ongezien. We gaan graag naar de barrages, de turbinehuisjes, sluizen, tunnels en de privéwegen van de EDF. De waterkracht en hoe de fransen hier gebruik van maken blijft respect afdwingen. De meeste dammen van de rivier waar wij aan wonen liggen onbereikbaar in diepe kloven tussen rotswanden die gescheiden worden door watervalletjes en kleinere kloofjes ooit door een gletsjer uitgesleten. Prachtige stille plekjes waar geen toerist naar toe zal gaan en daarom zo ongerept. Want de medewerkers van de EDF komen daar om hun werk te doen. Niet om bosaardbeien te plukken, mooie foto's te maken of de doden te herdenken die het leven lieten tijdens het bouwen van al deze dammen, tunnels, gebouwtjes en trapjes tegen de steilste hellingen. Wel is er een passend monument gebouwd dat op een achteraf veldje staat naast een lastig te berijden pad. De hoofdweg naar deze barrage is allang verlegd en geasfalteerd. Het kruis is een 5 meter hoog!
De bomenfoto is een pracht van een volmaakte symbiose van een eik en een beuk. Geen kleintjes en al zoveel jaren samen. We werden er beide even stil van met de gedachte "gaan wij ooit ook zo worden?"...

donderdag 19 mei 2011

Moestuin update


Tijdens de extreem groeizame lente die we beleven, gebeurt er juist in de moestuin het meest. Ik maai niet meer alle onbeplantte ruimte, alleen de paadjes, zodat de grassen, wilde bloemen en andere (on)kruiden een goede afleiding zijn voor ook groente-vretende insecten en slakken. Het scheelt me een hele doos aan slakkenkorrels en andere pesticiden.
De eerste autolading stokoude mest doet zijn werk goed. Het is eigenlijk niet nodig als we meer met permacultuur gaan doen. Maar een beetje hulp kan op deze zanderige grond geen kwaad. De tweëede lading stokoude mest moet eerst een jaartje buiten liggen en fijn worden door weer en wind. We zien dat koolsoorten geen mest hoeven, die doen het zo ook uitstekend. Net als uien en knoflook die in arme grond willen groeien. Vorig jaar mislukte de uien, ze waren op een vlak stukje gepoot en na 3 maanden regen was het er te nat. Nu gaan ze als een speer en is de knoflook al bijna te oogsten. Ook de tabaksplanten gaan geweldig. De meloenen, komkommer en pompoenen zijn prachtige planten, die staan met zorg in losse bemeste aarde in autobanden, waardoor we ze niet zo veel extra water hoeven te geven.
We wilden eerst nog aan een buurboer vragen om een karrevracht mest te komen brengen, maar gezien de groeilust van alles op dit moment tijdens een normale en goede lente, zien we daar vanaf. Ook zal het permacultuur-idee het bemesten en omspitten van de grond onnodig maken.
Na twee jaar kunnen we trots zijn op de behaalde resultaten tot nu toe. We willen diep van binnen te snel resultaat zien, dit is ireëel. Zelfs op Findhorn was de moestuin na twee jaar nog niet wat ze hier is.
We hebben afgelopen jaren veel nagedacht over het verbeteren van de grond, dachten dat dit alleen kon door extra veel in te grijpen, met mensenhanden en mensenverstand. Laat dit nu weer dat dogma zijn waar we beide zo'n afkeer van hebben. Dat wij, mensen, de aarde maken en breken en daarbij vergeten dat de natuur vele malen inventiever en sterker is dan die hele mensheid bij elkaar.
We bedachten dat een jaarlijkse karrenvracht mest moest helpen. Of een 2 meter tuinaarde op laten brengen over de hele moestuin heen. Ook kwamen wij, gast MarK en het grote boek over zelfvoorzienend leven op het idee onze eigen mest te gebruiken.
Dat open riool is tenslotte een open riool. De grond bij dat stukje bos ziet er prachtig uit, het stinkt niet en er groeien allerlei plantjes die we elders niet zien. Maar bemesten kan wel, alleen is het niet zo nodig als iedereen denkt. En hoe gaan we het afvalwater scheiden van die toiletpot? Hoe moeten we die eigen mest omhoog brengen? De kosten dekken de baten niet. Dus met opluchting kunnen we al deze ook dure kunstgrepen loslaten en genieten van een steeds mooier wordende moestuin met prima resultaat in een wel heel korte tijd. Ook de twee vrachtwagen-komposthopen doen hun werk goed. De ezeltjes die ooit komen, zullen enige aanvulling verzorgen door het gevarieerde voedsel dat ze hier zullen vinden.
Foto in deze log is van de snijbonen die echt als een speer de lucht in gaan. De autobanden houden het vocht voor ze vast en de warmte.
In de kas staat nu een vergeten franse bladgroente te ontkiemen, samen met verschillende koolsoorten, bascilicum, tomaten, pepertjes, peterselie en paprika. Eigenlijk doet alles het, alleen zijn wij te ongeduldig. Willen we het liefst in twee jaar in mei al top-resultaat terwijl dat niet reëel is en onhaalbaar.
Dus bezie ik dit sinds gisteren vanuit het bosaardbeitjes-perspectief; andere hoek, andere blik.
En die andere zienswijze laat mij beseffen dat dit een stukje (moestuin)paradijs op aarde is, waarin wij niets te kort komen.

Het perspectief van bosaardbeitjes


Mei is DE maand voor het zoeken van bosaardbeitjes. Zo op het eerste gezicht herken je de plantjes makkelijk, gewoon hetzelfde als gewone aardbeiplantjes, maar dan een slagje kleiner. De bloempjes vinden het licht en mijn ogen vinden hen. Na de bloei vormen zich de bekende vruchtjes. Zodra ze groter worden, gaan ze hangen, de steeltjes kunnen dat gewicht niet aan en buigen mee zodat de aardbei onder hun eigen kroontje komt te hangen.
Omdat ze het liefst groeien in het gras, tussen het gipskruid en de hedera en niet op een open en vrijgemaakt moestuinbedje van bemeste aarde, is het een kwestie van het juiste perspectief, hun perspectief!
Dus struin ik voorzichtig door het bos, bezoek de plekken waarvan ik weet dat er daar veel staan en woel voorzichtig met mijn handen door het groen in de hoop dat de rode vruchtjes zich laten zien. Dat ik dan ook door jonge braampjes moet woelen en kleefkruid weet ik na afgelopen twee jaar maar al te goed. Op mijn hurken buig ik mijn hoofd zo ver mogelijk naar de grond voor dat perspectief van de bosaardbei.
De eerste pluk resulteert in een vol bakje, meer aardbeien dan onze gecultiveerde versie van dit zoete rijke vruchtje. Mijn plukvingers zien roze-rood, de geur uit het bakje is sterker dan welk kunstmatig aardbei-aroma dan ook! We hebben het zuurstokroze aardbeienijs al geproeft, maar dat is ronduit smerig vergeleken bij één rijp bosaardbeitje.
Van binnen zijn de rijpe aardbeitjes bijna spierwit en werden vroeger gebruikt als tandenbleek! Er zit een zuur in dat hetzelfde effect heeft als zout of citroensap.
Vanaf mijn hurken en knieëen ziet de bosbodem er heel anders uit, het aardbei-perspectief leert me weer anders te kijken. Dat doet niet alleen die fotocamera of de andere omgeving. Nee, die bosaardbeitjes laten ons een andere wereld zien op hetzelfde stuk terrein. Fleurig, vol van leven, vocht en waterdruppels die glinsteren in de zon op schijnbaar gortdroge terrassen, krioelende onbekende insecten, muizenholletjes en slangenholen, spinnenwebjes met artistieke vrijheid gesponnen, een dode vlinder al bijna op door de mieren in allerlei grootte.
Het gaat niet om die bosaardbei, dat ene potje jam.
Het is het perspectief waarmee we het leven bezien en van waaruit we leven.

Overbite


De eerste 24 uur van Meneer de Haan² verlopen rustig. Haan heeft al gekraait, is ontzettend sterk en heeft hij de nacht gelijk tussen de kippen op stok doorgebracht.
Maar!
We zien 's ochtends bij daglicht goed dat hij een horizontale overbite heeft die het hem moeilijk maakt te scharrelen, zijn eten van de grond te pikken, gewoon zoals kippen en hanen dat doen, heel de dag door duizenden keren.
Hoe dit dier zo groot en sterk heeft kunnen worden vragen we ons af. Misschien heeft hij altijd uit een diepe bak kunnen eten bij de fokker, dan blijft er altijd wel een graantje achter.
Dit hebben wij weer. En ik vroeg nog nadat Marc met hem thuiskwam of hij de haan goed heeft nagekeken.
Ik maak een printje van de foto zodat ik dit gelijk aan kan kaarten bij de Point Vert, weer.....

woensdag 18 mei 2011

Maak je niet druk!


Typisch voor het dagelijks leven op het platteland van Frankrijk; Je nergens druk om maken. Het komt toch wel goed, alles gaat vanzelf. Geen heisa maken voor het nodig is, kortom "Relax!!".
Gisteren ging ik het onderhoud doen in de tuin van het huis dat we in onderhoud hebben.
Het slot op het hek was een goed signaal naar de schapenhouder, die dacht het schuurtje wel te kunnen gebruiken, waardoor de helft van de voortuin gereduceerd was tot schapen verblijfplaats. Ook moest ik echt de kersenboom van de gemeente wat kortwieken, want de takken lagen op het schuurdak dat Marc belooft heeft te repareren dit jaar. Het maaien is een feest met al die heerlijke kruidengeuren in m'n neus en de goedkeurende blikken van de buurtbewoners die blij zijn te zien dat er wat onderhoud gepleegd wordt. Precies op tijd thuis om eten te koken, maar 'slow-cooking-Tien' valt in mindere goede smaak bij m'n lief, want het duurt hem te lang. Ik sluit een deal dat hij morgen in 30 minuten, zijn gestelde deadline, aardappelblokjes, groenten en vlees op tafel heeft... Ik ben benieuwd.
Maar zijn klagen, over alles, is wel eens genoeg. Tien heeft er ff genoeg van en vertrekt. Ik ga eerst naar het familiehuis van Nadine waar de ramen open staan, maar het verder stil is. Ik word gadegeslagen door Grichouette de poes, een zwerfster die gepromoveerd is tot verzorgde dorpspoes, een mooi maar oud poesje dat in vele schuren een vol etensbakje vindt.
Ik ga in één van de drie hangmatten liggen die in een driehoek opgehangen zijn aan de fruitbomen in de voortuin. Vogels vliegen aan en af en storen zich niet aan poes of mij. Ik val pardoes in slaap en word te laat wakker voor yoga, pech gehad en relaxxxx. Maar Nadine is nog niet wakker of niet thuis, dus ga ik toch maar naar het centrum om een sauna te pakken en wat baantjes te trekken. Geen puf om op de roeimachine te gaan zitten. Na het badderen en tutteren rijd ik weer terug naar haar huis en ga op het stoepje zitten lezen omdat het begint te regenen. Drie druppels, je kent het wel, terwijl de aarde smacht naar een week regen. Weer gadegeslagen en in het gezelschap van poes. Ik wandel door de druppels over de muur langs het riviertje van de molen van m'n vriendin. Het gekabbel van het water over de stenen, een slang die onder water op zoek is naar een hapje in de vorm van een kleine vis die daar veel zitten. Het is een mooi gezicht al die dieren; vogels, insecten, zingende krekels, vogels, vissen en die slang, wat een rijkdom tussen het lentegroen met al die bloemen. Er heerst daar rust, een andere rust dan bij ons met het stromende water en de brug met wat verkeer zo vlak achter de schuur. Ik vluchtte van huis, ik was het gezeur zat van m'n lief en altijd hetzelfde werk. Hier kan ik niets doen, hoef ik niet te converseren in het frans, niet te luisteren, hoef er niet te zijn voor iemand, of voor iets...
Maar de auto op de oprit schud me wakker uit het gemijmer en ze stapt uit de auto met haar man en zus die me gelijk uitnodigd om te blijven eten. Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Ik heb een alleszeggend briefje op Marc's toetsenbord gelegd voor als hij is ontwaakt uit zijn middagdutje, dus hij snapt het wel als ik laat thuis kom. Nadine lacht als ik het haar uitleg. Dat ik het huis- en tuin-geneuzel even zat ben, met daarnaast voor een zieke vent zorgen die veel hooi op zijn vork kreeg afgelopen maand. Ze vertaalt mijn uiteenzetting in het frans voor haar zus, die zich nog niet vrij voelt adrem te reageren. Als Nadine met de rug naar ons toe toegeeft dat ze ook graag in het familiehuis is zonder echtgenoot, schiet haar zus in de lach. Ze geeft grinnikend toe dat ook zij het even prettig vindt zonder echtgenoot eruit te zijn. JL kijkt grappig en verongelukt tegelijk. Later die avond zien we Philippe ook lachen, want ook hij zit daar even 'onder ons' te zijn zonder zijn echtgenote.
We eten restjes van de dagen ervoor; konijn en kip, rijst, salade (vers uit de moestuin) en knolselderij-puree dat de lekkerste puree is ooit gegeten!
Een glaasje Bordeau Grand Cru uit 2005 vergezelt de eenvoudige maaltijd, opgewarmd in de gasoven om daarna met een kop kruidenthee en een rokertje de avond af te sluiten. Als JL, de man van Nadine, al naar huis is, komt Phillipe nog even een bak thee mee doen en de conversatie komt weer op gang.
Daarna houd ik het ook voor gezien en ga opgefrist weer naar huis.
Dit zijn mijn mini-uitjes die ik nodig heb om het leven op elkaars lip een beetje vol te houden. Thuis tref ik een briefje aan dat hij opgeknapt is door de rust, veel en hard gewerkt heeft in SL om de sales weer op te krikken en er staan drie dikke zoenen onder. het licht brandt nog, dus ga ik hem welterusten zoenen.
Relax, het is goed, niks om je druk over te maken!
Ik maak deze ochtend goed wat ik aan werk heb laten liggen gisteren. Ik maak een begin met het plukken van bosaardbeitjes en verheug me op 'kokende manman met deadline 30 minuten'. Maar m'n lief vergeet even dat het meer is als geschilde, gewassen en ontdooide ingrediënten in de pan gooien en klaar is de maaltijd. Dus sta ik om 12:30 uur alsnog te koken, maar het lukt me wel in 35 minuten. Al is de bloemkool niet helemaal gaar, heeft ze erg weinig smaak en zijn ook de aardappelblokjes niet zoals ik gewend ben. -niet gaar-
Zodra ik de 2e ronde van het bosaardbeitjes zoeken aanvang krijgt Marc telefoon van Bernard, die hem wil helpen met de reparatie van het dak van het huis-in-onderhoud. "Maak je niet dik, de takken zijn net 24 uur van het schuurdak af of de specialist belt om de klus te helpen klaren." Maar ik wacht het gesprek niet af en ga in de middaghitte met een tupperware het bos in naar de bekende plekjes met bosaardbeien.
Als ik terugkom ligt er een briefje dat Marc zich suf gezocht en geroepen heeft op zoek naar mij voor de sleutels van het slot, hij moet daarbij kunnen om het dak op te klauteren met spullen en al. Toch is de auto weg en als ik net even zit, binnen om af te koelen van die hete zonnestralen, komt hij al binnen lopen.
De auto-accu is op en hij staat bijna aan het einde van het bospad. Hij kan niet even 1-2-3 naar huis en is de mobiele telefoon vergeten. Bernard is al naar de overkant, die weet niet waar hij blijft. Snel pakken we de Blauwe en rijden met startkabels naar de Rode die pas na een paar minuten moeilijk doen wil starten.
Ik rijd naar huis en ga verder waar ik mee bezig was; afwassen...
Als ik later op het buitenbed een borrel lig te doen en geniet van twee spelende katers, komt hij alweer thuis.
"Ik heb niks om me druk om te maken"!....
"Eerst jij die gister gewoon weg ging. Toen die hitte weer. Daarna snel achter Bernard aanrijden voor het schuurdak en een lege accu hebben halverwege de 3.5 km bospad. Dan geen sleutel kunnen vinden en ook na 4 uur de nieuwe haan op halen.
Alles lijkt dan de mist in te lopen, maar alles loopt gewoon zoals het lopen moet."
En laat ik me nog geen minuut daarvoor in m'n eentje op dat buitenbed hetzelfde realiseren; Dat alles loopt zoals het lopen moet wat we ook willen forceren of hoe we het ook uitgedacht hebben....
Relax! Laten we ons niet druk maken!

De haan krijgt hij mee zonder te betalen, dat is netjes! Meneer de Haan is enorm en zit levendig in de grote doos. Die heeft alle ruimte gehad. Enorme lellen en een grote kam die zo zwaar is, dat deze halverwege de kop omvalt door het gewicht. Haan verzet zich hevig tegen het oppakken. Het kost me veel kracht de vleugels tegen z'n lijf aan te houden en hem door het luik naar binnen te begeleiden.
Binnen kijkt hij even wat om zich heen, maar gaat gelijk zitten wassen en kraait de volgende 5 minuten vanuit het hok de hele gorges wakker.
Hij is prachtig! Muisgrijs en rood, groot en sterk, fleurige kam en lellen, felle uitstraling en alert.
Binnen zit er weer een engerd, die zoemend en kronkelend zich een uitweg zoekt naar buiten....
Cros wil er nog even mee stoeien, maar ziet de legboor van 4 cm op het achterlijf en denkt "laat maar zitten, ik neem wel een paar kattenbrokjes". Het insect is opeens verdwenen en zal zijn weg naar buiten wel gevonden hebben.
Zo zie je maar, niks om je druk over te maken.

dinsdag 17 mei 2011

Iets dat iedereen wel zal merken na het emigreren naar het platteland in een modern land. Je merkt het niet gelijk, maar zal zeker op den duur wel hier en daar de kop opsteken; De bejegening alsof je achterlijk bent, van niets weet en natuurlijk uit een grote vreemde stad komt.

Dit overkomt ons niet alleen bij de aanschaf van pluimvee of een grote kettingzaag. Als we lokale bevolking hier over de vloer hebben wil er ons nog wel eens iemand uitleggen wat voor groenten, kruiden, bomen of bloemen we hebben staan. We hadden in Nederland een docente in de franse taal gevonden. Ze is Ruwandese, gevlucht met haar kinderen en man tijdens de laatste grote genocide. Tijdens hun tijd in vluchtelingencentra in Nederland zijn de hulpverleners zeer vriendelijk en wordt hen uitgelegd wat een wasmaschine is en de werking van een magnetron. Als zeer hoog opgeleiden hadden ze een goed leven in Ruwanda in een groot huis met personeel. Ze spreken een goed woord buiten de deur, hebben dezelfde luxe gekend als wij.

maandag 16 mei 2011

"slow restart"


We doen weinig. Beetje werken op de pc, het is namelijk gewoon koud als er weer een wolk voor de zon drijft. Ik geef de plantjes in de kas water, ontteek Cros en raap de eieren. We eten en na de overheerlijke bami met vers gebakken kroepoek gaan we een wandeling maken naar de bruggen. Enge beesten bezoeken Marc's knie, Castel zwemt tegen de stroom in en dat lukt haar echt heel goed. Twee mannen van de EDF signaleren dat en komen waarschuwen voor de bijzondere dag voor het riviertje. Ze laten het bovenliggende meer leeglopen en dus zal het water van dit riviertje ook steeds snel dalen en stijgen, onverwacht.Maar de brug blijft droog, dus valt het allemaal wel mee. Ik probeer op een smal paadje nog over een zonnende slang heen te springen, maar het dier schrikt zich een bult en vlucht middels een halve achterwaartse saltoschroef...
Er gebeurt even niets tussen het gesnotter en gehoest door. We zijn alle twee nog wat loom en snel moe.

zaterdag 14 mei 2011

Rommelen


Nog steeds zijn we er nog niet bovenop, wel in staat tot enige beweging, dus ga ik even naar boven donderdag voor een kleine boodschap. Ook wil ik de man van de Point Vert mijn verhaal doen van meneer de Haan. Om niet al te veel te stamelen vertaal ik de hoofdpunten op internet, schrijf dit op een briefje en geef hem dit te lezen in een overvolle winkel.
We hadden geen keuze met betrekking tot het ras en of de kleuren van ons pluimvee en ze werden in een kleine doos aangeleverd. Maar zijn eerste vraag is of we de haan wel alle vitamientjes, injecties en vaccins hebben gegeven? Ik pareer hem met de uitmuntende gezondheid van de drie kippen en onze ervaring met het houden van pluimvee. (Veel kippen en enkele hanen in die tijd tijdens de vogelgriep, die verwilderd door onze tuin scharrelden, onophokbaar, want niet te vangen. Nooit kregen zij meer dan gewoon kippenvoer.) Ik trap hier niet in, voel me zeker ook niet schuldig, dat ik de beestjes niet eerst in een ruime voorverwarmde tochtvrije bench mee naar de veearts heb genomen, om ze daar nog meer stress aan te jagen, die ze duidelijk tijdens hun reis al genoeg hebben moeten lijden. Ik voel me even alles behalve grieperig en sta redelijk op scherp, wat me volgende week een nieuwe haan zal opleveren tegen een zeer vriendelijk prijsje. Ik ga de haan ook nauwkeurig bekijken voor ik hem mee wil nemen om tussen onze kipjes te zetten.
Op de markt loop ik 'tout le monde' natuurlijk tegen het lijf, maar ik houd iedereen op afstand met het griep-excuus. Het woord 'grippe' heeft een angstaanjagende werking en dat scheelt lange vermoeidende praatjes her en der. Alleen Nadine negeert dit volkomen en trekt me, na een grote ontzettend vieze grand cafe noir, mee naar huis om daar kennis te maken met haar zus en een vriendin. Leuke dames die ik nog wel eens vaker ga ontmoeten.
Ik ben blij als ik thuis in alle stilte weer even bij kan komen van het eruit zijn.

Tussen de warme dagen door is er af en toe een bewolkte dag met wat regen. Niet voldoende om de aarde onder de bomen nat te maken, dus blijven we met gieters in de weer. Gezegend zijn we met een bron die de tonnen en teilen in de moestuin blijft vullen. De stekkers moeten er weer regelmatig uit, want het onweerseizoen is ook gestart, maar dat geeft rust in huis en een reden om de twee grote kasten aan weerszijden van de schouw eens goed uit te mesten. Omdat het huis tegen de rotsen is aangebouwd, kruipt er een hoop rond in de vitrinekast, achter de houten achterwand die al deels is opgevroten door beestjes en vocht.

Inmiddels zijn alle zakdoeken vies, dus doe ik een klein wasje en hang het buiten op. De lucht ziet er niet uit als vol regenwolken... Maar het genoeglijke getik van de regen jaagt me om 7 uur 's ochtends m'n bed uit om het af te halen. Heerlijk verkoelend die spetters.
Marc snuit ze nog steeds onverminderd vol, die zakdoeken, en ik heb een paar dagen van keelpijn en niezen en niezen en nog eens niezen.
Om de kelen te verzachten maak ik vanilleijs (errug lekker) en aardbeienijs (met een stokoud gevonden prefab-zakje waarvan de lucht en de kleur me doet gruwen, maar om dit nou weg te gooien met een dikke zere keel???) en doe een poging tot het maken van caramelsnoepjes. Het recept op internet blijkt niet te kloppen, want na 10 uur in de koeling is het nog steeds een dikke pap. Dus vries ik dit kostelijke goedje in kleine hoeveelheden in voor, inderdaad, op het ijs.
Vandaag voelen we ons beide wel een stuk frisser, beter en energieker. Maar 'genezen' kunnen we ons nog niet noemen.

woensdag 11 mei 2011

Email-brief aan een vriend

Ja H.,
geen link naar een leuk grapje of pps.bestandje dat een glimlach tovert,
Maar gewoon een glimlach van mij, door de kabels heen geperst naar het noorden van NL.
De glimlach om je bijlage (filmpje) en om mezelf.
Heb eind van deze ochtend maar gewoon het ziekenhuis gebeld (gratis vanuit hier naar vaste toestellen in heel europa)
Dus moeders gewoon aan de lijn gekregen.
Tis niet zo ernstig allemaal, ach ja wat is ernstig als je een chronische darmonsteking hebt??
In onze optiek te ernstig om het aan te pappen en nat te houden met een pilletje.
Dat ik niet eerder heft in eigen handen nam door het ziekenhuis te bellen is mijn vertrouwen in mijn vader dat hij me wel even zegt dat ze telefoon op de kamer heeft en wat het nummer is...
Maar ja.... (stomme tut die ik ook kan zijn, nobody is perfect...)

Heb me vanochtend heel druk lopen maken over het a-communicatieve van pa en broer, die niets laten horen, alsof mijn leven ook gewoon doorgaat.
Alsof ik toch niks kan doen hier en ma het niet nodig vindt mijn stem even te horen.
Dus klom ik in mijn toetsenbord en scanner en heb de psychologische oorzaken van haar vermoedelijke ziekten gescand en aan haar gemaild met frustratie, uitleg en mijn zorgen.
Dus samen met het telefoontje naar het ziekenhuis kan ik nu weer typen zonder trillende handen en gewoon m'n ding doen.
Toen de oom van Marc stierf hoorden we niets.
Pas 30 minuten voor aanvang van crematie kregen we een sms-je van de vrouw van een andere neef van Oom T!
Heel kleine familie en dan zo met elkaar omgaan, 1100 km's zijn er dus echt 1100 te veel... gggrrrrrrr
Wat zijn we toch allemaal met onszelf bezig, gatver!
Ik heb getracht om haar te zeggen dat er nog wel meer aan ten grondslag ligt dan fysieke oorzaken van ziekten en ongevalletjes.
Het boek dat ons zoveel inzicht verschaft is voor ons een houvast om wat verder in onszelf te reiken dan 'wat de dokter zegt over ONS lijf'.
Of ze hier nog aan wil??? Ik weet het niet. Heb haar maar op het hart gedrukt dat ze baas over eigen lijf is en blijft en dat de artsen misschien wel ietsies weten, fysiologisch in de buurt kunnen komen van het probleem, maar altijd in het duister zullen blijven tasten over de werkelijke volledige oorzaak van het probleem, en dat alleen zij echt kan genezen en niet alleen door wat pilletjes te slikken.
Maar H., ze zit vast in DE systemen en ik ben 'maar' haar kind, haar dochter die niet all-round verpleegkundige is.....
Ze heeft wel veel leesvoer van me gehad en is bereid dit te lezen zodra ze thuis is, volgende week ergens. (De sleutel tot zelfbevrijding van Christiane Beerlandt)

Over je filmpje;
Mannen in strings ben ik gewend, heb er 24/7 één om me heen... Neemt niet weg dat er inderdaad een glimlach werd getovert op mijn gezicht tijdens het zien van het filmpje over de visboer. Verrassend dat in deze sexueel gerichte maatschappij alle dames mannenbillen niet kunnen verdragen in hun blikveld....
Maar de visboer, marktkoopman of kaasboer in z'n bijna blote kont zou wel eens een keer leuk zijn.
Hier is dat utopie want heksen horen op de brandstapel en tijdens nieuwe maan doe je niks, neem je vrij...
Verder over wat je schreef;
Hier kennen ze niet de begrippen als 'de Complottheorie'.
Die kennen wij wel, maar verdiepen ons er absoluut niet in.
Het is gebaseerd op levensangst en de aanhangers schuiven het weer af op 'de ander', 'de aliens', 'de elite', 'de politieke leiders' enzovoorts alsof ze zelf geen keuze en een stem hebben, niet zelf kunnen en mogen denken en ook alle verantwoordelijkheden in hun eigen leven buiten zichzelf plaatsen.
Ook is er geen tegenbeweging, alleen veel over die theorie zelf en door wie deze geponeerd is? geen 'Club-Tegen' dus....
Weer één van de zovele redenen dat we hier wonen en zo onafhankelijk mogelijk proberen te zijn van de grotere systemen die ons dom en afhankelijk houden
we worden hier zo gedwongen bij onszelf en onze keuzes stil te staan.
De mooie aangekleedde en schijnbare volledige en heftige theorien zijn ook weer door anderen gemaakt, verzonnen, net als religies, net als de samengestelde bijbel waar wat oude knarren veel in gemanipuleerd, veranderd en weggelaten hebben.
Maar even doordenken en de manko's vallen op als mazen in een net.
De oorspronkelijke geschriften, voor zover vertaald in begrijpelijk engels en nederlands, zijn ronduit prachtig, volledig en er is voldoende ruimte voor misteriën om die zelf in te vullen met gezond en liefdevol hart en verstand.
God ben je zelf!!
Als we allemaal zou zouden leven als wij hier, zouden er geen arbeiders meer over zijn voor het telen van genetisch gemanipuleerd basisvoedsel voor het maken van die maaltijden waarop de elite teert, klopt. Ook geen goud en diamanten meer, geen ijzererts voor wapens, geen olie voor brandstof, geen pilletjes en poedertjes voor het in stand houden van de luchtverontreining om die onmondige domme mensen bang en ziek te maken om dan in privé-klinieken de rijken in leven te houden, dit weer ten koste en op kosten van de basis-verzekerden of de mensen die deze niet hebben....
Ik weet het H, wij weten het, en met M&M, jij, onze gast MarK, zovele zovele anderen, zovele, onderschat 'onze' kracht niet.
Wij hebben het bewustzijn, deze is op lange termijn krachtiger dan welke atoomkracht, dan welke komeet die ons bedreigd, dan welke aliens dan ook.
Het is het bewustzijn van de liefde voor het leven zelf, daarom ook "ik ben God zelf!"
Vanuit deze overtuiging zorgen voor een heel kleine mooie cirkel om ons heen die soms (zoals tijdens ons mailcontact) andere cirkels raken en zo langzaam maar zeker een enorme overlap hebben en een heel grote vlek veroorzaken.
Deze vlek is steeds groter aan het worden, de weerstand tegen waar jij ook zo op afgeeft zal steeds groter worden.
Jouw bevestiging in je gescheld, hahaha, lekker hoor!!!!, doet mijn bewustzijn groeien, de kracht en de liefde.

Ik zend je de zon!

Tien

Passie

Er is een zomerse hitte die niet zo leuk samengaat met een gemuteerd griepje dat van alle mogelijke symptomen enkele dagen verlangt, apart van elkaar.
Gisteren leegden we de brievenbus en de DVD die uit Nederland me toegestuurd is, ligt me in glimmend cellofaan aan te kijken. Nu heb ik een rustig moment hem te luisteren, tijdens het schrijven van de log. M'n prikkende ogen mogen tranen, m'n rillingen hebben een excuus om te bestaan en even geen reserves, ziek is ziek. Alles mag en niks moet en binnen is het 19 graden. Zo'n 10 minder als buiten in de schaduw.
Met onze zieke koppen gingen we gister toch maar die maandboodschappen doen, ik zonder lijstje. Met de dode haan in gedachten, die m'n lief die middag wil begraven ergens in het bos, gaan we eerst wat spullen voor de buitendouche kopen. Dan naar de vertrouwde superU, maar ik blokkeer al bij binnenkomst. Als een kip zonder kop laad ik de bekende zware boodschappen eerst in, maar ben het spoor bij de koffie en het vlees al zoek. Marc haalt zijn bekende dingen in veelvoud en loopt ziek ook wat rond te dwalen. We treffen elkaar bij de groente waar hij verontwaardigd commentaar levert als ik bleekselderij pak. Die hebben we inderdaad in de moestuin staan; drie zielige plantjes, over van vorig jaar, met twee melkflessen zonder top en bodem om de stelen ook echt stelen te laten worden. Maar een succes zijn deze experimentele overblijfselen uit 2010 niet. Ik sla heel stilletjes op tilt en na nog zo'n discussie over de spinazie die ik niet heb kunnen oogsten door tijdgebrek afgelopen weken, loop ik rustig langs de kassa's het gebouw uit waar ik in de schaduw een sigaret rook en Marc de kar in de steek laat om hetzelfde te doen.
Ik ben overstuur, niet door zijn commentaar over mijn manier van boodschappen doen, maar door het maandelijks terugkerend feit dat ik een paar honderd euro uit moet geven. Als we wat verder zouden zijn, met moestuinen, met voor onszelf zorgen, met producten maken die we lang goed kunnen houden en sommige dingen wat groter aan zouden kunnen pakken, zou dat veel kunnen schelen. Maar ik leef nu en nu zijn er nog geen geldbomen en hebben onze ruggen geen vruchtbare bodem.
Met iets meer rust rekenen we af -ik ben nog nooit zo goedkoop uit geweest- en gaan op huis aan in de al moordende hitte. Om het roken in de auto te vermijden, neemt Marc een zijweggetje waar we al zovele keren langs reden en parkeren de auto in een bocht van de weg tegen een immense oude houten poort aan met een karakteristiek lauze-dak erboven en verweerde stenen zijmuren. Ik loop het weggetje een stukje uit en twee leuke jachthonden in hun kennel slaan aan en blijven blaffen tot ik klaar ben met het bewonderen van de bomen net achter de muur en het enorme gebouw daarachter, dat ook niet in florisante staat is.
Marc blijft bij de auto, waar een klein veel te dik zwart-wit hondje aan komt gewaggeld, blaffend en kwispelend. Het vrouwtje volgt later, een mager grijs dametje met een lange werkbroek, handschoenen en een rode katoenen koltrui, model outdoor sportswear. Ze spreekt amper frans en haar engels heeft een voor ons vreemd accent. We kletsen wat en Marc breekt het ijs door de gelijkenis tussen haar hondje en onze Aai te benadrukken.
Al snel volgt haar man, een lange brit met een uitgestreken gezicht, we voelen beide enige weerstand, maar ook die is snel weg doordat we vertellen dat we hier wonen, ook vreemdelingen zijn en ook veel dieren hebben.
Al snel zitten we onder een es aan een sierlijk tuinset van gekruld smeedijzer met glazen blad, dat me kippenvel bezorgd en me terug doet verlangen naar de zon. Maar een paar stappen hun veld op, achter het pand, duwt me weer terug de schaduw in waar water en koffie op me wacht.
Zij zijn twee jaar geleden uit Spanje hierheen verhuist. Het pand is gelijk indrukwekkend, het is een kasteel ouder dan 600 jaar dat daar nog fier overeind staat met die prachtige poort en wat bijgebouwen en een waterput. Maar schijn bedriegt, de daken zijn ingestort, de houten vloeren onbeloopbaar, er ontbreken ramen, het houtwerk van de luiken is kromgetrokken en onbruikbaar geworden. Ze hebben een 10-jaren plan om het op te knappen, 10 katten!, 3 honden en elkaar.
Het is een aangename ontmoeting die me de hele ochtend doet vergeten, op de dode haan na. We blijken over heel veel dingen hetzelfde te denken, hetzelfde te ervaren en vertellen in vogelvlucht onze immigratieperikelen. Met een emailadres en een namenrondje -ja gek eigenlijk, na een paar uur babbelen ons pas aan elkaar voorstellen- nemen we afscheid.
Thuis ruim ik koortsachtig de boodschappen op, terwijl Marc de haan probeert te begraven. Hij komt bijna geheel ontkleed weer terug en verteld dat het niet lukt. De puntige schop wil nog geen 8 cm de grond in, te ondiep voor Meneer de Haan, dus moet hij naar de rivier waar de aarde nog vochtig en zacht is. Slaap zacht hanebeest...
Ik kook een kostelijk maaltje met sla uit eigen tuin en een gegrild kippetje, maar gelijk na het eten trek ik het oververhitte van m'n lief niet en ik spuug alles eruit dat me dwars zat. Niet het eten hoor, dat vond m'n maag erg fijn.
M'n bed zie ik al om half 8 en daar blijf ik de volgende 12 uur.

Deze ochtend voel ik me niet veel beter, maar ga toch die rotspinazie oogsten nu het nog niet zo warm is. 2,5 maaltjes voor twee personen haal ik er vast af, de rest staat op het punt uit te zaaien... Ook goed. Ik vries het in en was weer eens af. De katten liggen voor pampus, Marc is naar de rivier met een boek en de hond en ik duik voor achterstallige klusjes achter de pc.
Ik schrijf en luister de dvd.
Het blijft me verbazen hoe ik gegrepen blijf worden door de Matteus Passie van Bach. Op Goede Vrijdag werd de Nederlandstalige versie uitgezonden op televisie. Uitzending Gemist kunnen we met 1Mb niet kijken, dat moet om de paar seconden laden, maar mijn moeder is zo kien de dvd te bestellen en hem naar me op te sturen.
Verbazingwekkend, ontroerend, mooi en zuiver zo in mijn eigen taal. Ik ken dit stuk Passiemuziek na zovele jaren wel uit mijn hoofd, maar deze uitvoering is zo ontzettend mooi dat ik wederom moet huilen. Dat kleine koor, het kleine orkest en de topsolisten die een verhaal vertellen, voor mij een maand later, maar niet minder indrukwekkend. Ik heb geen last van de bureaustoel waar ik nu drie uur op zit, ik snotter niet door de griep, ik hoest niet één keer, heb het niet koud en zweet niet.
Dit gaat het ziek-zijn voorbij en ook de middag die heet en slopend had moeten zijn is om, als ik het slotkoor hoor en zie.
De log is gelogd, de dag wordt avond en ik? Ik leef.