Fransen

Vandaag moet ik naar boven met het stuk hout dat ik om ga toveren tot praktische kunst, een kadootje voor mijn broer. En ik kan een beeld in mijn hoofd hebben van 'het ding' als het af is, maar het uitvoeren is een tweëede!
Ik heb Nadine hulp gevraagd, ze is op de marktochtend altijd in haar atelier bezig, terwijl haar man de boodschappen doet. Ik heb eigenlijk groenten nodig, maar ik ben nog steeds relaxed en met een hoofd dat op 'losjes' staat ingesteld bel ik bij haar aan. Geen gehoor, dus loop ik gewoon naar binnen en open de deur van haar werkruimte. Ze is aan het werk, had mijn emailtje nog niet ontvangen en de bel niet gehoord, maar toch ben ik welkom. Snel afgeleidt als dat ze kan zijn, geeft ze me advies en nemen we mijn email door om de spelfoutjes eruit te halen, dat zijn er heel weinig en ik blaak bijna, van zelfvertrouwen. Of blaakte ik echt?
We gaan koffie drinken op het terras, het is koud en zwaar bewolkt, de markt heeft er een tiental kraampjes bij voor de toeristen, veel kinderen hebben hier al vakantie en zo is het toch een drukte op straat. Ik leer haar broer kennen en zijn zoontje. Hij heeft een indiase moeder en papa heeft wonderlijk helder blauwe ogen. Het jochie heeft een teint die ik nog nooit gezien heb en groene ogen die zo helder zijn, zo mooi in amandelvorm in de kassen staan, dat ik in ze verdrink. Zelfs in secondlife zijn zulke ogen niet te koop, en dat zegt veel. Haar man doet het terras ook aan, stoeltjes worden bijgezet, vele voorbijgangers groeten de familie en ik wordt aan iedereen voorgesteld. De namen gaan er links in en rechts weer uit. Ik hoor spaanse praatjes van Nadine en de ex van 'le Patron', franse gesprekken doorspekt met engelse vertalingen voor mij met hakkelfrans als antwoord, maar toch volg ik alles terwijl de stadsmuziek hard staat en het lekker chaotisch is. Het neefje heeft rotjes gekocht, en ze maken grapjes dat hij ze maar afsteken moet op het drukke pleintje, want dan heeft de gendarmerie ook wat te doen. Het jochie wordt verwend met complimenten, aandacht, aai over de bol, extra zakgeld en een ijsje. Dit staat haaks tegenover de enorme prestatie gerichte opvoeding die aan franse kinderen gegeven wordt. Het kinderleven bestaat voor hen hier uit hard werken, lange schooldagen, hele zware boekentassen, ontwikkeling, regels en straffen als je niet je best doet. Ik moet aan iedereen het stuk hout laten zien en de ow's en ah's komen van alle kanten. En plein publique doet m'n vriendin uit de doeken hoe geweldig mooi we wonen, dat het hier veel warmer is als boven -niet helemaal waar- en dat ik die nederlandse ben waar ze het 'toen en toen' al over had... Normaliter haast een genante situatie, maar vandaag blijf ik er nonchalant onder.
Ik kan vandaag bijzonder veel bevatten, zonder gebrek aan zelfvertrouwen, zonder me tekort te voelen schieten om te zeggen wat ik vaak wil zeggen, uitermate relaxt dus en ik blijf me daar over verbazen. Ik wil niet alles op dat ene uurtje sofrologie van gisteren gooien, maar toch...
Tussen deze gezellige hectiek door besef ik me dat er hier drie soorten mensen zijn tijdens het hoogseizoen; Locals die hier het hele jaar door wonen, familie van de locals die hier geboren zijn, maar de rest van het jaar elders in Frankrijk wonen en werken en de toeristen. De laatsten zijn herkenbaar aan hun kleding, al is het nu nog zo koud; shorts en topjes, zonnehoed en -brillen, teenslippers en ze staan lang stil bij de kraampjes die de locals juist negeren. De locals, en ja, ik dus ook, bezetten de plaatsen als altijd, op de muurtjes, al kletsend in groepjes op het plein en met de kooplui die er het hele jaar door ook staan en ze houden de stoeltjes op het terrasbezet door de eindeloze stroom familieleden die aanwippen en weer verder gaan.
Dat 'ons kent ons' is toch nog nieuw voor me, maar ik geniet enorm van het local zijn. Ik voel me opgenomen in het niet-zo-grote geheel van het stadje en dat is toch bijzonder, want relatief woon ik ver weg. Fransen zijn dus ook gewone mensen! Maar hoe ze met elkaar omgaan blijft toch een groot verschil met ons Hollanders...
De rest van de dag blijft het zwaar bewolkt en fris, dus m'n lief werkt aan de schuur en we steken de schouw aan om het prullenbak-gehalte eens weg te branden. Ik doe een dutje en daarna is het stuk hout aan de beurt; 2e fase. Buiten is het nu eindelijk nat van de regen en dat doet het bos weer goed, want oh oh oh wat is het hier droog!