Het was erg lang geleden dat ik in een rok op blote voeten in een waterstroom op de terrassen en trappen kon dansen en met één voet nog wat bloemblaadjes van de acacia's in de stroom mee kon schuiven. Dit met in 1 hand een paraplu en in de andere een stevige kleine bezem om de randjes van het barterras schoon te vegen terwijl de hagelstenen ter grootte van knikkers pijn doen onder mijn voeten.
Natuurlijk niet toevallig heb ik gisteren en vanochtend de terrassen geveegd en een poging gewaagd miljoenen vergeelde bloemblaadjes op te vegen die samen met de haren van de zonnende verharende dieren en ander stof en takjes hele plakkaten vormen die zich vastzetten in de voegen. De katten zoeken een veilig heenkomen. Eénoor Pipo denkt dat hij wel goed zit onder een acacia, maar komt later toch naar binnen om zich op een stoel voor een open raam schoon en droog te laten wassen door broer Joppie. De oude katers lijken vanaf het terras net de twee oude mannetjes uit de kermitshow zoals ze naar me kijken hoe ik in de regen lachend in de weer ben. Marc slaat me ook gade en vraagt twee keer waarom ik in deze enorme zware lange onweersbui op blote voeten naar buiten ga. Gewoon omdat het leuk is, en lekker, met de spannende donder en de flitsen hier en daar. Te lachen naar de regen en het welkom te heten. Ook al blijk ik het enige levende wezen dat ervan geniet.
Het regent in de ingang van de keuken, maar de gemetselde goot die 45% schuin is kan het water niet echt aan en het spettert zo tussen de planken door naar binnen. Dweiltje en het leed is geleden, we weten waar het aan ligt.
Ook de schuur was een drama. Met het onaffe dak-met-zeil was het dweilen met open kraan, dus die lappen bleven in het washok. Pannen, lege fromage blanc bakjes, lege schroevenbakken staan overal verspreid aan de noordkant, onder het zeil. Beneden in de schuur is het nog een graad erger. In de rotswand, waar de schuur tegenaan is gebouwd, bevindt zich boven de betonnen goot toch een scheur waardoor water onder die goot door, via een gat in de muur de schuur in stroomt. En niet zachtjes ook, gutsend bijna. Een 5 cm diepe plas en het zanderige geultje op de losgelegde vloer van grove granietkeien die die plas blijven voeren. We hebben er geen afvoer en bij normale buien was dit euvel verholpen. Net als in de keuken trouwens.
Maar deze bui kende zijn weerga niet. Donder en bliksem rollend tussen de twee steile wanden van de gorges met een haast witte deken van neerslag. De hagel die steeds grotere stenen overal op af laat ketsen, de harde ijskoude hoekjes van de steentjes tintelen m'n voetzolen; heeeerlijk!
In de moestuin is alles nog gespaard gebleven. De meest kwetsbare kiemplantjes staan nog in de kas en de al grotere onder bomen. Bomen die hun bloei al gehad hebben, evenals de fruitbomen die al flinke vruchtjes hebben hangen.
Castel blijft bang voor onweer, maar haar midden in de bui meevragen voor een gebouwencheck stelde haar goed gerust. Cros zat in de schuur, overvallen door de bui, maar aangetrokken blijven worden door water, zeker bewegend water -helemaal interessant- gaat hij zitten gluren in het ene kozijn van de schuur.
Haan² en de kipjes zijn zo verrast door het natuurgeweld, dat ze verdwaast onder de acacia naast de secadou gaan zitten en zich nat laten regenen. Haan² houdt zich goed, pikt toch overal wel een graantje mee en kraaide mij vanochtend wakker. Geweldig, waarom lukt het mijn wekker bijna nooit of als het echt moet, en doet die haan het gewoon in één keer goed? Het is al wel alle avonden een drama om Haan² binnen te krijgen, via de plank door het luikje. Haan² werkt niet mee en we proberen hem via de deur klem te drijven, om hem dan op te kunnen pakken en via de plank alsnog naar binnen te begeleiden.
We hebben te veel drama met pluimvee gehad; dat in de boom naast het huis sliep, onvangbaar was en we machteloos stonden tegen weer kuikentjes op het gazon, om Haan² zijn eigen weg te laten kiezen. Verder roept hij als er gevaar dreigt, scharrelt hij nog wel veel met alleen kip2, maar dat zal hem wel in de naam zitten. En tokt haar bij zich als hij een lekker hapje heeft gevonden. Dus overbite of niet, op het slapen gaan na, zijn we blij met een beest met karakter.
De ochtend was drukkend en warm, 's middags rolt het wolkenfront binnen en eind van de middag moeten alle stekkers eruit en genieten wij. Het bos is gulzig en opgetogen, de geur is het bewijs ervan, de glinsteringen als na de bui de zon weer door het wolkendek heen schijnt. Vogels heffen letterlijk een danklied aan...
Ode aan het weer deze lente.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten