Durf gelukkig te zijn...

Dat kabbelende leven in de winterzon, de kalmte in ons leven met de oostenwind die langs de gebouwen blaast en je ter plekke zou kunnen bevriezen, maar een zon die dat verhindert. Dit leven is vrij, ondanks de zorgen. Er is niet veel dat er echt toe doet en dus slijten we onze dagen met hout vergaren, beetje klussen in de schuur, beetje klussen achter de schuur, de moestuin in om weer wat stammetjes van de stapel te halen voor het volgend stookseizoen. Omdat de afnemende maan zorgt voor een sapstroom de grond in, wordt het de goede tijd om bomen te vellen voor hout voor over drie jaar. We gaan een helling boven het bospad verkennen en bomen uitzoeken voor deze grote klus. Marc dacht al eiken gezien te hebben met een dode top die te dicht bij elkaar staan en geen uitzicht bepalen voor wandelaars of onszelf. Het stukje bos waar de koningswouw (Correctie 'Rode Wouw!) ieder jaar zijn nest bouwt, opknapt en hergebruikt. Die boom, daar gaan we met de werkzaamheden met een ruime boog omheen.
De helling is er één van enkel puinsteentjes die glad over elkaar heen glijden en nu bedolven liggen onder droog glad eikenblad. In een droge bergbeekjesbedding klauteren we omhoog. Ik glij tot de slappe lach aan toe wel drie keer weer een paar meter naar beneden, maar uiteindelijk sta ik dan toch op de stijle helling. Het is verraderlijk terrein; je ziet niet waar je precies je voeten zet in het dikke bladerdek, de wintergrassen zijn glad en vele stenen rollen met geruis naar beneden.
Castel jaagt als een bezetene door dit stuk bos en in de verte horen we haar blaffen. Die heeft natuurlijk wild ontdekt. Er staat hier voor de rest van ons leven hout, zover ons oog reikt. Hoe dichter bij het bospad, hoe makkelijker is het om de zware stammen met een staalkabel en paardekracht van een 4x4 op dat bospad te trekken. We klauteren al denkend verder omhoog, terrasjes, overal de oude stenen muurtjes die ze omzomen waar ooit wijnranken stonden.
Meer als 100 meter boven het pad, verderop de helling vinden we 4 omgewaaide eiken en een aantal eiken die er al decennia liggen en kurkdroog zijn. Maar hoe krijgen we die omlaag naar het bospad??
Het is een bijzonder moment daar zo saampjes op 'onze' helling met één van de belangrijkste ingrediënten van ons leven; hout. Het licht van de zon lijkt alles om ons heen te verschralen, het mos op de muurtjes en die enkele ruine, het dorre ritselende blad, de lage takjes die langs ons gezicht striemen als we eronder door moeten kruipen, de stilte op de wind na, het is van ons. Dat geeft een rijk gevoel. Water uit de bron, de warmte van hout en het eigene, daar waar nooit iemand komt, waar we ons na twee jaar al zo vertrouwd mee voelen.
De afdaling is een hachelijke onderneming, toch bang dat we zijn juist nu iets te verzwikken of te breken, want er kan hier geen hulpdienst komen en toch moeten we hier gaan werken. Maar ongeschonden met zere knieën staan we na een 20 minuten weer op het pad en bewonderen de prachtige sparren die langs het pad boven ons huis staan. Nog nooit hebben we van zulke dichte groot-naaldige gezonde sparrebomen gezien.

Binnen is het lekker warm en we werken ons een bult in de virtuele werelden. Ik heb het er zelfs zo druk dat ik overweeg hulp in te kopen.. Maar het blijft de moeite waard, sociaal, creatief en financiëel gezien.
's Avonds kijken we een erg grappige Nederlandse film; 'Dennis P.' Met een sterrencasting, typisch nederlands en o zo leuk! De hoofdpersoon in de film doet iets waar wij wel eens van dromen in de situatie waar we nu in leven. Moraal van het verhaal; gewoon doen en niet denken. Durf te leven!

Wij durven en het maakt me meer dan gelukkig alleen.