donderdag 30 september 2010

maaien

Door alle regen is het weer maaitijd. Bij R waar ik tijdens de koffie nog enkele details verneem over het verschrikkelijke ongeluk en de begrafenisdienst. Duizenden mensen in het dorp, volle kerk en de stilte die er heerste. De mensen zeggen weer gedag en daar is alles mee gezegd. De verslagenheid is enorm en ik denk terug aan de allereerste stille tocht in Nederland, een zelfde gevoel, beleving.
De regen blijft en tussen de buien door maai ik haar weiland en snoep van de champions in het veld, m'n moestuin die er na al die weken wat rommelig bijligt en het achterterras. We puzzelen, werken in en voor SecondLife, kijken een StarTrek aflevering eind van alle middagen, drinken een wijntje en knutselen aan kleine dingen zoals het vernieuwen van een electriciteitsleiding en de schoorsteenpijp. Die moest een T-stukje krijgen om hem schoon te kunnen maken. Het is echt stookweer, dus proberen we het acaciahout dat nu bijna 2 jaar ligt te drogen. Het wil gewoon niet fikken en het stinkt, zurig. Dus moet dit door het huis naar de voorraad verplaatst worden om in de kachel te verstoken. Meer rendement en geen stank in huis.
P was zo lief met zijn klantenkaart naar de super te gaan en daar zijn punten achter te laten zodat ik ze over kon nemen. Natuurlijk willen ze eigenlijk dat ik daar dan ook ben als hij dit verzoek doet, maar met een machtiging en een foto van zijn paspoort keuren ze deze transactie toch goed. Hij doet niets met de punten en wij hebben een kleine filmcamera in de catalogus gezien.... Ik bestel de camera gelijk zodra de punten op m'n kaart staan. Een groot kado aan onszelf en deels van P. Ik moet alleen even geduld hebben met het ophalen van de camera tot de bestelling binnen is.
Als de zon zich heel even laat zien tussen de buien en sombere momenten door, ga ik naar buiten. Die najaarszon is zo heerlijk dat ik niet zou kunnen kiezen tussen deze of die vroeg in het voorjaar. In Nederland wist ik het altijd wel; voorjaarszon, daar deed ik heel veel moeite door om daarvan te kunnen genieten. Hier heb ik er een seizoen bij om mezelf op te warmen tot op het bot.
De schouw werkt beter, die brand nu dus al vanaf eind van de ochtend.

woensdag 29 september 2010

grenzenloos

Zou het helpen?? Een diepgaand onderzoek naar de oorzaak van die klapband?
Zou het een troost zijn, de boom omzagen waartegen 4 jonge mensen de dood vonden?
Zou het de nabestaande steunen sectie te verrichten op een lichaam dat op onverklaarbare manier levenloos werd aangetroffen?
Maakt het wat uit als de jongens iets teveel gedronken hadden? Of juist niets, maar dan wel een pilletje achter de kiezen? Maakt het voor de familie van het Nederlandse gezin iets uit of de baas van het logistiek bedrijf waarvoor de nu zwaargewonde chauffeur werkte, zijn vrachtwagens wel echt liet keuren? Zou het verdriet van de man, wiens vrouw's stoffelijk overschot na 4 weken uiteindelijk werd gevonden, anders zijn, lichter of makkelijker te verdragen als hij precies weet hoe ze de dood vond?
Zou Nederland anders meeleven en rouwen dan Frankrijk? Of Duitsland?
Wat er op de A6 bij Macon gebeurde, ging langs ons heen, wij kregen geen AD of Le Figaro op de mat van het weekend. En toch kan ik het al 2 dagen niet loslaten. Het gegeven van leed dat ons allemaal treft.

We gingen thee drinken bij P&W, gewoon even op de thee. Daarvoor komen we door Saint Amans, een flink dorp aan de overkant van de rivier. Ik ken er de dame van de Press & Tabac, de jonge man die me van een patatje voorziet, even snel, tussen de middag. Ik ken de dochter van de café-eigenaar die m'n WII kocht tijdens de rommelmarkt en de schoonheidsspecialiste. Mijn tandarts heeft er praktijk en D&J wonen daar. R zie ik daar morgen weer voor het maaien van hun weiland en een bakje koffie met bijkletspraat. We komen door het dorp heen als we boodscghappen gaan halen, bezoeken er het feest ieder jaar, het is de route naar P&W, naar Rodez. Een voor ons onmisbaar plaatsje, saai en verder niet noemenswaardig te noemen.
We werden weer omgeleid, het centrum is weer afgezet en er staan honderden auto's geparkeerd in de bermen, alle straten staan vol en op iedere hoek gendarmerie.
Bij één van de laatste afslagen van de flinke omleiding moeten we even stoppen voor een gestopte ambulance die wat zegt tegen de voorste gendarme. Marc vraagt me te vragen wat er aan de hand is. Een feest lijkt ons, maar zo door de week buiten het seizoen?? De gendarme heeft felle ogen, maar staat daar met een ingetogenheid haar werk te doen en komt op ons aflopen om ons de juiste weg te wijzen. Ik vraag haar wat er aan de hand is, 'une enterrement des trois garcons' is haar antwoord.
Drie jongens worden vandaag begraven, in één dorp.
Onze ontsteltenis is groot, drie!!!
Later bij P&W horen we meer; zaterdag op zondagnacht is een auto met een vaart van 100 km per uur tegen een boom gereden. Eén van hen heeft het overleeft en is inmiddels uit zijn coma ontwaakt. De drie vrienden waren op slag dood na een avond stappen. Drie jonge mensen uit één dorp, de vierde zwaargewond, ter nauwernood heeft hij dit ongeval overleeft. Vier gezinnen ontwricht, vier gezinnen die een onderdeel vormen van een hechte gemeenschap met banden in de weidse omgeving. Niet alleen een dorp in rouw, maar een groot deel van de regio. Honderden auto's, duizenden mensen.
Het stille ydillische franse plattelandsleven wordt zo'n drama niet bespaard.
Bij P&W krijgen we het AD van zaterdag, met op de voorpagina een 'preview' over het ongeluk. Feitelijk zeggen twee zinnetjes op die voorpagina alles, maar het AD heeft nog 2 hele pagina's nodig om uit de doeken te doen wat er is voorgevallen op de A6 bij Macon.

We rijden vandaag weer door het dorp, de hekken staan er nog. Vlak voor het dorp in de laatste scherpe bocht waarop je op het stuk weg ervoor prima tot 120 per uur op kunt trekken, is een boom geveld. Verse velling, dat staat vast. Het schiet door ons heen dat het deze boom geweest had kunnen zijn. Had, want geen sporen verder, van iets dat op een drama lijkt, ongeschonden gras eronder, geen bloemen of andere achterblijfselen van iets dat zo diep ingrijpt op een samenleving.
En weer, wij hebben geen TV, kijken geen nieuws op internet en gaan alleen maar op de thee. Door al die auto's in de bermen, de kerkklokken een uur later, de sfeer rond het dorp en dat ene woord van de gendarme -'enterrement'- zegt ons zoveel meer en doet ons zoveel meer dan 2 hele pagina's in een krant, zoveel meer voelen we door het gebrek aan details. Aangeslagen door juist de minieme details die we krijgen en die ene wetenschap dat er drie jonge mensen dood zijn, uit het leven weggerukt in een flits van ... Flits van een mankement aan de wagen? Vermoeidheid van de chauffeur? Klapband? Drugs en of drank? Een grapje van de jongens op de achterbank of een das die midden in de nacht overstak, die nu nog dood naast de weg net in het weiland op zijn rug ligt in de warme nazomerzon? Een verknipt persoon die zijn medicatie niet op tijd slikte en ging dwalen, in een psychose besloot dat die vrouw daar bij die bushalte er niet hoorde? Een toeval van een gestresste vrachtwagenchauffeur die gedwongen wordt teveel uren te maken?

Zou het wat schelen, zou het troosten en steunen om het via alle media te zien, te horen, een week lang? Zouden we het beter voelen, het begrijpen, het kunnen bevatten?

Ik leef mee. Kan het niet loslaten. Gisteren niet, vandaag niet. En morgen waarschijnlijk ook nog niet.
Drie jongens begraven, een compleet gezin, een ontheemde zwaargewonde vrachtwagen chauffeur, een zwaargewonde jongen die zijn maatjes kwijt is en dit misschien nog niet eens weet. Een man die zijn vrouw moet missen en het zich niet eens beseffen kan.
Ik hoef geen TV en ik wil al helemaal niet iedere dag via het internet het nieuws van twee landen die me raken en voeden, mijn wortels vormen en mijn achtergrond zijn, volgen met alle details van dien. Al die kleine bijkomstigheden die er voor de nabestaanden eigenlijk niet toe doen.
Nee het nieuws vindt mij wel, precies op het juiste moment. Precies als ik een Pais & Vree gevoel heb, dat zoetsappige waarin alles mooi en aardig is. Het nieuws heeft ons gevonden door honderden geparkeerde auto's met in gedachte een wrak om een boom gekruld. Al waren de jongens zwaar beneveld, al was de chauffeur van de vrachtwagen zeer nalatig of onoplettend, het maakt het voor mij niet makkelijker te verwerken, het maakt het voor de familie van het gezin, de vier families hier en de hele regio er niet makkelijker op, niet draaglijker...
We leven mee, ook hier!

Leed is grenzenloos, zoals de liefde.....

maandag 27 september 2010

Pais & Vree

Dus helemaal geen nieuws.
Tis hier koud, ook als de zon schijnt.
Kacheltje brandt, vuurtje in de schouw, radio op 'achtergrond'.
We lachen, knuffelen de hond en gaan voor niks naar boven.
De filmzaal zat al vol, te laat...
Dus helemaal geen nieuws.....

4 op een rij


Het gaat misschien voor sommige vervelen, maar 4 op een rij, allemaal gestrekt, 4 katers op een kleine helft van de bank, vond ik toch een foto waard.
Het is genieten om je dieren te zien genieten.

zaterdag 25 september 2010

Puzzle


In de speelgoedwinkel, die hier overgens enorm kunnen zijn, was het puzzel-aanbod bedroevend klein. 3D puzzels, voetbal-puzzels (in de vorm van een bal!), blokpuzzels, baby-puzzels en denkspelletjes te over, maar de klassieke legpuzzel was moeilijk te vinden. Ik vraag bij binnenkomst maar gelijk waar ze liggen en de twee jongeren die de winkel moeten bemannen kijken me niet begrijpend aan terwijl ik het woord toch echt goed uitspreek. Waarschijnlijk zijn deze klassiekers van voor hun tijd.
Na 2 rondjes speuren vind ik één karig plankje vol met weinig keus. Het impressionistisch geschilderde markttafereel is me te druk, de wat sinistere gotische internet-game achtige plaatjes doen me ook weinig en het eilandje-in-zee-met-zeilboot-en-dreigende lucht is wel erg klassiek. De laatste van de Jugendstil-serie zijn de 4 dames van het etmaal, prachtig en met 2000 stukjes wat Marc graag wil. Ik lijk aangestoken door zijn puzzelmania en koop er ook één voor mezelf van 1500 stukjes; een toch wat somber sepiakleurige afbeelding van 2 engelen, een natuurlijke engel en een mechanische engel, met slangetjes, moertjes, en boutjes in elkaar gezet. De laatste is droevig en wordt opgevangen in een groots troostend gebaar door de hemelse engel met haar zwaanwitte vleugels. Nog ééntje dan, om m'n lief te plagen; een berglandschap met een meer op de voorgrond waar het gebergte zich in spiegeld. Een hele gemene, bijna twee dezelfde plaatjes in één.
Marc is heel blij met de puzzels en de laatste avond voor hij voor een weekje vertrekt probeert hij hem af te maken. Ik help, dus twee mensen met lastige knieëen uren op de tegelvloer. Het mocht niet baten, ook de kleine uurtjes waarin we gehoopt hadden dat de puzzel klaar zou komen, werkten niet mee. Zodra hij klaar is met het uitruimen van de auto, een tweëede poging en rits roets puzzel is af! Het is een hele mooie puzzel met lastige stukken, maar de voldoening is groot en de bezigheid zelf meditatief.
Ik heb geleerd dat puzzelen meer opleverd dan een eenzaam tijdverdrijf. Het was me ook een opgave die laatste 40 stukjes er NIET in te leggen toen Marc weg was.
Puzzelen.... Zo werkt dat hier ook met het maken van 'pierre sèche', stenen muurtjes die ongemetseld 'droog' gestapeld staan. De stukjes zijn wat makkelijker verplaatsbaar. Je leert kijken, je leert je niet blindstaren op..., je kunt gedachten zich laten vormen, je kunt je indrukken verwerken zonder nieuwe imput, ideaal, ik ga puzzelen.

Als een blok.

Gisteravond staat het pc-werk me weer tegen. Om me dan met frisse tegenzin in m'n up toe te leggen op het maken van leuke bits&bites, als -tot diezelfde bits&bites gereduceerde- avatar voor andere wandelende en chattende poppetjes... Dus houd ik de avond vroeg voor gezien en ga lekker lezen in dat fijne kamertje boven. Als vanouds deuren op de klink voor een veiliger gevoel, want Castel is nog steeds geen goede waakhond en zeker 's nachts zo bang als een echte angsthaas.
De wekker probeert me wakker te maken en doet om de 5 minuten getrouw zijn best, om hem dan als een professionele langslaper weer voor 5 minuten uit te zetten. (M'n lief vervloekt de snooze-stand, zo vaak wakker moeten worden is hem een gruwel. Het is niet de reden dat we apart slapen hoor ;-)
Cros is een betere wekker, die jakkert, klauwt, trekt zich voort, rolt en rent aan, op, door (als ie kon) het andere bed en probeert het laken los te peuteren dat ik gisteren met een nietmachine aan mijn bedombouw heb geniet. De stof van deze ombouw was zo ontzettend smerig, dat ik het wel creatief vond om een oud linnen laken erom te spannen en het ding een fris aanzicht te geven. Cros houdt van rommel met een oud geurtje en saboteert mijn werk. Uiteindelijk ben ik zijn getier zat en stap eruit om beneden een plas te gaan doen. Op de terugweg valt mijn oog op de blauwe LaRo die achter de rode staat geparkeerd, mijn lief is weer thuis.
Ik ga snel koffie zetten en loop met twee gevulde liefdesbekers naar de wagen in de veronderstelling dat hij vannacht thuiskwam en maar in de auto is gaan liggen. Die deuren op de klink ontzeiden hem de toegang tot het bovenhuis. Ik ben echt nog niet wakker, want het middenhuis heeft geen slot en hij is lekker in zijn eigen bed gaan liggen. Dus loop ik met de koffie maar door naar beneden om hem daar wakker te maken.
Hij had gisteravond door het oude Carcassonne willen gaan wandelen, in alle rust zonder toeristen(-treintje) met gekoptelefoonde (weer zo'n woord) vijftigers die uitgezakt net te veel wegen om de wandeling met de voet te doen. Maar het regent dat het giet en Marc heeft het wel zo'n beetje gezien met het avontuur. Het gebouwtje is leeg, klus geklaart, de schat laten ze nog maar even liggen tot een volgende keer en hij heeft afscheid genomen van de mannen en deze week. Om 8 uur gaat hij slapen aan het Canal du Midi en om 3 uur in de nacht wordt hij verveeld wakker. Zonder op de klok te kijken rijdt hij dus midden in de nacht naar huis. Om 7 uur staat hij voor de deur, gebruikt meerdere malen de deurklopper en roept mijn naam omhoog door het openstaande raampje....
Maar niks hoor. Tien slaapt, als een blok!
Ben ik even blij met die klinken op de deuren, als ik hier alleen ben en er komt echt eens een gluiperd langs met een niet nader te noemen doel, heb ik nu de zekerheid dat hij/zij/het er toch voor niets staat. In geval van een 'het', hoop ik maar dat het niet vliegen kan.

vrijdag 24 september 2010

Fifi in de kinderwagen

Marc belt me elke middag even en verhaalt waar hij uithangt en heeft ondernomen naast het schatgraven. Het doet hem goed en de klus is geklaard. Nog geen middeleeuwse spijker lag er onderin het gebouwtje dat ze hebben uitgegraven met drie man. Het blijkt een oude kalkoven te zijn, een kleintje en al jaren volggespoeld met stenen, grond en begroeiing.
Dat zou er in goede staat zo ongeveer uitgezien kunnen hebben.
Na de markt met café noir is het toch weer eens snel koken, auto inladen, Castel mee en uit werken gaan gewapend met bosmaaier en werktenue.
Bij het paadje naar onze bron loopt een stel met een kinderwagen. Een jonge opa en oma zo te zien, maar hier met hun kleinkind, wandelen??? En dan tobben met het wandelboekje, 'welke berg gaan we vandaag met de kleine doen, schat? Heb je het kinderwagen-bandenplaksetje bij de hand? Kan van pas komen zie ik.' Zodra ik dichterbij ben en al afrem om ook hen verder te helpen op de piste, zie ik in de kinderwagen een Fifi-hondje zitten. Terwijl ze proberen met hun blik mijn aandacht te vangen, dat was zonder hun blikken ook prima gelukt, ontglipt de wagen zich aan oma's linkerhand terwijl ze haar evenwicht zoekt op de diepe watergeulen. Het wagentje rijdt met Fifi en al 2 meter het pad af en half struikelend rennen ze beiden achter het viervoetertje aan. Zodra opa de kinderwagen onderaan grijpt, kantelt het ding naar achteren en vliegt Fifi tegen de opengeklapte kap aan; gered! Maar och och, wat een kostelijke situatie. Ik moet vreselijk mijn best doen niet verschrikkelijk te gaan lachen. Het doet gelijk zeer aan mijn kaken en raad hen aan het andere smallere paadje te nemen, dat ook als zodanig staat ingetekend in alle boekjes. Maar daar staat geen wandelpaaltje en ook geen gele streep van de route. Hier, op dit niet onderhouden, uitgespoelde pad breek je je enkels, of de assen van een kinderwagen. (Geen kinderachtige kinderwagen, zo'n hele luxe MaxiCosy achtig gevaarte.) Er staat een keurig paaltje met een pijltje omhoog, het onbegaanbare pad op, ernaast is een kruis geschilderd met rood en geel. Niet deze kant op. Ook op een boom op onze oprit is hetzelfde geschilderd, misverstanden hierover zijn uitgesloten. Dus ik stuur ze 200 meter terug het open smalle paadje op dat al snel uitkomt op een vlak breed pad.

Bij P&W moet het gras weer eens sinds weken -of was het sinds 2 maanden?- en de gite moet schoon, de gasten komen eerder als zij. Hun buren, en niet die buren van 'beter dan een verre vriend', maar van die buren die liever niet als buren hebt, zijn er ook als ik aankom. Auto's van werklui staan her en der geparkeerd, een camper op de stoep en een hele grote blonde krulpoedel die met kwijlende blafbek om de auto heen springt. Castel heeft een speelmakker, denk ik. Maar ze is de auto nog niet uit of ze zakt piepend door haar poten heen om onderdanig te doen, zó sub heb ik haar nog nooit gezien. Ik kleed me om en ga m'n ding doen. Maar het gepiep van Castel gaat me door merg en been. Alsof de snuffelneus van krullende blondie een giftige en pijnlijke damp uitwasemt die onzichtbaar is, maar des te heftiger. Ik word het zat en laat Castel in de auto, waar blondie waaks naast gaat zitten met een geniepig vals opgetogen kwispelende staart, of wat er van over is. Gespannen doe ik mijn ding en ik mag een aantal keren alle machines uitzetten om mevrouw aan te horen of ik misschien zus en zus of zo.
"Of je iemand in huis wil komen zeggen als ik wegga, want anders loopt hun hond achter mijn auto aan, hij is zooo verkikkerd op dit teefje." 'Goed mevrouw, ik zal me afmelden'. Och heden, wat een gedoe.
Ik, nee, wij waren blij weer thuis te zijn terwijl het net begint te plenzen en ik moe van het extra werk door de aanwezigheid van een paar buren, de auto twee keer uit moet om het 'fantaaastische hek open en weer dicht te doen, nog moet rennen om te kijken of de was op de lijn nog te redden is..... Nee.
Dus steek ik thuis lekker het haardvuur aan, nestel me op de bank, kijk wat Star-Trek afleveringen en rommel op mijn kamertje nog wat, terwijl ik naar die heerlijk strakke witte muren kijk. Het slaapt zoveel beter terwijl ik toch mijn ogen dicht heb.
Jammer dat ik geen avondwandeling kan maken met die prachtige maan. Al het vocht in de nevelen gisteren, zorden voor een hele grote gekleurde halo rond de maan. Soms is deze halo heel smal en scherp, vlak bij de maan, lijkt het. Het begint te onweren, dus alle stekkers gaan eruit. Lekker lezen in een goed bed in een lichte nette kamer.

Ik kan niet achterblijven.
De bossen op deze hellingen zijn niet zo rijk aan paddenstoelen. Maar de zwammen en paddenstoelen die er wel zijn verdienen wel wat aandacht.

Beter!!

donderdag 23 september 2010

Lieve lezers

Ik heb er veel, lezers. Hoe lief ze zijn weet ik niet, maar dat ik heel attente lieve lezers heb is zeker!!
Er is een wekkertje gevonden en al onderweg per Duitse, Belgische en Franse posterijen!!!
Een oranje Vintage-wekker, zo heet de stijl, en het is bijna alsof ik om iets heel sjieks vraag. Nieuw stijgen de prijzen van deze artikelen. Nu is het heel spannend hoe het wekkertje wekkert, dat lage rustige bromtoontje dat zijn dag bepaald...
Ik heb Marc niets gezegd, ga dit als verrassing houden. Ik weet zeker dat hij dit heel erg leuk gaat vinden, hart verwarmend.
Hij klaagt wel eens als ik lang op het toetsenbord zit te rammelen, dan verlaat hij de werkplek zodat ik rustig 'aan mijn boek kan werken'. Een nieuw toetsenbord met gedempt toetsengeluid mocht niet baten, misschien als er uit al dat getik een oud goud vertrouwd stukje Marc voor in de plaats komt???
Gisteren was het weer een schitterende nazomerdag, de laatste misschien, er is zoveel regen voorspeld.
Het enige dat ik wil doen is verven, die kamer moet af anders wordt het een zeurproject. Als de kachel eenmaal iedere avond brand en we stoken de schouw, dan moet dat geverf klaar zijn. M'n brede roller leg ik op de verf, smeer het daarna zo goed mogelijk uit in de bak en zet hem op de eerste meter van de 5 lange muur. Het lijkt of ik er mijn volle 67 kilo tegenaan moet zetten om een dun laagje witsel erop uit te rollen. Na één baan geef ik het op. De volgende baan maak ik een uur later maar half af. "Hoe kan dit nou?" Bij nader onderzoek naar de roller, blijkt dit ding gewoon stuk te zijn, op. Het staafje van de houder heeft geen stop, het schiet erdoor heen... Maar voor één nieuwe roller ga ik het terrein niet af, wat nu? Zoeken in de schuur, in de mand met verfspullen, waar ik nog twee rollers vind van laten we zeggen 25 jaar oud. Een roller is een roller en ik maak de muur nu in keer af.
Ik heb van twee dingen al dagen last. Mijn rug en schouders, dat gebied onder de schouderbladen, doen ontzettend zeer. Dat steekt als je eens flink aan de slag wilt en de oorzaak steekt ook; m'n matras. Sinds ik van mijn kamer een werkchaos heb gemaakt, slaap ik in de bar, de ruimte helemaal benedenaan het huis, waar het ook heel koel is door de kamer erboven (geen platdak met warmte zuigende lauze-stenen) en de altijd gesloten luiken. We hadden voor Edith's verblijf het Comfort de Luxe-Royal matras uit de broodoven gesjouwd. Maar wat 30 jaar geleden 'Comfort de Luxe-Royal' was, is nu een 'sloop je lijf en leden'-matras. Omdat het zo lekker zacht is, draai ik me van mijn buik om tot op mijn zij en sta op met steeds vaster zittende spieren. Nog een reden om die kamer af te maken. Verder kwam er iets in mijn oog, zondagochtend voor m'n lief vertrok, die nog geprobeerd heeft het schijnbaar kleine haartje van mijn pupil af te plukken met het puntje van een keukenpapiertje.... Ik zag niets zitten. Eerlijk; het zit er nog! Ook dat is ontzettend vervelend heel de dag te voelen, niets te zien, maar wel te voelen prikken, irriteren. Iedere dag probeer ik het te vinden, maar zonder succes.

De kamer is gewit, niet helemaal zoals ik gehoopt had, misschien had het wel 3x gemoeten, maar voor dit donkere kamertje is het goed genoeg vergeleken bij hoe het was! En dus haal ik de lakens weg, ruim ik wat op en slaap genoeglijk op het stevige 1-persoonsmatras wat we van P&W kregen. Dat zijn matrassen van deze tijd en nu, de ochtend na die ene nacht op een goed matras, is de pijn in mijn rug al een stuk gezakt!
Marc kreeg mijn liefdesmail, een mailtje dat geschreven moest worden, omdat ik me juist als hij er even niet is, zo goed besef wat ons bindt, waar onze liefde uit bestaat, waarom wij hier saampjes wonen en leven en niet ik met iemand anders. (of hij natuurlijk) We voelen elkaar toch beter aan als we wisten, ik krijg een heel lief mailtje terug. Juist door het weten kan hij het zo naar zijn zin hebben en hij geniet van het avontuur. De grotere steden pluist hij uit na het graven in de ochtenden (niets gevonden....) en 's avonds zoekt hij de kust op om daarna in een bos tussen schat-die-er-niet-is en het strand te overnachten.
Van mij mag hij thuiskomen, maar eerst moet de klus daar geklaard.

dinsdag 21 september 2010

wekker-oproep

Voordat ik de 'wekker-oproep' doe eerst een kijkje in m'n dag!

Ik sta laat op, 9 uur is voor mijn -te zeggen- nieuwe doen laat. Eerst verwerk ik alle nacht-data uit de virtuele werelden, dat houdt toch in dat ik 2 email-adressen moet openen en alle boodschapjes, vragen en notities die we doorkrijgen van klanten en collega's uit de hele wereld moet beantwoorden. Wereld in en uit op 2 accounts en de tijd nemen om de vragen zo goed mogelijk te beantwoorden. Met mijn boodschapjes is dat een eitje, maar die van mijn lief zijn andere koek. Allemaal heel technische verzoeken waar ik geen kaas van gegeten heb en ik moet duidelijk maken dat ze even niet te doen hebben met de Master-in-sculpts, zoals hij daar toch te boek staat.

De deur is dicht, de radio staat aan en toch zit ik niet gemakkelijk in mijn kamerjas. De tijd vliegt, ik wil graag verder met verven en toch even naar boven om te kijken of ze rietmatten hebben voor tegen het hek.

Boven maak ik één muur af en is het inmiddels middag geworden. Het ziet er boven niet uit en teleurgesteld kijk ik naar de gewitte muur. Punten die mijn teleurstelling vergroten, ondanks dat ik ze bewust ben, zijn; de muur is nog nat, er staat een bouwlamp op en de muur is misschien 35 jaar geleden voor het eerst en laatst gewit, als het niet langer is. Ik zie oude butsen en scheuren, de onlangs dichtgesmeerde gaten van een foei-lelijke kitscherige gordijnrails, meegeverfde stofjes en insectenpoepjes die doodleuk door de verf op waterbasis weer tevoorschijn piepen. Als ik de bouwlamp uitdoe kost het me 5 minuten voor mijn ogen de kamer zien zoals gebruikelijk, zonder kunstlicht. Dan is het een heel ander gezicht en ik bedenk wat me nu belangrijk is aan het verven van deze ruimte; opfrissen. En ow, wauw!!! Het is superstrak en wit zoals ik wenste.



Met verfklussen ben ik pietje precies, ik zie alles en bereid alles goed voor. Uiterst geconcentreerd roer ik het witsel goed, dek ik alles af en trek oude kleren aan. Het grappige is dat ik niet echt knoei en mijn kleren en de doeken schoon blijven. Toch voldaan kleed ik me weer om en verricht een goede daad door de wandelaars te redden.

Zodra ik de eerste bocht voorbij ben richting het stadje, zie ik een stel wat hopeloos aan de kant staat, wandelaars zoals alle anderen van middelbare leeftijd met een klein rugtasje. Toch zie ik in de ogen van de vrouw iets waardoor ik moet stoppen en het raam opendraai om te vragen of ik iets voor ze kan doen.

'Of ik hen een lift wil aanbieden, de gorges uit. We zijn verdwaald, we wilden alleen deze wandeling doen van 18 kilometer, maar we zijn het spoor bijster.'

Ik laat ze op hun kaartje in het wandelboekje zien waar ze precies zijn en wat ze afgelegd zouden moeten hebben. Maar vanaf de parkeerplaats in het kasteeldorpje zijn ze toch verkeerd gelopen en gaan dwalen op de helling; een enorm bosgebied met zovele paadjes, pistes, afdalingen, stijgende wegen voor 4x4's waar iedere berm, helling en stroompje er hetzelfde uitziet als je geen vaste herkenningspunten hebt als 'de twee eiken' of 'die wilde appelboom tegenover de grote bolder'.

De vrouw blijft maar doorratelen dat ze zo moe is, niet verder meer kan, dezelfde weg terug al helemaal niet, als ze hem zouden kunnen vinden. De man houdt zich haast beschaamd afzijdig. Ik laat ze maar snel instappen en het kleine dametje propt zich op het middenstoeltje dat net breed genoeg is voor een net puberende slanke den. Poef, tis gelijk benauwd in de krappe cabine en met twee open ramen rijd ik de twee naar hun auto en verexcuseer me nog voor mijn rijstijl op het bospad, dat ik bijna dagelijks rij in een betrouwbare oude 4x4, maar ze wuiven alle excuses weg zo blij zijn ze geen stap meer hoeven te lopen en op deze extreem verlaten helling zomaar een lift tegenkomen.

Heerlijk is het als je je zo makkelijk uit kunt spreken in het frans en de ander haast niet meer om een langzame herhaling hoeft te vragen, zo'n fijne bevestiging-in-den-vreemde, even mis ik Marc niet.



Op de terugweg stop ik bij het café in ons dorp om een pakje sigaretten te kopen en zit het uigeputte stel aan een groot glas fris en praten met de eigenaresse en word ik weer zo allerliefst ontvangen door alle drie. Leuk!

Thuis probeer ik vast een deel van de brem-matten te bevestigen. Het is net of er kwa inkijk niets voorhangt, ik kijk er zo doorheen en ontwaar alle details die ik zonder matten ook zou zien.Dus laat ik het erbij na ruim een uur met kleine ijzerdraadjes frutselen.

Tijd voor die paar zongedroogde tomaatjes die nu al een tijdje op een bekeukengepapierd (ja,ik vond het ook een leuk woord) dienblad buiten liggen. Na 1 nacht was 1/3de van het dienblad weg, opgelost?, weggevlogen?, door een vreemde mogendheid opgestraald? Nee, natuurlijk niet! Opgevroten door een dier dat zongedroogde tomaatjes lekker vindt. Castel zou dat dier kunnen zijn, maar die laat toch wel sporen na, of ze vreet ze allemaal op, de gulzigaard, het vuilnisbakje. Ik verplaats de tomaatjes naar het achterterras waar zij zonder toestemming van ons nooit komt. (Denken we, ondeugend kan ze zijn.***)

Het is dus tijd om ze te verwerken tot zongedroogde super-bio-tomaatjes op luxe olijfolie van koude persing met verse knooflook en eigengeteelde bascilicum. Vorig jaar heb ik ook een poging gewaagd, maar toen heb ik goedkope olie gebruikt en de olie niet even verhit van te voren. Deze tomaatjes smaakten vorig jaar maar zozo, een beetje ranzig en dat kwam echt door de olie en het niet verhitten. Herkansing en dus staat er nu een super-potje in de keuken waar voor tomatenliefhebbers puur goud in zit. En heel veel zon.

Over die matten voor het hek,

Deze moeten de inkijk tegengaan. En ik hoor jullie al denken; Inkijk?? Daar??? Ja, toch voelt het niet prettig en mensen zijn nieuwsgierig en ook hier wordt er gestolen.

Begin van de avond steek ik de schouw maar weer eens aan. De avonden verfrissen het huis net iets teveel om er overdag een beetje comfort te hebben. Ik kruip achter het pc-werk met kletsende, spelende Cros die door het huis heen stuift alsof hij een kitten is en pest Aai net zolang tot ze de uitdaging aangaat.





De Wekker-Oproep;

Dit wekkertje is al heel oud, dat ziet je eraan af. Zo'n jaren zeventig ding, of is het een 60's?? Voor mijn tijd, dat zeker. Maar wat wil nu het geval; het is met manlief meegegroeit. Mijn wekkers heeft hij stuk voor stuk uit het raam van de eerste verdieping gesmeten, de de kamer gezwiept, onklaar gemaakt en verder proberen te saboteren, maar komt niet aan zijn bruine wekkertje.

Nu doet het geval het nog, als het op de tijd aanwijzen zou gaan. Maar het is een wekker en de tijd doet er hier voor hem niet toe. Alleen dat wekken, hij wordt altijd wakker voor die wekker-zoom, het vertrouwde geluidje dat het begin van een nieuwe dag aankondigd, meer dan 35 jaar een maatje die overal mee naar toe verhuisd is als was het een trouwe teddybeer.

Dit wekkertje wekkert niet meer, het piefje is lam of het blijft hangen, zijn maatje is op!!!! Ik vraag jullie aandacht voor het volgende;

Tegen onkostenvergoeding ben ik op zoek naar het zelfde wekkertje dat werkt. De kleur is minder van belang, die kleuren uit die tijd staan hier allemaal, alleen paars, maar dat is mansafhankelijk. Wie ow wie heeft nog ergens zo'n wekkertje staan. Email bovenaan deze weblog.



*** noot van de auteur;

ondeugend in het frans is een lastige om te vertalen. Je komt dan uit op oud-nederlandse woorden die amper meer gebruikt worden in onze spreektaal. 'Ondeugend' wordt in eerste instantie eerst vertaald naar 'vilain' en 'méchant' Om een gemene goed waakse en licht linke hond aan te duiden, worden deze woorden ook gebruikt. Hoe zeg je dan dat je hond ondeugend is, dat ze grappig met gekwispel begeleidt, stukjes resthout steelt en er opzichtelijk in een hoek verrukt op gaat liggen knagen??

Het voor het woordenboek voor de hand liggende woord is toch 'méchant'. (Prisma, druk 2007) Er blijft in deze woordenbrij maar één woordje over; 'malicieusement', oftewel 'schalks'. Dat woord kwam en kom ik eigenlijk nooit tegen. Wel als ik boeken lees van de overbekende oud russische schrijvers en oud hollandse verhalen en boeken.

maandag 20 september 2010

Gemis met een verfluchtje

Meestal, normaal gesproken vind ik de eerste dagen alleen wel even lekker.
Meestal, maar nu, na gisterenochtend dat gedicht en de stilte hier, is het toch anders, dan anders....
Ik miste hem gisteren al, heerlijk gevoel!
Vandaag sop ik de badkamer, doe die hele verdieping maar even, eet prefab-pasta die ik zo lekker vind en manlief vindt het gewoon vies, bel met mijn mams en P die een advies nodig heeft.
's Middags ga ik verder met verven. Wat een rotklus begint het te worden zodra ik de roller in het dakkapelletje zet, alle randjes moeten zeker twee keer en de verf wordt naar binnen gezogen alsof het een alcoholist is die al jaren onvrijwillig droog staat. Cros komt natuurlijk kijken.
Het is fantastisch nazomerweer. Echt genieten, zonnetje, niet te warm, briesje niet te fris, ochtenden wel heel fris maar die mist is zo prachtig, de nachten zijn koud en de avonden zwoel genoeg de kachel en haard uit te laten.
Toch mis ik hem, ik kan dit genieten nu niet delen.
Eind van de middag belt hij even.
Hij is gearriveerd, kan het prima vinden met die man en ze hebben deze ochtend al gewerkt. Een typisch oud stenen rond bouwwerkje met een ei-achtige bodem en geen dak, dat zal de tand des tijds wel versleten hebben. Maar inderdaad flink door de natuur opgenomen. Hij belt me vanaf het strand van de Middellandse zee en ik hoor dat hij het naar zijn zin heeft.
Verder heerst er hier de stilte....

zondag 19 september 2010

En weten

En weten

Scheep gaan,
zeeën bevaren,
je leven leven

en weten,
met huid en haar weten:

ergens een haven,
een aandachtige haven,

ergens een gezicht
om in thuis te komen,
ogen die je binnenhalen.

Weten,
met huid en haar weten:

ergens een vriend,
een vriendin,

ergens een hart
om voor anker te gaan.

Van;
Hans Bouma uit 'Iedere dag een gedicht' 19 september.

Dat is altijd weer even slikken, zulke dichtwoorden op juist deze momenten.

zaterdag 18 september 2010

krieltjes

Vandaag staat in het teken van alles afronden om weg te gaan. Ik niet, maar m'n lief gaat 'schatgraven'. De twee andere mannen komen los van elkaar ook in een camper, omgebouwde wagens of het witte tupperware op wielen. De auto moet aangekleed worden, dat kan met een omgebouwde landrover. Watertanken vol, gereedschap mee, schep, zandladders en een kist op het dak voor een overall, laarzen en regenkleding. Ik doe als vanouds de binnenkant. kastjes volstoppen met eten, drinken, z'n whiskey-glas goed ingepakt en de fles Gardhu mee die hij voor zijn verjaardag kreeg. Nee, Marc is geen drinkert, hij geniet ervan af en toe eens een lekker glaasje te drinken. Te diep kijkt hij nooit, de controle is hem dierbaar en dat houd mij ook in het gareel, verslavingsgevoelig als ik ben.
Ik was de kleding die hij graag draagt, bak 4 kleine appeltaartjes die goed lukken en verpak er één voor zijn tripje.
Verder staat op het middagprogram; aardappels rooien. We hadden 2 vakken met 4 rijen een maand na elkaar gepoot. Eind april dat 2e vak en volgens de boekjes kun je ze na 4 to 5 maanden rooien. De vorige oogst was mager en ze waren als krieltjes zo klein, terwijl ik het grootste kaliber Binten!! had gekocht, omdat we ze zo vaak bakken.
Maar wederom was het een krieltjesoogst. Wel iets meer stuks per plant, maar zo klein! De grond is nog vochtig van de flinke buien en voelt warm aan als het los tussen m'n vingers glijdt terwijl ik probeer alle krieltjes te vinden. Twee broodmanden vol is niet slecht, maar toch, het waren Bintjes?

Ik kan mijn borst van de week nat maken met alles wat ik wil doen. Dat varieert van zwaar moestuinwerk tot het vast vrijhakken van een rond paadje langs het hek, voor voetgangers. En mijn kamertje wil ik afhebben en de dag erop ben ik zoet met het huis, tuin en de gite van P&W die weer komen en gasten hebben. Het gazon is al heel lang niet gemaait en het begint weer leuk te groeien.

Vanavond zullen we wel weer aan de slag gaan in virtuele werelden. Het gaat daar iets beter met de economie, wat onze inzet ook weer stimuleert.

donderdag 16 september 2010

De Bel


Toen ik mijn schat ontmoette, heb ik deze enorme Bel in de schuur gevonden. En op mijn aandringen eens opgehangen, handig voor als één van ons achterin de tuin bezig was. Als je er een goed rukje aangeeft maakt het ding een enorm kabaal. Dus heeft de bel nog wat jaren dienst gedaan. We hebben hem wel verhuisd en hij komt hier nog beter tot zijn recht als bel zijnde. Maar eerst een hek, en voor dat hek hebben we staanders nodig. Dat waren die telefoonpalen. En omdat de fransen hier toch niet allemaal zo romantisch, locaal en historisch zijn vol goed gemoed en aarde onder de nagels, voelden we al zo'n beetje dat dat hek toch eens gemaakt moest worden.
Het ontvreemde oude verroeste kapotte decoratieve ploegje dat naast het bankje langs 'la piste public' stond was voor ons hetzelfde als 'de kip'.

Die leg ik even uit, 'de kip'. 'De kip van Jos' moet ik dan eigenlijk zeggen.
Jos woonde één polder verder, voor ons de snelste route het dorp uit, ook wonende in het buitengebied. Het is een stugge wat kleine en ronde ruige vent die wel al 30 jaar zijn hand opstak en best eens verlegen zat om een klaagpraatje dat klonk alsof hij net even teveel pils op had, of sterker- en dan wat agressief boos kan zijn over deze rotwereld. Maar beste vent hoor met zijn boerderijtje aan het 60-per uur-weggetje.
Ter hoogte van de twee huizen daar rij ik altijd langzaam, ik heb het altijd afschuwelijk gevonden een beest dood te rijden, de schrik en alles, dus nee bedankt!
Maar toch overkwam het me met één van de beesten van Jos. Het was een werkzame boel op de boerderij, hij stond te vegen, een 'knaap' stond te scheppen, 2 man aan de andere kant van de weg, hond net op het wegdek, snuffelend, drentelend. Op het moment dat ik mijn hand opsteek om te groeten, besluit een kaalnekkige Barnevelder de oversteek maar eens te gaan wagen. Kip vergist zich voor de laatste keer in haar leven. Terwijl kippen van heel dichtbij verschrikkelijk goed kunnen zien.
Dus ik rem, rij achteruit om te vragen of hij ons overschot kippen misschien wil hebben. Begint die man me met de dood te bedreigen en erger. Scheldt Marc verrot, die was er niet eens bij! Jos stormt op me af, hij heeft nog zo'n 5 meter te gaan, maar ik ben ook niet gek, nu ik die man in de ogen zag... Brrrr wegwezen.
Dit is zo'n drama geworden door een actie van Jos een 5 minuutjes daarna, dat de politie na 3 maanden met het advies op de proppen te komen de weg maar een jaar of wat te mijden... Druppels hè.. Die kip was er één te veel.

Dus de druppel is de ploeg. Het bankje hebben we weer ver op eigen terrein gesjouwt, onzichtbaar weg en de palen staan in de grond. Het eerste deel gaat redelijk vlot. Nu de andere nog en we eten vroeg, gisteravond. We nemen alle spullen mee, rollen verlengsnoeren uit, pluggen dat in elkaar om electriciteit te hebben bij die palen die officieel niet op eigen terrein staan en gaan aan de slag. De staven waar dit hekdeel aan ophangt moeten opnieuw bevestigd worden en met staalboortje 10 gaat hij aan de slag. 'Klap' zegt het eerste boortje, stuk. Ook een 2e breekt af. De houtboor voor de enorme schroefdraad is te kort voor de palen en zo knutselen we door terwijl Castel een tak te pakken neemt. (Wat er steeds moordlustiger uit gaat zien)
Als Madame & Mesieur Bricolage zetten we een zwaar hek in elkaar en opeens is de schemering daar, na veel zuchten, tillen, handen branden aan niet goed gekoeld ijzer (na het vervormen en nog steeds bid Marc voor een aambeeldje. Dat schijnt hier zo zeldzaam te zijn. Nergens te vinden zo'n Enclume.) Hoe langer we stuntelen om het hek precies op de scharnieren te krijgen, met koplampjes op, scheldend, want dat hek is zwaar!, hoe moeilijker het lijkt te worden. Reeds in duisternis tilt hij nog één keer het hekdeel op en ik stuur beide scharnierpunten. Een laatste tik met een hamer en het hek zakt eindelijk op z'n steuntjes. Door de Feronnerie (Smidse) in elkaar gezet van iets ouds en iets nieuws. We zien het gelijk, de linkerkant, de Bel-kant hangt 5 centimeter hoger als rechts.... jammer!! Maar we hebben een hek en daar zijn we heel blij mee. Nog wat afwerking mettertijd zal het netter laten zijn, andere dingen eerst.
Na het boodschappen doen en m'n café noir kom ik thuis, het wordt nu echt koud en somber, regen komt weer langs druppelen. En jaaaaaaaa, Marc heeft de Bel opgehangen aan het hek. Dit is tof en dat maakt de dag wel zo'n beetje.

ps-je,
En ik ben toch benieuwd; zo'n bel zou er bij mij om vragen om aan te trekken, belletjetrek dus. Dat geweldige spel om de deurbel te luiden bij mensen en dan onzichtbaar weg te duiken. Ik heb me wat bescheurd om het effect als kind. Ik stikte altijd van de lach wat me wel eens een duur is komen te staan.

woensdag 15 september 2010

Je ding doen.


Je ding doen, dacht ik vanmorgen vroeg. Dus eerst die opdracht in Secondlife afmaken! En 's middags verven, de randjes, achter de verwarmingsbuizen en als ik dan nog zin heb aan het sauzen van de schoorsteenmuur beginnen. En ik maar hopen dat het zou dekken in ene keer. Maar helaas.... Zou ik echt de hele kamer twee keer moeten doen? oef!

Het zit Marc niet mee, gister onnoemlijk veel pech met alles dat hij aanraakt. Reparatie van de antieke gasaansteker mislukte, dus verdween het leuke aardigheidje de prullenbak in, hij kreeg de radiator-koppelingen niet goed dicht en een stukje van zijn 3D-ontwerp programma geeft de geest door een virus, waardoor hij geen nieuwe dingen op de markt kan brengen. Vandaag is dat stukje programmatuur nog niet hersteld en verder voelt hij zich brak wat hem stilletjes en licht geraakt maakt.

Tijdens de maaltijd, een beetje-misser van mij want het smaakte van geen kanten, worden we opgeschrikt door geblaf van jachthonden dat veel op het geluid van zeehonden lijkt en verschillende schoten. Castel kruipt dan tussen ons in.

Dus eigenlijk weer een wat saaie dag, wel productief, maar een beetje leven zou toch wel leuk zijn....

dinsdag 14 september 2010

schatgraven


Het is hier soms wat saai aan het worden. iedere dag hetzelfde uitzicht, hetzelfde soort werk (zwaar en frustrerend geimproviseerd gedoe of wortel schieten op een bureau-stoel en verstrikt raken in de grafische programma's), dezelfde soort maaltijden (ik zie geen kookprogramma's en heb geen krant of reclames die me lekker maken en inspireren) geen weetjes van 'heb je het gehoort van die en die?' en dus zocht manlief het internet af naar iets dat hem zou prikkelen.
Hij vond een oproep van een gepensioneerde man uit Nederland die een stukje land in Zuid-Frankrijk had geerft en daar een vermoedelijk oud graf-gebouwtje vond. Maar het geheel is zo overwoekerd, er is niets meer van te zien en al helemaal niet wat het geweest zou kunnen zijn. (Misschien een gewone oude broodoven....)
Of er sterke mannen zijn die een weekje mee willen komen graven.
Dat leek Marc wel wat en ze sturen wat mails om helder te krijgen wat die man wil en wanneer en hoe dit zou moeten gebeuren. Gek genoeg had hij maar 2 serieuze reacties gekregen, een vriend van hem en Marc.
Eind september is het gepland dat de heren ergens onder Carcassonne bij elkaar komen en de hak, zaag, snoeischaren en sterke ruggen bij elkaar steken om 'iets' bloot te leggen. Meneer melde nog wel kwasi-serieus dat er echt iets moois gevonden kan worden en dat de meeste reacties van dromers, fantasten en egocentristen kwam en dat dat nu niet echt de bedoeling was.
Marc daarintegen wil graag een weekje wat anders, iets doen in een andere omgeving.
Ik ben ook hier benieuwd naar, of ze het weer een beetje meehebben tijdens de graafwerkzaamheden. Of ze wat vinden dat een foto waard is, of dat het voldoet aan het idee van een week wat anders en tussenuit voor Marc!

Oogst-ochtend


Het is een mooie oogstdag. Onze fruitbomen hebben niets tot weinig en matig en de insecten zijn ons voor, die zijn al maanden aan het oogsten en ik laat die paar pruimpjes hangen voor zover ze nog niet half rot op de grond liggen.
Maar bij het huis dat we in onderhoud hebben is het de hoorn des overvloeds, de eigenaar woont in Australië en heeft er geen bezwaar tegen als wij daar wel oogsten. Marc was al aangesproken door een dorpelinge die vroeg of wij de toestemming hadden het fruit te oogsten.Vorig jaar was ik nog hebberig en heb me veel te veel werk op de hals gehaald door te veel te plukken. Wat ook resulteerde in weggegooid fruit en dat wil ik niet nog een keer. Ik laad op deze heel frisse ochtend emmers en een teiltje in, een trapje en een ladderdeel. De gorges ontwaakt ouderwets met wolken die halverwege blijven drijven tot de zon hen wegjaagt en verhuld de bergtoppen. Deze ochtenden zijn heerlijk, fris en nat van alle dauw. De herfst is al wat weken bezig, maar de geuren die erbij horen hebben gewacht tot deze mooie septemberdag.
Verrukt maak ik wat foto's.
Helaas ga ik halverwege thuis en zijn huis op de rem om een aangereden kat aan de kant te leggen. Wilde katten te over die af en toe toch echt te onvoorzichtig zijn en denken de oversteek te halen. Z worden ook vaak afgeschoten en het jachtseizoen is weer geopend, maar deze wit met zwarte poes is door een wiel barmhatig geraakt en ligt opvallend uitgestrekt op het wegdek. Omdat ik het geen fijn idee vind, elke keer als ik daar rij over het katplakaat te rijden, ruim ik het dier aan de kant.
Bij G's huis aangekomen (het staat nog steeds te koop hoor! ;-) ga ik eerst alleen met de emmers polshoogte nemen. Het blijkt voldoende. Twee zijn er al snel vol door aan wat dikke takken te trekken, waarna de appels (niet ver) van de bomen vallen.
De witte druiven zijn net iets te ver heen, maar een aantal mooie trosjes pluk ik toch, tot ik bijna aan de takjes vast blijf plakken van alle zoetigheid en de insecten me ook gespot hebben die het niet op prijs stellen dat ik een ongenode concurrent ben.
Ook de perenbomen hangen zwaar beladen. Ik weet niet zo goed wat ik met peren aan moet, behalve dan ze zo op te eten, dus ook daarvan neem ik niet te veel mee.
Thuis spoel ik alle fruit schoon, droog het en anders laat ik de zon ook wat voor zijn rekening nemen. Tomaatjes moet ik ook nog drogen en boontjes blancheren en invriezen. Een paar appels worden op korte termijn moes en de rest zet ik koel en donker weg.
M'n lief zou graag wat meer samen doen en delen, maar het oogsten valt precies op de dag dat hij de radiatoren aan gaat sluiten.
Hij heeft een klassieke offday; alles dat hij doet gaat verkeerd tot grote teleurstelling en frustratie. Ik blijf in de buurt en help zo goed ik kan. Dat vind ik een moeilijk gegeven; jezelf goed voelen, energie hebben voor de dingen die gedaan moeten worden en plezier hebben in alles dat je doet, terwijl je naaste, zo dierbaar, met alles loopt te knokken.

Het is al met al een vruchtbare dag vol met klusjes. Terwijl Castel als vanouds achter ons aan huppelt, kroel ik de katten één voor één, ook zij zijn relaxt genoeg niet te miauwen of elkaar in de vacht te vliegen. castel heeft nog te veel last van haar litteken. Ze krabt en likt er heel de dag aan en heeft geirriteerde plekken rond het litteken, wat we met een zacht zalfje twee keer per dag insmeren. Zolang het genezen nog prikt, zal ze eraan herinnerd blijven worden. Zo maar even naar het water, dan kan de hitte eruit en heeft ze weer een uurtje afleiding. Het rennen, zwemmen en springen zal voor de buikwand ook goed zijn.

Toch scheelt het dat ik een echt dagboek bij ben gaan houden waarin ik mijn diepste zieleroerselen kwijt kan die ik nergens kan uiten, tegen geen mens kan zeggen en die me nog wel eens in de weg kunnen zitten. Ook mijn dromen houd ik daarin bij, die zijn de laatste maanden nogal frequent en zo helder, zo duidelijk en toch ook weer zo vaag, dat ze diepe indruk maken, mijn dag vormen en soms een week blijven hangen.

zaterdag 11 september 2010

.

Dit soort licht had ik nog nooit gezien, zo diffuus, haast zonder kern flauw vervagend.... Dit keer gepubliceerd met een filtertje....

Mooie kat is het toch geworden!!

gietijzer

De dag begon niet zo jedat;
Marc komt met een rothumeur zijn bed uit. Ik slaap al nachten te weinig, de katten zeuren om brokjes terwijl er echt nog wel wat maaltjes in zitten, maar als de bodem in zicht is gaan ze vast zeuren. Marc vlucht naar buiten, gaat graven achter het chateau. Ik voel zijn spanningsveld en probeer mezelf af te leiden door boven vast de eerste strepen wit langs de randjes te zetten. Maar het maalt maar door. Waarom heeft hij nu weer de bokkenpruik op?
Net voor de lunch verbreek ik de norsige stilte en flap er net genoeg uit om tot hem door te dringen. Wat m'n schat nodig heeft is gewoon een dikke knuffel. Twee dingen spelen hem parten, bekende dingen waarvan ik er één met heel mijn wezen deel; die hypotheek in Nederland. Zijn andere struikelblok is al zo oud als hijzelf. Dit zit in de man, heeft er altijd ingezeten; wat te doen met het begrip zingeving? Hij vindt het niet, weet niet waar te zoeken, hoe het voelt zin te geven aan de dingen. Terwijl ik kook en hij puzzelt, brainstormen we daar wat over, wat hem veel scheelt in zijn gemoedstoestand en mij in mijn ongemakkelijke vitterige bui. Want ik kan er echt helemaal niets mee, als hij zo in de put zit terwijl hij zinvol puzzelt. Zinvol omdat hij de tijd neemt eens na te denken en bereikbaar dichtbij is om het terug te koppelen, mij ook te horen. Vaak tot hij een goede vraag van me krijgt waar hij vervolgens een dag over nadenkt en twee maanden later op terug komt. -Geduld is een schone zaak-
Gisteren vertelt hij tussen neus en lippen door dat hij vanmiddag 2 radiatoren gaat kopen die hij op de franse marktplaats te koop heeft zien staan. Bij een particulier die een 185 kilometer verderop woont. Hij heeft geen naam, geen adres, alleen de plaatsnaam en een mobiel nummer. Volgens Google-maps is het 2,5 uur rijden. Ik blijf liever thuis, verder verven, eigen letterlijke boontjes doppen, wasje draaien en bedden verschonen, dromen, doen en zijn... Maar ik laat hem in deze mood niet graag alleen 5 uur sturen en onderhandelen en sjouwen met die zware dingen, om vervolgens hongerig na een snelle boterham die ik hier voor hem smeren mag, 's avonds laat thuis te komen. Dat breekt hem op. Dus vis ik ernaar wat hij wil. "Dat je meegaat natuurlijk!"
...... De liefde doet het hem en na het afwassen, neem ik picknickspullen mee (een boodschappentas en een koelbox met alles erop en eraan), fris me op en neem plaats achter het stuur. We hebben alletwee hoofdpijn, de zon schijnt fel met de heldere lucht die weinig ervan filteren kan en 2,5 naar het zuid-westen is 2,5 uur tegen de zon in rijden en kijken. We zijn beiden stilletjes, zoals vaker tijdens lange ritten, Marc denkt, ik droom terwijl het landschap aan ons voorbij cirkelt en bocht, steigt en daalt, slingert en zich op sommige stukken kaarsrecht voor ons stil lijkt te liggen. Het is ontzettend druk op de wegen zodra we onze wel heel rustige regio verlaten hebben. De minuten kruipen, die 185 kilometers lijken niet minder te worden. Heuvel op passeren we zoveel wagens, de zon die als een glijlicht in banen over de cabinerails en motorkappen van links naar rechts schijnen, leiden af van het rijden. Met gedroom erbij is het lastig me te concentreren. Reden om juist een extra tandje bij te zetten om veilig te rijden. Af en toe komt er een koetje of kalfje voorbij, wat ons geruststelt dat we vandaag snel de essentie hadden in dat soms zo onoverkomelijke spanningsveld. Dat we geen ontlading nodig hebben, want we zijn erop uit. Afleiding?
Na 6 uur komen we in het plaatsje aan. De omgeving heeft veel meer allure als de onze, armoei troef, maar hier, villa na villa, groot en klein, ommuurde terreinen met mooie tuinen, groener gras, warme strakke schone huizen met luxe wagens voor de deuren, hekken. Landelijk rustiek en toch sjiek en we moeten hier, in deze ruim opgezette gemeente een wittig huisje zien te vinden, de radiatoren, gietijzeren grote hoge radiatoren(30x120x100) staan aan de zijkant van het huis. We rijden 20 per uur, zodat we door het lintdorp rijdend dat wittige huisje kunnen vinden. Ik ben al moe en ik moet nog terug ook. Hij rijdt wel terug, maar het blijkt toch 3,5 uur rijden te zijn en we hebben na 30 minuutjes langzaam door alle straten van het dorp gereden, maar niets... Marc heeft al eerder een bericht op de voicemail van deze man achtergelaten. Netjes na half 6 pas gebeld, maar geen gehoor!
Nog maar eens bellen. Nog steeds geen gehoor. Tijdens de picknick stuurt hij nog een sms-je.
-Het zal toch niet waar zijn dat we voor niets 7 uur diesel verstoken en tijd besteden aan een uitje-voor-niets, zonder tijd om echt even te avonturieren?-
We besmeren onze zelfgemaakte 'bammetjes' met zelfgemaakte jam op een al weer een beetje groen weiland langs een rijtje stokoude kersenboompjes. Een weids uitzicht genieten we hier met de late zon nog op onze ruggen. Boven de vlakte die zich hier voor ons uitstrekt, komt plots met flink geraas van de vlammen, een hete luchtballon achter de eiken vandaan die de rand van het weiland met een grillig profiel diepte geeft. Heel statig zien we de mand met wat mensjes erin zachtjes stijgen en verder weg drijven. Het wordt een stipje aan onze horizon, als een gat in onze atmosfeer die je een donkere glimp doet geven van wat daarachter is. De marsen smaken ook wel erg goed bij de cafétière-koffie en gelaten, zonder plan B, rijden we verder over het trekkerpad en slaan weer rechtsaf, richting een cirkel om het dorp heen. Dan gaat plots de telefoon over. In het dorp amper bereik en hier zomaar ergens in de weilanden, op een bospad, hebben we vol bereik? Dat is meestal toch andersom.
We spreken af bij de pharmacie. Nog een keer bellen proberen, zodra we daar aankomen.
Het blijkt, ja dat heb je als het nog moeilijk is na 2 jaar om aan een drukke weg, met draaiende motor tegenover een snackbar waar een paar kinderen een soort van feestje vieren, iemand te begrijpen aan de telefoon, dat die man naar de hoofdweg gelopen is, waar wij staan, maar dan 300 meter terug, na de flauwe bocht.
Wat zijn wij opgelucht!!
Het blijken leeftijdsgenoten te zijn. Gezin met twee kleine kinderen en een hond. De kleintjes spelen met een zacht balletje dat een zacht ploeink-geluidje maakt. Het geluidje zelf is een zacht geluid, maar het elektronische ervan is toch die batterij die het irritant maakt en de kinderen zijn er helemaal vol van. Later blijkt dit een speeltje van MacDrek te zijn. (nee ik wil er geen reclame voor maken, alhoewel het franse equivalent van de vanille milkshake er onovertroffen blijft!)
Ik dacht dat we al grote fijne hadden, maar deze zijn nog wel heel mooi zelfs. In Nederland zijn die dingen een fortuin in hun gewicht en authenticiteit. Ze zijn niet mooi versiert, maar het zijn dunne lamellen, maar wel veel. Wat een joekels en niet te tillen. Ook niet voor twee sterke mannen.De auto rijden we naar achter. Op z'n gemak gaat hij twee auto's verzetten op de nauwe inricht met twee haakse bochten, ingeklemd tussen panden met gelijk de drukke straatweg. Het begint al donker te worden, Marc kijkt verlekkert naar deze toch grote voorraad. Voorzichtig vraagt de man of hij ze niet allemaal mee wil nemen. Maar een stuk of tien in alle maten zie ik niet zitten om 'ff' in te laden. Ze wisten niet dat we van zover kwamen en enkel en alleen voor die radiatoren helemaal hier naar toe gekomen zijn. Maar het begrip "we komen vanuit de Aveyron" is wel heel vaag. Het is het grootse departement van Frankrijk en we komen vanuit het meest noordelijke stukje ervan. Het dorp vlakbij Montauban is daar toch 3,5 rijden, inclusief het zoeken. Marc wilde er 2 en had ik dus geld meegenomen voor die twee. 50 Euro per stuk is niets in zo'n goede staat. We kletsen stuntelig en toch zie ik ons genieten van het moment.
We struikelen alletwee nog vaak in het praten, maar het enige dat helpt is er vaak op uit. Ik heb mijn markt en yoga, vaste prik, vaste dingen, dezelfde gezichten, praatjes, hoe onbenullig ook, het is zo goed!Dus laden de mannen er 4 in. Ik maak me geen zorgen om het geld. De 165 die ik bij me heb zijn het waard en ik heb al eerlijk gezegd wat we bij ons hebben. De tank diesel moet ik er ook bij rekenen. Na het inladen geef ik ze de papiertjes en zijn blij dat het toch nog geregeld is, zo goed uitpakte. Hij heeft ons beide ook een heel kleintje laten zien. Voor op een toilet, of een gangetje, dat we niet hebben in dit huis. Maar Marc durft er niet om te vragen. Hij heeft ons wel zien kijken en legt er één op de planken in de bak, kado'tje!
In het donker rijden we pas weg, op weg, dezelfde route, hetzelfde landschap, maar nu in het pikkedonker. Alleen de dorpsstraten zijn fel verlicht en het rijden met aan-uit-grootlicht is ook niet makkelijk. De wegen lopen in kleine felle heuveltjes plots omlaag, waardoor je voorganger in een zwart gat lijkt te verdwijnen, plots, weg die rode achterlichtjes die je baan aangaven. De bochten zijn niet in te schatten en het is lang, zo in het donker. Die dalen met dorpjes, verlicht, de lichtjes op de donker beboste bergen met de weilanden als bleke lapjes op een oude deken, ook mooi. Met een sterrenhemel bij nieuwe maan. De huisjes en straten, verlaten en stil. We komen door Decazevile, een stad wijd verspreidt over een helling en het dal, flink verlicht, mooie gebouwen die eruit springen. Daar willen we precies die kant uit die is afgezet. Dus gaan we met de stroom mee en rijden door een kermis heen. Ontzettend druk, over verschillende verschrikkelijke kermis-muziek, alles door elkaar, uit iedere kroeg komt muziek van bands en installaties, overal mensen op straat, geuren, kleuren, wooooooowww.
We tanken even naast het kermisplein. We aanschouwen dit stadsfeest, we zien dit vanaf een afstand, terwijl we dit toch ook zo gewoon waren. We zijn hier in deze korte tijd ver vanaf geraakt. De natuur en de stilte heeft ons afgepakt, ons ingepakt en het voelt als gekoesterd worden. We ervaren deze stad met groot feest als iets dat er is, maar niet voor ons, niet meer.
De laatste loten wegen het zwaarst. Onze hoofdpijn is weg, maar stijf en moe komen we om half 1 thuis. We zakken nog even uit, ik schrijf....

donderdag 9 september 2010

Kleuren


Door de lange droogte is veel blad al bruin en varens donker rood-bruin, de regen verzwaard de al zo dorre bladeren en vallen op de paden, wat een herfstpracht geeft. Zeker in het zonlicht van de opklaringen tussen de zware buien door. De herfst is hier toch de meest fascinerende periode van het jaar, het licht zo anders, gefilterd en verdiept de kleuren die te fel zijn tijdens die hete zomermaanden.



We gaan tussen de buien door oud hout halen, dat op een stukje terrein van P&W buiten ligt te rotten. Er zitten nog stukjes balk tussen die Marc nodig heeft voor de schuur en voordat het echt niet meer bruikbaar is.
Het is prachtig met de contrasterende wolkenpartijen, de blauwe hemden ertussendoor die het heldere late zonlicht doorlaten en het ontstofte groen alle kleuren geeft die je je maar bedenken kunt!
Vies en moe laden we thuis het natte glibberhout vol spijkers uit, de stal in. Het is de enige ruimte waar nog wat hout kan liggen om te drogen. Het lijkt allemaal groot met veel gebouwen, maar het blijft schipperen.
Ik roep Castel met ons mee. Ze wil wel rennen springen huppelen, maar met samengeknepen stijve hondenbillen gaat het niet zo. Ze is wel blij dat ze even in gezelschap mee kan en weer knuffels krijgt.
Op de parkeerplaats bij de super kom ik de dierenarts nog tegen. Ik bedank haar voor de ingreep en ben blij te horen dat we zo'n gezonde leuke hond hebben. Ze krijgt tenslotte alleen de basiszorg, geen vaccinaties, verwennerij, extra's of knuffels op schoot of een slaapplaats naast ons bed (of erop).
Verder is het lekker fris, buiten en binnen. Op de geur na dan. Vanmiddag kookte de friteuse over, die ik altijd op het gasfornuis zet. Je kunt je de vette chaos al voorstellen. Het afwaswater was vet, het schuursponsje kan ik weggooien en de vaatdoek in de was. De pitten moet ik na het afwassen alsnog schoonbranden waardoor het twee keer langer duurt voor we koffie hebben. maar ach, de frites waren best lekker. Het vet had ik moeten verschonen na het loempia-experiment. (Het dunnen deeg hield de nattigheid van de vulling niet. Dus half lege loempia's en een verbrande troep in de friteuse die ik er met een theezeefje probeer uit te vissen) Dus een flinke klus om het geheel met soda binnenkort weer helemaal uit te soppen.

woensdag 8 september 2010

Castel

Zij wist niet hoe snel ze uit die bench moest wankelen. "Eruit, eruit, weg hier, frisse lucht!!!!!!!!" moet ze gedacht hebben.
Ze springt zelf vlot in de auto, wil wel op de parkeerplaats snuffelen, maar dat gaat allemaal nog niet zo vlot. Daar zakt ze half op schoot een beetje in elkaar. Warm en log hangt ze daar, kop tegen mijn borst met de nog droge neus tegen het raam. Zo blijft ze zwaar op me hangen, terwijl haar achterpoten blijven staan zolang ik haar maar wat steun met mijn benen geef.
Thuis wil ze drinken en 3 brokken en tussen de buien door ligt ze in een zonnenstraal te soezen, bij te komen. Maar vroeg gaat ze d'r huis in, slapen, slapen. Dat ze het maar een beetje vergeten is morgen.

Ze maakt het verder heel goed!

Knooi

Gisteren bleef het onweren en dan gaan alle systemen en de telefoon natuurlijk uit. We klussen de kamer netjes voor het verven. De wastafel wordt gedemonteerd en van de muur gehaald, lampje wordt verwijderd en we gaan aan het puzzelen. Tenminste, de voorbereidingen eerst. Ter meditatie, rustpunt en om m'n lief zijn oude passie weer op te pakken in geval van pc-moeheid, heb ik 3 puzzels gekocht a 2000 stukjes. Marc maakt een legplank met een ruime marge, een afdek-plank en legt deze naast de kachel op de grond waar hij graag wil gaan zitten puzzelen. Op tafel vind hij niet praktisch, dan moeten die platen steeds op en af de tafel, dus dan maar zo. De kruiwagen met haardhout moet maar omgereden worden, ik vind het prima allemaal. De finishing touch is een tijdelijke tl-balk boven de kachel, het ziet er niet uit, maar puzzelt wel fijn. Het begint hier steeds franser te worden, je zou ze niet de kost willen geven, alle fransen die als hoofdverlichting tl-balken gebruiken in hun leefruimte... Gezellig is anders, maar dat is zo'n Hollands woord!

Deze ochtend ben ik er weer vroeg uit. Castel moet ik wegbrengen, om te voorkomen dat ze nog drinkt of eet, houd ik haar aan de lijn waar ze niets van snapt.
Het voelt wel fijn aan, zoveel aangelijnde aandacht. Maar een ochtendplas of -drol zit er zo niet in, ze voelt ook wel dat er iets bijzonders staat te gebeuren.
In Lo Mur is de dierenarts nog dicht, dus ga ik een kopje koffie-op-de-pof doen bij de bistro. Die is 7 dagen per week om 7 uur 's ochtends open, das ook geen makkelijke zaak, maar le patron weet niet beter.
Castel laat later alles toe terwijl ik meehelp met de anesthesie. Scheren van de poot, infuusje, het maakt Castel niet uit; ze krijgt de volle aandacht, de troel.

Thuis heb ik absoluut geen kookinspiratie en vraag Marc om hulp, die de koelkast opentrekt en de restjes groenten eruit haalt. "Gooi het in een wok en maak maar weer eens iets van Knooi!"
OK, denk ik. Dus kook ik kool en aardappelblokjes voor, doe alles wat ik denk dat smaakt in de wok en heb in tijden niet zo lekker gegeten.
Dus hierbij het recept voor M&M's 'Knooi';
Ingrediënten;
Halve witte kool
4 a 5 flinke aardappelen
Gele paprika
2 teentjes knoflook
Kleine ui
ruim 3 ons kalfsvlees in blokjes/stukjes
250 gram spekreepjes (geen vetspek)
Zwarte peper
Olie
Bereidingswijze;
Schil de aardappels en snij deze in grove stukken. Snij de kool in dunne stukjes. Kook ze samen in één pan 5 minuutjes voor. Doe flink wat olie in een wok en bak de spekblokjes, zodra het spek zacht begint te worden voeg je de gesnipperde ui en de knoflook in stukjes toe. Snij het kalfsvlees in lekkere eetbare brokjes en doe dit ook in de wok. Maal veel peper, naar smaak, erbij.
Giet de aardappels met kool af en doe dit alles in de wok. Roer goed om en blijf dit doen. Als de Knooi snel aan de bodem bakt, voeg dan olie toe. Roer er de gesnipperde paprika bij en blijf roeren tot het geheel gaar is. Leg 3 flinke frisee-sla bladeren op ieder bord, schep er een hoopje knooi op en serveer het uit.
Snel, makkelijk, 1-pans gerecht, voedzaam en smaakvol.
Op onze Knooi zit octrooi!!
Eetsmakelijk.
Knooi kan gemaakt worden van alle verse restjes die je hebt. Met 'vers' bedoel ik groenten die nog niet zijn gekookt, gebakken, opgediend en weer afgeserveerd. Maar deze Knooi is een heus recept waard.
En nu moet ik af gaan wassen.....

dinsdag 7 september 2010

Weer

Update

Even helemaal geen nieuws wil niet zeggen dat we niet leven of dat er niets gebeurd of gedaan wordt, maar dat is logisch.



Het grootste nieuws: REGEN? REGEN? REGEN? REGEN? EEN HELE NACHT LANG!!!!!

Met een gezonde welkome flinke onweersbui die uren aanhield, want er stond nauwelijks wind. Het stof is verdwenen, katten liggen allemaal binnen te slapen wat ze normaal verspreid over het terrein doen, de gieters staan voorlopig te niksen ergens in de moestuin, het zwembad is voor de helft nat, we worden weer eens wakker in de wolken, de bron loopt beter in plaats van een klein straaltje, de middendeur neemt het water niet meer op nu hij geverft is, de peren-etende insecten schuilen zodat je zonder gevaar voor prikincidenten weer water kunt tappen wat nu niet nodig is, want er is heeeeel veeeeeel regenwater!

We zijn zo ontzettend blij!!!!!



We hebben het films kijken weer een beetje opgepakt. Eén wil ik er graag wat meer aandacht geven. The Hitchhickers guide to the galaxy.

Deze film is wel zo ontzettend origineel, valt niet in een categorie, is niet te omschrijven, eens geen ontploffingen, enkel één implosie, geen bloed, serieus gebracht met een echte britse benadering -lees:humor-, ongeevenaard en een film die je graag een paar keer wilt zien, ook vlak achter elkaar! Een echte aanrader dus.



Ander nieuws;

Vanaf vanavond een uur of 6 mag onze viervoetster niet meer eten of drinken. Ze gaat morgenochtend onder het mes. We hoeven haar tijdens loopsheid niet meer 's nachts in haar huisje te doen.

Mijn kamer boven is leeggeruimd voor zover mogelijk. Alles overtrokken met lakens en de meeste schilderspullen staan al klaar. De viezige donkere ruimte krijgt een opfrisbeurt. Nu zoek ik nog een goed spotje of een bureaulamp, zodat ik niet met een koplampje hoef te naaien of zinnen hoef te zoeken bij een schemerlamp die meer schemert dan lamp is. Een lamp ophangen is geen optie in de gipsplaten schuine muren. Geen idee waar de houten latjes zitten die een lamp kunnen dragen. Als iemand nog een niet gebruikte lamp heeft staan, houd ik me aanbevolen. (per mail is logistiek makkelijker)



(En het giet zo lekker door hier!)





ps

Marc is gebeten door een spinnetje. Er woonde er één op het middenstoeltje in de auto. Als we even een kleine boodschap doen, zet hij de auto abrubt stil aan de kant met zijn hand tegen de binnenkant van zijn dijen gedrukt. "Er zit een beest te prikken!! Loop om, doe die deur open" (Het portier aan de bestuurderskant kan alleen open als je én het slotknopje omhoog houdt én de deur opent met het handeltje. Daar heb je twee handen voor nodig, die hij nu niet heeft want één houdt er een broekspijp vast met een prikbeest ertussen...) Zodra ik de deur open doe, springt hij uit de wagen en sjort en peutert net zo lang tot ik het insect op de grond zie vallen, maar het blijkt geen insect, maar het kleine raszuivere geleedpotige diertje dat ik daarvoor nog in zijn webje zag bungelen tussen zitting en leuning.

Spinnen bijten dus!

zondag 5 september 2010

rectificatie

Het is geen marmot, het is een Muskusrat!!
Ja, dat krijg je ervan als je nog nooit een muskusrat gezien hebt, en ook geen marmotten in het wild.
P & W, veel dank voor deze wel zeer nuttige opmerking.
Ik moet een beetje lachen om ons, zo in het wild als mensen uit een verstedelijkt gebied. Dat weten we dan ook weer. Ik twijfelde al toen we hem aantroffen, die staart.... Er schoot nog even door me heen, "sinds wanneer hebben marmotten een lange dikke staart".
Ik denk bij marmotten altijd nog aan de hamster en de cavia die we hadden toen mijn broer en ik nog klein waren, ook geen staart, niet noemenswaardig te herkennen als zodanig.
Dus een muskusvachtje dan maar, zonder welriekende geur, gewoon een vachtje. Het leer is als perkament zo dun en hard. We moeten het nog verzachten door met een rond voorwerp erover te wrijven in ronddraaiende bewegingen. Het zal mij benieuwen.
Ik blijf trots op dit schitterende vachtje, rat of marmot!

Andere werkzaamheden;
Gisteren hebben we 'even' al het hout achter het zwembad verplaats naar diverse beschikbare plekken. Nu heeft Marc zicht en loop- en meetruimte voor de golfplaten aan de achterkant van de zwembadoverkapping. Het wordt nog lastig, de lengte van de platen is niet zo geschikt, het zal met een beetje sneeuw door gaan buigen. Ook passen de meterbrede platen niet precies op de spanten. Dus daar wordt nog over gebrainstormd. Het was 4 uur sjouwen om het hout weg te krijgen.
Het bewateren van de moestuin gaat natuurlijk gewoon door, evenals alle bloemen. De waterbakken blijven nu wel gevuld door de nieuwe slangen. de oude waren gewoon te nauw en zaten te snel verstopt met rommel of luchtbellen.

vrijdag 3 september 2010

donderdag 2 september 2010

appelbol met ijs

Bedoelde je deze dingen Roelien?
Sommige bloggers hebben van die sterke ideëen, appelbol met vanille-ijs! En lekker dat dat is!

Vanavond heb ik het vachtje opgespannen in het raamwerkje. Na het amoniak-badje -de plasfles van Marc was net geleegd en gekuist- heeft het vachtje de hele middag in een bronbak gelegen om te spoelen. Dat bleek te lang. Door de zuren in de amoniak trekt de huid samen en voelt het leer en de vacht dikker en steviger aan, door het te lang uitspoelen, verweekt het vachtje weer. Het opspannen is dus een teer karweitje en het geheel gaat toch terug in een badje met wat zuur. Als het vachtje niet teveel strak trekt vannacht, kan het morgen echt drogen, om het daarna weer verder schoon te schrappen met beleid. Erg leuk om te doen, lekker basic, puur en het voelt zo fijn om met zulke dingen bezig te zijn.

woensdag 1 september 2010

prooi met vacht

Na de siësta gaan we met Castel naar de rivier. Deze staat zo laag dat we eindelijk het blinkertje kunnen gaan redden die al weken vast zit op de bodem, met de lijn er nog aan hebben we de hengel in de boom gehangen helemaal boven waar het vistonnetje met visspulletjes ook staat.Castel staat teleurgesteld naar ons te kijken met een koppie van "waar is mijn zwemwater nu gebleven?". Terwijl zij op onderzoek uitgaat, naar de overkant waadt en daar verder snuffelt halen wij de draad tussen de rotsen uit en een kapot blinkertje, er is een haakje af. Marc waadt daarna ook naar de overkant, het water is ijs- en ijskoud, om dan aan de schaduwkant in de koelte van het water eens de andere kant van de gorges-voet te bekijken, er komen daar nooit mensen, je kunt er niet komen of je moet het geluk hebben aan de overkant te wonen. Ik zie hem daar genieten van het uitzicht, het kabbelende water, castel die rondhobbelt en z'n vrouwvrouw die wat rondstruint en onderwijl goed rondstampt door de hoge grassen en planten om niet op een slang te gaan staan met de klompjes die ze draagt. Als we weer bij elkaar zijn en nog even gaan zitten om op Castel te wachten, slaat ze aan en is niet zuinig met haar geblaf. Zwetend sta ik op van de steen waar ik op zat en strek me uit om te kijken waar ze staat. ver weg aan het water zie ik haar donkere vacht glanzend heen en weer springen. Terwijl ze dit doet, draait ze zich steeds om en kijkt onze kant op om weer een blaf te geven. (Van de week midden in de nacht, wij stoven beiden naar buiten om te zien of we ongenoode gasten hadden, maar het zal een marter of vos in de moestuin geweest zijn. De nacht verliep verder rustig. Dat ze steeds waakser wordt is een feit!)
Castel blijft zo fanatiek op de plek rondhangen aan het water, dat er voor ons niets anders opzit om te gaan kijken waar zij zo druk mee is. Schrammen en prikken van hop en brandnetels rijker, lopen we steil over de aangekoekte en gebarsten modder naar beneden. Ze pakt iets op, iets kleins met een bruinige vacht, een rat? Nee, toch een marmot, die we al eerder hebben zien rondsnuffelen en zwemmen hier toen we nog geen hond hadden. Het diertje is recent overleden, ook niet, nee, gedood!!! Door Castel, de beetplekken zijn nog nat, het nekje is gebroken en het marmotje moet op slag dood zijn geweest...
Wat nu te doen, Castel zal het diertje hier nooit zomaar laten liggen. Wauw, we zijn wat ontroerd. We dachten nog weinig aan Castel te hebben, maar de handenbinder die ze was, is nu omgeturnd tot waak- en jachthond die haar eigen boontjes dopt. Na het ene commando 'donne' laat ze het los. Wij nemen het mee en terwijl we nog niet op het stalpad zijn, denken we beiden maar één ding; oefenen met prepareren van de vacht. Een kip slachten en villen om het vlees te eten, nadat je het jarenlang verzorgt hebt, is één ding. Maar een gevangen marmot is toch wat anders. Marc brengt het als iets dat ik moet gaan doen, ik ben hier diegene van back-to-basic, terug naar af, met de handen alles zelf doen. Maar ik krijg de kans niet eerst te googlen, of hij heeft al een sterk koord klaar om het diertje op te hangen. Het mes is geslepen en ik ben net op tijd nog een foto te maken van het ongeschonden -nu jaaa ongeschonden?- diertje. We doen dit samen en het valt erg mee. het is niet iets waar je maag van omdraait als je ook een kip kunt slachten. Het is niet bloederig, er valt geen druppel op het karton eronder. het diertje, en later onze handen ook, ruiken naar een waterdier, het stinkt niet, het heeft een eigen geur. Castel is zeer geinteresseerd wat wij met haar vangst doen. Maar zodra de huid los is en zij de rest krijgt, legt ze het neer en gaat ernaast liggen. Pas als Cros komt kijken, pakt ze het grommend weg en gaat aan het peuzelen. Wij zijn apetrots op haar, ze mag echt hond zijn, op en top, ze mag jagen, ze heeft de vrijheid en waakt ook steeds beter! (Op het gepoep dicht bij huis na dan. Morgen ga ik een afspraak maken voor sterilisatie, de enige conditie waarop ze blijven mag en ze heeft hier zelf zo hard voor 'gewerkt', ze verdient dit!)
Een uurtje later is het vachtje schoongeschraapt en gewassen, net genoeg voor een geldbuideltje. Misschien gewoon als ons eerste geprepareerde vachtje, eerlijk, puur en echt, met veel liefdewerk. Marc zet het in een emmer met wat amoniak, de zuren verdichten en verstevigen de vacht, die heel dun en teer aanvoelt maar ontzettend sterk is. Hij draaft een beetje door met het maken van een raamwerkje om het morgen op te spannen... Maar dit is wel een bijzonder moment voor ons twee, Castel nog niet eens meegerekend.
Als het vachtje mooi uit de preparatie komt, ook daar een foto van. Eerst maar eens afwachten terwijl ik deze feiten vier met een portje.