woensdag 30 juni 2010

Adriaan en Olivier

De ochtenden zijn hier weer zo mooi. Mist die langzaam oplost, zonnestralen door de nevels, vogels die echt hun mooiste lied laten horen en spinnen die heel druk in de weer zijn om webjes te maken. Vaak over de paden heen.
Hoe ze de hoofddraad weten te spannen over 5 meter of meer is me nog steeds een raadsel...

Het project 'schouw' is inmiddels ook klaar!
We troffen de schouw aan als op deze foto. Het plafond erboven was/is ook bijna zwart. Er heeft iets ingemetseld gestaan aan de zijkanten. Dat is er ooit zonder pardon uitgehaald waardoor je tegen de gemetselde stenen aan de binnenkant aankeek. Geen fijne plek om de pook en schep te plaatsen, dat moest een keer anders.
We vonden bovenop de balkenconstructie van de stal 2 korte eikenhouten balken. Zware jongens, goed gedroogd en al vierkant en geschuurd. Afgelopen maanden heeft Marc de balken op maat gemaakt en behandeld met een spulletje om ze een mooie diepe kleur te geven. Gevonden ijzeren 'dingen' doen nu dienst als houder en haak voor de tang, schep en pook. Het smoelt en we zijn heel blij met dit volgende kleine project. De finishing touch komt later, het dichtsmeren van de naden rond de balken met vuurbestendig cement.

Adriaan en Olivier
Twee broers, in dit geval ree-bruine honden van R&K. Ik moest eerst erg lachen, dit hondenras heeft x-pootjes, als die van Tekkeltjes zo kort en stevig als van mollen. En ja, als kattenmens begreep ik ze niet zo goed. Hoe vaker ik bij hen langs ga, hoe leuker de gebroeders worden. Ze zijn zo slim en aandoenlijk, kunnen met je praten zonder geluid te maken en baas boven baas van elkaar als ze de kans krijgen. Op deze foto staat 'Ollie'. Die was, zoals altijd, op zoek naar hagedissen en had zich op het muurtje begeven. Maar na een minuutje wil Ollie van het muurtje af, maar hoe....... Het is een genoegen Adraan en Olivier de poot te schudden, de schatten. Ik blijf stiekempjes wel lachen om hun x-pootjes.........

dinsdag 29 juni 2010

blaren

Soms zet ik even door, ga ik tot het gaatje, tot de blaren op mijn handen staan.
Erg moe kom ik tegen zessen thuis van het maaien bij R. Alles dit keer, het hele terrein op 1 dag, dat is pittig.
En komt er thuis een druppel bij... Sommige belefenissen kan ik niet omschrijven, ik heb er de woorden niet voor, ken geen toepasselijke uitdrukkingen of zegswijzen...
Soms blijft het dus eenvoudig stil.

zondag 27 juni 2010

Vuurwerk

#links

Na het uitzitten en de auto leegruimen, toch maar want dan heb ik de ochtend om te maaien morgen, is het al 7 uur. Ik wil wel frietjes bakken, maar zo hyper als dat ik ben vandaag moet dat ook snel gebeuren. Om 8 uur moet ik weer voor de klas staan in SL voor de laatste serie tutorials. Tot een uur of half 11, even douchen en naar boven scheuren voor het sluitstuk van het Kersenfeest in Lacroix; de vuurwerkshow.

De cursus verloopt verschrikkelijk, hectisch, te veel avatars op de cursusplek, dus veel vertraging en mensen lezen niet... Dus alle aankondigingen en informatie ten spijt; het werd een druk zootje. Maar uiteindelijk erg veel complimenten, tips (in spel-dollars natuurlijk, geen echte klinkende munt) en steun van een paar serieuze studenten.
Kwart over 10, snel douchen en hup naar boven waar we felix en zijn vrouw goedenavond kussen en nog net de speech van de burgermeester meekrijgen. Waar we dit jaar uit op kunnen maken dat het jaarlijkse dorpsfeest het Kersenfeest is, met een hoog gehalte aan vogels. Veel kersen hier dit jaar, maar weinig oogst. Al het fruit is dit seizoen peperduur en dit zonder te overdrijven, door de koude natte lente.
Ik kan me deze show van vorig jaar nog herinneren. Die show had op ons alle drie een enorme impact! (Titel van dit bericht is de link naar die beleving, klik & go)
Alle dorpsverlichting gaat uit;
Het sluitstuk wordt geopend met 2 enorme knallen, meer knal dan vuurwerk en iedereen is abrupt stil. Ik ga vrij op de weg staan met niemand voor me. Alleen de contouren van de kerk met op de voorgrond de lindebomen zijn zichtbaar tegen een vaag door de maan verlichte hemel.
De muziek start, mijn lievelingsmuziek voor de mooie momenten in het leven. Muziek die echt op mijn begrafenis mag klinken. Niet treurig of meeslepend adagio, maar harmonieus vol levensvreugd. Het is ierse muziek met veel parallellen met de traditionele muziek van deze regio. Dat moet je kennen, anders haal je het er niet uit, Lord of the Dance doet het nog het meest aan denken.
Altijd, maar dan ook altijd, waar ik ook ben, wat ik ook doe, dit nummer laat me volschieten, hoe ik me ook voel op dat moment.
En hier sta ik dan op een zwoele zomeravond laat, net gedoucht alsof ik als kind uit m'n bed mag komen om vuurwerk tijdens nieuwjaar te mogen zien.
Barstenvol input van deze week, deze dag, een filter in mijn hoofd voor indrukken dat eruit moet zien als een grootmazig net. Typisch Tien, zullen mensen die me kennen denken, als ik dus met volle maan loop te hyperen na zo ontzettend veel intense dingen om me heen. En dan nu VUURWERK.
Terwijl ik met een gekanteld hoofd overweldigd word door een heuse 'Kunst-'Happening van muziek, knallen, kleuren, en geuren met een flinke dosis impressie's, kan ik niets anders doen dan een moment extase te ervaren zonder ook maar 1 enkel stofje van buitenaf.
Ik begrijp later waarom mensen wel eens een pilletje slikken, die krijgen in hun leven zulke momenten niet door. (Zouden hun filters misschien potdicht zitten??)
Het schiet als een toepasselijke pijl door mijn hoofd dat mijn lijf, mijn ziel, mijn geest even één en dezelfde zijn. Dat ik hier moet zijn, dat het volstrekt logisch is dat ik hier en nu ben. Dat ik dit tot me mag nemen, dat dit een leven is waar ik me één kan en mag zijn. Weer een kado'tje. Het hyperen luwt tijdens deze beleving, dit sluitstuk, deze show. Het sluit voor mij de eerste fase van het emigreren af.
Na dit openingsnummer volgen er voor mij nog meer muziekmomenten die extra kracht krijgen door het vuurwerk, die overweldiging. Maar zodra ze de muziek niet meer vloeiend over laten lopen, wordt het effect ook minder. Voorbeeld van een korte heftige kick. Precies lang en goed genoeg me te laten voelen dat ik die 10 km niet meer kan hardrennen. Terwijl ik op de heenweg net de wens nog uitsprak om te gaan hardlopen om mijn energie kwijt te raken.
Na het vuurwerk, terwijl we in de zachte lucht langs de kermis lopen, hypert het alleen nog in mijn hoofd. 'Woordenvloed, die duiz'len doet.' Zoals ooit mijn opa schreef, in zijn pakkende analyse van een kleinkinds zijn en karakter, in mijn poezie-album. De kermis bestaat uit 4 attracties gepropt op een klein plein, waar het Salle de Polyvalante/dorpshuis staat en de kapper, te weten; suikerspinnen-pak-'n-bak, draaimolen, 2 kramen met spel-&-win glitters en glammers (en rotherrie dat ze kermismuziek noemen), 1 voor de kleintjes, 1 voor de grote mensen.
In de auto naar huis met het groot licht aan en stilte, komen de woorden.
Zou ik nu dan eindelijk lekker kunnen gaan slapen??
Mag ik even pauze van je, lieve maan?

De bewolking voor de beloofde regen van morgen drijven langzaam de gorges in, voor de maan....

200


Om 7 uur eruit kost vandaag geen centje moeite. Op tijd naar bed gisteravond wel, een beetje zenuwachtig voor vandaag en volle maan....
Maar de auto staat volgeladen klaar en om half 9 staan we boven.
We krijgen een superplekje onder en tussen 2 linde-bomen; geweldig!! want het wordt een heel warme dag. De handelaren die ze in het dorp nauwelijks kennen moeten het maar doen met een plek in de volle zon. Hebben locals toch een streepje voor en ik voel me er weer helemaal bijhoren.
De auto is nog niet open of een zwerm met fanatieke handelaren graaien de spullen zowat uit de handen en de bobbeltjesfolie. Maar ach, de beste zaken doe ik toch 's ochtends.
Andre (links op de foto) zoekt en vraagt en vindt alles te duur. Toch koopt hij tinnen borden. Veels te goedkoop, maar we kunnen er maar van af zijn. Felix aanschouwt Andre met een glimlach. De godfather van het kasteeldorpje vindt het ontzettend leuk dat ik hier sta met al die spullen. Het helpt ons te integreren, meedoen met de locale activiteiten, je gezicht laten zien, betrokken zijn.
Heel blij ben ik met de hulp, de behangtafel en, het meest belangrijk voor mij, het gezelschap van R. Wat een moedig en kordate vrouw is dat toch!
Marc vertrekt rond half 10 en ik zie alle bekende gezichten op me afkomen en krijg weer dat fijne gevoel dat we graag geziene inwoners zijn van dit zo rustige echt franse dorpje. Een leuk stel heeft een kraampje met handwerk-tasjes. Heel schattige handtasjes, zelf gemaakt met veel oog voor detail en smaak in materiaal keuze. Ik vind ze niet duur, maar mijn budget laat het niet toe. Na 3 uur 'zaken doen' ga ik er toch voor. Marc biedt spontaan hen onze geleende parasol te leen aan 's ochtends. Zij staan op het trottoir tegen een stenen muur in de volle zon heel de dag. Wij hebben het beste plekje van het plein! Het tasje dat ik koop is er één uit sprookjes!
Le Clown is ingehuurd. Een klein stevig mannetje met bolhoed gekleed als clown, laadt zijn vrachtwagen uit met een twintigtal fietsen. Niet 1 normale fiets. grote en kleine wielen, 3 wielen, allen boven elkaar, 1 wiel, 2 zadels, 3, 4 of 6, het kan allemaal. Vrij te gebruiken en ik zit ernaast met m'n uitstalling. Het gegil van de dames die er 1 uitproberen, de lachsalvo's en de aandacht die de fietsen krijgen is een verhoging van de feestvreugde. Le clune doet ook ballondieren maken voor de kinderen. Weinig kinderen verlaten het plein zonder ballon of rode wangen van al die spannende fietsjes in kindermaat.
De zaken gaan goed... tot 12 uur. Dan valt het opeens stil om na half 3 weer een klein beetje aan te trekken. R. gaat na 1 uur ook op huis aan. Ik sms Marc rond half 3 of hij ook nog even een uurtje komt zitten. Er staat een fijn windje en we zitten in de schaduw. We kijken naar de handelaren om ons heen die het moeilijk hebben zo in de zon en steeds weg lopen naar het monument tussen 2 hoge coniferen voor een beetje schaduw.
's Middags doe ik nauwelijks zaken meer, maar ben wel los van heel veel spullen waaronder veel tere breekbare dingen, ideaal!
Om 4 uur wil ik inpakken, het is genoeg geweest, ik ben gaar en moe en heb nog die SL-klasjes vanavond. Eigenlijk wil ik daarna terug naar boven voor het vuurwerk, maar ik wacht het even af hoe ik me voel. Morgen ook weer een drukke dag (maaiklant, yoga, auto leegruimen), om dinsdag ook een volle dag bij R te gaan werken.
Toch ruim 200 euro verdiend vandaag! (minus dat tasje natuurlijk) Zodra we klaar zijn met inpakken komt de helft van het stel met de parasolvoet onze kant op. Ik krijg van haar nog een ring met een genaaide bloem erop in kado-verpakking. Als dank voor die parasol; wat lief!! Precies dezelfde stofjes als dat schattige tasje. Ook weer mensen van onze leeftijd die we in deze regio steeds tegen blijven komen.
Thuis is het verstikkend heet eind deze middag, binnen zakken we even uit in de koelte van het stenen huisje, dat met de luiken dicht de hitte erg goed buitenhoud.
Wat een ontzettend leuke dag waar ik wild enthousiast naartoe geleeft heb en er net zo van terug kom.
Op naar de volgende Vide Grenier.

zaterdag 26 juni 2010

Vide Grenier


Het seizoen is geopend, de dorpsfeesten zijn al weer even gestart. De feesten zijn echt allemaal hetzelfde. Sommige hebben net een paar andere ingrediënten, zoals een wandeling of wielren-tocht met start en finish in het dorp.
Ze voorzien ook allemaal in een maaltijd; aligot en saucisse. Ze hebben als sluitstuk allemaal vuurwerk, sommige wat mooier dan andere maar stuk voor stuk indrukwekkende shows. Ze hebben allemaal iets van een optredende band of theatergroep of een uitvoering van een lokale dansgroep.
Maar wat ze allemaal per definitie gemeen hebben is de Vide Grenier; zolder leeghalen, oftewel Rommelmarkt!
En wij hebben een halve bar met van die rommel. Hier gevonden of gekregen van mensen die we geholpen hebben met de tuin of het huis. Veel oude spullen van onszelf die we wel verhuisd hebben, maar waar wij hier niets mee kunnen.
Maar die hele berg met troep, spullen, rommel, antiek, servies en glaswerk stond vanochtend nog ingepakt en verspreid in de bar. Alles moet eruit, uit de dozen, soort bij soort na het afgewassen te hebben. De 10 houten stoeltjes moeten nog schoongemaakt worden en ingesmeerd met lijnolie. Ik moet nog een tafel zien te maken om alles op uit te stallen.
Ik heb die 4 meter niet voor niets gereserveerd. Ik kom de meest prachtige spulletjes tegen waarvan ik de waarde niet in kan schatten. (Wat doet een massief zilveren schaal op pootjes op de markt??? Of de antiek glazen kristallen kannen? Een oud stoofje compleet met koperen bak?)
Maar de uitdragerij die zo op de oprit verschijnt is een onvoorstelbare berg. Het zou erg fijn zijn als we van deze extra ballast bevrijdt worden en misschien er eens boodschappen van kunnen halen.
Ik sta deze dag dus buiten de grootste afwas ooit te doen.
Morgen heb ik om half 9 met R afgesproken. Ook zij brengt een geimproviseerde tafel mee en zo kunnen we dit samen doen. In mijn dorpje waar ik al zoveel mensen ken voel ik helemaal op mijn gemak mijn oude rommel op straat te zetten. Het weer wordt goed en wie weet wat het opleverd.

vrijdag 25 juni 2010

heerlijk

Ronduit, heerlijk, deze dag.
Vanochtend gewerkt op de pc, gemijmerd, vergeten R te bellen over zondag, de rommelmarkt... We krijgen G op bezoek en hij eet een hapje mee.
Dus douche ik bijtijds en trek wat zomers aan, het belooft een warme middag te worden. Ik ga vast sla plukken en was het, snij rauwkost, kook 2 eitjes, bak het brood op tot het een krokant korstje heeft.
Maak de tafel vrij en zet de rookbak vast klaar. Ik heb weer forellen gekocht op de markt, grote dit keer.
Met de bosaardbeitjes en 10 frambozen freubel ik wel een toetje in elkaar.
Tot ik me herinner dat G van schotse komaf is en ik de inspiratie krijg om scones te bakken, ff snel, want dat kan met deze gebakjes.
Om half 1 komen de mannen gelijktijdig aangereden; een witte auto van 'de baas' en een glanzend nieuw klein pikzwart huurauto'tje.
Ik laat de mannen kennis maken en ga verder met het eten.
5 Uur later zitten we nog aan tafel met nog 1,5 scone op het bord en een lege roomkan in het gezelschap van een net zo lege wijnfles.
Zo zelden als we bezoek krijgen zo groot is de waarde van een hele middag bomen in de schaduw van de tonnelle.
Verzadigd zijn we alle drie en G gaat weer terug naar zijn huis. Hij twijfelt over het verkopen van het pand. Het heeft zoveel potentieel, goede ligging, flink stuk privacy op het weiland erachter en het heeft zo z'n charme. De markt is slecht en misschien is de verkoop toch geen moeten.
Werk is er voorlopig toch nog en we bespreken dit terloops. Het is jammer dat zijn bezoek aan Frankrijk van korte duur was. Maar heel fijn eens kennis gemaakt te hebben met de man achter dat pand aan de overkant. Het pand dat ons haast stoflongen gaf, waar we 4 kilo dode vliegen hebben opgeruimd, ramen gelapt en een gemummificeerd konijntje vonden, waarvan we dachten dat het had weten te ontsnappen.
Onze motivatie om dit huis en de tuin spik en span te houden is weer gevoed.



((off the record;
Nu had ik al het idee dat we hem zouden mogen. Het voorgevoel dat ik dit een heel aantrekkelijk persoon zou vinden. Op de één of andere manier, of hij nu een oude man was geweest, een kunstgebit had gehad of geen haar op zijn knar. Ik wist dit van te voren dat hoe hij er ook uit zou zien, er zou wat meer zijn dan alleen dat.
Laat ik nou toch weer gelijk hebben. Die voorgevoelens die ik vaak heb. Noem het dagdromen, verbeelding, fantasie, visioenen of voorkennis die uit het niets komt! Hoe langer ik hier in alle rust tot mezelf kan komen, in de natuur, zonder gekunstelde ruis en afleiding door de drukte en het schreeuwerige van de randstad, hoe meer, hoe vaker ik dingen weet van te voren. Zie, aan voel komen, gewoon weet. Ik kan ze niet weten, maar toch weet ik het. En van te voren spreek ik het maar niet uit, ik werd steevast voor gek verklaard, niet serieus genomen. Maar hier komt daar langzaam verandering in. Marc merkt ook dat ik soms dingen voorzichtig uit, zachtjes zeg of ze opschrijf. Als ik iets vermoed, dit kan zijn dat er kettingen gestolen gaan worden, dat er iemand iets is overkomen tot het bevestigd krijgen dat G een knappe verschijning is. Dan druk ik mij nog voorzichtig uit. Gisteren was ik aardig van de kaart. Door het besef in welke situatie we zitten na het schrijven van het blogbericht hierover, maar temeer omdat ik mijn voorgevoel, nee visioen bevestigd zie. Marc hoorde me aan en kijkt me in de ogen met zo'n blik van "juist fijn toch dat het klopt wat je ziet en voelt". Toch blijft het moeilijk ermee om te gaan. Het gaat soms om zulke onzin zaken, dingen die er totaal niet om doen. Maar andere keren had ik toch wat beter naar mezelf moeten luisteren om erger te voorkomen. Ik heb nog een lange weg te gaan om al die signaaltjes te leren erkennen en wat doe ik er dan vervolgens mee????
In dit geval; Deze generatiegenoot was voor M&M een geweldige onderbreking van een te warme zomermiddag en we hebben ons mee laten voeren door de kennismaking, het tafelen met z'n drietjes. Lekker niet gewerkt, gewoon ontspannen en open honderduit gesproken over van alles en nog wat. Huwelijk en scheiding, keuzes in het leven, emigratie, carriere of juist afstand doen van het bekende. Een verrijkende kennismaking, gespreksstof voor een lange tijd. En de ontdekking dat ik echt verlegen kan zijn, super verlegen en behoedzaam! Dan mag zijn verschijning voor mij overweldigend zijn geweest, mijn scones met roomboter, slagroom en aardbeienjam was dat voor hem. "The best i ever had in an amazing decor of the French Countryside".
Die spiegel op dit blogscherm laat een breed grijnzende Tien zien, naast een relaxte Marc die al het geklus aan de overkant nu weer ziet zitten))

donderdag 24 juni 2010

Een mooie dag

Vandaag een echte franse zomerdag, fris in de ochtend en vanaf 'midi' de echte super-hitte die je naar binnen jaagt.
Ik was heel wat van plan vandaag, maar waar ons gesprek gisteravond eindigde, ging mijn gemoed vanochtend verder.
Ik startte pas om half 10 met maaien. Vandaag langs de berm omhet hek vrij te houden langs het bospad. De gemeentemaaier maait het anders gewoon mee. Zodra ik bij het stilte-bankje wil beginnen en de motor start, sjeest er een zwart schoon auto'tje voorbij met een vlotte jonge man erin. Die zien we hier nooit, op mijn lief na natuurlijk, dus bedenk ik me dat het G. zou kunnen zijn. De eigenaar van het huis dat we opgeknapt hebben.
Ik zet de bosmaaier af en start de terugtocht naar huis. Dat is wel even lopen vanaf het bankje. Ik ben zo uit bed in mijn werkkleer gesprongen, pet op de ongekamde haren en na het van me af schrijven op de blog gaan werken.
Maar de ontmoeting met G. loopt spontaan, hij is hard aan een bakkie toe. Ik doe een heel klein snel rondje huis en ook zijn reactie is hetzelfde als al die anderen die hier voor het eerst komen. De ogen glijden snel over de oprit, langs de helling en gebouwen, lach op het gezicht. De meest geuitte eerste reactie is en blijft dat het een plekje uit verhalen is, sprookjes en andere bekende fantasie-verhalen die universeel als zodanig erkent worden.
Heerlijk om te horen. Hak op de tak een uurtje honderduit van twee kanten. Ik moet echt naar de markt, hij is ook op weg naar het stadje, maar zoals ik er nu bij loop ga ik het terrein niet verder af als voorbij het bankje langs het pad.
We spreken morgen af voor de lunch, Marc wil ook ogen zien en hem de hand drukken.
Het verdere werk bespreken en kennis maken met een opdrachtgever, dat is hij toch.
Hij stapt de dag weer in om naar boven te rijden. Ik heb me nog nooit zo snel gedoucht en aangekleed.
Op de markt is het al erg druk, de helft van de winkelende en bijpratende mensen zijn toeristen. Ik zie nu al bijna geenbekende gezichten meer, de locals vluchten een beetje voor dit circus. En terecht, ook ik sta een 30 minuten in de rij bij de groentekraam. In de supermarkt staan 2 lange rijen met mensen met minder dan 5 producten. De cassières, daar ben ik trots op. Die laten zich niet van de wijs brengen en werken stoïcijns in hun tempo door. heerlijk wat een rust die twee uitstralen. Vaste klanten krijgen een heel vriendelijk bonjour, de opzichtige toeristen krijgen geen knik of oogcontact en de dames doen op hun gemakje wat ze moeten doen.
Na anderhalf jaar pik ik ze er allemaal uit, ze praten luider, hebben 'zomergoed' aan, vaak make-up en kleding die hier niet makkelijk te krijgen is, al rij je er een uur voor. Toeristen moeten nog veel zoeken in zo'n winkel en niemand om mee bij te kletsen, dus dat treuzelt en kijken zoekend de paden af. Bukken zich voor het schap met peperdure locale producten en nemen de bril af om het etiket te bestuderen.
Maar al die drukte, nee, dat is ook niks voor mij. Ik ben al veels te laat weggegaan en haasten kan ik niet zo goed meer.
Ik vergeet brood voor wentelteefjes en op de valreep vak ik even binnen bij de Utile, zo'n mini-buurtsupertje waar ze je ook kennen.
Jaaaaaa Het dorpsfeest is volgend weekend, met dat mooie vuurwerk van vorig jaar.
Ook een vide Grenier, dus de eerste kans van wat spullen af te komen. Ik reserveer 4 meter straat en vraag R. om erbij te zijn. Dat wordt erg leuk als het weer goed is. Met een nederlandse frans sprekende vriendin/klant in ons dorp op de rommelmarkt gaan zitten.
Marc heeft na de lunch een afspraak met de bank (iedere kleine verandering in de rekening zelf of andere producten als verzekering, kun je alleen regelen met een afspraak met een medewerker van de bank.
Wij hebben 'Cerise', zo heet ze niet echt, maar haar achternaam klinkt zo. Ze is achterin de 20, denken we, en heeft een flinke boezem op een verder fijn gebouwd lijfje, kersenrode blos en donker glad haar. Ze is de enige die er werkt die een beetje engels spreekt. Vanaf onze eerste stap die we in de bank zetten, heeft zij ons met alles geholpen. Ook Cerise begroeten we met de franse zoenen en het 'ça va?'.
Ik was af en werk verder achter de pc. Het is te warm om buiten wat te doen.
Marc heeft op het dak eens nagedacht en komt met nieuwe moed en ideëen voor SL. De moed zit er weer een beetje in om nu te leven en nu te zijn met wat er nu binnen onze capaciteiten ligt.
Het maaien doe ik na het avondeten. Iets na negenen ben ik klaar en zak met Marc nog wat uit. Al met al een mooie dag

Zegeningen tellen

Ik wil geen donkere post plaatsen, niet één waar het pessimisme en de doemdenkerij vanaf druipt. Ik kan me vast blijven houden aan het heden en alleen de zon zien, het bronwater proeven dat hier als een helder kado uit de berg klatert en via de waterleidingen ongefilterd uit de kraan komt. Ik kan naar de groenten kijken die het wel goed doen, de bloemetjes van de aardappels en een vriezer vol brood. Ik kan mijn saldo in SecondLife niet omrekenen naar euro's en de bedragen letterlijk zien en denken dat het mijn echte saldo is. Ik heb het vermogen niet wakker te liggen van de realiteit, de olierampen, aardbevingen, gaswolken die het vliegverkeer ontregelen, een huis dat niet verkocht wil worden door de huidige markt. ('Huidig' is in dit geval ook geschiedenis en toekomst, heel apart.)
Ik ga positief door met het verzorgen van onze zwangere Castel, die begint al aardig 'vol' te worden trouwens. Ik maak een hele leuke brief voor haar en de pups in de ijdele!! hoop dat de schaarse bewoners in deze streek wel een hondje willen dat uitsluitend als gezelschapsdier 'dienst' doet. Ik pluk met liefde bosaardbeitjes en 6 frambozen voor het maken van een potje jam -wat we weinig eten- en zet het potje bij de voorraad met de gedachte dat het voedt en energie geeft. En vitaminen.
Ik pin niet meer, maar haal het boodschappengeld uit het dubbelglas potje en ben blij dat ik de auto gewoon voltanken kan om het goedkoopste tankstation te kunnen bereiken. Ik ZIE gelukkig hoe ik de escargots heb weten te verleiden voor het fourageren op maaiafval in plaats van de sla plantjes en dat ze de voorkeur geven aan zonnebloemen in plaats van de meloenplantjes ernaast.
Met hart en ziel ben ik er voor mijn maatje, ik luister en denk mee en kan iedere middag weer een voedzame hap op tafel zetten zonder blikvoer en andere goedkope troep. Ik ervaar het als een zegening dat we elkaar hebben in lief en leed en het leven niet alleen hoeven te dragen. Ik ben gezond, ik kan sjouwen en dragen, hakken en hurken en slik geen medicijnen.
Dat ons huis in Nederland verzorgt is, al het onderhoudt met liefde gedaan wordt, dat er wordt geleeft en gelachen.
We hebben warmte en water, eten en onderdak. Kleding en (betrekkelijk) veel vrijheid. Ik heb beide ouders nog en ervaar mijn zijn als zinvol en van waarde. Ik voel me belangrijk voor anderen en zelfs mijn eigenwaarde is niet geheel afhankelijk van wat anderen van me vinden. -In tegenstelling tot wat jaren geleden.-
Ik blijf me iedere dag weer verwonderen dat ik hier mag leven en geen essentiele gebreken ervaar. Dit prachtige landschap met haar varieteit, de kleuren, de seizoenen, vruchtbare aarde en schaduw gevende volwassen bomen vol leven.

Maar laten we wel wezen. Laat ik even de andere realiteit aanstippen.
De andere kant van die zelfde medaille;
Dat we moeten aanzien dat de bodem in zicht is, en niet komt. Dat het huis in Nederland meer dan 3 duizend euro per maand kost en wij geen flink inkomen hebben om dat maar te kunnen blijven betalen. Dat ik niet naarNederland kan reizen en daar lieve vrienden en familie rustig kanbezoeken of samen met Marc op vakantie kan. Dat we door alle! potjes heen zijn en dingen moeten doen die tegen onze stemmetjes ingaan. Dat we tot het gaatje moeten.
Dat dat gat van die oliekraan daar op de zeebodem onverminderd zwart goud laat stromen. Dat een wereldkampioenschap voetbal 'spelen voor het volk' zijn, afleiding is en miljoenen kost. Dat veel mensen door angst gedreven in hun aangemeten keurslijf blijven leven en vrijheid alleen te koop blijkt te zijn. Dat 'sociale zekerheid' helemaal geen zekerheid betekend en alleenstaande ouders moeten werken, ook zonder degelijke en betaalbare kinderopvang. Dat we niet meer in staat zijn de extreme klimaatverschijnselen als signalen van moeder aarde te zien, maar er bijna van overtuigd zijn dat de 'natuur in de war is'. (Aan ons zal het niet liggen, onze auto's slurpen ook die olie en andere energiebronnen zijn er wel, maar ja, die auto's rijden er niet goed op.)
We werken ons een bult en moeten over onze grenzen heen om een bestaansminimum in stand te houden wat ons meer laat overleven. Ik zou liever gewoon leven....
SecondLife is wel leuk, maar minder leuk want we Moeten. Er gebeurd daar veel, veranderd veel. Medewerkers van het bedrijf die het spel hebben gemaakt en laten draaien zijn niet meer zo zeker van hun positie. 30 Procent van al hun medewerkers zijn onlangs ontslagen. Op fora is men uitsluitend negatief over de toekomst van SecondLife. Wij zien, ondanks al onze moeite en prima producten, onze omzet steeds maar weer dalen. Het is een angst terreur die de scepter zwaait en iedereen probeert angstvallig het hoofd boven water te houden. Een spiegel van de wereld-economie is een prima woord voor deze virtuele wereld. Het liefst zouden we er vandaag nog mee stoppen, maar dan ligt er al heel snel een brief van de Rabobank hier in de bus.
Marc verziekt zijn knieëen op de daken, doet zijn best zijn principes overboord te gooien en neemt de verantwoordelijkheid als man-met-inkomen serieus door toch voor geld te gaan werken. Tachtig uur per maand levert een luttele 500 euro op. We missen de meest simpele dingen die we niet zelf kunnen maken, niet kunnen improviseren en als oplossing dienen voor de langer termijn.
Eigenlijk is het voor ons echt foute boel, lopen we vast. Zien we geen uitkomst, toekomst of helder zicht op hoe het verder moet.
Er is geen oplossing voor de heftige problematiek waar we heel langzaam maar zeker naartoe leven. Iedere dag, na iedere nacht komt het punt dichterbij dat we niet meer kunnen reizen, geen hondenvoer of kattenbrokken kunnen kopen. France Telecom niet kunnen betalen of brandstof voor de kettingzaag die ons van warmte voorziet.
Ik ben geen realist. Ik ben een dromer, een gelover, geef me gemakkelijk en met hart en ziel over aan het nu en maak dankbaar aanmaaklimonade van het frisse bronwater.
Ik zou een zegening toe kunnen voegen aan het mooie rijtje waar dit bericht mee begint. Dat Marc en ik tegenpolen zijn die elkaar in evenwicht houden.
Maar laat ik ook eens trachten een realist te zijn.
Dan heeft Marc gelijk. Dat hij slecht slaapt door de (geld)zorgen, het inzicht dat de wereld om (zwart) goud en geld draait en niet om de liefde, zonnewarmte, leven zelf. Het negeren van onze hartenstemmen en alles doen dat tegen ons geloof indruist om te kunnen overleven. Dat hij zich opwindt over alle grote beslissingen die door overheden en de politiek worden genomen om te redden wat er te redden valt. Dat naar hem luisteren en meedenken zinloos lijkt, omdat we gebonden zijn aan deze realiteit waar we geen invloedop uit kunnen oefenen. Dat het echt niets uitmaakt of we de blaren op onze handen werken of maar wat gaan zitten soezen in de Zuid Franse zon.
Ik kan met alle levensvreugde die mij rijk is in het leven blijven staan. Als een speels ezeltje met een echte Tien-lach op mijn gezicht de wereld inkijken en met al mijn liefde voor mijzelf en Marc zorgen. Maar het verbeterd of veranderd niets aan de realiteit. Niet op kleine schaal, niet op mondiaal nivo. Het brengt geen nieuwe baasjes voor Castel en haar pups, geen zakken met hondenvoer. Het brengt geen koper voor het Koppersbos of een afgetrapte aanhanger die we op kunnen lappen. Het geeft geen nieuwe auto-onderdelen of diesel, geen nieuwe lente om de bloesem te behoeden voor vorst laat in mei. Het waait de gaswolk niet de melkweg in of de olie terug onder de aardkorst.

Het enige dat mij rest, wat onbetaalbaar is, onvervangbaar, wat niemand uit mij zal kunnen krijgen, deel is van mijn levensbron en -vreugde, is mijn geloof in het goede. Het vertrouwen in de liefde, de gulheid van de schepping (daar hoort geld en ruwe olie voor mij niet bij) de kracht van God.
Religie kun je afdoen als ontkenning van de realiteit. Als gebrek aan kennis of je kop in het zand steken. Als iets onaantastbaars, iets dat je niet kunt zien, dus niet bestaat of bestaansrecht heeft. Religie is wel een heel erg groot deel van de mensheid, reden tot oorlog, uitroeiing en wat al niet meer...
Religie is voor religieuzen wel een reden tot leven, de oorsprong, de voeding voor het instand houden van het bestaan. Waar van gehouden wordt, wat we koesteren, essentieel, een bron.
Dat ik afgelopen jaar door diverse mensen een beetje voor gek ben versleten dat ik geloof is een teken aan mijn wand. Een reden daar nog meer aan vast te houden.
Het geeft me de kracht, de moed, de liefde, de hoop te blijven staan. Mijn ogen open te houden en door alle misere heen het goede te blijven zien.
Ik dank God voor mijn mooie wereld. Ik leef!
De grootste zegening, ik leef!

dinsdag 22 juni 2010

Zomerzon

Deze rups was echt wat te groot om het een klein vogeltje te voeren...
Een hele mooie zomerdag die voor ons altijd begint in de wolken; dichte mist.
Terwijl ik via de mobiele telefoon met de servicemonteurs in de weer ben, dringt de zon er doorheen en verschijnt een echte zomerhemel zo blauw, zo blauw.
Warm is het nog niet en een fris windje verkoeld, zeker ook de dakdekkers die anders rond deze data staan te bakken op de smalle steigers en de gloeiende lauzen op maat tikken en plaatsen en met zweterige vingers de spijkers in het hout slaan of het zwarte papier bevestigen wat de lucht laat zinderen als net gelegd asfalt.
Soms is het net of de insecten hier gemuteerd zijn tot monsterlijk grote beesten. Deze kever meet wel een cm of 6.
Zodra ons internet weer in de lucht is haast ik me naar de overkant om een berichtje af te geven voor de eigenaar van dat leuke huis dat te koop staat. Thuis ga ik gelijk koken, dus het brandjes blussen in SecondLife moet maar even wachten.
Na het eten was ik getrouw af en bedenk me dat ik echt geen zin heb en geen haast ga maken met dat computer-werk. Eerst lekker even opwarmen in de zon met een fijn boek.
Joppie doet met me mee.
Daarna toch maar even de klant-berichtjes afwerken, dan heb ik de avond voor m'n eigen ding.
Marc is ook opgelucht dat 'we weer in de lucht' zijn en heeft ook weinig tijd nodig voor de opgestapelde vragen.
Weer moeten we wennen aan het hebben van internet. Een paar dagen zonder laat ons zien dat het ook anders kan. Alleen geen telefoon is op langere termijn een groter probleem.

Weer online

Wat een gedoe zeg!
Marc aan het werk en ik gekluisterd aan huis voor de monteurs die meerdere malen met me gebeld hebben om de lijn te checken. Ik begrijp nog te weinig van het rappe frans en de ruis op zo'n mobiele telefoon helpt ook niet echt. Maar het was me duidelijk dat de heren monteurs het een moeilijke klus vonden gezien het aantal keren dat ik alle stekkers erin en eruit moest halen. Terug moest bellen, uit moest leggen welke lampjes er wel en niet brandde om dan weer de stekkers erin en eruit te halen.
Ik heb de heren een bedankje gestuurd per sms! Knap werk op die helling!

maandag 21 juni 2010

Vogeltje

Deze ochtend is de storing 'natuurlijk' nog niet verholpen. Marc is naar zijn werk en ik loop buiten weer tegen de rommel aan. Dus werkkleren aan en aan de slag. Betonplaten van het konijnenhok gaan het zwembad in samen met een paar rollen hekwerk. De schuur krijgt een schoonmaakbeurt en zodoende ruim ik eerst rommel op. Sla spijkers in een balk voor de werkkleding, veeg de vloer aan voor zover dat gaat en gooi troep weg dat ik gelijk in de auto zet voor de déchètterie. Als ik met een volle wasmand naar het zwembad wil lopen zie ik iets bewegen op de grond; een jong vogeltje. Uit het nest gevallen denk ik en nog veels te klein om daar maar op de grond te gaan liggen. Mijn eerste reactie is het diertje oppakken om het te redden van de katten die het hulpeloze lekkernijtje nog niet gezien hebben. Ik houd het warme kleine lijfje in m'n hand en besef me dat ik in wil grijpen terwijl dit geen zin heeft. Ik pak nog wel de vliegenmepper. Niet om het vogeltje te meppen of de katten weg te jagen, maar om vliegjes mee te vangen om het te voeren. Maar 1 druppel water wil ook het stijf dichtgeknepen snaveltje niet in. Dus laat staan een dikke verse vlieg. Rupsjes zijn niet zo 1-2-3 te vinden en de gefotografeerde rups is 7 cm lang! Dat past ook niet. Het nest weet ik niet te zitten in de enorme knoest van een vertakte acacia boven mij en ik geef het op na een kwartier rond te lopen met dit levendige ukkie. Ik leg het neer en Cros heeft het wel erg snel in de gaten. Er rest me niets anders me om te draaien, de volle wasmand op te pakken en naar het zwembad te lopen... Ingrijpen werkt niet :-(

Stil weekend

Zonder de geavanceerde afleiding en werkzaamheden op de computers, storten we ons op de andere taken. Nu full-time.
Ik ben blij dat het droog wordt en ga met hark, hak, schrepel en Cros naar de moestuin. Ik heb wat voorgekweekte planten die een plekje moeten krijgen en in de kas staan nog steeds de tomatenkiemen die al te groot zijn voor de kas. Door de kou, regen en te weinig zonnestralen kan ik nog niets oogsten en heb ik geen plek voor al die tomatenplantjes. Die willen graag veel zon. Dus enkel beneden op de helling naast de broodoven kan ik nog wat planten kwijt.
Eerst maar weer een vak maken door all beplanting weg te hakken achter de peultjes. Dat kost me de rest van de ochtend terwijl Cros toe kijkt en af en toe in me klimt.
In anderhalf jaar is er van de beboste helling weinig meer over. Een helling in rommelige vakken verdeeld met hier en daar een boom die de moestuin van schaduw voorziet en ons van een berg walnoten. Ik heb de vakken laten ontstaan. Bepaald door de bomen en de begroeiing en de oude vervallen muurtjes en rotsen die we niet kunnen verwijderen met de hand. De paadjes die zijn ontstaan geven ons toegang tot alle vakken en met bloembollen hoop ik de insecten af te leiden. De slakken krijgen extra verzorging door de afvalbergjes die ik her en der laat liggen en het maaisel dat op het gras mag verteren.
Het is bijzonder om te zien wat mensenhanden kunnen doen met de omgeving. Ik zie nog wat uitbreid mogelijkheden voor de komende jaren. De moestuin is al aardig groot, maar niet groot genoeg om ons het hele jaar door van groenten te voorzien. Ik vertrouw op de groei van afgelopen jaren...
Marc heeft vorige week de verwarming in de bar losgekoppeld en de leiding afgedopt. De gescheurde gietijzeren verwarming staat nog in de bar en wacht op een momentje-samen om naar buiten gedragen te worden, daarna omhoog gesjouwd via de smalle stenen trapjes naar het chateau voor de volgende afvalronde.
Ik zit na de lunch net een bladzijde te lezen uit een spannende thriller die ik van Martine kreeg, als ik Marc om een helpende hand hoor roepen. Ik roep terug waar hij me nodig heeft en hoor een half paniekerige stem uit de bar komen. Niets vermoedend loop ik het laatste trapje af en gluur naar binnen. Het staat er al aardig blank!!!
De afgedopte leiding heeft een heel klein gaatje en door de waterdruk op de CV-leidingen spuit het in een pisstraaltje langs het dopje op de vensterbank waar een gedeelte van onze boekenvoorraad nat ligt te worden. Via de granieten vensterbank en muur stroomt het roestwater op de terracotta tegelvloer op afschot naar het oude houten Parijse barretje waar het onder de houten verhoogde vloer verdwijnt. Het afdoppen is dus niet gelukt en het gaatje staat al een dag of 4 vies CV-water te spuiten.
De bar staat vol met dozen waar rommelmarkt-rommel inzit, antiek serviesgoed, glaswerk, administratie, nog meer boeken, jeugdherinneringen, cd's en apparatuur. Veel dozen zijn deels doorweekt en sommige stapels staan op instorten door het papperig geworden karton. Even ben ik blij de onregelmatig gevulde dozen met mijn mooie servies al opgeruimd te hebben door het servies in gebruik te nemen. De oude bekleede stoel met het foelloir heeft doorweekte franje en verdeeld het vieze CV-water netjes over de tegels als hij de stoel verschuift.
Ik spoed me naar het washok om dweilen te halen. En een sopemmer om de boel droog te dweilen zover ik erbij kan. Marc hangt de slang weer aan de leiding en zet de kraan open om de CV maar weer leeg te laten lopen. Ik ga aan de slag met dweilen, schuurmiddel en een sponsje. De terracotta tegels zijn onbehandeld en zuigen ieder vuiltje op om er nooit meer uit te gaan. De tegels hadden behandeld moeten worden, ooit... Maar hier is het blijkbaar nooit van gekomen.
Wij hadden deze ruimte nodig voor opslag van onze spullen en alle troep die de vorige eigenaar hier heeft laten staan. Veel van deze spullen vinden we 'altijd handig' of verkoopbaar. Dus ook wij hebben geen aandacht besteed aan het behandelen van deze vloer. Deze ruimte was toch al het stiefkind van het huis. Na een paar uur kunnen we de bar sluiten en even uitzakken op de bank. Het is weer gaan regenen.
De lampjes van de modem zijn nog steeds hetzelfde als vanochtend. De dag is voorbij en nu hebben we absolute duidelijkheid dat de storing pas maandag verholpen wordt. We balen, maar leggen ons er maar bij neer. Ik kan dit weekend mijn tutorials niet geven. Gelukkig heb ik een bord geplaatst op mijn leslocatie in SecondLife dat ik niet online kan zijn als het hier onweert. Ik laat mijn studenten dus niet onwetend aan hun lot over en hoop op volgend weekend voor de laatste serie lessen.
Alleen de klantenservice die normaliter erg goed is, moet ik nu loslaten. Met de nodige klachten begin volgende week, lijstjes met vragen en opmerkingen die zich nu wel opstapelen, hoop ik korte metten te maken zodra we weer verbinding hebben. Ik voel me net Frans T. maar dan mét een geweten!

Pas de tonalité

France Telecom staat niet bekend om de dienst die ze leveren. In veel gevallen kunnen ze zich nu ook verschuilen achter de naam 'Orange' omdat veel diensten onder de Orange-paraplu worden aangeboden. Maar als het om pure telefonie gaat zul je je toch moeten beroepen op France Telecom. Waar dit bedrijf berucht door is geworden, en wel in negatieve zin, is de service die ze (niet) bieden. Niet enkel berucht om de service zelf alswel om hoe ze de service verlenen. Eindeloze wachtrijen die verlengd worden door reorganisaties en een omslag van intern beleid. De ongeveer 30 succesvolle zelfdodingen getuigen hiervan. (Of zijn het er inmiddels meer) Of je nu in Parijs woont of op het platteland; kwa service maakt het niet veel uit. Het is één van de burgerrechten van de fransen om een telefoonaansluiting te hebben. Zou het niet de plicht zijn om ook werkende aansluitingen te garanderen en zo niet of in geval van een storing een snelle 24-uurs service te bieden?
Hierbij een weergave van een gewoon gevalletje 'pas de tonalité';

Het regent als ik opsta. Om 7 uur hoor ik Marc beneden rommelen, mijn wekker staat een half uurtje later, het is tenslotte zaterdag. De koffie is klaar en met nog half dichte ogen zet ik me achter de computer die luid zoemend zich opstart. De herrie die er uit dit apparaat komt is hard en overstemd zoveel andere subtiele geluidjes. De kast staat ook op het blad naast mijn schermen en is de reden voor de muziek die we vaak aanzetten. Het stoort, maar er is geen andere oplossing voor. Het geval eist frisse lucht voor de koeling en de snoeren zijn te kort om hem onder het werkblad te plaatsen.
Maar de dag start anders op als alle andere dagen sinds we internet hebben.
Er is geen internet vandaag. De modem heeft maar 1 groen lampje, normaal zijn dit er 4. Ook een rood lampje knippert alarmerend.
De modem heeft dus geen enkele verbinding met de centrale boven in het gehucht en de hypermoderne draadloze telefoontjes staan stil in de set-houders.
Ook de huistelefoon is dood. Geen ruis, geen piepje, doodse stilte. Het bruine ouderwetse apparaat met krulsnoer is het enige communicatiemiddel dat het nog doet als we geen stroom hebben. In geval van nood en onweer kunnen we dus wel bellen of gebeld worden. Het is dan wel een verbinding met zachte ruis op de achtergrond en flink gekraak, ook al is de lijn met ruim 8 kilometer verkort vorig jaar oktober. Ook dit toestel is 'uitgeschakeld'.
Heel langzaam dringt het tot me door dat we niet kunnen bellen, niet kunnen mailen en ook niet gebeld kunnen worden. Ik kijk naar de mobiele telefoon, het franse nummer. Maar geen enkel streepje bereik.
Buiten regent het weer flink en ik houd het toestel buiten het deurluik net onder de dakrand. Na een paar seconden ontvangt het een netwerk.
In noodgevallen zullen we dus buiten in de regen moeten gaan staan en wachten op het netwerk voor we 17 of 18 kunnen bellen, de noodnummers hier in Frankrijk.
Marc belt om 8 uur France Telecom. Eerst luistert hij naar de computerstem die hem verteld dat dit nummer gratis is, mits gebeld vanaf een vast toestel. Dan volgt een uitleg hoe dit computer gestuurde servicenummer werkt. Vervolgens mag hij in de wacht met een fijn muziekje op de achtergrond dat vervormd wordt door de mini luidsprekertjes in de mobiele telefoon. Dan kan hij ons huisnummer invoeren en wacht hij op de volgende instructies. Het de computer vertellen wat er mis is. Wel in franse bewoordingen die een computer begrijpt, anders wordt je weer terug doorverbonden met de instructie gevende stem. Uiteindelijk krijgt hij een heus mens aan de lijn. Kort en bondig probeert Marc de kern van het probleem uit te leggen en vraagt om de oorzaak van een dode lijn en geen werkende modem. Frans Telecom geeft geen antwoorden en rakelt zijn zinnetje op dat hij vermoedelijk zonder na te denken op dit vroege uur in het call-center op moet lezen onder het tabje van "Pas de tonalité". 'Lundi le connection seras reparé.' en Frans hangt op. Daar staat Marc dan in de regen. Nog geen tijd om in het frans eens even flink te schelden. Hij scheldt wel, in het frans, maar Frans heeft de verbinding al verbroken. Maandag zijn we de eerste op de lange lijst?
Op zondag wordt er niet gewerkt en de storingsdienst heeft de verplichting om binnen 48 uur (minus zondag) de storing te verhelpen.
Ons weekend loopt dus op alle fronten verrassend anders. Met veel werk op de plank, storten we ons op alles waar we geen draadjes voor nodig hebben; schuurdak, moestuin, huishouden en CV.

Maandagmiddag;
Een service-monteur van Socatel, ingekocht door France Telecom, belt net na de lunch. Marc legt uit hoe hier te komen en de spanning stijgt... Moet ik naar het internetcafé vanmiddag of kunnen we vanavond ons achterstallige werk inhalen?

Ze kunnen het probleem niet vinden. Het zit hem waarschijnlijk in de lijn op de helling vanuit het gehucht naar onze buren. Die ene kabel bevat onze beider lijnen. De buren hebben gewoon telefoon, Marc heeft ze (per ongeluk) zaterdag telefonisch gesproken!!! Morgen komen ze terug met een extra man om de lijn op de helling te controleren....

VANUIT HET ARBEIDSBURO maandag eind van de middag:
Zodra dit bericht op de blog gepubliceerd is, is bovenstaande tekst natuurlijk al passé. Dat neemt niet weg dat ik iedere dag toch wil schrijven alis het maar via het welbekende kladblok. Fijn dat we wel electriciteit hebben. ((De storingsdienst van de EDF geeft zichzelf maximaal 24 uur om problemen op te lossen, inclusief de zondag. Maar France Telecom is de EDF niet, laat dat duidelijk zijn.))

De Roman

Ik heb perioden dat mijn leven er niet uitziet als een boek of een film, maar zo voelt. Niet door de gebeurtenissen, niet doordat ik loop te dromen of mijn leven fantaseer.
Het lijkt of alle boeken die ik op dat moment lees, de films die ik zie stuk voor stuk in mij blijven hangen. Als fragmenten, scenes, hoofdstukken, alinea's en zinnen. Ik kijk met de ogen van de regisseur, de hoofdrolspelers en de figuranten tegelijk.
De films en de verhalen uit de boeken, waar ik als lezer zelf een film van maak, logisch! komen heel de dag door, in stukjes terug. Kris kras door elkaar vermengd met ons leven, wederom gezien door al die ogen. Die van de schrijver, de hoofdrolspelers, regisseurs, lezers en figuranten.
Mijn rol en die van mijn lief blijven wisselen en soms maken we geen deel uit van het verhaal. Misschien zodat ik ons op een zijspoor zet om in een volgend hoofdstuk weer tevoorschijn te kunnen toveren in een andere gedaante, een andere rol. De regisseur en schrijver zijn onbekend. Soms ben ik het zelf.
In deze perioden, die ik al heel mijn leven ken, maar waar ik nooit eens wat langer bij stilgestaan heb, schrijf ik boeken. verhalen, kort en lang met af en toe een gedicht zonder einde.
De lijn van deze verhalen worden gevoed door wat ik meemaak, wat ik voel en de films die ik zie, de boeken die ik lees.
De kwaliteit van de film, het verhaal, bepalen in welke mate ik er wat mee wil. Soms nodigt het uit tot diepzinnig gepeins, soms tot gedroom midden op de dag of het me wat warrig voelen. 's Avonds laat weet ik dan dat ik beter een uur had kunnen gaan schrijven dan me op het SL-werk te storten. (Wat weer een andere vorm van creativiteit in me aanspreekt, andere capaciteiten wakker roept.) Soms laat ik het werk voor wat het is en schrijf ik tot alles eruit is, hoe onzinnig het er ook uitziet als ik mijn vingers van het toetsenbord aftrek en de spelfouten eruit probeer te halen. Wat 's avonds en 's nachts nooit goed lukt, de letters rijgen zich dan aanéén en ik lees steeds weer over de typfouten heen.
Zo langzamerhand ontstaan er steeds meer hoofdstukken in mijn hoofd, alinea's, fragmentjes die ik samen zou willen voegen tot één verhaal. Ik stuit ook steeds op hetzelfde probleem; er is niet één verhaal. Het zijn er honderden. Zoveel verschillende verhaallijnen kruisen elkaar, lopen parallel, zijn niet samen te voegen, anders gekleurd.
Ook mis ik de tijd, de concentratie, de toewijding om me op één verhaal te storten en dit verder uit te werken, onder te verdelen en het sluitend in wat hoofdpunten op papier te zetten.
Ik kom wel eens een eindje, maar altijd, altijd weer overmant de slaap mij, de zon die me buiten roept. De maankalender die me een dag geeft voor bepaalde tuinwerkzaamheden, de helpende hand voor zware buitenklussen of het gemiauw om brokjes.
Ooit, ja ooit zal er een roman groeien. Een mooi verhaal dat je door wilt lezen tot de laatste punt, kop en staart met een vloeiend middenstuk dat zijn eigen alinea's heeft en tijdsprongen...
Ik stel mezelf gerust met het feit dat weinig ongemerkt blijft, veel al wordt omschreven en beleeft. Inclusief een misschien te rijke belevingswereld.
Ooit komt ie er, dat verhaal, een boek, die film in mij. Nu zal ik me moeten behelpen met de tijdsfragmentjes die ik mezelf geven kan, om toch wat op het scherm te kliederen als een kind met kunstenaars-aspiraties. Dat ik maar deze dromer mag blijven met een saai en spannend leven waarin voor alles een plek is.

vrijdag 18 juni 2010

Kater-Knip-Salon

Ik ontdek een enorme klit in de staart van Cros. Zijn trots en één van zijn zo kenmerkende uiterlijkheden, de grote zwarte eekhoorn pluimstaart die vaak enthousiast omhoog staat met aan het einde een kleine krul. De klit wordt steeds groter en hij kan zijn staart onmogelijk goed verzorgen. De kluwe lange haartjes voelt plakkerig vet, alsof hij heeft liggen rollen in een mengsel van slakken, frituurolie en wat suikergoed.
Ik droom er zelfs over hoe ik zijn staart kaal scheer...
Maar hoe knip je de staart van een kat? Eén van het kaliber Cros? Met een keukenschaar probeer ik het, maar 'Nez-Noir' heeft er geen zin in en ik ben bang in zijn staart zelf te knippen, de huid dan. We hebben al een kat met een halve staart, dus leg ik de schaar maar weer terug.

Totdat Cros op schoot komt liggen en zich uitvlijdt over mijn bovenbeen met de staart losjes gedrapeerd. Marc pakt de schaar, ik wacht tot Cros in katzwijm ligt en begin met de haren mee te knippen. Later nog eens tegen de haren in. Vanaf zijn stuitje tot halverwege loopt de klit door...
Eerst nemen we hem zijn balletjes af en nu zijn trots.
Cros slaapt lekker door, die vindt het blijkbaar best deze 2e keer. Meestal doet hij tijdens verzorgings-momenten niets dan het toelaten. Eventjes, tot hij het zat is. Tijdens deze staart-trim-beurt blijft hij wonderwel gewoon liggen met toegeknepen oogjes en zijn scherpe klauwen losjes in mijn knie geslagen.
Cros reageert niet!

Vandaag was de moestuin toe aan de rest van het groot onderhoud. Ik hark het maaisel uit de vakken, renoveer de uitgehakte trapjes met de hak, maak de bamboe-watergeulen schoon, strooi slakkenkorrels en ga aan het wieden.
De overvloedige regen heeft het onkruid als paddenstoelen uit de grond doen schieten.
Door de nattigheid zijn er trouwens heel veel paddenstoelen te vinden in de bossen en op weiden. Bij ons enkel de paddenstoelen-eters; slakken.
Als alles mislukt kan ik altijd nog een eco-escargots-kwekerij beginnen; vocht genoeg, schaduw genoeg, slaapplek in overvloed en het menu is mals en overdadig!!
Na uren tuinieren in de miezer ziet het er weer super uit. Niet dat de groente dit beamen, want de paprika-plantjes die er nu bijna 2 maanden instaan zijn misschien net 5 cm gegroeit. De kleine koolplantjes willen ook niet echt groter worden, de meloenen en pompoenen zijn gestopt met groeien en de baby-pompoentjes hangen verrot aan het plantje. De bleekselderij staat in bloei en heeft maar 1 stengel per plantje en de uien staan te rotten. De aardappels lijken het wel goed te doen, alleen het loof is een meter de lucht in geschoten.
De boontjes zijn traag, die bloeien nog niet eens. De appelboom die vorig jaar zwaar beladen was heeft last gehad van de vorst in mei en de spint de maand erop, geen appeltje te zien. De perzik en abricoos hebben een virusje, dus geen blad en ook die bloesem heeft last van de aanhoudende kou gehad.
Het noodweer in Zuid-Frankrijk heeft hier haar staartje laten vallen; hagelbuien, onweer en absurd veel regen. Gisteravond zelfs zoveel dat ik dacht dat de zondvloed was gearriveerd toen ik de voordeur opendeed. Het geluid was niet van de rivier, maar van de bui die eraan kwam. De buien kun je hier vaak zien, maar in het donker ook horen! Wat een herrie.
De grond is verzadigd, de planten verzuipen en verrotten, het groen groeit door, de vruchten komen niet tot volle wasdom.



Ik voel weer aan Castels buik. Iedere dag weer en iedere dag denk ik het zeker te weten; pups!
Ik kijk naar het beestje, de harige viervoeter, Lady Vagebond, hoe blij. Alsof ze het weet dat ze zich ontfermen mag over haar kleintjes. Ik gun het haar en denk dat ik smelt bij het zien van die kleine ukkies. Wel moeilijk te weten dat dat kleine spul weg moet, mama ook...
Maar we zijn er tegelijkertijd zeker van dat het niet moeilijk gaat worden. Ze is een superhondje voor de liefhebber. Niet voor de hondenbezitter die een werkhond wil, waken of jagen, aan de lijn lopen of opdrachten uitvoeren, nee dat is niets voor Castel. Maar gezelschapsdier zijn is op haar hondenlijf geschreven. Ze zal je nooit tekort doen, er niet zijn of geen aandacht geven, ze is een maatje pur sang!

Gisteren

Gisteren was wel een productieve dag.
De wilde bloemen-stroken tussen de plantvakken in de moestuin heb ik eens goed kort gemaaid. Ik ben gaan maaien bij R, want eindelijk was het eens een dag droog. Geen zon hoor, misschien 3 minuten wat de atmosfeer een tropische atmosfeer gaf met al dat vocht. Maar ik voel me gewoon niet fijn, beetje hoofdpijn datik bij hogeuitzondering probeer te temperen door het slikken van een tabletje.
Daar werd ik gister goed wazig van, maar door alles wat rustiger te doen kruipt de dag toch langzaam naar haar einde toe. Marc vist een leuke uitnodiging uit de brievenbus. Voor het huwelijks-jubileum van mijn ouders waar ik een vlucht voor heb geboekt, met een foto van het jonge echtpaar op een voor mij bekende locatie. Van 40 jaar oud, zooo leuk om te zien. Het geeft me het gevoel bij hun leven betrokken te worden, nu is het minder moeilijk en nog leuker om de reis te maken voor dit feestje!
Maar gisteren was gisteren en ik bleef me niet echt lekker voelen. De uitnodiging blijft voorlopig op tafel staan! Vlak voor ik naar bed ga kijk ik nog even of ik mails heb.


Een lange brief van een bloglezer. Zo fijn!!

Met een blij gemoed ga ik naar bed... Ik verbaas me over de uitwerking van reacties op de blog, het maakt m'n dag zo goed!

donderdag 17 juni 2010

.

een echte onvervalste off-day op alle fronten... duzze geen leuk nieuws, geen foto's, gewoon eens een dagje niets

woensdag 16 juni 2010

FF boeken

Boek nu bij firma List&Bedrog uw vliegticket, de goedkoopste van Europa. Snel en makkelijk online vliegtickets boeken? Doe het NU en profiteer van onze afgeprijsde reisverzekeringen. Laat-je-belazeren.nu is de makkelijkste online bookings-site die u kent! Voor informatie http://www.kleineletters.foutmeldingen-wachtrij.nu/. Tjonge jonge, je zou er meer dan alleen een punthoofd van krijgen en dan druk ik me nog echt heel netjes uit!!! De vliegvelden waar 'een' Ryan Air of Easy Yet gebruik van maken zijn goed te bereiken. Ik word snel door een echt mens te woord gestaan. Maar de medewerkers doen niet aan het verstrekken van boekingen van vliegtuigmaatschappijen die daar hun toestellen laten landen en opstijgen... Nee, al hun informatie is op het internet te vinden. Ik loop vast op de sites met hun tientallen felgekleurde venstertjes met aanbiedingen en tips in schreeuwerige tekstballonnetjes, pop-up'jes. Na 2 uurtjes zoeken, lezen, wegklikken, doorscrollen en weer terug naar de vorige pagina denk ik gevonden te hebben wat ik zoek; een vliegroute van Eindhoven naar Rodez. Via Stansted weliswaar, maar directer kan niet. Clermont Ferrand is ruim 3 uur rijden en te ver om even iemand op te halen. De zogenaamd goedkope vlucht wordt dan weer duur door de verreden en vervlogen vieze diesel. (Er stroomt genoeg olie de zee in, dus extra extra extra milieu-vervuiling hoeft niet.) Ik kijk nog even naar wat prijsverschillen, Rotterdam heeft tenslotte ook een vliegveld. Maar het enkeltje NL-Stansted Engeland is daar al 88 euro. Ryan Air claimt dit reisje van 1 uur voor maar 14 euro en 99 cent. Denk ik...... Tuurlijk er komt wat bij. Dus de 38,99 van Stansted naar Rodez zal ook wel "iets" duurder worden. Maar ach. Er zijn nog maar 2 plaatsen op de langere vlucht beschikbaar, als Sardines in een blikje, dus ik zal me moeten haasten. Direct die vlucht boeken en daar gaat 10 dan, met toch wel geoefende leesogen laat ze haar ogen tijdens een extra bak koffie over de site glijden. Van boven naar beneden, diagonaal, de uithoekjes en extra vakjes... Het lijkt goed te gaan en ik betaal direct, dat is verplicht.

Was ik maar een vogel......

Zodra ik op bevestigen klik na het invoeren van al die nogal persoonlijke gegevens krijg ik een foutmelding; 'Sessie vergrendeld'.
Nog nooit van gehoord, zeker niet op internet. Ik maak me gelijk ongerust, heb ik wat fout gedaan? Heeft de internetverbinding de hik? Heb ik nu betaald te ja of te nee? Is mijn boeking er nu wel of niet door. Waarom heb ik na 15 minuten nog geen email-bevestiging met boekingsnummer?
Ik wacht een uur, en ja hoor, ik heb de bevestiging binnen. Enkeltje Stansted-Rodez a 101 euro en 8 cent!!!!!
Ja kijk, ik vloek niet snel, maar dit haalt me het bloed onder de nagels vandaan.
Ook realiseer ik me dat ik vergeten ben te boeken voor Eindhoven-Stansted!!
Dus weer terug naar die kolere-site, ja echt, lezers, pissig ben ik. Je weet dat je genaait wordt, dat de kans 99% groot is dat je iets over het hoofd ziet, verkeerd interpreteert of uit het ontbreken aan ervaring met dit soort zaken toch financieel de boot ingaat.
Eens geboekt blijft geboekt en daar zit ik dan met mijn goede gedrag!!
Alle keuzevakjes moet je invullen, ook met betrekking voor een verzekering. Woonachtig in Europa is een verzekering niet nodig. Maar je zult eerst 1 hele lange pagina moeten lezen voor je daaruit bent. Ik moet bij dit vak mijn woonland kiezen uit een lange lijst. Dat doe ik natuurlijk netjes tijdens die eerste boeking. Hop 22 euro armer, maar dat bedrag staat niet op de pagina waar je je betaalgegevens in moet voeren.
De 2e boeking gaat goed en blijft steken op 20 euro en 99 cent. (Administratiekosten voor het laten draaien van een server die de gegevens verwerkt, de electriciteit, het gebouw waar de server staat en de IT-man die ook een plas moet en niet wakker is, zodat de schoonmaakster ook weer werk houdt. Wat een ideale systemen toch!!)

Kortom ik heb even (kostte me 2,5 uur en 2 telefoontjes naar Nederland) een vliegticket geboekt bij de goedkoopste van de goedkoopste vliegtuigmaatschappijen om 1 dag in Nederland te kunnen zijn.
Mag ik nog 1 keer schelden?? "Lang leve het kapitalisme" Dat we ons er allemaal maar beter bij mogen voelen dat we zo 'verbonden' zijn met de hele wereld, snel en makkelijk...

Nu de reis naar Nederland nog. De treinticket is nog een stuk duurder, dus blijf ik met Edith naar een alternatief zoeken. Meerijden met iemand die de lange rit niet alleen wil maken en de kosten wil delen. Files of geen files, ik weet nu wel waar mijn voorkeur naar uit gaat. (Die ezel)
Ook hoe klein je wereld wordt als je geen financiele middelen hebt om je vrij te verplaatsen.

Buiten

Buiten

is het ware binnen
Hoe het licht de dag opent
en kleuren zich verdelen over het groen.
Hoe geluiden ontwaken
en eenheid vormen met wat was.
Hoe je zachtjes meegevoerd wordt
naar de wereld van natuur.
Voelt waar je ware aard ligt
en overgaat op den duur.
Hoe het licht de dag begint
en alles lichter maakt.
In een vroege boswandeling
waar je hart de ziel van de natuur raakt.


((Gedicht met toestemming overgenomen uit http://verhalencarrousel.blogspot.com))

Nieuw Logo

Het nieuwe logo van ons bedrijf in SecondLife:
M&M Creations
(Ben ik best een beetje trots op.)

dinsdag 15 juni 2010

BS en zuurstof


Kwart voor 7 m'n nestje uit, met het goede been duw ik toch een kat van het bed, een ander heeft het beter bekeken, die ligt in zwijm aan de andere kant. Even wakker worden, snel een bakje koffie, mailcheck, me wakker douchen en wegwezen...
Eerst de sleutels halen van het huis van P&W. Daar met koplampje aan P bellen om de electriciteit te controleren na de inslag van zondag. Niks aan de hand gelukkig, dus laarzen aan en maaien maar. Daarna het huis goed afsluiten, poort dicht en op naar Espalion voor de boodschappen. Het is er altijd druk, op zaterdagavond na, want een uitgaansleven is hier niet zo bekend bij gebrek aan jongeren.
Eerst doe ik de enorme doe=het-zelf-zaak aan waar ik tot 3 keer toe het parkeervak weer uit moet. De auto is gewoon te groot voor die gewone vakken. Maar a la, na veel bekijks wat die blonde dame aan het uithalen is in die enorme verroeste bak op wielen stap ik opgelucht dat ik geen voertuigen geraakt heb de winkel binnen met een lange waslijst aan spullen. Lijmklemmen, verschillende auto-olieën, touw, vetspuit, vet en de zuurstof. Om mee 'hard te solderen'. Dan kan Marc de verwarming loskoppelen en het systeem afdoppen in de bar. Die verwarming daar heeft een flinke scheur waardoor hij leegloopt en een roestplas achterlaat. De tegelvloer is al verziekt daar, zonde... Zonder zo'n dure fles zuurstof is het solderen onmogelijk en hij heeft verlangend uitgekeken naar het moment dat ik naar de stad ga. De man achter de balie schroeft ook zonder blikken of blozen het mesje uit een buizensnij-geval om het onze te vervangen voor wat eurocenten. Dus een ander apparaatje schroeft hij uit elkaar om me van dienst te kunnen zijn, wauw wat een service.
Daarna de BS (boodschappen) voor een maand. Dit keer een foto erbij van al die boodschappen. Het kost me een uur om de kar zo vol te laden, het uit de kar op de band te leggen, het na de kassa in tassen te doen, het bij de auto weer anders in de auto in de kratten te zetten en de auto te starten. Dan naar huis nadat ik de sleutels weer heb afgegeven. Daar warmt Marc een spaghetti-hapje op. Eten we toch nog samen.
Ik ruim alle BS op en ruim buiten nog wat rommel. Marc is niet te houden en gaat gelijk met zijn zuurstof in de weer. We kunnen zo erger voorkomen, in de bar staan wel al onze boeken opgeslagen, administratie en apparatuur van allerlei aard...

Het weer is zozo, donkere wolken en hier en daar een spat. Het is niet warm en niet koud. Dus de dinsdag was eigenlijk als de maandag; niks bijzonders.

maandag 14 juni 2010

De maandag

De maandag was een maandag,
Zoals een wasdag is
Of een gehaktdag.
Huishouden klaren, regelen van werk en een lange boodschappenlijst maken.
Een flinke klus geklaard in SecondLife, nu kan ik m'n reclames daar betalen. Tis wat hoor, dat geld rolt maar in diverse vormen en toch is het allemaal maar schrapen.
Nog meer huishouden, een lekker gepaneerd visje op tafel, met broccoli. Onze eigen broccoli kunnen we al gaan oogsten over 2 weekjes. Dat is wel zo lekker om zelf te kweken.
Het is bewolkt en koud. Het huis krijgt een grote meerdaagse beurt. Dus ik ren wat heen en weer vandaag.
Yoga is weer heerlijk en gezellig. Ik kan steeds meer van de rappe korte gesprekjes van de dames begrijpen, ik kan me steeds beter uitdrukken. Ik krijg steeds weer complimenten over mijn franse taalbeheersing. Ik schrijf en lees ook veel Frans door de contacten in SecondLife, dat telt ook zwaar mee.
Gewoon een maandag dus, in een dik pak bewolking, heel erg veel regen en een a-junische temperatuur voor Zuid-Frankrijk.
Maandag dus, dat we hem maar even niet mogen vergeten!

En Nederland heeft gespeeld... schijnt het :-) moet vaak wel lachen om mezelf als er een oranjekoorts woedt, het heeft nooit grip op mij gehad. Niks, nada. Maar ga zo wel even kijken hoe en wat... toch wel hè.

zondag 13 juni 2010

Onweer

We vermoedde het al dit weekend, dat de hemel naar beneden lijkt te komen. Die plensbuien, die rollende donders door de gorges en de bliksems zo fel dat je snel je hoofd afwend.
Terwijl we lekker aan het werk zijn is het zover. De lucht ziet helder blauw met hier en daar een fris wit wolkje. Het is al warm aan het worden deze ochtend. Ik maak trapjes en muurtjes schoon, zoveel eer van je werk en zo kunnen we zonder schrammen alle paadjes bewandelen in de moestuin. Metertje voor meter, maar voor je er ergin hebt is het klaar. Een hele boze hommel jaagt me steeds even weg. Ik ben bij z'n holletje bezig en het 'beesie' is allerminst geamuseerd door de werkzaamheden.
Plots voel ik druppels en kijk omhoog, verbaasd want recht boven me is het blauw.
Voor ik goed en wel de gorges in heb kunnen kijken is de donderslag al voorbij!
Ik ren met alle spullen naar boven en hoop dat Marc het gehoord heeft om de pc's uit te zetten. Echt een franse bui; zo weer over.
's Middags wil ik gaan maaien bij P&W. Het gras is dan wel nat, maar ik wil niet te lang wachten.
Voor ik daar de auto parkeer komen er hele grote druppels uit de lucht. Dit worden hagelstenen zo groot als de eitjes van de winterkoning. Ik heb ze nog nooit gezien en ga bij Castel achterin zitten die als de dood is voor dit weer. Het geluid wat de hagelstenen maken in de aluminium bak is enorm en het doet mij ook pijn aan de oren.
Ik zie een beekje ontstaan op het pad en kijk er genietend naar. Hier kan het geen kwaad.
Tot ik een auto hoor toeteren... Twee keer, drie keer en met nadruk zo lang... geergerd stap ik de bak uit. Wie moet hier zo nodig met haast door in zo'n enorme bui op een zondag middag? Wat een drammer! Half doorweekt van de twee stappen vanuit de bak naar de bestuurdersstoel stap ik in en laat de wagen 2 meter naar voren rijden. "Wat een zeur", denk ik nog. Geen verharding op dit pad, geen huizen, geen boeren schuren, dus waarom nu? Het auto'tje zou beter op de gewone weg kunnen rijden, het pad is slechter als het onze...
Het is natuurlijk zo weer droog en doe eerst het rondje bosmaaien langs de kantjes.
Daarna open ik de schuur, start de grote maaimachine en terwijl ik het eerste rondje voortuin loop begint het weer te regenen met grote druppels die mijn jack weer doorweken.
Ik besluit al maaiend naar de schuur te lopen om daar even te schuilen. Ik heb boven het machine-tumult uit geen onweer gehoort, maar met draaiende motor en oorkleppen op hoor ik de knal wel en tegelijkertijd schiet er een vonkenwolk uit het electriciteitskastje in de muur naast de schuurdeuren. Precies waar ik loop!!!
De maaimachine heeft een zogenoemde dodemansknop. Als je die van schrik los laat stopt de machine... Dat is maar goed ook.
Ik val bijna, struikel bijna en beland met kloppend hart in de schuur. De maaimachine ploft ook een keer en ik trek me terug achterin de ruimte. Dit is zeldzaam dichtbij en eng. De bliksem is ingeslagen in het kastje, dat kan niet anders. Ik dub en denk. Durf ik die schuur nog uit, ga ik nog verder maaien? Zou deze bui ook zo over zijn...? Het ziet er niet naar uit.
Ik moet eerst de machine nog aanzetten en naar binnen rijden. Maar het ijzeren ronkgeval staat nog steeds naast dat kastje en eigenlijk durf ik even geen stap te zetten. De donder en bliksem gaan onverminderd door. Om het terrein te verlaten moet ik onder 3 hele hoge oude naaldbomen door lopen. Ze staan op een heuveltje achter het huis dat ook hoog ligt. Zo aangedaan door die vonkenwolk, die inslag, de schrik. Ik durf niet, is dat wat!
Ik trek de machine snel aan na een donderslag, rij hem achteruit de schuur in, vergendel en sluit de deur snel en loop naar achteren. Voor ik onder de bomen de trap afloop wacht ik tot er een bliksem en donderslag geweest zijn. Dan op een holletje naar de auto, waar Castel als de dood in het hoekje van de bak bang ligt te zijn.
Snel rijden we naar huis. Door meerdere zware buien heen. Ik maak het morgen wel af, of overmorgen. Maar met dit soort weer ga ik niet meer maaien.

zaterdag 12 juni 2010

Zweetvliegjes

De nieuwe lay-out kwam als een kado'tje van Blogger zelf. Per ongeluk door maar wat te klikken op de pijltjes en knoppen is het dit geworden. Frisser, minder 'dikkig'.
Terwijl het wereldse voetbalfeest weer gestart is, of moet ik zeggen oorlog, wordt het hier ook wat stiller. De televisie neemt hier vaak een belangrijkere plaats in dan een krant. (Waar niet eigenlijk? Ow ja, ik weet het al...)
Wij genieten van het fijne weer en een weekend-dag door samen een stuk oprit te toppen.
Dit leg ik even uit.
De oprit loopt wat steil naar beneden ons terrein op, langs het bospad.
Op dat schuine stuk staan heel veel uitgezaaide acacia-bomen die krom en scheef als lange nekken snel naar het licht groeien. Hier zijn het woekeraars. Daaronder doen de bramen al jaren gezellig mee met stamstokken van 7 centimeter dik. Daar wordt je niet blij van. Deze combi verdringt alle mooie bomen en struiken en het is gewoon een zootje kort gezegd. Acacia's zijn ook prachtig, maar te veel is te veel. Geen balans te vinden op dat hele stuk. Deze bomen hebben kwetsbare toppen waarvan er heel vaak flinke takken uitbreken.Dus de zaag gaat erin, de auto trekt mee en stipt om 11:30 uur, als de zweetvliegjes als irritante zweetvliegjes, irritant om je hoofd heen zoemen, het liefst pal voor je netvliezen en je gehooringangen, is het te warm om te werken en etenstijd aan het worden. De rest van de dag doen we rustig aan!!
Ik geef 's avonds weer m'n tutorials, 2 uur voor de klas staan is best grappig, maar wel vermoeiend.
Ter aanvulling op het 'schuur-bericht';
Deze foto is van nu. Het verschil is enorm.

Project schuur 1


Het is nu echt gestart; het Schuur-project. Dit is het eerste bericht, er zullen er nog velen volgen.
Ik kijk de archieven door en we kijken verbaasd naar hoe het ooit was. Beneden en boven tot in de nok lag de stoffige troep opgestapeld. Zo een huis te koop aanbieden op de franse markt is geen uitzondering. Fransen kopen een huis op een andere manier. Ze kunnen (blijkbaar) door de troep en het vuil heen kijken. Fransen kopen een huis voor het huis en het is een enorm verschil met hoe wij Hollanders hier tegenaan kijken. Ik vergelijk het even kort met hoe we ons huis te koop aanbieden; Tuin spik en span, keuken half leeg geruimd voor de foto's alleen, verfwerk in orde, TV niet aan en de voorkomendheid zelfde als er mensen komen kijken. (die in ons geval niet komen... niemand!!)
Maar we hebben het nu over dit huis en deze schuur. Na de overdracht was de schuur redelijk!!!! leeggeruimd, het huis ook. Maar de smerigheid, het stof, de muizenlijken en vleermuizenuitwerpselen (galgje!), de onbruikbare troep, de klimop die liever binnen groeide, het mos op de daken, spinnenwebben en aangekoekt roet lag en plakte en zat er nog wel. Huis verkocht?? Niks meer aan doen, ff leeghalen en wegwezen...

Buiten hadden we de situatie snel goed overzien. Dachten we. Die begroeiing snoeien we wel weg, die boom die te dicht op de helling naastde schuur staat kappen we gewoon. Geen probleem... Waar we ons het meest in vergist hebben is de toestand van de gebouwen op de plekken waar we door de begroeiing nieteens konden gaan kijken. De stal was ontoegankelijk. De hellingkant van de schuur, de broodoven.
De schuur staat tegen/in de helling gebouwd, de zuid-helling en het schuurdak aan de hellingkant staat onder een enorme eik op het noorden. Nooit geen zon en heel vochtig. Twee eeuwen geleden had men een ander idee over drainage en zulke gebouwen werden niet gemetseld, maar twee los op elkaar gestapelde muren met puin ertussen was de truuk voor een stevig bouwsel met ruimte voor het vocht. Een geul op begane grond hielp het overtollige water weg te voeren.
Deze staat van het dak was niet te zien. Te dicht gegroeid aan beide kanten en het mos op de daken was een mooie camouflage. Wisten wij veel dat mos op lauze-daken deze stenen dakbedekking stuk maakt. Wij hadden geen idee!! Ook niet over de traditionele constructie's en hoe die te beoordelen. De standaard controle die verplicht uitgevoerd wordt in Frankrijk voor je een huis koopt is meer een formaliteit voor het juiste papiertje met de juiste stempel, om het huis te kunnen (ver)kopen.
Na de overdracht gaan we de eerste etage van de schuur eens leegruimen. Alle spullen zetten we buiten om uit te zoeken. Dat duurde een week. Gelukkig met mooi weer.
Zodra we de ruimte leeg hadden kregen we meer zicht op de toestand van het gebouw. Het is na wat snoeien ook mogelijk om achter het dak te kijken. De zware grote lauzestenen die normaliter helemaal onderop liggen, waar dan een dakgoot onder hangt, zijn niet meer zichtbaar. Ondergronds zeg maar, verdwenen. Herfstblad van de eik erboven van een x aantal seizoenen vult de geul op... Denken we.
Totdat Marc eens gaat graven met een klein pioniersschepje. Hij kan zich er niet omdraaien, laat staan emmers met blaadjes, wortels, bramen en aarde aan beide zijde dumpen.
We zien pas later de dikke laag mos op de lauzen en geen idee hoeveel lauzen eraf zijn, die nu in de grond begraven liggen door jarenlang geen onderhoud. Door de lege ruimte achter het dak zien we nu ook de lekkages, als een mandje zo lek. Met heel veel pijn en moeite graaft Marc verder, schept de aarde in emmers en wurmt zich naar de oostkant om daar de emmers te legen, de helling af. Daar gaat de aarde via een kinderglijbaan achter de muur. Waar we hetooit weer weg moeten graven. Die muur is niet gebouwd als grondkering, maar moet als decoratieve muur beschouwd worden achter het zwembad.
Deze winter word ons duidelijk hoe het ermee gesteld is. Vele gaten in het dak, de dwarsbalk over de hele breedte van de schuur is verdwenen. Anderhalve meter lauzen zijn in de helling verdwenen, waar achter al het houtwerk verder rot is en weg. Het houtwerk onder het mos en de lauzen is verrot en belangrijke houten hoekverbindingen zijn ook meer weggerot dan dat er nogwat van over is...

De dwarsbalkjes zijn in het midden doorgerot. Hoe het kan dat de schuur nog staat is ons een klein raadsel. Vroeger werd er met iets meer zekerheid gebouwd en als we om ons heen kijken hoe lang op deze wijze gebouwde huizen nog blijven staan door de eeuwen heen, halen we opgelucht adem. De schuur is echt stevig genoeg. Maar toch, dit hele dak moet vervangen worden. Nu kan Marc wel bij een dakdekker werken, dit is en blijft een enorm en duur project.

Marc besluit van binnenuit te werken. Dus weer of geen weer, 40 graden of regen dat het giet, hij kan zo verder.
Hij maakt keuzes. Eerst de bovenmuur afbreken, om zo inzicht te krijgen hoeveel dwarsbalken hij moet maken. Er moet toch verder uitgegraven worden achter de schuur, ook al kun je je kont er niet keren en het glijbaan-systeem houden we erin. De zeiltjes op de lekke plekken liggen er voorlopig wel goed. We zien deze kant niet en er komen ooit golfplaten op, waarvan 1 transparant voor het ligt. Goedkoper, onderhoudsvriendelijk en sneller geplaatst.

Voorlopig is Marc daar nog niet aan toe. Het streven is wel 'voor de winter klaar.'
Gisteren heb ik mijn ochtend besteed aan het weghalen van alle begroeiing aan de zwembad-kant, zodat het glijbaan-systeem weer gebruikt kan worden zonder in de bramen of acacia-stekels te hoeven scheppen.

donderdag 10 juni 2010

Mix-Post

Een rupsje
Donzig wuppie (ik corrigeer; Donzig Beesie)
En zo snel --->


Het gaat echt stormen 's middags. We sleutelen eerst aan de auto's. Eerst de blauwe laro uit het chateau (ik ga dan aan de achterkant hangen, de wagen is 0,5 cm te hoog, de banden te hard of de watertank is niet gevuld), de rode erin en een poging wagen dat kabeltje terug te frutteren. Wat blijkt na een uurtje poetsen en kijken, aan kabels trekken en andere pogingen? De kabel is achter de teller losgekomen en aan de onderkant, toch die steen die erachter is blijven hangen... Dus het dashbord uit elkaar geschroeft, auto uit, de 'pit' in, daar de kabel meer ruimte geven, terug de auto in en vastzetten... Wat een gedoe, maar het werkt weer. Met het uitrijden van de blauwe zien we een plasje diesel, dus we zijn nog niet klaar met sleutelen. Dit euvel was zo verholpen, het dieselfilter-dopje zat er wat losjes op. Omdat het van dat bijzondere weer is (te weten zon en storm) blijven we buiten rommelen. Ik wil graag de storm ervaren, maar moet eerst de moestuin in om planten met stokjes te helpen de zware winden te overleven. Ik word bijna de helling afgeblazen, maar door de storm zo te ervaren, de kracht te voelen en me eraan over te geven blijft de onrust niet toenemen, de wind neemt het mee.

Even voorstellenDaarna het stalpad af... met camera, misschien kan ik de wind fotograferen, of de gevolgen daarvan.
Bij de eerste bocht die ik van de week deels gemaaid heb trap ik weer bijna op een slang.Weer zo'n joekel en dit keer was ik op tijd....!!!

Via de terrassen loop ik omhoog, voel de storm, laat hem me helemaal inpakken, laat hem door me heen waaien, alles schoonblazen, machtig!
Het bamboe-bos gaat te keer, het klinkt als een eentonige voorstelling van Slagerij Van Kampen. (slagwerkgroep/-band)
Ik ga bij het wildpaadje op mijn rug liggen en kijk en film omhoog. Later op het scherm ziet dit eruit als in de tropen.

Dan bekijken we de nieuwste film van Michael Moore "Capitalism, A love story". Daar volgt tijdens de boterham een leuke felle discussie over. Controversieel voor amerikanen, erg amerikaans in onze ogen en er zitten bijna letterlijke verwijzingen in naar De Complot-theorie. Marc en ik zijn het in essentie wel met elkaar eens. Dus het 'dispuut' (op echt franse wijze in het nederlands) is voor de laatste slok melk wel ten einde.
De dag ook, moe van alle indrukken, het schoongeblazen worden en de olie- & dieseltroep sluiten we de dag af. De wind niet, die raast nog even door.