Een algemene bespiegeling over werken in Frankrijk en dan met name op het platteland. Ik begin hierover door het belletje 's ochtends vroeg van een bevriende dakdekker uit onze gemeente. We dachten beiden gelijk dat hij werk had voor Marc. Hij heeft Marc al vaak gezegd dat hij morgen kan beginnen en er altijd werk is. Marc wil geen vast dienstverband, het schept hem teveel vastigheid en verplichtingen. Nee bernard belt alleen om ons een goed nieuwjaar te wensen. (Dat kan hier heel de maand januari zonder gene.) Op het dak werken kan nu niet, te nat en te koud.
Via de Wereld-Reiziger-Site, waar ik regelmatig wat grasduin, krijg ik ook regelmatig de vraag of er werk te vinden is in deze prachtige regio. Zelf ben ik natuurlijk ook even op zoek geweest naar werk en er is wel wat, maar enkel en alleen seizoenswerk, vooral in de toeristische sector. Daarbuiten moet je vaak de regio uit en naar een grote stad.
Eigenlijk geldt dit voor alle zo mooie rustige ontvolkte stukken Frankrijk. Het is niet voor niets dunbevolkt, geen werk is vaak geen toekomst in de ogen van de jongere generaties. (Daarover lopen de meningen natuurlijk uiteen)
Waar de natuur nog ongeschonden is, de ruimte krijgt en geen grotere steden in de buurt, is het fantastisch toeven. Maar werken voor de kost blijft een probleem. Als je genoegen neemt met minder (ook minder werken :-) levert het je wel veel vrijheid, rust en tijd voor andere dingen op dan werken en geld. Tevens is hier niets om je geld aan op te maken, dat scheelt dan weer.
Natuur moet wijken voor de werkende mens met zijn vooruitstrevende luxe behoeften.
Seizoenswerk is hier de gewoonste zaak van de wereld. Tussen de goede seizoenen door werk je voor jezelf, je hakt hout, onderhoudt de moestuin, neemt de tijd om de regen af te wachten om daarna de opbrengsten uit de moestuin te verwerken. In onze ogen komt dat neer op een goede balans tussen leven en werken. Een natuurlijk evenwicht dat past bij de onthaaste mens.
Het blijkt wel dat wat je nooit hebt gehad en hebt gekend, je ook niet missen kunt. Zo velen uit de grotere steden vinden 'het volk' op het platteland 'achtergebleven' en armoedig. Wij verbazen ons juist over de innerlijke wijsheid en rijkdom die deze eenvoudige boeren zo eigen is. Wat heb je hier aan een Hummer of Mercedes als je juist die roestige trakor nodig hebt? Wat heb je aan veel geld als je zwembad toch snel vol zit met blad en tak? Wat moet je met prachtige kleding als men hier in werkplunje elkaar ontmoet in het kleine kroegje en er verder geen uitgaansmogelijkheden zijn? (Je kent toch iedereen al en de roddels vertel je op de markt)
De werkeloosheids-cijfers in dit land liegen er ook niet om. Ik moet dan wel even toevoegen dat de franse overheid deze cijfers kunstmatig hoog houdt om zo de potjes met subsidie ter bestrijding van de werkeloosheid te blijven ontvangen van de Europese Gemeenschap. Dat je vaak overheidsdiensten bezig ziet op hun elvendertigste is dan ook niet vreemd.
Kortom, wil je een goede baan voor langere tijd en werken in Frankrijk, zul je alleen terecht kunnen in de grotere steden. Aan nieuwe bedrijven hebben ze hier een broertje dood. Men mist niks en het gaat toch prima zo als het al een eeuw gaat??!!
Wij staan er eigenlijk helemaal achter. Iedereen is dol op het Franse platteland en dat kan alleen maar zo blijven bestaan als we respecteren dat die (achterlijke) boeren zo dom nog niet zijn en door hun conservatieve levenshouding het prachtige achterland behouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten