dinsdag 23 juni 2009

Fête de la musique

In heel Frankrijk is afgelopen week een muziek-feest geweest. In veel dorpen en steden is het de hele week feest met als centraal thema 'musique'. Ook in onze gemeente natuurlijk, met als afsluitende dag de brocanterien en gezamelijk eten in de feestzaal. (een kaal betonnen gebouw met TL-verlichting) Maar het gaat om de maaltijd, de ambiance is niet belangrijk wat het geheel een hele pure vorm geeft. Als knaller op de vuurpijl; knallend vuurwerk op het dorpsplein net in de volkomen duisternis op de langste dag. We rijden rond negen uur 's avonds naar boven en zien het dorp vol auto's staan. Het is vreemd stil op straat. We ontdekken nu pas, oops na 6 maanden, dat onze gemeente een feestzaal heeft. Iedereen zit daar al van het dessert te genieten en een beetje hongerig besluiten we tijdens de koffie op het cafe-terras na te denken over wat te doen. Te laat is echt te laat in deze. We besluiten naar de 'vreetschuur' te gaan. Een soort snackbar/kroeg of bistro waar het dagmenu 8 euro kost en de wijn bijna gratis is. Maar het is en blijft prima eten voor eens ff makkelijk. De zonsondergang achter de snackbar is werkelijk oogstrelend, we staan daar ook op 800 meter en hebben een helder zicht op de verste verten met de zacht oranje gloed van de zon die we weg zien zakken. In het donker komen we terug in het dorp. Alles staat al gereed, de felgekleurde schreeuwerige dozen van het vuurwerk, maar dan wel max 10 meter van de kerk af?? Op een pleintje met lindeboompjes, een openbaar toilet en een oorlogsmonument. De trappen van het monument zit vol mensen en overal staan groepjes. De mensen stromen toe. Binnen het afgezette pleintje voor de vuurwerkmannen staat ook de burgermeester te praten en we zien nog meer bekende gezichten. De dorpsverlichting wordt getest door het even aan en uit te zetten. Plots is het dorp vol fluisterende en afwachtende mensen in het pikke donker. Als zombie's in een spookstad wachten we tot het licht weer aangaat. Via een luidspeaker wordt ons gevraagd nog even geduld te hebben. Dan tegen 11 uur gaan alle lichten weer uit en een ongeduldig publiek moedigd met geroep de start van de show aan. De muziek start; zware middeleeuwse religieuze klanken zetten al een sfeer neer om kippevel van te krijgen. Groot rood bengaals vuur dat sissend rood-verlichte rook met de wind meevoert langs de muren van de kerk, verlichten ook het sierlijke smeedijzeren Christus-kruis dat voor het hoofdportaal van de kerk staat. Het Maria-beeld naast de kerk wordt ook zo verlicht en het is of de twee eindelijk contact hebben. De muziek zwelt aan en plots spuwt het vuurwerk sierlijk naar boven. Harde knallen en het hele dorp onder een schitterende paraplu vuurwerk in de meest mooie kleurcombinaties. We staan dicht bij de kerk met onze rug tegen een muur gehurkt. De rillingen gaan door ons lijf door de combinatie van prachtige vuurpijlen en de subtiele muziek die uit een wel heel goede installatie komt. Het duurt lang en wordt steeds mooier na het betoverende begin. Wel is het vuurwerk heel dichtbij gepositioneerd, de kerk wordt wel heel bijzonder verlicht en het laconieke van dat vuur zo dicht bij de kerk verbaast ons. Steeds hardere knallen volgen en hoe meer gruis er op ons neerdwarrelt. Het prikt in je ogen en toch blijf je gefascineerd naar dit schouwspel kijken. 2 Keer komt een een stuk vuurwerk op de grond tussen de mensen dat niet wilde opbranden voor het de straat raakt. Geen paniek of geroep, maar een alert ontwijken. Na een enorme eindknal met de grootste vuurpijl die ik van zo dichtbij ooit heb gezien was het plots stil en kon de gemeente een lang en hard applaus ontvangen. Dit was geen showtje maar een Show! Onder de indruk kijk ik om me heen en zie Marc ook helemaal glunderen en overdonderd zijn. M. is weg.... Die vond al het gruis en de omlaagvallende stukken wel erg dichtbij komen. Maar iets verderop kan ze het net zo goed zien. We praten en borrelen thuis nog lang bij, om 2 uur 's nachts gaan we pas naar bed. Joepie; ook vakantie!!

Foto-post

dikke maatjes en steeds closer wordt het contact tussen Cros en Castel, zwart en wit en groot en klein en poes en hond.
Achter onze pruimenboom de uitgepootte tomatenplantjes (is niet alles hoor) en 2 meloenplanten. en oei oei wat zijn die laatste geliefd bij alle soorten slakken...
Ook zijn de dakraampjes boven de woonkeuken en de sponningen geverft. Werkelijk spik en span (veel dank lieve M!) gedaan.
Deze deur naar het achterterras was ontzettend rot aan de onderkant, nergens sluitend, een kapotte sluiting enzovoorts. Met veel geduld in de hete zon op de drempel van het huis (daar waar de vliegen zich graag nerveus ophouden) heeft Marc de planken vervangen met oud gekregen hout. Deze kan snel ook een verfbeurt verwachten.
De eerste bonen-oogst na de peuljes; voor 3 M's snijbonen (lekkerrrrrrr), 1-persoons portie haricot verts en een pondje sperciebonen
Jaaaaaaaa De bardeur is lavendel-blauw geschilderd door M. :-)
Daar komen we niet vaak aan toe; uitgaan. Niet meer een potje poel in R'dam, maar op een prachtig plekje op de hals van een schiereilandje midden in een groot stuwmeer met een magnifieke zonsondergang als uitzicht. Er speelt een 'lokaal' bandje dat enkel optreedt als het droog is, onder de dichtbebladerde eiken. (Bezetting; zanger/gitarist, zangeres, bas, accordeon en gitaar/zang) De 'cafe-eigenaar' die dit organiseert verkoopt wijn (alleen per fles eigenlijk)en een smaakvol plastic bordje met lokale specialiteiten in de vorm van 2 soorten uitstekende worst en flinke plakken kaas met een kwart meloen. Dat gaat er goed in, we hebben eerst nog op H&T gewacht die hun gasten in de gîte ook meebrachten. De grote houten tafel kwam met al deze mensen wel gezellig vol. Koud als het was door de koude wind over het eiland, verwarmde de muziek en wijn ons en pas tegen middernacht zijn we naar huis gereden. Heerlijk er weer eens tussenuit en de tijd alles even los te kunnen laten, omdat dit juist weer die kleine dingen zijn waardoor je weer weet waarom je hier bent gaan wonen.

vrijdag 19 juni 2009

parende slangen


Nog steeds verbazen wij ons over de uitgekozen plek van de slangen om de liefde te bedrijven.
Op de halve meter diepe rand van de muur achter ons hoofdeind van het bed. Daar waar het dak begint en de muur ophoudt, en deze overgang is nooit afgewerkt, losse granietkeitjes tussen cementklodders en grind. Het schrootjesdak is nooit netjes op de muur aangesloten en door die ruimtes kwamen naar ons weten alleen maar muizen.
Voor je nachtrust is dit gezelschap 's nachts toch beter als de trippelende muizen.

ruim 20 stuks


woensdag 17 juni 2009

wennen

Voor het eerst hebben we een kost&inwoning-gast(e), voor het gemak even M. genaamd. Een 'moeders' uit Amsterdam bleek en moe van het drukke stadsleven. Ze went snel, alleen de warmte en de stijle hellingen duren wat langer. Ze kan heerlijk koken en brengt ons op vele nieuwe ideeen. De avonden leven meer en we praten weer eens over andere dingen dan elkaar en de dorpsbewoners.
Vandaag moest ik echt gaan maaien, in gedachte was het 'sky-high' door de vele regen. Dat viel gelukkig enorm mee. Tijdens de extreme middaghitte zat ik in de schaduw van de auto wat water te drinken en pauze te houden, toen er een klein slangenkoppie opdook in het hoge gras. De onschuldige en oh zo mooie couleuvre keek me onderzoekend aan terwijl hij door het gras mijn richting op gleedt. Ik bleef doodstil zitten om het diertje eens goed te kunnen bekijken. Vrij klein met veel lichte spikkels en wat ranker als zijn volwassen soortgenoten. Langzaam glijdt de slang richting mijn zitplaats en beweegt zich met een kleine boog om m'n uitgestrekte benen heen om verderop op de weg wat uit te rusten en op te warmen. M'n hart bonkt wel en het zweten is weer begonnen door de spanning. Een slang is tenslotte een slang en ik blijf er een heel klein beetje angstig voor.
Op de terugweg knip ik wilde bloemen om die van thuis te verversen. En daar zet ik ze voor het opruimen en douchen in een vaas met fris water. Thuis slaapt ons stekkie en M. heeft zich na de vermoeiende tocht naar de rivier en weer terug omhoog net gedoucht. Het rivierwater is onzwembaar koud, dus helaas zal de douche voorlopig verkoeling moeten blijven geven.
Het is tevens wennen aan weer thuis zijn en een gast hebben. Ben zelf nog nauwelijks geacclimatiseerd en een nieuwe balans is nog zoek. Vakantie vieren in die zin dat ik ook alles een beetje los moet laten valt me niet mee. Ik verwacht natuurlijk (wie me kent denkt 'ja, daar gaat ze weer') dat alles weer meteen op rolletjes loopt en alles zo wordt opgepikt zoals ik het altijd 'ff' doe. Dus ik stoei wat met het huishouden en het verloop hiervan met 3 personen, 5 katten en een hond. (de insecten niet meegerekend)
Het weer is eindelijk opgeknapt en alles kan weer een beetje drogen, maar de warmte tussen de middag went nooit! Ik ben nog nooit zo graag binnen en lui geweest.

dinsdag 16 juni 2009

Slakken

Ze zijn er in alle soorten en maten, alle kleuren, met en zonder huisje, groot en klein. En af en toe zijn ze de moeite van het bekijken waard. Zoals bijvoorbeeld de donkergrijze met zwarte strepen die langer als 10 cm wordt. Platte huisjes en ronde huisjes en vaak helemaal geen huisje, terwijl ze allemaal een slijmspoor achterlaten en van lekker schranzen houden. Het verhaal ging ook dat de grote escargots eigenlijk alleen maar rommel eten, tuinafval, gevallen blad en dergelijke. Dat scheelt een hoop slakkenkorrels heb ik nog gedacht. De naaktslakken, "limaces", zijn toch net een ander slag 'volk' die alles eten en specifieke voorkeuren hebben. Bijvoorbeeld Ipomee, een klimplant met wing-achtige bloemen in de meest mooie kleuren. Het eerste zakje zaad dat is ontkiemd heb ik niet kunnen zien, hap slik weg en nooit meer wat van terug gevonden. Het 2e zakje zaad is zorgvuldig voorgezaaid in bakjes in het zicht met iedere dag de korrel-check. (liggen er nog blauwe slakkenkorrels om het bakje heen?) Na flinke buien kun je er niet omheen en trap je er per ongeluk op één ... of twee. Afgelopen week tijdens mijn afwezigheid heeft het erg veel en hard geregend, feest voor de slakken!! Maar met m'n lijstje voor Marc met alle dingen die ik iedere dag doe had het goed kunnen komen. Maandagavond loop ik voor het eerst een goed rondje moestuin, het is even droog, maar ik ben het hekje nog niet door of ik hoor al vele 'krak'-geluidjes onder mijn laarzen. Met een bang vermoeden loop ik richting de meloen-plantjes, zeeeer favoriet bij alle soorten slakken. 3 grote escargots zitten op de overgebleven stengels te smullen van deze lekkere hap. Verder glijden de slakken op iedere 10 vierkante centimeter. Tijdens het lopen kan ik ze niet ontlopen en ik trap er tientallen, per ongeluk toch, dood. Ik blijf me daar niet prettig bij voelen, ondanks dat ze grote schade aanrichten. Ik speur verder naar vraatschade en bij de kolen en aardappels aangekomen schiet hun aantal echt in het verkeerde keelgat. Nijdig pluk ik ze van de koolbladeren en smijt ze het bos in. Nergens zie ik de blauwe korreltjes en eigenlijk ben ik verschrikkelijk boos op Marc. Wat erg zinloos is, want de slakkenkorrels die ik later scheutig strooi zijn vandaag (vanochtend) alweer verdwenen!! Ik pak mijn wijnglaasje en wandel even naar de stal om af te koelen. Het pad is nog bedekt met maaiafval en dat is bij gebrek aan kool toch het lievelingskostje voor de slak. Bij de stal is het onbeschrijfelijk. Mijn schoenmaat 41 is echt te groot om de slakken te ontwijken en bij iedere stap is het een gekraak. De muur van de stal lijkt wel een slakken-kwekerij en verbijsterd kijk ik naar al die huisjes-in-ruste op de muur.
Vandaag ben ik eerst maar rond het huis en de moestuin gaan maaien. M. knapt m'n eerste experimentele terrasjes op en raapt een hele emmer slakken die ze uitzet op de oprit. Dood maken staat me tegen, ik spendeer liever wat euro's aan eco-slakkenkorrels... Na het maaien is het wat te overzien en het valt alles mee. Ben blij weer m'n dagelijkse rondje te kunnen doen. We regelen bamboe-op-maat om de tonelle geen waterbasin te laten worden na de buien, eten aardappels, vlees en salade en doen het rustig aan. De vliegen zijn in grote getale aanwezig op onze plakkerige huid en de wind blijft uit. We douchen, stoken 's avonds in de schouw en spelen yhatzee. Wat een rust!

maandag 15 juni 2009

thuiskomst

De reis verliep zo soepel als de reis naar Nederland, geen zon, veel regen (dat verkoeld en houdt de ogen scherp) en meer pauzes. Om half 8 waren M. en ik weer thuis; bloemen op tafel, huisje helemaal schoon, bedden opgemaakt en een goede maaltijd met een wijntje erbij. Geweldig dus! Cros is een stuk gegroeid en Marc had 's middags 2 parende slangen gefotografeerd. (82 foto's) De slangen lagen boven ons hoofdeind op de slaapkamer!!!!!!!! Niet voor watjes dus.
Vandaag de auto uitgepakt en alles een plekje gegeven. Na 2 uur sjouwen was alles weg en de rust weergekeerd. M. Was gister overweldigd door alle indrukken en de lange reis. Na een hele diepe lange slaap kon ze vanochtend even bijkomen. Wij hebben doorgewerkt met rommel opruimen, koffers uitpakken, wasje doen enzovoorts. Marc heeft het zwembad nu helemaal overdekt met folie en schaduwdoek wat een droge, niet al te warme opslagplaats creeerd. Een mooie schilderplek en een perfecte waslijn voor nat weer! Ideaal.
M. had me beloofd me verse groene curry te leren maken en alle ingredienten op de Amsterdamse markt gekocht en meegenomen. Ze heeft dus 2 uur in de keuken gewerkt om dit kostelijke goedje te maken en te koken. De heerlijkste geuren dreven door het huis de terrassen op! De overgebleven curry zit al in de vriezer. Of ik hier ergens ooit aan verse ingredienten kan komen is de vraag, maar ik ga het zeker proberen.
(Misschien groeit Laos-wortel hier ook wel goed)
Nu doen we even een boodschapje pm vanavond een echte vakantie-avond te kunnen vieren

vrijdag 12 juni 2009

gemis

"Wat je nooit hebt gehad kun je niet missen."
Een quote van iemand?? Ik heb grote luxe gekend dat ik thuis NIET mis.
Ik mis m'n nieuwe thuis enorm. Het gerommel, de rommel zelf en ja, zelfs de vliegen en de mieren.
Ik mis alles en vooral Marc. Zo samen op elkaars lip is niet goed, maar we ervaren het toch als heel prettig... Ik mis hem. Ik mis alle ontwikkelingen daar, ik mis die snelheid van die veranderingen. Cros schijnt het kattenluik al ontdekt hebben... Ik mis m'n huishouden, m'n regelmaat, ik mis de rust waarmee het leven zich daar aandient. Ik mis het koken tussen de middag en ik mis de moestuin.
Nog 1,5 dagen en 1 dag asfalt 'vreten'..... Dan hoef ik niets meer te missen en is er een beetje last van mijn schouders.
Het afronden en afscheid nemen doet me heel goed, alle gemis is niet voor niets.
Deze avond ga ik m'n nieuwe nichtje bewonderen, even een ontspannen groet overbrengen van Marc.
Volgende week verslag van deze week en natuurlijk weer verse foto's!!

donderdag 11 juni 2009

vakantie

ja, ik als auteur van deze weblog, ben echt op vakantie. Ons 2e kleine camera'tje is echt op en wil nooit meer aan. Dus zelfs geen foto's. Dus 1 weekje rustig aan om iedereen de kans te geven de ruim een jaar oude archieven door te bladeren.
En alle mensen die ik niet nog even kan begroeten in Nederland deze korte volle week een gemeend 'tot ziens'!

zondag 7 juni 2009

Een 1/2 Etmaal

Na een rustige grondige voorbereiding gisteren en op tijd naar bed, kon ik om 6 uur vertrekken richting Nederland. Het voelt goed, deze trip. Even bewust afscheid nemen. Even dingen afronden voor mijn gevoel. De bevestiging van uitschrijving vanuit het bevolkings-administratie is binnen en het is erg definitief.
Ik geniet hoe dichter bij 'huis' hoe meer van ons leven in Frankrijk. Hoe dichter hoe voller, drukker, slecht weer, industrie na kantorencomplex na spoorlijnen naast de rijbaan, stank en (zee)wind.
Op ons terrein stopt de trouwe Rode Laro (wat een geweldige wagen!!), het ontbreken van het motorgeluid en rijwind is spierontspannend. Alles om me heen is groen, het ruikt naar Lupine en Rozen. De vogels vliegen en fluiten om me heen en de mooie huispoezen komen me begroeten.
Ik begrijp mezelf nog net dat we dit opgegeven hebben.
Thuiskomen is het niet. Maar het voelt heel dankbaar dat onze vrienden dit voor ons willen doen; er wonen en voor de konijnen en kippen zorgen. De enorme tuin verzorgen en zelfs het geheel wat opknappen. Super en wat voelt dat rijk dat we dit weer met hen mogen delen op deze vrijwillige manier!
En dat in ruim 12 uur gereden! Voor een weekje werkvakantie in Nederland en veel mensen opzoeken en echt gedag zeggen zal me deze week heel goed doen als niet-meer-ingezetene.
Moe geniet ik in de stralende avondzon die alle regendruppels beschijnt van een rustig rondje tuin.

Overdekt zwembad


Goed, we rommelen graag. "Wat is rommelen??" vraagt men ons vaak. Rommelen is gebruiken wat je hebt op het moment dat je de inspiratie, zin en tijd hebt. (Dat laatste kun je gelukkig maken!)Dus na het ophalen van veel rommel kun je er ook wat mee doen. Dat zwembad met zijn rottend blad op de bodem was ons een doorn in het oog. Het zou zo'n mooie droge opslagplaats kunnen zijn. Dus overdekken dan maar. Maar waarmee? Eerst schoongemaakt en uitgeruimd natuurlijk (dag werk) maar daarna op zoek naar materiaal voor een kapframe; Bamboe uit eigen bos. En folie-resten als start van de kap. En zo blijven er andere dingen liggen die ook weer op inspiratie, zin en tijd mogen rekenen. Heerlijk.

vrijdag 5 juni 2009

te moe

wel in de gelegenheid zo boven in het dorp, maar echt even Te Moe om ook maar iets op te schrijven.... pffff naar bed naar bed zei Duimelot

hemelwater




Als ik in het donker door de regen naar de auto loop na wat uurtjes 'creeeren' in SL, zie ik buiten de lantaarnschijnsels om, om de paar meter op verschillende hoogtes glimwormpjes zich presenteren in de donkerste hoekjes van de stenen muurtjes door het dorpje. Wat is dat toch een feeeriek schouwspel. Vaak alleen als het goed natgeregend is en donker. De buien waren weer typisch frans vandaag. Pijpenstelen, in wassende beekjes over de straten en op de weg de bocht om, de korstse weg zoekend naar de afwateringen die naar de beek lopen. Bliksemschichten en ver gerommel door het geruis en gekletter van de regen heen.
Machtig!!

donderdag 4 juni 2009

Een poging om de lente vast te leggen. Op groot beeld ziet het er prachtig uit, het wordt steeds groener...
Joppie de kater kwam eergister thuis met dit nog jonge slangetje. Wat voor soort het is weten we niet, maar we waren erg blij dat hij z'n prooi eens mee naar huis nam. Zo hebben we ook de kleine Cros laten weten dat dit een gevaarlijk diertje is en alle katten ervan weggehouden tijdens het fotograferen. Joppie zelf was onder de indruk van onze schrik.
Deze foto wilde ik niemand onthouden. Alsof Cros zich door Rembrandt heeft laten portretteren

woensdag 3 juni 2009

Zoeken & Vinden = niet gelijk aan

Tussen de voorgrond en de achtergrond van deze foto loopt het wandelpad;
Vandaag de laatste loodjes op het terrein langs de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Na de lange warme rit laden we de spullen uit en zetten de aanhanger vast klaar voor het picknick-bankje en wat oude balken. We drinken eerst even koffie en genieten van het weidse uitzicht over het dal en het dorp. In nog geen minuut al 6 a 7 wandelaars die babbelend en in stilte voorbij wandelen. Wat drijft die mensen?? Van alle plekken op de aardbol lopen mensen van allerlei pluimage deze route met steeds weer andere startpunten. Marc ontmoette de vorige keer 2 taiwanese dames waarvan 1 hem uitnodigde mee te lopen. Hij had het bijna gedaan, maar waarom? De dames liepen deze route om even niet ergens mee bezig te zijn. In die zin; niet werken of een doel hebben. Lopen om te lopen. Ik vraag me al hooiende met een riek af 'waarom'? Wat zoeken deze mensen, wat drijft ze. net zo'n vraag waarom mensen emigreren? Zoeken ze iets. Als ik zoek vind ik niets. Als ik niets zoek vind ik alles dat ik nodig heb. Of ik het van te voren nu al wist dat ik het nodig had of niet. Voor mij is 'bewust zoeken naar' zinloos. En het niet-zoeken geeft me een enorme rust. Gelukkig is Marc wel een zoeker die me laat beseffen dat de 1 het zoeken eigen is en nodig heeft en de ander daar nu niets in vindt. Tevens stuitte ik vandaag ook op een artikel over Hetty Ittersum in een oude Happinez. Hetzelfde thema. Tijdens de ontmoeting met een brits echtpaar, emigranten-in-spe, vergeet ik ze te vragen naar het 'waarom' of wat ze zoeken in dit land. Tijden ons eenvoudige werk in de tuin van een vreemde is er veel tijd tot nadenken. En veel stof ook. Weer ben ik het leven dankbaar dat ik het geluk bezit een leven te hebben waarin tijd en ruimte is om na te denken. Tot besef te komen en het 'NU' tot me door te laten dringen. Het genieten zit in de meest kleine dingen zoals de politie-vogel.
(deze maakte plotseling een sirene-geluid "wieuw-wieuw" en we schoten tijdens de aanmaaklimonade beide in de lach.) Welke vogel het nu eigenlijk was vonden we niet relevant, de lach die hij ons gaf was vele malen meer waard als zijn naam.

oproepje

tijdens feestjes en informeel samenzijn wordt er hier op het platteland vaak wat gezongen. Bekende franse meezingers (die wij niet kennen) of grappige en weemoedige liederen, het chanson-idee. En natuurlijk vragen ze ons om ook wat te zingen. Je wordt dan aardig voor het blok gezet en we schrikken daar zo van dat we meteen een black-out hebben.
Daarnaast hebben we helemaal geen cd's van onze favoriete nederlandstalige muziek.
Ons oproepje is dan ook; wie heeft er te krijg of te koop muziek van de volgende Nederlandse artiesten als;
Frank Boeijen
Stef Bos
Herman van Veen
En anderen in dit genre...?? Zelfs Doe-Maar hoort hier bij.
(helaas zijn we geen liefhebbers van Andre Hazes en Willeke Alberti)33333333333333333333333(Cros doet enthousiast mee met toetsenbord-tikken)
We zouden graag de lieve en vooral geinteresseerde mensen hier onze achtergond ten gehore willen brengen en het is af en toe heerlijk de mooiste nederlandse liederen te horen en mee te zingen. Via de 'Reactie'-mogelijkheid (of per mail) onderaan iedere post kun je het ons laten weten. We komen er dan snel op terug.

maandag 1 juni 2009

eetbaar


Ik heb er vele ingezaaid en ze gaan al bloeien; Oostindische Kers. Ze staan op alle plekjes waar ze kunnen hangen.. prachtig zijn ze.