donderdag 22 januari 2009


toch maar die vrieskist



We missen nog een hoop spullen en machines hier. Deuren voor de schouw, een cv-systeem, fornuis, vrieskist. Maar we zullen moeten sparen en nog belangrijker; zoeken naar wat voor hier de dichstbijzijnde oplossing is. En betaalbaar natuurlijk. Niet alles wat we willen kan ook of we kennen De specialist/het bedrijf nog niet.
Dus een dagje Rodez leek ons wel eens leuk, ook omdat we daar nog niet geweest zijn.
Dat resulteerde in een paar hele leuke resultaten. Een vrieskist waar tenminste wat in kan; 350 liter en A+ klasse. Wat schouw-deuren betreft kwamen we niet veel verder.
Je zou denken dat dat bekend terrein is voor de fransen die subsidie kennen op houtkachels en andere ecologische oplossingen, maar helaas.
In een groot 'tuincentrum' hebben we ons verbaast over de prijzen van het levende groen en de kwaliteit. Erg duur en het ziet er allemaal niet echt gezond uit.
De vrieskist kon met gemak in de auto en na demontage van het deksel paste hij net in het varkenskot achter het huis. Nu we die hebben kan ik snel eens veel broden bakken en ze invriezen. Leuk, dat wordt een dag werk. Voor we hem konden plaatsen moest het hok nog wel opgeruimd worden en wat schoongemaakt.
Het was het domein van muizen en een slang.
Verder is het hier somber, koud en zeer nat. Boven op het plateau is dit sneeuw, maar bij ons zo laag smelt dit al voor het de aarde raakt.
De katten doen het erg goed hier. Alleen Aai voelt zich al vertrouwd met het raamloze kattenluik, maar de kattenbak binnen kan ze nog niet negeren.
Onze terrorist Joppie is nog erg voorzichtig, op het bange af. Wat ons verbaast, want hij is toch de Kater die alles controleerd en bewaakt. Hij zit veel op de trap, zodat hij alles goed kan volgen. Buiten loopt hij met je mee als een goed getrainde hond.
Vanavond weer franse les, dus een goed moment voor onze mail-check en de weblog :-)

les chats sont demenagé

Zondagavond, het is donker, erg donker en het is mistig nat. Ik heb de ' oprit' met windlichtjes verlicht.
Binnen is het warm, schoon en opgeruimd. Marc komt zo thuis met de katten. Na een eerste dikke knuffel hoor ik dat de rit voor de katten net iets te lang was, Joppie was snel na vertrek losgebroken uit zijn mandje en heeft de auto volgepiest een half uur voor aankomst. 2 Andere hebben gepoept in hun mand, dus gauw de beesten aan het nekvel naar binnen.
Ze zijn allemaal bang en verkennen snel de kamer. Boven ploffen ze gelijk op bed en het kleed. Wat een heerlijk idee dat ze hier zijn; we zijn ' verhuist' ....
Het voelt goed te weten dat de burgermeester weet dat we er permanent zijn. In zo'n kleine gemeente als dit, 550 inwoners in totaal, is het prettig. Door hier altijd te zijn kweken we good-will die we nog hard nodig gaan hebben. Aan vakantie-bewoning heeft de gemeente niets, die komen nog niet eens in de plaatselijke kroeg of de ini-mini-supermarkt.
De dag na Marc's aankomst pakken we de auto uit, ook in de blauwe Laro past enorm veel. Kaarsen zijn hier amper te koop en erg duur. net als zoveel andere dagelijkse dingen. Dus met de berg die we kregen zijn we heel blij! Het pakket met vergeten zaken is nog steeds niet terecht cq. bezorgd. Dus de geleende spullen kunnen nu terug, want Marc heeft weer genoeg meegenomen om het verlies te compenseren. Alleen m'n bijbel (NBV) ben ik kwijt. Dat doet wel zeer, maar misschien komt die nog boven water.
Marc sloopt een klein ruitje uit het raamwerk en gaat op zoek naar spullen om een provisorisch kattenluik van te maken. Ik ruim de auto uit en heb erg veel te wassen, kattepies!! We hebben nauwelijks kasten, dus halen we een hele oude beschimmelde kast uit de secadou (drooghokje voor kastanjes) en ik probeer daar nog wat van te maken voor onze kleding. De wolken blijven mysterieus hangen in de kloof en ontnemen ons op varierende wijze het uitzicht. Schitterend, maar wel nat.
Pipo besluit toch even buiten te gaan kijken en rent de weg over het bos in. Oops, Pipo kennende is hij gelijk de weg kwijt. Als een overmoedig dier dat halverwege zijn avontuur er plots weer aan herinnerd wordt dat hij een mietje is. Zijn karakteristieke goed gearticuleerde 'miauw' is goed te horen. Normaal is Pipo buiten niet op te pakken, maar zodra Marc hem bereikt heeft laat ie zich oppakken en naar huis dragen. och gossie!
Nu de verwachtte regen heel de dag uit de hemel komt moeten we ons binnen zien te vermaken. Zoveel te doen, maar alle ruimtes, op de woonkeuken na, zijn net zo koud als buiten en het is pittig werken zo. We moeten met energie heel zuinig omgaan, op de kleintjes letten. Alle deuren tochten, dus een ruimte met een gaskachel verwarmen is zonde van de energie. (lees ' geld' ) In deze nattigheid dood hout gaan zagen is eigenlijk geen doen, maar het droge hout is wel bijna op.
We proberen zo praktisch mogelijk dingen hier op te lossen, maar het oog wil ook wat. Sommige dingen kunnen we niet esthetisch en praktisch improviseren.
De bar helemaal beneden is nog een vieze koude chaos, dus de computers zullen voorlopig in de woonkeuken moeten. Marc bouwt een werkblad en we hangen onze trouwfoto op. Veel te vol nu, maar er is al wat te werken. Het traditionele gootsteentje is ook weer vrij.
De keuken moet ook nog helemaal uitgemest worden. De muizenlijkjes liggen nog her en der en wat moeten we samen met 40 borden en 100 stuks bestek??
Soppen, vegen, uitzoeken, weggooien, inrichten, wassen, hout sjouwen en genieten van deze prachtige plek.
Maar de financiele situatie verstoord het rommelen, improviseren en genieten.... Jammer, maar er moet over gesproken worden. We willen hier nog zoveel, de helft kan niet; er is geen geld. De andere helft moet wachten tot het huis verkocht is. Uiteraard resulteerd praten over geld in ruzie.
Terwijl we dat helemaal niet willen. ik reduceer alles tot wat ik echt in essentie nodig heb. Liefde, warmte, onderdak, kleding en eten.
M'n 2e argument waar ik Marc en mezelf mee gerust wil stellen is dat ik bereid ben te gaan werken, kan werken. Maar ik heb nog geen echt initiatief daartoe genomen. Ook omdat we hier nog zoveel moeten doen, opruimen, ruimte creeeren. Het is dan wel geen klein huis, maar zonder kastruimte en met deze viezigheid en verwaarlozing kost het nog maanden voor we de tijd zouden kunnen hebben om erop uit te gaan, te ontspannen of te gaan werken
Ik moet terug naar Nederland om daar te werken, spullen te halen en dingen te regelen. Mensen te zien en toch ook afscheid te nemen. Ik zie er vreselijk tegenop. Alles wat ik ' moet' doen kost minstens 2 weken. 2 Weken hier weg zijn betekend vervreemding van wat me lief is. Nederland voelt niet als thuis, ondanks dat ik me wel gehecht voel aan zoveel mensen daar. Maar wat is die afstand als er telefoon en internet bestaat. (telefoneren is duur, sms-jes versturen is duur en internet is nog een halszaak!) En ach, wat is nu 1100 kilometer op hetzelfde continent. Relatief nog dichtbij, het is hier Nieuw-Zeeland niet. :-)
Tijdens Marc's afwezigheid heb ik geprobeerd met een hak om plantbedden voor wat groenten te maken. Vlakbij huis onder de overloop van de bron (voor het wateren van de zomer) heb ik 2 plateautjes gemaakt. Het eerste experiment met verschillende stammetjes die ik met een touwtje aan 3 kleine paaltjes heb bevestigd. Te veel tussenruimte. Ik zou rechtere stammetjes moeten hebben...... Bamboe! Het 2e experiment ziet er al veel beter uit. Ik had gehoopt veel stenen te vinden in de grond om daar kleine lage muurtjes van te bouwen. Maar helaas, wat kiezels en daar bouw je geen keerwandje mee.
Ik ben benieuwd hoe snel de grond tussen de stammetjes is weggespoeld.
De keuken is geweldig geworden. netjes en schoon en alle overbodige rommel is eruit waardoor er ruimte is voor voorraad en alle spullen die we dagelijks gebruiken. Hier kan ik voorlopig wel mee leven. Marc meet op waar de wenteltrap naar beneden zou moeten komen.
Het onder- en bovenhuis overlappen elkaar, de trap moet in de wasruimte uitkomen, naast de 'wijnkelder'. Het valt niet mee om inzicht te krijgen over afmetingen en dergelijke. Er komen steeds meer streepjes en tekens op de plavuizen vloer. Daar de paal van de trap, oh nee, dan komt de trap te dicht bij de keuken. De zijkamer in de woonkeuken wordt de toekomstige open keuken. De trap naar boven moet vervangen worden. We prakiseren over glazen deuren voor de schouw waar we dan een cv van kunnen maken, de houtwarmte optimaal kunnen gebruiken en de schouw kunnen handhaven zoals die nu is.
We willen, zover mogelijk, het huis traditioneel laten. Het is zo echt, maar we hebben er geen verstand van, niets is zoals in Nederland.
De katten beginnen te wennen, maar buiten is nog eng, nat en koud. Het kattenluikje doet het redelijk, tis hard doorduwen voor het poezenvolk en ze zijn een doorzichtig luik gewend.
Dit luik is een houten plankje dat op een reepje rubber is geschroeft en 2x zo smal als het vertrouwde deurtje. Aai is de 1e die het helemaal zelfstandig aandurft, maar ze staat buiten in de regen al snel zielig te piepen. Ik slaap 1 nacht voor de schouw, opeens zijn er wel 4 katten om me heen, tevreden spinnend. Zelfs Pipo, het toppunt van schuchterheid, laat zich niet door mijn benen van het matras af duwen. Heerlijke nacht zonder kou of gesnurk.(in de grote slaapkamer is het een graad of 4) Ik voel me meteen een stuk beter. Alleen m'n keel gaat 's avonds op slot. Met moeite kan ik wat water doorslikken.
Een tijdje zon zou wonderen doen, maar het ziet er voorlopig nog niet naar uit. Vandaag weer even ' naar boven' voor boodschappen en een krantje.
Morgen zou ik best graag naar de markt willen, maar 's avonds dan weer naar boven voor de franse les. Oops, en dat zuinig aan doen (diesel is niet gratis helaas) valt nu dus nog helemaal niet mee.
We realiseren ons elke dag op vele momenten hoe geweldig het hier is. We hebben nog een lang traject voor de boeg voor we kunnen ' leven' zoals we wensen.
Maar de basis is er, de natuur, de stilte en de ruimte om ons heen. geen vieze industriele stank, geen verlichting snachts, geen herrie van de wegen in de buurt. Geen overload aan info vanuit krant of televisie of de prikkels van internetverkeer. Geen verplichtingen naar de buitenwereld, geen behoefte aan zaken die we niet echt nodig hebben, dit is al leven zoals het bedoeld is! Daar worden we stil van en kunnen weer op adem komen.............

vrijdag 16 januari 2009

onze nieuwe franse start

Welkom in 2009.
We hebben weer geen bereik op onze mobiele toestellen. Vreemd, want de vorige eigenaar kon bellen wat ie wilde hier.
Dus onze berichtjes komen niet aan en wij ontvangen ook geen sms-jes.
Dat ervaar ik als een sociaal vacuum, niet echt prettig. Maar de hectiek van het leven in Nederland (zonder een momentje stilte en rust) is nog minder prettig. Ik zie er vanaf met mijn zieke lijf om iedereen met de vaste telefoon te bellen. Morgen weer een dag en je haasten is hier een onbekend iets. Dat leeft niet in de mensen en wordt als stads en lomp ervaren.
We hebben een boodschappenlijstje gemaakt voor een dagje 'grote stad'. Van machines tot groente, dus dat wordt een lange dag. We waren nog niet samen in het stadscentrum geweest en het is ruim een uur rijden. Zelfs hier lunchen is een gezoek. De ene kroeg is de andere niet en wij zoeken een niet al te sjieke gelegenheid om even wat te eten.
We hebben 2 uur te overbruggen en kunnen zo het oude centrum bekijken.
Op een kleine stadstuin na, met een paar hele mooie oude bomen, valt er niet veel te zien.
We vinden een kale, maar warme lunchroom, waar we een omelet kunnen krijgen. Ik ben blij met wat middeltjes tegen de keelpijn. De griep wil maar niet overgaan en steeds heb ik er weer wat anders bij. (van rugpijn tot misselijkheid. Die later bleek te komen door de uitlaatgassen van de op Aspen draaiende kettingzagen.)
Alles is erg duur in deze uithoek van Frankrijk. Dus een flinke hoeveelheid euro's armer rijden we weer naar huis 's middags. Wel veel fijne praktische zaken kunnen vinden.
We eten iedere dag tussen de middag warm. Dan hebben we voor de rest van de werkdagen veel energie en kunnen 's avonds met brood, wijn en kaas onderuit zakken en in het vuur kijken.
Geen behoefte aan muziek, internet, telefoon, TV of het spelen met de nieuwe Wii.
Slapen valt niet mee in de kou. De grote slaapkamer is in het benedenhuis en proberen we iets warmer te krijgen met een gaskachel. De ruimte is eigenlijk te groot en het gas te duur om dit te blijven doen.
De schoonheid van het landschap treft ons diep. Dit is het laatste seizoen dat we hier nog niet hebben kunnen beleven en weer is alles nieuw. De stilte heelt alles wat ons leven in Nederland moeilijk maakt. We beseffen dat dit plekje voor ons perfect is om samen verder te gaan.
Ons hart ligt hier en dat was ook het moeilijke aan onze maanden in Nederland. Je wilt hier zijn, werken, leven en liefhebben. De aandacht voor het af te bouwen leven in Nederland verslapte daar met de dag. De onmacht daar te zijn en hier niets te kunnen doen is ronduit verlammend. Alles is afleiding, bijzaak, onbelangrijk. Alle prioriteiten liggen hier op dit prachtige plekje en het enige dat je kunt doen is voortzetten wat er nog is in Nederland. Zodra we hier een stap over de drempel zetten is dat zo'n verademing dat je Nederland accuut vergeet. Wat ons nog echt (fysiek) bindt is het huis dat te koop staat, onze katten die we missen en de eenvoudige internet-toegang waarmee we contact houden met de wereld.
Het ontbreken van internet hier is een vervelende factor. De traagheid van France Telecom (onwelwillend ook), het niet goed spreken van de taal en alle werkzaamheden hier die ook belangrijk zijn voor de dagelijkse beslommeringen belemmeren ons te communiceren met de buitenwereld.
De buren hebben we inmiddels weer mogen begroeten.
Op zondagmiddag, voor de fransen een heilige familiedag, zijn we uitgenodigd om te komen eten. Met een wel heel zere keel, zijn we natuurlijk naar ze toe gegaan. Al zittende in de schouw, was het een eenvoudige gezellige maaltijd waarin we elkaar wel heel goed begrepen. Weer bieden ook zij, net als de burgermeester, aan om ons met internet te helpen.
Onze houtvoorraad slinkt snel en we werken hard aan het verzamelen van reeds dood hout voor volgend jaar en vers hout voor dat jaar erop. Als je enkel op hout stookt kost dat veel bomen. Gelukkig staan er hier wel een paar. 11 hectare moet toch genoeg zijn ons warm te houden 's winters.
Mijn schoonvader, die ik nauwelijks ken, komt voor een aantal dagen bij ons kijken. Het is een heel handige man en bereid om wat te helpen. Een paar geweldige dagen achter de rug. Lekker 'rommelen', goed eten en veel rust. We vinden het erg leuk om bezoek te mogen ontvangen en wat te ondernemen wat past bij onze behoeften. De hond, Miska, is een lief kind dat zich heel de dag laat gelden. Haar leven draaide om stokken, stammen, ballen en knuffels. We missen gelijk een hond zodra ze weer naar huis is. Honden geven een geluid als er bezoek is of valse trek in de schouw. (het huis staat dan blauw van de rook en als je ligt te slapen is het fijn dat er een brandalarm op 4 pootjes rondloopt)
Na een belletje of tig met onze huisoppas (S&G) blijkt dat ze er wel oren naar hebben op ons huis te passen. En niet voor even, maar voor een onbepaalde tijd.
Dat natuurlijk als ze er mogen gaan wonen en ook hun dieren kunnen verhuizen. Dus zaak dat 1 van ons met pa meegaat naar huis om afspraken te maken en weer wat spullen op te halen. Ook de katten, want dan kunnen hun dieren ook mee naar 'ons' huis en hoeven wij niet meer naar nederland.
Vanaf afgelopen donderdagochtend ben ik dus alleen hier. Wat een weldadige rust na een kleine week 2 man en een hond. Mijn keel speelt weer op en mijn oren zitten ook weer dicht. Ik heb slaap in te halen en geniet van de warme slaapkamer boven de woonkeuken. Smiddags lees ik mijn boek en wordt er op de deur geklopt; De burgervader en zijn maat staan op de stoep. Of de gemaakte weg in orde is, of we al vooruitgang hebben geboekt met het verkrijgen van internet, enzo.
Ik word daar toch verlegen van, De burgermeester op bezoek en ik ben alleen.
Ik vertel het ze gelijk, voor mijn eigen veiligheid. Ze vragen beide gelijk of ik niet bang ben in m'n eentje op dit eenzame plekje. Maar hoe kan ik eenzaam zijn als ik omringd word door alles wat me zo dierbaar is; Natuur! Ik wil vragen waar ik bang voor zou moeten zijn, maar ik kan de woorden niet vinden.
Het naamloze bospad is afgelopen week 'gerepareerd'. Dat houdt in dat de kuilen wat zijn opgevuld, de gevallen bomen netjes zijn opgeruimd, nieuwe regenwatergeulen aangelegd zijn om te voorkomen dat de weg wegspoeld. We hebben de 2 werklui in dienst van de gemeente bedankt met een doosje echte hollandse drop. Monsieur Le Mer kwam even inspecteren. Wij zijn er content mee, maar de nieuwe geulen moeten nog wel wat inzakken. Met een 4x4 is het wel te doen, maar met een gewone auto blijft het lastig.
Ik kijk erg uit naar volgende week. Dan is Marc weer terug met onze katten. Eind januari moet ik terug naar Nederland voor werk en dergelijke. Zoveel af te ronden, maar ik wil niet weg.... Die zure appel blijft liggen tot ons huis verkocht is. Gisteravond mijn eerste officiele franse les gehad in het stadje. Leuk om meer immigranten te ontmoeten en te merken dat mijn kennis van de franse taal nog niet eens zo slecht is. (ook met veel dank aan Denise!!)
Het grote nieuws is dus dat we vanaf nu officieel hier wonen. Er zal altijd iemand zijn om voor de katten te zorgen. De stilte vanaf onze kant is even niet anders. We zijn afhankelijk van mail en de vaste telefoon. Verder kunnen we wel sms-jes ontvangen als we regelmatig ons netwerk met de hand instellen. Net van de weg af is dat een ander netwerk als hier thuis en ook dat valt regelmatig weg.
Ik ga me nu haasten om net voor sluitingstijd naar het internet-punt te rijden (30 minuten) om dit bericht op de weblog te plaatsen.
Tot ziens??

oud NIEUWS vanuit Frankrijk

Even terug naar vorig jaar.
Hectische laatste maanden in nederland en twijfels wanneer we weer naar Frankrijk zouden gaan.
Ik wilde nog 1 x 'mijn' kerst vieren in Nederland, zingen in de kerk en de vertrouwde omgeving.
Sinds jaren had een hele stevige griep mij geveld de week voor kerst, naar de reis en de lange tijd (we waren 5 weken van plan!) in Frankrijk toegroeien viel een beetje in het water, zo ziek als ik was.
De Kerst stond dus in het teken van inpakken en veel slapen.
2e Kerstdag zijn we gaan rijden met de rode landrover, die kan veel harder en we kunnen er gigantisch veel in meenemen.
Met een te zware lading achter ons was het 1100 kilometer zwabberen, maar rond 1900 uur konden we het huis dan eindelijk in.
We zijn overweldigd door de natuurpracht de laatste 100 kilometer. Alles was wit van bevroren dauw en een leuke laag sneeuw.
De laatste pas is rond de 1100 m hoog en de plateaus daarachter rond de 800 meter, de sneeuw stoof door de wind de weg over in de schemering en we hebben beide geen ervaring met in de sneeuw rijden. Met een zware zwabber-auto al helemaal niet. Het blauwe schemerlicht doet sprookjesachtig aan.
De concentratie was hoog en we waren beide gespannen, want de geulen zijn niet leuk om in terecht te komen maar de andere kant is na een sliding 100 meter lager (of meer) nog minder aan te bevelen.
Bij ons huis lag geen sneeuw meer, daar is het een stuk warmer. Het huis met haar meter-dikke muren van graniet is ijs en ijskoud.
Moe en met dat blik soep halverwege de lading in de auto is het nog even hard werken.
Marc opent de deuren, haalt hout, sluit electriciteit aan en opent de watertoevoer. Samen bereiken we de soep in de oude koelkast, terwijl de zwaarste spullen (boiler, zaagtafel, etc) een nachtje buiten mogen blijven.
Na soep, brood en 1 glaasje whiskey zijn we goed uitgeteld en duiken even het bed boven de woonkeuken in.
De rest van het huis is rond het vriespunt, het beddengoed ligt achterin de auto en we zijn afgepeigerd.
Het duurde een kleine 4 dagen het huis enigszins warm te stoken, zo dat de stenen 's nachts niet helemaal meer afkoelen. De nachten zijn heel koud, met een met sterren bezaaide hemel en een maan om een krantje bij te lezen.
De dagen zijn rond de 6 a 8 graden, maar in de zon kun je eten in je t-shirt!!!
De 1e week zijn we hier altijd op ontdekking, welke bomen zijn reeds om, is er nog een steen op een dak gerold??
Maar niets van dat alles. Wel heeft een acacia in haar val een oude eik mee de helling af geduwd en is de rest van de acacia een gevaar voor de broodoven. Als de boom valt zal de oven een hoopje stenen zijn, dus dat is al weer wat nieuw hout voor over 2 jaar.
We hebben onze prioriteit op het hout gelegd. Geen hout is geen warmte.
Maar voor we ons daar helemaal op uit kunnen leven verlangen we in deze kou naar een warme douche. Dus eerst de 120 liter boiler proberen aan te sluiten en aan de gang zien te krijgen.
De buizenmaat van de leidingen is erg apart. Dus een speurtocht langs bricorama's volgt voor het rotmaatje 18.
Tevens hebben we een was/droogcombi (C-merk ;-) gekocht, want voor ieder wasje en droogje naar H&T is best belastend. De beloning is groot, we kunnen warm douchen en dat ervaren we als een luxe zegen! En met wasgoed hoef ik niet meer te zeulen. De luxe in Nederland valt hierbij in het niet!
We nemen saampjes de tijd om weer te aarden hier, om weer een ritme te krijgen. We laten het dorp zien dat we er weer zijn door in het cafe onze post te halen, koffie te drinken en een krantje te kopen.
Zodra het donker wordt wassen we ons, nemen een wijntje, doen een spelletje en eten brood met franse kazen.
De rust is snel weer terug hier en we hijgen uit van Nederland. Dat land doet ons weinig goeds. (op alle lieve mensen na die we daar achter moeten gaan laten)
Oud en nieuw was een erg aparte ervaring. In doodse stilte, met hier en daar de roep van een uil en het knetterend haardvuur, een spelletje gedaan, sterretjes aangestoken en lekker gesnoept van waar de fransen zo goed in zijn.
Precies om 0:00 uur naar buiten gegaan met de nieuwsgierigheid van 2 kinderen...
Niets............... maar dan ook helemaal niets! De stilte was als vorig jaar en het jaar daarvoor.
Geen verschrikte vogels, geen vuurpijlen in de verte (ehm welke verte...) geen geluid van feestende overburen (waren er niet), helemaal niets. Erg apart als je weet dat heel Nederland ervoor op blijft, oliebollen eet (bah, behalve die die mijn vader bakt), vuurwerk de lucht in schiet, de kruitdampen nog een nacht blijven hangen en de uitslag van de loterij bekijkt op TV.
Dat was 2008.