Door de visvangst en de warmte lijkt het aanwezige water nóg belangrijker. Water is nodig om te drinken en te wassen en nu levert het zelfs verkoeling en voedsel. De beek die door ons ravijn stroomt en 's winters een bulderende waterval is , is nu niet meer als een sijpelend beekje. Als we drie gieters vullen om wat planten te bewateren stoppen de overloopjes van de bron al met stromen. Weer is het droog en verlangen we naar regen. We proberen iedere dag naar de rivier te gaan om te proberen nog zo'n joekel aan de haak te slaan, maar soms is het waterpeil te laag of het stroomt te snel. E. en ik deden gisterochtend een poging.
Het peil is zo laag dat we op een keien-rug kunnen gaan staan, maar we zien de bodem en onze pogingen halen niets uit. Ik zie het water zich weer terug trekken richting de sluizen en alsof er een duveltje mee speelt sta ik dan al tot mijn enkels in het water. Onze goede wandelschoenen doen voorkomen dat we het tijdig doorhebben en we redden alles van de nattigheid en strompelen zo snel als gaat over de gladde keien door een dieper gedeelte de kant op. We besluiten het vissen te laten voor wat het is voor vandaag en zoeken een hoger punt op om op een rots van het geheel te genieten. We drinken samen koffie en keuvelen terwijl we tegen de ochtendzon in naar de rivier kijken. Libellen en vlinders vliegen en dartelen om ons heen, de bries verkoeld en laat bij zijn afwezigheid voelen hoe warm het weer wordt. Het geluid van het water, de geur en het uitzicht is voor E. en nog steeds voor mij indrukwekkend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten