donderdag 16 oktober 2008

les anes



Ezeltjes...... Ze zijn allemaal ontzettend lief. Van alle ezeltjes die ik inmiddels gezien heb. Ik smelt bij het aaien of bekijken. Ik wil ook ezeltjes.... De stal staat er al. (hoe we ooit een afrastering/hek moeten plaatsen in de rotsige wildernis is ons een raadsel, maar ze komen er)
Ik dacht dat het ezelfeest te laat in oktober plaats zou hebben en het zou moeten missen, maar!! dank voor de lokale krantjes, het is 11 oktober en een dag nadat we naar NL hadden willen rijden.
Maar omdat er meer te zien is dan enkel ezels gaan we gewoon 1 dagje later weg. (mijn hart juigt!)
Op onze laatste dag Aveyron, sluiten we alles heel goed af. De luiken, leidingen, kraantjes en hek. Met een bezwaard gemoed toch maar vertrokken naar een kleine plaats in het volgende departement. Bekend van het ezelfeest. Pierre (buurman en vriend van H&T) hopen we er ook te zien. Deze man heeft 6 ezeltjes, is er trots op en voor franse begrippen zorgt hij heel goed voor ze. Ze staan dicht bij elkaar, met ieder een andere kleur halster om, de jongste met een touwtje. Alle ezeltjes aldaar aan een kabel gespannen tussen old-timer-trekkertjes. Er omheen in de frisse ochtendzon de 'stands' van andere deelnemers; traditionele kaas, notenolie, rommelmarkt-dekens op het droge gras en traditionele muziek in een hoek dat via microfoons een verdragend kabaal achterlaat. Het leek op schotse muziek, inclusief een zusje van de doedelzak. Het klonk wel heel authentiek.
Het was erg leuk als laatste Pierre de hand te drukken en hem te zeggen dat hij welkom is als we weer terug zijn. Ik denk dat hij wel weet dat we elkaar nog vaker gaan zien.

maandag 13 oktober 2008

vrienden


Zo alleen je in Nederland vaak bent, zo makkelijk is het contact te maken in Frankrijk. Misschien dat het aan het platteland ligt, of de geisoleerde ligging van onze keuze. Maar veel 'buitenlanders' wonen hier niet permanent en voor de franse stedingen is het een geliefde regio voor vakantie's. De 1e x dat we de ezels van onze buren op het bospad aantroffen, hebben we ze moeten en willen helpen ze terug het land op te sturen. Dat resulteert in een nadere kennismaking, precies rond aperatief-tijd. Met ogen, handen en voeten kunnen we elkaar goed begrijpen. Zo vonden we uit dat het 2 zussen zijn die in de toekomst er 4 dagen per week zullen gaan wonen. Mits er een oplossing komt voor het 2e woonhuisje, want er is geen water daar. Of een put slaan naar de bron (als ze de bron kunnen vinden) en anders met een pomp het water van hun andere bron naar het huisje leiden.

Ik schat ze rond de 60 en zoals alle mensen daar werken ze met dieselkracht rustig aan een bewoonbaar geheel. De zusjes zijn daar opgegroeid. Met de ossenkar aan pappa's hand via bospaadjes die nu verdwenen zijn naar het dorp bovenop het plateau.
Hun overleden broer was een bekende voor ons. Hij stond op alle foto's die in ons huis rondslingerden en aan de wand hingen.Een zeer goede vriend geweest van Christian.
Vol trots hebben ze hun huisje aan ons laten zien. Het was als 300 jaar geleden. Alleen het fornuis was iets moderner en ze hadden de kozijnen en de deur vervangen voor kunstof ivm de isolatie.
Maar een houten vloer vol kieren en gaten (onder een schuur/oude stal) een schouwwand met potjes en pannetjes erop. Foto's, klokjes, mariaflesjes gevuld met Lourdes-water en andere snuisterijen sierden het geheel.
Alles op en inelkaar ivm de geringe ruimte. Geweldig om daar met die mensen te praten over van alles en nog wat. 3 oude hondjes scharrelen wat rond, maar verder is alles, inclusief zij, schoon en proper. Knap in zo'n huis!
Zij waren in geen 50 jaar op ons terrein geweest (haar broer wel af en toe).
Dus over privacy gesproken !!! Ik had net mijn broodjes af, als aardigheidje en omdat ik de broden niet lang kan bewaren, heb ik hen een brood gegeven. Het leek me een toepasselijk gebaar.
Ook het belang van het kennen van je buren in deze redelijk verlaten kloof werd besproken. Ook zij zijn blij met permanente bewoning. De weg zal beter onderhouden worden, de postbode heeft 2 redenen om langs te komen (die blijft dan ook even een praatje maken, ze heet Danielle en je kunt haar bellen indien nodig).
We kunnen op elkaars dieren letten en elkaar helpen in geval van moeilijkheden.
Zij hebben de kennis van het leven op een verlaten berghelling, wij zijn jong , sterk en niet bang om met dieren te dealen of vies te worden.
Later belde 1 van de zussen ons op in het begin van de avond. Of we even wilden gaan kijken of de ezels niet weer uitgebroken waren, want er waren werklui geweest en ze zouden door de schrik van vreemden ontsnapt kunnen zijn. Ze wonen 46 km verderop en zouden het niet halen voor donker.
Dus wij, enthiousiast dat we wat kunnen doen, er te voet op uit. Marc met koplampje in de schemer het terrein afgestruind en ik de weg afgelopen... Gelukkig, ezeltjes rustig aan het grazen op de helling.
De dankbaarheid van hen dat je zulke dingen wilt doen is heel groot.
We boffen dus met buren die je niet kunt zien, aan te lopen wonen en kunt bellen in geval van nood!

Verder is het bijzonder dat we zo'n enorm tof contact met H&T hebben. Zo lief dat we mogen douchen, wassen, internetten en ook nog eens onze verhalen, emoties en frustraties kwijt kunnen. H, je bent een geweldig mens en ik ben heel blij dat juist jij bij S.H. werkt, zodat we jou en T mochten leren kennen. Genereus, geduldig en misschien wel veels te lief voor hollandse begrippen! Dus waren wij ook heel blij dat we wat terug konden doen door te helpen met het voegen van jullie Gite****!
(http://www.homelidays.com/NL-Vakantiewoningen/110_Search/SearchList.asp?oldPg=&ADR_PAYS=FR&ADR_LOCALISATION=FR+MIDIPYRENEES+12-AVEYRON&DOld=mur-de-barrez&TYPE=MAIS,CHAT,GITE&PART=RW&FROMSEARCH=TRUE&DESTINATION=MUR-DE-BARREZ&EXACT=TRUE)
Ik hoop jullie ook snel te mogen begroeten hier in NL. Dan snappen jullie heel snel hoe graag we hier wegwillen, ondanks ons prachtige plekje in Oostvoorne.

Arboriste



Ik kwam er nauwelijks aan toe en elke dag keken we tegen de acacia's aan, begroeid met hedera en mos. Veel dood hout en gescheurde takken.
Ze hebben wat verzorging nodig, maar tis niet 1-2-3 gedaan. Omzagen is geen optie, ze zijn DE schaduwboom voor tijdens de hete zomers. Ik kon haast niet wachten om erin te klimmen. De kleinste boom was zo gedaan, best gezond hout en geen gekke probleemtakken.
Maar och, die andere naast de secadu (drooghuisje voor noten)is onderin de stam gesplitst in 2 bomen, ingescheurd, heel veel dood hout en bemost. Wat zoveel wil zeggen als; gevaarlijk!! Zeker om in te klimmen.
Om deze zo belangrijke bomen de kans te geven om te herstellen van een grondige snoeibeurt leek het ons beter niet te wachten tot van de winter.
En weer een fijne oefening om de kettingzaag wat werk te laten doen.
Een acacia heeft wel sterk hout, maar zo pezig dat als de zware takken inscheuren, ze aan hele kleine vezels nog blijven hangen. Tevens zijn de doorns op de takken extreem scherp en het hout door mos en dergelijke verzwakt. Ook zieke plekken zijn niet goed te zien.
Met gezonde spanning en voorzichtigheid heb ik 1 helft gedaan. Prachtig stookhout en de voorraad slinkt wel heel snel als je geen CV hebt die het doet of gaskachels gebruikt. Het eindresultaat is schokkend, kaal, leeg ook. Het voordeel is dat we 's avonds meer sterrenpracht kunnen bewonderen. Met de voor ons niet gangbare natuurlijke duisternis is het naar boven kijken een favoriete bezigheid 's avonds.

zondag 12 oktober 2008

Brood bakken

De dag brak aan en nadat de eerste zonnestralen ons bereikten vanachter de toppen van de bergen, had ik veel zin om te proberen de broodoven op te warmen voor een eventueel 1e experiment. Er ligt nog veel troep in en ik besluit hem eerst eens flink schoon te branden. Het oude hout wat ervoor ligt helpt daar bij en geen gesleep met dorre kleine takjes die we nog te weinig hebben. Ze gebruiken er gedroogde brembossen voor. Voor alles dat ik daar beneden aan de heuvel nodig heb, moet ik het smalle, steile, uitgesleten paadje belopen. Ik heb geen water of werkblad beneden, geen bakblik of idee hoe dat moet gaan lopen. De hitte is enorm geweest. Ik heb gewacht met naar boven lopen om deeg te maken totdat de stenen in de oven wit uitslaan. Nu nog een plek verzinnen om het deeg te laten rijzen. Nergens is het constant heet genoeg. Bijna beneden aan het paadje staat een appelboom, reeds half verbrand aan de stam, maar zo vol leven dat de appels de takken zwaar maakt. Ze zijn nog lekker ook. Maar ook geliefd bij wespen en hoornaars. Nu bezorgt het nest boven het terras op het dak me ook al veel irritatie, dus steeds langs fouragerende hoornaars... Omzichtigheid geboden. Het deeg reist goed vlakvoor de gesloten ovendeur. Maar eerst een ladenkastje uitsoppen om dat daarna naar beneden te shouwen. Pas na 2x een tijdje rijzen kan het de oven in.
Volgende struikelblok; hoe leg ik ze erin en hoe haal ik ze er weer uit?? Misschien wat materiaal in de schuur boven?? Een blikken spiegelplaat misschien?? De randjes omgebogen om te voorkomen dat het blik as schept en om houdvast te hebben voor het erin en eruit schuiven?... Ook dat lukt.
Dus eind van de middag was er Brood :-) een fantastisch moment en nog lekker ook!
Dus deze truuk gaan we herhalen.....

Mudley & Tigger



Het wassen met koud water is een crime als je heel de dag in de franse nazomerhitte aan het rommelen bent, al je kleding is ook zo vies. Tevens zijn alle nuttige machines ook meegenomen door Christian. Dus wat een verademing als je bij vrienden (who else H&T) mag douchen en wassen! Naast Picasso, hun trouwe onstuimige 4-voeter hebben ze gezinsuitbreiding gekregen met Tigger en Mudley..... owowow ik smolt!!!!
Veel plezier mee gehad en ze goed bewonderd. Dat wordt een stel hoor....

Verkennen




Misschien moet je dit alleen uitzoeken, maar onze dank was groot dat we met Kees en zijn bezoek (familie :-) op verkenning gingen in de dichtstbijzijnde stad voor; Mr. Bricolage (Gamma, dat zeg ik!) soort tuingereedschap en -machines-winkel, 2e hands-witgoed, kringloopwinkel en de grote supermarkt waar de franse zo goed in zijn. Heerlijk gelunched in het aangrenzende 'La Place' op z'n frans. Heerlijk te weten dat men hier 2 uur de tijd neemt te eten, te rusten alvorens weer 4 uur te werken. Klopt meer met wat een mens nodig heeft om een betere balans te bewaren. De avond werd lang en na een geweldige maaltijd (crispy-plaat-kip-a-la-Kees met friet en salade en appelmoes) nog een wijntje en een babbel zijn we naar huis gegaan. Zeer moe, want eigenlijk nog geen hele dag echt even bij kunnen komen na aankomst.
De dagen erna zijn gekenmerkt door rommel ruimen, soppen, ontdekkingen doen, en heeft geresulteerd in een overzicht van de zaken die we niet hoeven aan te schaffen, de professionele hulp die we nodig gaan hebben (zoals een loodgieter)en het genieten van het franse leven.
De post haal je op in het cafe La Poste, de grote boodschappen ga je halen in een grotere stad eens in de zoveel tijd (mits je een vriezer en koelkast hebt) en voor de rest help je de mini-super in je eigen dorp, zodat je de omgeving ondersteund met het kopen van de wat duurdere lokale producten.
Maar zelf brood bakken is eigenlijk een makkie in de four au pain (de grote broodoven met slaapkamer erboven) en erg smaakvol. De overige functies van de oven zijn legio. De venetiaanse lamp staat er prachtig en heb je altijd nodig, de tafel (veel dank Kees!) heeft zijn nut bewezen en de stoelen waren wat smaakvoller als de plastic tuinstoeltjes. (we vonden nog wel 8 oude houten tuinstoelen, maar er is er al 1 in de schouw beland omdat het doorgerotte pootjes had)

overdracht



De overdracht 24 september verliep zoals gebruikelijk en bekend. Gelukkig was H. bereid er ook bij te zijn voor eventuele vertaling, heel fijn, want notaristaal gaat ons in het nederlands al snel te boven, laat staan in het frans.
Christian zou die ochtend nog langskomen voor de laatste vragen en details, ruim een uur te laat en zeer emotioneel in zijn beste goed kwam hij met een minivrachtwagentje de berg afdenderen. (dat durven ze allemaal in frankrijk in elk voertuig. Alsof 4x4 een overbodige luxe is.)
Voor ons alle 3 was het een emotionele ochtend, ik , omdat ik ongesteld moest worden, overladen met indrukken en emoties, Marc omdat niets van wat er 'beloofd' was nagekomen is en de taal een groot struikelblok genoemd mag worden, Christian omdat hij een dochter verloren is (recent)en het verkopen van zijn oude plekje hem zeer aan het hart gaat. (Hij is een echte praatjesmaker, sjacheraar, rommelaar, maar tevens een temperament vol echt mens waar je moeilijk omheen kan)
Na de overdracht rustig gaan lunchen met H & T. Voelde echt heel fijn en welkom. Tussen de fransen een Plat du Jour genieten op een zonovergoten terras met een heel erg mooi uitzicht over de vallei. Om de feestvreugde te verhogen kreeg ik een stukje ezelinnen-melk-zeep van H. en een prachtig boek over de streek met een lieve tekst erin. Altijd beter als de huiswijntjes die je in NL krijgt omdat het zo hoort als je een huis hebt gekocht!
Verder is Marc gestart met het leegruimen van de schuur boven. Het stond tot aan de nok gevuld met spullen, gereedschappen, machines, antique, voorraden, ratten en muizengif, timmerhout, patronen en spijkers, maar de helft was al leeggeruimd. Wat we allemaal wel niet tegen gekomen zijn is ondenkbaar. Opgekochte sieraden van een juwelier die de klanten nooit hebben gehaald, een kruisje uit 1892, bergen knuffels, tinnen borden uit misschien 1600-zoveel..... Marc wil de schuur leeg hebben zodat er een dakdekker (couvreur) en een timmerman de ruimte hebben het dak te maken..... Maar ook de vloer was in 1 hoek verdwenen door rotting.

de 1e indruk



De aankomst op zondagavond laat was niet jedat. Door de 4 opengebroken deuren, de chaos, onze onzekerheid en vermoeidheid van de reis op 1 dag. Maandag zijn we 's ochtends eerst een rondje gaan maken en kwamen bij de rivier uit.
En zowaar, geen rivier meer maar een kleine stroom alsof de goden de stop uit hun bad hadden getrokken om de rivierbedding wat te soppen. Het gaf een heel ander beeld van de omgeving en vol verwondering hebben we er wat lopen struinen en foto's gemaakt. Een eenzame marmot scharrelde wat rond gadegeslagen door een ree of hertje verderop aan de oever.
Na het verkrijgen van informatie van Christian over de kapotte deuren waren we enigszins gerustgesteld. Ik was nog danig van slag, maar het onverwachtte bezoek van Kees en Troy met pappa en mamma heeft ons zeer goed gedaan. Zelfs een prachtig boeketje tuinbloemen mocht niet ontbreken zodat de vlinders ons zouden gaan bezoeken aan de terrastafel :-)

maandag 6 oktober 2008

buren

we wilden ze niet, die buren, althans niet zichtbaar. in princiepe zouden we ze ook niet hebben, geen permanente bewoning in dit dal!
en toch hebben we buren en best nog aardig wat; een 84-jarige man alleen hoog aan de overkant; in de vakantie-periodes een jong stel parijzenaars laag aan de overkant; de 4 ouderen die 2 piepkleine huisjes aan het opknappen zijn voor permanente bewoning naast ons (met 3 ezels die vaak uitbreken) en nederlanders verderop aan de overkant (vakantiehuis).
1 ding hebben we geleerd hier; je kunt geen plannen maken. er komt altijd wel wat tussen en voor je het weet zit je de hele dag bij de buren, of je staat in Aurillac 2 uur in de rij van de franse equivalent van een kpn-winkel. alwaar je je tijd verdaan hebt, omdat je met een kluitje in het riet gestuurd wordt.
Verder heb ik de bevestiging ontvangen dat ik nooit een gite of pension moet beginnen. Ons huis en voorzieningen zijn absoluut niet geschikt voor gasten die vakantie willen genieten. Helaas, of gelukkig maar, hebben we maar 1 gast danig teleurgesteld. Verwachtingen zijn gevaarlijke dingen!!!!
Als je werken, rommelen, klussen, soppen als ontspanning ervaard is er niets aan de hand, dan is het hier heerlijk toeven.
De logeerkamer heeft dan wel geen luxe toilet, maar is schoon, droog en goed verwarmd, met schemerlamp, tapijt en telefoon aan toe!
Ik had niet durven hopen die kamer zo netjes te krijgen.
Verder wat tegenvallers van constructieve aard; een steunbalk van het zijhuis is weggerot, dus dat wordt een flinke renovatie in de toekomst, de schuur heeft zijn zeer slechte hoek aan de berghelling-kant dat de vloer binnen ook kapot heeft laten rotten, en toch een loodgieter nodig voor het warme water.
Leuk nieuws is dat we toch naar het ezelfeest kunnen de 11e oktober!
Verder is het heel echt dat er in het dal flink gejaagd wordt; op everzwijnen,herten, reeen en misschien ook wel vossen of marters.
Ik heb een Marter gezien savonds, het dier was bijna verbouwereerd dat ik op zijn terrein liep!
De fransen die we op bezoek krijgen, van buren tot electriciens, zijn allen onder de indruk van het plekje, de stilte, de uitstraling van het geheel.
Ik heb, met succes, geprobeerd brood te bakken in de broodoven, geweldig leuk is het, maar even wachten op een vriezer, want 10 broden krijgen we niet zo 1-2-3 op en te weinig buren voor de distributie.
Foto's hebben we weinig gemaakt, en het is wat lastig die via het internetcafe op de site te plaatsen,dus die laten nog even op zich wachten. Volgende week (red. grijnst)
tot volgende week met meer nieuws en info :-)